Η κακοποίηση της Δημοκρατίας

Οι εποχές όπου οι αξίες έμπαιναν σε πρώτη γραμμή,  οι περίοδοι  εκείνοι όπου τα κόμματα έδειχναν τον πραγματικό τους πρόσωπο  από τις απόψεις που πρέσβευαν για την κοινωνία και τους πολίτες πέρασαν ανεπιστρεπτί και αυτό δεν το εκφράζω εν ίδει νοσταλγίας για κάτι που πέρασε και δεν θα ξανάρθει με άλλο τρόπο. Εξάλλου, πάντα έτσι γινόταν, η κοροϊδία πάντα επικρατούσε ανεξάρτητα από ντουντούκες ή μπροσούρες. Το λέω αυτό γιατί σήμερα είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική η κατάσταση, όταν ετερόκλητα κομματικά σχήματα αποπειρώνται για μια ακόμη φορά να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών  υπό καθεστώς δημοκρατίας στο εδώλιο.  Γιατί ναι δικάζεται μια ψευδεπίγραφη δημοκρατία, υπό τα όμματα των πρεσβευτών της που δεν θα απολογηθούν ποτέ για την κακοποίηση του όρου.

Αν οι αρχαίοι Έλληνες δεν ανακάλυψαν την Πνύκα ανάμεσα στα λουλούδια και τα δέντρα, αν οι θεσμοί την μακρινή εκείνη εποχή είχαν την αξία και το μέτρο, αν η ύβρις αποτελούσε το όριο μετά το οποίο ακολουθούσαν δεινά στο όνομα του ξεπεράσματος του αξιακού συστήματος, αν με λίγα λόγια η θέσπιση του πολιτεύματος συνοδευόταν από άμεση συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες και τα ψηφίσματα, όλα τούτα που βιώνουμε σήμερα δεν είναι παρά ένα τεράστιο ψέμα ή μια ωμή για την καταδίκη της ελευθερίας αλήθεια. Μερικές φορές δεν τολμούμε καν να μιλήσουμε για Δημοκρατία, δεν βγαίνει με κανένα τρόπο από την ψυχή όλη αυτή η ένταση που συσσωρεύεται  λόγω της παρατεταμένης κακοποίησης – θα το επαναλάβω – της έννοιας αυτής. Δημοκρατία για την οποία χύθηκαν ωκεανοί αίματος για την κατάκτησή της, που δόθηκαν ατέλειωτες μάχες για την επικράτησή της. Μια Δημοκρατία όμως που δεν κατάφεραν ποτέ να την βιώσουν οι λαοί, παρά το γεγονός ότι θυσιάστηκαν για το μεγαλείο της.

Όλος αυτός ο αγώνας για μια λέξη με τεράστια αξία, μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές που αν μη τι άλλο θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να την βιώσουν στην πράξη. Σίγουρα, το σημερινό ψέμα δεν αφήνει περιθώρια για άλλες φαντασιακές προσδοκίες καθώς μια μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου σύρεται πίσω από ευχολόγια και προκαταλήψεις για μια Δημοκρατία που πολλοί την πρόφεραν ως λέξη αλλά κανείς δεν τόλμησε να την εφαρμόσει, γιατί τότε τα οφίτσια θα πήγαιναν περίπατο. Αν τα σημερινά ετερόκλητα κόμματα (που και αυτά για Δημοκρατία μιλούν) διδάσκουν στην πράξη τι σημαίνει συνδιαλλαγή και παρασκήνιο, δεν υπάρχουν στην θέση τους άλλοι για να διατρανώσουν το μεγαλείο των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών μιας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, γονιμοποιό σπέρμα που έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

 Και ο λόγος είναι απλός: Η δημοκρατία φυλλοροεί μέσα στα ιστορικά κιτάπια, ασθμαίνει υπό το βάρος των υποθηκευμένων ιδεολογιών που έσβησαν και αυτές όπως ξεπρόβαλλαν αιώνες πίσω. Αν θέλει κανείς να μιλήσει για το σήμερα θα πρέπει πρώτα να διαβεί την πύλη του γενικευμένου ψεύδους, να σηκώσει το βάρος όλων αυτών των παραπλανητικών υποσχέσεων για ένα πολίτευμα σε αποσύνθεση και μετά να αναφωνήσει το αμίμητο «άνδρες Αθηναίοι, έδοξε τη Βουλή και τον Δήμον» ως αντίβαρο στην εν ενεργεία συστημική υποκρισία. Δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και που να τελειώσει.

Και όμως οι Αθηναίοι δεν εφεύραν την Ηλιαία και  την Εκκλησία του Δήμου σε κάποιο απομακρυσμένο εργαστήρι ή κλειστό πλατωνικό φιλοσοφικό βασίλειο στην Αττική. Την δημιούργησαν μέσα στους πολίτες για τους πολίτες. Πολλούς αιώνες πίσω αισθάνεται κανείς την κακοποίηση του όρου αλλά και τα αποτελέσματα μιας επιτηδευμένης πορείας προς την λήθη. Κάποτε οι αξίες ήταν σε πρώτο πλάνο – άσχετα αν κανείς διαφωνούσε με την όλη διαδικασία, η εικόνα ήταν ξεκάθαρη, οι εμπνευστές γνωστοί με τα ονόματά τους ώστε να ξέρεις με ποιον ή ποια έχεις να κάνεις. Σήμερα απλά όλοι κρύβονται πίσω από τις ετικέτες της εκάστοτε ανάγκης για ένα πολίτευμα σε σήψη και μια κοινωνία σε αποσύνθεση.

Το σύστημα εξουσίας έχει απέναντί του τους πολίτες που αγνοούν την δυναμική τους. Έχει τον κοινωνικό ιστό αποδυναμωμένο και εκτοπισμένο μέσα στην παρακμή του. Άλλος ένας λόγος που οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν έδωσαν τα σκήπτρα στους λίγους και δεν ανακάλυψαν τυχαία τους νόμους που ψήφιζαν και αναιρούσαν οι ίδιοι. 

Η επιβολή φτώχειας και λιτότητας

Η δυσμορφία του σημερινού μοντέλου ζωής, το ακατανόητο του λεγόμενου «σύγχρονου ανθρώπου», που συγκλονίζεται από τις εικόνες των μικρών προσφυγόπουλων που εκβράζονται στις ακτές αλλά δεν διστάζει να υπερκεράσει τον διπλανό του στο όνομα της ανταγωνιστικής επιβίωσης, όλη αυτή η πολυπλοκότητα του παροπλισμένου καταναλωτισμού που σηματοδοτεί την νέα φτώχεια, συνυφασμένη με την αδυναμία αγοράς αγαθών, αντιπαρέρχεται την οφθαλμοφανή ένδεια στα νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας που δεν επιβιώνουν παρά απλά υπάρχουν.

 Όλη αυτή η ανησυχία για το αύριο και τις συνθήκες τους, όλη αυτή πρεμούρα για το ποια δουλειά θα βρούμε και πόση σύνταξη θα πάρουμε, αντιπαραβάλλεται με τις εικόνες των παιδιών που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη ή που ξεκινούν τα μακρινά και επικίνδυνα ταξίδια προς την «πολιτισμένη Δύση». Δύο διαφορετικοί κόσμοι μπροστά μας, δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που υφίστανται την κρίση και αυτοί που την βιώνουν επί χρόνια. Αυτοί που προβληματίζονται πως θα πληρώσουν την δόση στην εφορία και αυτοί που εγκαταλείπουν τις εστίες τους κινδυνεύοντας να γίνουν βορά των κάθε λογής εθνικιστών.

Οι αντιθέσεις είναι πολλές, οι εμπειρίες το ίδιο, το αποτέλεσμα της καθημερινότητας διαφορετικό. Άλλοι κόπτονται για τις μειώσεις στους μισθούς και άλλοι δεν έχουν καν. Άλλοι σκέπτονται πως στο καθημερινό τους μενού θα πρέπει να προστεθεί και το «φαγητό των φτωχών» και άλλοι δεν έχουν καν μενού. Πρόκειται για την σημερινή εποχή, την δυσμορφία και το ακατανόητο των ταξικών διαφορών, την κατάντια ενός κόσμου που την μια στιγμή είναι αλληλέγγυος στην απόλυτη φτώχεια και την άλλη στιγμή διαλαλεί την δική του φτώχεια.

 Ένας κόσμος που μετρά  τις αξίες αναλόγως των μειωμένων οικονομικών απολαβών. Ένας κόσμος που βλέπει από απόσταση την τραγικότητα του να ζεις απλά χωρίς προοπτική. Δεν δίδονται πλέον σε κανέναν ευκαιρίες. Δεν κατηγοριοποιείται η φτώχεια παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διακυμάνσεις. Το ίδιο είναι οι φτωχοί – φτωχότεροι και οι πλούσιοι απλά να αναπολούν τα κέρδη τους; Όχι φυσικά.

Και όμως,  όλοι μιλούν για την κρίση, όλοι μαζί δείχνουν να υποφέρουν, όμως από διαφορετική θέση. Ποιοι είναι στο δρόμο και ποιοι έχουν απλά κομμένο το ρεύμα; Ποιοι εξακολουθούν να επενδύουν στα κέρδη από τις απολύσεις και ποιοι δεν κερδίζουν καν τα στοιχειώδη; Διαφορετικές περιοχές κρίσης, εντελώς ξεχωριστή προοπτική για τις κατηγορίες των πολιτών.  Η δυστυχία όμως υπάρχει και δεν αφήνει την ελπίδα να λάμψει για τα φτωχά νοικοκυριά, την ίδια στιγμή που οι εκάστοτε κυβερνώντες διαμηνύουν πως η κρίση περνά αλλά που κανείς εδώ και 6 χρόνια δεν το βλέπει.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη που κόπτεται για την ευημερία, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα. Τουλάχιστον 6.000 είναι οι άστεγοι στο Βερολίνο, πόσο μάλλον σε όλη την Γερμανία. Οι δε πρόσφυγες που κατέφθασαν για ένα κομμάτι ψωμί γνωρίζουν από τώρα τι θα πει νέα φτώχεια και εκμετάλλευση. Η Ευρώπη του σήμερα – ο σημερινός κόσμος – κατακλύζεται από την δυστυχία που κάποιοι  βαφτίζουν κρίση. Δεν πρόκειται καν για την δυσμορφία όπως πρωτοείπα του σημερινού μοντέλου ζωής αλλά μάλλον για την πνευματική και σωματική ανημπόρια. Κοινώς σε αυτά που βασίζονται οι κάθε είδους εξουσίες για να επιβάλλουν τις σκληρές πολιτικές τους.

Η δύναμη της φιλοσοφίας σε νοσηρούς καιρούς

Φιλοσοφώ σημαίνει διανοίγω συνεχώς νέους πνευματικούς δρόμους και δημιουργώ καινούργιες απορίες που ψάχνουν απάντηση αλλά η όλη ιστορία με τον νου δεν σταματά εκεί καθώς η εξερεύνηση των λαβυρίνθων του αποτελεί την βασική διαδικασία.

Αποδέχομαι κάτι σαν θέσφατο σημαίνει ότι δεν έχω πλέον αντιρρήσεις και η σκέψη μου σταματά εκεί. Πόσα πράγματα όμως στην ζωή αποτελούν λίγο - πολύ απαράβατους κανόνες; Ποιοι ορίζουν μέχρι που σημείου θα σκέφτομαι και θα αποφασίζω; Στην κοινωνία που ζούμε οι καθορισμοί δεν παίρνουν την μορφή διαλεκτικής συζήτησης ούτε υφίστανται την σωκρατική  μαιευτική. Δέχονται  μόνο κάποια αναίμακτη κριτική και μέχρι εκεί. 

Τα κράτη και οι εξουσίες έχουν από καιρό ενδυθεί την ύψιστη αλήθεια, μετατρέποντας τους πολίτες σε παθητικά όντα, σε κινούμενες φιγούρες που για να αποφασίσουν το κάθε τι, αυτό πρέπει να γίνει μέσω επιλεκτικής αδείας ή κατά περίσταση άρση της απαγόρευσης αυθόρμητης αντίδρασης που οδηγεί δήθεν σε ένα εικαζόμενο χάος. Η άρση αυτής της κατά συνθήκην  απαγόρευσης δημιουργεί την ελπίδα πως κάποια πράγματα η εξουσία τα αφήνει να εξελίσσονται, γιατί μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή της αλλά πάνω απ΄όλα το καλό της πρόσωπο.

Κανείς δεν σκέπτεται, όμως, ότι την ίδια στιγμή παίρνει πίσω την “προσφορά”, προξενώντας νέα φθορά στην σχέση του ανθρώπου με την ελευθερία. Έτσι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η συνθετότητα και η πολυπλοκότητα των σχέσεων εξουσίας - ατόμου γίνεται από μόνη της θέσφατο και Γόρδιος δεσμός, που κάθε φορά καλείται να ερμηνεύσει και να λύσει αντίστοιχα ο εκτεθειμένος πολίτης.

Οι εν λόγω σκέψεις ήταν δεδομένες τις εποχές της γενικευμένης  αμφισβήτησης της κατεστημένης εξουσίας, όταν οι λαοί ήταν αποφασισμένοι να καταργήσουν κάθε έννομη τάξη επειδή και μόνο  κατέπνιγε την ελεύθερη έκφραση. Σήμερα που οι λαοί περιμένουν από την εξουσία να πάρουν ανάσες αλλά δεν τις παίρνουν, είναι αυτοί οι ίδιοι που ευθύνονται για την κατάντια των κοινωνιών, μην κάνοντας κάτι για να αλλάξουν τους θεσφατικούς υπερκαθορισμούς. 

Ο ετεροπροσδιορισμός διαρρηγνύει, από την άλλη, την ελευθεριότητα του αυτοκαθορισμού, στερώντας από τον κάθε πολίτη την δυνατότητα να ορίζει αυτός την τύχη του, κάτι που απέχει παρασάγγας από τον σημερινό ασθενικό ατομισμό που ανάγεται σε κυρίαρχο προσόν.

Φιλοσοφώ λοιπόν σημαίνει αναζητώ με κάθε τρόπο από τις έννοιες να μου αποκαλύψουν κρυμμένες σημασίες που τις συναντώ όσο περισσότερο ακονίζω το μυαλό μου. Με την έννοια αυτή, κάθε σκέψη αποτελεί βήμα προς την ελευθερία. Κάθε ενεργητική διαδικασία του νου, υγιή πόρευση και διάνοιξη περίκλειστων αληθειών, λόγω της επικράτησης του γενικευμένου ψέμματος. Αυτήν ακριβώς την διαδικασία απεχθάνονται οι κάθε είδους εξουσίες που στοχεύουν στην φίμωση και την ημιμάθεια.

Στο χέρι των λαών είναι λοιπόν να ανατρέψουν τα δεδομένα και να αλλάξουν άρδην τις συνθήκες ζωής. Γιατί φιλοσοφώ δεν σημαίνει κλείνομαι στον εαυτό αλλά παλεύω κατά της κλειστότητας μιας εγκλωβισμένης σε κάθε είδους στεγανά και στερεότυπα κοινωνίας. Οι σημερινές κοινωνίες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως ένας πολίτης θεωρεί πως δεν έχει εναλλακτικές γιατί έτσι του έχουν μάθει  από το σχολείο, την οικογένεια και τα κόμματα. Η μοναδική ευκαιρία όμως διάρρηξης αυτής της νοσηρής σχέσης υπάρχει δίπλα του, αρκεί να το θελήσει.  

Για την αλληλεγγύη και συναδέλφωση των λαών απέναντι στην λιτότητα

Η αλληλεγγύη χάνεται στην Ευρώπη όταν ο κάθε λαός κοιτά μονάχα “τα του οίκου του” και τίποτε περισσότερο. Η συναδέλφωση των λαών δεν επιτυγχάνεται όταν στην Ελλάδα κοιτούν μονάχα πως θα επιβιώσουν, στην Γαλλία βρίσκονται στους δρόμους κατά του Ολάντ και στην Γερμανία απλά συζητούν με ένταση αν θα πρέπει να δεχθούν άλλους πρόσφυγες. Μόνο με την επαναφορά των χαμένων αξιών όπως Δημοκρατία, Ισότητα, ίσες ευκαιρίες για όλους και αιτήματα μη συντεχνιακά, θα μπορούσαν θεωρητικά να κινητοποιηθούν αποτελεσματικά  οι μάζες.

Στην Ευρώπη, η δημοκρατία εξαντλείται στα εκάστοτε eurogroup, όπου αποφασίζεται κατά πόσο ένας λαός μπορεί να στερείται και ένας άλλος να ευημερεί. Είναι τέτοιο το δημοκρατικό έλλειμμα που καταστρατηγούνται ακόμη και στοιχειώδη δικαιώματα όπως  αλληλεγγύη και ισότητα, στο όνομα των οποίων φιλοτεχνήθηκε υποτιθέμενα η ΕΕ. Και δεν σημαίνει αλληλεγγύη το κούρεμα του χρέους ούτε οι λιγοστές θέσεις εργασίας από επενδυτικά σχέδια. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει καμία δέσμευση  από τους υπουργούς Οικονομικών στην ΕΕ ότι τάχα θα καταστεί το χρέος βιώσιμο αν δεν συνεχίσουν οι περικοπές και η πολιτική λιτότητας.

Είναι δυστυχώς διαφορετικά τα θέματα που απασχολούν τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Έλληνες, τους Γερμανούς ή τους Αυστριακούς. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών συμφωνούν όμως εμμέσως πλην σαφώς σε ένα: η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη λιτότητα και φοροεισπρακτική πολιτική όχι τόσο για να καλυφθούν τα ελλείμματα παρά για να πάψουν οι διαμαρτυρίες, στο δήθεν όνομα της φορολόγησης των μεγάλων εισοδηματικά οικονομικών στρωμάτων. Μα αν ήθελαν πραγματικά να εισπράξουν,, μόνο αυτά θα έπρεπε να φορολογούσαν. 

Υπάρχουν εταιρείες - γίγαντες που εκμεταλλεύονται την κρίση και κερδοσκοπούν μαζί με τους μεγάλους τραπεζικούς ομίλους. Και κερδοσκοπούν γιατί σε αυτούς δίδονται ενέσεις ρευστότητα επειδή τάχα σε αντίθετη περίπτωση θα κινδύνευαν να κλείσουν. Κακόγουστο αστείο. Πότε άφησαν τις τράπεζες να πτωχεύσουν; Πότε εγκατέλειψαν αβοήθητα τα κονσόρτσιουμ και τις πολυεθνικές; Το αντίθετο κάνουν τώρα με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που σύμφωνα με τα στοιχεία στην Ελλάδα κλείνουν κατά χιλιάδες.

Μιλούν επίσης για τονωτικές δανειακές ενέσεις που τάχα εγκρίνουν επειδή οι πολίτες κάθισαν στα αυγά τους και δέχθηκαν περικοπές ή μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Αυτό έγινε στην Ελλάδα όπου τα παίρνουν πολλαπλώς και υπογείως. Στην Γαλλία όμως για τα καμώματα του Ολάντ ο κόσμος είναι για πολύ καιρό στους δρόμους. Θα έλεγα όμως ότι το μάθημά τους δεν το έχουν πάρει ακόμη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επειδή ακριβώς κατορθώνουν να κρατήσουν μακριά τους πολίτες της ΕΕ μεταξύ τους. Αποτέλεσμα, να καίγεται ο κόσμος δίπλα μας και να μην αντιδρούμε, να κοιτάμε απλά μονάχα πως θα πληρώσουμε λιγότερα.

 Αιτήματα λοιπόν όπως άμεση Δημοκρατία, αλληλεγγύη των λαών και ισότητα είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, την στιγμή που η Ευρώπη ολόκληρη καταρρέει. Τα αιτήματα αυτά που ανήκουν σε άλλες εποχές επειδή υπήρχε μεγαλύτερη πνευματική εγρήγορση και επαναστατικότητα, πρέπει να βγουν και πάλι από το χρονοντούλαπο και να καταναλωθούν από τις μάζες με πάθος. Οι πολίτες θα πρέπει και πάλι μέσα από την αυτοοργάνωση και τις ακηδεμόνευτες επιτροπές να αλλάξουν το τοπίο και να αποκρούσουν στην πράξη την λιτότητα των αστικών κυβερνήσεων.

Αν αυτό δεν γίνει και τώρα, όσες διαμαρτυρίες και να γίνουν θα κινούνται στην συντεχνιακή σφαίρα, με αποτέλεσμα είτε κάποια στιγμή το κράτος να κάνει την επιτηδευμένη στροφή ικανοποίησης των αιτημάτων αυτών, είτε να μην προβεί σε καμία ενέργεια αλλά να αφήσει τις διαμαρτυρίες να ξεφουσκώσουν, αφού δεν θα έχουν ως στόχο κάποιο ευρύτερο κοινωνικό αίτημα.

 Η αλληλεγγύη θα πρέπει να επανέλθει στην Ευρώπη και τα αιτήματα θα πρέπει να τροποποιηθούν προς την κατεύθυνση των σαρωτικών αλλαγών. Εξάλλου οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επέλεξαν πρώτες να ωθήσουν τα πράγματα στα άκρα, δοκιμάζοντας την αντοχή των πολιτών. Σε αυτούς εναπόκειται λοιπόν ποιον δρόμο θα ακολουθήσουν, αν δηλαδή πραγματικά ο κάθε λαός θα κοιτά μονάχα “τα του οίκου του”  ή αν οι Ευρωπαίοι πολίτες αποφασίσουν να επαναφέρουν την “κοινωνική τάξη” όπως αποπειράθηκαν να κάνουν οι εξεγερμένοι του 18ου και 19ου αιώνα.

Μηχανορραφίες, ελιγμοί και στο βάθος ακροδεξιά

Kαι ενώ πολύς κόσμος έχει στραμμένη την προσοχή του στο euro, ενώ οι τζιχαντιστές δεν σταματούν την δράση τους παρά τα όποια προληπτικά μέτρα που λαμβάνονται στις ευρωπαϊκές χώρες, ο ευρωπαϊκός Νότος εξακολουθεί να λιμοκτονεί, την ίδια στιγμή που ΕΚΤ το ΔΝΤ, με τις δηλώσεις των εκπροσώπων τους, παίζουν με τον πόνο των πολιτών. Θα έλεγε κανείς ότι τα παζάρια που γίνονται, όχι μόνο αγνοούν τα προβλήματα των πολιτών, αλλά τα επιδεινώνουν θεαματικά. Αποτέλεσμα, η φτώχεια να ανεβαίνει κατακόρυφα και μαζί με αυτήν και η ακροδεξιά που εκμεταλλεύεται κατάλληλα τις καταστάσεις.

Όλη αυτή η συνεχιζόμενη ανασφάλεια προκαλεί φόβο στους πολίτες, που δεν ξέρουν προς τα που να στραφούν. Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των πολιτών της οποίας έχει στην κυριολεξία εξουθενωθεί, δεν υπάρχουν πια θετικές ειδήσεις αλλά ούτε και αλλαγές στην διακυβέρνηση του τόπου. Συνεχίζεται η ίδια πολιτική, με τις γνώριμες πια σε όλους περικοπές και τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας των εισοδημάτων των πολιτών. Πάραυτα, μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης και ενίσχυσης των φτωχών νοικοκυριών, ανακοίνωσαν από την κυβέρνηση.

Σύμφωνα με την σχετική  ανακοίνωση, στα μέσα Ιουλίου θα ανοίξει η πλατφόρμα υποβολής αιτήσεων για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) στους 30 δήμους, που θα εφαρμοστεί πιλοτικά έως το τέλος του έτους, ενώ έως τότε θα ενταχθούν και οι υπόλοιποι δήμοι της χώρας. Τι εννοούν πάντως με το “πιλοτικά” αδυνατώ να καταλάβω. Τι σημαίνει στην πράξη “δοκιμάζω αν θα έχουν επιτυχία τα μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης;” Δεν τίθεται θέμα επιτυχίας ή αποτυχίας σε αυτά θέματα.

Κοινωνικά μέτρα πρέπει να λαμβάνονται, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, όταν η ως τώρα ασκούμενη  πολιτική λιτότητας  έχει αποτύχει παταγωδώς. Ένα ποσοστό πάντως των πολιτών, εξακολουθεί να ευημερεί παρά την αυξητική  φτώχεια. Συνεχίζουν να προκαλούν με τις χλιδάτες διακοπές και την συμπεριφορά του “σα να μην συμβαίνει τίποτε”, λες και βρίσκονται σε άλλη χώρα και η χρονική περίοδος από το 2009 μέχρι τώρα δεν τους άγγιξε. Να κατηγορήσεις αυτούς που επιβιώνουν από την κρίση; Όχι. Δεν θα πρέπει όμως να προκαλούν με την συμπεριφορά τους σαν τους καρεκλοκένταυρους βουλευτές που εκφράζονται με λέξεις του πεζοδρομίου από τα έδρανα της Βουλής. Τι να σχολιάσει κανείς όμως αφού και αυτούς οι πολίτες τους τοποθέτησαν εκεί.

Φτώχεια λοιπόν παντού και μιζέρια συν την εξαφάνιση του πνευματικού επιπέδου σε μια χώρα που ο πολιτισμός της σταμάτησε κάπου στον 4ο πχ αιώνα, που έλεγε και ο αγαπητός Κορνήλιος Καστοριάδης. Μια χώρα που παραδίδεται αμαχητί στις διαθέσεις των Ευρωπαίων εταίρων, και υποδουλώνεται επενδυτικά σε Ρώσους και Κινέζους νεοκαπιταλιστές. Με την συνδρομή φυσικά των σταλινικών απολιθωμάτων που εξακολουθούν να εφαρμόζουν την πολιτική  του βολέματος των “δικών τους παιδιών” σε κάθε είδους σωματείο ή συνδικάτο. Κοινώς αδιέξοδο παντού για μια ακόμη φορά.

Αριστεροί, νεοφιλελεύθεροι, ψευτοσοσιαλιστές και εραστές του “Κέντρου” σε συστράτευση και οργιαστική προπαγάνδα για την επιβίωση ενός κράτους που έχει απολέσει οριστικά το υποτιθέμενο κοινωνικό προφίλ, που φυσικά δεν είχε ποτέ. Οι εταίροι όμως δεν σταματούν, το ίδιο όπως και οι απίστευτες ρήσεις κορυφαίων τραπεζικών στελεχών. “Είναι βιώσιμο το ελληνικό χρέος, δεν είναι, μπορεί η Ελλάδα να επιστρέψει τα δανεικά, χρειάζεται κούρεμα του χρέους ή όχι; “ Απορίες που εκφράζονται δημοσίως και λύσεις που δεν βρίσκονται. Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Έγκειται στην κεφαλαιακή κερδοφορία, στην επιβίωση ενός λαβωμένου ιδιωτικού καπιταλισμού,  26 περίπου χρόνια  μετά την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού.

Εν ολίγοις η κρίση συνεχίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί τα συστήματα αυτά δεν επιβιώνουν με το να  δημιουργούν φτώχεια και ανεργία, επειδή οι  μεγαλοεταιρείες επιβάλλουν στις κυβερνήσεις νέες φοροεπιδρομές κατά των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων. Γνώριμη τακτική και αναμενόμενη παγκόσμια κρίση γιατί τα στρώματα αυτά δεν δέχονται άλλες περικοπές και αντιδρούν. Με την αντιπαράθεσή τους αυτή ανοίγουν ένα νέο ιστορικό  κεφάλαιο. Αρκεί να μην καρπωθεί και πάλι την κρίση αυτή η καραδοκούσα ακροδεξιά που ήδη έχει σηκώσει - σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο - κεφάλι. 

Η προπαγανδιστική έξοδος από την κρίση και η ελεημοσύνη των μη εχόντων

Η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας μέσα από συνεχείς και αλλεπάλληλες συνεδριάσεις του eurogroup δεν πρόκειται να άρει την ύφεση ούτε και να αναθερμάνει την αγορά. Δεν συνεισφέρει σε τίποτε, εκτός από κάποια αισιόδοξα μηνύματα πως τάχα η ελληνική οικονομία κάποτε θα συνέλθει. Πότε είναι αυτή  εποχή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με ασφάλεια. Οι πολίτες, εντωμεταξύ, κάνουν τεράστιες υποχωρήσεις και ανέχονται περαιτέρω περικοπές όχι τόσο γιατί μπορούν, όσο γιατί νομίζουν πως κάθε διαμαρτυρία τους θα πέσει στο κενό, αφού δεν τους ακούει κανείς. Εκεί όμως είναι το μεγάλο λάθος.

Οι εταίροι βολεύονται από αυτή την ησυχία και σιωπή, αφού κατά τον τρόπο αυτό διευκολύνεται το έργο τους, που δεν είναι άλλο από την συνεχή επιβολή  λιτότητας. Την ίδια στιγμή,  οι λαοί της υπόλοιπης Ευρώπης  προετοιμάζονται  για νέα επίθεση σε βάρος των συμφερόντων  τους, και τρανό παράδειγμα σε αυτό αποτελεί η Γαλλία, μια χώρα που από καιρό αντιμετώπιζε πολλαπλά οικονομικά προβλήματα.Τι θέλουν λοιπόν να κάνουν σε ολόκληρη την ευρωζώνη; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από έναν κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, την κατάργηση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων με την ενοικίαση εργαζομένων αλλά και την περιστασιακή εργασία, χωρίς την ισχύ συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που με τόσο κόπο τα συνδικάτα κατοχύρωσαν μετά από μακροχρόνιους αγώνες.

Η επιβολή κατάστασης εκφοβισμού και αποστέρησης δυνατότητας αποταμίευσης, με παράλληλη αύξηση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, δημιουργεί ένα νέο status στην Ευρώπη αφού πέραν της επιβαλλόμενης λιτότητας, προετοιμάζονται αυστηρά μέτρα στο όνομα της διάσωσης του καπιταλισμού.  Με λίγα λόγια, όλες οι μεγαλοεταιρείες και οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι αξιώνουν φτηνό εργατικό δυναμικό, εισαγωγή μεταναστών που ζουν με ένα κομμάτι ψωμί χάριν της ειρηνικής τους διαβίωσης, που αποτελεί πρώτιστη ανάγκη αφού οι στοχευμένες δημιουργίες εστιών πολεμικής αντιπαράθεσης τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

 Με αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό εφαρμόζονται στην πράξη όλες οι απαιτήσεις των τραπεζικών ομίλων που τζογάρουν στις καταθέσεις των ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό δεν το καταλαβαίνει κανείς πως γίνεται, ειδικά όταν ο τζόγος αυτός παραμένει κρυφός στα χρηματιστήρια και στο ξέπλυμα χρημάτων. Όλοι λοιπόν οι ευρωπαίοι πολίτες πέφτουν στην παγίδα του συστήματος κυριαρχίας που δημιουργεί ανεργία και αναδουλειά μέσα από τα συνεχή προκλητικά νομοσχέδια, που αφήνουν τους πολίτες στην άκρη, αφού πρώτα τους εξαναγκάζουν να αποδεχθούν ασύλληπτες περικοπές.

Στην Ελλάδα το ζούμε αυτό εδώ και πολλά χρόνια και όλοι όσοι κλήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη έχουν πικρή εμπειρία. Το αντίθετο, οι έχοντες και κατέχοντες παραμένουν για μια ακόμη φορά στο απυρόβλητο, καθώς δεν τους αγγίζει η κατά τας περιστάσεις υψηλή φορολογία. Έχουν αυτοί τους τρόπους και ξεγλιστρούν με κάθε μέσον όταν οι έλεγχοι αποπειρώνται να βάλουν τάξη στο χάος. Αξιολόγηση λοιπόν της ελληνικής οικονομίας από ένα eurogroup που αν μη τι άλλο επιβάλλει την νέα φοροεισπρακτική εποχή.

 Η Ελλάδα - ως το πρώτο θύμα - αναμένεται να ακολουθηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, καθώς οι όμιλοι – γίγαντες και τα κονσόρτσιουμ πιέζουν τους πολιτικούς προς κάθε κατεύθυνση.  Οι αποφάσεις λοιπόν προς χάριν της φθηνής επενδυτικής σκακιέρας με εργαζόμενους – είλωτες και εξαντλητικά ωράρια χωρίς δικαιώματα και αξιώσεις, ισχύουν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο το ευρωπαϊκό  έδαφος. Δεν απομένει παρά να ακούμε κάθε φορά τι προτείνουν για να αναστηθεί η αγορά, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα ακόμη βήμα προς την εξουθένωση των πολιτών.
 Δεν απομένει παρά ένας ακόμη κατάλογος μέτρων εξοικονόμησης για να γίνει υποτιθέμενα το χρέος βιώσιμο και να λάβει χώρα το θαυματουργό κούρεμα. Μέχρι τότε, πλήθη ανθρώπων θα οδηγούνται στην δυστυχία και νοικοκυριά που μέχρι χθες επιβίωναν στοιχειωδώς, θα αναζητούν τροφή στα συσσίτια.   Ποιους νοιάζουν όμως όλα αυτά; Ποιο eurogroup θα αναφερθεί στην δυστυχία και την φτώχεια;

 Γι ΄αυτό σας λέω, μην δίνετε βάση στις φήμες περί εξόδου της χώρας από την κρίση, μην επενδύετε σε πιθανό άνοιγμα των αγορών. Και να γίνει, οι πρώτοι που θα κερδίσουν θα είναι οι έχοντες και κατέχοντες, όταν εσείς θα μαλλιοτραβιόσαστε για ένα ξεροκόμματο από τις ελάχιστες χαμηλά αμoιβόμενες θέσεις εργασίας.

Η ανακύκλωση της ύφεσης

Επιμένουν να τονίζουν πως με κάποιες χιλιάδες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της ανεργίας που μαστίζει εδώ και χρόνια την χώρα. Την ώρα που ο γερμανός υπουργός Οικονομικών εγκρίνει την εκταμίευση χρημάτων για την Ελλάδα, με την προϋπόθεση ότι θα εκπληρωθούν και τα “υπολειπόμενα άμεσα μέτρα”, ακριβώς αυτή την στιγμή έρχονται να πανηγυρίσουν οι κυβερνώντες ότι τάχα η πολιτική τους αποδίδει καρπούς. Θα πρέπει όμως πρώτα απ΄όλα να διασαφηνισθεί ποια είναι τα “υπολειπόμενα μέτρα” που εννοεί ο κος Σόιμπλε. Για δε την ελάφρυνση χρέους, ο λόγος γίνεται για το 2018. Μέχρι τότε όλοι φανταζόμαστε τι μας περιμένει, με δεδομένο ότι η υφεσιακή κατάσταση δεν πρόκειται να αρθεί.

Έχουμε βέβαια και από την άλλη, την ΝΔ να μιλά ανενδοίαστα περί μη λήψης και άλλων μέτρων λιτότητας αν αυτή επικρατήσει στις εκλογές. Και αναρωτιέται κανείς: Πως θα εξασφαλίζει κάθε φορά την δανειακή δόση ο κος Μητσοτάκης; Πως και με ποιο τρόπο θα κατορθώσει να συγκρατήσει την χώρα από τον κατήφορο των ελλειμμάτων αν δεν προβεί σε νέο δανεισμό τα επόμενα χρόνια; Και για τον νέο δανεισμό ποιοι θα είναι οι όροι;

Η Ελλάδα έχει εισέλθει από χρόνια στον δανειοληπτικό κυκεώνα, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Και από τον κυκεώνα αυτό δεν πρόκειται να βγει τα επόμενα χρόνια. Τι θα γίνεται κάθε φορά; Απλά θα πανηγυρίζουν για μερικές θέσεις εργασίας και θα το θεωρούν αυτό νίκη. Έχουν εδώ και πολλά χρόνια όλα τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ  υποσχεθεί πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λάβει χώρα πρόοδος, πως θα υπάρξει ανάπτυξη τινι τρόπω. Η διαφορά είναι όμως ότι σχεδόν ποτέ αυτό δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα. Τουναντίον, ολοένα και πιο συχνά ομάδες εργαζομένων κατεβαίνουν στους δρόμους είτε γιατί οι επιχειρήσεις που δούλευαν, έβαλαν λουκέτο, είτε επειδή εξακολουθούν να τους χρωστούν πολλούς μισθούς.

Αυτό όχι μόνο ανάπτυξη  δεν δείχνει αλλά ούτε την παραμικρή πρόοδο. Αν δε συνυπολογίσει κανείς και την ανεργία που κρατιέται ακόμη σε υψηλά επίπεδα, μπορεί να εξαγάγει τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Διαμηνύουν λοιπόν προς όλες τις κατευθύνσεις ότι τάχα η χώρα είναι σε αναπτυξιακή πορεία και ως δικαιολογία και επιχείρημα προβάλλουν την πρόσφατη επίσκεψη Πούτιν, που δηλώνει “φίλος της Ελλάδος”αλλά και τις κινέζικες επενδύσεις σε όλους τους τομείς. Δεν λένε όμως ποια θα είναι τα κέρδη που θα αποκομίσει ο ελληνικός λαός μετά από όλες αυτές τις επενδύσεις, πόσο θα ανέβει το βιοτικό επίπεδο και αν θα ανασάνει η αγορά.

Και όλα αυτά την στιγμή που ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, την στιγμή που η ανεύρεση εργασίας είναι κάτι σαν λαχείο όταν τις λιγοστές θέσεις τις καταλαμβάνουν όσοι διατηρούν καλές γνωριμίες.  Η αναντίστοιχη αυτή σύγκριση των πολλών που ψάχνουν δουλειά και των ελαχίστων που “τακτοποιούνται”, δημιουργεί μια πολύπλοκη κατάσταση, για την οποία δεν φτάνουν οι θεωρίες περί γενικόλογης ανάπτυξης για να την εξωραίσουν. Με λίγα λόγια, οι εξαιρέσεις δεν επιβεβεαιώνουν τον κανόνα, ειδικά σε μια χώρα όπου το  να  διατηρεί  κανείς την θέση εργασίας του είναι κάτι σαν άπιαστο όνειρο.

Παρόλα αυτά, για τους κυβερνώντες υπάρχει ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως υπόσχεται και η αντιπολίτευση, ισχυριζόμενη μάλιστα πως δεν θα επιβάλλει νέες περικοπές. Είναι η ίδια αντιπολίτευση που ως κυβέρνηση πριν τον ΣΥΡΙΖΑ έκανε την χώρα άνω-κάτω με τα νέα μνημόνια και τις περικοπές, κάνοντας τον κάθε έναν να πιστεύει πως τελικά το θέμα δεν είναι ποιος κυβερνά αλλά το πότε θα κυβερνήσει για να πάρει ο άλλος την θέση του αντιπολιτευόμενου, αλλάζοντας την φρασεολογία και πάει λέγοντας.

Τείνει να πιστέψει κάποιος πως όλα γίνονται για να παγιδεύεται ο λαός, να εγκλωβίζεται σε ψεύτικα διλήμματα. Ούτε θέσεις εργασίας θα προκύψουν μαζικά ούτε θα βρει δουλειά ο κόσμος. Το όλο παιχνίδι κρίνεται όχι στα σημεία αλλά στην μαζική διασπορά ψευδών ειδήσεων. Για να υπάρχει πάντα ένας “κακός” που κυβερνά και ένας πολλά καλά υποσχόμενος αντιπολιτευόμενος. Για να αντιστρέφονται κάθε φορά οι ρόλοι και να ανακυκλώνεται η ύφεση.  

Η προπαγανδιστική έξοδος από την κρίση και η ελεημοσύνη των μη εχόντων

Η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας μέσα από συνεχείς και αλλεπάλληλες συνεδριάσεις του eurogroup δεν πρόκειται να άρει την ύφεση ούτε και να αναθερμάνει την αγορά. Δεν συνεισφέρει σε τίποτε, εκτός από κάποια αισιόδοξα μηνύματα πως τάχα η ελληνική οικονομία κάποτε θα συνέλθει. Πότε είναι αυτή  εποχή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με ασφάλεια. Οι πολίτες, εντωμεταξύ, κάνουν τεράστιες υποχωρήσεις και ανέχονται περαιτέρω περικοπές όχι τόσο γιατί μπορούν, όσο γιατί νομίζουν πως κάθε διαμαρτυρία τους θα πέσει στο κενό, αφού δεν τους ακούει κανείς. Εκεί όμως είναι το μεγάλο λάθος.

Οι εταίροι βολεύονται από αυτή την ησυχία και σιωπή, αφού κατά τον τρόπο αυτό διευκολύνεται το έργο τους, που δεν είναι άλλο από την συνεχή επιβολή  λιτότητας. Την ίδια στιγμή,  οι λαοί της υπόλοιπης Ευρώπης  προετοιμάζονται  για νέα επίθεση σε βάρος των συμφερόντων  τους, και τρανό παράδειγμα σε αυτό αποτελεί η Γαλλία, μια χώρα που από καιρό αντιμετώπιζε πολλαπλά οικονομικά προβλήματα.  Τι θέλουν λοιπόν να κάνουν σε ολόκληρη την ευρωζώνη; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από έναν κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, την κατάργηση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων με την ενοικίαση εργαζομένων αλλά και την περιστασιακή εργασία, χωρίς την ισχύ συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που με τόσο κόπο τα συνδικάτα κατοχύρωσαν μετά από μακροχρόνιους αγώνες.

Η επιβολή κατάστασης εκφοβισμού και αποστέρησης δυνατότητας αποταμίευσης, με παράλληλη αύξηση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, δημιουργεί ένα νέο status στην Ευρώπη αφού πέραν της επιβαλλόμενης λιτότητας, προετοιμάζονται αυστηρά μέτρα στο όνομα της διάσωσης του καπιταλισμού.  Με λίγα λόγια, όλες οι μεγαλοεταιρείες και οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι αξιώνουν φτηνό εργατικό δυναμικό, εισαγωγή μεταναστών που ζουν με ένα κομμάτι ψωμί χάριν της ειρηνικής τους διαβίωσης, που αποτελεί πρώτιστη ανάγκη αφού οι στοχευμένες δημιουργίες εστιών πολεμικής αντιπαράθεσης τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

 Με αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό εφαρμόζονται στην πράξη όλες οι απαιτήσεις των τραπεζικών ομίλων που τζογάρουν στις καταθέσεις των ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό δεν το καταλαβαίνει κανείς πως γίνεται, ειδικά όταν ο τζόγος αυτός παραμένει κρυφός στα χρηματιστήρια και στο ξέπλυμα χρημάτων. Όλοι λοιπόν οι ευρωπαίοι πολίτες πέφτουν στην παγίδα του συστήματος κυριαρχίας που δημιουργεί ανεργία και αναδουλειά μέσα από τα συνεχή προκλητικά νομοσχέδια, που αφήνουν τους πολίτες στην άκρη, αφού πρώτα τους εξαναγκάζουν να αποδεχθούν ασύλληπτες περικοπές.

Στην Ελλάδα το ζούμε αυτό εδώ και πολλά χρόνια και όλοι όσοι κλήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη έχουν πικρή εμπειρία. Το αντίθετο, οι έχοντες και κατέχοντες παραμένουν για μια ακόμη φορά στο απυρόβλητο, καθώς δεν τους αγγίζει η κατά τας περιστάσεις υψηλή φορολογία. Έχουν αυτοί τους τρόπους και ξεγλιστρούν με κάθε μέσον όταν οι έλεγχοι αποπειρώνται να βάλουν τάξη στο χάος. Αξιολόγηση λοιπόν της ελληνικής οικονομίας από ένα eurogroup που αν μη τι άλλο επιβάλλει την νέα φοροεισπρακτική εποχή.

 Η Ελλάδα - ως το πρώτο θύμα - αναμένεται να ακολουθηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, καθώς οι όμιλοι – γίγαντες και τα κονσόρτσιουμ πιέζουν τους πολιτικούς προς κάθε κατεύθυνση.  Οι αποφάσεις λοιπόν προς χάριν της φθηνής επενδυτικής σκακιέρας με εργαζόμενους – είλωτες και εξαντλητικά ωράρια χωρίς δικαιώματα και αξιώσεις, ισχύουν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο το ευρωπαϊκό  έδαφος. Δεν απομένει παρά να ακούμε κάθε φορά τι προτείνουν για να αναστηθεί η αγορά, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα ακόμη βήμα προς την εξουθένωση των πολιτών. Δεν απομένει παρά ένας ακόμη κατάλογος μέτρων εξοικονόμησης για να γίνει υποτιθέμενα το χρέος βιώσιμο και να λάβει χώρα το θαυματουργό κούρεμα.

Μέχρι τότε, πλήθη ανθρώπων θα οδηγούνται στην δυστυχία και νοικοκυριά που μέχρι χθες επιβίωναν στοιχειωδώς, θα αναζητούν τροφή στα συσσίτια.   Ποιους νοιάζουν όμως όλα αυτά; Ποιο eurogroup θα αναφερθεί στην δυστυχία και την φτώχεια; Γι ΄αυτό σας λέω, μην δίνετε βάση στις φήμες περί εξόδου της χώρας από την κρίση, μην επενδύετε σε πιθανό άνοιγμα των αγορών. Και να γίνει, οι πρώτοι που θα κερδίσουν θα είναι οι έχοντες και κατέχοντες, όταν εσείς θα μαλλιοτραβιόσαστε για ένα ξεροκόμματο από τις ελάχιστες χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Επενδύσεις & παχιά λόγια για την Ελλάδα της φτώχειας

Κινήσεις στα ενεργειακά από την Ελλάδα και εκτός από τον Πούτιν και την Μέρκελ δεν είναι και λίγοι αυτοί που ορέγονται την κατακερματισμένη ελληνική αγορά από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Την ίδια στιγμή μάλιστα που ο γερμανός υπουργός Οικονομικών κάνει μια ακόμη θεαματική δήλωση πως τάχα η Ελλάδα  θα ανακάμψει πιο γρήγορα απ΄ότι πίστευαν κάποιοι.

Και αναρωτιέμαι: για ποια Ελλάδα μιλά ο κος Σόιμπλε; Σε ποιους πολίτες αναφέρεται όταν εδώ και κάμποσα χρόνια δεν μπορούν να καταναλώσουν ούτε τα στοιχειώδη; Πάραυτα οι κινήσεις στα ενεργειακά δίνουν και παίρνουν, με τους Ρώσους να πρωταγωνιστούν και τον Έλληνα πρωθυπουργό να υποδέχεται τον Πούτιν χωρίς καν να ξέρει που θα τον βγάλει αυτός ο δρόμος από επενδυτικής πλευράς. Ναι στους Κινέζους, ναι στους Ρώσους, ναι στους Γερμανούς, ναι στους Αμερικάνους, γενικώς και αορίστως παντού είμαστε ανοιχτοί.

 Η χώρα βέβαια, για την οποία επίκειται ανάκαμψη σύμφωνα με τον κο Σόιμπλε, παραδίδει στον κάθε ενδιαφερόμενο γη και ύδωρ, αρκεί να υποσχεθούν χρήμα και κάποιες θέσεις εργασίας. Χωρίς να εξετάζεται η κάθε επένδυση και στο όνομα μιας γενικόλογης ανάπτυξης, πραγματοποιούνται επαφές υψηλού επιπέδου, και δεν λαμβάνεται στο παραμικρό υπόψιν η δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι πολίτες.

Ή μάλλον όχι - για να ακριβολογώ - τους πολίτες τους θυμούνται μόνο όταν επιβάλλουν νέα μέτρα, με αυτό το μελιστάλαχτο ύφος, βγαλμένο από δράματα και συγκινησιακές εξάρσεις. Γιατί λοιπόν να μην λέει ο καθένας από τους εταίρους και μη αυτό που του κατεβαίνει για την χώρα; Γιατί να μην μας τάζουν χωρίς να υλοποιούν αφού κανείς δεν θα τους ελέγξει κατά την διάρκεια των επενδυτικών διαπραγματεύσεων;

Οι μόνοι που δεν πρόκειται να καρπωθούν από όλα αυτά είναι οι πολίτες, που απλά κοιτούν ανήμποροι τις επίσημες διαπραγματεύσεις και επαφές της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας, πάντως, με το πάσο του, πανηγυρίζει για την κάθε επίσκεψη αλλά και την εκάστοτε θετική ευρωπαϊκή ρήση για πιθανή ανάπτυξη.  Και έχει τους λόγους του να  είναι γαλήνιος γιατί πολύ απλά η χώρα ούτε κατά διάνοια δεν μιμείται την Γαλλία, παρά τα επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας. Έχει βάσιμους λόγους ο Έλληνας πρωθυπουργός να είναι νηφάλιος, καθώς ούτε η αντιπολίτευση βάζει ουσιαστικά βέτο.

 Απομένουν μονάχα κάποιοι “γραφικοί” να ψελλίζουν τα περί “ξεσηκωμού”, που χαρακτηρίζονται έτσι επειδή δεν δοκίμασαν να κάνουν την “αντίσταση” του ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. αλλά και τον απόλυτο συμβιβασμό του ως κυβέρνηση.  Εκεί έχει φτάσει η κατάσταση, να χαρακτηρίζονται γραφικοί όσοι τολμούν ακόμη να θέλουν πίσω τα χρήματά τους σε μια χώρα όπου το να επιβιώνεις στοιχειωδώς δεν είναι και κανόνας καθώς ακόμη και τα βασικά δεν θεωρούνται δεδομένα.

Και το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που πιάνονται  από ρήσεις τύπου Σόιμπλε είτε αυτές έχουν θετικό είτε αρνητικό πρόσημο. Πιάνονται από αυτές τις δηλώσεις - ειδικά στην περίπτωση που είναι θετικές - γιατί δεν έχουν από που αλλού να κρατηθούν. Επιθεώρηση λοιπόν του ελληνικού εδάφους και η όρεξη ανοίγει για επενδύσεις από Κίνα μέχρι Ρωσία, από Γερμανία μέχρι ΗΠΑ. Η Ελλάδα - απέραντο εργοτάξιο, με τους πολίτες της να αναζητούν μια θέση στον ήλιο, όσο - όσο και με κάθε τίμημα.

Κινήσεις για την ενέργεια και την τόνωση της οικονομίας χωρίς να υπολογίζεται καν ποιοι θα είναι οι παίχτες και πόσο κοστολογούν την προσφορά του εδάφους. Η μάλλον - λάθος - τους παίχτες τους γνωρίζουν, απλά δεν μπορούν να εκτιμήσουν για τι ακριβώς συνδιαλέγονται. Γιατί και τον Σόιμπλε τον γνωρίζουν καλά και τον Πούτιν, με τις δηλώσεις τους μετά τις συναντήσεις κορυφής ‘η στο περιθώριο των συνδιασκέψεων για το μέλλον μιας χώρας που φυλλορροεί εδώ και χρόνια. 

Δικαιοσύνη στην ΕΕ: Τα βασικά πορίσματα αξιολόγησης

H Κομισιόν δημοσίευσε τον πίνακα αποτελεσμάτων της ΕΕ στον τομέα της δικαιοσύνης 2016.
Ο πίνακας παρέχει συγκριτική επισκόπηση της αποτελεσματικότητας, της ποιότητας και της ανεξαρτησίας των συστημάτων δικαιοσύνης στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Συγκεκριμένα, ο εν λόγω πίνακας επικεντρώνεται στην αποτελεσματικότητα των συστημάτων δικαιοσύνης (δείκτες σχετικά με την αποτελεσματικότητα των διαδικασιών, όπως διάρκεια των διαδικασιών, ποσοστό διεκπεραίωσης και αριθμός εκκρεμών υποθέσεων), στους Δείκτες ποιότητας (επιμόρφωση, παρακολούθηση και αξιολόγηση των δικαστικών δραστηριοτήτων, διεξαγωγή ερευνών ικανοποίησης των χρηστών, προϋπολογισμός και ανθρώπινοι πόροι) και στην Ανεξαρτησία (δεδομένα από διάφορες έρευνες σχετικά με την αντίληψη που έχει το κοινό και οι επιχειρήσεις περί της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης).

Σκοπός του είναι να στηρίξει τις προσπάθειες των εθνικών αρχών να βελτιώσουν τα συστήματα δικαιοσύνης τους, και για τον σκοπό αυτό παρέχει αυτά τα συγκριτικά στοιχεία. Στον πίνακα αποτελεσμάτων της ΕΕ στον τομέα της δικαιοσύνης 2016 συγκεντρώνονται δεδομένα από διάφορες πηγές, και ιδίως από την επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της δικαιοσύνης (CEPEJ), η οποία συλλέγει στοιχεία από τα κράτη μέλη.

Χρησιμοποιούνται, επίσης, πληροφορίες που προέρχονται από άλλες πηγές, όπως η Eurostat, η ομάδα των υπευθύνων επικοινωνίας για τα εθνικά συστήματα δικαιοσύνης, τα ευρωπαϊκά δικαστικά δίκτυα όπως το ευρωπαϊκό δίκτυο δικαστικών συμβουλίων (ENCJ), το Δίκτυο των Προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων της ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Κατάρτισης Δικαστικών.

Για πρώτη φορά, ο πίνακας αποτελεσμάτων στον τομέα της δικαιοσύνης περιλαμβάνει τα αποτελέσματα ερευνών του Ευρωβαρόμετρου που πραγματοποιήθηκαν για να εξεταστεί πιο διεξοδικά πώς αντιλαμβάνονται την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης οι πολίτες και οι επιχειρήσεις στην ΕΕ. Επιπλέον, η έκδοση αυτή χρησιμοποιεί νέους δείκτες, ιδίως για την κατάρτιση των δικαστών, τις έρευνες μεταξύ των χρηστών στα κράτη μέλη, τη διαθεσιμότητα νομικής αρωγής και την ύπαρξη προτύπων ποιότητας.

Βασικά πορίσματα 

Από τα αποτελέσματα προκύπτουν τα εξής:

·  Μικρότερη διάρκεια των κατ' αντιδικία αστικών και εμπορικών υποθέσεων. ενώ υπάρχει γενική σταθερότητα στις εκκρεμείς υποθέσεις, παρατηρείται επίσης βελτίωση σε αρκετά κράτη μέλη που αντιμετώπιζαν ιδιαίτερες προκλήσεις με μεγάλο αριθμό εκκρεμών υποθέσεων.

·  Βελτίωση της προσβασιμότητας των συστημάτων δικαιοσύνης, ιδίως σε θέματα όπως η ηλεκτρονική υποβολή αγωγών για μικροδιαφορές ή η προώθηση μεθόδων εναλλακτικής επίλυσης διαφορών (ΕΕΔ). Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει περιθώριο βελτίωσης όσον αφορά την ηλεκτρονική διαθεσιμότητα των αποφάσεων ή την ηλεκτρονική επικοινωνία μεταξύ των δικαστηρίων και των διαδίκων.

· Παραμένει η ανάγκη για περισσότερες προσπάθειες προκειμένου να βελτιωθεί η κατάρτιση στις δικαστικές δεξιότητες και η χρήση τεχνολογιών της πληροφορίας και των επικοινωνιών (ΤΠΕ) για τα συστήματα διαχείρισης υποθέσεων.

· Τα περισσότερα κράτη μέλη έχουν πρότυπα που καλύπτουν παρεμφερείς πτυχές των συστημάτων τους δικαιοσύνης, αλλά διαπιστώνονται σημαντικές αποκλίσεις όσον αφορά το περιεχόμενό τους. Για παράδειγμα, λιγότερα από τα μισά κράτη μέλη διαθέτουν πρότυπα για μέτρα που περιορίζουν τις τρέχουσες καθυστερημένες υποθέσεις, και ακόμα λιγότερα κράτη μέλη καθορίζουν την ανώτατη διάρκεια που θα πρέπει να έχουν οι εκκρεμείς υπόθεσης.

· Ο πίνακας αποτελεσμάτων περιλαμβάνει τα αποτελέσματα διαφόρων ερευνών σχετικά με την αντίληψη περί της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Για εκείνα τα κράτη μέλη όπου το επίπεδο ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης θεωρείται πολύ χαμηλό, οι κύριοι λόγοι που προβάλλονται για αυτό είναι οι παρεμβάσεις ή η άσκηση πιέσεων από την κυβέρνηση και πολιτικούς, καθώς και από οικονομικά ή άλλα ειδικά συμφέροντα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πίνακας αποτελεσμάτων της ΕΕ στον τομέα της δικαιοσύνης 2015, μαζί με την αξιολόγηση της κατάστασης σε κάθε κράτος - μέλος, συνέβαλε στη διαμόρφωση της πρότασης της Κομισιόν προς το Συμβούλιο να απευθύνει ειδικές ανά χώρα συστάσεις σε τέσσερα κράτη μέλη (Κροατία, Ιταλία, Λετονία και Σλοβενία) ώστε να καταστήσουν τα εθνικά τους συστήματα δικαιοσύνης πιο αποτελεσματικά. Επίσης, η Επιτροπή παρακολούθησε στενά τις προσπάθειες στον εν λόγω τομέα σε άλλα κράτη μέλη όπως το Βέλγιο, η Βουλγαρία, η Κύπρος, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Μάλτα, η Πολωνία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία και η Σλοβακία.

Η ανάπτυξη "καραμέλα" και τα σχέδια των πολιτών

Είναι καιρός που οι πολίτες της χώρας  δεν κάνουν σχέδια για το μέλλον τους, πολύ περισσότερο οι νέοι που φεύγουν άρον - άρον στο εξωτερικό. Πηγαίνοντας εκεί  όμως βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ακόμη δύσκολη πραγματικότητα, καθώς οι δουλειές δεν είναι αφενός σε αφθονία και αφετέρου όσοι τους υπόσχονταν παραδείσους γίνονται ...άφαντοι τις κρίσιμες στιγμές.

Στην Ελλάδα όμως τα δεδομένα έχουν χειροτερέψει κατά πολύ και  ο ανταγωνισμός για μια θέση στον ήλιο προκαλεί ασύλληπτες συμπεριφορές ατομισμού και εγωπάθειας. Υπάρχει δε μια τάξη που δεν έχει πληγεί από την κρίση και που ούτε που σηκώνει το κεφάλι να δει την δυστυχία, λες και ζουν σε άλλη χώρα, συνεχίζοντας την πλουσιοπάροχη ζωή και τις σπατάλες. Όλοι αυτοί διαλαλούν συχνά - πυκνά πως “αν θέλει να δουλέψει κανείς, δουλειές υπάρχουν!” και άλλα τέτοια χαρωπά. Μόνο που δεν μας λένε αν οι ίδιοι με τους μισθούς των 3 χιλ και άνω θα πήγαιναν να εργαστούν για 300 - 400 ευρώ.

Είναι πολλοί από αυτούς  οι νέοι επικριτές της νεολαίας, ηλικίας 45 και άνω, που με κάποιο “μέσο” βρέθηκαν από παλιά σε μια “καλή θέση” και με τους γνωστούς τρόπους κατόρθωσαν και επιβίωσαν ακόμη και τα χρόνια της κρίσης, διακηρύσσοντας μάλιστα πως “δούλεψαν σκληρά” για να φτάσουν ως εδώ...Δεν έχω αντίρρηση, αλλά στην Ελλάδα είμαστε και γνωρίζουμε καλά τι γίνεται στους εργασιακούς χώρους και πως εξελίσσεται κανείς. Ας είναι όμως.

Η νεολαία και το καλύτερο εργατικό δυναμικό της χώρας μεταναστεύει στο εξωτερικό και δεν είναι λίγοι  αυτοί που προβλέπουν ότι στο τέλος θα μείνουν ελάχιστοι. Με τέτοιες συνθήκες λοιπόν, με την φτωχοποίηση να έχει σαρώσει την ελληνική κοινωνία, κανείς δεν κάνει πλέον σχέδια ούτε φυσικά ενστερνίζεται τις ελπίδες της εκάστοτε κυβέρνησης πως είμαστε τάχα στα πρόθυρα αναπτυξιακής διαδικασίας. Για να κάνει σχέδια κανείς πρέπει να βασίζεται κάπου και πολύ περισσότερο να μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη προς το ζην.

Μιλάμε πλέον για δύο τάξεις στην Ελλάδα της κρίσης: για τους φτωχούς και τους πλούσιους, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται με γοργούς ρυθμούς. Αν συνυπολογίσει κανείς και τους άστεγους ή όλους αυτούς που δεν έχουν το παραμικρό εισόδημα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Μιλάμε για μία κυβέρνηση που μάλλον πρέπει να βρίσκεται αλλού, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις που έσπευδαν να πείσουν τον καθένα πως κάνουν ότι περνά από χέρι τους για να κρατήσουν την χώρα ζωντανή.

Η χώρα όμως για να έχει προοπτική θα πρέπει να κάνει βήματα προόδου, θα πρέπει να δώσει την εικόνα πως δεν είναι μόνο η αρπαχτή του τουρισμού που προέχει. Γιατί όλοι  ξέρουμε τι γίνεται τα καλοκαίρια στα νησιά, πως και με ποιο τρόπο απομυζούν πολλοί τους τουρίστες, που και αυτοί βέβαια πλέον είναι σε εγρήγορση.

Ποια πλάνα λοιπόν να κάνει πια κανείς, τι σχέδια να υλοποιήσει, ποιους να εμπιστευθεί; Η εκταμίευση χρημάτων από την ΕΚΤ, οι αποφάσεις στα Εurogroup περί συνέχισης της χρηματοδότησης δεν διαβεβαιώνουν κανέναν πως θα επέλθει η ποθητή οικονομική ισορροπία, παρά βυθίζουν την χώρα σε μεγαλύτερη ανασφάλεια. Οι πολίτες, από την άλλη, μετατρέπονται σε πειραματόζωα, αφού πάνω σε αυτούς εδράζεται η λιτότητα, δικά τους χρήματα εισπράττονται από το κράτος. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί που θα βρίσκεται τον επόμενο χρόνο, αν και κατά πόσο θα του ρυθμίσουν και πάλι τα χρωστούμενα, αν του δώσουν και άλλη περίοδο χάριτος.

Πλάνα και σχέδια κάνει κανείς όταν έχει τις προϋποθέσεις, όταν μπορεί να βασιστεί σε μια επιεικώς σταθερή οικονομία. Δεν υφίσταται όμως αυτό. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει κανείς που να δώσει την συγκατάθεσή τους σε μελλοντικά αναπτυξιακά σχέδια. Και αφήστε την κυβέρνηση να παπαγαλίζει περί του αντιθέτου. Αυτό έκαναν πάντα οι κυβερνήσεις για να καθησυχάσουν τους λαούς, ειδικά σε εποχές που το σύστημα διακυβέρνησης του τόπου κλονιζόταν σθεναρά.

Ευρώπη και έλλειμμα Δημοκρατίας

Ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε σύγχυση όχι μόνο για το προσφυγικό αλλά και για το έλλειμμα Δημοκρατίας που παρουσιάζεται εδώ και καιρό στα κράτη - μέλη της. Η Ευρώπη δεν είναι ούτε αυτή που οραματίστηκαν αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και πολύ περισσότερο μετά το Millenium με τις προσθετικές ενταξιακές διαδικασίες και την διεύρυνση, ούτε ο τόπος όπου θα μπορούσε θεωρητικά να αναδειχθεί ένα καινούριο πολιτικό-κοινωνικό καθεστώς.

Αξίες όπως ισότητα, αλληλεγγύη και ομοφωνία πετάχτηκαν εδώ και καιρό στα σκουπίδια μετά την επικράτηση των ρατσιστικο-εθνικιστικών φωνών που κάλυψαν σχεδόν όλες τις χώρες, από Βορρά προς Νότο και Ανατολή προς Δύση. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτή η ΕΕ που οραματίστηκαν, ούτε το έδαφος αυτό που θα προωθούταν η πολυπολιτισμικότητα.  Αυτή η περιοχή που θα διαβιούσαν υποτίθεται  αρμονικά άνθρωποι με διαφορετικά θρησκεύματα, ήθη και έθιμα. Ο τόπος όπου πολλές κουλτούρες δεν θα γίνονταν μόνο ανεκτές αλλά θα προσέφεραν δεόντως στην πολιτισμική κληρονομιά, έχει μετατραπεί σε πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ ηγετών αλλά και χωρών εις ότι αφορά  τον ερχομό ανθρώπων που έχουν να καταθέσουν σοβαρές εμπειρίες από την φρίκη των πολέμων.

 Αυτή ακριβώς η αντιπαράθεση για την τύχη τους αλλά και η εξακολουθητική προπαγάνδα των διακρίσεων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έχει προκαλέσει αυτού του είδους την αλλοίωση που σαρώνει τα ευρωπαϊκά κράτη και μειώνει κατά πολύ την προαναφερόμενη πολιτισμική αξία. 
Με λίγα λόγια: η Ευρώπη των ανθρωπιστικών και πολιτισμικών αξιών είναι παρελθόν. Και δεν είναι μόνο το προσφυγικό  ούτε  το σκληρότατο συνοριακό εμπάργκο από τον άξονα της φοβικότητας, αλλά η αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή που μονοπωλεί το καθημερινό ειδησεογραφικό ενδιαφέρον όταν απεικονίζονται  συνοριακοί φρουροί και  συρματοπλέγματα.

Ο ευρωπαϊκός χάρτης έχει αλλάξει κατά πολύ. Οι διαθέσεις των λαών με την προσφορά βοήθειας και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες μπορεί να είναι θετικό μήνυμα, οι εξουσίες όμως έχουν αντίθετη άποψη και με το κλείσιμο των συνόρων δείχνουν πως άλλα τους ενδιαφέρουν. Η ιστορία βέβαια το έχει διδάξει και αυτό, πως ποτέ αυτές δεν έπαψαν να πετούν παρά ένα ξεροκόμματο όταν οι φωνές διαμαρτυρίας πολλαπλασιάζονταν. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό ακριβώς το ξεροκόμματο το έπαιρναν πολλοί ή το θεωρούσαν ως κίνηση καλής θέλησης. Αυτή είναι όμως μια άλλη συζήτηση.

Τώρα που ο πόνος έχει φτάσει στο απροχώρητο, τώρα που χιλιάδες ζωές γίνονται βορά των διαθέσεων των κρατούντων τα ηνία της ΕΕ, το χρονικό σημείο είναι κομβικό και οι αποφάσεις για μια νέα ζωή επίκαιρες. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι αυτό που λαμβάνει χώρα στο ευρωπαϊκό τοπίο δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από προφανής ολοκληρωτισμός, μια περαιτέρω συμπίεση των κοινωνιών και προκλητικός ατομικισμός που βοηθά ακριβώς την συντηρητικοποίηση των κοινωνιών. Χαμένες αξίες θάβονται κάτω από τα ερείπια των σύγχρονων τερατουπόλεων της φτωχής πολιτισμικά Ευρώπης που ασθμαίνει από την μπότα των ακροδεξιών παραληρημάτων. Και αντί να χαιρετίζουν τον ερχομό ανθρώπων που γλίτωσαν από την κόλαση του πυρός, αντί να τείνουν χέρι βοηθείας σε όλους αυτούς που ξέφυγαν από τις σφαγές και τους αποκεφαλισμούς, κλείνουν τα σύνορα για να διαφυλάξουν την φυλετική καθαρότητα και να αποτρέψουν την αλλοίωση του πληθυσμού.

Θυμίζει Βαϊμάρη η όλη κατάσταση, λίγο πριν το ξέσπασμα του εθνικοσοσιαλισμού ή Βατερλό και Γκούλαγκ λίγο μετά τον ξεσηκωμό του 1917 στην Ρωσία, όταν ο λαός έδιωξε τον Τσάρο αφήνοντας όμως παράλληλα ελεύθερο το πεδίο στους μπολσεβίκους να αλωνίσουν καταλλήλως. Η Ευρώπη σήμερα ολισθαίνει ολοένα και περισσότερο, κυλιέται στον βούρκο της αμορφωσιάς και του εύκολου κέρδους - πλουτισμού. Γυρίζει την πλάτη η Ευρώπη στις θηριωδίες και τις τραγωδίες, καθώς για όλα αυτά φροντίζουν τα ΜΜΕ να τα κάνουν προσιτά στους πολίτες με τις συνεχείς εικόνες και - ω του θαύματος - μέχρι και βαρετά. Βιομηχανία παραγωγής ακροδεξιών τσιτάτων στο όνομα της διατήρησης ενός από χρόνια απολεσθέντος ευρωπαϊκού νοήματος είναι στο σύνολό τους τα ευρωπαϊκά κράτη. Το δείχνουν τα ποσοστά των ξενοφοβικών κομμάτων και όλων αυτών που από την δεξιά το κέντρο, τους σοσιαλιστές και  την αριστερά εμμέσως με την ανοχή τους τα πριμοδοτούν. Τα κλειστά σύνορα αυτό δείχνουν.   

Ανέφικτος και ουτοπικός είναι ο σημερινός κόσμος!

Με απειλές και εκβιασμούς δεν ποδηγετούνται οι λαοί. Έχουν αυτή την κρυμμένη δύναμη που τους καθιστά συνεχή απειλή στο σύστημα κυριαρχίας. Το μόνο που δεν κάνουν συχνά οι λαοί, είναι να χρησιμοποιούν αυτήν ακριβώς την δύναμη για να βάλουν στην γωνιά τα όποια διλήμματα. Επειδή λοιπόν δεν το κάνουν, εκλέγουν αυτούς που τους αρμόζουν, πέφτοντας για μια ακόμη φορά στην παγίδα των κομματικών εξαγγελιών για μια δήθεν καλύτερη ζωή.

 Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως οι λαοί δεν μπορούν να επικαλεστούν ανά πάσα στιγμή την δυνατότητα αυτή, που τους καθιστά πιο ισχυρούς απέναντι  στο όλο σύστημα εξουσίας. Δεν είναι τα δημοψηφίσματα που αποκαλύπτουν την δύναμη αυτή – εξάλλου αυτό δεν είναι παρά τρικ για τον διαπραγματευτικό εξοπλισμό της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι η δίψα για έναν άλλο κόσμο, μια άλλη ζωή, μακριά από τον σημερινό ουσιαστικά ανέφικτο λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων και αδικιών κόσμο.

Το συναίσθημα του κόσμου επίσης δεν εγκλωβίζεται καθώς έχει ακόμη διεξόδους για να αποδράσει. Απλά αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, είναι αυτές οι αποδράσεις να θεωρούνται από το σύστημα κυριαρχίας, ουτοπικές ονειρώξεις. Μα ποιος λέει για ποιον και τί; Ποιος είναι ο ουτοπιστής αν όχι ο εκάστοτε διαχειριστής της εξουσίας στην Ελλάδα που πιστεύει πως η νέα εποχή θα έλθει χωρίς μνημόνια και υπογράφει τα χειρότερα; Και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως, για ποια ρεαλιστική ισορροπία στην ευρωζώνη μιλούν  όταν έχει χαθεί κάθε έννοια αξιοπιστίας στην ΕΕ; Όταν η τεράστια φτώχεια καλύπτεται από την επίπλαστη ευημερία των λίγων;

Νομίζουν πως με τις απειλές θα καθυποτάξουν το ελεύθερο φρόνημα των λαών. Πλανώνται οικτρά. Ουτοπία είναι αυτή η κοινωνία που ευαγγελίζονται, που προκαλεί ανισότητα και οικονομικά αδιέξοδα. Φανταστικός είναι ο σημερινός κόσμος που βυθίζεται αναφανδόν στην αλλοτρίωση. Ο μόνος εφικτός κόσμος είναι αυτός που το σύστημα εξουσίας απαγόρευσε στον πολίτη να ονειρευθεί και πολύ περισσότερο να κάνει πράξη. Την πράξη της ρεαλιστικής  αυτονόμησής του ενάντια στην χαοτική και επιτηδευμένη συνάμα απομόνωσή του που βολεύει την εκάστοτε εξουσία.

Το μόνο εφαρμόσιμο δημοκρατικό εφαλτήριο είναι η αυτοοργάνωση των πολιτών στις γειτονιές και τους Δήμους, οι αποφάσεις για μια πραγματικά δημοκρατική ζωή με όπλο την γνώση και την μόρφωση αλλά πάνω απ΄όλα τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στον συμπολίτη. Το κέρδος από αυτή την θεώρηση είναι πολλαπλό καθώς δεν κερδίζεται μόνο η ελευθερία αλλά και η ανεξάρτητη πολιτική στάση απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησαν και συσσώρευσαν οι οικονομικές ελίτ, που προτείνουν τώρα  νέους εκβιασμούς για να κλείσουν στόματα.

 Ουτοπία λοιπόν είναι η σημερινή πραγματικότητα λόγω του ανεφάρμοστου και του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου. Και δεν μιλώ μόνο για την αντιδημοκρατική  Ευρώπη αλλά και τις δήθεν φιλελεύθερες  ΗΠΑ με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, ή τα δικτατορικά καθεστώτα της Ρωσίας, της Κίνας και αλλού. Ανέφικτος είναι αυτός ακριβώς ο κόσμος που πουλά ψέματα, εκδούλευση και διαφθορά. Ο δίκαιος κόσμος δεν θα προέλθει από καμία άλλη υπόσχεση για διαγραφή χρεών και δάνεια από ΕΚΤ ή ΔΝΤ. Το έχουν συνειδητοποιήσει οι λαοί. Το έχουν εμπεδώσει και τα δίκτυα παγκόσμιας εξουσίας. Η διαφορά είναι ότι αυτά προετοιμάζονται πυρετωδώς για το νέο μασκάρεμα. Ενώ οι πολίτες δεν χρησιμοποιούν την δύναμή τους. Μικρή αλλά ουσιαστική διαφορά.  

Εγκαίνια αγωγού και μεγαλοστομίες περί ανάπτυξης

Εγκαινιάζουν αγωγούς φυσικού αερίου, προβλέπουν καλυτέρευση της οικονομικής κατάστασης στην χώρα το 2017 και διαλαλούν πως τα χειρότερα πέρασαν για τους πολίτες, την ίδια ακριβώς στιγμή που επιβάλλουν νέους φόρους και αξιώνουν από τον λαό να έχει υπομονή. Αυτό που έχει όμως χαθεί οριστικά από την χώρα είναι η ανάπτυξη και η ευημερία, όταν θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες και πολλές γενιές να περάσουν άπρακτες μέχρι να υπάρξει στοιχειώδης σταθεροποίηση.

Μέχρι τότε πέραν της υπομονής δεν συστήνεται κάτι περισσότερο εκτός από διατήρηση της ελπίδας που κομίζουν συμπράξεις όπως  η κατασκευή του μεγάλου Διαδριατικού Αγωγού Φυσικού Αερίου (ΤΑΡ), ο οποίος θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν μέσω της Τουρκίας, Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας στην Δυτική Ευρώπη,και που κατά το περιοδικό “der Spiegel” θα καταστήσει την ΕΕ ενεργειακά πιο ανεξάρτητη από την Ρωσία, προσδίδοντας παράλληλα οικονομική ώθηση στην Ελλάδα.

Να βρίσκεται η λύση, λέτε, για την χώρα μας στην συμμετοχή σε αντίστοιχα ενεργειακά προτσές και να μην επιδιώκεται η δια της εσωτερικής ανάπτυξης της αγοράς αναγέννηση από τις στάχτες; Να είναι οι στοχευμένες επενδύσεις  ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσει η χώρα; Σε καμία περίπτωση. Η αγορά χρειάζεται μια εσωτερική ώθηση για να αρχίσει και πάλι δειλά - δειλά να λειτουργεί ενώ για τα ποσοστά της ανεργίας οι περίπου 8 χιλιάδες θέσεις εργασίας στον αγωγό δεν φτάνουν για αλλάξουν το τοπίο. Και σε τελική ανάλυση, τα μεγαλόπνοα έργα δεν επαρκούν για να αλλάξουν τα συνολικά νούμερα.

Αυτά έκανε και η ΝΔ με τις υποσχέσεις για νέες θέσεις εργασίας στην Ιονία Οδό, αυτά έκανε και το ΠΑΣΟΚ, με τους υπουργούς της κυβέρνησής του να τάζουν απερίφραστα πως η ανάπτυξη θα επέστρεφε ήδη από το 2011...Μάλιστα τώρα η ΝΔ έχει ακόμη κάτι καινούργιο να πει, πως 1,5 χρόνος Τσίπρας είναι ήδη υπεραρκετός για να μην επιστρέψει η χώρα στην αναπτυξιακή πορεία που την είχε βάλει ο Αντώνης Σαμαράς. Επιχειρήματα λοιπόν από όλες τις πλευρές, αφοπλιστικοί τάχα λόγοι για μια ανάπτυξη….που ω του θαύματος δεν έρχεται ποτέ!

Συμβαίνουν όλα αυτά γιατί η περιβόητη ανάπτυξη όχι μόνο δεν στηρίζεται στις αστείες και φαιδρές κομματικές ρήσεις, όχι μόνο δεν θα λάβει χώρα όσο έχουμε αυτούς τους αντιπροσώπους στην εξουσία (που φυσικά εμείς τους ψηφίζουμε κάθε φορά) αλλά τα δακρύβρεχτα σενάρια θα συνεχιστούν και μετά τις επικείμενες μάλλον για το φθινόπωρο εκλογές.

Τα εγκαίνια λοιπόν του αγωγού φυσικού αερίου ενώ χρησιμεύουν για την κυβέρνηση ως αναπτυξιακό επιχείρημα και εγχείρημα, δεν προσθέτουν το παραμικρό στην αναπτυξιακή διαδικασία, καθώς μετά τα μεγάλα πρώτα λόγια, ακολουθεί συνήθως μια περίοδος στασιμότητας. Δεν λύνεται το πρόβλημα της χώρας με μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, την στιγμή που ειδικά οι νέοι μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό, μη μπορώντας να κάνουν κάτι στην χώρα τους.
Αυτό ακριβώς το θέμα όχι απλά δεν το έχουν αντιμετωπίσει με σοβαρότητα, αλλά αδιαφορούν να δώσουν τα παραμικρά κίνητρα για να κρατήσουν όλον αυτόν τον κόσμο εδώ.

 Και στο τέλος - αναρωτιέμαι - τι θα είναι η Ελλάδα, αν όχι μια χώρα γερόντων; Πως και με ποιο τρόπο θα επαναφέρουν την τάξη στα οικονομικά; Πως θα πείσουν τους ελεύθερους επαγγελματίες να μην τα παίρνουν μαύρα - χωρίς απόδειξη - την στιγμή που η φορολογία έχει φτάσει στο ζενίθ; Και τελικά,  μετά από όλα αυτά, σε ποιους θα απευθύνονται;

Όχι τα μεγάλα επενδυτικά έργα χρησιμεύουν μόνο για να χρυσώνουν το χάπι της υπανάπτυξης, με ρητορικές υπερπηδήσεις των προφανών οικονομικών δυσκολιών. Τα εγκαίνια του νέου αγωγού δεν είναι παρά ένα νέο προπέτασμα καπνού για όλους αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στα παραμύθια. Το λέω γιατί η πραγματικότητα και οι αριθμοί τους διαψεύδουν. Το επισημαίνω γιατί όλοι αυτοί που ειρωνεύονταν την Δεξιά και την Σοσιαλδημοκρατία, τώρα την ενστερνίζονται στο έπακρο. Αυτήν και τις πρακτικές διαφήμισης των εκάστοτε μεγαλοστομιών.    

Νέοι πυρηνικοί σταθμοί στην Ευρώπη;

Την στιγμή που στην Γερμανία απομένουν τέσσερα περίπου χρόνια από την κατάργηση των πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος  και την ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από αυτά, όταν οι καμπάνιες για την μείωσή τους μετά το τελευταίο πυρηνικό ατύχημα στην Φουκουσίμα μεγαλώνουν με τον καιρό, όταν και πάλι  οι Γερμανοί είναι αυτοί που από τώρα διαμαρτύρονται για την παρουσία βελγικού πυρηνικού σταθμού 70 χλμ από την γερμανική πόλη  Άαχεν στα σύνορα με το Βέλγιο και προετοιμάζονται ανελλιπώς για την μεταπυρηνική εποχή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Κομισιόν σχεδιάζουν και προσανατολίζονται στην δημιουργία νέων αντιδραστήρων, με έναν και μοναδικό στόχο: την ενεργειακή απεξάρτηση από την Ρωσία. Αυτά αποκαλύπτει  το περιοδικό “Der Spiegel” με τον τίτλο “Η ΕΕ θέλει να ενισχύσει μαζικά την πυρηνική ενέργεια”, δημοσιοποιώντας  έγγραφο στρατηγικής σημασίας. 

Σύμφωνα με αυτό, στην κατασκευή και ανακαίνιση των αντιδραστήρων θα συμμετάσχουν οικονομικά  κράτη - μέλη της ΕΕ. Και όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που κλείνουν ερμητικά  τα σύνορα για τους πρόσφυγες, την ίδια στιγμή που η ενεργειακή επέλαση της Ρωσίας επεκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης και όχι μόνο. Λόγω λοιπόν των πολιτικών και οικονομικών  στρατηγικών παιχνιδιών, η πυρηνική ενέργεια όχι μόνο δεν καταργείται - ένα αίτημα ήδη από την δεκαετία του ΄60 - ΄70 - παρά δίπλα στους 131 ήδη υπάρχοντες πυρηνικούς σταθμούς στα 14 κράτη - μέλη, αναμένεται να προστεθούν και άλλοι. Τι δείχνει αυτό; Απλά, ότι η ενεργειακή κατανομή δεν υπολογίζει κινδύνους και ατυχήματα, παρά μόνον την επίτευξη των στόχων και τα νούμερα. 14 είναι και τα κράτη όπου σχεδιάζεται η κατασκευή νέων πυρηνικών σταθμών. Οι πολιτικές λοιπόν δεν αλλάζουν. Τουναντίον η επένδυση σε ρυπογόνες και επικίνδυνες για το περιβάλλον ενεργειακές πολιτικές συνεχίζεται ακατάπαυστα.

 Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο άνετα από την ασκούμενη πολιτική των κρατών - μελών. Το δε ευρωπαϊκό έδαφος μάλλον  θα υποφέρει για πολύ ακόμη από αυτή την ξεπερασμένη και επικίνδυνη παραγωγή ενέργειας, που στο παρελθόν προκάλεσε πολλά και σημαντικά προβλήματα στο περιβάλλον. Φαίνεται πως μετά από τις διαμαρτυρίες των δεκαετιών ΄60-΄70΄-΄80 για τα πυρηνικά εργοστάσια, αναθερμαίνεται και πάλι το ενδιαφέρον για την πυρηνική ενέργεια. Και θα το τονίσω και πάλι:  παρόλο που στην Γερμανία,  οι σταθμοί αυτοί αυτά καταργούνται σε τέσσερα χρόνια. Δεν μένει λοιπόν παρά να ακούσουμε ότι η χάρη τους θα φτάσει ακόμη και μέχρι την Ελλάδα, που μέχρι στιγμής βέβαια την σώζει το σεισμογενές της έδαφος. Τα συμφέροντα όμως είναι πολλά, το ίδιο όπως και οι ασκούμενες σε βάρος των πολιτών πολιτικές. Δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να δούμε πως και με ποιο τρόπο αυτοί θα αντιδράσουν. 

Γιατί  τα σχέδια μπορεί να παραμείνουν σχέδια στην ΕΕ αν οι πολίτες αξιώσουν την μαζική κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας ή όπως φαιδρά την έχουν από χρόνια τα κέντρα εξουσίας ονομάσει ως “ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς”. Γιατί όσο και να αποφασίζουν στην Ευρώπη ερήμην των πολιτών της, θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα τους βρουν απέναντί τους. Μαζικά θα τους βρουν παρατεταγμένους, όπως αυτοί μαζικά επιδιώκουν να επιβάλλουν και πάλι την πυρηνική ενέργεια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο περιβάλλον και την υγεία τoυς.

H εξουσία τους – η φυλακή σου

Μιλούν ακόμη για την εξουσία, δεν την απομυθοποιούν – τουναντίον θέλουν από το μερτικό της, επιθυμούν να γευτούν τους καρπούς της,. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν τόσα χρόνια, σε πείσμα όλων των επαναστάσεων, αυτοί μιλούν ακόμη για τα μοιράδια και τις οχυρωμένες απόκοσμες πόλεις, που εγκλωβίζουν την αυθορμησία και την εξεγερτική διάθεση κατά του όποιου ορθολογισμού. Ο άκρατος επιστημονισμός αντάμα με την οργιαστική αδιαφορία για την τύχη του διπλανού αλλά και την κυνική ομολογία ότι δεν τον γνώριζαν όταν συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης ή άλλος δράστης, αυτή η τυφλή υπακοή στην επιστήμη και τα επιτεύγματά της που σάρωσαν την φιλοσοφική σκέψη χωρίς να την ξεπεράσουν, όλα αυτά αναπαράγονται από τις παραγωγικές δυνάμεις του σήμερα που απαξιώνουν τον καταγγελτικό λόγο και υποβαθμίζουν την αντιεξουσιαστική διάθεση. Αυτή όμως παραμένει επίκαιρη αλλά πάνω απ΄όλα συγχρονισμένη με τις διαμαρτυρίες των πολιτών για την περιβαλλοντική υποβάθμιση αλλά και την συμπερίληψη της οικολογίας στα κιτάπια και τα «ευαίσθητα» τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης  των μεγαλοεταιρειών ή των τραπεζών, που οικειοποιούνται απροκάλυπτα τους αγώνες των πολιτών και μεταβάλλονται από μολυντές σε προστάτες. Εκεί έχει φτάσει η πονηριά του συστήματος, εκεί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ποδηγέτηση του κόσμου μέσα από ψευτοδράσεις και πονηρές συλλογικές πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην διαφήμιση των δομών της οικονομικής εξουσίας. Μιλούν λοιπόν πολλοί ασυναίσθητα ή συνειδητά για εξουσία και καλά αμειβόμενη εργασία, που εξαρτάται από τον χαφιεδισμό στον χώρο εργασίας αλλά και την υπόσκαψη των προσπαθειών του συναδέλφου. Αλληλεγγύη μόνο στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις των διακοπών, όνειρα μόνο για την κατάκτηση μιας μεγαλύτερης θέσης στην ιεραρχία, για να αποδειχθεί πως οι ικανότητες και όχι τα χτυπήματα κάτω από την μέση, σε έκαναν  διευθυντή τμήματος και προϊστάμενο. Κοινώς πως δεν είσαι εσύ ο σπιούνος, αυτά συμβαίνουν αλλού. Η εξουσία αυτό ακριβώς κάνει, σε μετατρέπει σε πρεσβευτή της, σε κάνει να πιστεύεις πως ο αγώνας μέσα από το σύστημα για την διαιώνισή του είναι ο ιδανικός κόσμος και πως όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά εφηβικές επιθυμίες και φαντασιώσεις. Ανεβασμένοι στον θώκο του επιστημονισμού, προσκυνώντας με κάθε τρόπο τα μοιράδια της εξουσίας, οι νέοι κήρυκες της ανισότητας και του όψιμου καθεστωτικού εκμοντερνισμού, διακηρύττουν σε πρωτίστως χαμηλούς τόνους πως αυτό προέχει, να εκτελούνται οι εντολές και να πολυδιαφημίζονται οι καλές πρακτικές των πολυμορφικών εταιρειών. Και αν αυτό δεν είναι παρά μια δήθεν στείρα αντιπαράθεση με το διεθνές εξουσιαστικό στάτους που εκπορεύεται από τα γνωστά λημέρια της ΕΕ και του ΟΗΕ, ας ρίξουμε μια ματιά και μόνο ολόγυρά μας και ας αναλογιστούμε ποιες είναι οι ευθύνες μας για το σημερινό κατάντημα. Εν ολίγοις, πόσο έχουμε συμμετάσχει σε τούτη την εμποροπανήγυρη με τα τελευταία μοντέλα κινητών και τάμπλετ και πόσο καμαρώνουμε όταν τα παιδιά μας προορίζονται ως κλώνοι του μελλοντικού συστήματος εξουσίας μέσα από αυτήν ακριβώς την παιδευτική διαδικασία.  Και ναι, ενώ γενιές περνούν και ξαναπερνούν, το παραμύθι είναι το ίδιο, ο συμβιβασμός με τις νέες ολιγαρχίες ταπεινός και αντιγραφικός. Μιλούν λοιπόν για την νέα εξουσία, αφού παραιτήθηκαν από τις όποιες αξιώσεις για έναν άλλο κόσμο, πιστεύοντας πως ο τωρινός είναι ο αληθινός. Μιλούν ή κραυγάζουν που τα παιδιά τους παρεκκλίνουν της πορείας και στην καλύτερη περίπτωση θεωρούν πως «εφηβεία είναι και θα περάσει». Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος, αυτός ήταν πάντα, δεν ξέρω μόνο αν θα παραμείνει ο ίδιος. Εξάλλου οι προφήτες έχουν πια εκλείψει όσο η τεχνολογία θα φτάσει να σου προκαθορίζει ακόμη και την μέρα που θα πεθάνεις, όσο οι Θεοί του σήμερα θα σε κάνουν να ψάχνεις Wi-Fi για να συντονιστείς με τους φίλους σου και τα social-media δεν θα μετατρέπονται σε θύλακες αντίστασης αλλά κουτσομπολιού. Μιλούν λοιπόν ακόμα για εξουσία, επαίρονται για τα επιτεύγματα του μεσσιανικού ολοκληρωτισμού, θεωρώντας τον ως τον καλύτερο στόχο της ψευτοεκπαίδευσης και όχι της Παιδείας. Γιατί αυτό θέλουν για σένα και τα παιδιά σου, να σε κρατούν χαμηλά κοιτώντας αφ΄υψηλού το κατόρθωμά τους, να ζεις στους τέσσερις τοίχους και τα όνειρά σου να περιορίζονται σε στατικά πλάνα  ενός ακόμη πιο ασφυκτικού οικονομικά μέλλοντος, με μερικά διαλλείματα τεχνητής ψυχαγωγίας. Να σε μετατρέψουν σε νέο επιστάτη της εφιαλτικής τους παγκόσμιας φάρμας. Το επίτευγμά τους – η φυλακή σου. 

Το κέρδος από την δυστυχία…

Η δυσμορφία του σημερινού μοντέλου ζωής, το ακατανόητο του λεγόμενου «σύγχρονου ανθρώπου», που συγκλονίζεται από τις εικόνες των μικρών προσφυγόπουλων που εκβράζονται στις ακτές αλλά δεν διστάζει να υπερκεράσει τον διπλανό του στο όνομα της ανταγωνιστικής επιβίωσης, όλη αυτή η πολυπλοκότητα του παροπλισμένου καταναλωτισμού που σηματοδοτεί την νέα φτώχεια, συνυφασμένη με την αδυναμία αγοράς αγαθών, αντιπαρέρχεται την οφθαλμοφανή ένδεια στα νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας που δεν επιβιώνουν παρά απλά υπάρχουν. Όλη αυτή η ανησυχία για το αύριο και τις συνθήκες του, όλη αυτή η πρεμούρα για το ποια δουλειά θα βρούμε και πόση σύνταξη θα πάρουμε, αντιπαραβάλλεται με τις εικόνες των παιδιών που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη ή που ξεκινούν τα μακρινά και επικίνδυνα ταξίδια προς την «πολιτισμένη Δύση», που όμως τους φράζει ερμητικά τον δρόμο. Δύο διαφορετικοί κόσμοι μπροστά μας, δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που υφίστανται την κρίση και αυτοί που την βιώνουν επί χρόνια. Αυτοί που προβληματίζονται πως θα πληρώσουν την δόση στην εφορία και αυτοί που εγκαταλείπουν τις εστίες τους κινδυνεύοντας να γίνουν βορρά των κάθε λογής εθνικιστών και ρατσιστών. Δεν μοιάζουν άραγε μεταξύ τους; Οι αντιθέσεις βέβαια είναι πολλές, οι εμπειρίες το ίδιο, το αποτέλεσμα της καθημερινότητας διαφορετικό. Άλλοι κόπτονται, για παράδειγμα, για τις μειώσεις στους μισθούς και άλλοι δεν έχουν καν. Άλλοι σκέπτονται πως στο καθημερινό τους μενού θα πρέπει να προστεθεί και το «φαγητό των φτωχών» και άλλοι δεν έχουν καν μενού. Πρόκειται για την σημερινή εποχή, την δυσμορφία και το ακατανόητο των ταξικών διαφορών, την κατάντια ενός κόσμου που την μια στιγμή είναι αλληλέγγυος στην απόλυτη φτώχεια και την άλλη στιγμή διαλαλεί την δική του φτώχεια. Ένας κόσμος που μετρά  τις αξίες αναλόγως των μειωμένων οικονομικών απολαβών. Ένας κόσμος που βλέπει από απόσταση την τραγικότητα του να ζεις  χωρίς προοπτική. Δεν δίδονται πλέον σε κανέναν ευκαιρίες. Δεν εξαφανίζεται η φτώχεια παρά  υπάρχουν διακυμάνσεις. Συν του γεγονότος ότι κάποιοι παρακαλούν για περισσότερη φτώχεια! Το ίδιο είναι οι φτωχοί – φτωχότεροι και οι πλούσιοι απλά να αναπολούν τα μεγάλα κέρδη τους; Όχι φυσικά. Και όμως,  όλοι μιλούν για την κρίση, όλοι μαζί δείχνουν να υποφέρουν, όμως από διαφορετική θέση. Ποιοι είναι στο δρόμο και ποιοι έχουν απλά κομμένο το ρεύμα; Ποιοι εξακολουθούν να επενδύουν στα κέρδη από τις απολύσεις και ποιοι δεν κερδίζουν καν τα στοιχειώδη; Διαφορετικές περιοχές κρίσης, εντελώς ξεχωριστή προοπτική για τις κατηγορίες των πολιτών. Άλλο όμως να κινδυνεύεις από τις βόμβες, άλλο το να εγκαταλείπεις άρον - άρον το σπιτικό σου και να σπεύδεις να εξαφανιστείς μη τυχόν και σε βρει κάποια αδέσποτη σφαίρα, και άλλο να ζητάς απλά δουλειά για να εξασφαλίσεις τα στοιχειώδη, που και αυτά με την σειρά τους δεν νοούνται πια ως τέτοια. Η δυστυχία πάντως έχει κοινό πρόσωπο και αφορά και τους πρόσφυγες αλλά και όλους αυτούς που είναι ξένοι στον τόπο τους. Η δυστυχία είναι παρόμοια για όλους, απλά υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ο πόλεμος είναι πόλεμος, η ανεργία κάτι λιγότερο από την αστεγία, η δυστυχία όμως κοινή. Ο κίνδυνος να βρεθεί κανείς στο περιθώριο από την μια στιγμή στην άλλη, η απειλή για την απώλεια της ίδιας της ζωής του  πάει  αντάμα με τον εξευτελισμό της προσωπικότητας και της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου. Η πολυπλοκότητα του σημερινού κόσμου έγκειται αφενός στην αδυσώπητη καταδίκη όλων αυτών που γονάτισαν στην δίνη των παγκόσμιων συμφερόντων  και του καταναλωτισμού μαζί με αυτούς που άφησαν τις εστίες τους για να σωθούν, αλλά και όλων εκείνων που πλούτισαν από αυτή ακριβώς την εξόντωση των υπολοίπων. Και είναι πολύπλοκος ο σημερινός κόσμος γιατί ακριβώς δεν μπορεί κανείς να τον προβλέψει και να απαριθμήσει τα συν και τα πλην μιας και πολλοί κρύβουν την κερδοσκοπία τους και ακόμη περισσότεροι δεν δίνουν στίγμα όπως κάνουν οι φτωχοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε περισσότερο ομολογώντας πως έγιναν φτωχότεροι. Με λίγα λόγια: όλος ετούτος ο κόσμος που χάνεται στην δυσμορφία του νέου μοντέλου ζωής, όλοι όσοι ξοδεύουν την μερίδα του λέοντος των ενδιαφερόντων τους στο πως θα βγάλουν περισσότερα χρήματα, όλοι αυτοί ρίχνουν ένα φευγαλέο βλέφαρο στα προσφυγόπουλα που ξεβράζονται στις ακτές. Και υπάρχουν και άλλοι τόσοι που αγωνιούν για την αυριανή μέρα και δεν ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από τους πρόσφυγες. Ένας μπερδεμένος κόσμος, με φόντο την δυστυχία την απειλή και την εκμετάλλευση. Επειδή πάντα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος αυτών που επιβιώνει και κερδοσκοπεί από αυτήν ακριβώς την δυστυχία.  

Πρόσφυγες και ευρωπαϊκό γκέτο

To τραγικό δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που τους φιλοξενεί αλλά ουσιαστικά δεν τους θέλει αλλά το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί σχεδόν απαθής αφενός την μετατροπή της Ευρώπης σε φρούριο και αφετέρου την τεράστια ταλαιπωρία γυναικόπαιδων που ξέφυγαν από την κόλαση του πυρός αλλά πνίγονται στις θάλασσες και τα ποτάμια χωρίς κανείς να νοιάζεται αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαιώματα σύμφωνα με το προσφυγικό δίκαιο. Είναι το λιγότερο εγκληματική η πολιτική του συνοριακού κλεισίματος από πολλές χώρες - μέλη της ΕΕ και αρκούντως προκλητικές οι συναντήσεις που στοχεύουν στην απόφαση για την τύχη των προσφύγων που παραπέμπει ευθέως στην επαναπροώθηση, μια λύση που πέρα από απάνθρωπη είναι και χωρίς νόημα. Θα έλεγε κανείς πως οι  ιθύνοντες δεν στερούνται μόνο ανθρωπισμού αλλά παρασύρουν χιλιάδες ανθρώπους στην δίνη του δουλεμπορίου, χωρίς κανένα σχέδιο για στοιχειώδη περίθαλψή τους. Τι θα κάνουν λοιπόν με όλες αυτές τις ατέλειωτες στρατιές των ανθρώπων στους οποίους οι  ανώνυμοι πολίτες και όχι η επίσημη εξουσία σπεύδουν να συμπαρασταθούν; Θα τους στείλουν πίσω ή θα τους σπρώξουν στα δίκτυα της σωματεμπορίας, προκειμένου να εξασφαλιστεί περαιτέρω η βιομηχανία της κάθε λογής εκμετάλλευσης; Θα αφήσουν, λέτε χιλιάδες ανθρώπους να λιμοκτονήσουν στα συνοριακά περάσματα επειδή πρέπει να διαφυλαχθεί πάση θυσία η φυλετική καθαρότητα;  Όσες συναντήσεις και αν γίνουν, όσες αποφάσεις και αν παρθούν, θα αντιβαίνουν το διεθνές δίκαιο που καταστρατηγείται εδώ και δεκαετίες μετά την υποτιθέμενη αναγνωρισμένη από τα κράτη ανθρωπιστική καταστροφή των δύο παγκοσμίων πολέμων. Σε κάθε περίπτωση σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η περιλάλητη λύση της επαναπροώθησης, καθώς με την μέθοδο αυτή τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η ζωή αθώων. Η τραγικότητα της κατάστασης αποκαλύπτεται από τις ύστατες εκκλήσεις των προσφύγων που δεν ζητούν φαγητό και ένδυση αλλά τους δρόμους ανοιχτούς για να πορευθούν προς μια χώρα που θα τους διασφαλίσει εργασία και ειρηνική παραμονή. Είναι όμως η Γερμανία η χώρα εκείνη που μπορεί να το εγγυηθεί αυτό; Είναι ασφαλής η χώρα αυτή όπου η ακροδεξιά, σύμφωνα  και με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, έχει σηκώσει κεφάλι σε σχέση με το κόμμα της υποτιθέμενα «φιλικής» Μέρκελ, εκεί που οι νεοναζί αλωνίζουν από κρατίδιο σε κρατίδιο;  Ή μήπως θα είναι ιδανικές οι συνθήκες στα κέντρα φιλοξενίας (ή κράτησης αν θέλετε), κέντρα τα οποία δεν αποδέχονται οι ντόπιοι πληθυσμοί; Η τύχη των Σύρων, Ιρακινών και Αφγανών προσφύγων είναι άγνωστη, όπως άγνωστες είναι και οι προθέσεις των  κέντρων εξουσίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η καταστρατήγηση του διεθνούς προσφυγικού δικαίου, η λήψη παράνομων αποφάσεων που αντίκεινται στην αλληλεγγύη και συναδέλφωση των λαών, είναι η πάγια τακτική των εξουσιών ανά την Ευρώπη, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να εκτοπίσουν χιλιάδες αθώους στο όνομα ακατονόμαστων επιχειρημάτων περί αδυναμίας υποδοχής μέχρι και πιθανών κινδύνων για την ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών από την δήθεν «εισαγωγή τζιχαντιστών». Η Ευρώπη μετατρέπεται λοιπόν τάχιστα σε φρούριο και οι λαοί της εγκλωβίζονται - με το πρόσχημα της άρνησης υποδοχής προσφυγικών ροών - σε ένα τεράστιο γκέτο με αμφίβολες αξίες και ιδανικά, δεδομένης της ραγδαίας αύξησης των μισαλλόδοξων  και ρατσιστικών ρητορειών. Η δε τύχη  των προσφύγων είναι άμεσα συνυφασμένη με την τύχη των λαών της Ευρώπης. Η διαφορά είναι πως οι λαοί της τελευταίας αργούν να το συνειδητοποιήσουν μέσα στην επικρατούσα σύγχυση. Μερικές δεκαετίες από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και στο προσκήνιο έρχεται και πάλι μια ακόμη ανθρωπιστική τραγωδία να συνταράξει τις ήδη τεταμένες σχέσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το τραγικό ασφαλώς και δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες γυναικόπαιδα εγκλωβίζονται στις επιεικώς αποτυχημένες πολιτικές της «πολιτισμένης Δύσης». Είναι η ίδια η καταστροφική πορεία του διεθνούς ιμπεριαλισμού που εξολοθρεύει τις μάζες και επιτίθεται στην αλληλεγγύη των λαών. Αν αυτό το συνειδητοποιήσουν οι ευρωπαίοι πολίτες δεν θα σπεύσουν μόνο να αποτρέψουν μια ακόμη ανθρωπιστική καταστροφή αλλά θα καταγγείλουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την συμπεριφορά των ευρωπαϊκών φιλελεύθερων ολιγαρχιών. Γιατί χθες ήταν οι εισαγόμενοι τζιχαντιστές, σήμερα  οι πρόσφυγες από την Συρία, αύριο οι Αφγανοί και οι Πακιστανοί ή όποιοι άλλοι επιλεχθούν ως ύποπτοι ή αφορμή προκειμένου να κλείνουν σύνορα. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρχει  πάντα μια αιτία για να επιδειχθεί  η δέουσα απολυταρχική συμπεριφορά όχι μιας αλλά όλων των εξουσιών  που καθορίζουν το μέλλον όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και όλου του κόσμου. Και αυτό είναι το πιο τραγικό.  

Πρόσφυγες: Όνειρο για μια καλύτερη ζωή και εργοδότες που τρίβουν τα χέρια τους

Ταξίδι στο όνειρο λέγεται αλλά το ταξίδι αυτό κρύβει παγίδες, κινδύνους και εν πολλοίς ανεπιθύμητα γεγονότα. Χιλιάδες πρόσφυγες ακουμπούν τα σύνορα με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες, με έναν και μόνο στόχο: να φτάσουν κάποια στιγμή στην Γερμανία. Εκεί βέβαια δεν θα τους περιμένουν σε κάθε περίπτωση με ροδοπέταλα, αν κρίνει κανείς από τις επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις του PEGIDA, των όποιων νεοναζί αλλά και των όψιμων εθνικιστών. Η αρχή  έχει ήδη γίνει από την ΠΓΔΜ, αλλά και τις άλλες χώρες που αρνούνται να ανοίξουν τα σύνορά τους. Και δεν είναι τυχαία η εμπλοκή στις σχέσεις της Ελλάδας με την Αυστρία. Αν δεν κάνω λάθος όμως αρχίζουν όπου νάναι και οι επαναπροωθήσεις. Εκεί θα δούμε νέες σκηνές να διαδραματίζονται, ανθρώπους να στέλνονται πίσω στην κόλαση των πολέμων και την Frontex με το ΝΑΤΟ να δείχνουν το στυγνό τους πρόσωπο. Ποιοι όμως, αλήθεια, αναγκάζουν κατά χιλιάδες τους πρόσφυγες να μεταναστεύουν; Ποιοι είναι αυτοί που τους ξεριζώνουν από τις εστίες τους;  Και τελικά ποιοι αποφασίζουν για το ποια χώρα θα αναλάβει το κόστος της παραμονής τους; Μιλούν για «αποθήκες ψυχών» και στον αντίποδα δεν κάνουν τίποτε για να διευκολύνουν την πορεία τους, αναφέρονται στα αθώα γυναικόπαιδα όταν ακόμη και σε αυτά «βλέπουν» ενίοτε τζιχαντιστές. Αντιφάσεις και παράτολμες αποφάσεις για κλείσιμο των συνόρων που οδηγούν στην απελπισία χιλιάδες ανθρώπους. Αντί να μεριμνήσουν να τους βοηθήσουν και να τους μεταφέρουν με ασφάλεια, τους αφήνουν εκτεθειμένους στις καιρικές συνθήκες, αδιαφορώντας για την τύχη των παιδιών που ξεροσταλιάζουν στις παγωμένες σκηνές ή περπατούν χιλιόμετρα μέχρι την Ειδομένη. Αυτό είναι το σημερινό πρόσωπο της ΕΕ, αυτή είναι η υποτιθέμενη αλληλεγγύη και η συναδέλφωση των λαών, αξίες που συζητιούνται θεωρητικά στα φόρα και τις διεθνείς συναντήσεις. Τι αξία όμως έχουν όλα αυτά όταν καταστρατηγούνται ευθέως στην πράξη; Με λίγα λόγια όταν οι πρόσφυγες γίνονται βορά των κάθε λογής επιτήδειων που στοχεύουν το κέρδος και αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή; Και πάνω απ΄όλα: Για ποια Ευρώπη μιλούν όταν συσκέπτονται και αποφασίζουν να περιθωριοποιήσουν χιλιάδες ανθρώπους; Πρώτα ανοίγουν πολεμικά μέτωπα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα υπάρξουν αφενός παράπλευρες απώλειες και αφετέρου μεταναστευτικά κύματα. Εξοπλίζουν αυτούς που θέλουν και επιδιώκουν κατάπαυση του πυρός μόνο όταν τα εγκλήματα πολέμου ξεπερνούν τον επιτρεπτό για αυτούς αριθμό. Είναι η πάγια τακτική των εξουσιών ανά την Ευρώπη και την υφήλιο που κατατρομοκρατεί τους πληθυσμούς και τους αναγκάζει να μεταναστεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και μια στέγη, γινόμενοι βορρά των διαθέσεων των κάθε λογής κερδοσκόπων εργοδοτών, που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Και αν χρειάζεται η Γερμανία φτηνά εργατικά χέρια, αν από ένα σημείο και μετά η διοχέτευση προσφύγων ξεπέρασε τα όρια, κατά τον ίδιο βαθμό ανοιγοκλείνουν τα σύνορα. Εκεί παίζεται το παιχνίδια, αγαπητοί, στο πόσοι και με ποιους όρους εισέρχονται στην κάθε χώρα. Δεν μετρά για κανέναν η ανθρώπινη δυστυχία, εξάλλου αυτή είναι δουλειά των τηλεοπτικών καναλιών να προκαλέσουν πότε συγκίνηση και πότε οργή. Θέλω να πω με όλα αυτά πως η εξυπηρέτηση των εξουσιών στην Ευρώπη εξαρτάται από τις εκάστοτε ανάγκες των οικονομιών. Ακολούθως από το πώς και με ποιο τρόπο θα γίνει όχι η ενσωμάτωση των προσφύγων αλλά η εργασιακή τους απασχόληση χωρίς δικαιώματα ή αξιώσεις. Το κόλπο είναι πολύ παλιό, από τότε που μετανάστευσαν κατά χιλιάδες οι άνθρωποι μετά τους παγκόσμιους πολέμους, από τότε που ο καθένας παρακαλούσε για μια στέγη μετά τις εκατόμβες των θυμάτων από τις βόμβες και την γενοκτονία.  Δυστυχώς πίσω απ΄όλα αυτά υπάρχει ένας διεστραμμένος σχεδιασμός επί χάρτου, να εξοντωθούν πολλοί και να επιβιώσουν με μισθούς πείνας όλοι οι υπόλοιποι στο όνομα των διαλυμένων από τους πολέμους οικονομιών ή χάριν της ευημερίας άλλων, που σε κάθε περίπτωση ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά. Γιατί άλλο Αφρική και άλλο Ευρώπη, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι. Άλλο φτηνά εργατικά χέρια και άλλο κίνδυνος για την ίδια την ζωή, που κάνει τους ανθρώπους μέσα στην απελπισία τους να αποδεχθούν a priori την πρώτη επιλογή. Ένα ταξίδι στο όνειρο που στο μέλλον θα αποδειχθεί και αυτό απατηλό.

Το κατά συνθήκη ψεύδος και η καταστολή της λαϊκής οργής

Οι μαρτυρίες ανθρώπων που υπέστησαν τα πάνδεινα κατά την διάρκεια της κρίσης είναι όχι μόνο πολλές αλλά ξεπερνούν κατά πολύ το συνηθισμένο. Όλοι αυτοί που βυθίστηκαν στην φτώχεια έξι χρόνια τώρα γιατί έτσι αποφάσισαν τα κομματικά επιτελεία δεξιών – αριστερών - κεντρώων και σοσιαλιστών, είναι όχι μόνο μακροχρόνια άνεργοι κάποιας ηλικίας, στους οποίους δεν προσφέρεται πλέον εργασία,  αλλά χιλιάδες νέοι που επιλέγουν την λύση της μετανάστευσης, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον τωρινό εφιάλτη. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα κόμματα, που πάραυτα κοιτούν ακόμη πώς να βολέψουν «τα δικά τους παιδιά».Πράγματι, το ρουσφέτι όχι απλώς δεν έχει καταλαγιάσει, αλλά διαρκεί είτε εντός της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης. Μου αρέσει δε που καμώνονται πως τάχα εμφανίστηκε από το πουθενά «αξιοκρατία», πως πλέον δεν μπορείς να φοροδιαφύγεις και πως όσοι το πράττουν, «πιάνονται στην τσιμπίδα της εφορίας». Η κοροϊδία καλά κρατεί και η πειθώ των νεοαριστερο-δεξιών φτάνει στο αποκορύφωμά της. Οι μαρτυρίες όμως των νεόπτωχων πληθαίνουν και μαζί με αυτές χάνεται μια μοναδική ευκαιρία για το κράτος να τους εξοβελίσει. Έτσι το μένος των πολιτών παραμένει επίκαιρο και ο ξεσηκωμός κατά πάντων μετρά μέρες ή το πολύ μήνες. Οι αντιστάσεις των πολιτών φαίνονται από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα χρέη, από τις κινήσεις που κάνουν κατά της δήμευσης των περιουσιών τους, όταν οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία ζητούν πίσω τα χρήματά τους, αφού πρώτα τα έχουν πάρει σε πολλαπλάσιο βαθμό από τους τόκους και το τιμωρητικό φούσκωμα της ελάχιστης δόσης. Γνωρίζουν πως έχουν εισπράξει πολύ περισσότερα, στόχος τους όμως είναι να συνεχίζουν να εισπράττουν χωρίς φειδώ και  μέτρο, προβαίνοντας παράλληλα σε μαζικές κατασχέσεις, γιατί έτσι νομίζουν πως θα παρουσιάζουν κερδοφορία την εποχή της κρίσης. Και είναι πράγματι έτσι. Και οι πολίτες δεν έχουν τι να προκαταβάλλουν ως  ελάχιστη πληρωμή, ούτε να εγγυηθούν ότι θα επιστρέψουν μέρος των χρεών. Το κράτος βέβαια ουδόλως νοιάζεται για τις «περιπέτειες» αυτές, ούτε καν για τα αδιέξοδα και τα εμπόδια των πολιτών. Αφήνοντάς τους ανυπεράσπιστους, υλοποιεί τις συντηρητικές και μνημονιακές πολιτικές, με μοναδικό όπλο την υποκρισία και αυθαιρεσία των ιθυνόντων. Ούτε πόσοι αυτοκτόνησαν κατά την διάρκεια της κρίσης λαμβάνονται υπόψιν, ούτε τα πτωχευμένα νοικοκυριά υποστηρίζονται αποτελεσματικά. Όλα κινούνται σε ρυθμούς χελώνας, διότι έτσι αποφάσισαν όσοι θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Ανάπτυξη από την άλλη δεν φαίνεται από πουθενά, ειδικά σε μια χώρα όπου το ποσοστό των νέων 17-35 ετών βρίσκεται σε παρατεταμένη ανεργία, εργαζόμενοι περιστασιακά για ένα κομμάτι ψωμί. Το πιο τραγικό απ΄όλα είναι όμως πως από την άλλη πλευρά δεν είναι και λίγοι εκείνοι που προσπαθούν  να βρουν το μέσον για να βολέψουν τα παιδιά τους. Αν το βρουν, όλα μέλι γάλα. Αν όχι, «φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση». Με λίγα λόγια: Η υποκρισία των πολιτευτών αντανακλάται στις δόλιες συνήθειες αυτών που, αφού τακτοποιήσουν τα παιδιά τους σε μια δουλειά, κομπορρημονούν για την αξιοκρατία, σερβίροντας ψέματα περί των υποτιθέμενων «προσόντων» των παιδιών τους. Αυτή είναι δυστυχώς μια άλλη  πραγματικότητα της Ελλάδας, της χώρας που το ρουσφέτι όχι απλά δεν θα καταργηθεί αλλά θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση λόγω αυτών ακριβώς των δυσκολιών στην αγορά εργασίας μετά τις περικοπές και την λιτότητα. Όποιος λοιπόν έχει το καλύτερο μέσον, βολεύεται τάχιστα και χωρίς πολύ κόπο. Οι μαρτυρίες όμως των νεόπτωχων δεν σταματούν, παρά το όργιο της «διαφανούς» διαδικασίας προσλήψεων. Αρχής γενομένης από τους γραμματείς και συμβούλους των υπουργείων, μέχρι τους διοικητές νοσοκομείων και οργανισμών, η σήψη προχωρά ακάθεκτη, μη έχοντας κάτι άλλο να κρύψει. Οι νεόπτωχοι όμως πολλαπλασιάζονται αλματωδώς. Στο τέλος ζητούν μονάχα την αξιοπρέπειά τους, εγκαταλείποντας μια χώρα – σκιά του εαυτού της, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Κεντρική Ευρώπη. Ποια θα μείνουν στην χώρα τελικά; Αφού καταθέσεις και νέοι έχουν φύγει στο εξωτερικό, με τι κότσια μπορούν να μιλούν ακόμη για ανάπτυξη; Και όμως το κάνουν. Με περισσό θράσος εφαρμόζουν κατά γράμμα τις οδηγίες των δανειστών και κομπάζουν πως εδώ είναι το κέρδος…Και νάταν μόνο αυτό, καλά θα ήταν, το μυαλό τους όμως δεν σταματά εκεί. Έχουν ακόμη να υποσχεθούν πολλά. Και με δεδομένο ότι όσοι θα αντιδρούσαν περαιτέρω έχουν ήδη φύγει, το έργο τους γίνεται ευκολότερο. Διευκρινιστικά το λέω, δεν υπάρχει πια ούτε κριτική σκέψη, ούτε αμφισβήτηση σε μεγάλη μερίδα των πολιτών, παρά το γεγονός ότι πολλοί ανθίστανται με σθένος. Υπάρχει περισσή φτώχεια και θλίψη στην χώρα της παρατεταμένης λησμονιάς χρόνων, τότε που  η φτώχεια ένωνε τους ανθρώπους και δεν τους χώριζε.  Και όλα χάριν αυτών που από ένα σημείο και μετά  θεώρησαν πως με το ψέμα κρατούν την λαϊκή οργή σε καταστολή.

Ελευθερία ή ησυχία;

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση καθώς καλείται να εφαρμόσει μέτρα των δανειστών που εξαρχής είχε υποστηρίξει πως δεν τα δέχεται αλλά «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς». Το ασφαλιστικό, οι περικοπές συντάξεων αλλά και η υψηλή φορολογία δημιουργούν νέα αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία, οι πολίτες της οποίας αισθάνονται και πάλι προδομένοι με τις επιλογές τους αλλά πάνω απ΄όλα εξουθενωμένοι από τις συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις ή επιθέσεις. Είναι απορίας άξιον πως επιβιώνει μετά τα αλλεπάλληλα οικονομικά μέτρα ο Έλληνας πολίτης και μάλλον το μυαλό του καθενός πηγαίνει στην διαφθορά, την δωροδοκία και την κάθε λογής υπεξαίρεση. Υπάρχει όμως, καθώς φαίνεται,  ακόμη χρήμα στην ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του ΄90, κυρίως από το χρηματιστήριο,  τις μετοχές και τον τζόγο που κατέκλυσε ως μόδα τους πολίτες. Τουλάχιστον σε κάποιους από αυτούς. Στα τυχερά παιχνίδια, βέβαια, συνεχίζουν να ποντάρουν εν μέσω κρίσης οι πολίτες, ειδικά τώρα που το ρευστό απουσιάζει στις συναλλαγές και τις δοσοληψίες. Αρκεί όμως η τύχη για να ανασάνει ο πολίτης; Ή μήπως με τον τρόπο αυτό κερδοσκοπούν κάποιοι άλλοι που δεν γνώρισαν ποτέ την φτώχεια και την στέρηση; Όταν ο πολίτης καταφεύγει στο κάθε τζόκερ για να αλλάξει τα οικονομικά του, όταν στις καθημερινές συνήθειες προστίθεται η μανιώδης συμμετοχή στο facebook και το twitter που καλύπτουν βασικές επικοινωνιακές ανάγκες αλλά και η κάθε σαχλή ατάκα που γεμίζει στα πρωινάδικα  τα κενά της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας και που χαμηλώνει αισθητά το πνευματικό επίπεδο, αναδεικνύοντας την αμορφωσιά σε προσόν και την αμάθεια σε  κανόνα, σαφώς και δεν υπάρχουν άλλοι διέξοδοι. Όμως όπως γράψει παλαιότερα: Το συναίσθημα του κόσμου δεν εγκλωβίζεται καθώς έχει ακόμη διεξόδους για να αποδράσει. Απλά αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά, είναι αυτές οι αποδράσεις να θεωρούνται από το σύστημα κυριαρχίας, ουτοπικές ονειρώξεις. Και κατ΄αυτήν την έννοια να επινοούνται τρόποι μαζικής αλλοτρίωσης. Φανταστικός όμως είναι ο σημερινός κόσμος που βυθίζεται αναφανδόν στην αποξένωση. Ο μόνος εφικτός κόσμος είναι αυτός που το σύστημα εξουσίας απαγόρευσε στον πολίτη να ονειρευθεί και πολύ περισσότερο να κάνει πράξη. Την πράξη της ρεαλιστικής  αυτονόμησής του ενάντια στην χαοτική και επιτηδευμένη συνάμα απομόνωσή του που βολεύει την εκάστοτε εξουσία. Το μόνο εφαρμόσιμο δημοκρατικό εφαλτήριο είναι η αυτοοργάνωση των πολιτών στις γειτονιές και τους Δήμους, οι αποφάσεις για μια πραγματικά δημοκρατική ζωή με όπλο την γνώση και την μόρφωση αλλά πάνω απ΄όλα τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στον συμπολίτη. Το κέρδος από αυτή την θεώρηση είναι πολλαπλό καθώς δεν κερδίζεται μόνο η ελευθερία αλλά και η ανεξάρτητη πολιτική στάση απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησαν και συσσώρευσαν οι οικονομικές ελίτ, που προτείνουν τώρα  νέους εκβιασμούς για να κλείσουν στόματα. Ουτοπία λοιπόν είναι η σημερινή πραγματικότητα λόγω του ανεφάρμοστου και του κοινωνικοοικονομικού αδιεξόδου. Η σημερινή κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες εφαρμόζουν πολιτικές ασφυξίας και να τους ρωτήσει κανείς όλους θα απαντήσουν με ένα στόμα μια φωνή: «Δεν το θέλουμε, είμαστε αναγκασμένοι». Λες και όλοι τζογάρουν στην μερίδα αυτή των πολιτών που ακόμη μπορεί ακόμη και επιβιώνει, ελπίζοντας παράλληλα πως με το σερβίρισμα των κάθε λογής νέων smartphones και με την επίδειξη του «τελειωμένου» πολίτη που φορά ακουστικά στο μετρό, τα τραμ και τα λεωφορεία αδιαφορώντας για τον περίγυρο, οι διαμαρτυρίες θα κοπάσουν. Λες και το ζητούμενο είναι η ησυχία και όχι η ελευθερία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά κάποιος φιλόσοφος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την απάθεια των πολιτών και την σφοδρή επιθυμία της εκάστοτε εξουσίας να τους κρατά σε καταστολή.