Η ένοπλη βία ειδικά όταν φορά τον πολιτικό μανδύα και τείνει να ομοιάζει με κοινό ξεκαθάρισμα λογαριασμών υποτασσόμενη στην λογική του ωμού ρεβανσισμού, δεν υπηρετεί καμία αλλαγή στον κοινωνικό ιστό, τουναντίον μάλιστα οδηγεί τα πράγματα σε ένα άλλο επίπεδο όπου επικρατεί ο φόβος και η σιωπή. Οι λογικές του «χτύπα όπου και όπως νάναι» αρκεί να υπάρξουν θύματα, δεν διορθώνει τίποτε, το αντίθετο στερεί την δυνατότητα ανταλλαγής επιχειρημάτων ακόμη και με τον πιο ακραίο φανατικό που λοξοδρόμησε είτε λόγω μόδας είτε λόγω έλλειψης ατομικής συγκρότησης και ωριμότητας. Παίρνουν κάποιοι τα πιστόλια και δίνουν την λύση στο όνομα ποιας λογικής και ποιού δικαίου; Σε μια χώρα όπου το κοινωνικό κράτος απουσίαζε ολοκληρωτικά έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς ούτε με στοιχειώδη αντεπιχειρήματα να αντιπαρατεθεί, σε μια κοινωνία βουτηγμένη στο lifestyle απουσία της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και του επιζητούμενου κοινωνικού αυτοματισμού, οι λέξεις έχουν απολέσει προ πολλού το νόημά τους και όλοι όσοι είχαν κάτι να πουν, σιώπησαν οριστικά. Μιλάμε για το 2013 και για μια χώρα που μετρά τις πληγές της εδώ και δεκαετίες, με εξουσίες δεμένες στο άρμα του ολοκληρωτισμού και παιδεία ανύπαρκτη από τα παιδικά χρόνια. Σε αυτήν ακριβώς την χώρα αναπτύσσονται θεωρίες των δύο άκρων με απουσία ιδεολογικού προσανατολισμού και με βάση την παρατεταμένη κρίση που θρέφει τις πρακτικές ξεχασμένων και αποτυχημένων αντάρτικων πόλης. Είναι γεγονός λοιπόν ότι σε τούτη την χώρα αυτοί που κάτι είχαν να πουν, δεν μίλησαν ποτέ. Αυτοί που είχαν να προτείνουν εβρισκόμενοι ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη της χειρότερης μορφής λαϊκισμού, δεν ξεστόμισαν ποτέ το παραμικρό και αν αυτό το έκαναν, ήταν μόνο εξ΄αποστάσεως. Μιλάμε λοιπόν για ένοπλη βία και αντάρτικο πόλης λίγο πριν από το 2014, σε κοινωνίες ακραιφνούς ολοκληρωτισμού και λογοκρισίας, μιλάμε πολύ απλά για εγχειρήματα που δεν έχουν την παραμικρή λογική, όποιο προκάλυμμα και να φορούν. Η δημοκρατία που κινδυνεύει όχι μόνο από τα παραληρήματα των όποιων νοσταλγών δικτατορικών καθεστώτων αλλά και από τις τσιρίδες των δήθεν προοδευτικών που έχουν κι αυτοί απολέσει προ πολλού τα ιδεολογικά τους λημέρια, δεν βρίσκεται ούτε στα κόμματα ούτε όμως και στην επίκληση του όποιου αντικοινοβουλευτισμού που ενδύεται την βία και κάνει τους πολλούς να σωπαίνουν. Πιο απλά: Ο καθένας που δεν μπορεί ούτε θέλει να σηκώσει όπλο, που δεν επιθυμεί όμως ταυτόχρονα να ζει και σε αυτό το χάλι, με μιας αυτοκαταργείται από την εκπυρσοκρότηση και τις δολοφονίες στο όνομα της κάθε ρεβανσιστικής λογικής με πιθανό ιδεολογικό πρόσημο. Θα λέγαμε καλύτερα πως κάθε πυροβολισμός είναι και ένα ακόμη χτύπημα στην ελπίδα για μια άλλη εποχή, όταν οι πολίτες συνειδητοποιώντας την έλλειψη αυτής ακριβώς της Δημοκρατίας, προσπαθούν να την αναζητήσουν μέσα από την αλληλεγγύη και την κοινή απαίτηση το εν υπνώσει δημοκρατικό κοινωνικό μοντέλο, λόγω της αδιάκοπης ωμής παρέμβασης του κράτους και των συνιστωσών του. Οι πολίτες λοιπόν ως οι πρώτοι και τελευταίοι αποδέκτες της όποιας μορφής βίας θα επιλέξουν πάλι να σωπάσουν ή θα κλειστούν στον μικρό προσωπικό τους χώρο, αυτή την φορά χωρίς οξυγόνο και απουσία κινήτρου. Τα όπλα που αναλαμβάνουν δράση λοιπόν δεν είναι παρά η φίμωση των επιχειρημάτων για μια κοινωνία απαλλαγμένη από στερεότυπα και πάνω απ όλα προορισμένη να υπηρετεί τον άνθρωπο. Είτε η βία είναι κατευθυνόμενη, είτε ακούει κανείς για προβοκάτσια, είτε υπάρχει επιθυμία ανασυγκρότησης του ανατρεπτικού άξονα μέσα από τις ριπές και τις εκτελέσεις, το αποτέλεσμα είναι κοινό: Η βία έχει πρόσωπο και απέχει μακράν από την ιδεολογική πρόοδο. Τα κόμματα βέβαια θα εισπράξουν τον φόβο των πολιτών, αφού η καταστολή που ακολουθεί παρόμοιες πράξεις φοβίζει ακόμη περισσότερο. Στο τέλος δε σιωπούν ακόμη και αυτοί που λένε τις γνωστές ανοησίες περί επαναφοράς της βεντέτας ως κοινωνική πρόταση και μάλιστα τις πιστεύουν κιόλας. Πολλά και διάφορα λοιπόν ακολουθούν το πάτημα της σκανδάλης. Κοινώς, μια νέα εποχή δύει ακριβώς μετά από κάθε ριπή. Να θυμάστε: Αυτοί που έχουν να προτείνουν, μπαίνουν με την βία στο περιθώριο. Και όσο οι πολίτες περιμένουν από τα κόμματα να τους βρουν τη λύση, τόσο η Δημοκρατία απομακρύνεται απελπιστικά αφού οι συνταγές τους είναι από χρόνια γνωστές. Και αυτό με ένα μόνο πάτημα της σκανδάλης, που ανασταίνει τον κοινωνικό εκφασισμό που ήδη θρέφεται από κόμματα και κάθε λογής φράξιες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου