Γενοκτονία με δημοκρατικό πρόσημο

Οι καραβιές των μεταναστών στην Μεσόγειο δεν είναι μόνο απόρροια των κατά τόπους εμφυλίων συρράξεων αλλά της γενικευμένης αδιαφορίας της διεθνούς κοινότητας για την διευθέτησή τους. Τρανά παραδείγματα η περίπτωση της Συρίας, του Ισλαμικού κράτους, της Σομαλίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ, όπου χιλιάδες γυναικόπαιδα αφήνονται στην τύχη τους, στο έλεος των βομβών και των αποκεφαλισμών. Η διεθνής κοινότητα όχι μόνο ευθύνεται για τα εγκλήματα αυτά αλλά ενοχοποιείται και για την ανελέητη επιθετική συμπεριφορά κατά των προσφύγων που τυγχάνουν πολλάκις ρατσιστικής και διακριτικής συμπεριφοράς στις χώρες υποδοχής. Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες που ρισκάρουν τις ζωές τους για μεγαλύτερη ασφάλεια και προστασία, δεν είναι παρά τα παράπλευρα θύματα του εφαρμόσιμου ολοκληρωτισμού με άρωμα δικτατορίας. Πως θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς την αδιαφορία για το τι συμβαίνει στην Σομαλία ή το Αφγανιστάν και να μην τη συγκρίνει με την προκλητική υπαναχώρηση των «συμμάχων» μπροστά στο ολοκαύτωμα που προβαίνουν οι μαχητές του μουσουλμανικού κράτους ή οι κατά τόπους θρησκευτικές οργανώσεις; Είναι πράγματι τουλάχιστον ακατανόητη η αδιαφορία για τα πεδία των μαχών στην Συρία συγκριτικά με την παραμικρή ευαισθησία για την απώλεια ανθρώπινων ζωών σε ευρωπαϊκό έδαφος. Εν μέρει βέβαια είναι κατανοητή η συμπεριφορά αυτή, αφού το ενδιαφέρον στρέφεται στις πύλες του ευρωπαϊκού φρουρίου και όχι εκτός του. Τα δε συμφέροντα στις πλουτοπαραγωγικές πηγές έχουν προ πολλού καθοριστεί και δεν επιδέχονται αλλαγές. Οι συνεδριάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το προσφυγικό υποκρύπτουν υποκρισία, όταν τα θύματα εδώ και μερικά χρόνια είναι αμέτρητα. Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει από χρόνια στην Μεσόγειο και το Αιγαίο και δεν χρειάζονται μεγαλύτερες τραγωδίες για να τις ταρακουνήσουν. Το πρόβλημα είναι και παραμένει ο παραγκωνισμός των χωρών εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ, η αδιαφορία για την τύχη εκατομμυρίων πολιτών που διαβιούν σε τραγικές συνθήκες. Πείνα, στέρηση, βιαιοπραγίες και εξαφανίσεις αποτελούν συνήθη φαινόμενα σε αυτές τις χώρες, όταν από την μια οι κυβερνήσεις τους προμηθεύονται όπλα από εταιρείες ευρωπαϊκών χωρών, και από την άλλη δεν επιζητούν την ειρήνη γιατί αυτή ακριβώς η μη επέμβαση των Συμμάχων τους ωθεί στα άκρα. Το τοπίο λοιπόν είναι ομιχλώδες όχι τόσο λόγω των συνεχιζόμενων συρράξεων αλλά της ολοφάνερης επίδειξης «μιλιταριστικού ήθους» πίσω από τις τεχνητές συμφωνίες για κατάπαυση του πυρός. Όλοι αυτοί που πνίγονται στην Μεσόγειο, χάνονται πολύ απλά για η «πολιτισμένη Δύση» αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη στα εγκλήματα ή απλά να διασφαλίσει τα σύνορά της. Οι Αμερικανοί, από την πλευρά τους, κωφεύουν στην νέα τραγωδία, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας και την επέκταση της στρατιωτικής επιρροής τους. Και οι Ρώσοι όμως δεν παρεμβαίνουν, το ίδιο όπως και οι Κινέζοι που νοιώθουν πως δεν θίγονται στο παραμικρό. Αυτού του είδους η κοροϊδία συνεχίζεται για καιρό και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα σταματήσει. Φτάνει να εκμεταλλεύονται κάποιοι τις πλουτοπαραγωγικές περιοχές της Αφρικής, τα πετρέλαια της Μέσης Αναστολής και τις στρατιές των προσφύγων στα ευρωπαϊκά εδάφη για ένα κομμάτι ψωμί, με αντάλλαγμα την ασφαλή αλλά όχι εύκολη διαβίωση. Όταν ακούτε λοιπόν πως εξαγγέλλονται νέες συνεδριάσεις των ΗΕ ή της ΕΕ για το προσφυγικό, ο νους σας να πηγαίνει στην εκμετάλλευση και όχι στην ασφάλεια των προσφύγων. Πρόκειται για μια νέα τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή σε πολλές ασταθείς χώρες αλλά και την εγκληματική αδιαφορία της διεθνούς Κοινότητας, που αν ήθελε, θα είχε τερματίσει τις συρράξεις. Τα θύματα όμως που είναι αμέτρητα στις χώρες των πολεμικών κρίσεων, και δεν συγκρίνονται με τους ελάχιστους που τελικά κατορθώνουν να ξεφύγουν, αλλά που με την σειρά τους πνίγονται στην Μεσόγειο. Πρόκειται για έναν νέο πόλεμο κατά της ανθρωπότητας, ένα νέο προμελετημένο έγκλημα χωρίς τιμωρία. Ποιες δίκες θα υπάρξουν και για ποιους; Για τους διακινητές ή για τις κυβερνήσεις που σπρώχνουν τους ανθρώπους στην δυστυχία και την μαζική φυγή; Ο νόμος του ισχυρότερου πάντα επιβαλλόταν στο τέλος, αυτό δείχνει η ιστορία. Το κέρδος πάνω από τις ψυχές φιγουράριζε προκλητικά. Όταν το επόμενο πλοίο βυθιστεί γεμάτο αθώους, θα αποδειχθεί πως οι συσκέψεις ήταν για το θεαθήναι. Όταν τα σύνορα σφραγιστούν για τις καραβιές των μεταναστών, μία ακόμη γενοκτονία θα βρίσκεται προ των πυλών.. Αυτή την φορά με «δημοκρατικό» πρόσημο.        

Ο κοινοβουλευτικός ξεσηκωμός κατά της Ισοπολιτείας

Η εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου με τις αλλεπάλληλες βρισιές, ακατονόμαστες εκφράσεις μεταξύ των βουλευτών αλλά και τους παραλίγο προπηλακισμούς δεν δείχνει απλά την χρεοκοπία του πολιτικού λόγου αλλά και την εμφάνιση ενός δημόσιου χώρου σε αποσύνθεση – κάτι που ούτως ή άλλως συναντά κανείς καθημερινά σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας – την κατάντια του κοινοβουλευτισμού που με τα κόμματα - φορείς του ολιγαρχικού μοντέλου διακυβέρνησης επιχειρεί να επιβληθεί στους πολίτες, αλλά και την προκλητική αδιαφορία απέναντι στον αποκαμωμένο θεατή, που ελπίζει μάταια σε κάτι διαφορετικό μετά από τόσα χρόνια καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου. Δεν είναι τόσο ότι η χώρα βρίσκεται σε παρατεταμένη ύφεση, όσο το ότι κατά την διάρκεια αυτής της ύφεσης ακόμη και αυτοί που ευαγγελίζονται «καλύτερες ημέρες» δεν το πιστεύουν ούτε και οι ίδιοι, καθώς τις τύχες τις καθορίζουν άλλοι «εκτός της χώρας». Και όμως, τις τύχες αυτές τις καθορίζουν οι πολίτες, απλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ή απλά το θεωρούν μακρινό όνειρο μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα. Η απόλυτη απομόνωση και αδιαφορία απέναντι στα κοινά ακόμη και την μοναδική μέρα που θεωρούνται πως είναι ελεύθεροι – την ημέρα των εκλογών – η υποβάθμιση των δυνατοτήτων τους αλλά και η ηττοπαθής στάση που γεννά η υπερκατανάλωση ακόμη και τις εποχές της γενικευμένης στέρησης, όταν το ίδιο το σύστημα βρίσκει τους τρόπους για να προσελκύσει ακόμη και τον πιο φτωχό στο όνομα της καλοπέρασης, όλα αυτά αποτελούν τον πυρήνα του καλόβολου υπαναχωρητικού και αναίμακτου σχολιασμού της πολιτικής επικαιρότητας στο όνομα της ελεύθερης τάχα διακίνησης ιδεών στην αστική δημοκρατία. Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν θα μπορούσε να μην μιμηθεί τα κοινοβούλια άλλων υποτιθέμενων «υπανάπτυκτων χωρών», οι βουλευτές των οποίων λύνουν τις διαφορές τους με γρονθοκοπήματα και βρισιές. Η ώρα αυτή μάλλον έφτασε και για το δικό μας, που δεν είναι κάτι άλλο παρά μια ακόμη κορυφαία στιγμή σήψης και παρακμής της υποτιθέμενης δημοκρατίας. Πρόκειται για ένα κοινοβούλιο, οι άρχοντες του οποίου ενώ κατηγορούν με μανία τους όποιους κουκουλοφόρους στο όνομα της διατήρησης της έννομης τάξης, την ίδια στιγμή αξιώνουν χωρίς κουκούλες να επιτεθούν ο ένας στον άλλο στο όνομα του δικαίου. Οι στιγμές αυτές είναι όντως μοναδικές καθώς προσφέρεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία στους πολίτες να αποδομήσουν αλλά και να αποκαθηλώσουν παράλληλα τους κοινοβουλευτικούς τους μέντορες, είτε αυτούς που στέκονται σε μια γωνιά και απολαμβάνουν το θέαμα έχοντας εξασφαλισμένο τον παχυλό μισθό, είτε εκείνους που εκ του ασφαλούς εκτονώνονται σε δημόσια θέα, αναμιμνησκόμενοι τα ιστορικά κιτάπια του Κολοσσαίου της Ρώμης. Οι πολίτες πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι οι εκπρόσωποί τους δεν γνωρίζουν κανένα όριο μπροστά στην γοητεία της άσκησης εξουσίας στο όνομα εκατομμυρίων ανθρώπων. Γιατί το ελληνικό κοινοβούλιο θα έπρεπε να αποτελούσε εξαίρεση; Σαν να καλεί το δίκαιο τους πολίτες να πάρουν θέση στα τεκταινόμενα, σα να αναζητείται μια βαθιά τομή στην ανθρώπινη σκέψη μετά από παρόμοιες εικόνες, η ευκαιρία για μια ακόμη απόρριψη της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ίσως και πάλι να σπαταληθεί. Ίσως για μια ακόμη φορά οι πολίτες να μην δουν ή να βλέπουν αλλά να μην μπορούν να αντιδράσουν, πιστεύοντας για μια ακόμη φορά πως χρειάζονται καθοδηγητές. Το πιο πιθανό είναι ο προεξάρχων κοινοβουλευτισμός να τους έχει εγκλωβίσει στα κλασσικά διλήμματα του τύπου «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα». Η ιδιωτική σφαίρα που για την αρχαία Αθήνα ήταν υπόθεση «των μη ίσων» και οι δημόσιες υποθέσεις χαρακτηριστικό της Ισοπολιτείας, αυτή η μοιραία ιδιώτευση στο όνομα του περιορισμού της ελευθερίας στους τέσσερις τοίχους βασιλεύει και πάλι διότι πολύ απλά οι ολιγαρχίες επέβαλλαν δια της ψευδοδημοκρατίας την ηθική τους. Έτσι ώστε να φαίνεται λογική κάθε είδους κατάντια εντός της κοινοβουλευτικής αρένας και να εκλαμβάνεται ως απόρροια της κρίσης της εκάστοτε πολιτικής διακυβέρνησης και όχι της παρακμής του όλου συστήματος. Και όλα αυτά για να μην ξεσηκωθούν οι μάζες και να μην θεωρήσουν ότι υπάρχουν περιθώρια εντός 2015 για αυτοοργάνωση και αυτοπειθαρχία. Το κόλπο είναι γνωστό από παλιά. Θυμώνουν οι βουλευτές μεταξύ τους και ο πολίτης νομίζει πως προασπίζονται με πάθος την δημοκρατία. Γρονθοκοπούνται και υβρίζονται μεταξύ τους οι εκπρόσωποί του και εκείνος δεν πιστεύει πως η όλη εικόνα είναι απόρροια της άτακτης υποχώρησης της ισότητας στην κοινωνία. Τουναντίον πείθεται στο τέλος μέχρι και στο ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται»! Ακόμη και αν αυτό φιλτράρεται καταλλήλως μέσα από οχετό ακατονόμαστων συμπεριφορών και ύβρεων κατά της Ισοπολιτείας. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες.

Aκροδεξιό ντελίριο στην φοβική Ευρώπη

 

Δεξιόστροφη πορεία στην Ευρώπη; Επιστροφή στον εφιάλτη του νεοναζισμού αλλού σαν μόδα (περαστική;) και αλλού σαν απόρροια της ακραία συντηρητικής στροφής της κοινωνίας, των πρακτικών της Νεοδεξιάς αλλά και την προκλητική αδιαφορία των αριστερών κομμάτων; Τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην, την ίδια στιγμή όπου το κυνήγι κατά των όποιων ανένταχτων αριστερών και άλλων δημοκρατικών πολιτών έχει προ πολλού ξεκινήσει. Στη Γαλλία το FN , στη Βρετανία το UKIP, η σημαντική άνοδος του ακροδεξιού FPO στην Αυστρία, το ουγγρικό νεοναζιστικό Jobbik, η Νέα Δεξιά στην Πολωνία, το φινλανδικό Finns η ιταλική Λίγκα του Βορρά και το ακροδεξιό Ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας, το ακροδεξιό Vlaams Belang στο Βέλγιο, το αντιμεταναστευτικό και ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των «Αληθινών Φλαμανδών, το αντιμεταναστευτικό-ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών αλλά και εδώ στην Ελλάδα η επί αρκετά χρόνια “μοδάτη” Χρυσή Αυγή, είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, κόμματα που αλλάζουν άρδην το τοπίο σε μια Ευρώπη που και τι δεν κάνει για να οχυρώσει την έκτασή της κατά των διωγμένων από τις εστίες τους μεταναστών, των περιβαλλοντικών προσφύγων και των όποιων αιτούντων άσυλο. Λαμπεντούζα, Αιγαίο και Μεσόγειος, δεν είναι παρά ο υγρός τάφος των μεταναστών, η θλιβερή κατάληξη όλων αυτών που άλλοτε πέφτουν στην θάλασσα για να σωθούν αλλά πνίγονται, και άλλοτε επιζούν σε τριτοκοσμικές συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ονομάζονται κατ΄ ευφημισμόν «κέντρα κράτησης στις χώρες υποδοχής». Την ίδια στιγμή βέβαια, βρίσκονται αντιμέτωποι και με τον καλπάζοντα ρατσισμό στην Ευρώπη και την ξενοφοβία, που έχουν προκαλέσει αυτήν ακριβώς την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς. Παντού γκράφιτι με ομοφοβικά συνθήματα, παντού η βιομηχανία της μόδας που πλασάρει τον εύπεπτο εθνικισμό στο όνομα της διαφύλαξης της όποιας «ηρωικής ιστορίας» των εθνών, που στους δύο παγκόσμιους πολέμους έδειξαν τις πραγματικές τους προθέσεις αλλά ο κόσμος μεταπολεμικά δεν το έχει ακόμη αντιληφθεί παρά τα εκατομμύρια των νεκρών. Μια απόλυτη σιωπή και ένας νεοεκφοβισμός απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά τον θρίαμβο του ακροδεξιού εξτρεμισμού. Παντού συνθήματα κατά της μετανάστευσης που από τα στόματα των πολιτικών ηχεί ως «λαθρομετανάστευση», την στιγμή που με τόσους πολέμους και εμφύλιες συρράξεις κανένας πολίτης δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται λαθραίος. Παντού αυτή η αποκαρδιωτική σιωπή της ιντελιγκέντσιας που προσκυνά την εκάστοτε πολιτική εξουσία, λες και το πρόβλημα είναι πως θα αποκτηθούν ολοένα και περισσότερα οφίτσια από την λίστα των προνομιακών μεταχειρίσεων στο όνομα της παγίωσης των ανελεύθερων πρακτικών. Διανοούμενοι περνούν, συγγραφείς και αφηγηματογράφοι βραβεύονται με τις πλάτες της μιντιακής κυριαρχίας, οι λέξεις τους όμως είναι πικρές και ουδόλως θίγουν την παρατεταμένη εφιαλτική σιωπή για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Λες και κάποιο αόρατο χέρι κλείνει τα στόματα στο όνομα της πολυθρύλητης ιδιώτευσης που τόσο στηλιτεύτηκε από την πέννα ξεχασμένων κοινωνικών αγωνιστών των προηγούμενων δεκαετιών, ανθρώπων που προέταξαν το κοινό συμφέρον των λαών μετά την τραγωδία των παγκοσμίων πολέμων. Λες και το μαστίγιο χτύπησε για μια ακόμη φορά τις πλάτες των εξαθλιωμένων για να τους μεταμορφώσει με λίγα χρήματα από θύματα σε θύτες. Σε αυτό το περιβάλλον της αμετανόητης υποτέλειας, έρχονται σήμερα τα ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα να επενδύσουν σε ψήφους, με την ανοχή των πάσης φύσεως αριστερών ρεφορμιστών. Έρχονται και δεν σκοπεύουν να φύγουν τόσο εύκολα γιατί αυτή είναι η αποστολή τους, να παραμείνουν μέχρι η ιστορία να επαναληφθεί, μέχρι τα υποτιθέμενα δημοκρατικά καθεστώτα δώσουν χώρο άσκησης εξουσίας στιες νέες χούντες. Ας τα βλέπουν αυτά όλοι όσοι κόπτονται για την όποια δημοκρατική ανανέωση της διακυβέρνησης των χωρών τους, την ίδια στιγμή που περιπολούν στα θαλάσσια σύνορά τους με τόση επιμέλεια και είναι έτοιμοι να επαναπροωθήσουν κάθε φορά όλες αυτές τις δυστυχισμένες ανθρώπινες φιγούρες. Ας δουν απλά ποια είναι τα αποτελέσματα της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς τους που αρχίζει από τον μετανάστη και φτάνει μέχρι και τον τελευταίο άνεργο των χωρών τους. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση που εκμεταλλεύονται στο έπακρο οι όποιοι οραματιστές των στρατοπέδων συγκέντρωσης αλλά και οι νοσταλγοί των Γκούλαγκ και των νέων πολυμορφικών φυλακών συνείδησης που ακολουθούν την προηγηθείσα λογοκρισία.

Συμφωνία ή χάος; Ιδού το ερώτημα!

Μήνα με το μήνα και μέρα με την ημέρα έχει φτάσει να κρίνεται το μέλλον της χώρας αφού από την μια οι αξιώσεις των δανειστών παραμένουν ως έχουν, και από την άλλη η κυβέρνηση με τις κόκκινες γραμμές δεσμεύεται έναντι των ψηφοφόρων της, παρά το γεγονός ότι ήδη υποχωρήσεις έχουν υπάρξει και η πορεία του κυβερνητικού έργου δεν εξελίσσεται σύμφωνα με το προεκλογικό πρόγραμμα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είχαμε ναυάγιο στις συναντήσεις κορυφής. Όχι ότι τώρα δεν υπάρχουν σοβαρές εκκρεμότητες, αλλά το γεγονός ότι προχωράμε ακόμη ως χώρα – χωρίς να πιστεύει κανείς ασφαλώς στην ρώσικη βοήθεια – δείχνει ότι κάτω από το τραπέζι έχουν δοθεί ανταλλάγματα και δεσμεύσεις για την συνέχιση της βοήθειας. Έτσι αναμένεται να πορευτούμε μέχρι τον Ιούνη οπότε και θα παρθούν οι τελικές αποφάσεις. Ποιες θα είναι αυτές; Καταρχάς, η χώρα μας δεν αναμένεται να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Κατά δεύτερον, οι προσφορές θα αυξηθούν, συνοδευόμενες από κάποιες μικρές παροχές προς τον πληθυσμό. Στόχος της κυβέρνησης είναι να εξαντληθεί η τετράμηνη παράσταση και μετά να παρθεί μια οριστική απόφαση για το μέλλον της χώρας. Θα υπάρξει όμως, άραγε, οριστική απόφαση; Θα μπορέσουν να βρουν μια φόρμουλα συνεννόησης προκειμένου να τερματιστεί η κρίση που απειλεί να τινάξει στον αέρα την ίδια την ευρωζώνη; Να μην γελιόμαστε. Οι ευρωπαίοι εταίροι μπορεί να λένε ότι έχουν σχέδιο επιβίωσης σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας, το σχέδιο όμως αυτό είναι ασαφές και πάνω απ΄όλα αόριστο. Γιατί δεν είναι μόνο η Ελλάδα που θα βγει από την ζώνη του ευρώ αλλά και άλλες χώρες του Νότου. Από την άλλη, μην νομίζετε ότι είναι και τόσο μεγάλη η οικονομική ευημερία της ηγέτιδων χωρών της ευρωζώνης, αρχής γενομένης από την Γαλλία αλλά και την ίδια την Γερμανία. Θα είναι λοιπόν πολύ δύσκολη η βιωσιμότητα του ευρώ και στην καλύτερη περίπτωση επικίνδυνο σενάριο ένα πιθανό Grexit. Η χώρα μας βέβαια θα καταρρεύσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο αφού θα αλλάξουν άρδην οι πάσης φύσεως συναλλαγές και γενικότερα η οικονομία. Πλήρως εξασφαλισμένες, λένε από την κυβέρνηση, πως είναι οι υποχρεώσεις του δημοσίου περιλαμβανομένων και των πληρωμών για μισθούς και συντάξεις του μηνός Μαΐου. Μέχρι πότε όμως θα συμβαίνει αυτό; Πως θα εξασφαλιστούν στην συνέχεια οι μισθοί και οι συντάξεις και πάνω απ΄όλα πως θα γίνουν οι εξαγγελθείσες προσλήψεις; Ο υπουργός Αναπληρωτής Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Γιώργος Κατρούγκαλος, αναφέρει τώρα ότι οι προσλήψεις που θα γίνουν, θα είναι περιορισμένες, στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και των ελεγκτικών μηχανισμών. Η δήλωση αυτή μάλλον έρχεται σε αντίφαση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις, που έκαναν λόγο για πολλές προσλήψεις και μάλιστα σε αρκετούς τομείς. Ένα – ένα λοιπόν τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για πιθανή μεταβολή των υποσχέσεων, αναμένεται να δοκιμασθούν στην κρίση των ψηφοφόρων, που έχουν ήδη αρχίσει να δυσφορούν. Μουρμούρες και γκρίνιες εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου δεν λείπουν, καθώς δεν καθίσταται μέχρι στιγμής δυνατό να συγκεραστούν οι διαφορετικές απόψεις και εκτιμήσεις. Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, αναφέρεται στη δυσκολία των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους, πιστεύοντας όμως ότι στο τέλος η ελληνική κυβέρνηση θα επιτύχει λύση. «Δεν υπάρχει το δίλημμα συμφωνία ή χάος», τόνισε με έμφαση. Και αν δεν υπάρχει αυτό, τότε τι, διερωτώμαι; Ποια λύση αναμένεται να διασφαλίσει την επιβίωση της χώρας σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς; Η παράταση τελειώνει και οι εκκρεμότητες είναι ήδη πολλές. Η κάθε η μέρα που περνά, αντιστοιχεί με έναν νέο καρδιοχτύπι των πολιτών που δεν ξέρουν ποιο μέλλον τους επιφυλάσσεται. Όχι ότι το ήξεραν επί κυβερνήσεως Σαμαρά, ούτε ότι πιστεύουν στις αντιπολιτευτικές τσιρίδες του ΚΚΕ και του Ποταμιού. Απλά οι πολίτες ανησυχούν για το αύριο, με δεδομένο ότι αυτό που εξασφαλίζεται σιγά – σιγά είναι μόνο ο μήνας και τίποτε περισσότερο. Και στο τέλος θα πάψει και αυτός, μέχρι την τελική πτώση που όλοι μας απευχόμαστε. Για τον λόγο αυτό, επιβάλλεται να υπάρξει συμφωνία και φυσικά όχι και πάλι σε βάρος της τσέπης των πολιτών. Και όχι εγγύηση για τον μήνα που έρχεται και που κανείς δεν αποκλείει πως δεν θα ξανάρθει.

Φόροι, εισφορές & φοροδιαφυγή

Φόροι και ασφαλιστικές εισφορές καλύπτουν σύμφωνα με τα νέα στοιχεία το 43,4% του μισθού την Ελλάδα, έναντι του 26,9% κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ. Η υπερφορολόγηση στην Ελλάδα ήταν και παραμένει μεγάλο αγκάθι ειδικά για τις μικρομεσαίες τάξεις.  Οι φόροι αυτοί είναι αναντίστοιχοι με τις παρεχόμενες κοινωνικές  υπηρεσίες,  είτε αυτές αφορούν την περίθαλψη είτε την καταπολέμηση της ανεργίας. Με λίγα λόγια, από χρόνια οι Έλληνες καταβάλλουν υψηλούς φόρους και ειδικά τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Αυτή την κατάσταση θέλουν να αναστρέψουν τώρα στην κυβέρνηση. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό;  Για τους περισσότερους φορολογουμένους, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του νέου οικονομικού επιτελείου, θα μειωθεί η φορολογική επιβάρυνση, με το βάρος να μεταφέρεται στους έχοντες υψηλά και πολύ υψηλά εισοδήματα.  Τα εισοδήματα των φυσικών προσώπων που θα αποκτηθούν το 2015, θα φορολογηθούν με ενιαία φορολογική κλίμακα  ενώ για πρώτη φορά θεσπίζεται αφορολόγητο στους ελεύθερους επαγγελματίες (12.000 ευρώ). Με τα μέτρα αυτά ελπίζουν στην κυβέρνηση να πατάξουν την φοροδιαφυγή αλλά και να ανακουφίσουν τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Είναι όμως αυτό εφικτό; Κλείνουν τα παραθυράκια, λέτε, που δίνουν ευκαιρίες στους φοροδιαφεύγοντες;  Και μιλάμε για μια χώρα όπου οι κάθε λογής «τρύπες» επινοούνται σοφά αν δεν έχουν δημιουργηθεί εσκεμμένα από το ίδιο το σύστημα που τις καλύπτει. Τα κενά αυτά προσφέρουν επί χρόνια την δυνατότητα διαφυγής και απόκρυψης των μεγάλων αδήλωτων εισοδημάτων και δεν μιλάμε φυσικά για ποσά εκατοντάδων αλλά πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Συμμέτοχοι σε αυτό το πανηγύρι ήταν πολλοί, από κυβερνητικούς αξιωματούχους μέχρι διοικητικούς υπαλλήλους. Αυτό που φαντάζει εφιάλτης για την τρόικα, το ίδιο ακριβώς θλιβερό σκηνικό έρχεται να εξαλείψει η νέα κυβέρνηση. Από την άλλη όμως οι εκάστοτε κρατήσεις στους μισθούς δεν δικαιολογούν την αξιοθρήνητη κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων ούτε όμως και την γεμάτη σοβαρές ελλείψεις δημόσια ιατρική περίθαλψη, που συχνά ωθεί τους ασφαλισμένους στον ιδιωτικό τομέα με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι φόροι και κρατήσεις υπέρ τρίτων, υπέρ του ταμείου αλληλεγγύης και λοιπών, δεν δικαιολογούν το ούτως ή άλλως σαθρό σύστημα δούναι και λαβείν. Η εικόνα μάλιστα  δείχνει τραγική, όταν αναλύσει κανείς για ποιο λόγο γίνονται αυτές όλες οι κρατήσεις αλλά και πως επιβάλλονται οι φόροι. Και τελικά σε ποιο κοινωνικό κράτος αποδίδονται τα του Καίσαρως τω Κάισαρι; Πως και με ποιο σκεπτικό απομυζούν τον χαμηλά αμειβόμενο εργαζόμενο αλλά και τον μεσαίο εργοδότη με τις υπέρογκες εισφορές στα ανύπαρκτα στην κυριολεξία δημόσια ασφαλιστικά  ταμεία; Θα μου πείτε, στην ανάγκη όλο και κάτι παίρνει πίσω ο φορολογούμενος…Θα συμφωνήσω. Όμως με ποιες προϋποθέσεις και όρους γίνεται αυτό; Όταν, για παράδειγμα κινδυνεύει να βρεθεί στον άλλο κόσμο λόγω ανίατης ασθένειας; Μα και εκεί έλεος δεν υπάρχει! Η φορολόγηση των πολιτών αλλά και οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία είναι θέμα που άπτεται της δέουσας προσοχής σε αυτούς που ψηφίζουν τα αντίστοιχα νομοσχέδια. Επιβάλλεται να εξετάζονται οι πραγματικές  αποδοχές  και στην περίπτωση που είναι χαμηλές να γίνονται χαμηλές κρατήσεις και όχι βέβαια εις βάρος του ασφαλισμένου. Μέχρι τώρα που μιλάμε, τίποτε ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Και η υπόσχεση για αύξηση κατά τι του βασικού μισθού δεν είναι παρά μια μικρή ακτίδα φωτός στο συννεφιασμένο τοπίο, που δεν μπορεί όμως να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Οι εργαζόμενοι  πολίτες  έχουν χρυσοπληρώσει είτε τους μισθούς είτε τις συντάξεις που λαμβάνουν. Δεν πρόκειται λοιπόν ποτέ να ικανοποιηθούν. Και δεν θα πρέπει ούτως ή άλλως να επαναπαύονται. Το να πας τον βασικό μισθό στα 750 ευρώ δεν είναι κατάκτηση της κυβέρνησης  αλλά του λαού που ακούμπησε για έξι χρόνια τις οικονομίες του στο κράτος, που έρχεται τώρα με δήθεν ανθρώπινο πρόσωπο να τον ανταμείψει  για τις θυσίες του. Αν ήθελαν να καταπολεμήσουν την φοροδιαφυγή θα το είχαν κάνει ήδη. Δεν το πράττουν όμως, γιατί πολύ απλά κάποιοι πρέπει πάντα να κερδοσκοπούν. Και πάνω από όλους τα κόμματα που σε κάθε περίπτωση έχουν λαμβάνειν από την υπερφορολόγηση των πολιτών ως ενίσχυση γιατί έχουν ηχηρούς εκπροσώπους στο κοινοβούλιο. Μιλάμε για τέτοιου είδους  διαστρέβλωση των πάντων στην αστική δημοκρατία.

«Στην πατρίδα μου δεν υπάρχει έλεος….»

Μεγαλώνει το κύμα προσφύγων και  μεταναστών στην χώρα μας και την γειτονική Ιταλία κυρίως εξαιτίας των θρησκευτικών διωγμών αλλά και του φόβου για την απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Οι περισσότεροι πρόσφυγες προέρχονται από την Συρία όπου συνεχίζονται ασταμάτητα οι σφαγές. Το θέμα έχει γίνει αντικείμενο διαμάχης στην Ελλάδα μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία  όπως αναμενόταν θα αντιδρούσε στην αθρόα εισροή μεταναστών. Η κυβέρνηση πάντως μέχρι στιγμής αντιμετωπίζει με σοβαρότητα το θέμα, παρά τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα όχι τόσο για τις άθλιες συνθήκες διαμονής των προσφύγων, όσο για τον υποτιθέμενο κίνδυνο που προκαλεί η παρουσία τους στην χώρα μας. Πράγματι στην κυβέρνηση διαπιστώνουν ότι  το τελευταίο διάστημα παρατηρείται αυξημένη ροή προσφύγων για λόγους που έχουν να κάνουν όμως με την διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση στην Συρία αλλά και σε άλλες περιοχές. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς περίοδο σημειώνεται έντονα αυξητική τάση εισροής προσφύγων και στην Ιταλία. Από τις πρώτες καταγραφές, σημειώνεται χαρακτηριστικά, προκύπτει ότι το κίνητρο της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών των ανθρώπων δεν είναι τόσο η οικονομική ανέχεια αλλά ο άμεσος κίνδυνος για την ζωή τους.  Και πώς να μην είναι αλήθεια αυτό όταν διαβάσει κανείς παρακάτω από την ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες  την αγωνιώδη αφήγηση μιας γυναίκας, η οποία περιγράφει το δράμα της;  Η 27χρονη Ραουάν ανήκει στη θρησκευτική μειονότητα των Αλεβιτών που κυβερνά τη Συρία και κατάγεται από μια εύπορη οικογένεια: ο πατέρας της είναι πολιτικός μηχανικός, όπως και ο αδελφός της, η μητέρα της καθηγήτρια γαλλικών, η αδελφή της σκηνοθέτης, η ίδια φαρμακοποιός. Είχαν μια άνετη ζωή μέχρι που ξεκίνησε ο πόλεμος και πολλοί Αλεβίτες βρέθηκαν στο στόχαστρο των εξτρεμιστών. «Αυτό που ζούμε είναι μια εξέγερση κατευθυνόμενη από τη θρησκεία που μας έφερε μόνο τρομοκράτες και το Ισλαμικό Κράτος. Δεν έχεις δικαίωμα να έχεις άλλη πίστη ούτε βέβαια άλλη γνώμη παρά μόνο αν συμφωνείς μαζί τους, αλλιώς μπαίνεις σε μαύρη λίστα και σε σκοτώνουν. Αυτό δεν είναι ελευθερία. Πριν κανείς δεν σε ρωτούσε τη θρησκεία σου. Τώρα όλοι ρωτούν «είσαι Μουσουλμάνα ή Χριστιανή; Σουνίτισσα ή Σιιτίσα; Και από την απάντηση μπορεί να εξαρτηθεί η ζωή σου». Η μαρτυρία καταχωρήθηκε στις ιστορίες προσφύγων στην ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας μαζί με άλλες που πραγματικά συγκλονίζουν και αποκαλύπτουν τις πραγματικές πτυχές του προβλήματος. Τα καραβάνια των προσφύγων λοιπόν δεν αποτελούν απειλή για κανέναν, παρά μόνο η ζωή τους απειλείται είτε στην πατρίδα τους είτε στα σαπιοκάραβα των διακινητών. Βέβαια πολλοί είναι αυτοί που ενώ  γνωρίζουν το πρόβλημα, εντούτοις το παραβλέπουν ή  λαμβάνουν ως αφορμή την αύξηση του προσφυγικού ρεύματος για να ξεσπαθώσουν και να ξεδιπλώσουν τις ακροδεξιές τους αντιλήψεις. Η κυβέρνηση, όπως προανέφερα, αντιμετωπίζει μέχρι στιγμής το θέμα με προσοχή. Στην διυπουργική σύσκεψη, που πραγματοποιήθηκε υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αποφασίστηκε, μεταξύ άλλων, η μεταφορά των νεοεισελθέντων από τα νησιά σε κέντρα υποδοχής στην ηπειρωτική Ελλάδα και ο διαχωρισμός τους εκεί σε πρόσφυγες και σε μετανάστες, αλλά  και η έγκριση σχεδίου για τη διαμόρφωση ειδικών χώρων διαμονής σε κλειστούς χώρους, σε καταυλισμούς αλλά και σε υπάρχουσες υποδομές όπου θα γίνονται και όλες οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και θα τηρούνται όλοι οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. «Το προσφυγικό ζήτημα είναι διεθνές και όχι ελληνικό. Απαιτεί σοβαρότητα, ψυχραιμία και πάνω από όλα ανθρωπιά. Αυτή την ώρα δεν νοούνται πολιτικά παιχνίδια και ανέξοδοι λαϊκισμοί με τις ανθρώπινες ζωές», τονίζεται χαρακτηριστικά από την κυβέρνηση. «Στην πατρίδα μου δεν υπάρχει πια έλεος», τονίζει  με έμφαση η πρόσφυγας από την Συρία. «Προσπαθήσαμε να φύγουμε νόμιμα ζητώντας βίζα, αλλά κανείς δεν μας έδωσε. Σε όποια πρεσβεία κι αν πάμε, μας κλείνουν τις πόρτες. Βοηθούν στον πόλεμο αλλά δεν βοηθούν τους ανθρώπους που πληρώνουν τις συνέπειές του». Η 27χρονη Ρουάν  αποτυπώνει με τα λόγια αυτά το δράμα των προσφύγων και αφηγείται με τα πιο μελανά χρώματα πως έφτασε από την Συρία - μέσω Λιβάνου και Τουρκίας - στην Ελλάδα. Τι κάνει άραγε η ΕΈ  για τους ανθρώπους αυτούς πέρα από  μεγαλόστομες διακηρύξεις και υποσχέσεις για ανθρωπιστική συμπεριφορά; Πως και με ποιο τρόπο κατευνάζουν την οργή των φασιστικών και εθνικιστικών κύκλων στις χώρες της, που δράττονται της ευκαιρίας να διαδώσουν τις μισαλλόδοξες απόψεις τους; Άλλοι υποφέρουν και άλλοι μιλούν για εισροή «τζιχαντιστών», όταν οι ίδιοι οι πρόσφυγες ήταν υποψήφια θύματά τους. Άλλοι παλεύουν με την θάλασσα για ένα σωτήριο αλλά επικίνδυνο πέρασμα στην ζωή, και άλλοι κομπορρημονούν πάνω από τα πτώματα των πνιγμένων της Μεσογείου. Οι πλευρές δεν είναι δύο όπου ένας πάει από την μια και ο άλλος από την άλλη. Πολύ απλά γιατί το δράμα δεν έχει πάντα δύο όψεις αλλά πολλές πτυχές. Στην πατρίδα της κάθε Ρουάν όντως δεν υπάρχει έλεος. Στην Ευρώπη όμως περισσεύει ο κυνισμός.  

Το ταξίδι στην Μόσχα και οι αντιδράσεις των εταίρων

Φανερά ενοχλημένοι οι εταίροι από το ταξίδι Τσίπρα στην Μόσχα προειδοποιούν πως δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και  παράλληλα να γυρίζει το βλέμμα στην Ρωσία. Δεν μπορεί, λένε, να ζητάς και από τις δύο μεριές. Σε μια περίοδο όπου οι σχέσεις με την Ρωσία είναι σε μεγάλη ένταση όχι μόνο από το Ουκρανικό αλλά και τις γενικότερες βλέψεις των Ρώσων προς τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, όπως Εσθονία και Λιθουανία, σε μια εποχή όπου ένας νέος ψυχρός πόλεμος κάνει και πάλι απειλητικά την εμφάνισή του, οι ηγέτιδες χώρες της ευρωζώνης απευθύνουν προειδοποίηση στην κυβέρνηση για την φιλική στροφή στον Πούτιν. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, επικοινώνησε ήδη  με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και του ζήτησε να προφυλάξει την Ευρωπαϊκή Ένωση προειδοποιώντας τον παράλληλα να μην στραφεί εναντίον των Ευρωπαίων συμμάχων του. Όπως διαπιστώνετε και μόνοι σας από τα λεγόμενο περί συμμάχων και εχθρών, έχουμε μπει ήδη σε μια νέα φάση εις ότι αφορά τις σχέσεις των Ευρωπαίων με την Ρωσία. Αν δε συνυπολογίσει κανείς τους υπερεξοπλισμούς ΗΠΑ και Ρωσίας, τις επιδεικτικές πτήσεις στον διεθνή εναέριο χώρο ρώσικων πολεμικών αεροσκαφών αλλά και τις προκλητικές αμερικανικές διεισδύσεις με δημιουργία βάσεων σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και πλησίον στα σύνορά της, τα δεδομένα αλλάζουν άρδην και προς όλες τις κατευθύνσεις. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι ο Μάρκα Ομπάμα και η Άνγκελα Μέρκελ εξέφρασαν πριν από λίγες ημέρες την κοινή τους θέση, ότι δεν θα υπάρξει καμία χαλάρωση των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία ωσότου η Μόσχα εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός του Μινσκ. Από την άλλη πλευρά, τώρα, ο ρώσος τσάρος δείχνει να μην καταλαβαίνει από κυρώσεις και απειλεί διαρκώς τις γύρω χώρες και στρατιωτικά αλλά και οικονομικά δια του φυσικού αερίου. Την στιγμή αυτή λοιπόν η Ελλάδα σπάει το εμπάργκο και ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντάται με τον Πούτιν. Τι μπορεί να σημάνει αυτό για την συνέχεια; Κανείς δεν γνωρίζει. Πάντως ουδείς δικαιούται να προειδοποιεί με στόμφο την ελληνική κυβέρνηση επειδή συνάπτει σχέσεις με την Ρωσία, ούτε να επικαλείται την οικονομική βοήθεια που μας δίδεται, που ούτως ή άλλως χρυσοπληρώνουμε. Το ζήτημα είναι άλλο: Σε ποιους απευθυνόμαστε για βοήθεια και ποιο καθεστώς επικροτούμε. Με λίγα λόγια, το καθεστώς εκείνο που φροντίζει με κάθε τρόπο και μέσον να εξοντώνει τις αντίθετες φωνές; Ή μήπως αυτό που ενοχοποιείται για τις εξαφανίσεις δημοσιογράφων και ακτιβιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Μήπως το κράτος εκείνο που δεν έχει απαλλαγεί από τα σταλινικά πρότυπα και τις πρακτικές μυστικοπάθειας και σκοτεινής προπαγάνδας; Η ιστορία πάει πολύ πίσω, στα Γκούλαγκ και τα μυστικά προγράμματα παραγωγής βιολογικών όπλων  τύπου «Βιοπρεπαράτ». Έχουν ξεχαστεί όλα αυτά άραγε; Στην Δύση βέβαια η υποκρισία δεν λείπει αφού ακολουθείται κατά πόδας η δια Πούτιν επιθετική πολιτική. Μπάρακ Ομπάμα και λοιποί  δεν σταματούν αφενός να ενισχύουν τους Ουκρανούς, με πρώτους και καλύτερους τους Αμερικανούς που θέλουν να πλησιάσουν με κάθε τρόπο ολοένα και περισσότερο στα ρώσικα σύνορα και αφετέρου να στήνουν όπου μπορούν αντιβαλλιστικά και αντιπυραυλικά συστήματα. Η υποκρισία της Δύσης λοιπόν φτάνει και περισσεύει. Κορυφώνεται δε με τις προειδοποιήσεις προς την Ελλάδα, να μην αναζητήσει καταφύγιο στην Ρωσία, εκθέτοντας την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Η επίσκεψη Τσίπρα σε Πούτιν προκαλεί ένταση, είναι όμως από καιρό προγραμματισμένη. Οι εταίροι κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να μας εκφοβίσουν για την οικονομική βοήθεια. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που ο Βαρουφάκης διαβεβαιώνει την Λανγκάρντ μέσα στο Πάσχα ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της και θα πληρώσει τα χρέη. Η διαπραγματευτική σκακιέρα στον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας για  παίχτες και  θεατές. Τα συμπεράσματα δύσκολα όσο οι διαπραγματεύσεις αυτές κρατούν πολύ και οι συμμετέχοντες σε αυτές διεκδικούν αποκλειστικότητα.    

Τα φιλέτα & οι αγοραστές

Άνοιξαν οι αγορές στην Ελλάδα όχι όμως προς όφελος των ίδιων των Ελλήνων. Όμιλοι ξένων εταιρειών συνεχίζουν να αγοράσουν σε φθηνές τιμές ολόκληρες εκτάσεις – φιλέτα στην Ελλάδα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αναστολή για τις όποιες εκκρεμότητες που συνοδεύουν τις αγορές αυτές, που συνήθως γίνονται με ατιμωτικούς όρους για την χώρα και εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τους εκάστοτε αγοραστές. Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για τις αγορές αυτές, όταν στην χώρα που ελπίζει από το οποιοδήποτε ρευστό, οι διαπραγματεύσεις για τις αγοροπωλησίες γίνονται σε καθεστώς εκβιασμού, με το επιχείρημα του στυλ «όσο-όσο ή τίποτα», ή με προϋπόθεση τις φοροελαφρύνσεις που τις συνοδεύουν. Επενδύσεις σε κάθε είδους τομέα από τους ξένους λοιπόν, που έχουν εξετάσει από καιρό το αν συμφέρει η μη η έναρξη σε ελληνικό έδαφος της όποιας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Γιατί οι υπολογισμοί έγιναν μελετημένα και έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι για την όποια επενδυτική δραστηριότητα. Η Ελλάδα ως κομβικό σημείο, ως πέρασμα στην Μέση Ανατολή και την Δύση, ως σημείο αναφοράς για την διακίνηση προϊόντων με φθηνό κοστολόγιο, ως τόπος παραμονής προσφύγων αποδιωγμένων από τις χώρες τους για περιβαλλοντικούς και πολιτικούς λόγους, δεν αποτελεί παρά την λύση για τους κάθε λογής επενδυτές που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές σε υφεσιακή περίοδο, εμφανιζόμενοι παράλληλα ως Μεσσίες σε εποχές στέρησης. Εκμετάλλευση στο έπακρο και προοπτικές για τους ίδους τους πολίτες της χώρας μηδαμινές. Οι αγορές λοιπόν είναι ανοιχτές, όχι όμως για τους μικρομεσαίους και την λαϊκή κατανάλωση. Στην πραγματικότητα είναι ανοιχτές για την χαμηλή εξαγορά που με πρόσχημα την προσφορά ρευστού σε εποχές λιτότητας φαντάζει  πρόοδος στην χώρα της παρατεταμένης ανοχής. Ολόκληρες περιοχές – φιλέτα προσφέρονται ως δώρο σε βαθύπλουτους ξένους επενδυτές, που έχουν να κερδοσκοπήσουν από την όποια περαιτέρω μεταπώληση στις υποτιθέμενες εποχές της ανάπτυξης. Εκείνες τις εποχές που και πάλι δεν θα ευνοηθεί το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο μιας και οι συναλλαγές θα ξεφύγουν κατά πολύ από τα ελληνικά εδάφη και οι αγοροπωλησίες θα λάβουν χώρα μακριά από την κουτσουρεμένη ελληνική αγορά. Τα κέρδη θα είναι για τα κονσόρτσιουμ εκείνα που πόνταραν σταθερά στο φθηνό εργατικό δυναμικό μιας χώρας που ο βασικός μισθός αγγίζει αριθμούς που δεν υποδεικνύουν παρά ανθρωπιστική καταστροφή. Και μιας και η ζωή κυλά σε παρόμοιους ρυθμούς, τα κέρδη γέρνουν πάντα προς την πλευρά των φιλόδοξων επενδυτών, που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και που. Με πρόσχημα λοιπόν την δημιουργία θέσεων εργασίας, με επιχείρημα την επενδυτική δραστηριότητα στην χώρα της ένδειας, και με άλλοθι την ρευστότητα που απουσιάζει από καιρό, οι αγοραστές μιλούν για εμφανή στήριξη της χώρας μας και τα φιλέτα ξεπουλιούνται όσο-όσο. Θα έλεγε κανείς πως η όλη ιστορία παραπέμπει σε ξέφραγο αμπέλι, με τους πολίτες να μην γνωρίζουν σχεδόν τίποτε και τις συνδιαλλαγές να διεξάγονται αφειδώς με στόχο το ελάχιστο κέρδος ή την κατ΄ευφημισμό ανάπτυξη. Σκέπτεται λοιπόν κανείς: Ποιος είναι ο κερδισμένος από όλη ιστορία; Ποιοι καρπούνται από την παρατεταμένη κρίση στο όνομα μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης; Όλοι φαντάζονται ποιοι. Γιατί πίσω απ΄όλα  υπάρχουν οι κερδοφόροι όμιλοι εταιρειών. Αυτοί που αγοράζουν και βγάζουν τα τριπλάσια στο όνομα της κρίσης. Ανάπτυξη το έλεγε αυτό η κυβέρνηση Σαμαρά, που ως αντιπολίτευση θεωρεί πως της χάλασαν τα σχέδια. Φιλέτα και φιλέτα όμως δυστυχώς παραδίδονται ακόμη προς εκμετάλλευση και οι πανηγυρισμοί των δανειστών καλά κρατούν. Εκτάσεις που περιμένουν τους ξένους επενδυτές  για να διαμορφωθούν σε ιδιωτικά ησυχαστήρια, εκεί που άλλοι υποδεέστεροι ξένοι θα υπηρετούν καταλαμβάνοντας τις φθηνές από πλευράς κόστους θέσεις εργασίας και άλλοι θα απολαμβάνουν τις διακοπές στην ηλιόλουστη χώρα με την δουλοπρεπή νοοτροπία. Και αυτό που θα μείνει στο τέλος δεν θα είναι άλλο από το επιχείρημα ότι δεν έχουμε ακόμη ξεφύγει από τον ζυγό της 400χρονης σκλαβιάς. Ένα επιχείρημα που τείνει να σκουριάσει από την πολύ χρήση.   

Το μνημόνιο που «έκλεισε σπίτια» και εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον των εταίρων

Η κυβέρνηση συνεχίζει τις προσπάθειες προς την κατεύθυνση της πειθούς των εταίρων για την ανάγκη κατανόησης της σοβαρής κατάστασης που επικρατεί στην οικονομία της χώρας και την ίδια στιγμή προσπαθεί να πάρει μέτρα ανακούφισης των πολιτών διαμέσω φοροελαφρύνσεων και δημιουργίας θέσεων εργασίας. Ο πρωθυπουργός ήδη ανακοίνωσε την δημιουργία 4.500 θέσεων στον τομέα της Υγείας που σχετίζονται με κενές θέσεις γιατρών, νοσηλευτικού και παραϊατρικού προσωπικού για τα δημόσια νοσοκομεία. Η αρχή από την δημόσια  υγεία, έναν τομέα που έχει πληγεί όσο κανείς άλλος τις τελευταίες δεκαετίες, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μελλοντική σημαντική αλλαγή των συνθηκών στα δημόσια νοσοκομεία. Οι κυβερνητικές παρεμβάσεις δεν σταματούν εκεί καθώς αναμένονται και άλλες με στόχο την απασχόληση και την καταπολέμηση της ανεργίας. Πρόκειται αναμφισβήτητα για θετικά βήματα που τονώνουν και αλλάζουν τις εργασιακές σχέσεις προς το καλύτερο, δημιουργώντας ταυτόχρονα κλίμα αισιοδοξίας. Δεν θα πρέπει να σταματήσει όμως εκεί η κυβέρνηση παρά να προχωρήσει και στο πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων, που για τους εταίρους πάντως είναι κόκκινη γραμμή. Το σκεπτικό πάντως δεν πρέπει να είναι τι αξιώνουν κάθε φορά οι δανειστές που σίγουρα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν, όχι όμως και να υλοποιείται  απαραίτητα, και μάλιστα εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση προβαίνει σε αυτές τις ενέργειες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει στο Bloomberg την προθυμία του να στηρίξει μία κυβέρνηση ενότητας, εάν οι παραχωρήσεις που θα ζητηθούν για τη χρηματοδότηση της χώρας δημιουργήσουν ρήγμα στη σημερινή κυβέρνηση συνασπισμού. H απάντηση ήρθε άμεσα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο,  λέγοντας πως ο ελληνικός λαός αποδοκιμάζει την κυβερνητική  θητεία  του Αντώνη Σαμαρά και στηρίζει ακόμη περισσότερο την σημερινή κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την πρόσφατη ψήφο του. «Για τον λόγο αυτό και συνεχίζουμε βάζοντας τα μνημόνια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, υπερασπιζόμενοι τις ευρωπαϊκές αξίες της ευημερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας, με αποφασιστικότητα και νηφαλιότητα. Σενάρια για κυβέρνηση μνημονιακής ενότητας, που απεργάζονται τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και διάφορα κέντρα και παράκεντρα σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι όνειρα εαρινής νυκτός», είπε χαρακτηριστικά ο κος Σακελλαρίδης. Είναι γεγονός ότι η πολιτική Σαμαρά καταδικάστηκε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση. Μόνο που ο ίδιος δεν φαίνεται να το έχει καταλάβει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και οι πολιτικοί χειρισμοί της τωρινής κυβέρνησης δεν ελέγχονται ή κρίνονται. Και δεν είναι θέμα ότι έχουν περάσει μόλις δύο μήνες αλλά το ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται και οι πολιτικές που ασκούνται, υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας. Πολλοί αρχίζουν να μιλούν για επιστροφή στην δραχμή και αναζήτηση βοήθειας στην Ρωσία, κάτι που τα γερμανικά μέσα ιδίως αναπαράγουν ανελλιπώς. Αν το σενάριο αυτό - που είναι ακραίο - επιβεβαιωθεί, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και όχι προς το συμφέρον της χώρας που κάποιοι ευαγγελίζονται. Στροφή στην Ρωσία σημαίνει και στροφή σε ένα απολυταρχικό καθεστώς που δεν λησμονεί τις σταλινικές του καταβολές, ένα καθεστώς που φυλακίζει συνειδήσεις και επιβάλλει εμπάργκο στην πληροφόρηση. Ας είναι όμως. Επειδή, όπως δείχνουν τα πράγματα, κάτι τέτοιο δεν θα γίνει, ας αρκεστούμε στο να παρακολουθούμε από κοντά τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Οι συνομιλίες είναι μη δεδομένες, μέχρι δε την παρέλευση του τετραμήνου θα υπάρξουν και άλλες αγωνίες. Τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο από τους εταίρους, καθώς οι αξιώσεις τους αλλάζουν μέρα με την μέρα. Περισσότερο πάντως προς στιγμή ενδιαφέρει τι αποφάσεις παίρνει η κυβέρνηση στο εσωτερικό της χώρας. Αν είναι τελικά διατεθειμένη να φτάσει μέχρι το τέλος και να αναστρέψει το κλίμα απαισιοδοξίας αλλά και να ανακουφίσει τα νοικοκυριά από τις περικοπές της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά.  Και αυτό ειδικά σε μία περίοδο όπου η λέξη «μνημόνιο» λανσάρεται ακόμη και από τον ίδιο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που την θυμάται  τώρα, στις συζητήσεις της κυβέρνησης με τους εταίρους. Μια λέξη που «φορέθηκε» όσο καμία άλλη και που για χάρη της «έκλεισαν σπίτια», τα οποία η κυβέρνηση διαμέσω φοροελαφρύνσεων και δημιουργίας θέσεων εργασίας θέλει να ξανανοίξει.

Διαπραγματεύσεις & οριστική απόφαση για το μέλλον της χώρας

Την ίδια στιγμή που από την κυβέρνηση  διαμηνύουν ότι σύντομα θα έχουμε οριστική απόφαση στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, την ώρα που το Brussels Group προχωρά ασταμάτητα και η λίστα μεταρρυθμίσεων είναι διαθέσιμη,  η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται ότι εκεί που θα παίρναμε  χρήματα χωρίς μνημόνιο, τώρα δημιουργείται νέο μνημόνιο χωρίς χρήματα. Εκεί, λένε από την Νέα Δημοκρατία, που θα ανάσανε η χώρα από τις περικοπές και θα δίνονταν κάποιες παροχές, τώρα το μόνο που γίνεται, είναι να γυρίζει ο χρόνος πίσω και να παζαρεύονται τα αυτονόητα. Δεν λέει όμως πουθενά η αξιωματική αντιπολίτευση ούτε με ποια οικονομική κατάσταση φτάσαμε ως εδώ, ούτε αν τα νοικοκυριά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα στοιχειώδη. Δεν μιλά ούτε για τον ΕΝΦΙΑ ούτε για τις άλλες σκληρές φορολογικές διατάξεις που συνόδευαν τα προς ψήφιση νομοσχέδια. Όχι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε άρδην τα δεδομένα, ούτε ότι εφεξής θα σβήνονται τα χρέη. Απλά ο χρόνος που χάθηκε στις διαπραγματεύσεις, απ΄ότι καταλαβαίνω, αφορά την υπενθύμιση στους εταίρους της ανθρωπιστικής κρίσης και την ελαστικότερη αντιμετώπιση της χώρας. Και σε αυτό το σημείο φάνηκε πως οι δανειστές ήταν απληροφόρητοι ή εσκεμμένα λόγω της τακτικής υποχώρησης Σαμαρά, έκαναν τα στραβά μάτια. Πείστηκαν, λέτε τώρα να αλλάξουν ρότα; Ασφαλώς και όχι. Τους έγινε σαφές όμως ότι τα προβλήματα όχι απλά συνεχίζονται, αλλά παραλύουν την οικονομία της χώρας. Οι προσπάθειες λοιπόν επικεντρώθηκαν στο να πειστούν οι εταίροι όχι μόνο να μας δώσουν πίστωση χρόνου, αλλά να καταλάβουν πως έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα σε περίπτωση που δεν λαμβάνεται υπόψιν η υφεσιακή ελληνική τραγωδία. Και σε αυτό το σημείο τουλάχιστον, η κυβέρνηση φαίνεται πως επικράτησε στα σημεία. Δεν έχουν δίκιο λοιπόν στην ΝΔ που μιλούν για άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης, χωρίς βέβαια αυτό να μας οδηγεί στο συμπέρασμα περί πανηγυρικής επικράτησης. Τα πράγματα έχουν ως εξής: η κυβέρνηση προσπαθεί να φανεί συνεπής στους ψηφοφόρους της και να δείξει άλλο προφίλ από αυτό των προηγούμενων. Για κάποιους βέβαια, προσπαθεί να κερδίζει απλώς χρόνο, που στην πραγματικότητα δεν ξέρει τι να τον κάνει. Δεν είναι όμως έτσι. Απλά η θέση της δυσκολεύει όταν συναντά άκαμπτη στάση και απόλυτες συμπεριφορές. Ο Γιάννης Βαρουφάκης πολεμήθηκε όσο κανένας άλλος από τα ξένα μέσα. Οι επιθέσεις εναντίον του ήταν προσωπικές, επιθέσεις  που  αποσκοπούσαν στην διαρραγή του κυβερνητικού μετώπου, βάζοντας τον αργότερα πιθανά στην θέση του εξιλαστήριου θύματος. Την ίδια στιγμή, οι πιέσεις από τα δημοσιεύματα ήταν τόσο μεγάλες που σχεδόν ωθούσαν σε απολογία και κάποιας μορφής υποχώρηση. Οι απειλές, από την άλλη, για έξοδο της χώρας από την  ευρωζώνη, κατάφερναν αλλεπάλληλα χτυπήματα στην ήδη καταπονημένη ελληνική αγορά, με μεγάλες επιπτώσεις στην αγοραστική δύναμη αλλά και φοβία για την ασφάλεια των καταθέσεων. Η επικίνδυνη φόρτιση του κλίματος επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τους πολίτες, που αναζητούν απελπισμένα κάποιο φως στο τούνελ, από κάπου να πιαστούν. Η κυβέρνηση βέβαια απολαμβάνει πλειοψηφικά τη εμπιστοσύνης τους. Αυτό από μόνο του είναι ένα ατού για την συνέχεια. Είναι όμως αρκετό: Η χώρα περνά πολύ δύσκολες στιγμές, να μην το ξεχνάμε. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε και με ποιο τρόπο θα ξεπεραστεί ο κίνδυνος του Grexit, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Με λίγα λόγια, το διάστημα μέχρι και τον Ιούνη όχι απλά είναι κομβικό αλλά το πλέον καθοριστικό.  Μέχρι τότε θα ακουστούν πολλά και δη αποφασιστικά της δημιουργίας του αντίστοιχου κλίματος. Ένα κλίμα που βοηθά αυτούς που θέλουν να επικρατεί κοινωνική αναστάτωση. Για να μην μπορεί να ανακάμψει η χώρα και όλα να αγοράζονται σε εξευτελιστικές τιμές. Για να γίνονται διαπραγματεύσεις με επαχθείς όρους και η κάθε νίκη στα σημεία να εκλαμβάνεται ως θρίαμβος από τον εξαθλιωμένο λαό. Όσα πρόκειται να ακουστούν απλά θα δυσχεράνουν περαιτέρω τις διαπραγματεύσεις, προκαλώντας εκ νέου ανησυχία μέχρι να βρεθεί η οριστική λύση για το χρέος. 

Κέρδη και ζημίες για την Γερμανία από την πολιτική λιτότητας

Μέρα με την μέρα κερδίζεται χρόνος, ώρα με την ώρα όμως τα δεδομένα αλλάζουν και οι τελικές αποφάσεις για την χώρα μας αναμένονται με αγωνία από τους πολίτες. Τα κέρδη και οι ζημίες δεν θα υπολογιστούν τώρα αφού ακόμη οι διαπραγματεύσεις είναι σε εξέλιξη και τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από κάποιο διάστημα και σίγουρα όχι πριν από το Πάσχα. Η Μέρκελ επισημαίνει ότι είναι ακόμη σε θέση να κατευνάσει την οργή ή των εκνευρισμό των Γερμανών πολιτών για την ελληνική περιπέτεια που έχει επιπτώσεις στις τσέπες τους, δεν μας λέει όμως αν ο εκνευρισμός αυτός στρέφεται και εναντίον της για την πείσμονα συντηρητική πολιτική λιτότητας που εφαρμόζει. Η γερμανίδα καγκελάριος είναι υπεύθυνη για τις σαρωτικές περικοπές, τους εκβιασμούς αλλά και την αδιάλλακτη στάση της κυβέρνησής της που πάνω απ΄όλα έχει κουράσει τους ίδιους τους Γερμανούς. Δεν είναι τυχαίο ότι στα φόρα και τις συζητήσεις στο διαδίκτυο, οι Γερμανοί πολίτες ναι μεν ξεσπαθώνουν κατά της ελληνικής υποτιθέμενης «αχαριστίας» μιας και από την τσέπη τους μπαίνουν λεφτά στο ταμείο βοηθείας για την χώρα μας, δεν παύουν όμως να είναι έντονα επικριτικοί για την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησής τους που στραγγαλίζει τις φτωχές χώρες του Νότου, εγκαλώντας παράλληλα την Μέρκελ για διαπραγματευτικό εκβιασμό της Ελλάδας που κάθε φορά σύρεται στο τραπέζι των συζητήσεων με το πιστόλι στον κρόταφο. Και είναι αλήθεια ότι οι Γερμανοί πολίτες δεν πέφτουν στην παγίδα της κυβέρνησής τους ούτε ακολουθούν στην πλειοψηφία τους την όποια Bild. Τουναντίον, σε αρκετές εφημερίδες γίνεται λόγος για το ελληνικό δράμα και παρουσιάζονται εκτενή ρεπορτάζ για την παρατεταμένη φτώχεια και όχι απλά για εικονική συμπόνοια. Τα εγχώρια λοιπόν ΜΜΕ καλά θα κάνουν να σταματήσουν να σπεκουλάρουν από την ανάποδη παίζοντας το παιχνίδι της Bild ή της κάθε γνώμης του εκάστοτε φανατικού γερμανού εθνικιστή. Στην Γερμανία, λέω, υπάρχουν και άλλες φωνές – και δεν εννοώ μόνο τους “die Linke” - φωνές που προειδοποιούν για γενικευμένη λιτότητα σε ολόκληρη την ΕΕ και ένεκα τούτου την επερχόμενη διάλυση ή την κατηγοριοποίηση των χωρών της  ευρωζώνης με την δημιουργία της ισχυρής πρώτης ζώνης με τις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας  Ευρώπης με ηγέτιδα την Γερμανία, και τις υπόλοιπες να ακολουθούν κλιμακωτά. Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι η Γερμανία έχει κερδίσει από το ευρώ όσο καμία άλλη χώρα. Ενδεχόμενη δε έξοδό της θα την έθετε σε δοκιμασία.  Σύμφωνα με το μοντέλο έρευνας του ιδρύματος Bertelsmann, που δημοσιεύτηκε πριν από περίπου δύο χρόνια  σχετικά με τα οφέλη που αντλεί η Γερμανία από την συμμετοχή της στην ευρωζώνη, εάν η χώρα εγκατέλειπε το ευρώ, το ΑΕΠ της θα μειωνόταν κάθε χρόνο κατά μισή ποσοστιαία μονάδα, με συνέπεια την αύξηση του αριθμού των ανέργων κατά 200 χιλιάδες. Εάν όμως παρέμενε,, στο διάστημα μεταξύ 2013 - 2025 θα προέκυπτε για τη Γερμανία ένα κέρδος ύψους 1,2 τρισ. ευρώ, από τα οποία θα ωφελούνταν και οι πολίτες, υπογραμμίζεται στην μελέτη. Ισχυρός ο λόγος λοιπόν για τους Γερμανούς όχι απλά να διατηρήσουν το ενιαίο νόμισμα  αλλά και να εκμεταλλευτούν την κρίση των άλλων. Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη λέει πως παρά τα κέρδη και τις ωφέλειες, οι περικοπές στην χώρα αυτή είναι αναπόφευκτες, την ίδια στιγμή που οι άνεργοι πληθαίνουν και τα επιδόματα η Μέρκελ θέλει να τα κουτσουρέψει στο όνομα του νοικοκυρέματος της  γερμανικής οικονομίας αλλά και της καταπολέμησης της ασύδοτης χρήσης τους από τον καθένα που μεταναστεύει εκεί. Η κοινωνική πολιτική βρίσκεται σε δοκιμασία όχι μόνο εις ότι αφορά τα επιδόματα ανεργίας αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία και την ιατρική περίθαλψη. Κάθε μέρα που περνά λοιπόν και είναι κρίσιμη για την Ελλάδα, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι ακόμη και στην Γερμανία δεν υφίσταται παράδεισος. Οι καραβιές λοιπόν των Ελλήνων που μεταναστεύουν για μια καλύτερη μέρα, δεν θα βρουν μπροστά τους ευημερία παρά επιλεκτική ανάπτυξη σε βάρος των χαμηλών μεροκάματων των ξένων. Αυτό δεν έγινε τώρα, υφίσταται εδώ και καιρό. Η Μέρκελ λοιπόν έχει και τα εσωτερικά της σε πρώτο πλάνο. Έχει να αντιμετωπίσει ένα κύμα δυσφορίας όχι μόνο λόγω των σχεδιαζόμενων περικοπών αλλά και της αύξησης της ανεργίας. Σίγουρα οι Γερμανοί ευνοούνται σε πολιτικό επίπεδο από την αδυναμία της Γαλλίας και των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης. Δεν αρκεί όμως ο ευρωπαϊκός Βορράς να την συνοδέψει στο περιπετειώδες της κερδοσκοπικό ταξίδι. Ωφέλειες και εύνοια από το ευρώ υπάρχουν, όχι όμως και για τους Γερμανούς πολίτες, που πέραν του ότι εκνευρίζονται για τον οβολό που καταθέτουν στην Ελλάδα, βρίσκονται και αντιμέτωποι με το φάσμα της μακρινής αλλά μη αποκλεισμένης κρίσης. Κέρδη και ζημίες έχει και η καγκελάριος που θα υπολογιστούν σε βάθος χρόνου.