Το σύστημα παγκόσμιας εξουσίας που κλείνει τις κάνουλες και αιχμαλωτίζει τους πολίτες

Οι προκλήσεις από τις παγκόσμιες εξουσίες για να γίνονται ευκολότερα τα κερδοσκοπικά παιχνίδια είναι πλέον τεράστιες και ξεπερνούν κάθε όριο όχι απέναντι σε μία κυβέρνηση αλλά απέναντι στους λαούς όχι μόνο της Ελλάδας. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δείχνουν πλέον σε όλους ξεκάθαρα με ποιο τρόπο μαγειρεύουν τις αποφάσεις σε βάρος των λαών, με τις ευλογίες των κομμάτων που σπεύδουν να σώσουν την υπόληψή τους μέσα από διαδικασίες αστικής δημοκρατίας που στηρίζεται σε μια σαθρή πλειοψηφία και τους πολίτες χειραγωγούμενους από τα παπαγαλίσματα των κάθε λογής εγκάθετων επιχειρηματικών ΜΜΕ, που έχουν την τιμητική τους σε κάθε κρίση. Συνάδελφοι τρομολάγνοι και τραστ που προμοτάρουν τους κάθε λογής κινδυνολόγους στο όνομα της «εθνικής ασφάλειας και τάξης», πλαισιωμένοι από τους «μεγάλους αγωνιστές» του σταλινικού μπλοκ που ο αγώνας τους εξαντλείται στην διαιώνιση του συστήματος κυριαρχίας, όλοι μαζί με μια γροθιά ενώνονται για να παίξουν ένα ακόμη παιχνίδι σε βάρος του κάθε μεροκαματιάρη, που ούτως ή άλλως όλα αυτά τα χρόνια πνιγόταν από τους φόρους και τα χαράτσια. Πάνω απ΄όλα και όλους όμως η διεθνής τραπεζική κερδοφορία με τα κάθε λογής τοπικά δεκανίκια των συστημάτων οικονομικής εξουσίας επιβάλλουν την νέα τάξη πραγμάτων στο όνομα του παλαιού γνωστού δόγματος «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους τρομοκράτες». Αυτές είναι οι αντιδράσεις τους κάθε φορά που εκδηλώνεται έστω και κάποια προσχηματική μορφή αντίστασης από τους πολίτες, καταχεριάζοντάς τους όταν παρίσταται ανάγκη. Το είχαν προβλέψει παλαιότερα πολλά μεγάλα μυαλά και είχαν προειδοποιήσει για τις επιπτώσεις της αποτυχίας του δυτικού μοντέλου κυριαρχίας. Η βολεματική ζωή για κάποιες δεκαετίες θα συνοδευόταν κάποτε από την εκδικητική μανία ενός συστήματος που φρόντισε από δεκαετίες τώρα να κλείσει τον κόσμο στα σπίτια του στο όνομα της εκκωφαντικής σιωπής, λες και αυτοί που σιώπησαν έπρεπε να τιμωρηθούν για την πειθήνια συμπεριφορά τους. Κλείνουν λοιπόν τώρα τις κάνουλες και απαγορεύουν την ρευστότητα γιατί με αυτό τον τρόπο το τραπεζικό σύστημα κάνει τα μαγειρέματα του με τις οικονομίες του κάθε πολίτη. Και όλο αυτό το παιχνίδι γίνεται τόσο προκλητικά που οι ίδιοι οι πολίτες μεταβάλλονται στο μακρύ χέρι του συστήματος, αντί να το κόψουν χωρίς χρονοτριβή. Είναι πραγματικά πολύ οδυνηρό να βλέπει κανείς τις ουρές στα ATM και τους πολίτες να ψάχνουν να βρουν τις αιτίες γιατί έχουν καταντήσει έτσι, να αναρωτιούνται γιατί έφτασαν σε αυτό το σημείο όπου κανείς πλέον δεν τους εγγυάται την ζωή τους.Eίναι οι ίδιοι πολίτες που τζόγαραν πριν από μερικά χρόνια στο Χρηματιστήριο και πριμοδοτούσαν το επίσημο κράτος στον αγώνα για συνεχή και ασφαλή κυριαρχία. Είναι λυπηρό γιατί ακόμη και τώρα οι πολίτες δεν έχουν κατονομάσει τους ενόχους πέρα από κάποιες γενικόλογες κατηγορίες εναντίον προσώπων και όχι εναντίον του συστήματος εξουσίας που απλώνει τα δίχτυα του προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι προκλήσεις λοιπόν της παγκόσμιας εξουσίας έχουν φτάσει στο απόγειό τους και εναπόκειται στον καθένα να τοποθετηθεί αναλόγως. Η ευθύνη περνά στα χέρια των πολιτών που θα πρέπει να κρίνουν πώς πρέπει να αντιδράσουν στους σφιχτούς οικονομικούς εναγκαλισμούς. Θα έλεγε κανείς πως οι στιγμές που ζούμε είναι μοναδικές. Δεν έχει τόσο σημασία αν οι τράπεζες μείνουν για κάποιες μέρες κλειστές ή το όριο αναλήψεων πάει στο ελάχιστο. Αυτό που ενδιαφέρει αυτή την στιγμή είναι πως και με ποιο τρόπο θα πρέπει να απεγκλωβιστεί κανείς ιδεολογικά και πως θα δραπετεύσει από την πνευματική φυλακή που του επέβαλλαν εδώ και πολλές δεκαετίες. Τα δελτία των οκτώ κάποια στιγμή θα σωπάσουν και αυτά. Θα πάρουν τη θέση των φημών και των ακατάσχετων αδιασταύρωτων πληροφοριών. Αποτέλεσμα, μετά την οικονομική καταιγίδα, το σύστημα εξουσίας να απλώσει πιο αποτελεσματικά τα δίχτυα του. Και οι πολίτες απλά να τραγουδούν νοσταλγικά πως «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι». Αυτό που δεν το πιστεύουν ούτε και οι ίδιοι μέσα στην εφιαλτική ιδιώτευσή τους.         

Η τελική ευθεία για την συμφωνία ή την κατάρρευση της ευρωζώνης

 Για το Σάββατο η λύση αλλά μπορεί τελικά να πάμε και μέχρι τις 30. Παρά το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία, εντούτοις την υπόθεση φαίνεται πως την έχουν πάρει πάνω τους ο Αλέξης Τσίπρας και η Άνγκελα Μέρκελ . Τις τελευταίες ώρες παρατηρείται μία στασιμότητα, που κρατά σε αγωνία τους πολίτες αλλά και όλους τους εμπλεκομένους στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Η αγωνία αυτή αναμένεται να κορυφωθεί το Σάββατο. Αν δεν καταλήξουν και τότε σε κάτι, οι εταίροι προειδοποιούν πως το Grexit είναι αναπόφευκτο. Το θέμα της συμφωνίας κρίνεται στις λεπτομέρειες, που όσο περνά η ώρα γίνονται καθοριστικές. Βέβαια το γεγονός ότι κάτω από το τραπέζι  έχει υπάρξει μέχρι στιγμής  συμφωνία, δεν σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή δεν μπορεί να αναιρεθεί αν αλλάξει ο προσανατολισμός της ασκούμενης πολιτικής. Και για να εξηγούμαι: Μέχρι τώρα όλα συνέκλιναν πως θα υπάρξει τελικά συμφωνία. Αν τις τελευταίες μέρες όμως αποφάσισαν πως τελικά συμφέρει όλους το Grexit  και έγιναν οι απαραίτητοι υπολογισμοί, αυτό είναι ένα καινούργιο στοιχείο που πρέπει να εκτιμηθεί. Πάντως, θα επιμείνω: κανέναν δεν συμφέρει μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Πολύ δε περισσότερο τους εταίρους, που θα πρέπει μετά να ετοιμάζονται για την Πορτογαλία και την Ισπανία. Το ελληνικό πόκερ, όπως το αποκαλούν χαρακτηριστικά τα γερμανικά ΜΜΕ, παίζεται μέχρι τελευταίας στιγμής,  είτε αυτό έχει να κάνει με την αφομοίωση των νέων περικοπών από τον ελληνικό λαό είτε με κινήσεις στρατηγικής. Επιμένω πάντως ότι κανέναν δεν συμφέρει μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ο έλληνας πρωθυπουργός δηλώνει ότι κανένας δεν πρέπει να υποτιμά τον ελληνικό λαό, και συνεχίζει να επιδιώκει το κούρεμα του χρέους. Τα γερμανικά ΜΜΕ εναποθέτουν την λύση στην γερμανίδα καγκελάριο, ως την τελευταία ελπίδα της Ελλάδας για την οριστική επίλυση της κρίσης χρέους. Τα ψέματα πάντως τελείωσαν και μέχρι την Τρίτη θα κριθεί η παραμονή μας ή όχι στην ευρωζώνη. Οι πιθανότητες για έξοδο να ναι μεν έχουν αυξηθεί, αλλά εξακολουθεί να είναι το δεύτερο σενάριο. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μια σκληρή μάχη με αποδέκτη τον κόσμο που εκλιπαρεί για μια συμφωνία όπως και νάναι. Και εδώ είναι το μυστικό των παρατεταμένων διαβουλεύσεων, ότι κατάφεραν σε λίγο χρονικό διάστημα να προτείνουν μέτρα που επί κυβέρνησης Σαμαρά θα γινόταν επανάσταση. Δόλιο το σχέδιο των εταίρων;  Ίσως. Ένας ωμός εκβιασμός που κατά τα φαινόμενα πιάνει τόπο, καθώς αυτή την φορά μια αριστερή κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει στ πράξη μια νέα πολιτική λιτότητας; Μάλλον. Θα τονίσω όμως και πάλι ότι ο ελληνικός λαός και κρίση έχει και τα παιχνίδια τα αντιλαμβάνεται. Το γεγονός βέβαια ότι τον έχουν κουράσει οι απανωτές δηλώσεις περί  Grexit και τον έχει εξοργίσει η στάση των πιστωτών, μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον βγάλουν στον δρόμο, αυθόρμητα και χωρίς κάποιο συγκεκριμένο κομματικό κάλεσμα. Απλά οι πολίτες δεν θέλουν να πληρώσουν άλλο, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις παράλογες απαιτήσεις των Βρυξελλών. Είναι μάλιστα αυτοί τελικά που θα κρίνουν πως θα συνεχιστεί η ζωή στην χώρα. Αν υπάρξει συμφωνία με νένα μέτρα, πολύ απλά τα χιλιάδες φτωχά νοικοκυριά δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Αν μέχρι τέλους επιμείνουν για ΦΠΑ και ασφαλιστικό, πολύ απλά δεν πρόκειται να υπάρξει στο παραμικρό αντιμετώπιση της νέας ανθρωπιστικής κρίσης. Τα γεγονότα λοιπόν τρέχουν και οι ελπίδες για μια συμφωνία ναι μεν μπορεί να έχουν μειωθεί, εντούτοις κανέναν δεν συμφέρει να μην υπογραφεί. Το γνωρίζουν πολύ καλά οι εταίροι, το γνωρίζει και η ελληνική κυβέρνηση. Θα έλεγε κανείς ότι παίζονται οι τελευταίες στιγμές του δράματος για μια χώρα που δεν έπαψε ποτέ να επισημαίνει ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την υπερηφάνεια ενός λαού αλλά για την αξιοπρέπεια και  την τιμή του. Λίγο πριν από την συμφωνία, το μόνο που θα μπορούσε να αλλάξει άρδην τα δεδομένα, δεν είναι παρά κάποια ηχηρή ανακοίνωση από τον Λευκό Οίκο. Όσο αυτή δεν ακούγεται, η συμφωνία θα πάρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον δρόμο της. Γιατί στο τέλος – τέλος , οι Γερμανοί δεν θέλουν να απολέσουν την πρωτοκαθεδρία και το κουμάντο στην ευρωζώνη. Ούτε η Μέρκελ επιθυμεί να γραφτεί στην ιστορία το όνομα της με τα πιο μελανά χρώματα, ότι επί δικής της θητείας κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.  

Ενόψει συμφωνίας & αθέατων λεπτομερειών μπροστά στο προβαλλόμενο συμφέρον της ευρωζώνης

Εν αναμονή της απόφασης λοιπόν και όλα δείχνουν μέχρι στιγμής ότι πάμε σε συμφωνία. Με τι όρους όμως, κανείς δεν γνωρίζει. Πολύ αισιόδοξοι παρουσιάζονται στην κυβέρνηση, λέγοντας με διάφορους τρόπους και ξεκαθαρίζοντας σε όλους τους τόνους ότι έκαναν το καλύτερο δυνατό, εννοώντας προφανώς ότι για να το σκέπτονται οι εταίροι μάλλον κάποιες υποχωρήσεις έγιναν. Η αγωνία λοιπόν στο κατακόρυφο μέχρι την Πέμπτη και ίσως και το τέλος του μήνα για να ρυθμιστούν οι λεπτομέρειες και αν τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες. Χαρακτηριστικές είναι οι αντιδράσεις των περισσοτέρων πολιτών, που μέσα στην ένταση που τους διακατέχει, δείχνουν να αποδέχονται την όποια συμφωνία, «αρκεί η χώρα να μπει σε ένα δρόμο». Αυτή όμως είναι και η πιο επικίνδυνη στάση, γιατί πολύ απλά για το πεις αυτό πρέπει πρώτα να έχεις μπροστά σου το κείμενο της συμφωνίας. Είναι γεγονός πάντως ότι το μεγάλο διάστημα που έχει προκύψει, έχει δημιουργήσει ανασφάλεια στους πολίτες, που νομίζουν ότι με το να εφαρμοστεί η όποια συμφωνία, έληξαν και τα προβλήματά τους. Εδώ είναι το μεγαλύτερο λάθος: Τα προβλήματα μόλις τώρα ξεκινούν. Από καιρό σας έχω πει πως μόνο αν ανατραπούν άρδην τα μέχρι τώρα δεδομένα και μόνο εάν τα συμφέροντα αλλάξουν, η συμφωνία αυτή δεν θα εφαρμοστεί. Από πριν φαινόταν ότι στο τέλος και υποχωρήσεις θα γίνονταν και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν αυτός που πρέσβευε πριν από τις εκλογές. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν ήταν κάποια άλλη κυβέρνηση θα τα κατάφερνε καλύτερα, απλά εδώ διαδραματίστηκαν πολλά επεισόδια  μέχρι να φτάσουμε στην τελική συμφωνία. Οι χαρακτηριστικές φράσεις του τύπου «η μπάλα είναι στο γήπεδο τους ενός ή στο γήπεδο του άλλου» έδωσαν το στίγμα της διαπραγμάτευσης, το πώς και με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί η συμφωνία. Όλα τα μέρη παζαρεύουν το παραμικρό, οι ευρωπαίοι τα χρήματα τους, η κυβέρνηση τις περίφημες κόκκινες γραμμές της. Μέχρι τέλους σε μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες, που ίσως τελικά αποκρυβούν ή σερβιριστούν την κατάλληλη στιγμή στους πολίτες, κρίνεται η έκβαση της διαπραγμάτευσης και η συμφωνία μάλλον κλείνει με όλους ευχαριστημένους, πλην των πολιτών. Θα το ξαναπώ όμως: με τα ως μέχρι τώρα δεδομένα και την άποψη που έχω επανειλημμένως εκφράσει ότι η συμφωνία αυτή θα κλείσει. Αυτό που θα πρέπει να δουν οι πολίτες στην καθημερινότητά τους είναι τι θα πληρώνουν μετά την συμφωνία αυτή. Και για να ακριβολογώ: Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην επιβληθούν νέοι φόροι σε πολλά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα. Αν και δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για νέο πιο σκληρό μνημόνιο – παρά το γεγονός ότι αρκετά στελέχη της κυβέρνησης φρόντισαν να το υπενθυμίσουν - εντούτοις  θα έχουμε και πάλι μία δέσμη μέτρων που θα πρέπει να εφαρμοστούν με μεγάλες επιπτώσεις στην κοινωνία. Χωρίς να ακολουθήσω την παραμικρή φρασεολογία της κατά κόρον καταστροφολογικής αντιπολίτευσης στο σύνολό της, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι η κυβέρνηση βάζει νερό στο κρασί της και περιορίζει την αντίστασή της σε συγκεκριμένα σημεία της συμφωνίας, κρίσιμα μεν, όχι όμως και πανάκεια. Με λίγα λόγια, για να ανακεφαλαιώσω: Η συμφωνία που επίκειται στα πλαίσια της ευρωζώνης και για την ευρωζώνη, έχει πολλά και τρωτά σημεία, ένα από τα οποία είναι η σκληρή φορολογία.  Αν αυτό στην κυβέρνηση το απορρίπτουν, δεν έχουν παρά να μας διαβεβαιώσουν για το αντίθετο, παύοντας αυτό το ανιαρό παιχνίδι μεταξύ των στελεχών της που μοιράζουν αφειδώς συνεντεύξεις, εκφράζοντας απόψεις που μετά τις παίρνουν πίσω αλλά η ζημιά στην κοινωνία έχει γίνει ήδη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σύρθηκε τελικά σε χρονοβόρες διαπραγματεύσεις που θα καταλήξουν σε μια συμφωνία που δεν θα την μάθει ποτέ κανείς  έστω και αν δοθούν στην δημοσιότητα τα πρακτικά των συζητήσεων ή το κείμενό της. Και επειδή οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, αυτές δεν θα τις μάθουμε τώρα αλλά θα ερευνηθούν σε βάθος χρόνου. Η επικείμενη συμφωνία έδειξε ένα πράγμα, ότι οι πολίτες βρέθηκαν και πάλι εκτός βεληνεκούς και είναι αυτοί που θα σηκώσουν και πάλι το βάρος. Και επαναλαμβάνω, μιας συμφωνίας που θα μπορούσε θεωρητικά να ανατραπεί τις ερχόμενες ημέρες μόνο από αλλαγή των σχεδίων και σφαιρών επιρροής στην ευρωζώνη. Γι΄αυτό έχετε τα μάτια σας ανοιχτά, μπορεί να δείτε και άλλες εκπλήξεις. Όχι πως η συμφωνία θα είναι έκπληξη, αλλά για κάποιους μπορεί να χαρακτηριστεί και νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι το υποστηρίξουν, απλά βλέπουν την πραγματικότητα με άλλο μάτι και είναι ανώφελη η όποια συζήτηση.  Γιατί πολύ απλά η συμφωνία αυτή θα είναι συμφωνία πολλών μερών με πολυποίκιλα συμφέροντα και ο νοών νοήτω.

Ο γρίφος της διαπραγμάτευσης & οι όψιμοι διαιτητές

Είναι γρίφος η όλη ιστορία. Να προτείνονται μέτρα από τους δανειστές σε συνεχή διατήρηση της αυστηρής γραμμής απέναντι στην κόκκινες της κυβέρνησης  και να ρισκάρουν το μέλλον της ευρωζώνης ή να κρατούν τον λαό σε ομηρία γιατί το παιχνίδι πρέπει να παραταθεί, γιατί πολύ απλά οι εκάστοτε σκληροί όροι είναι αυτοί που το καθορίζουν. Από την άλλη μεριά, είναι αξιοπρόσεκτη και η θέση της κυβέρνησης που στην κυριολεξία δεν είναι σταθερή, αφού μεταβάλλεται αναλόγως των κινήσεων των εταίρων μετά τις δηλώσεις επιφανών στελεχών τους που ενίοτε παρεμβαίνουν και ως διαιτητές. Η κυβέρνηση δεν ξεκαθαρίζει, παρόλες τις προσπάθειες που καταβάλλει, τι ακριβώς θέλει να πετύχει και μέχρι ποιου σημείου θα τραβήξει το σχοινί. Μέλη της προβαίνουν σε μονομερείς δηλώσεις περί δημοψηφίσματος και νέων εκλογών που – ω του θαύματος – αμφισβητεί ο Αντώνης Σαμαράς! Το παιχνίδι χοντραίνει μάλιστα όταν στην όλη ιστορία εμπλέκονται και άλλοι κύκλοι που προειδοποιούν για αποσταθεροποίηση στην ευρωζώνη μετά από ενδεχόμενο Grexit. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να ρωτήσω: Και μετά από αυτό τι; Μήπως επιστροφή στη δραχμή και βάσει ποιου σκεπτικού θα επέλθει ανάπτυξη όταν όλος ο παραγωγικός τομέας θα πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και οι κανόνες συναλλαγών θα έχουν αλλάξει κατά πολύ; Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί μετά από ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Δύσκολο είναι όμως και να σκεφθούμε τι θα γίνει αν παραμείνουμε εντός της, φορτωμένοι με μια νέα συμφωνία αποτελούμενη από δυσβάστακτους φόρους και δάνεια εις το διηνεκές. Γιατί εκεί βρίσκεται το μυστικό, στο πως και με ποιο τρόπο θα ξεχρεώσουμε κάποτε τις οφειλές και αν στόχος δεν είναι τελικά παρά να πνίγουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί την τοπική ανάπτυξη. Αυτά και άλλα πολλά  σκέφτεται κανείς όταν ακούει για την περίφημη διαπραγμάτευση και πολύ περισσότερο για την πολυθρύλητη συμφωνία. Συμφωνία  με ποιους και γιατί; Μέχρι πότε έλεγχος και δανεισμός; Και από την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν  ενστάσεις: Μέχρι πότε θα πληρώνει η υπόλοιπη Ευρώπη τα εγκληματικά  λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων; Όμως ακόμη και εδώ υπάρχει αντίλογος: Γιατί μήπως δεν κερδοσκόπησαν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί από την ύφεση στον ευρωπαϊκό Νότο; Μήπως δεν δάνεισαν με το αζημίωτο και προκάλεσαν  απανωτά εμφράγματα στις οικονομίες, εκτοξεύοντας την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη, επειδή και μόνον πρέπει να επιστρέφονται τα δανεικά σε αυτόν που τα ανακυκλώνει; Σκεφτείτε μόνο ποιοι δανείζουν και ποιοι επωφελούνται από την ύφεση. Ποιοι κερδοσκοπούν από τις ρημαγμένες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου και ποιοι είναι έτοιμοι να φορτσάρουν επενδυτικά, γιατί πολύ απλά τους άνοιξε η όρεξη από την ανθρωπιστική καταστροφή. Μέχρι και ο Πούτιν κατέφτασε φουριόζος να εκμεταλλευτεί την δυστυχία. Και οι κυβερνώντες φαίνεται να ενστερνίζονται τις ανάλογες κινήσεις του στην επενδυτική σκακιέρα. Για να συνοψίσουμε: Έχουμε μια συμφωνία στα σκαριά που μάλλον θα είναι επώδυνη στην ουσία αλλά θα καλύπτει την κυβέρνηση σε κάποια σημεία. Από την άλλη, έχουμε το άγνωστο της χρεωκοπίας και την επιστροφή στην δραχμή, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εμπιστοσύνη στις νέες αγορές.  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο ρόλος του κόμματος αυτού δεν είναι διακοσμητικός αλλά μάλλον η διαπραγματευτική του ισχύς έχει μειωθεί στο ελάχιστο λόγω των συσσωρευμένων οικονομικών βαρών. Το τελευταίο που ενδιαφέρει αυτή την στιγμή τους εταίρους είναι να επιδείξουν αλληλεγγύη στο ελληνικό πρόβλημα. Πρωτίστως προβάλλονται τα οικονομικά συμφέροντα με τους δανεισμούς από ΔΝΤ και ΕΚΤ αλλά και η πορεία των διεθνών αγορών. Αν διαπιστώσουν πως τίποτε δεν θα επηρεάσει μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δεν θα διστάσουν να την ρισκάρουν. Αν συμπεράνουν ότι η όλη ιστορία με το ελληνικό χρέος δεν είναι παρά ένας παρατεταμένος  βραχνάς για όλους, δεν θα παραλλάξουν στο παραμικρό την θέση τους. Αυτά για ένα παιχνίδι που παίζεται με άνισους όρους για την χώρα μας. Αυτά για έναν γρίφο που κατά βάθος αν ξεμασκαρευτεί, θα αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις όλων των συναλλασσόμενων πλευρών και τις προκλητικές δηλώσεις των κάθε λογής διαιτητών.

Η τελική συμφωνία και οι αποδέκτες της

Περιμένουν όλοι να δουν τι θα γίνει με την διαπραγμάτευση και αυτό που εισπράττουν δεν είναι παρά ασάφεια και παράταση της αγωνίας καθώς κανείς δεν γνωρίζει αν όντως έχει υπάρξει συμφωνία, και αν αυτή την ακολουθήσουν νέες εκλογές ή δημοψήφισμα. Οι δηλώσεις είναι πολλές από αρκετές πλευρές κάτι που δείχνει πως τίποτε δεν έχει τεθεί οριστικά στο τραπέζι. Ακόμη και η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού μετά την συνάντηση με το πρόεδρο της Κομισιόν δεν διαφωτίζει τα πράγματα: «Το συμπέρασμα της συζήτησης είναι πως η πρόταση που έχει καταθέσει η ελληνική πλευρά παραμένει η μόνη ρεαλιστική και εποικοδομητική πρόταση στο τραπέζι. Βεβαίως από τις προτάσεις που ακούσαμε από την πλευρά των τριών θεσμών θέλω να κρατήσω, ως βάση συζήτησης, τα χαμηλά, τα χαμηλότερα σε σχέση με τα προηγούμενα προγράμματα, πλεονάσματα. Και, βεβαίως, υπάρχουν και πολλά άλλα κοινά σημεία. Υπάρχουν, όμως, και σημεία τα οποία κανείς δεν θα μπορούσε να προσεγγίσει, διότι όλοι πρέπει να γνωρίζουμε ότι μιλάμε για μία χώρα που τα τελευταία πέντε χρόνια έχει υποστεί μια μεγάλη οικονομική καταστροφή, χάσαμε το 25% του ΑΕΠ από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας». Αυτά λέει ο Έλληνας πρωθυπουργός μετά την συνάντηση με τον Ζαν Πωλ Γιούνκερ. Πως όμως μπορεί να πειστεί ο μέσος Έλληνας ότι τελικά υπάρχει συμφωνία; Οι λεπτομέρειες είναι τελικά αυτές που θα την κρίνουν, όσο και αν αυτό φαντάζει άκομψο στους πολίτες. Λεπτομέρειες που για την κυβέρνηση είναι σημαντικές αλλά για τους πολίτες το συμπλήρωμα μετά την αποδοχή ενός ολόκληρου πακέτου που θα εμπεριέχει πιθανά νέα μέτρα λιτότητας με άλλη μορφή. Είχε τεθεί από την αρχή, ότι για να υπάρξει συμφωνία θα πρέπει όλα τα μέρη να κάνουν συμβιβασμούς. Νομίζετε ότι η κυβέρνηση δεν τους έχει ήδη κάνει; Αυτό βέβαια δεν ακυρώνει την προσπάθεια που καταβάλλεται, απλώς παρατείνει την αγωνία γύρω από το ποιες αξιώσεις των δανειστών πρέπει να ικανοποιηθούν. Ένα είναι σίγουρο: Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να το παλεύει μέχρι τέλους, μπορεί η κυβέρνηση να θεωρεί ότι το παζάρι είναι σκληρό επειδή εμείς έχουμε ακόμη το πάνω χέρι, μπορεί η Μέρκελ να παρουσιάζεται πως θέλει να κρατήσει πάση θυσία την Ελλάδα στην ευρωζώνη και η πλειοψηφία των Γερμανών - σύμφωνα μe δημοσκοπήσεις - να είναι κατά του Grexit, η πλάστιγγα όμως έχει ήδη γείρει σε βάρος της τσέπης των πολιτών που πέρα από τις όποιες λεπτομέρειες της συμφωνίας, θα κληθούν εκ νέου να καταθέσουν τον οβολόν τους.. Μπορεί να μην υπάρξουν νέες περικοπές κι απολύσεις, μπορεί οι ιδιωτικοποιήσεις να καθυστερήσουν, στο τέλος όμως δεν θα αποφευχθούν οι νέοι φόροι και πιθανόν τα χαράτσια. Υπό αυτήν έννοια, συμφωνία θα υπάρξει, δεν ξέρουμε όμως τελικά ποιον θα ωφελήσει. Γεγονός είναι – και αυτό πρέπει να ομολογηθεί απ΄όλους – ότι η κυβέρνηση το πάει μέχρι τέλους και προσπαθεί να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει ξεφύγει από τους στόχους και τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Εξού κι οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Ναι, η κυβέρνηση και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει πολλά εσωκομματικά προβλήματα λόγω των πολλών απόψεων στο εσωτερικό του κόμματος. Συγκρούσεις αναμένονται με την ανακοίνωση της συμφωνίας με τους δανειστές, συγκρούσεις που κανείς δεν ξέρει μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Η συμφωνία δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα για την εκδήλωσή τους. Όμως θα επικεντρώσω την προσοχή μου και στις αντιδράσεις των πολιτών. Από την πλευρά αυτή κατά μία έννοια υπάρχει ένα μούδιασμα και μια καχυποψία του τύπου «τίποτε δεν θα βγει και πάλι». Άλλοι θέλοντας να πιστέψουν σε κάτι, δημιουργούν από μόνοι τους αισιόδοξο κλίμα. Άλλοι διασκεδάζουν την καθίζηση στην αγορά και προσπαθούν να καταλάβουν πως και πότε θα ανακάμψει. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, όλοι λίγο πολλοί αισθάνονται καθηλωμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν. Τα κόμματα πάντως δεν έχουν παρά την τελευταία τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι έστω και πρόσκαιρά έχουν καλές προθέσεις. Σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά με την συμφωνία, δεν θα γυρίσει ο κόσμος στην ΝΔ, ούτε θα επιλέξει κάποιο καινούργιο κόμμα. Απλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει προς τα που θα στραφεί η λαϊκή αγανάκτηση. Γιατί όταν οι λαοί αισθάνονται την κοροϊδία στο πετσί τους, αντιδρούν δυναμικά. Γιατί τελικά στην περίπτωση της υφεσιακής μας περιπέτειας δεν θα παίξουν τελικά ρόλο οι μικρές παραχωρήσεις των δανειστών αλλά η υπογραφή από την κυβέρνηση μιας συμφωνίας που πιθανόν βάλει σε περιπέτειες τις επόμενες γενεές. Κάτι που θέλει να αποφύγει διακαώς αλλά εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα με τις αφόρητες ασκούμενες πιέσεις, ενδέχεται να μην μπορεί να αποφευχθεί.