Βλαντιμίρ Πούτιν: Από «μοδάτος», παγκόσμια απειλή

Πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο τα δημοσιεύματα των Δυτικών Μέσων Ενημέρωσης  που στρέφονται κατά του Πούτιν. Ο ηγέτης που πλασαριζόταν μέχρι πριν από έξι χρόνια ακόμη και ως ο άνδρας της χρονιάς, χάνει πλέον σε δημοτικότητα ακόμη και μέσα στην χώρα του, παρά το γεγονός ότι επιστρατεύει τα γνώριμα  σταλινικού τύπου αποθέματα για να στηλιτεύεσαι την «κακή Δύση» και τα «πρακτόρικα» δυτικά ΜΜΕ. Την ίδια στιγμή που οι κατηγορίες των Αμερικανών κατά των Ρώσων ότι από το έδαφός τους εκτοξεύονται πύραυλοι και μεταφέρονται όπλα στους ρωσόφωνους πληθαίνουν, με δορυφορικές φωτογραφίες ως αποδεικτικά στοιχεία – που οι Ρώσοι βέβαια θεωρούν πλαστές  - διεξάγονται σφοδρές μάχες στην ανατολική Ουκρανία και η προοπτική  της κατάπαυσης του πυρός θεωρείται αβέβαια. Η δημοτικότητα του ρώσου προέδρου και της Ρωσίας γενικότερα έπεσε κατακόρυφα μετά την πτώση του μαλαισιανού επιβατικού αεροσκάφους. Όμως ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι γνωστός από παλιά, όταν δεν δίσταζε να διατάζει την FSB και τον ρώσικο στρατό να επεμβαίνει κατά των όποιων τρομοκρατών, προκαλώντας δεκάδες θύματα στο θέατρο της Μόσχας, δεν δίστασε να ισοπεδώσει το Γκρόσνι στην Τσετσενία, όπου δοκιμάστηκαν τα νέα ρώσικα όπλα, και δεν ήταν παρά εκείνος που έστρωσε το έδαφος, σύμφωνα με την δολοφονημένη ρωσίδα δημοσιογράφο-μάρτυρα, Άννα Πολιτόφσκαγια, για απαγωγές, «εξαφανίσεις» και βασανισμούς. Και όμως: τα δυτικά ΜΜΕ μέχρι πρότινος γοητεύονταν περίπου από την παρουσία του και διαφήμιζαν ποικιλοτρόπως τις επιδόσεις του στα διάφορα αθλήματα. Τώρα έχουν όλα αλλάξει: Αναλυτής - ανταποκριτής της γερμανικής εφημερίδας «Welt» κάνει λόγο για πλήρη αλλαγή στην εικόνα της χώρας. Και όχι μόνο στην Γερμανία αλλά και σε όλη την Δύση μιλούν για την νέα απειλή, ανασκαλεύοντας ξανά το σκοτεινό παρελθόν της ΕΣΣΔ. Η ανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας – της Ευρασίας – έχει προβληθεί κατά κόρον από τους Ρώσους που βλέπουν να κατέχουν ακόμη τα κατάλληλα διαπραγματευτικά όπλα αλλά και το σθένος να αντιταχθούν στην Δύση. Πούτιν λοιπόν εναντίον όλων, αλλά πάνω απ΄όλα μια νέα ρώσικη στρατιωτική μηχανή που δεν λέει να αναστείλει τις δραστηριότητές της. Το τοπίο είναι σκοτεινό και ο κίνδυνος για γενικότερη ανάφλεξη μεγάλος, παρά την όποια αυτοσυγκράτηση. Η πτώση του μαλαισιανού επιβατικού αεροσκάφους, οι αστείες δικαιολογίες ότι καταρρίφθηκε «από λάθος», δεν πείθουν κανέναν ότι πίσω απ΄όλη την κατάσταση στην Ουκρανία κρύβονται πολυποίκιλα συμφέροντα, που δεν διστάζουν να θυσιάσουν αθώους πολίτες, προκειμένου να διαφανεί ποιος είναι ο κουμανταδόρος της περιοχής. Θλίψη αλλά πάνω απ΄όλα οργή που για άλλη μια φορά πάνω από πρώην σοβιετικό έδαφος καταρρίπτεται έτσι απλά επιβατικό αεροσκάφος, αποδεικνύοντας με τον πλέον αισχρό τρόπο την αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Θα μου πείτε, λίγα έκαναν οι Αμερικανοί στο Ιράκ; Ασφαλώς και όχι. Εξάλλου στο μυαλό των κάθε λογής μιλιταριστών δεν υπάρχουν τα γυναικόπαιδα. Ο Πούτιν όμως φιγουράρει κατά τα φαινόμενα ως η νέα απειλή της Ευρώπης, με δεδομένο το οπλοστάσιο της χώρας αλλά και την οικονομική επιρροή. Και απώλεια της δημοτικότητας σημαίνει  πάντα βεβιασμένες κινήσεις εντυπωσιασμού η μη. Αν δεν συμβούν κοσμογονικές αλλαγές, η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να μεταβληθεί. Ο ρώσος πρόεδρος θα συνεχίσει να κατηγορεί την Δύση για στρατιωτική ανάμειξη στο ουκρανικό, την ίδια στιγμή που οι Αμερικανοί θα πιέζουν τους Ευρωπαίους για πιο επιθετική πολιτική και κάθε είδους κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Το επόμενο διάστημα αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον αφού  δεν προβλέπεται κατάπαυση του πυρός στην Ανατολική Ουκρανία. Τα παιχνίδια αυτά χαρακτηρίζονται – και δικαίως – πολύ επικίνδυνα καθώς και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες προβλέπεται να μπουν στο κόλπο - grosso του Πούτιν, που έχει προ πολλού εξασφαλίσει την υποστήριξη των Κινέζων. Απειλή ή φόβητρο ο Βλαντιμίρ Πούτιν; Μεγαλοιδεάτης ή απλά αδίστακτος νεοκατακτητής; Τα δυτικά ΜΜΕ οργιάζουν και του σέρνουν τα εξ΄αμάξης. Το ίδιο κάνουν και ο Ομπάμα με τους ευρωπαίους συμμάχους. Στο μεταξύ όλη η περιοχή οδεύει προς παρατεταμένη κρίση. Μια κρίση που σε καμία περίπτωση δεν αφήνει αδιάφορο τον Ρώσο επεκτατιστή, που αν μη τι άλλο ορέγεται περασμένα μεγαλεία, αλλά ούτε και τους δυτικούς, που δεν αφήνουν καμία ευκαιρία να πάει χαμένη εις ότι αφορά τις σφαίρες επιρροής.      

Εγχώρια κομματική φαυλότητα & διεθνές πολιτικό παιχνίδι

Είναι η κατάσταση τέτοια που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας στην χώρα που γεννήθηκε ένας σπουδαίος πολιτισμός και μια ιστορία που έχει να πει πολλά στους νεότερους, που παρασυρμένοι από την ανάγκη της ίδιας της επιβίωσης, γυρίζουν την πλάτη στην ίδια την ιστορία . Είναι αυτή η κρίση που δεν επιτρέπει στους πολίτες να δείξουν τις δυνατότητές τους, αφού τους εγκλωβίζει σε τεχνητά διλήμματα και σε αδιέξοδες σκέψεις, προερχόμενες από την αστοχία των κυβερνητικών επιλογών αλλά και της υπόσχεσης για καλυτέρευση της ζωής τους τα τελευταία πέντε χρόνια από επαγγελματίες πολιτικούς και  κόμματα της αοριστίας. Θαυματοποιοί παντού, θεωρητικές ονειρώξεις περί δεξιών και αριστερών πλάνων - συμπεριλαμβανομένης και της νεοναζιστικής λαίλαπας - φιλοδοξούν να ποδηγετήσουν τον λαό που βρίσκεται ήδη σε τεράστιο αδιέξοδο, όχι τόσο λόγω των επιλογών του όσο της κρατικής αναλγησίας απέναντι στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα όπως η παρατεταμένη φτώχεια, η ανεργία και η αστεγία. Το κράτος αυτό που προσφέρει ανενδοίαστα ως φιλέτο την εδαφική του κυριαρχία στο όνομα της  «οικονομικής ανάσας», τα κόμματα του κοινοβουλίου που φωνασκούν κατά της υποτέλειας αλλά που στην πράξη φυγομαχούν επειδή τα μικροσυμφέροντα και το βόλεμα των «δικών τους παιδιών» προέχει της κοινωνικής ανάταξης, οι επιτηδευμένες διαβουλεύσεις για την μεγάλη «Αριστερά» αλλά και την νεοφιλελεύθερη δεξιά με το ακροδεξιό πρόσημο, όλα αυτά δημιουργούν ένα εφιαλτικό τοπίο, αφού συμβάλλουν κατά πολύ στην φυγή των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό αλλά και στην αδιαφορία και μη ανάμιξη στα «κοινά», ένας  συμβολισμός που στην αρχαία Αθήνα ξεπρόβαλλε μέσα από την Εκκλησία του Δήμου, την Ηλιαία αλλά και την Στοά, όπου όλες οι φιλοσοφικές θεωρίες αλλά και η λαϊκή συμμετοχή παράπεμπαν σε μια Δημοκρατία αμεσοδημοκρατικού τύπου. Οι σημερινοί κήρυκες αυτής της ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας που δέχεται στους κόλπους της ακόμη και νεοφασίστες στο όνομα της δήθεν ελεύθερης έκφρασης, αυτή η Δημοκρατία είναι που  χαντακώνει όλους τους πολίτες σε μια μαρτυρική ζωή, όπου ο πολίτης αισθάνεται ελεύθερος μια στιγμή κάθε τέσσερα χρόνια, όταν ρίχνει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη αλλά η όραση του επηρεάζεται αισθητά από τις στρατιές των υποψηφίων στους σαθρούς κομματικούς σχηματισμούς. Το υπόλοιπο διάστημα απλά ακούει για αριθμούς, κρίση, φτώχεια και παρατεταμένη ένδεια εν μέσω παραληρηματικών υποσχέσεων από συνιστώσες και τάσεις της αριστερο-δεξιάς, των παρηκμασμένων σοσιαλιστών και των μοδάτων ακροδεξιών με το βίαιο φαλλοκρατικό προφίλ.  Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα που κυβερνούν οι Κινέζοι, οι Σαουδάραβες επενδυτές και ορέγονται τύποι σαν τον Πούτιν και τον Ομπάμα, που ούτως ή άλλως έχουν φιλοτεχνήσει το νέο ψυχροπολεμικό κλίμα. Για τους ευρωπαίους τοποτηρητές ουδείς λόγος αφού αυτοί από μόνοι τους ψάχνουν για απεμπλοκή από τα δίχτυα του χρεοκοπημένου νεοκαπιταλισμού χαμηλής στάθμης και εμβέλειας ακόμη και στα διεθνή χρηματιστήρια. Το παζάρι διαμείβεται  πια σε κάποιες άλλες περιοχές όπου  η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου συνεχίζεται ασταμάτητα, στην Νοτιοανατολική Ασία, την Αφρική και τα πεδία δοκιμών σε Παλαιστίνη, Συρία και Αφγανιστάν, εκεί όπου η ζωή είναι από καιρό άνευ σημασίας και οι φυσικοί πόροι αποτελούν τον στόχο των νέων επιδρομέων της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Η Ελλάδα είναι και αποτελεί το σταυροδρόμι της επέλασης αυτής και ως χώρα προτεκτοράτο - απλά υλοποιεί τις άνωθεν εντολές που εκπορεύονται από τα εκάστοτε μυστικοσυμβούλια. Μοιράζουν κρίση και φτώχεια λοιπόν, όχι τόσο γιατί οι πολίτες δεν ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις τους όλα αυτά τα χρόνια αλλά επειδή η Ελλάδα και τα νησιά της  πρέπει να συνεχίσει να είναι ο καλοκαιρινός προορισμός των φραγκάτων ανατολικο-δυτικών επισκεπτών, μεταβαλλόμενη σταδιακά σε Ταυλάνδη ή Ινδονησία, όπου η φτώχεια εναρμονίζεται μα τον εισαγόμενο δυτικό νεοπλουτισμό. Μη σας κάνει εντύπωση λοιπόν που οι κυβερνώντες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για αυτή την περιβόητη «είσοδο στις αγορές». Δεν πρόκειται παρά για ένα ακόμη παιχνίδι των διεθνών αγορών, ένα πείραμα ρευστότητας στις πλάτες των νεόπτωχων Ελλήνων. Μέσα απ΄όλα αυτά, καλείται ο καθένας να εντοπίσει τις ακτίδες φωτός και να αναζητήσει τον αυτοπροσδιορισμό του.  Πάντα μέσα από τεχνητά διλήμματα και αδιέξοδες σκέψεις, σε ένα εφιαλτικό  προτσές της εγχώριας κομματικής φαυλότητας.    

Λιάνα Μαΐλλη, Πρόεδρος των ΓτΚ: « Δίνουμε την μάχη για την ελπίδα!»

Οι Γιατροί του Κόσμου είναι  μία από τις Οργανώσεις που πραγματικά συμβάλλουν κατά πολύ στην στήριξη των ατόμων  χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, των αστέγων, των τοξικομανών και γενικότερα όλων των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Ο αγώνας της οργάνωσης δεν επικεντρώνεται μόνο στην Αθήνα αλλά και στην ελληνική περιφέρεια όπου τα προβλήματα έχουν ήδη επιδεινωθεί. Με τα πολυιατρεία, τις κινητές μονάδες αλλά και τους εθελοντές, οι Γιατροί του Κόσμου δίκαια θεωρούνται μαζί με κάποιες άλλες οργανώσεις η όαση και η πηγή ανθρωπιάς στην Ελλάδα της κρίσης, που μαστίζεται εδώ και χρόνια από σωρό προβλημάτων. Η πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου - Αντιπροσωπεία Ελλάδας , η παιδίατρος  κα Λίαννα Μαίλλη, μας ενημερώνει σε μια μίνι – συνέντευξη για τις δράσεις της οργάνωσης, και τους μελλοντικούς στόχους της. Με την ελπίδα να μπορούμε να δούμε μια διαφορετική Ελλάδα μέσα σε λίγα χρόνια, μια Ελλάδα που θα ξυπνήσει από την χειμερία νάρκη με τον εθελοντισμό και την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο που τώρα τελευταία καταγράφουν σημαντικά θετικά αποτελέσματα.  Με το όνειρο μιας Ελλάδας που θα εγκαταλείψει τον όποιον νεοπλουτισμό όχι μόνο αναγκαστικά εν ονόματι της κρίσης.

Κα Μαίλλη, ποιοι είναι ακριβώς οι Γιατροί του Κόσμου;  
Οι Γιατροί του Κόσμου - Αντιπροσωπεία Ελλάδας είμαστε μέρος ενός διεθνούς δικτύου που απαριθμεί 15 οργανώσεις. Στόχος μας η ανακούφιση των συνανθρώπων μας που ζουν σε συνθήκες πολέμου, φυσικών και κοινωνικών καταστροφών
Η δράση σας περιορίζεται  μόνο στην Ελλάδα; Ποιοι οι πραγματικοί στόχοι σας;
Ζώντας τα τελευταία χρόνια τις επιπτώσεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην χώρα μας, ζώντας την άνοδο της φτώχειας και της εξαθλίωσης στους ίδιους τους συμπολίτες μας, αποφασίσαμε να περιορίσουμε την δράση μας κύρια στην Ελλάδα, με σκοπό την ανακούφιση των ανθρώπων που δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση, βρίσκονται στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας και δεν έχουν πρόσβαση στις δημόσιες δομές υγείας και κοινωνικής πρόνοιας.
Ποιες ακριβώς είναι οι δράσεις σας;
Δουλεύουμε με εθελοντές στα επτά πολυιατρεία μας (Αθήνα, Πέραμα, Πάτρα, Χανιά, Θεσσαλονίκη, Κατερίνη, Καβάλα) προσφέροντας με γιατρούς πολλών ειδικοτήτων, πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη, φάρμακα, κοινωνική και ψυχολογική στήριξη, σε όσους την έχουν ανάγκη.
Βοήθεια όμως προσφέρετε και στον δρόμο απ΄ότι έχουμε δει….
Ασφαλώς. Με τις κινητές μας Μονάδες κάνουμε εμβόλια στα παιδιά των φτωχών γειτονιών της Αθήνας και τις Θεσσαλονίκης και ταξιδεύουμε στις απομονωμένες περιοχές της χώρας και στα νησιά, προσφέροντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σ αυτούς που είναι αποκλεισμένοι.
Εις ότι αφορά τα τρόφιμα;
Μοιράζουμε  πακέτα με τρόφιμα κάθε μήνα σε οικογένειες με παιδιά και ηλικιωμένους που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας και κάτω απ΄ αυτό.
Ποιες οι ενέργειές σας για τους αστέγους;  Εδώ το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξυμένο ειδικά τα τελευταία χρόνια με τους νεοάστεγους λόγω οικονομικής κρίσης
Για τους άστεγους της πρωτεύουσας με τις Κινητές μονάδες τρέχουμε πρόγραμμα ιατρικής φροντίδας, ψυχολογικής στήριξης, παροχής ειδών διατροφής και πρώτης ανάγκης. Στο Υπνωτήριο για τους άστεγους που λειτουργούμε στο κέντρο της Αθήνας παρέχουμε στέγη, τροφή, μπάνιο, πλυντήρια ρούχων και καθαρό ύπνο σ αυτούς που τα έχουν ανάγκη.
Και σε ότι αφορά τους μετανάστες , πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο που πέφτουν θύματα ρατσισμού και διακρίσεων;
Περιθάλπουμε τα θύματα ρατσιστικής βίας και τα στηρίζουμε στην νομική τους διεκπεραίωση σε συνεργασία με το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, στο πρόγραμμά μας που λέγεται ENOUGH.
Τι θα λέγατε με δύο λόγια για τους Γιατρούς του Κόσμου;
Προσπαθούμε να βρισκόμαστε στο πλευρό των συμπολιτών μας καθημερινά, με τους 500 εθελοντές μας και με όλες μας τις δυνάμεις, με στρατηγικό μας στόχο την στήριξη στις έγκυες γυναίκες και τα παιδιά, δίνοντας την δική μας μάχη για την ελπίδα.

Η Ελλάδα του μοδάτου σήμερα που βιάζει το χθες και αποθεώνει το ευτελές

Η Ελλάδα των χορηγιών, των μεγαλοπρεπών φιλανθρωπικών ευεργεσιών, η χώρα όπου ο καθένας μπορεί με την δύναμη των ΜΜΕ να αναδειχθεί σε μεγάλη προσωπικότητα από την μια στιγμή στην άλλη. Την περίπτωση βέβαια του να κηλιδωθεί η υπόληψη του από το κυνήγι της κάμερας δεν την εξετάζουν ποτέ, ούτε τις γενικές και αόριστες πληροφορίες, που ναι μεν δεν διασταυρώνονται, όμως είναι αρκετές για να κάνουν την κατάλληλη δυσφήμιση. Ζούμε σε μια χώρα αμερικανοποιημένη με στοιχεία Ανατολής και Ευρώπης, σε έναν αχταρμά της αφομοίωσης ανατολικών δεσποτικών αντιλήψεων πασπαλισμένες με άρωμα Δύσης. Ουδείς μπόρεσε να καταλάβει μέχρι στιγμής σε τι κράτος ζει, ένα κράτος με ανύπαρκτη περίθαλψη και μια απαίδευτη κοινωνία που ζει αναπνέει με δυσκολία πιασμένη στα δίχτυα του νεοσυντηρητισμού. Η Ελλάδα των εθνικιστικών παραληρημάτων είναι αυτή ακριβώς η χώρα που αποστασιοποιείται από την αρχαία της ιστορία, έτσι όπως βεβηλώνει χωρίς πολύ σκέψη την γλώσσα και την φρασεολογία της καθημερινότητας. Και ενώ οι Αθηναίοι στην αρχαιότητα μιλούσαν για τον Δήμον και την Πολιτεία με επίκληση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει να προσφέρει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από αυτήν ακριβώς την ανάμνηση, που ενίοτε την εκμεταλλεύεται τουριστικά με προκλητικό μάλιστα τρόπο. Τα γαλαζοπράσινα εμπορικοοικονομικά deals πασπαλίζονται με την αναγκαία τηλεοπτική σαπουνόπερα που παραπέμπει στην καπελωμένη διαφημιστικώς ελευθεριότητα, η οποία με την σειρά της  εξαντλείται στις σεξιστικές ονειρώξεις του μέσου τηλεθεατή από την παρέλαση των προκλητικών κορμιών στις πασαρέλες των πρωινάδικων. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα – χωρίς καμία δόση υπερβολής – αυτός είναι ο ιστορικός τόπος που βεβηλώνεται καθημερινά από την επικρατούσα χαζοαργκό των εκάστοτε μοδάτων τηλεπαρουσιαστών/τριών. Επιβιώνουν λοιπόν αυτοί οι κουτόφραγκοι όχι μόνο στα δελτία των οκτώ και τις παραφυάδες τους αλλά και σε όλους τους εργασιακούς χώρους, πουλώντας φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες, εκδουλεύσεις αλλά πάνω απ΄όλα κουτσομπολιό και φήμες για τις δράσεις των επώνυμων, γιατί έτσι θεωρούν οι κάθε λογής προϊστάμενοι των ειδήσεων πως κερδίζεται η διαφημιστική αγορά. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την κοινωνική αθλιότητα της Ελλάδας, για την χώρα αυτή όπου η αμάθεια είναι το βασικό προσόν στα βιογραφικά των υποψηφίων, που επιλέγονται βάσει των γνωριμιών και των «παρουσιαστικών» τους, αλλά ποτέ βάσει των γνώσεων - που τουναντίον είναι αρνητικό προσόν. Στην χώρα της γενικευμένης σήψης, η κάθε υπερβολή λογιάζεται ως εγκυκλοπαιδική γνώση και το κους-κους ως κοινωνική δραστηριότητα. Ταμπού, στερεότυπα και κλισέ κρατούν την κοινωνία σε καθυστέρηση και το πιο λυπηρό είναι όταν αυτό το συναντάς στους νέους, αρκετοί από τους οποίους ενστερνίζονται φαλλοκρατικές απόψεις και καμαρώνουν μόνο για την ελληνική λεβεντιά και το παράστημα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Βραζιλίας. Αν όλα αυτά σας φαίνονται καταστροφολογία, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τις μελέτες και έρευνες για την Παιδεία των Νεοελλήνων που εξαντλούν τον χαρακτήρα τους στις βρισιές που ανταλλάσσονται με ευκολία στους δρόμους και τα σοκάκια.  Θα έλεγε κανείς χωρίς υπερβολή ότι η ελληνική κοινωνία αναπαύεται στον καναπέ και καταναλώνει «κρίση», που είναι της μόδας στους εργοδοτικούς κύκλους. Κάθε μείωση λόγω αυτής της περιλάλητης «κρίσης» συνοδεύεται από σοβαρές υπαναχωρήσεις του κοινωνικού ιστού που δεν κλονίζει καθόλου τα θεμέλια της εξουσίας. Μιλάμε λοιπόν πολύ απλά για μια ηττημένη κοινωνία, για πολίτες που προσκυνούν τα κόμματα στην κάλπη κι΄ας φωνάζουν όλο το προηγούμενο διάστημα εναντίον τους. Επόμενο λοιπόν είναι σε μια χώρα που απουσιάζει ο πνευματικός κόσμος, αυτός ή αυτή που θα πει το κάτι παραπάνω να λατρεύεται ως διαστημάνθρωπος. Δυστυχώς ζούμε εδώ όπου οι διανοούμενοι έχουν αποκοπεί από την πολιτική στάση, λες και η ύπαρξή τους δεν οφείλεται σε κάποιους άλλους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία του λόγου, λες και τίποτε δε συνέβη παλαιότερα. Η Ελλάδα του σήμερα ξεπουλά επιπλέον και την εδαφική της περιουσία σε βαθύπλουτους επενδυτές που αγοράζουν γη και ύδωρ. Γκιαούρηδες όπως πάντα, υποτελείς από την τουρκοκρατία και μετά. Αν σας φαίνεται οξεία η κριτική της ελληνικής πραγματικότητας, δεν έχετε παρά να κάνετε ένα ζάπινγκ στους ελληνικούς δρόμους και να φιλτράρετε την διάθεση του Έλληνα για κοινωνική αλλαγή. Αλλιώς, βολευτείτε με το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια» που τα τελευταία χρόνια παραείναι της μόδας αν δεν κάνω λάθος.  

Καταναλωτική υστερία & μαζικοί βομβαρδισμοί

Και ενώ όλοι είχαν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στο παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας, και ενώ η Άνγκελα Μέρκελ πανηγύριζε την ασύλληπτη επιτυχία της γερμανικής ομάδας ποδοσφαίρου όπου κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο, κάποιοι άλλοι δεινοπαθούσαν από τις βόμβες και τους εμφυλίους στην Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη και την Ουκρανία. Πολλές οι κρίσεις, πολλά τα θύματα. Πολύ όμως και το χρήμα για το εν λόγω άθλημα, που εξακολουθεί να ενθουσιάζει εκατομμύρια τηλεθεατών. Αυτού του είδους οι διοργανώσεις έρχονται να αποδείξουν  περίτρανα πως μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν δίνει  δεκάρα για τις ανθρωπιστικές καταστροφές και τους πολέμους, που ασταμάτητα διεξάγονται σε παγκόσμιο επίπεδο, διακοπτόμενοι ενίοτε από εύθραυστες εκεχειρίες. Κατευθυνόμενοι από καθοδηγούμενα ΜΜΕ παγκοσμίως συνηθίζουν πολλοί την εικόνα των βομβαρδισμών, με τα αισθήματα χαράς της επίτευξης γκολ να υποσκελίζουν τις απώλειες των γυναικόπαιδων από ρουκέτες και βόμβες. Δεν είναι εξαιρετικά νεφελώδης αυτή η προοπτική, να συνηθίζει κανείς τους πολέμους από την τηλεόραση και να τρελαίνεται από χαρά στα γκολ της εθνικής του ομάδας; Δεν είναι ο ύψιστος παραλογισμός να ξεσηκώνονται από τις ατομικές ενέργειες του κάθε Μέσι, και να αλλάζουν κανάλι όταν βλέπουν τα χαλάσματα στην Συρία και την Παλαιστίνη; Όχι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με παραλογισμό. Δεν είναι μόνο οι εικόνες που σοκάρουν, αλλά η προκλητική αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Ακόμη και τα αντιπολεμικά κινήματα έχουν απολέσει από την δυναμική τους, κινήματα που πλέον εξαρτούν την ύπαρξή τους από τον αριθμό των αθώων θυμάτων στους πολέμους.  Όταν έχουμε πολλά θύματα, «μαζεύονται» και κάποιοι, όταν ο αριθμός τους είναι μικρός δεν τρέχει και τίποτε… Λες και ο αριθμός των ανθρώπινων απωλειών είναι η πυξίδα των διαμαρτυριών για μια κοινωνία σε κώφωση. Λες και ο αριθμός των βομβών καθορίζει την ένταση των διαμαρτυριών και των κινητοποιήσεων. Και όμως: η χαρά της Μέρκελ ήταν απερίγραπτη στο γκολ του γερμανού πιτσιρικά, που είναι το νέο είδωλο του γερμανικού λαού. Δεν είναι ούτε τα ερείπια που συγκλονίζουν ούτε τα μικρά ακρωτηριασμένα παιδιά των βομβαρδισμών. Εξάλλου για όλα αυτά έχουν αποφασίσει οι εξοπλιστικές βιομηχανίες που ακόμη διαλαλούν τα όπλα ακριβείας που ως εκ θαύματος έχουν και παράπλευρες απώλειες! Πολλοί πιστεύουν πως τα τελευταία χτυπήματα της ισραηλινής αεροπορίας ήταν εσκεμμένα, προκειμένου να προκαλέσουν αθώα θύματα. Μια το ίδιο τυφλή απάντηση στις τυφλές ρουκέτες της  Χαμάς. Αλλά να μην ξεχνιόμαστε: ο γερμανικός λαός πανηγυρίζει ακόμη στους δρόμους για το παγκόσμιο κύπελλο και η μεγάλη χαρά του αυτή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να διακοπεί. Αυτή είναι η κατάληξη του ελεεινού χωρισμού του κόσμου, σε προύχοντες και πένητες, σε απελπισμένους και βολεμένους. Αυτή είναι η μοίρα των λαών, άλλοι να μαζεύουν τα  καταναλωτικά σκουπίδια της Δύσης και άλλοι να στήνονται ουρά για το νέα videogame, σεβόμενοι στο έπακρο τους αχόρταγους εαυτούς τους. Βία από την μια, βία και από την άλλη. Ρίψη βομβών εκατέρωθεν, βομβαρδισμός με νέου τύπου προϊόντα από την μια που υποδουλώνουν και κλείνουν στα σπίτια τους καταναλωτές, και σωρός από εκρήξεις από την άλλη που συνηθίζουν τα αθώα θύματα στην απώλεια ζωής. Έτσι, η όποια μαγική πάσα  του Κριστιάν Ρονάλντο γίνεται διαφημιστικό σποτ εκατομμυρίων,  και  η απόκρουση του τελευταίου πέναλτι ο θρύλος της τωρινής γενιάς ανθρώπων που δεν μπορούν να ζήσουν μακριά από το θέαμα και την προσφορά των γκάτζετ, και των υπολοίπων θαυμάτων της νένας τεχνολογίας. Ακούστε τον ήχο των πανηγυρισμών. Αφουγκραστείτε τους αλαλαγμούς από τα γκολ στις καίριες στιγμές όπου ολόκληρα έθνη εξαρτούν την περηφάνια τους από τα πόδια έντεκα παιχτών, την στιγμή που άλλα δεν δικαιούνται να έχουν πατρίδα. Ακούστε και δείτε μέχρι ποιου σημείου φτάνει ο παραλογισμός, σε κοινωνίες εξαθλιωμένες από την καταναλωτική υστερία της κάθε χαζομάρας στο όνομα της εξέλιξης.

Οι εχθροπραξίες στην Παλαιστίνη & η αλληλεγγύη των αθώων πολιτών

Το στοίχημα χάθηκε εδώ και δεκαετίες όταν τα ειρηνιστικά κινήματα και οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες δονούσαν την ατμόσφαιρα, είτε αφορούσαν τις επεμβάσεις των Αμερικανών και Ρώσων προς επιδειξη δύναμης αλλά και απόδειξη ότι το κουμάντο το έκαναν αυτοί, είτε το μπλοκάρισμα των επεκτατικών σχεδίων περιφερειακών δυνάμεων όπως το Ισραήλ, όπου και σήμερα,καθώς βλέπουμε, δεν λέει να σταματήσει να σφυροκοπά τα γυναικόπαιδα στην Παλαιστίνη, γιατί έτσι πιστεύει πως θα απαλλαγεί από την Χαμάς. Οι γνώριμες πρακτικές της πρόκλησης αθώων θυμάτων με το πρόσχημα ότι πίσω τους κρύβονται τρομοκράτες, αποτελούσε πάντα το άλλοθι των δυνάμεων αυτών, που από τις οθόνες των πολεμικών αεροσκαφών έδειχναν σαν παιχνίδι τον ανθρώπινο στόχο. Αυτές οι εικόνες δεν παύουν να μονοπωλούν την επικαιρότητα, αυτές και κάποιες άλλες που διαφημίζουν την εκάστοτε αντιπυραυλική ασπίδα. Από κοντά και τα ΜΜΕ – ειδικά τα τηλεοπτικά – μοστράρουν τις διεθνείς αποκλειστικότητες των εκπληκτικών σε ακρίβεια πολεμικών επιχειρήσεων με την εκατόμβη θυμάτων σε αθώους πολίτες. Ασελγούν έτσι και αυτά πάνω από το πτώμα της Δημοκρατίας, που δεκαετίες τώρα απουσιάζει από την διεθνή σκηνή, όταν οι κάθε λογής πλανητάρχες - παγκόσμιοι ή περιφερειακοί - προσπαθούν με την βία να επιβάλλουν την μονοκρατορία τους σε εκατομμύρια πολίτες, που αν μη τι άλλο έχουν απωλέσει την δύναμή τους. Το στοίχημα λοιπόν είναι από καιρό χαμένο από την πλευρά της ειρηνικής αντίστασης των πολιτών, αφού αυτή ακριβώς η αντίσταση κάμπτεται με την ευκόλως εννοούμενη καταστολή. Το ίδιο και οι μεμονωμένες βίαιες ενέργειες που στοχεύουν να απαντήσουν στο σύστημα με τα ίδια του τα όπλα. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Δεν θα σταματήσει το Ισραήλ να πλήττει αθώους πολίτες, ούτε η Χαμάς να αντεπιτίθεται αν οι ίδιοι οι πολίτες σε Ισραήλ και Παλαιστίνη δεν συνειδητοποιήσουν ότι η όλη αυτή μακρόχρονη ιστορία εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, το ίδιο όπως και ο εμφύλιος στην Συρία. Αλήθεια, είδατε μήπως πουθενά το Ιράν με τις πολεμοχαρείς ανακοινώσεις της κυβέρνησής του και τους πολεμικούς αλλαλαγμούς κατά του Ισραήλ να εκφράζεται το ίδιο για την τωρινή τραγωδία στην Παλαιστίνη; Το δε διπλανό του Ιράκ διαμελίζεται σιγά – σιγά και οι παρενέργειες του διαμελισμού αυτού θα φανούν αργότερα. Το Ιράν δεν είναι τόσο επιθετικό γιατί μάλλον τα έχει βρει με τους Αμερικανούς και έχει λάβει τις σχετικές οδηγίες από την Ρωσία, που φιλοδοξεί να είναι η έτερη βασική προστάτιδα δύναμη. Τα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή του μουσουλμανικού τόξου είναι πολυποίκιλα αφού με το να συντηρούνται οι εχθροπραξίες, διαιωνίζεται το γεωπολιτικό στάτους και η αναλογία εδαφών σε Παλαιστινίους και Ισραηλινούς, μια πολεμική κόντρα που έχει να κάνει αφενός με τον εβραικό εποικισμό και αφετέρου με την αποφυγή αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους. Η χρόνια εκατόμβη των θυμάτων στην Παλαιστίνη δεν λέει να κοπάσει και οι όποιες δήθεν παρεμβάσεις των Αμερικανών δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κακόγουστη επανάληψη του παρελθόντος. Μιλάμε για μια περιοχή που από την δεκαετία του ¨60 αποτελεί το μήλον της έριδας ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους. Για το ποιοι ζούσαν πράγματι εκεί και από πότε, η ιστορία έχει πολλά να πει, καθώς πολλά μεταναστευτικά φύλα πέρασαν από εκεί και το ζήτημα δεν είναι να πάμε πίσω στην ιστορία.Τα ειρηνόφιλα κινήματα πάντως δεν κατάφεραν να σταματήσουν ούτε τις ισραηλινές βόμβες ούτε τις παλαιστινιακές απαντητικές ρουκέτες. Δεν το κατάφεραν, παρά το γεγονός ότι σε πολλες των περιπτώσεων πήραν την μορφή ενεργούς καμπάνιας, με τις κατά τόπους πλεύσεις πλοίων άρσης του ισραηλινού εμπάρκο που σταμάτησαν από τις βίαιες ενέργεις του ισραηλινού στρατού. Το στόιχημα λοιπόν για την ειρήνευση χάνεται για άλλη μια φορά με την επανάληψη των εχθροπραξιών. Απομένει να δούμε όχι κάτι το θεαματικό από πλευράς συμφωνιών, αλλά τουλάχιστον μια απόφαση για αλλαγή του στάτους στην περιοχή από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους λαούς. Παλαιστίνοι και Ισραηλινοί πολίτες, που έχουν γίνει ο κινούμενος στόχος της διαώνισης των εχθροπραξιών, θα πρέπει μάλλον να αγνοήσουν τις ηγεσίες τους  και να στραφούν σε κινήσεις αλληλεγγύης, ξεμπροστιάζοντας τους κατά τόπους ή παγκόσμιους εξουσιαστές. Θα είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή και αποστομωτική απάντηση στα δήθεν σχέδια ειρήνευσης που απεργάζονται στον Λευκό Οίκο ή την Μόσχα, αφού πρώτα διατίθεται αθρόα ο απαραίτητος πολεμικός` εξοπλισμός για την θανάτωση χιλιάδων αθώων πολιτών. Κινήσεις αλληλεγγύης που θα αποδεικνύουν ότι πέρα από το όψιμο ενδιαφέρον των διεθνών τοποτηρητών, υπάρχουν και οι πολίτες που κάποια στιγμή αντπλαμβάνονται την παρατεταμένη θανατηφόρα κοροιδία. Το παιχνίδι της ειρήνευσης δεν χάνεται μόνον όταν οι λύσεις αναζητούνται από κοινού, με πολίτες εκατέρωθεν των εμπόλεμων μερών.     

Αυτοί που αναμιμνήσκονται χούντες & δικτατορίες

Ο νέος υπουργός Οικονομικών, κος Χαρδούβελης  θεωρεί ότι τα μέτρα λιτότητας θα αρχίσουν να μειώνονται σταδιακά προς όφελος των αδύναμων κοινωνικών τάξεων και πως το 2014 θα είναι το πρώτο έτος ανάπτυξης.  Υπομονή και καρτερία ζητά από τους πολίτες ο υπουργός, αυτούς που έχουν χάσει προ πολλού τον προσανατολισμό τους. Αυτές οι εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση όμως είναι γνωστές από παλιά. Οι πολίτες σέρνονται στην κυριολεξία από τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη, αρχής γενομένης της εσπευσμένης  προκαταβολής φόρου από τους ελεύθερους επαγγελματίες, που θεωρούνται από την κυβέρνηση το μαύρο πρόβατο, αλλά και τους μισθωτούς, που καλούνται και αυτοί με την σειρά τους να καταβάλλουν τον οβολόν τους, δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας. Αυτή με την σειρά της όχι μόνο δεν πέφτει αλλά στην καλύτερη περίπτωση παραμένει σταθερή. Μιλάμε βέβαια – μην το ξεχνάμε – για ανεργία της τάξης του 30%, ένα ποσοστό που στην κυριολεξία τρομάζει. Οι αλχημείες, λοιπόν, του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών αναφορικά με τα φορολογικά βάρη είναι χαρακτηριστικές της προσπάθειας που καταβάλλεται να πέσουν οι τόνοι στην Ελλάδα και όλοι λίγο – πολύ να πιστέψουν ότι έχουμε εισέλθει σε αναπτυξιακή διαδικασία. Αυτή η προσπάθεια πειθούς έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, με θερμούς δικανικούς λόγους του πρωθυπουργού και φανατική επιμονή στις  προσφορές προς  τους ξένους επενδυτές, που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την μοναδική ευκαιρία να αγοράσουν φτηνά. Θα εξαλειφθούν λοιπόν τα έκτακτα μέτρα, όπως υπόσχεται ο υπουργός Οικονομικών και θα είναι το 2014 το πρώτο έτος ανάπτυξης ή απλά τα λόγια τούτα στοχεύουν στο να ανυψώσουν το καταρρακωμένο ηθικό ων πολιτών, που ψάχνουν τρόπους να βγουν από τον κυκεώνα; Είναι συνηθισμένοι οι πολίτες στις υποσχέσεις δεκαετιών για ανάπτυξη που δεν βλέπουν, παρά το γεγονός ότι από τα στόματα των εκάστοτε υπουργών Οικονομικών προφέρεται από το 2011 εις ότι αφορά την έξοδο από την κρίση. Και είναι τόσο μεγαλεπήβολα τα κυβερνητικά σχέδια που στοχεύουν την καρδιά του κάθε πολίτη, την ανοχή και την καρτερία. Έτσι έχουν μάθει πλέον τον κόσμο, να υπομένει καρτερικά και να μην βγάζει κουβέντα. Πολλοί απορούν για την ησυχία και την έλλειψη διαμαρτυριών, για την βουβαμάρα στον πληθυσμό. Άλλοι μιλούν για εφησυχασμό και σάστισμα από την μεριά των πολιτών, που μάλλον περιμένουν ο ένας τον άλλο να κάνει την αρχή. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος λοιπόν η κυβέρνηση, μιας και δεν έχει τις διαμαρτυρίες που περίμενε, και σκηνοθετεί την παράσταση χωρίς την μαζική παρουσία των επικριτών. Έτσι, τα όποια επιχειρηματολογία περί επικείμενης ανάπτυξης σταθεροποιείται και συχνά προφέρεται από τα χείλη των υπουργών, ασχέτως αν αυτή η ανάπτυξη ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, εξαντλείται στην μάχη για πρόωρες εκλογές και σε πολλές των περιπτώσεων απλά λοξοκοιτά τα προβλήματα των κοινωνικών τάξεων. Στο τέλος, ήρωες της κρίσης φαντάζουν οι ακροδεξιοί και οι όποιοι ναζιστές, που ανακηρύσσονται σε πρώτης τάξης αντιμνημονιακούς! Αυτή όμως η κατάληξη δεν είναι τυχαία, ούτε απαντάται πρώτη φορά. Οι δικτατορίες εξάλλου προέκυπταν πάντα μετά την καταστρατήγηση των δημοκρατικών θεσμών, που εξωθούσε την κοινωνία πέρα από τα όρια. Είναι ο κατάλληλος καιρός για να αναπτυχθούν κάθε λογής φανφαρόνοι του νεοναζισμού στο όνομα του «νοικοκυρέματος του κράτους», στο όνομα της καθαρότητας της φυλής,  πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας. Πάντα ασφαλώς υπάρχει και εκείνο το ποσοστό των πολιτών που ανέχεται τέτοιες φρασεολογίες, ανέκαθεν υπάρχουν αυτοί που ασπάζονται ολοκληρωτικά καθεστώτα εκ δεξιών και αριστερών. Δεν λείπουν ποτέ και εκμεταλλεύονται και την παραμικρή ευκαιρία. Θα έλεγε  κανείς πως η μεγάλη τους επιτυχία βασίζεται και στην αποτυχία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στα άδεια έδρανα της Βουλής και στην χρεωκοπία του κράτους πρόνοιας. Το δικαίωμα λοιπόν το έχουν δώσει άλλοι. Οι εκάστοτε πρωθυπουργοί που μιλούν για έξοδο από την οικονομική κρίση, οι υπουργοί που τάζουν απαλλαγή από δυσβάσταχτα βάρη και ανάπτυξη. Ο δρόμος του νεοσυντηρητισμού είναι ανοιχτός, οι προοπτικές μεγάλες.  Γιατί σε τέτοιο κακοτράχαλο δρόμο επιβιώνουν μονάχα οι ακραίοι σχηματισμοί της βίας και του παραλογισμού, με πρόσχημα την ανυπόληπτη δημοκρατία. Σε σημείο που να φοβάται πλέον ο καθένας μη τυχόν και πέσουμε σε νέα χούντα. Μια χούντα που αρκετοί πολίτες θα την καλοέβλεπαν και εδώ είναι το τραγικό της υπόθεσης, όταν ρητά του τύπου «μια χούντα σας χρειάζεται….» συζητιούνται φωναχτά σε συνοικίες της φτώχειας και της παρακμής.

Πόλεμος για τον πόλεμο χωρίς στόχο και σκοπό

Σε μια εποχή παρατεταμένης λιτότητας στην μισή τουλάχιστον Ευρώπη, σε περίοδο όπου οι εργασιακές σχέσεις έχουν γυρίσει δεκαετίες πίσω και στοιχειώδη δικαιώματα έχουν πλέον καταπατηθεί, η όποια ανάπτυξη στην Ευρώπη των δύο ταχυτήτων φαντάζει ασύλληπτο όνειρο και όσοι ευαγγελίζονταν την  ευρωπαϊκή ολοκλήρωση απλά ξόδευαν τα λόγια τους. Τα δεδομένα πλέον έχουν ανατραπεί άρδην και η φυγή από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου προς τις χώρες – αφεντικά της ευρωζώνης είναι αναμενόμενη. Και εκεί όμως ξεκινά ένας νέος Γολγοθάς για τους επιθυμούντες μια φυσιολογική ζωή, γιατί πολύ απλά οι εργασιακές συνθήκες έχουν αλλάξει κατά πολύ. Οι μισθοί έχουν πέσει θεαματικά και οι εργοδοτικές απαιτήσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Είναι πολλοί αυτοί που είχαν προειδοποιήσει για το αδιέξοδο της Δύσης αμέσως μετά το κομβικό ΄89 και τις αλλαγές που συντελέστηκαν στα αυταρχικά καθεστώτα της Ανατολής. Πολλοί είχαν ασκήσει δριμεία κριτική δεκαετίες τώρα στην ολοκληρωτική επέλαση του βιομηχανοποιημένου καπιταλισμού που μετέτρεπε τους ανθρώπους σε καταναλωτικά αντικείμενα χωρίς κριτική σκέψη και διορατικότητα. Τα αποτελέσματα αυτής ακριβώς της  χωρίς έλεος επιδρομής και ελέγχου συνειδήσεων που ξεκίνησε μεταπολεμικά και γιγαντώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, οδήγησε την ανθρωπότητα σε οδυνηρές περιπέτειες τα κόστος των οποίων δεν μετριέται πια στα πτώματα των πολέμων αλλά στις σερνόμενες ψυχές των μεγαλουπόλεων της Δύσης. Η μαζική εισροή απελπισμένων ανθρώπων από το πάλαι ποτέ ανατολικό μπλοκ σε συνδυασμό με την εξαναγκαστική μετανάστευση χιλιάδων ανθρώπων από το ελεγχόμενο «πείραμα» της Αφρικής αλλά και την ολέθρια από πλευράς εργασιακών συνθηκών και επιβίωσης Άπω Ανατολή, γιγάντωσε τα ακροδεξιά κινήματα και τον ρατσισμό στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να βλέπουμε σήμερα ως περίπου φυσιολογικό γεγονός την ύπαρξη με μεγάλα ποσοστά του NPD στην Γερμανία, της Λεπέν στην Γαλλία, και της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα. Οι νεοναζιστικές ονειρώξεις βρήκαν πρόσφορο έδαφος στα φτωχά κοινωνικά στρώματα καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που μέσα στην οικονομική τους απελπισία νοσταλγούν την τεχνητή ευημερία των όποιων δικτατοριών, όπου η φίμωση ξεπληρώνεται με την τιμωρία του κάθε απλού παραβατικού, στο όνομα της δικαιοσύνης που ελέγχει ποιον και πως θα τιμωρήσει, αφήνοντας φυσικά έξω τους υποκινητές της εκάστοτε απάτης. Νοσταλγούν αυτές ακριβώς τις απόψεις που οδήγησαν την ανθρωπότητα σε τραγωδία, αναμιμνήσκονται τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Τσώρτσιλ  και άλλους στυγνούς ανθρωποφάγους. Γιατί δεν είναι μόνο, όπως καταλάβατε, οι νεοναζιστικές εκκολάψεις αλλά και κάθε είδους  ροπή προς τον φασισμό, εκ δεξιών ή αριστερών. Σε αυτό το τοπίο λοιπόν καλούνται σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά, σε καθεστώτα ολοκληρωτικής εξουδετέρωσης του ανθρώπινου παράγοντα, σε μια Ευρώπη σε αποσύνθεση και έναν πολυεθνικό καπιταλισμό που στραγγαλίζει ακόμη και τα γνήσια τέκνα του, τα golden boys. Σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την ανισότητα που λειτουργεί περίπου ως γνώμονας για την διαιώνιση της μεγάλης ολοκληρωτικής και  δογματικής  κοινωνικής περιπέτειας, έρχονται σήμερα οι πολίτες να αξιώσουν δικαιοσύνη και δημοκρατία απευθυνόμενοι σε κωφάλαλους πολιτικάντηδες του Δυτικού Τιτανικού. Το αδιέξοδο είναι μοιραίο και οι απαντήσεις δεν έρχονται ούτως ή άλλως. Το καλύτερο αύριο όμως συνεχίζει να δελεάζει τους απελπισμένους πολίτες του Δυτικού μύθου. Στην Ευρώπη, τα πειράματα έχουν εργασιακό προσανατολισμό και σημαία την λιτότητα, στις ΗΠΑ την αναζήτηση νέων οραματιστών για την υλοποίηση του αμερικανικού επεκτατικού ονείρου, στην Ρωσία αφορμή για την ανασύσταση των σταλινικών συμμοριών, στην Κίνα την νέου τύπου καπιταλιστική επέκταση με άρωμα κόκκινης δικτατορίας. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας έναν παγκόσμιο χάρτη γεμάτο με κόκκινα σημάδια που παραπέμπουν σε εστίες κρίσεων και λαούς που αδυνατούν να αντέξουν την εκάστοτε κεφαλαιακή επέκταση στο όνομα της μειοψηφικής κερδοφορίας. Στην Ευρώπη, πάντως, συνεχίζουν να μιλούν για σταθερότητα και τραπεζική ομπρέλα προστασίας. Δεν σταματούν να συντάσσουν και νέα μνημόνια, να κερδοσκοπούν στις πλάτες των εργαζομένων μοιράζοντας υποσχέσεις πως η ανάπτυξη έρχεται μέσα από θυσίες. Έτσι, οι πολίτες εγκλωβίζονται και αποζητούν την ευημερία σε περιοχές που τουλάχιστον τους πετούν παντεσπάνι. Είναι η νέα εποχή αυτή, ο νέος εργασιακός Μεσαίωνας που επιτάσσει την κοινωνική ανοχή και την βιοτική οπισθοδρόμηση. Κατά μίαν έννοια ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι προ των πυλών, με την μόνη διαφορά ότι αυτή την φορά δεν θα χρησιμοποιηθούν όπλα. Αυτός ό πόλεμος έχει ήδη πολλά θύματα και ακόμη περισσότερα μετά από λίγο καιρό. Ο πόλεμος που εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες, περνά από την Μόσχα και διασχίζοντας τις νέες οικονομικές σφαίρες επιρροής καταλήγει από εκεί που ξεκίνησε, στις ΗΠΑ.  Στην δε διαδρομή του συμπαρασύρει πλούσιος και φτωχούς, με άνισες βέβαια, με την πρώτη ματιά, δυνατότητες επιβίωσης, χωρίς όμως αυτό  να σημαίνει πως το στοίχημα το κερδίζει αυτός που έχει περισσότερα. Γιατί πολύ απλά ο οικονομικός αυτός πόλεμος εκπροσωπεί πολύπλοκα συμφέροντα που ούτε καν η μεγαλοαστική τάξη έχει αντιληφθεί.  Είναι πόλεμος για τον πόλεμο χωρίς στόχο και σκοπό.   

Παζάρια, αγοραπωλησίες & συναίσθηση των ευθυνών

Στην λογική του «χρήμα να έρθει και όπως νάναι, βασιζόμενη σε ρητά του τύπου «όσο περισσότερες περικοπές και καταργήσεις οργανισμών, τόσο καλύτερα στην Οικονομία», η κυβέρνηση προχωρά ολοταχώς το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλιστεί η ποθητή ευημερία. Την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ζητά δημοψήφισμα για την ΔΕΗ και ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζει «αστείους» τους ισχυρισμούς ότι η κυβέρνησή του ξεπουλά τα πάντα, αυτό που φαίνεται δεν είναι παρά ένα ατέλειωτο παζάρι των ελληνικών φιλέτων και αν όχι το ξεπούλημα, τουλάχιστον η παράδοση τους άνευ όρων. Οι ξένοι επενδυτές δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερη ευκαιρία από το να επενδύσουν σε μια χώρα που λόγω ένδειας προσφέρει τη γη και τις ομορφιές της σε χαμηλές τιμές, κάνοντας το παζάρι να γίνεται με εξευτελιστικούς όρους. Όσο και να φωνάζει ο πρωθυπουργός ότι από αυτή την αγοραπωλησία θα επέλθει ανάπτυξη, αυτή δεν αναμένεται παρά τις διαβεβαιώσεις ότι τα παζάρια γίνονται με ευνοϊκές για την χώρα προϋποθέσεις.  Για να το σκεφτούμε αυτό: οι νέες θέσεις εργασίας που θα προκύψουν από τις επενδύσεις, τι μισθούς θα προσφέρουν; Δέστε τι γίνεται στο Κατάρ: εκεί οι εργάτες εξαθλιωμένοι στοιβάζονται στα βρώμικα καταλύματα για ένα κομμάτι ψωμί. Γιατί, για παράδειγμα να μην συμβεί το ίδιο και εδώ αφού το φτηνό εργατικό δυναμικό και οι επενδύσεις με το μικρότερο δυνατό κόστος προέχουν; Θα μου πείτε, άλλες οι συνθήκες στο Κατάρ, άλλες εδώ…Ναι αλλά και  εδώ υπάρχουν στρατιές ανέργων, έτοιμων να προσφέρουν εργασία για λίγα ευρώ…. Και τελικά, ποια η διαφορά όταν το ζήτημα της ανεργίας όχι απλά δεν αντιμετωπίζεται, αλλά με την κατά περίσταση χαμηλά αμειβόμενη εργασία προστίθενται και νέοι υποψήφιοι άνεργοι, από την στιγμή που η όποια επένδυση κάποια στιγμή θα κάνει και τις επιπρόσθετες περικοπές; Υπάρχει διαφορά με τους ξένους εργάτες και στην χώρα μας που για πολύ λίγα μαζεύουν την συγκομιδή από τα χωράφια και ζουν σε παραπήγματα; Όχι καμία διαφορά δεν υπάρχει. Στην Ελλάδα, οι μισθοί μειώθηκαν κατά σχεδόν 35% και η ανεργία αυξήθηκε στο 28% ανάμεσα στο 2008 και το τέλος του 2013.  Κι όμως, οι δαπάνες κοινωνικής προστασίας μειώθηκαν περισσότερο από 12% από το 2008.  Αναπόφευκτα, η φτώχεια στην Ελλάδα σκαρφάλωσε σε ένα ιστορικά υψηλό επίπεδο, που υπερβαίνει το 35% του πληθυσμού το 2013, προκαλώντας έντονη ανθρώπινη δυστυχία καθώς πολλές οικογένειες δεν μπορούν να καλύψουν βασικές βιοτικές ανάγκες. Διαβάζει άραγε αυτά τα στοιχεία ποτέ ο πρωθυπουργός όταν φτιάχνει τους λόγους του που μιλούν για ανάπτυξη; Μπαίνει στην θέση της μέσης ελληνικής οικογένεια που λιμοκτονεί από τις σαρωτικές περικοπές ή αυτό που μετρά στο τέλος είναι αν οι Κινέζοι και οι Σαουδάραβες θα φέρουν τις επιχειρήσεις τους εδώ, γιατί πολύ απλά τους συμφέρει και ο πρωθυπουργός το μεταφράζει ότι αγαπούν την χώρα; Μήπως εξαρχής ο κος Σαμαράς γνωρίζει την αλήθεια και ψάχνει να αγκιστρωθεί στις επιδερμικές επενδύσεις των ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα; Οι Κινέζοι, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να βρουν αυτήν περίοδο πιο φτηνή χώρα - μέλος της ΕΕ με κομβικό γεωγραφικό ρόλο για να προωθήσουν τα προϊόντα τους. Το ίδιο και οι επενδυτές από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία. Την ίδια στιγμή, το μέλλον της χώρας παραμένει άγνωστο. Σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία , η ελληνική οικονομία, κινήθηκε για τρεις δεκαετίες σε μια διαδικασία εγκαθίδρυσης και τελικά κατάρρευσης μιας ασθενούς τεχνολογικά και καινοτομικά παραγωγικής βάσης και ενός ιδιότυπου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Το 2010, οι άνεργοι ανέρχονταν σε 628.000 άτομα. Το 2011, ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 877.000 άτομα και το 2012 η εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έκανε λόγο για ανεργία 952.000 ατόμων, ενώ του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ για 1.200.000 ατόμων (24%). Και αυτά τα στοιχεία τα αγνοεί ο πρωθυπουργός ή μήπως νομίζει ότι ξεπουλώντας τα πάντα θα πέσει το ποσοστό ανεργίας; Αλλά ξέχασα, εδώ η απάντηση είναι άμεση: όλοι μας «απογοητευόμαστε» που η κυβέρνηση Σαμαρά κάνει βήματα προόδου, όλοι είμαστε «εγκάθετοι» που θέλουμε και ευχόμαστε να μην πετύχει η κυβέρνηση στο έργο της. Δεν θέλουμε την ανάπτυξη, όπως χαρακτηριστικά λέει ο κος Σαμαράς. Και από το πολύ το πες-πες, τείνουμε να το πιστέψουμε. Αλλά πάνω απ΄όλα να μετανιώσουμε που δεν αναγνωρίζουμε τα όσο-όσο παζάρια της κυβέρνησής του με τους ξένους επενδυτές. Εμείς που είμαστε αντίθετοι στις βιαστικές αγοραπωλησίες. Τείνουμε να πιστέψουμε πως είμαστε υπεύθυνοι που τα φθηνά παζάρια θα ματαιωθούν. Τουλάχιστον εμείς όμως έχουμε συναίσθηση των ευθυνών μας:

Ισχύς εν τη Ενώσει

Και να που οι φωνές στην ΝΔ για ενδεχόμενη μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ πυκνώνουν και η δια Αβραμόπουλου νέα πρόταση ταράζει τα νερά στο κυβερνών κόμμα αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που παρακολουθεί θορυβημένο τις εξελίξεις. Η αποστασιοποίηση Καραμανλή και οι δίαυλοι επικοινωνίας κυβερνητικών στελεχών με το κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης μονοπωλούν ήδη την επικαιρότητα και προκαλούν αναταράξεις στο πολιτικό πεδίο. Πέραν όμως της πρότασης Αβραμόπουλου αλλά και της ευθείας συνηγορίας Φωτεινή Πιπιλή, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νέα κατάσταση που φαντάζει μάλλον  απρόβλεπτη. Στην κυβέρνηση, από το περιβάλλον του πρωθυπουργού, ούτε που θέλουν να ψελλίσουν αυτό το ενδεχόμενο και ωρύονται στην κυριολεξία κατά Αβραμόπουλου, που δεν διστάζει να ερωτοτροπεί ανοιχτά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή κατά την γνώμη τους αυτοκτονική επιλογή της ΝΔ θα μπορούσε να ροκανίσει περαιτέρω την συνοχή του κόμματος, με ολέθρια αποτελέσματα στο εγγύς μέλλον. Από την άλλη, οι φωνές που μιλούν για συνεργασία δυναμώνουν ξανά μετά από ένα διάστημα παγώματος λόγω των εκλογών. Τα μικρά ποσοστά όμως των εκλογών αυτών όπως και η πρωτοπορία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, βάζουν, καθώς φαίνεται, τις βάσεις για την δημιουργία φιλοσυριζικού μετώπου στην ΝΔ, ένα μέτωπο που στέκεται απέναντι στις επιλογές Σαμαρά. Τα προβλήματα λοιπόν επανέρχονται στην ΝΔ και όλοι αναμένουν την επόμενη κίνηση του πρωθυπουργού. Είχαμε δεν είχαμε λοιπόν το είδαμε κι΄αυτό: να ποθούν συνεργασία στην ΝΔ με την Αριστερά, στο όνομα της αλλοτικής συνύπαρξης ΝΔ και Συνασπισμού το ΄89. Μια ευρύτατη συναίνεση λοιπόν ή απλά μια νέα παγίδα για τα υπόλοιπα κόμματα που δεν έχουν την κεφαλήν κλίνει; Ασφαλώς και ο Αντώνης Σαμαράς δεν πρόκειται να δεχθεί νουθεσίες από τον οιονεί δελφίνο. Ούτε που περνά από το μυαλό του ότι θα μπορούσε να γίνει μια τέτοια συνεργασία, την στιγμή μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να συγκυβερνά μαζί του. Εξάλλου, και η παραμικρή θεώρηση προσβολής του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να σήμαινε έξοδό του από την κυβέρνηση και άμεση διεξαγωγή εκλογών. Ένα σενάριο που ούτε που θέλουν να το σκέπτονται στην Συγγρού. Ο Αβραμόπουλος όμως συνεχίζει να εκτοξεύει τα μετριπαθή βέλη του και όποιον πάρει ο χάρος. Ελπίζει ότι θα υπάρξει στήριξη στην πρότασή του, πως η Ελλάδα έχει ανάγκη από ευρύτερες κυβερνήσεις συνεργασίας ακόμη και με τον αντίπαλο. Με την στάση του αυτή όμως πυροδοτεί εσωκομματικές αντιδράσεις και πιθανές διασπάσεις. Αν στην ΝΔ αφήσουν ακόμη να διαδίδονται τέτοιες απόψεις, μάλλον πάμε πιο σύντομα σε εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ και η Ελιά δεν πρόκειται να συνηγορήσουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καθώς από τις εκλογές έχουν τουλάχιστον σταθεί όρθια. Το ίδιο όμως αναμένεται να κάνει και ο Αντώνης Σαμαράς που δεν ρισκάρει το ποσοστό του, που με τόσο κόπο διατήρησε εν μέσω μνημονιακής καταιγίδας. Μπροστά μας λοιπόν μια νέα κατάσταση. Και σαφώς συνοδευόμενη από τις αντίστοιχες εξελίξεις. Μιλάμε όχι μόνο για την διακυβέρνηση της χώρας αλλά και της ανακατάταξης στο εσωτερικό των κομμάτων. Στην αρχή μιας νέας περιπέτειας που καταγράφεται αίφνης μετά την τελευταία συνέντευξη Αβραμόπουλου. Μιας περιπέτειας που αναμένεται να προσδώσει άλλο χαρακτήρα στις εξελίξεις γύρω από την διακυβέρνηση της χώρας, που ούτως ή άλλως έχει μπει σε προεκλογική περίοδο μέχρι τον χειμώνα και την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, όπου τα ονόματα που πέφτουν ναι μεν δεν είναι πολλά, όμως έχουν ενδιαφέρον. Και ο Κώστας Καραμανλής μίλησε, και Ο Φώτης Κουβέλης πέφτει στο τραπέζι παρά τις διαψεύσεις, και η υπόθεση της εκλογής προέδρου αναμένεται να είναι συγκλονιστική και καθοριστική των εξελίξεων αναφορικά με την διεξαγωγή ή μη εθνικών εκλογών. Σε μια χώρα όπου η κάθε μέρα που ξημερώνει, φέρνει και από ένα μαντάτο, αναπάντεχο ή μη. Κομίζει νέα μηνύματα από το πεδίο της πολιτικής μάχης αλλά και των εσωκομματικών διεργασιών. Εν αρχή ήταν Αβραμόπουλος. Στην συνέχεια μπορεί να υπάρξουν και άλλοι που θα τον ακολουθήσουν, ποθώντας διακαώς την συνεργασία με τον αντίπαλο.