Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως βλέπει εφιάλτες όταν βλέπει 7% των Ελλήνων να πριμοδοτεί κόμμα που ο αρχηγός του έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Θα χτυπά το μάγουλό του αλλά η αλήθεια θα είναι καταπέλτης: Ναι, όλοι αυτοί οι Έλληνες πριμοδότησαν την Χρυσή Αυγή. Από την άλλη, δεν κάνει βέβαια εντύπωση το γεγονός αυτό, αφού στην χώρα μας δεν είναι και λίγοι αυτοί που και σε άλλα κόμματα απεχθάνονται τους ξένους, θεωρώντας τους περίπου ως μιάσματα. Η ιστορία επίσης είναι αδιάψευστος μάρτυρας για το πώς π.χ υποδέχτηκαν τους Αρμένιους πρόσφυγες την εποχή της μικρασιατικής καταστροφής ή τους Αλβανούς την δεκαετία του ΄90. Μιλάμε για μια χώρα όπου όχι μόνο όπως έλεγε ο γνωστός φιλόσοφος η Δημοκρατία σταμάτησε τον 4ο π.χ αιώνα, αλλά για έναν τόπο όπου άνθησαν δικτατορίες και ολιγαρχικά καθεστώτα. Κατ΄αυτήν την έννοια, δεν θα πρέπει να αναρωτιόμαστε λοιπόν και για το 7% της Χρυσής Αυγής. Οι Έλληνες πολίτες ανέβασαν επίσης το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που το παρελθόν του είναι γνωστό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: οι ίδιοι πολίτες πριμοδότησαν γενναία την ΝΔ, ξεχνώντας το επίσης γνωστό της παρελθόν εις ότι αφορά το κατάντημα της χώρας. Βέβαια θα μου πείτε, παράξενο δεν είναι που ανακήρυξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι πρώτο κόμμα μετά το νέο μνημόνιο; Οι δικαιολογία για αυτό είναι η περίφημη πλέον «δεύτερη ευκαιρία». Χωρίς σχόλιο. Τελικά οι εκλογές αυτές έδωσαν την ευκαιρία σε κάποιους πολίτες να αυτοκτονήσουν για μια ακόμη φορά και κάποιους άλλους να σκέφτονται αν τελικά η όλη ιστορία έγινε για να ξεκαθαρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εσωκομματικές διεργασίες. Με απασχολούν και άλλα πράγματα, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο πάντως δεν είναι ούτε η είσοδος του Βασίλη Λεβέντη στην Βουλή που τελικά όλοι χωρούν, από χωρατατζήδες μέχρι κατηγορουμένους για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, από γραφικούς μέχρι επαγγελματίες της σύναψης επονείδιστων αποφάσεων εδώ και δεκαετίες, ούτε η αποβολή Λαφαζάνη και η κατρακύλα του Ποταμιού. Με ενδιαφέρει να ερμηνεύσω περισσότερο το μεγάλο ποσοστό αποχής που δείχνει πως κάποιοι άλλοι πολίτες μη κρίνοντας ότι έχουν να κάνουν με κάποια μορφή Δημοκρατίας, δεν πέφτουν σε παγίδες. Υπάρχουν πράγματι αυτοί οι πολίτες; Πιστεύουν ακόμη κάποιοι πως το στοίχημα για μια άλλη κοινωνία δεν έχει οριστικά χαθεί; Ή μήπως η αποχή δεν είναι συνειδητή; Ο εφιάλτης τελικά δεν είναι παρά μπροστά μας; Κατά μίαν έννοια, ναι. Και δεν ξυπνάμε ένα πρωί και ψαχνόμαστε τι έχει συμβεί. Ούτε τσιμπάμε τα μάγουλά μας για να δούμε αν έχουμε τις αισθήσεις μας. Απλά, η διαδικασία αυτή πήρε καιρό. Και ισχύει από παλιά. Απλά εμείς δεν θέλαμε να το δούμε όλο αυτό. Δεν περιμέναμε ότι ο εφιάλτης της καιροσκοπικής ψήφου με παχυλό αντάλλαγμα είναι παρών. Δεν το πιστεύουμε και όμως υπάρχει. Δεν το έχουμε εμπεδώσει και όμως αυτό που φοβόμαστε, επαναλαμβάνεται με διαφορετικό αυτή την φορά τρόπο. Γιατί τα πρόσωπα μόνο αλλάζουν. Γιατί τα «παραθυράκια» ακόμη και σε εποχές κρίσης παραμένουν ανοιχτά. Γιατί όπως είχε πει και ο γνωστός φιλόσοφος, το ντοβλέτι καλά κρατεί. Δεν βλέπουμε εφιάλτες. Τους ζούμε.
