Απεργίες, αιτήματα, σφοδρές διαμαρτυρίες για την πολιτική του μνημονίου και μια παρατεταμένη δυσφορία επικρατεί στην Ελλάδα της κρίσης. Εκεί που φαντάζεσαι ότι κάτι διαφορετικό θα προκύψει από την μια μέρα στην άλλη, έρχονται τα μαντάτα από την τρόικα που συνεχίζει την πολιτική ασφυξίας, να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει έλεος και η παραμικρή ανέχεια εις ότι αφορά τις οικονομικές στερήσεις. Με λίγα λόγια, κάθε φορά και από μια είδηση σχετικά με τις περικοπές και τις απολύσεις, και μιλάμε για ανθρώπους που χάνουν την δουλειά τους για να βγουν απλά οι αριθμοί. Και μέσα σε όλα, να και οι ειδήσεις προερχόμενες από την Κομισιόν να μιλούν για επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές από του χρόνου και μετά. Αυτό δε το παιχνίδι…Πόσες φορές δεν ακούσαμε γι΄αυτή την περιβόητη επιστροφή, κάθε χρόνο το ίδιο. Από το 2010 μιλούν περί τούτου, για αποκατάσταση της οικονομίας και για τακτοποίηση των σοβαρών εκκρεμοτήτων. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται πολύ απλά για πόλεμο νεύρων και νεφελώδεις προοπτικές για την χώρα που ασθμαίνει υπό το βάρος των παρατεταμένων στερήσεων. Μιλάμε για ένα παιχνίδι στις πλάτες των πολιτών που καρφώνονται καθημερινά εναγωνίως στα δελτία των οκτώ, μη τυχόν και ακούσουν την χαρμόσυνη είδηση πως πλέον δεν υπάρχει κρίση. Που όμως…Η κρίση αυτή όχι μόνο παρατείνεται, αλλά αλλάζει μορφή. Οι δε απεργίες και τα συλλαλητήρια αποδεικνύουν ότι όχι μόνο ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο, αλλά δεν δέχεται σε καμία περίπτωση να τον εμπαίζουν, με υποσχέσεις και φιλολογίες περί δήθεν εξόδου από την κρίση. Την μια μέρα λοιπόν θεωρίες για φήμες για περαιτέρω περικοπές, την άλλη καθησυχαστικές δηλώσεις από κυβέρνηση και εταίρους πως όλα θα πάνε κατ΄ευχήν. Ζούμε πολύ απλά μια διφορούμενη κατάσταση, με δηλώσεις και διατάγματα, με διαβουλεύσεις και υποσχέσεις κάτω από το τραπέζι, με φόντο τους εξαθλιωμένους πολίτες που κρέμονται από τα χείλη των διαπραγματευτών. Και μέσα σε όλα αυτά, οι λεκτικές αντιπαραθέσεις – δήθεν απόδειξη δημοκρατικού φρονήματος εκτός και πέραν των απολυταρχικών γραναζιών – εντός του Κοινοβουλίου να δηλώνουν πως τάχα βρισκόμαστε ενώπιον μια νέας εποχής, απαλλαγμένης από κομματικές αγκυλώσεις και μπροσούρες. Βλέπουμε λοιπόν πως το τοπίο όχι απλώς δεν έχει αλλάξει, αλλά εξακολουθούν οι φωνές και τα επιχειρήματα για ένα νέο «κοινωνικό» κράτος, ένα κράτος που θα τα βάλει όλα σε τάξη, ρυθμίζοντας τις εκάστοτε εκκρεμότητες. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να μας μιλούν για πρόοδο και να πράττουν αναλόγως αναφορικά με τις αξιώσεις της τρόικα για απολύσεις και περικοπές. Είναι κάτι παραπάνω από αστεία κατάσταση αυτή που επικρατεί κάθε φορά που η τρόικα επισκέπτεται την χώρα. Οι απεργίες όμως και τα συλλαλητήρια θυμίζουν στον καθένα πως δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, πως η πλάνη πρέπει να σταματήσει. Αν συνέβαιναν αυτά πριν από μερικές δεκαετίες, ο κόσμος δεν θα τους συγχωρούσε. Επειδή όμως μεσολάβησε και ένα μεγάλο διάστημα που έπεσε χρήμα στην αγορά, που η κάθε επώνυμη κυρία λανσάριζε με άνεση την εκάστοτε ενδυματολογική μόδα, τώρα η ένοχη σιωπή αγγίζει ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου. Ποιος όμως πρόσφερε αυτά τα προνόμια που τώρα προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαλείψουν; Ποιοι ήταν αυτοί που έδιναν πρώτοι το μάθημα και κατεύθυναν τους πολίτες στον καταναλωτικό βρόγχο, αυτοί που το λεξιλόγιό τους έβριθε από γελοίες αστειότητες αναφορικά με τα κέρδη των μετοχών στην Σοφοκλέους; Όμως, τώρα, είμαστε πραγματικά σε μια άλλη εποχή, όπου όλοι οι λαλίστατοι έχουν απολέσει σχεδόν τα πάντα. Κάθε φορά λοιπόν που γίνονται απεργίες και συλλαλητήρια, μου έρχονται στο νου αυτές οι σκέψεις. Πως κάποιοι δεν σταμάτησαν ποτέ να υποφέρουν, έχοντας τώρα προστεθεί σε αυτούς και όλοι οι πρώην προύχοντες. Καλές θα ήταν λοιπόν οι περικοπές αν αφορούσαν αυτούς ακριβώς τους έχοντες και κατέχοντες, τους λουφαδόρους και τα κομματικά τσιράκια. Όμως επειδή η κρίση αφορά τους πάντες και το κράτος προσπαθεί να αποτελειώσει πρωτίστως τον μεροκαματιάρη, οι σκέψεις τούτες απλά γίνονται για χάρη του. Γιατί όταν υπάρχουν απεργίες και συλλαλητήρια απλά ξεχωρίζει το παρουσιαστικό του από όλους τους άλλους που έχασαν τα προνόμια και φωνασκούν υπέρ δικαίων και αδίκων κατά ενός κράτους που σε κάθε περίπτωση φιμώνει τους πάντες με την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική. Ξεχωρίζει σαν τη μύγα στο γάλα όπως γινόταν πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου