Επενδύσεις & παχιά λόγια για την Ελλάδα της φτώχειας

Κινήσεις στα ενεργειακά από την Ελλάδα και εκτός από τον Πούτιν και την Μέρκελ δεν είναι και λίγοι αυτοί που ορέγονται την κατακερματισμένη ελληνική αγορά από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Την ίδια στιγμή μάλιστα που ο γερμανός υπουργός Οικονομικών κάνει μια ακόμη θεαματική δήλωση πως τάχα η Ελλάδα  θα ανακάμψει πιο γρήγορα απ΄ότι πίστευαν κάποιοι.

Και αναρωτιέμαι: για ποια Ελλάδα μιλά ο κος Σόιμπλε; Σε ποιους πολίτες αναφέρεται όταν εδώ και κάμποσα χρόνια δεν μπορούν να καταναλώσουν ούτε τα στοιχειώδη; Πάραυτα οι κινήσεις στα ενεργειακά δίνουν και παίρνουν, με τους Ρώσους να πρωταγωνιστούν και τον Έλληνα πρωθυπουργό να υποδέχεται τον Πούτιν χωρίς καν να ξέρει που θα τον βγάλει αυτός ο δρόμος από επενδυτικής πλευράς. Ναι στους Κινέζους, ναι στους Ρώσους, ναι στους Γερμανούς, ναι στους Αμερικάνους, γενικώς και αορίστως παντού είμαστε ανοιχτοί.

 Η χώρα βέβαια, για την οποία επίκειται ανάκαμψη σύμφωνα με τον κο Σόιμπλε, παραδίδει στον κάθε ενδιαφερόμενο γη και ύδωρ, αρκεί να υποσχεθούν χρήμα και κάποιες θέσεις εργασίας. Χωρίς να εξετάζεται η κάθε επένδυση και στο όνομα μιας γενικόλογης ανάπτυξης, πραγματοποιούνται επαφές υψηλού επιπέδου, και δεν λαμβάνεται στο παραμικρό υπόψιν η δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι πολίτες.

Ή μάλλον όχι - για να ακριβολογώ - τους πολίτες τους θυμούνται μόνο όταν επιβάλλουν νέα μέτρα, με αυτό το μελιστάλαχτο ύφος, βγαλμένο από δράματα και συγκινησιακές εξάρσεις. Γιατί λοιπόν να μην λέει ο καθένας από τους εταίρους και μη αυτό που του κατεβαίνει για την χώρα; Γιατί να μην μας τάζουν χωρίς να υλοποιούν αφού κανείς δεν θα τους ελέγξει κατά την διάρκεια των επενδυτικών διαπραγματεύσεων;

Οι μόνοι που δεν πρόκειται να καρπωθούν από όλα αυτά είναι οι πολίτες, που απλά κοιτούν ανήμποροι τις επίσημες διαπραγματεύσεις και επαφές της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας, πάντως, με το πάσο του, πανηγυρίζει για την κάθε επίσκεψη αλλά και την εκάστοτε θετική ευρωπαϊκή ρήση για πιθανή ανάπτυξη.  Και έχει τους λόγους του να  είναι γαλήνιος γιατί πολύ απλά η χώρα ούτε κατά διάνοια δεν μιμείται την Γαλλία, παρά τα επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας. Έχει βάσιμους λόγους ο Έλληνας πρωθυπουργός να είναι νηφάλιος, καθώς ούτε η αντιπολίτευση βάζει ουσιαστικά βέτο.

 Απομένουν μονάχα κάποιοι “γραφικοί” να ψελλίζουν τα περί “ξεσηκωμού”, που χαρακτηρίζονται έτσι επειδή δεν δοκίμασαν να κάνουν την “αντίσταση” του ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. αλλά και τον απόλυτο συμβιβασμό του ως κυβέρνηση.  Εκεί έχει φτάσει η κατάσταση, να χαρακτηρίζονται γραφικοί όσοι τολμούν ακόμη να θέλουν πίσω τα χρήματά τους σε μια χώρα όπου το να επιβιώνεις στοιχειωδώς δεν είναι και κανόνας καθώς ακόμη και τα βασικά δεν θεωρούνται δεδομένα.

Και το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που πιάνονται  από ρήσεις τύπου Σόιμπλε είτε αυτές έχουν θετικό είτε αρνητικό πρόσημο. Πιάνονται από αυτές τις δηλώσεις - ειδικά στην περίπτωση που είναι θετικές - γιατί δεν έχουν από που αλλού να κρατηθούν. Επιθεώρηση λοιπόν του ελληνικού εδάφους και η όρεξη ανοίγει για επενδύσεις από Κίνα μέχρι Ρωσία, από Γερμανία μέχρι ΗΠΑ. Η Ελλάδα - απέραντο εργοτάξιο, με τους πολίτες της να αναζητούν μια θέση στον ήλιο, όσο - όσο και με κάθε τίμημα.

Κινήσεις για την ενέργεια και την τόνωση της οικονομίας χωρίς να υπολογίζεται καν ποιοι θα είναι οι παίχτες και πόσο κοστολογούν την προσφορά του εδάφους. Η μάλλον - λάθος - τους παίχτες τους γνωρίζουν, απλά δεν μπορούν να εκτιμήσουν για τι ακριβώς συνδιαλέγονται. Γιατί και τον Σόιμπλε τον γνωρίζουν καλά και τον Πούτιν, με τις δηλώσεις τους μετά τις συναντήσεις κορυφής ‘η στο περιθώριο των συνδιασκέψεων για το μέλλον μιας χώρας που φυλλορροεί εδώ και χρόνια. 

Δικαιοσύνη στην ΕΕ: Τα βασικά πορίσματα αξιολόγησης

H Κομισιόν δημοσίευσε τον πίνακα αποτελεσμάτων της ΕΕ στον τομέα της δικαιοσύνης 2016.
Ο πίνακας παρέχει συγκριτική επισκόπηση της αποτελεσματικότητας, της ποιότητας και της ανεξαρτησίας των συστημάτων δικαιοσύνης στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Συγκεκριμένα, ο εν λόγω πίνακας επικεντρώνεται στην αποτελεσματικότητα των συστημάτων δικαιοσύνης (δείκτες σχετικά με την αποτελεσματικότητα των διαδικασιών, όπως διάρκεια των διαδικασιών, ποσοστό διεκπεραίωσης και αριθμός εκκρεμών υποθέσεων), στους Δείκτες ποιότητας (επιμόρφωση, παρακολούθηση και αξιολόγηση των δικαστικών δραστηριοτήτων, διεξαγωγή ερευνών ικανοποίησης των χρηστών, προϋπολογισμός και ανθρώπινοι πόροι) και στην Ανεξαρτησία (δεδομένα από διάφορες έρευνες σχετικά με την αντίληψη που έχει το κοινό και οι επιχειρήσεις περί της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης).

Σκοπός του είναι να στηρίξει τις προσπάθειες των εθνικών αρχών να βελτιώσουν τα συστήματα δικαιοσύνης τους, και για τον σκοπό αυτό παρέχει αυτά τα συγκριτικά στοιχεία. Στον πίνακα αποτελεσμάτων της ΕΕ στον τομέα της δικαιοσύνης 2016 συγκεντρώνονται δεδομένα από διάφορες πηγές, και ιδίως από την επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της δικαιοσύνης (CEPEJ), η οποία συλλέγει στοιχεία από τα κράτη μέλη.

Χρησιμοποιούνται, επίσης, πληροφορίες που προέρχονται από άλλες πηγές, όπως η Eurostat, η ομάδα των υπευθύνων επικοινωνίας για τα εθνικά συστήματα δικαιοσύνης, τα ευρωπαϊκά δικαστικά δίκτυα όπως το ευρωπαϊκό δίκτυο δικαστικών συμβουλίων (ENCJ), το Δίκτυο των Προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων της ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Κατάρτισης Δικαστικών.

Για πρώτη φορά, ο πίνακας αποτελεσμάτων στον τομέα της δικαιοσύνης περιλαμβάνει τα αποτελέσματα ερευνών του Ευρωβαρόμετρου που πραγματοποιήθηκαν για να εξεταστεί πιο διεξοδικά πώς αντιλαμβάνονται την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης οι πολίτες και οι επιχειρήσεις στην ΕΕ. Επιπλέον, η έκδοση αυτή χρησιμοποιεί νέους δείκτες, ιδίως για την κατάρτιση των δικαστών, τις έρευνες μεταξύ των χρηστών στα κράτη μέλη, τη διαθεσιμότητα νομικής αρωγής και την ύπαρξη προτύπων ποιότητας.

Βασικά πορίσματα 

Από τα αποτελέσματα προκύπτουν τα εξής:

·  Μικρότερη διάρκεια των κατ' αντιδικία αστικών και εμπορικών υποθέσεων. ενώ υπάρχει γενική σταθερότητα στις εκκρεμείς υποθέσεις, παρατηρείται επίσης βελτίωση σε αρκετά κράτη μέλη που αντιμετώπιζαν ιδιαίτερες προκλήσεις με μεγάλο αριθμό εκκρεμών υποθέσεων.

·  Βελτίωση της προσβασιμότητας των συστημάτων δικαιοσύνης, ιδίως σε θέματα όπως η ηλεκτρονική υποβολή αγωγών για μικροδιαφορές ή η προώθηση μεθόδων εναλλακτικής επίλυσης διαφορών (ΕΕΔ). Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει περιθώριο βελτίωσης όσον αφορά την ηλεκτρονική διαθεσιμότητα των αποφάσεων ή την ηλεκτρονική επικοινωνία μεταξύ των δικαστηρίων και των διαδίκων.

· Παραμένει η ανάγκη για περισσότερες προσπάθειες προκειμένου να βελτιωθεί η κατάρτιση στις δικαστικές δεξιότητες και η χρήση τεχνολογιών της πληροφορίας και των επικοινωνιών (ΤΠΕ) για τα συστήματα διαχείρισης υποθέσεων.

· Τα περισσότερα κράτη μέλη έχουν πρότυπα που καλύπτουν παρεμφερείς πτυχές των συστημάτων τους δικαιοσύνης, αλλά διαπιστώνονται σημαντικές αποκλίσεις όσον αφορά το περιεχόμενό τους. Για παράδειγμα, λιγότερα από τα μισά κράτη μέλη διαθέτουν πρότυπα για μέτρα που περιορίζουν τις τρέχουσες καθυστερημένες υποθέσεις, και ακόμα λιγότερα κράτη μέλη καθορίζουν την ανώτατη διάρκεια που θα πρέπει να έχουν οι εκκρεμείς υπόθεσης.

· Ο πίνακας αποτελεσμάτων περιλαμβάνει τα αποτελέσματα διαφόρων ερευνών σχετικά με την αντίληψη περί της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Για εκείνα τα κράτη μέλη όπου το επίπεδο ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης θεωρείται πολύ χαμηλό, οι κύριοι λόγοι που προβάλλονται για αυτό είναι οι παρεμβάσεις ή η άσκηση πιέσεων από την κυβέρνηση και πολιτικούς, καθώς και από οικονομικά ή άλλα ειδικά συμφέροντα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πίνακας αποτελεσμάτων της ΕΕ στον τομέα της δικαιοσύνης 2015, μαζί με την αξιολόγηση της κατάστασης σε κάθε κράτος - μέλος, συνέβαλε στη διαμόρφωση της πρότασης της Κομισιόν προς το Συμβούλιο να απευθύνει ειδικές ανά χώρα συστάσεις σε τέσσερα κράτη μέλη (Κροατία, Ιταλία, Λετονία και Σλοβενία) ώστε να καταστήσουν τα εθνικά τους συστήματα δικαιοσύνης πιο αποτελεσματικά. Επίσης, η Επιτροπή παρακολούθησε στενά τις προσπάθειες στον εν λόγω τομέα σε άλλα κράτη μέλη όπως το Βέλγιο, η Βουλγαρία, η Κύπρος, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Μάλτα, η Πολωνία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία και η Σλοβακία.

Η ανάπτυξη "καραμέλα" και τα σχέδια των πολιτών

Είναι καιρός που οι πολίτες της χώρας  δεν κάνουν σχέδια για το μέλλον τους, πολύ περισσότερο οι νέοι που φεύγουν άρον - άρον στο εξωτερικό. Πηγαίνοντας εκεί  όμως βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ακόμη δύσκολη πραγματικότητα, καθώς οι δουλειές δεν είναι αφενός σε αφθονία και αφετέρου όσοι τους υπόσχονταν παραδείσους γίνονται ...άφαντοι τις κρίσιμες στιγμές.

Στην Ελλάδα όμως τα δεδομένα έχουν χειροτερέψει κατά πολύ και  ο ανταγωνισμός για μια θέση στον ήλιο προκαλεί ασύλληπτες συμπεριφορές ατομισμού και εγωπάθειας. Υπάρχει δε μια τάξη που δεν έχει πληγεί από την κρίση και που ούτε που σηκώνει το κεφάλι να δει την δυστυχία, λες και ζουν σε άλλη χώρα, συνεχίζοντας την πλουσιοπάροχη ζωή και τις σπατάλες. Όλοι αυτοί διαλαλούν συχνά - πυκνά πως “αν θέλει να δουλέψει κανείς, δουλειές υπάρχουν!” και άλλα τέτοια χαρωπά. Μόνο που δεν μας λένε αν οι ίδιοι με τους μισθούς των 3 χιλ και άνω θα πήγαιναν να εργαστούν για 300 - 400 ευρώ.

Είναι πολλοί από αυτούς  οι νέοι επικριτές της νεολαίας, ηλικίας 45 και άνω, που με κάποιο “μέσο” βρέθηκαν από παλιά σε μια “καλή θέση” και με τους γνωστούς τρόπους κατόρθωσαν και επιβίωσαν ακόμη και τα χρόνια της κρίσης, διακηρύσσοντας μάλιστα πως “δούλεψαν σκληρά” για να φτάσουν ως εδώ...Δεν έχω αντίρρηση, αλλά στην Ελλάδα είμαστε και γνωρίζουμε καλά τι γίνεται στους εργασιακούς χώρους και πως εξελίσσεται κανείς. Ας είναι όμως.

Η νεολαία και το καλύτερο εργατικό δυναμικό της χώρας μεταναστεύει στο εξωτερικό και δεν είναι λίγοι  αυτοί που προβλέπουν ότι στο τέλος θα μείνουν ελάχιστοι. Με τέτοιες συνθήκες λοιπόν, με την φτωχοποίηση να έχει σαρώσει την ελληνική κοινωνία, κανείς δεν κάνει πλέον σχέδια ούτε φυσικά ενστερνίζεται τις ελπίδες της εκάστοτε κυβέρνησης πως είμαστε τάχα στα πρόθυρα αναπτυξιακής διαδικασίας. Για να κάνει σχέδια κανείς πρέπει να βασίζεται κάπου και πολύ περισσότερο να μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη προς το ζην.

Μιλάμε πλέον για δύο τάξεις στην Ελλάδα της κρίσης: για τους φτωχούς και τους πλούσιους, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται με γοργούς ρυθμούς. Αν συνυπολογίσει κανείς και τους άστεγους ή όλους αυτούς που δεν έχουν το παραμικρό εισόδημα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Μιλάμε για μία κυβέρνηση που μάλλον πρέπει να βρίσκεται αλλού, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις που έσπευδαν να πείσουν τον καθένα πως κάνουν ότι περνά από χέρι τους για να κρατήσουν την χώρα ζωντανή.

Η χώρα όμως για να έχει προοπτική θα πρέπει να κάνει βήματα προόδου, θα πρέπει να δώσει την εικόνα πως δεν είναι μόνο η αρπαχτή του τουρισμού που προέχει. Γιατί όλοι  ξέρουμε τι γίνεται τα καλοκαίρια στα νησιά, πως και με ποιο τρόπο απομυζούν πολλοί τους τουρίστες, που και αυτοί βέβαια πλέον είναι σε εγρήγορση.

Ποια πλάνα λοιπόν να κάνει πια κανείς, τι σχέδια να υλοποιήσει, ποιους να εμπιστευθεί; Η εκταμίευση χρημάτων από την ΕΚΤ, οι αποφάσεις στα Εurogroup περί συνέχισης της χρηματοδότησης δεν διαβεβαιώνουν κανέναν πως θα επέλθει η ποθητή οικονομική ισορροπία, παρά βυθίζουν την χώρα σε μεγαλύτερη ανασφάλεια. Οι πολίτες, από την άλλη, μετατρέπονται σε πειραματόζωα, αφού πάνω σε αυτούς εδράζεται η λιτότητα, δικά τους χρήματα εισπράττονται από το κράτος. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί που θα βρίσκεται τον επόμενο χρόνο, αν και κατά πόσο θα του ρυθμίσουν και πάλι τα χρωστούμενα, αν του δώσουν και άλλη περίοδο χάριτος.

Πλάνα και σχέδια κάνει κανείς όταν έχει τις προϋποθέσεις, όταν μπορεί να βασιστεί σε μια επιεικώς σταθερή οικονομία. Δεν υφίσταται όμως αυτό. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει κανείς που να δώσει την συγκατάθεσή τους σε μελλοντικά αναπτυξιακά σχέδια. Και αφήστε την κυβέρνηση να παπαγαλίζει περί του αντιθέτου. Αυτό έκαναν πάντα οι κυβερνήσεις για να καθησυχάσουν τους λαούς, ειδικά σε εποχές που το σύστημα διακυβέρνησης του τόπου κλονιζόταν σθεναρά.

Ευρώπη και έλλειμμα Δημοκρατίας

Ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε σύγχυση όχι μόνο για το προσφυγικό αλλά και για το έλλειμμα Δημοκρατίας που παρουσιάζεται εδώ και καιρό στα κράτη - μέλη της. Η Ευρώπη δεν είναι ούτε αυτή που οραματίστηκαν αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και πολύ περισσότερο μετά το Millenium με τις προσθετικές ενταξιακές διαδικασίες και την διεύρυνση, ούτε ο τόπος όπου θα μπορούσε θεωρητικά να αναδειχθεί ένα καινούριο πολιτικό-κοινωνικό καθεστώς.

Αξίες όπως ισότητα, αλληλεγγύη και ομοφωνία πετάχτηκαν εδώ και καιρό στα σκουπίδια μετά την επικράτηση των ρατσιστικο-εθνικιστικών φωνών που κάλυψαν σχεδόν όλες τις χώρες, από Βορρά προς Νότο και Ανατολή προς Δύση. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτή η ΕΕ που οραματίστηκαν, ούτε το έδαφος αυτό που θα προωθούταν η πολυπολιτισμικότητα.  Αυτή η περιοχή που θα διαβιούσαν υποτίθεται  αρμονικά άνθρωποι με διαφορετικά θρησκεύματα, ήθη και έθιμα. Ο τόπος όπου πολλές κουλτούρες δεν θα γίνονταν μόνο ανεκτές αλλά θα προσέφεραν δεόντως στην πολιτισμική κληρονομιά, έχει μετατραπεί σε πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ ηγετών αλλά και χωρών εις ότι αφορά  τον ερχομό ανθρώπων που έχουν να καταθέσουν σοβαρές εμπειρίες από την φρίκη των πολέμων.

 Αυτή ακριβώς η αντιπαράθεση για την τύχη τους αλλά και η εξακολουθητική προπαγάνδα των διακρίσεων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έχει προκαλέσει αυτού του είδους την αλλοίωση που σαρώνει τα ευρωπαϊκά κράτη και μειώνει κατά πολύ την προαναφερόμενη πολιτισμική αξία. 
Με λίγα λόγια: η Ευρώπη των ανθρωπιστικών και πολιτισμικών αξιών είναι παρελθόν. Και δεν είναι μόνο το προσφυγικό  ούτε  το σκληρότατο συνοριακό εμπάργκο από τον άξονα της φοβικότητας, αλλά η αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή που μονοπωλεί το καθημερινό ειδησεογραφικό ενδιαφέρον όταν απεικονίζονται  συνοριακοί φρουροί και  συρματοπλέγματα.

Ο ευρωπαϊκός χάρτης έχει αλλάξει κατά πολύ. Οι διαθέσεις των λαών με την προσφορά βοήθειας και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες μπορεί να είναι θετικό μήνυμα, οι εξουσίες όμως έχουν αντίθετη άποψη και με το κλείσιμο των συνόρων δείχνουν πως άλλα τους ενδιαφέρουν. Η ιστορία βέβαια το έχει διδάξει και αυτό, πως ποτέ αυτές δεν έπαψαν να πετούν παρά ένα ξεροκόμματο όταν οι φωνές διαμαρτυρίας πολλαπλασιάζονταν. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό ακριβώς το ξεροκόμματο το έπαιρναν πολλοί ή το θεωρούσαν ως κίνηση καλής θέλησης. Αυτή είναι όμως μια άλλη συζήτηση.

Τώρα που ο πόνος έχει φτάσει στο απροχώρητο, τώρα που χιλιάδες ζωές γίνονται βορά των διαθέσεων των κρατούντων τα ηνία της ΕΕ, το χρονικό σημείο είναι κομβικό και οι αποφάσεις για μια νέα ζωή επίκαιρες. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι αυτό που λαμβάνει χώρα στο ευρωπαϊκό τοπίο δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από προφανής ολοκληρωτισμός, μια περαιτέρω συμπίεση των κοινωνιών και προκλητικός ατομικισμός που βοηθά ακριβώς την συντηρητικοποίηση των κοινωνιών. Χαμένες αξίες θάβονται κάτω από τα ερείπια των σύγχρονων τερατουπόλεων της φτωχής πολιτισμικά Ευρώπης που ασθμαίνει από την μπότα των ακροδεξιών παραληρημάτων. Και αντί να χαιρετίζουν τον ερχομό ανθρώπων που γλίτωσαν από την κόλαση του πυρός, αντί να τείνουν χέρι βοηθείας σε όλους αυτούς που ξέφυγαν από τις σφαγές και τους αποκεφαλισμούς, κλείνουν τα σύνορα για να διαφυλάξουν την φυλετική καθαρότητα και να αποτρέψουν την αλλοίωση του πληθυσμού.

Θυμίζει Βαϊμάρη η όλη κατάσταση, λίγο πριν το ξέσπασμα του εθνικοσοσιαλισμού ή Βατερλό και Γκούλαγκ λίγο μετά τον ξεσηκωμό του 1917 στην Ρωσία, όταν ο λαός έδιωξε τον Τσάρο αφήνοντας όμως παράλληλα ελεύθερο το πεδίο στους μπολσεβίκους να αλωνίσουν καταλλήλως. Η Ευρώπη σήμερα ολισθαίνει ολοένα και περισσότερο, κυλιέται στον βούρκο της αμορφωσιάς και του εύκολου κέρδους - πλουτισμού. Γυρίζει την πλάτη η Ευρώπη στις θηριωδίες και τις τραγωδίες, καθώς για όλα αυτά φροντίζουν τα ΜΜΕ να τα κάνουν προσιτά στους πολίτες με τις συνεχείς εικόνες και - ω του θαύματος - μέχρι και βαρετά. Βιομηχανία παραγωγής ακροδεξιών τσιτάτων στο όνομα της διατήρησης ενός από χρόνια απολεσθέντος ευρωπαϊκού νοήματος είναι στο σύνολό τους τα ευρωπαϊκά κράτη. Το δείχνουν τα ποσοστά των ξενοφοβικών κομμάτων και όλων αυτών που από την δεξιά το κέντρο, τους σοσιαλιστές και  την αριστερά εμμέσως με την ανοχή τους τα πριμοδοτούν. Τα κλειστά σύνορα αυτό δείχνουν.   

Ανέφικτος και ουτοπικός είναι ο σημερινός κόσμος!

Με απειλές και εκβιασμούς δεν ποδηγετούνται οι λαοί. Έχουν αυτή την κρυμμένη δύναμη που τους καθιστά συνεχή απειλή στο σύστημα κυριαρχίας. Το μόνο που δεν κάνουν συχνά οι λαοί, είναι να χρησιμοποιούν αυτήν ακριβώς την δύναμη για να βάλουν στην γωνιά τα όποια διλήμματα. Επειδή λοιπόν δεν το κάνουν, εκλέγουν αυτούς που τους αρμόζουν, πέφτοντας για μια ακόμη φορά στην παγίδα των κομματικών εξαγγελιών για μια δήθεν καλύτερη ζωή.

 Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως οι λαοί δεν μπορούν να επικαλεστούν ανά πάσα στιγμή την δυνατότητα αυτή, που τους καθιστά πιο ισχυρούς απέναντι  στο όλο σύστημα εξουσίας. Δεν είναι τα δημοψηφίσματα που αποκαλύπτουν την δύναμη αυτή – εξάλλου αυτό δεν είναι παρά τρικ για τον διαπραγματευτικό εξοπλισμό της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι η δίψα για έναν άλλο κόσμο, μια άλλη ζωή, μακριά από τον σημερινό ουσιαστικά ανέφικτο λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων και αδικιών κόσμο.

Το συναίσθημα του κόσμου επίσης δεν εγκλωβίζεται καθώς έχει ακόμη διεξόδους για να αποδράσει. Απλά αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, είναι αυτές οι αποδράσεις να θεωρούνται από το σύστημα κυριαρχίας, ουτοπικές ονειρώξεις. Μα ποιος λέει για ποιον και τί; Ποιος είναι ο ουτοπιστής αν όχι ο εκάστοτε διαχειριστής της εξουσίας στην Ελλάδα που πιστεύει πως η νέα εποχή θα έλθει χωρίς μνημόνια και υπογράφει τα χειρότερα; Και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως, για ποια ρεαλιστική ισορροπία στην ευρωζώνη μιλούν  όταν έχει χαθεί κάθε έννοια αξιοπιστίας στην ΕΕ; Όταν η τεράστια φτώχεια καλύπτεται από την επίπλαστη ευημερία των λίγων;

Νομίζουν πως με τις απειλές θα καθυποτάξουν το ελεύθερο φρόνημα των λαών. Πλανώνται οικτρά. Ουτοπία είναι αυτή η κοινωνία που ευαγγελίζονται, που προκαλεί ανισότητα και οικονομικά αδιέξοδα. Φανταστικός είναι ο σημερινός κόσμος που βυθίζεται αναφανδόν στην αλλοτρίωση. Ο μόνος εφικτός κόσμος είναι αυτός που το σύστημα εξουσίας απαγόρευσε στον πολίτη να ονειρευθεί και πολύ περισσότερο να κάνει πράξη. Την πράξη της ρεαλιστικής  αυτονόμησής του ενάντια στην χαοτική και επιτηδευμένη συνάμα απομόνωσή του που βολεύει την εκάστοτε εξουσία.

Το μόνο εφαρμόσιμο δημοκρατικό εφαλτήριο είναι η αυτοοργάνωση των πολιτών στις γειτονιές και τους Δήμους, οι αποφάσεις για μια πραγματικά δημοκρατική ζωή με όπλο την γνώση και την μόρφωση αλλά πάνω απ΄όλα τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στον συμπολίτη. Το κέρδος από αυτή την θεώρηση είναι πολλαπλό καθώς δεν κερδίζεται μόνο η ελευθερία αλλά και η ανεξάρτητη πολιτική στάση απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησαν και συσσώρευσαν οι οικονομικές ελίτ, που προτείνουν τώρα  νέους εκβιασμούς για να κλείσουν στόματα.

 Ουτοπία λοιπόν είναι η σημερινή πραγματικότητα λόγω του ανεφάρμοστου και του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου. Και δεν μιλώ μόνο για την αντιδημοκρατική  Ευρώπη αλλά και τις δήθεν φιλελεύθερες  ΗΠΑ με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, ή τα δικτατορικά καθεστώτα της Ρωσίας, της Κίνας και αλλού. Ανέφικτος είναι αυτός ακριβώς ο κόσμος που πουλά ψέματα, εκδούλευση και διαφθορά. Ο δίκαιος κόσμος δεν θα προέλθει από καμία άλλη υπόσχεση για διαγραφή χρεών και δάνεια από ΕΚΤ ή ΔΝΤ. Το έχουν συνειδητοποιήσει οι λαοί. Το έχουν εμπεδώσει και τα δίκτυα παγκόσμιας εξουσίας. Η διαφορά είναι ότι αυτά προετοιμάζονται πυρετωδώς για το νέο μασκάρεμα. Ενώ οι πολίτες δεν χρησιμοποιούν την δύναμή τους. Μικρή αλλά ουσιαστική διαφορά.  

Εγκαίνια αγωγού και μεγαλοστομίες περί ανάπτυξης

Εγκαινιάζουν αγωγούς φυσικού αερίου, προβλέπουν καλυτέρευση της οικονομικής κατάστασης στην χώρα το 2017 και διαλαλούν πως τα χειρότερα πέρασαν για τους πολίτες, την ίδια ακριβώς στιγμή που επιβάλλουν νέους φόρους και αξιώνουν από τον λαό να έχει υπομονή. Αυτό που έχει όμως χαθεί οριστικά από την χώρα είναι η ανάπτυξη και η ευημερία, όταν θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες και πολλές γενιές να περάσουν άπρακτες μέχρι να υπάρξει στοιχειώδης σταθεροποίηση.

Μέχρι τότε πέραν της υπομονής δεν συστήνεται κάτι περισσότερο εκτός από διατήρηση της ελπίδας που κομίζουν συμπράξεις όπως  η κατασκευή του μεγάλου Διαδριατικού Αγωγού Φυσικού Αερίου (ΤΑΡ), ο οποίος θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν μέσω της Τουρκίας, Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας στην Δυτική Ευρώπη,και που κατά το περιοδικό “der Spiegel” θα καταστήσει την ΕΕ ενεργειακά πιο ανεξάρτητη από την Ρωσία, προσδίδοντας παράλληλα οικονομική ώθηση στην Ελλάδα.

Να βρίσκεται η λύση, λέτε, για την χώρα μας στην συμμετοχή σε αντίστοιχα ενεργειακά προτσές και να μην επιδιώκεται η δια της εσωτερικής ανάπτυξης της αγοράς αναγέννηση από τις στάχτες; Να είναι οι στοχευμένες επενδύσεις  ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσει η χώρα; Σε καμία περίπτωση. Η αγορά χρειάζεται μια εσωτερική ώθηση για να αρχίσει και πάλι δειλά - δειλά να λειτουργεί ενώ για τα ποσοστά της ανεργίας οι περίπου 8 χιλιάδες θέσεις εργασίας στον αγωγό δεν φτάνουν για αλλάξουν το τοπίο. Και σε τελική ανάλυση, τα μεγαλόπνοα έργα δεν επαρκούν για να αλλάξουν τα συνολικά νούμερα.

Αυτά έκανε και η ΝΔ με τις υποσχέσεις για νέες θέσεις εργασίας στην Ιονία Οδό, αυτά έκανε και το ΠΑΣΟΚ, με τους υπουργούς της κυβέρνησής του να τάζουν απερίφραστα πως η ανάπτυξη θα επέστρεφε ήδη από το 2011...Μάλιστα τώρα η ΝΔ έχει ακόμη κάτι καινούργιο να πει, πως 1,5 χρόνος Τσίπρας είναι ήδη υπεραρκετός για να μην επιστρέψει η χώρα στην αναπτυξιακή πορεία που την είχε βάλει ο Αντώνης Σαμαράς. Επιχειρήματα λοιπόν από όλες τις πλευρές, αφοπλιστικοί τάχα λόγοι για μια ανάπτυξη….που ω του θαύματος δεν έρχεται ποτέ!

Συμβαίνουν όλα αυτά γιατί η περιβόητη ανάπτυξη όχι μόνο δεν στηρίζεται στις αστείες και φαιδρές κομματικές ρήσεις, όχι μόνο δεν θα λάβει χώρα όσο έχουμε αυτούς τους αντιπροσώπους στην εξουσία (που φυσικά εμείς τους ψηφίζουμε κάθε φορά) αλλά τα δακρύβρεχτα σενάρια θα συνεχιστούν και μετά τις επικείμενες μάλλον για το φθινόπωρο εκλογές.

Τα εγκαίνια λοιπόν του αγωγού φυσικού αερίου ενώ χρησιμεύουν για την κυβέρνηση ως αναπτυξιακό επιχείρημα και εγχείρημα, δεν προσθέτουν το παραμικρό στην αναπτυξιακή διαδικασία, καθώς μετά τα μεγάλα πρώτα λόγια, ακολουθεί συνήθως μια περίοδος στασιμότητας. Δεν λύνεται το πρόβλημα της χώρας με μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, την στιγμή που ειδικά οι νέοι μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό, μη μπορώντας να κάνουν κάτι στην χώρα τους.
Αυτό ακριβώς το θέμα όχι απλά δεν το έχουν αντιμετωπίσει με σοβαρότητα, αλλά αδιαφορούν να δώσουν τα παραμικρά κίνητρα για να κρατήσουν όλον αυτόν τον κόσμο εδώ.

 Και στο τέλος - αναρωτιέμαι - τι θα είναι η Ελλάδα, αν όχι μια χώρα γερόντων; Πως και με ποιο τρόπο θα επαναφέρουν την τάξη στα οικονομικά; Πως θα πείσουν τους ελεύθερους επαγγελματίες να μην τα παίρνουν μαύρα - χωρίς απόδειξη - την στιγμή που η φορολογία έχει φτάσει στο ζενίθ; Και τελικά,  μετά από όλα αυτά, σε ποιους θα απευθύνονται;

Όχι τα μεγάλα επενδυτικά έργα χρησιμεύουν μόνο για να χρυσώνουν το χάπι της υπανάπτυξης, με ρητορικές υπερπηδήσεις των προφανών οικονομικών δυσκολιών. Τα εγκαίνια του νέου αγωγού δεν είναι παρά ένα νέο προπέτασμα καπνού για όλους αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στα παραμύθια. Το λέω γιατί η πραγματικότητα και οι αριθμοί τους διαψεύδουν. Το επισημαίνω γιατί όλοι αυτοί που ειρωνεύονταν την Δεξιά και την Σοσιαλδημοκρατία, τώρα την ενστερνίζονται στο έπακρο. Αυτήν και τις πρακτικές διαφήμισης των εκάστοτε μεγαλοστομιών.    

Νέοι πυρηνικοί σταθμοί στην Ευρώπη;

Την στιγμή που στην Γερμανία απομένουν τέσσερα περίπου χρόνια από την κατάργηση των πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος  και την ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από αυτά, όταν οι καμπάνιες για την μείωσή τους μετά το τελευταίο πυρηνικό ατύχημα στην Φουκουσίμα μεγαλώνουν με τον καιρό, όταν και πάλι  οι Γερμανοί είναι αυτοί που από τώρα διαμαρτύρονται για την παρουσία βελγικού πυρηνικού σταθμού 70 χλμ από την γερμανική πόλη  Άαχεν στα σύνορα με το Βέλγιο και προετοιμάζονται ανελλιπώς για την μεταπυρηνική εποχή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Κομισιόν σχεδιάζουν και προσανατολίζονται στην δημιουργία νέων αντιδραστήρων, με έναν και μοναδικό στόχο: την ενεργειακή απεξάρτηση από την Ρωσία. Αυτά αποκαλύπτει  το περιοδικό “Der Spiegel” με τον τίτλο “Η ΕΕ θέλει να ενισχύσει μαζικά την πυρηνική ενέργεια”, δημοσιοποιώντας  έγγραφο στρατηγικής σημασίας. 

Σύμφωνα με αυτό, στην κατασκευή και ανακαίνιση των αντιδραστήρων θα συμμετάσχουν οικονομικά  κράτη - μέλη της ΕΕ. Και όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που κλείνουν ερμητικά  τα σύνορα για τους πρόσφυγες, την ίδια στιγμή που η ενεργειακή επέλαση της Ρωσίας επεκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης και όχι μόνο. Λόγω λοιπόν των πολιτικών και οικονομικών  στρατηγικών παιχνιδιών, η πυρηνική ενέργεια όχι μόνο δεν καταργείται - ένα αίτημα ήδη από την δεκαετία του ΄60 - ΄70 - παρά δίπλα στους 131 ήδη υπάρχοντες πυρηνικούς σταθμούς στα 14 κράτη - μέλη, αναμένεται να προστεθούν και άλλοι. Τι δείχνει αυτό; Απλά, ότι η ενεργειακή κατανομή δεν υπολογίζει κινδύνους και ατυχήματα, παρά μόνον την επίτευξη των στόχων και τα νούμερα. 14 είναι και τα κράτη όπου σχεδιάζεται η κατασκευή νέων πυρηνικών σταθμών. Οι πολιτικές λοιπόν δεν αλλάζουν. Τουναντίον η επένδυση σε ρυπογόνες και επικίνδυνες για το περιβάλλον ενεργειακές πολιτικές συνεχίζεται ακατάπαυστα.

 Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο άνετα από την ασκούμενη πολιτική των κρατών - μελών. Το δε ευρωπαϊκό έδαφος μάλλον  θα υποφέρει για πολύ ακόμη από αυτή την ξεπερασμένη και επικίνδυνη παραγωγή ενέργειας, που στο παρελθόν προκάλεσε πολλά και σημαντικά προβλήματα στο περιβάλλον. Φαίνεται πως μετά από τις διαμαρτυρίες των δεκαετιών ΄60-΄70΄-΄80 για τα πυρηνικά εργοστάσια, αναθερμαίνεται και πάλι το ενδιαφέρον για την πυρηνική ενέργεια. Και θα το τονίσω και πάλι:  παρόλο που στην Γερμανία,  οι σταθμοί αυτοί αυτά καταργούνται σε τέσσερα χρόνια. Δεν μένει λοιπόν παρά να ακούσουμε ότι η χάρη τους θα φτάσει ακόμη και μέχρι την Ελλάδα, που μέχρι στιγμής βέβαια την σώζει το σεισμογενές της έδαφος. Τα συμφέροντα όμως είναι πολλά, το ίδιο όπως και οι ασκούμενες σε βάρος των πολιτών πολιτικές. Δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να δούμε πως και με ποιο τρόπο αυτοί θα αντιδράσουν. 

Γιατί  τα σχέδια μπορεί να παραμείνουν σχέδια στην ΕΕ αν οι πολίτες αξιώσουν την μαζική κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας ή όπως φαιδρά την έχουν από χρόνια τα κέντρα εξουσίας ονομάσει ως “ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς”. Γιατί όσο και να αποφασίζουν στην Ευρώπη ερήμην των πολιτών της, θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα τους βρουν απέναντί τους. Μαζικά θα τους βρουν παρατεταγμένους, όπως αυτοί μαζικά επιδιώκουν να επιβάλλουν και πάλι την πυρηνική ενέργεια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο περιβάλλον και την υγεία τoυς.