Όλη αυτή η ανησυχία για το αύριο και τις συνθήκες τους, όλη αυτή πρεμούρα για το ποια δουλειά θα βρούμε και πόση σύνταξη θα πάρουμε, αντιπαραβάλλεται με τις εικόνες των παιδιών που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη ή που ξεκινούν τα μακρινά και επικίνδυνα ταξίδια προς την «πολιτισμένη Δύση». Δύο διαφορετικοί κόσμοι μπροστά μας, δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που υφίστανται την κρίση και αυτοί που την βιώνουν επί χρόνια. Αυτοί που προβληματίζονται πως θα πληρώσουν την δόση στην εφορία και αυτοί που εγκαταλείπουν τις εστίες τους κινδυνεύοντας να γίνουν βορά των κάθε λογής εθνικιστών.
Οι αντιθέσεις είναι πολλές, οι εμπειρίες το ίδιο, το αποτέλεσμα της καθημερινότητας διαφορετικό. Άλλοι κόπτονται για τις μειώσεις στους μισθούς και άλλοι δεν έχουν καν. Άλλοι σκέπτονται πως στο καθημερινό τους μενού θα πρέπει να προστεθεί και το «φαγητό των φτωχών» και άλλοι δεν έχουν καν μενού. Πρόκειται για την σημερινή εποχή, την δυσμορφία και το ακατανόητο των ταξικών διαφορών, την κατάντια ενός κόσμου που την μια στιγμή είναι αλληλέγγυος στην απόλυτη φτώχεια και την άλλη στιγμή διαλαλεί την δική του φτώχεια.
Ένας κόσμος που μετρά τις αξίες αναλόγως των μειωμένων οικονομικών απολαβών. Ένας κόσμος που βλέπει από απόσταση την τραγικότητα του να ζεις απλά χωρίς προοπτική. Δεν δίδονται πλέον σε κανέναν ευκαιρίες. Δεν κατηγοριοποιείται η φτώχεια παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διακυμάνσεις. Το ίδιο είναι οι φτωχοί – φτωχότεροι και οι πλούσιοι απλά να αναπολούν τα κέρδη τους; Όχι φυσικά.
Και όμως, όλοι μιλούν για την κρίση, όλοι μαζί δείχνουν να υποφέρουν, όμως από διαφορετική θέση. Ποιοι είναι στο δρόμο και ποιοι έχουν απλά κομμένο το ρεύμα; Ποιοι εξακολουθούν να επενδύουν στα κέρδη από τις απολύσεις και ποιοι δεν κερδίζουν καν τα στοιχειώδη; Διαφορετικές περιοχές κρίσης, εντελώς ξεχωριστή προοπτική για τις κατηγορίες των πολιτών. Η δυστυχία όμως υπάρχει και δεν αφήνει την ελπίδα να λάμψει για τα φτωχά νοικοκυριά, την ίδια στιγμή που οι εκάστοτε κυβερνώντες διαμηνύουν πως η κρίση περνά αλλά που κανείς εδώ και 6 χρόνια δεν το βλέπει.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη που κόπτεται για την ευημερία, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα. Τουλάχιστον 6.000 είναι οι άστεγοι στο Βερολίνο, πόσο μάλλον σε όλη την Γερμανία. Οι δε πρόσφυγες που κατέφθασαν για ένα κομμάτι ψωμί γνωρίζουν από τώρα τι θα πει νέα φτώχεια και εκμετάλλευση. Η Ευρώπη του σήμερα – ο σημερινός κόσμος – κατακλύζεται από την δυστυχία που κάποιοι βαφτίζουν κρίση. Δεν πρόκειται καν για την δυσμορφία όπως πρωτοείπα του σημερινού μοντέλου ζωής αλλά μάλλον για την πνευματική και σωματική ανημπόρια. Κοινώς σε αυτά που βασίζονται οι κάθε είδους εξουσίες για να επιβάλλουν τις σκληρές πολιτικές τους.
