Τα κόμματα επιτηρούν – οι ιδέες στερεύουν

Μεγάλη πρέπει να είναι η συζήτηση μεταξύ των πολιτών για το τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με την ιδεολογική πενία και την ανεπαρκή πολιτική τοποθέτηση, την ραγδαία πτώση του μορφωτικού επιπέδου και την φανατική επιμονή πολλών να εντάσσονται εκ νέου σε κομματικούς σχηματισμούς, που αποβλέπουν στην εκ νέου άλωση των συνειδήσεων, με απρόσμενες συνέπειες στον κοινωνικό ιστό. Πολίτες που θα έπρεπε να προβληματιστούν για το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο κι πίσω από την πλάτη τους σε κρίσιμες στιγμές όπου τους καλούν να βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα, να υποψιαστούν τους λόγους που επικαλούνται οι αρχηγοί των κομμάτων την δεινή τους θέση για να τους καπελώσουν, όλοι αυτοί θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να απαλλαχθούν μια και καλή από την κομματική κηδεμονία. Τα όποια δίπολα εξουσίας ή ετερόκλητοι συνασπισμοί υπηρετούν μονάχα την νέα σημειολογική εποχή με αναντίστοιχες κομματικές συνενώσεις λόγω ανάγκης αλλά και μηνύματα παντρέματος αριστεράς και δεξιάς στο όνομα του όποιου νέου πολιτικού στάτους που μικραίνει τις ιδεολογικές αποστάσεις και αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις στις κομματικές μπροσούρες. Και δεν είναι ανάγκη να πολυψάξει κανείς την γραφική και παρατεταμένη ρεφορμιστική πρακτική των κομμάτων τύπου ΚΚΕ ούτε την αντίστοιχη νεοφασιστική προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής, που άλλωστε επαίρεται για αυτό. Με ευκολία μπορεί να διαπιστώσει, σε άλλες των περιπτώσεων, την σύγκλιση πολλών απόψεων σε πιθανά σχέδια και σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών, νεόκοπα κόμματα τύπου Ποτάμι, που επιχειρούν να αλλάξουν την πολιτική αργκό με εμμονή στην απροσδιόριστη ιδεολογικά πλεύση, όταν τα φλέρτ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν εξαντλήσει προ πολλού την υπομονή των πολιτών και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι έχει γεννήσει ελπίδες σε πολλούς πολίτες, εντούτοις δεν πείθει αυτούς που θα ήθελαν πραγματικά να πιστέψουν σε μια σταθερή και επί μακρόν αριστερή διακυβέρνηση του τόπου. Αν μάλιστα ρίξει μια ματιά και στα υπόλοιπα άκρα με κομματίδια - κομπάρσους του κοινοβουλευτισμού, το μόνο που απομένει δεν είναι παρά θλίψη. Οι πολίτες λοιπόν πρέπει να προβληματιστούν με το πολιτικό τοπίο που επιδεινώνει την κατάσταση στην χώρα, μπερδεύει ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της και δημιουργεί νέα δεδομένα. Ποια είναι αυτά; Μα ο πολίτης – καθοδηγούμενο ον, υποταγμένος στις ετερόκλητες ερωτοτροπίες κομματικών σχηματισμών που μη έχοντας να προτείνουν κάτι επί της ουσίας για την κοινωνία και την Δημοκρατία, αυτοπεριορίζονται στα συνήθη «ασφαλή» συνθήματα άλλων εποχών, με μοναδικό όπλο τις δημοσκοπήσεις. Ο πολίτης – χειραγωγούμενο ον των μοδάτων νεοσυντηρητισμών, που απλώνει τα δίχτυα σε δεξιά και αριστερά. Είναι άραγε τωρινό το παιχνίδι; Όχι. Σε στιγμές μεγάλης οικονομικής κρίσης τα ίδια πάντα συμβαίνουν, αν αναγνώσει κανείς σωστά την ιστορία. Νέα κόμματα, ετερόκλητοι συνασπισμοί και «κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας» αποπειρώνται να βάλουν δήθεν τάξη στο οικονομικό χάος. Στις στιγμές αυτές περισσεύουν βέβαια οι ιδέες, τα οράματα και οι ιδεολογική καθαρότητα. Πρυτανεύει η «σωτηρία του τόπου», στο όνομα των κάθε λογής περικοπών, από δεξιά και αριστερά. Βλέπουν λοιπόν οι πολίτες πως και στην Ελλάδα του 2015 το ίδιο σενάριο εκτυλίσσεται: η χώρα να βγει από την κρίση με πρωταγωνιστές αυτούς που θα κάνουν τις πρώτες επιστροφές φόρων αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα κρατήσει καιρό.Το κομματικό παρελθόν της χώρας θα έλθει και πάλι στην επιφάνεια, οι εγκληματικές πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών θα έχουν και πάλι το πάνω χέρι γιατί παραμένουν πάντα επίκαιρες. Γι΄αυτό σας λέω, οι πολίτες θα πρέπει μάλλον να αναζητήσουν τα αίτια τη τωρινής ιδεολογικής πενίας και των αθρόων μεταγραφών από δεξιά στα αριστερά και τούμπαλιν. Η συζήτηση θα πρέπει να επεκταθεί και σε άλλα, θέματα που έχουν να κάνουν με την νέα Οργουελική εποχή, μια εποχή που βάζει στο αόρατο μάτι τις πεποιθήσεις των πολιτών. Οι πολίτες λοιπόν έχουν και πάλι τον λόγο σε λίγες ημέρες. Ημέρες που κυλούν αργά και βασανιστικά όπως η εποχή που λανσάρει τα κάθε λογής επιτηδευμένα πρότυπα στο όνομα μιας νέας κομματικής κηδεμονίας.        

Επικίνδυνα παιχνίδια ή προάσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού;

Είναι όντως πολύ δύσκολες οι στιγμές που ζούμε, αλλά θα ήταν ακόμη πιο δύσκολες αν είχαν αποφασιστεί και άλλα μέτρα λιτότητας, οδηγώντας στην απελπισία εκατομμύρια πολίτες. Το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός κόπτεται πως η κυβέρνησή του είχε κάνει τα αδύνατα – δυνατά να περισώσει ότι είχε απομείνει, επισημαίνοντας παράλληλα ότι η τωρινή κυβέρνηση παίζει με την φωτιά, δεν μειώνει στο παραμικρό τις ευθύνες του για την τωρινή κατάντια. Οι μεγάλες μνημονιακές περικοπές έγιναν επί δικής του κυβέρνησης, που ακολούθησε με μαεστρία την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το αδιέξοδο με τα ανακριβή στοιχεία επί κυβερνήσεως Καραμανλή, η καταδυνάστευση της χώρας από την κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά και η εξακολουθητική μνημονιακή πολιτική μέχρι τον Γενάρη δεν κατέφεραν απλά ένα συντριπτικό χτύπημα στην οικονομία της χώρας και την αγορά, αλλά υποθήκευσαν το μέλλον των επόμενων γενεών. Ο πρόεδρος της Κομισιόν, βέβαια, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, υποστηρίζει με θέρμη τις επιλογές Σαμαρά, θεωρώντας πως έγιναν οι σωστές κινήσεις. Πως θα μπορούσε όμως να εκφραστεί διαφορετικά ένας πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής, όταν τα παζάρια διαδέχονται το ένα το άλλο και η συμφωνία με την Ελλάδα κρέμεται από μια κλωστή; Πως και με ποιο τρόπο θα πριμοδοτούσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, αφού το ζητούμενο είναι η υπαναχώρηση από τις αρχικές της αξιώσεις; Όλες λοιπόν οι δηλώσεις αποσκοπούν κάπου. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στοχεύουν στην σύνθετη διαπραγμάτευση, με όρους σαφώς πιο σκληρούς για την χώρα μας. Βέβαια, όσο πιέζουν την Ελλάδα να κάνει πίσω, τόσο ρισκάρουν από την πλευρά τους το μέλλον της ευρωζώνης. Και αυτό διότι αν είχαν Plan B πολύ απλά δεν θα δέχονταν το παραμικρό, ούτε καν μια ακόμη διαπραγμάτευση για το χρέος. Είναι λοιπόν και οι δανειστές σε δεινή θέση, μην το παραβλέπουμε. Απλά, στην προκειμένη περίπτωση, διεξάγεται μια μάχη εντυπώσεων και κυριολεκτικά οι δύο πλευρές μπλοφάρουν για να κερδίσουν. Ο Αλέξης Τσίπρας περπατά αναμφίβολα σε τεντωμένο σχοινί, την ίδια στιγμή που οι ευρωπαίοι εταίροι βάζουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ολοένα και περισσότερες αξιώσεις για απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Οι συνάντηση του Οικονομικού Επιτελείου της κυβέρνησης με τον Μάριο Ντράγκι δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, κατά την άποψή μου, καθώς μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι επαναλήφθηκαν οι γνωστές εκπεφρασμένες προθέσεις. Και πρόκειται για έναν Ντράγκι αμετακίνητο στις θέσεις του, ψυχρό εκτελεστή που αγνοεί παντελώς τις επιπτώσεις και παρενέργειες της παρατεταμένης λιτότητας. Η κυβέρνηση λοιπόν βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο καθώς αφενός εκπνέει η προθεσμία και αφετέρου είναι δεσμευμένη απέναντι στους ψηφοφόρους της. Το εγγύς μέλλον θα επιφέρει και άλλες κρίσιμες στιγμές, καθώς και οι διεθνείς αγορές θα συνεχίσουν να αντιδρούν στα σενάρια για πιθανό Grexit αλλά και οι ευρωπαικές κυβέρνήσεις δεν θα έχουν την πολυτέλεια να χειρειστούν με άνεση το θέμα. Κοινώς, αναμένεται μια αγωνιώδης συνέχεια μέχρι και τέλος του Ιούνη και ένα αναμφίβολα καυτό καλοκαίρι. Η Ελλάδα φτάνει σιγά – σιγά στο απόγειο της αντοχής του οικονομικού βάρους, καθώς οι πολίτες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν. Έξι χρόνια ύφεσης παραείναι αρκετά για να πει κανείς πως υπάρχουν και άλλα περιθώρεια. Η Κυβέρνηση ορθώς κατά την γνώμη μου βάζει κόκκινες γραμμές καθώς δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να περιμένει γραμμές άλλου χρώματος από τους δανειστές. Τα σκληρά παζάρια εξάλλου έτσι γίνονατι. Βαδίζουμε λοιπόν προς την κρίσιμη ώρα, την ώρα όπου ο καθένας θα πάρει τα ρίσκα του και θα αναλάβει τις ευθύνες του. Η σταθερότητα της ευρωζώνης εξαρτάται από την πορεία των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα – θα το επαναλάβω για μια ακόμη φορά – και αυτοί που κόπτονται για την έξοδο από την κρίση θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους. Στο δε ελληνικό κοινοβούλιο καλό θα ήταν ετούτες τις κρίσιμες στιγμές αν υπάρχει τουλάχιστον στοιχειώδης συμφωνία σε βασικά ζητήματα διαπργματευτικής πολιτικής. Αν και πάλι δεν συμβεί, είναι σίγουρος ο κατήφορος γιατί το κακό θα ξεκινά από εμάς τους ίδιους. Σε τελευταία ανάλυση, το χρέος δεν είναι υπόθεση των κομματων αλλά του ελληνικού λαού. Και όταν δεν έχει να το πληρώσει, δεν θα το κάνει με άλλους τρόπους που επιθυμούν κάποιοι που αξιώνουν ακόμη και παύση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις, αντιπαρερχόμενοι την σκέψη της κυβέρνησης περί διακοπής της πληρωμής του χρέους. Έτσι δεν είναι αξιότιμοι κύριοι της Αντιπολίτευσης; Μήπως δεν υπάρχει ευχαρίστηση για ενδεχόμενη αποτυχία της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις; Ρωτώ απλά για να καταλάβω που το πάνε όταν μιλούν για «επικίνδυνα παιχνίδια», πο λέει και ο κος Σαμαρά. Και φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι οι κινήσεις της κυβέρνησς αυτές είναι οι πιο σωστές που ενδείκνυνται για την περίπτωση. Απλά, μερικές φορές συμβαίνει να μην υπάρχουν άλλα περιθώρεια για περαιτέρω μελετημένες κινήσεις στην σκακιέρα.