Ελλάδα σε ανθρωπιστική καταστροφή & δημοσιονομικοί στόχοι

H φτώχεια στην Ελλάδα συνεχίζει να προκαλεί σοβαρές κοινωνικές αναταράξεις και τεράστια προβλήματα στην ζωή των πολιτών. Ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά πλησιάζουν στα όρια της φτώχειας, την στιγμή που πολλά ήδη βρίσκονται εδώ και καιρό κάτω από τα όρια.  Ακριβώς αυτή την στιγμή επιλέγει η κυβέρνηση να πει πως από του χρόνου θα υπάρξει ανάπτυξη, επικαλούμενη μάλιστα σχετικές ανακοινώσεις των ευρωπαίων εταίρων. Τα στοιχεία όμως για την φτώχεια είναι αμείλικτα. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες υποφέρουν όχι μόνο στην πρωτεύουσα και τα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά στις κωμοπόλεις και τα χωριά. Απέναντι σε αυτή την πραγματικά τραγική κατάσταση, η κυβέρνηση κάνει λόγο για υπομονή και αυτοσυγκράτηση. Που να βρεθεί όμως; Και πώς να αναστραφεί αυτή κατάσταση; Ας δούμε τα στοιχεία της Eurostat, που επεξεργάστηκε και ανέλυσε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΣΕ  (ΙΝΕ). Τα στοιχεία αφορούν τα τρία προηγούμενα κυρίως χρόνια, με ότι αυτό συνεπάγεται για την όποια επιδείνωση το ΄12 και το΄13. Σύμφωνα λοιπόν με τον ευρέως χρησιμοποιούμενο δείκτη σχετικής φτώχειας (που αναφέρεται στο ποσοστό του πληθυσμού με ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του αντίστοιχου διάμεσου εισοδήματος των κατοίκων της χώρας), η σχετική φτώχεια αυξήθηκε από 19,7% το 2008 σε 23,1% το 2011. Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η αύξηση που εμφανίζει το ποσοστό φτώχειας το 2011 σε σχέση με το 2010. Να σημειωθεί ότι η αύξηση αυτή στη σχετική φτώχεια παρατηρήθηκε παρά τη σημαντική μείωση του ορίου φτώχειας για ένα μονομελές νοικοκυριό από 549 ευρώ το 2010 σε μόλις 476 ευρώ το 2011. Επίσης, με βάση τα στοιχεία της έρευνας για το 2012, ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ανήλθε στο 34,6% σε σχέση με το 31% που ήταν την προηγούμενη χρονιά. Αποκαλυπτικές για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης είναι οι εκτιμήσεις που αφορούν το δείκτη φτώχειας που κατασκευάζεται διατηρώντας διαχρονικά σταθερό το όριο φτώχειας σε όρους πραγματικής αγοραστικής δύναμης (με βάση τα εισοδήματα του 2007). Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο δείκτη, η φτώχεια αυξήθηκε από 20,1% το 2008 σε 35,8% το 2011!  Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η φτώχεια αυξήθηκε κατά 11 ποσοστιαίες μονάδες σε έναν μόλις χρόνο, από το 2010 στο 2011. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις για το χάσμα (ή βάθος) φτώχειας, το οποίο αποτυπώνει το πόσο απέχουν οι φτωχοί από το κατώφλι φτώχειας, 1 στους 2 φτωχούς είχε το 2011 διαθέσιμο μηνιαίο ισοδύναμο εισόδημα μικρότερο από 334 ευρώ. Μέσα σε έναν μόλις χρόνο, από το 2010 στο 2011, το διαθέσιμο μηνιαίο ισοδύναμο εισόδημα των ατόμων που βρίσκονται στο μέσο της εισοδηματικής κατανομής έπεσε από 915 σε 793 ευρώ. Αυτή η μείωση αποκαλύπτει τη σημαντική συρρίκνωση στα εισοδήματα των μεσαίων στρωμάτων στη χώρα. Το ποσοστό σχετικής φτώχειας των εργαζομένων αυξήθηκε από 11,9% το 2010 σε 15,1% το 2011. Αυτό φανερώνει, σύμφωνα με το ΙΝΕ, τη δυσμενή επίδραση που είχαν στα εισοδήματα των εργαζομένων τα μέτρα λιτότητας και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Kαι είναι γεγονός. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ως τώρα οδήγησαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στα όρια της φτώχειας και αμέτρητα νοικοκυριά να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Η κυβέρνηση βέβαια ισχυρίζεται ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι έχουν στο σύνολό τους επιτευχθεί, η τρόικα όμως αξιώνει και άλλες περικοπές. Τα στοιχεία για την φτώχεια το 2012 και ’13 είναι ακόμη χειρότερα. Πως σκέφτεται η κυβέρνηση να δώσει ένα τέλος σε αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή; Πως θα ανακουφίσει τα χιλιάδες νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους; Και τελικά ποιος ευθύνεται για αυτό το παρατεταμένο δράμα στην ελληνική κοινωνία; Η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πείσει για την πολιτική της. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, μιλά για εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Και ο πολιτικός πόλεμος πάει αντάμα με τον κοινωνικό εξανδραποδισμό. Κοινώς, η τραγωδία, με θύματα κυρίως τους νέους, έχει μέλλον. Και ως τότε, αυτοί που θα αντέξουν, θα έχουν στην κυριολεξία αποκάμει. Υπομονή συστήνουν όμως οι κυβερνητικοί παράγοντες και προσωπικά ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας που ελπίζει πως θα κερδίσει το στοίχημα της οικονομικής ανάνηψης. Υπομονή μέχρις εσχάτων και ας είναι καταπέλτης τα στατιστικά στοιχεία. Εξάλλου για αυτούς μετράνε μόνο οι δημοσιονομικοί στόχοι και οι δεσμεύσεις απέναντι στην τρόικα. Για τα θύματα της πολιτικής αυτής, θα ενδιαφερθούν άλλοι. Με την διαφορά πως δεν τους κατονομάζουν. 

Ενιαίος φόρος ακινήτων & επιβαρύνσεις

Τι προβλέπει ο νέος αυτός φόρος, τι λέει το Υπουργείο Οικονομικών και πως αντιδρούν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης

Νέος  φόρος Ακινήτων από την ελληνική κυβέρνηση. Νέοι φόροι με στόχο την είσπραξη εσόδων, που κατά την κυβέρνηση κρίνονται απαραίτητα. Πρόκειται για  τον ενιαίο φόρο ακινήτων (ΕΝΦΑ) που θα ισχύσει από 1/1/2014, και δόθηκε πριν από  λίγο καιρό για διαβούλευση, ώστε να ψηφιστεί στην συνέχεια στην Βουλή. Ο νέος αυτός φόρος, που θα αντικαταστήσει το έκτακτο ειδικό τέλος ακινήτων και τον ΦΑΠ έχει προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών σε όλη την χώρα και μέχρι την ψήφισή του, αναμένονται πολλές τροποποιήσεις. «Με ένα εξαμβλωματικό σχέδιο, επιβολής δύο φόρων στη συσκευασία του ενός, και μάλιστα με δύο διαφορετικές ταχύτητες, που γέμισε οργή και αγανάκτηση κάθε φορολογούμενο ιδιοκτήτη αστικής περιουσίας, το πολιτικό στερέωμα θυσιάζει ανενδοίαστα τους ιδιοκτήτες αστικών ακινήτων της χώρας  στον βωμό της «εισπραξιμότητας» της αγροτικής ψήφου», τονίζει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ).  Για πρώτη φορά πάντως επιβάλλεται φορολογία στα οικόπεδα και στα αγροτεμάχια. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση αποφάσισε την  ελάχιστη φορολογία των αγροτεμαχίων που εξαιρούνταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Από την εν λόγω καταβολή του φόρου εξαιρούνται είτε έχουν πολύ σημαντικές ελαφρύνσεις,  σύμφωνα με την κυβέρνηση, συγκεκριμένες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (άνεργοι, άτομα με αναπηρία, πολύτεκνοι και φτωχά νοικοκυριά) με οικονομική αδυναμία. Δεν πρόκειται να πληρώσουν πολίτες που αντικειμενικά δεν μπορούν, ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Για πρώτη φορά, επίσης σύμφωνα με τον νέο ενιαίο φόρο ενιαίων ακινήτων, θα φορολογηθούν τα Κόμματα, οι Συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα Κτίρια Νοσοκομείων που αξιοποιούνται εμπορικά, τα Ακίνητα και εκτάσεις επιταγμένες από το στρατό, η Τράπεζα της Ελλάδος και οι Ανώνυμες εταιρείες του Δημοσίου. Σε ποσοστό 50% θα είναι η έκπτωση στο φόρο για νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα (7.000 + 1000 για κάθε παιδί) και 100% απαλλαγή για νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα και 3 ή περισσότερα παιδιά (δηλαδή: έως 11.000). Με λίγα λόγια: όσοι ακόμη δεν είναι άνεργοι, δεν έχουν παιδιά και έχουν ένα μέσο εισόδημα ή είναι κάτοχοι αγροτεμαχίου ή ακινήτου, αναμένεται να  πληρώσουν και μάλιστα αρκετά . Από τον νέο φόρο δεν εξαιρούνται για πρώτη φορά τα ημιτελή κτίσματα και οι κατοικίες που δεν έχουν ηλεκτροδοτηθεί. Τα επιχειρήματα από το υπουργείο Οικονομικών; Πρόκειται, όπως λένε, για τον δικαιότερο φόρο καθώς υπάρχει διεύρυνση της φορολογικής βάσης και στα εντός και στα εκτός σχεδίου πόλης ακίνητα, αλλά και μέσω του περιορισμού των φοροαπαλλαγών. Επίσης, είναι χαμηλότερος από τον προηγούμενο φόρο, λένε, ενώ για τους αγρότες που για πρώτη φορά πληρώνουν, προκύπτει ένα ελάχιστο κόστος. Είναι χαρακτηριστικό, όπως λένε από το υπουργείο, ότι το 90% των αγροτεμαχίων βρίσκεται μέσα στις 3 πρώτες ζώνες όπου η τιμή διαμορφώνεται στα 1,5 έως 2,25 ευρώ ανά στρέμμα. Αυτό δεν συνιστά υπερφορολόγηση των αγροτών, καθώς καλούνται να καταβάλλουν έναν ελάχιστο φόρο για να μπορέσει να μειωθεί η επιβάρυνση στα αστικά ακίνητα. Η Δημοκρατική Αριστερά, πάντως,  αναφέρει ότι ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων που δεν θα είναι ενιαίος, αλλά διπλός, θα είναι φόρος μειωμένης εισπραξιμότητας, θα αφορά κάθε ακίνητο χωριστά, θα έχει ανάπηρη προοδευτικότητα, και δεν θα προβλέπει αφορολόγητο όριο, προκειμένου να προστατευτεί η μικρή ιδιοκτησία και η πρώτη κατοικία, και για την εντός σχεδίου ακίνητη περιουσία και για τα αγροτεμάχια. Οι εξαιρέσεις για τους ανέργους και τα άτομα που είναι στα όρια της φτώχειας συνεχίζουν να αποτελούν εμπαιγμό, με τη διατήρηση του τεκμαρτού εισοδήματος, καταλήγει η ΔΗΜΑΡ στην ανακοίνωσή της. Επίκαιρη ερώτηση προς τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά κατέθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, με θέμα, όπως αναφέρει «Ενιαίος φόρος ακινήτων. Μία νέα επιχείρηση κλοπής εισοδήματος και δήμευσης της περιουσίας των πολιτών». Ερώτηση για το ίδιο θέμα κατέθεσε και η βουλευτής του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, που κάνει λόγο για «κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης ενάντια στη λαϊκή οικογένεια». Ο νέος ενιαίος φόρος ακινήτων, είναι ένας ακόμη φόρος που επιβαρύνει τον κοινωνικό ιστό της χώρας, στην προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να αυξήσει τα έσοδα, φορολογώντας έναν λαό που πλήττεται από την ανεργία και την φτώχεια. Στόχος, να πληρώνουν οι πάντες, καταβάλλοντας ακόμη και το ελάχιστο ποσό. Πως όμως θα επανακάμψει η ελληνική κοινωνία όταν μετά τις περικοπές, επιβάλλονται και πρόσθετοι φόροι;  Η κυβέρνηση υπεραμύνεται λέγοντας ότι ο φόρος αυτός είναι δίκαιος. Στην πράξη θα φανεί αν ο ελληνικός λαός μπορεί να σηκώσει ένα ακόμη βάρος μετά τις αλλεπάλληλες εντολές της τρόικα.

Το σύστημα που παράγει αλλοτρίωση & οι κρυφές ατζέντες

Δεύτερο  κύμα  κινητικότητας τους πρώτους μήνες του 2014 και νέα δεδομένα  διαμορφώνονται το διάστημα αυτό. Σειρά έχουν ο ΕΟΠΥΥ, οι ΟΤΑ και τα ασφαλιστικά ταμεία, με ότι αυτό συνεπάγεται για την σταθερότητα στον εργασιακό τομέα. Η κυβέρνηση, βέβαια, από την πλευρά της προσπαθεί να πιάσει τους στοχευμένους αριθμούς, αφήνοντας κατά μέρους τις όποιες ενστάσεις από μέρους των εργαζομένων. Το νέο αυτό κύμα αναμένεται να προκαλέσει εκ νέου σοβαρές αναταράξεις αλλά και ανησυχία στις τάξεις των υπαλλήλων που αναμένεται να μπουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Η όποια μετακίνησή τους εκεί που υποτιθέμενα υπάρχουν ελλείψεις, οι απολύσεις άλλων αλλά και η αοριστία εις ότι αφορά την τοποθέτησή τους σε Οργανισμούς που έχουν κενά, δεν αφήνει παρά μια πικρή γεύση στους υπαλλήλους αυτούς. Κυριολεκτικά μιλάμε για ένα καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας που ασκείται στους εργαζόμενους, που στο μεν Δημόσιο φοβούνται μην  χάσουν από την  μια μέρα στην άλλη την δουλειά τους και στον δε ιδιωτικό τομέα είναι συνεχώς αντιμέτωποι με απολύσεις, μειώσεις μισθών και περικοπές. Μιλάνε αλήθεια χωρίς ενδοιασμούς για ένα καθεστώς διαθεσιμότητας που δεν διασφαλίζει τους εργαζομένους, φορτώνοντας τους με επιπρόσθετο άγχος για το τι θα απογίνουν την επόμενη μέρα. Η τρόικα βέβαια κάνει την δουλειά της που δεν είναι άλλη από το πιάνει τους αντίστοιχους αριθμούς και να προχωρά παραπέρα. Ναι, διότι η ιστορία έχει και άλλα πολλά που θα επακολουθήσουν. Η κυβέρνηση συνεχίζει να ανοίγει μέτωπα βάσει των εντολών της τρόικα, θέτοντας τους στόχους για να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις της. Σε άλλες εποχές, η μετακίνηση ενός και μόνο ανθρώπου από τον χώρο εργασίας του ίσως και να ήταν αφορμή για πρωτοσέλιδο. Σήμερα όλοι κόπτονται να μην χάσουν την εξεταστική τους οι φοιτητές, βγάζοντας επιλεκτικά κάποιους από αυτούς στο γυαλί, και κανείς δεν μιλά για την τύχη των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου, βλέποντας σκάνδαλα παντού με τους διορισμούς που μέσα από τα κόμματα περνούσαν ως τώρα και όχι μόνο από την λεγόμενη «αυτοτελή πανεπιστημιακή διοίκηση». Και η αοριστία παραμένει. Αρκετές χιλιάδες ανθρώπων γίνονται όμηροι των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και τρόικα, την στιγμή που άλλοι πολίτες – με περισπούδαστο ύφος – γυρίζουν την πλάτη στις όποιες απολύσεις, γιατί πολύ απλά δεν τους αφορούν. Κρίση λοιπόν και στην αλληλεγγύη, που υποτίθεται θα προέκυπτε από την κρίση. Δεν φαίνεται αυτό. Για κρίση μιλούν όλοι και η κρίση αντιμετωπίζεται προσωπικά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είτε ο κόσμος βαρέθηκε, είτε κουράστηκε είτε απλά κοιτάζει ο καθένας να σώσει εαυτόν. Στέκομαι όμως στην υποκρισία των κυβερνητικών παραγόντων και στην ευκολία που ξεστομίζουν τις όποιες μετακινήσεις, επανατοποθετήσεις ή απολύσεις. Είναι τόσο μεγάλη η άνεση που λέγονται όλα αυτά, συχνά – πυκνά συνεπικουρούμενα από κάποια γνωστά τηλεοπτικά παράθυρα, που νομίζεις πως το παιχνίδι είναι στημένο εξαρχής,  προκειμένου να πειστεί η ελληνική κοινωνία πως κάποιοι πρέπει να χάσουν την δουλειά τους για να επιζήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Πολλοί φιλόσοφοι και πολιτικοί αναλυτές είχαν προβλέψει από χρόνια αυτό το κοινωνικό κατάντημα και χάσμα, προειδοποιώντας τους πολίτες. Οι ίδιοι που κάποτε διόριζαν αφειδώς στο Δημόσιο και αλλού έρχονται τώρα να μιλήσουν για κινητικότητα, διαθεσιμότητα και απολύσεις. Όμως ο κόσμος ξεχνά και δεν τιμωρεί κανέναν όταν σωπαίνει. Για το τελευταίο μάλιστα φροντίζει ένα ολόκληρο σύστημα που συντηρεί την μνησικακία και το μίσος μεταξύ των πολιτών. Σε σημείο που κάποιος που χάνει τα δικαιώματά τους, να γίνεται αφορμή να τα διεκδικήσει κάποιος άλλος, αδιάφορο αν ο πρώτος βρίσκεται στο δρόμο από την μια μέρα στην άλλη. Σκληρές και  ανταγωνιστικές εποχές του γνωστού από παλιά τύπου «ο θάνατός σου η ζωή μου», αλλοτριωμένες συνειδήσεις και αποπροσανατολισμένες σκέψεις. Σε σημείο που να μιλούν για «δεύτερο κύμα κινητικότητας» και κανείς να μην ξέρει τι θα ξημερώσει  για τον διπλανό του. Η κρίση βέβαια παράγει και αλληλεγγύη. Φέρνει κάποιους άλλους πιο κοντά και κατεβάζει τον πήχη της υπεροψίας. Θα το δεχτώ. Για την κυβέρνηση όμως περισσεύει η περηφάνια πως κάνει το καλύτερο για την χώρα, πως έχει επιλέξει τον πλέον κατάλληλο δρόμο για την επιστροφή στις αγορές. Ακόμη και αν στο τέλος δεν υπάρξουν ούτε δείγμα επιχειρήσεων  που θα κινήσουν την αγορά. Ακόμη και αν την δουλειά δέκα υπαλλήλων την κάνει ένας, με τεράστιες ουρές σε εφορίες, ταμεία και Οργανισμούς για να ολοκληρωθεί το σχέδιο της κατάργησης χιλιάδων θέσεων εργασίας γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι ελάχιστοι στις κρυφές ατζέντες και τα κεκλεισμένων των θυρών στρογγυλά τραπέζια.  

Υπομονή πολιτών και δημοσιονομικοί στόχοι

Η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πείσει τους πολίτες πως η χώρα βαδίζει προς τον δρόμο της ανάπτυξης. Χρησιμοποιώντας την γλώσσα των αριθμών, επιδιώκει να στρέψει την προσοχή του κόσμου περισσότερο σε δημοσιονομικούς όρους παρά στην επικρατούσα πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά. Διαβάζω κατά λέξη αποσπάσματα από την εκτέλεση κρατικού προϋπολογισμού 10μήνου 2013 που έδωσε πριν από λίγες ημέρες στην δημοσιότητα το Υπουργείο Οικονομικών:  «Σε τροποποιημένη ταμειακή βάση, για το 10-μηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου, παρουσιάζεται έλλειμμα  στο ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού ύψους 2.958 εκατ. ευρώ έναντι ελλείμματος 12.258 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2012 και στόχου για έλλειμμα 8.726 εκατ. ευρώ. Το πρωτογενές αποτέλεσμα διαμορφώθηκε σε πλεόνασμα ύψους 2.590 εκατ. ευρώ, έναντι πρωτογενούς ελλείμματος 1.139 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2012 και στόχου για πρωτογενές έλλειμμα 3.036  εκατ. ευρώ.» Όλα προς το καλύτερο λοιπόν για το υπουργείο, που απλά συγκρίνει τα ελλείμματα, έχοντας θέσει τους απαραίτητους στόχους.  Και αυτό που κάνει εντύπωση είναι η κάθε φορά θεαματική διαφορά  και η όλως περιέργως αποκάλυψη πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2013. Ας δεχθούμε όμως ότι οι αριθμοί αυτοί είναι σωστοί. Διερωτάται κανείς: από πού προέρχεται αυτή η διαφορά και - κατά το υπουργείο Οικονομικών - τρανή απόδειξη ότι αναφορικά με τους δημοσιονομικούς στόχους πάμε καλά; Σύμφωνα με τον ίδιο τον υπουργό, Γιάννη Στουρνάρα, οι θυσίες των πολιτών πιάνουν τόπο και δεν χρειάζεται παρά λίγη ακόμη υπομονή μέχρι να υπάρξει δημοσιονομική ισορροπία. Ας δεχθούμε και αυτό. Μετά από ένα χρόνο που τα στοιχεία, όπως αναμένει το Υπουργείο, θα είναι καλύτερα, ποια εικόνα θα παρουσιάζουν τα ελληνικά νοικοκυριά; Με τον νέο ενιαίο, για παράδειγμα, φόρο ακινήτων, φορολογείται ακόμη και το εγκαταλελειμμένο και μη ηλεκτροδοτούμενο γιαπί, που κάποιος όχι απλά δεν έχει την δυνατότητα να το αποπερατώσει, αλλά του γίνεται παράλληλα και πρόσθετο οικονομικό βάρος. Από πού λοιπόν στοχεύουν έσοδα στην συγκεκριμένη περίπτωση; Από αυτόν που δεν μπορεί να ανταποκριθεί οικονομικά;  Θα πει όμως ο υπουργός: «Μα η Ελλάδα είναι συγκριτικά με τις άλλες χώρες η τελευταία όπου οι ιδιοκτησία και τα ακίνητα μέχρι τώρα δεν φορολογούνταν!». Ανεπαρκές το επιχείρημα, καθώς τα οικονομικά δεδομένα και η κοινωνική διάρθρωση μεταξύ ημών και των υπόλοιπων ευημερούντων (σχετικό είναι και αυτό) κεντροευρωπαϊκών χωρών  είναι σε κάθε περίπτωση διαφορετικά. Αλλιώς φορολογείται ο Γερμανός πολίτης, τελείως διαφορετικές είναι οι μέσες αποδοχές του και από αλλού αντλούνται έσοδα. Εξάλλου η Ελλάδα, βάσει των κινήτρων που δόθηκαν έως τώρα είχε την μέση οικογένεια να  επενδύει στα ακίνητα, ως μια από τις μοναδικές πηγές εσόδων λόγω ότι το κατά μέσον όρο εισόδημα δεν προερχόταν κυρίως από τον μισθό και την εργασία. Κοινώς στην χώρα μας, με τις ευλογίες της Πολιτείας, οι πολίτες προσπαθούσαν με πολύ κόπο να αξιοποιήσουν την ακίνητη περιουσία τους, προκειμένου όχι μόνο να αυξήσουν το εισόδημά τους, αλλά σε πολλές των περιπτώσεων να επιβιώσουν. Όσο περίεργο και να φαίνεται αυτό, τις εποχές των αποκαλούμενων «πάρτι» στην χώρα μας, υπήρχε μια μεγάλη μερίδα των πολιτών που δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα, Μην ξεχνάμε, με λίγα λόγια, ότι η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν μια φτηνή χώρα και το μεροκάματο έβγαινε με κόπο. Αν λοιπόν από το υπουργείο Οικονομικών  νομίζουν ότι θα επιτύχουν με την υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας τους δημοσιονομικούς στόχους, αυτό δεν υφίσταται καν από την στιγμή που τις εποχές των περιβόητων «παχιών αγελάδων» υπήρχε πολύς κόσμος που ζούσε με δανεικά. Αλλά ο υπουργός επιμένει: «Λίγη υπομονή ακόμη και όλα θα πάνε καλά…» Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από αυτό. Ας ρίξουμε μια ματιά όμως ακόμη στην εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού: «Οι φόροι περιουσίας ανήλθαν σε 388 εκατ. ευρώ, 247 εκατ. ευρώ ή 63,6% υψηλότερα έναντι του στόχου, η οποία οφείλεται εν μέρει στην είσπραξη της πρώτης δόσης του ΦΑΠ 2013 η οποία είχε αρχικά προβλεφθεί για το Νοέμβριο. Οι άμεσοι φόροι παρελθόντων οικονομικών ετών ανήλθαν σε 201 εκατ. ευρώ, 31 εκατ. ευρώ ή 15,4% υψηλότερα του στόχου. Οι λοιποί άμεσοι φόροι σε 355 εκατ. ευρώ, 112 εκατ. ευρώ ή 31,6% υψηλότερα έναντι του στόχου». Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Περισσότεροι φόροι σε άμεση σχέση με την προσέγγιση των στόχων. Μια διαδικασία που δεν πρόκειται να σταματήσει, παρά το γεγονός ότι από την κυβέρνηση ελπίζουν στην παροχή οικονομικών ελαφρύνσεων από ένα σημείο και μετά. Αλλά ας υποθέσουμε ότι και αυτό ακόμη θα συμβεί. Ως τότε σε τι κατάσταση θα βρίσκεται ο μέσος πολίτης αν όχι στην εξαθλίωση; Και το νόημα θα έχουν οι όποιες «ελαφρύνσεις» αφού ένα κράτος που θα κρατιέται στα δημοσιονομικά του όρια θα έχει πολίτες να ζουν στα όρια ή κάτω από αυτά της φτώχειας; Γιατί, αλήθεια, τι νόημα έχει να μειώνεις το ΦΠΑ στην εστίαση όταν προηγουμένως έχεις διαλύσει τον κοινωνικό ιστό; Ποια αγορά να αναστηθεί και να γίνει «καλός τζίρος» όταν δεν υπάρχουν πελάτες; Δεν είναι λοιπόν έτσι τα πράγματα, Η υπομονή που συστήνουν από το υπουργείο Οικονομικών δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραινέσεις για συνειδητοποίηση της θλιβερής κατάστασης και μόνο. Δεν είναι κάτι περισσότερο ή λιγότερο από μια υπόδειξη για μια όχι απλά λιτή αλλά τραγική ζωή. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει βέβαια ανελλιπώς να πείσει τους πολίτες πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. Αυτό που θα βλέπουν όμως οι πολίτες δεν θα συνάδει με όποια δημοσιονομικά πλεονάσματα και αύξηση των κρατικών εσόδων. Κοινώς η φτώχεια θα μεγαλώνει για να πετύχουν οι μακροημερεύοντες ειδικοί  τους στόχους με απόντες τους πολίτες. Υπομονή λοιπόν απλά για να ισοφαριστούν τα ελλείμματα των τραγικών δημοσιονομικών πολιτικών.  

Απολύσεις στο όνομα του νοικοκυρέματος & πραγματικοί στόχοι

Η παρατεταμένη κρίση στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το Πολυτεχνείο με την συνέχιση των κινητοποιήσεων των διοικητικών υπαλλήλων, οι αλλεπάλληλες εκατέρωθεν προσφυγές στην Δικαιοσύνη και οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ του υπουργείου και των πρυτάνεων δεν είναι παρά το απαύγασμα μιας λανθασμένης πολιτικής που ασκήθηκε εδώ και χρόνια, βασισμένης στην λογική του διαίρει και βασίλευε. Σε μια εποχή που ο καθένας ψάχνει απεγνωσμένα να κρατηθεί με όποιον τρόπο μπορεί στην εργασία του, η κυβέρνηση συνεχίζει να ανακοινώνει πως οι στόχοι επιτυγχάνονται. Στην εν λόγω περίπτωση, παρά τις ρήσεις του Υπουργείου Παιδείας ότι οι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι, δεν συμβαίνει παρά  αυτό που ισχύει εδώ και χρόνια αφού οι προσλήψεις γίνονταν με αδιαφανή κριτήρια και χωρίς κανένα πρόγραμμα. Μπορεί λοιπόν το υπουργείο να φωνάζει ότι πρέπει να μειωθούν οι υπάλληλοι, μπορεί οι απαιτήσεις της τρόικα να πρέπει να ικανοποιηθούν, οι πρυτάνεις όμως ισχυρίζονται πως δεν μπορεί να γίνει δουλειά με λιγότερους υπαλλήλους. Το γεγονός επίσης του με ποια λογική παύονται από την εργασία τους όλοι αυτοί οι υπάλληλοι που μέχρι τώρα κανείς δεν είχε κάνει λόγο για αυτό, το γεγονός ότι αφήνουν από την μια μέρα στην άλλη έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων χωρίς δουλειά αλλά πάνω απ΄όλα ότι δεν προτείνουν ουσιαστικές λύσεις για το μέλλον τους, δυσχεραίνει τα πράγματα και οξύνει την κρίση. Γιατί λύση δεν είναι να εκτελούνται απλά οι εντολές της τρόικα και οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται σαν αριθμοί. Αυτό που συμβαίνει στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο δεν είναι παρά το προμήνυμα για το τι θα ακολουθήσει και αλλού. Θα τονίσω και πάλι: δεν ενδιαφέρει τόσο το τι έπρεπε να είχε γίνει και πόσοι χρειάζονταν να δουλεύουν, αλλά το πώς και με ποιο τρόπο διώχνονται από τις δουλειές τους στο όνομα του «νοικοκυρέματος της οικονομίας» κάμποσοι εργαζόμενοι. Η κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο υπουργός Παιδείας σκέφτονται μόνο τους αριθμούς και ενίοτε μιλούν για υπεράριθμους εργαζόμενους. Που ήταν όμως άραγε όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν κανείς δεν αναφερόταν στο παραμικρό για το εν λόγω θέμα; Κατά αυτή την έννοια, αύριο θα χρειαστεί να διώξουν υπαλλήλους και από άλλες υπηρεσίες, προκαλώντας έμφραγμα στον κοινωνικό ιστό, την ίδια στιγμή που στις εκθέσεις του κρατικού προϋπολογισμού θα κάνουν λόγο για μείωση της ανεργίας, μία απίστευτη στατιστική παραπλάνηση. Πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα προς όλες τις πλευρές πως οι εργαζόμενοι στ Πανεπιστημιακά Ιδρύματα δεν είναι αριθμοί που αναλόγως την περίπτωση επαναξιολογούνται. Μιλάμε για ανθρώπους που δούλευαν εδώ και χρόνια προσφέροντας στο Πανεπιστήμιο και όχι, όπως λένε κάποιοι, για αργόμισθους και προνομιούχους. Το γεγονός ότι στις διάφορες υπηρεσίες υπήρχαν και κάποιοι που δεν πάταγαν καν στην δουλειά τους και εισέπρατταν το μισθό τους, δεν μειώνει την μεγάλη κοινωνική προσφορά των υπολοίπων εργαζομένων που δεν ακολουθούσαν αυτή την λογική. Ξύπνησε λοιπόν ένα πρωί η κυβέρνηση και έκρινε πως και εδώ πρέπει να μειωθούν οι σπατάλες. Αλήθεια, διερωτώμαι, το μαύρο χρήμα και την ασύδοτη σπατάλη την δημιούργησαν οι πανεπιστημιακοί υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι; Υποθέτουμε ότι και εκεί υπήρχε μαύρη τρύπα. Τα οικονομικά κενά καλύπτονται με την απόλυση κάποιων εκατοντάδων ανθρώπων, στο όνομα μιας γενικόλογης ανάταξης και ανάπτυξης; Και σε τελική ανάλυση, πως και με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί ο σκοπός  της εξυγίανσης όταν το ζητούμενο δεν είναι να απολύονται άνθρωποι αλλά να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας που υπηρετούν την ανάπτυξη; Ποτέ σε καμία οικονομία δεν προέκυψε ευημερία από απολύσεις και περικοπές. Ούτε βέβαια από ρουσφετολογικούς αθρόους διορισμούς, που κάποιοι σήμερα κόπτονται  να καταγγείλουν στο όνομα της υποτιθέμενης διαφάνειας. Το πρόβλημα, λέω, είναι αλλού και όχι σε κάποιο μικρό αριθμό ανθρώπων που τώρα προσπαθούν να θέσουν σε διαθεσιμότητα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δεσμεύσεις της τρόικα. Το πρόβλημα σε κάθε οικονομική κρίση δεν είναι μόνο τα όποια «δανεικά» αλλά η συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος με την χορήγηση τεράστιων ποσών σε άγνωστους αποδέκτες, τα κρυφά κονδύλια, οι μίζες και τα σκοτεινά κανάλια παροχέτευσης ρευστού. Κρίση δημιουργείται από την ασύδοτη προσφορά ευνοϊκών οικονομικών όρων σε μεγαλοεπιχειρήσεις που λειτουργούν με ελάχιστο ανθρώπινο δυναμικό, μια τακτική που επιδιώκουν να εφαρμόσουν και στις διάφορες κρατικές υπηρεσίες που αποφασίζουν να παρέμβουν. Όμως οι πολιτικές αυτές είναι εκ των πραγμάτων αδιέξοδες. Δεν θα σωθεί η ελληνική οικονομία αν χάσουν την δουλειά τους μερικές εκατοντάδες ανθρώπων στο όνομα της όποιας φερεγγυότητας. Τουναντίον, η ισορροπία στα δημόσια  Πανεπιστήμια  θα διαταραχθεί προς όφελος άλλων. Όλοι γνωρίζουν πως με την υποβάθμιση των δημόσιων Πανεπιστημίων, έρχεται η ώρα των ιδιωτικών. Είναι αυτός ο στόχος; Υποθέσεις κάνουμε. Είναι και αυτό όμως μέρος του παιχνιδιού, καθώς η θυσία των υπαλλήλων είναι συμβολική και χαρακτηριστική του εκπαιδευτικού μέλλοντος, μακριά από τους αριθμούς της τρόικα. Κοινώς άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα πράττουν στην κυβέρνηση.

Γραφειοκρατία, μίζες & κοπανατζήδες

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία για το ελληνικό κράτος που αποζητά επενδύσεις είναι η τεράστια γραφειοκρατία που συνοδεύει την εκάστοτε υποψήφια επένδυση και η κλασσική καθυστέρηση από τους αρμοδίους προς τον υποψήφιο επενδυτή, που άλλοτε σήμαινε και σημαίνει μίζα, και άλλοτε μπλεκόταν ή εξακολουθεί να μπλέκεται στα γρανάζια των αλλεπάλληλων υπογραφών, που για να μπουν και αυτές θα έπρεπε ή πρέπει να πέσει ρευστό. Αυτή η κατάσταση μη νομίζετε πως σήμερα έχει αλλάξει και πολύ από την παρουσία της τρόικα. Το όλο θέμα βγαίνει, βέβαια, σε καθημερινή βάση από τους «άμεμπτους» συναδέλφους των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών, που κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να δώσουν μια διαφορετική εικόνα για την χώρα αναφορικά με την διαφθορά. Η πραγματικότητα όμως μάλλον τους διαψεύδει. Το λέω αυτό γιατί και οι μίζες πέφτουν βροχή και οι χρηματισμοί αποτελούν κάτι σαν στάτους, αν αναλογιστεί κανείς τα στοιχεία για την κατάταξη της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο εις ότι αφορά την διαφθορά. Πολλές βέβαια είναι οι προσπάθειες που καταβάλλονται από τους ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι όμως κλείνουν τα μάτια απέναντι στην διαφθορά των χωρών τους. Για παράδειγμα, ένα τεράστιο σκάνδαλο συγκλονίζει εδώ και καιρό την Γερμανία αναφορικά με τα Eurofighter και την Αυστρία. Μίζες εκατομμυρίων στο προσκήνιο και δραστηριοποίηση μετά από καιρό των  εισαγγελικών αρχών στην Γερμανία, την Αυστρία και την Ελβετία, με  «εφόδους» σε γραφεία της EADS, για να αποκομίσουν στοιχεία, σχετικά με την συνεχιζόμενη έρευνα περί δωροδοκίας στην πώληση Typhoon στην Αυστρία, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Οι πρώτες σχετικές πληροφορίες είχαν εμφανιστεί το 2011, όταν έρευνες της αυστριακής γενικής εισαγγελίας είχαν δώσει ενδείξεις περί χρηματισμού δημοσίων λειτουργών από εταιρία που είχε αναλάβει την «προώθηση» της πώλησης Eurofighter στην κεντροευρωπαϊκή χώρα, το 2002. Να λοιπόν που δεν είναι όλα ρόδινα στους φίλους ευρωπαίους που κατά τα άλλα κόπτονται για την διαφάνεια στην Ελλάδα. Αλλά και οι Γάλλοι δεν πάνε πίσω. Έτσι, πριν από λίγο καιρό, ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί  κατηγορήθηκε ότι παραβίασε την αρχή της μυστικότητας της ανακριτικής διαδικασίας αποκαλύπτοντας εμπιστευτικές πληροφορίες για το σκάνδαλο «Καράτσι-γκέιτ». Πρόκειται για μια υπόθεση που σχετίζεται με το θάνατο 11 Γάλλων μηχανικών σε βομβιστική επίθεση στο Πακιστάν το 2002, η οποία μάλλον περιλαμβάνει «μίζες» στο πλαίσιο εξοπλιστικών συμβάσεων.  Τα πράγματα λοιπόν για τους αδέκαστους φίλους μας δεν είναι και τόσο ρόδινα. Όμως, αυτοί δείχνουν με το δάκτυλο την Ελλάδα, φροντίζοντας μέσω της τρόικα να παραδίδουν μαθήματα νομιμότητας. Δεν λέω πως οι προθέσεις είναι πάντα εκ του πονηρού, αλλά μάλλον φουσκώνουν τα πράγματα με στόχο την υπηρέτηση κρυφών πολιτικών που σχετίζονται με την εμπέδωση της λιτότητας. Βέβαια αυτό πάει να γίνει σε όλη την Ευρώπη, με μαζικές περικοπές, αλλαγή των εργασιακών συνθηκών, απολύσεις και απόλυτη καθήλωση των πολιτών. Μην κοιτάτε την Μέρκελ που προ των εκλογών τους πριμοδότησε τους δημοσίους υπαλλήλους στην Γερμανία. Αυτά τα γνωρίζουμε καλύτερα εδώ στην Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, παρά τα διαπραττόμενα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα τίποτε δεν προχωρά αν δεν ακολουθηθεί η πεπατημένη. Με λίγα λόγια, καμία ανάπτυξη δεν θα έρθει αν δεν περάσει από τα γρανάζια της παρανομίας. Έτσι έχει δομηθεί το σύστημα για χρόνια, έτσι έχουν γαλουχηθεί γενιές και γενιές, με αυτό τον τρόπο «εξασφαλίζεται» μια σχετική ευημερία για τους λίγους και απελπισία για τους πολλούς. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο ότι οι χαμηλές εισοδηματικά τάξεις δεν είχαν ποτέ τους στον ήλιο μοίρα. Απλά, κάποια χρόνια δόθηκε η δυνατότητα στην μικρομεσαία τάξη να πλουτίσει πρόσκαιρα, προκειμένου να συγκαλυφθούν τεράστια σκάνδαλα που είδαν αργότερα το φως της δημοσιότητας. Η τεράστια γραφειοκρατία, λοιπόν, εξακολουθεί να είναι το σήμα κατατεθέν στην χώρα της γενικευμένης ανομίας. Οι διοικητικοί μηχανισμοί δεν πρόκειται να αλλάξουν, γιατί πολύ απλά το όλο σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς. Θα πρέπει να αλλάξουν εκ βάθρων τα πάντα, να ξαναφτιαχτεί εξαρχής όλος ο διοικητικός μηχανισμός και να αλλάξει άρδην ο τρόπος των συναλλαγών. Αυτό όμως θα επιφέρει τεράστιες αλλαγές στην άσκηση των καθηκόντων, που σε τελική ανάλυση δεν βολεύει κανέναν. Αυτή είναι η αλήθεια και τα περί δήθεν εντοπισμού των «κοπανατζήδων» ή των «χρηματιζόμενων» υπαλλήλων δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια του κόσμου μπροστά στο τέρας της γραφειοκρατίας και της γενικευμένης σήψης.

Τραγωδίες προσφύγων & ευθύνες της Ευρώπης

Ολοένα και περισσότεροι πρόσφυγες διαλέγουν πιο επικίνδυνους δρόμους διαφυγής προκειμένου να μην συλληφθούν από τις ελληνικές και τουρκικές διωκτικές αρχές, με αποτέλεσμα να βρίσκουν τραγικό θάνατο στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, αφού εσπευσμένα και ανορθόδοξα προσπαθούν να φτάσουν με κάθε τρόπο και μέσο στον προορισμό τους, στην Κεντρική Ευρώπη, που τους φράζει όμως την είσοδο Την ίδια στιγμή συνεχίζεται το απάνθρωπο παζάρι από τους δουλεμπόρους και τους διακινητές ανθρώπων, με τιμές παράνομης μεταφοράς που φτάνουν μέχρι και τα 5χιλ ευρώ το άτομο. Εις ότι αφορά τώρα την επαναπροώθηση από τις ελληνικές αρχές ατόμων που κινδυνεύουν σοβαρά με την επιστροφή στις εστίες τους, που μαστίζονται από εμφύλιες συρράξεις και μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολλά ακούγονται και λέγονται. Βάσει των διαθέσιμων πληροφοριών από τις οργανώσεις Διεθνής Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και Ευρωμεσογειακό Δίκτυο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα πράγματα όχι απλά έχουν δυσκολέψει για τους πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν από την Ελλάδα στην Ιταλία και από κει στην Κεντρική Ευρώπη, αλλά ολοένα και συχνότερα συμβαίνουν τραγωδίες σε Ιόνιο, Αιγαίο και Αδριατική, με δεδομένο ότι οι συνθήκες διαφυγής έχουν γίνει άκρως επικίνδυνες. Οι παραπάνω οργανώσεις αναφέρουν, μεταξύ άλλων, ότι η ενίσχυση των ελέγχων στα Ελληνοτουρκικά σύνορα εξαναγκάζει ανθρώπους που εγκαταλείπουν χώρες, που πλήττονται από πολέμους και συρράξεις, να επιλέγουν όλο και πιο επικίνδυνους δρόμους διαφυγής. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες που καταφέρνουν να περάσουν τα Ευρωπαϊκά σύνορα γίνονται συχνά θύματα επαναπροωθήσεων και όσοι/όσες φτάνουν στην Ελλάδα, κρατούνται συστηματικά κατά την άφιξή τους σε απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες. Και ενώ καθίσταται επιτακτική ανάγκη να σταματήσουν οι πρακτικές ποινικοποίησης και να γίνει μια στροφή προς τη δημιουργία δομών υποδοχής, η Ευρωπαϊκή Ένωση απαντάει με ενίσχυση των μέσων για τον έλεγχο των συνόρων και τον εντοπισμό των μεταναστών. Η κατάσταση αυτή καθώς βλέπουμε, είναι δραματική για όλους αυτούς τους ανθρώπους που αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να μεταναστεύσουν. Το τίμημα είναι πολύ βαρύ αν λογαριάσει κανείς την πρόσφατη τραγωδία στην Λαμπεντούζα αλλά και τις άλλες τραγωδίες σε Αιγαίο και Ιόνιο. Οι οργανώσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επισημάνουν χαρακτηριστικά ότι στην αντιπροσωπεία τους μίλησαν  αρκετοί από αυτούς τους « αόρατους » ανθρώπους, περιγράφοντας λεπτομερώς τις εμπειρίες τους σχετικά με τη βία που δέχονται από όργανα του λιμενικού σώματος, καταγγέλλοντας  πως συχνά τους κακομεταχειρίζονται, κλέβουν προσωπικά τους αντικείμενα, πετούν διάφορα έγγραφα ταυτοποίησης στο νερό, ενώ συχνά ρίχνουν με τη βία και τους ίδιους αυτούς τους πρόσφυγες και μετανάστες/ μετανάστριες στη θάλασσα προς τα Τουρκικά παράλια. Αν αληθεύουν αυτές οι καταγγελίες ή είναι μόνο αποκυήματα της φαντασίας  στην απόγνωσή τους να διαφύγουν στην Ευρώπη με κάθε τρόπο, κανείς δεν το γνωρίζει. Οι καταγγελίες όμως αυτές θα πρέπει να εξεταστούν σοβαρά από το αρμόδιο υπουργείο και όχι να παρουσιάζεται η ιδανική εικόνα για την υποδοχή των απελπισμένων αυτών ανθρώπων από ένα κράτος που δεν φημίζεται για την οργάνωσή του. Οι οργανώσεις επισημάνουν, τέλος, ότι  πολλοί άνθρωποι προερχόμενοι από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία, το Σουδάν, την Ερυθραία, τη Συρία, την Παλαιστίνη, παγιδεύονται ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, την ίδια στιγμή που  οι δύο αυτές χώρες, με την υποστήριξη της Ευρώπης, χρησιμοποιούν την παρουσία αυτών των πληθυσμών ως δικαιολογία για την επιβολή όλο και περισσότερο κατασταλτικών πολιτικών ελέγχου στα σύνορα. Παρόμοια, αναφέρεται, είναι και η κατάσταση στην Τουρκία. Η ψήφιση ενός νόμου για τους αλλοδαπούς και για την παροχή διεθνούς προστασίας που θα τεθεί σε ισχύ τον Απρίλιο του 2014, δεν μετριάζει τους φόβους που εκφράζουν οργανώσεις κυρίως ως προς την εξέλιξη των ισχύων πρακτικών αλλά και την επιμονή της Τουρκίας στη διατήρηση της γεωγραφικής ρήτρας όσον αφορά στη Συνθήκη της Γενεύης του 1951. Σύμφωνα με αυτή τη ρήτρα, αποκλείονται από το άσυλο όσοι και όσες δεν είναι Ευρωπαίοι υπήκοοι. Ιδού λοιπόν πως έχει η κατάσταση με τους ανθρώπους που προσπαθούν να διαφύγουν με κάθε τρόπο και μέσο από τις εστίες κρίσεων και πολεμικών επιχειρήσεων. Αντί να τεθούν άμεσα υπό καθεστώς προστασίας, αντί να τους παρασχεθούν όλα τα υλικά μέσα για να αποφύγουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, συχνά, όπως αναφέρεται στις καταγγελίες, εκδιώκονται και προπηλακίζονται, αφού πρώτα έχουν καταβάλλει εξωφρενικά ποσά στους διακινητές ανθρώπων. Ελλάδα και Τουρκία είναι υπόλογες για την συμπεριφορά τους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Υπόλογα είναι όμως και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη που κλείνουν τα σύνορά τους ή εμποδίζουν με κάθε τρόπο την εισροή προσφύγων. Στο τέλος, οι άνθρωποι αυτοί γίνονται μπαλάκι των εκάστοτε συμφερόντων ή απλά διοχετεύονται προς την μαύρη εργασία, ως δούλοι στις πλούσιες δυτικές κοινωνίες. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για έγκλημα κατά της ανθρώπινης ζωής που κανένα μέτρο προστασίας ελέω ευρωπαϊκού κανονισμού δεν μπορεί να μετριάσει. Γιατί πολύ απλά η έκκληση για βοήθεια από όλους αυτούς τους κατατρεγμένους, απαντάται με  Frontex,  τείχη, συρματοπλέγματα, ρατσιστικές επιθέσεις και τα όποια τραγικά από πλευράς συνθηκών διαβίωσης κέντρα υποδοχής. Κοινώς, ξεφεύγει κανείς από έναν πόλεμο και μπαίνει σε άλλο.

Κυβέρνηση & τρόικα με φόντο τους αριθμούς

Μέχρι την συνάντηση του Eurogroup την 9η Δεκεμβρίου μετατίθεται η συζήτηση με την τρόικα  όπου και αναμένεται να παρθούν οριστικές αποφάσεις για τα θέματα που ταλανίζουν τους διαπραγματευτές. Η αγωνία λοιπόν στο έπακρο για τους κυβερνώντες αφού οι πιέσεις από την τρόικα είναι αφόρητες και το παιχνίδι έχει ξεπεράσει τα ανεκτά όρια. Συμβαίνει όμως για πρώτη φορά αυτή κατάσταση; Είναι άγνωστες οι διαφορές στα παζάρια, που κάθε φορά προκύπτουν από τις εκάστοτε επισκέψεις της τρόικα; Οι διαφοροποιήσεις στα εισπραχθέντα ποσά, τους φόρους και τις περικοπές είναι δεδομένες κάθε φορά που η τρόικα εμμένει στις σκληρές αξιώσεις της. Η κυβέρνηση, από την άλλη, δεχόμενη ισχυρές κοινωνικές πιέσεις θέλει να δείξει στον κόσμο ότι στην χειρότερη περίπτωση  δεν πέφτει αμαχητί και στην καλύτερη εξοικονομεί πολύτιμο χρόνο που δίνει ανάσα στους πολίτες.  Ο καλός και ο κακός λοιπόν σε όλη του την έκταση, με τον άσχημο να κρύβεται επιδεικτικά. Οι διαπραγματεύσεις αυτές αφορούν και όσους αναμένεται να απολυθούν ή να μπουν σε διαθεσιμότητα,  αλλά παράλληλα εστιάζονται στα ποσά που πρέπει να εισπραχθούν από τους φόρους και τις νέες περικοπές, που όμως η κυβέρνηση αποκλείει κατηγορηματικά. Πώς όμως αλήθεια, θα υπάρξει συμβιβασμός και με ποιο τρόπο θα κατορθώσουν να φτάσουν σε κάποια συμφωνία; «Δύσκολη η συμφωνία, αλλά νομίζω ότι μπορούμε», λέει ο υπουργός Οικονομικών.  Και το παιχνίδι με τους αριθμούς έχει δρόμο ακόμη καθώς το δημοσιονομικό κενό είναι μεγάλο. Αλλά προς τι όλες αυτές οι διαπραγματεύσεις κάθε φορά; Γιατι αυτός ο χαλασμός αφού τα θέματα έχουν προ πολλού κριθεί και η χώρα μας, καθώς φαίνεται, δεν θα αποφύγει στο μέλλον και νέα μέτρα; Για το φαίνεσθαι, πιστεύω, γίνονται τα περισσότερα, για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό σε όλη τούτη την ιστορία, με τους πολίτες απλά να κοιτούν να περισώσουν ότι μπορούν και την κυβέρνηση να επιδιώκει να παρατείνει το χρόνο αναφορικά με τις νέες φοροεπιδρομές. Η Ελλάδα θα βρίσκεται για πολλά χρόνια ακόμη στο μάτι του κυκλώνα και αυτό φαίνεται καθαρά από τις όποιες αψιμαχίες μεταξύ κυβέρνησης και τρόικα, τις αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις  αλλά και τις πυρετώδεις διαβουλεύσεις. Σε μια κατάσταση που δεν διορθώνεται παρά τις συνεχείς υποσχέσεις του πρωθυπουργού, σε μια αποκλιμάκωση που δεν αναμένεται παρά τα πολλά ταξίδια και τις υπογραφές συμφωνιών, οι πολίτες ψάχνουν να βρουν τρόπους να αντιδράσουν κατά δικαίων και αδίκων, περισσότερο για να εκτονωθούν για την κατάσταση που έχουν περιέλθει  και  λιγότερο για την διαφιλονικούμενη εξασφάλισή τους στις εποχές της παρατεταμένης κρίσης που δεν αναμένεται να τελειώσει. Οι πολίτες, λοιπόν, είναι οι πρώτοι και τελευταίοι αποδέκτες των όποιων διαξιφισμών, των διαπραγματεύσεων και των διαβουλεύσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται κάθε φορά  ερήμην τους είναι  τόσο προκλητικές που δεν αφήνουν περιθώρια διόρθωσης γιατί ακριβώς είναι δυσανάλογα τα μεγέθη, με τα κέρδη να πολλαπλασιάζονται και τις απώλειες στον κοινωνικό ιστό να μην απασχολούν σχεδόν κανένα αφού το άκομψο αυτό παιχνίδι παίζεται στους αριθμούς. Γιατί νούμερα βάζουν κάτω και μελετούν, αριθμούς που απλά η μια μεριά δεν αποδέχεται και η άλλη προασπίζεται με πάθος. Με μια τρόικα να επιζητεί ολοένα και περισσότερο  νέα μέτρα, με μια κυβέρνηση να αμύνεται όχι πάντα σθεναρά και ανάλογα με το μέγεθος των λαϊκών αντιδράσεων, ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τους πολίτες που δεν βλέπουν πως θα γυρίσει η κατάσταση.  Η δουλειά παραμένει στα τεχνικά κλιμάκια του Υπουργείου Οικονομικών και της τρόικα, στις εναλλαγές των αριθμών και τις αυξομειώσεις στα ποσοστά. «Μάχη γίνεται κάθε φορά», ομολογούν από την κυβέρνηση, πραγματικός πόλεμος με τους στόχους και τα όποια επιτεύγματα. Ο πρωθυπουργός θεωρεί πως αυτή η μάχη έχει κερδηθεί, η αντιπολίτευση πως το σόου δεν έχει τελειωμό και πως οι μέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες. Και όλα αυτά σε μία εποχή όπου το να πει κανείς πως έχει ακόμη κανονική εργασία, φαντάζει πρόκληση στα μάτια των πολλών, που έχουν απολέσει προ πολλού τα εργασιακά τους δικαιώματα, που εξάντλησαν τα επιδόματα ανεργίας και που δεν υπάρχει καμία πλέον λίστα για αυτούς.  Προστριβές λοιπόν ανάμεσα στην τρόικα και την κυβέρνηση κάθε φορά που πέφτει στο τραπέζι η πρόταση για νέα μέτρα. Όμως ακόμη και αυτοί που τα προτείνουν, έχουν χάσει το μέτρο.  Γιατί κατά βάση, επιθυμούν απλά όλοι τους  να θυμίσουν πως τίποτε δεν τελείωσε και πως το παιχνίδι αυτό με τους αριθμούς έχει ακόμη μέλλον. Γιατί, στην ουσία των πραγμάτων, αυτοί ακριβώς οι αριθμοί είναι που κάνουν τη διαφορά και κατανέμουν τα κέρδη και τις απώλειες μακριά από τους πολίτες.  

Κυβέρνηση εν υπνώσει & εντολές εν θερμώ

Όλα  περιστρέφονται  στην Ελλάδα γύρω από τις περικοπές στον ιδιωτικό τομέα αλλά και τους νέους φόρους, αφού πρώτα «τακτοποιήθηκαν» οι υποθέσεις του Δημοσίου, με τις επικείμενες απολύσεις που αναμένεται να μην περιοριστούν στο πρώτο κύμα. Με γοργές κινήσεις και αστραπιαία θέσπιση κανόνων επιχειρείται η φίμωση του κάθε ιδιωτικού υπαλλήλου, αφού πλέον σε κείνον στρέφεται το ενδιαφέρον των κάθε λογής αφεντικών, που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση με τις μειώσεις μισθών, που τα τελευταία χρόνια μονοπωλούν την επικαιρότητα. Δεν φτάνει  που οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς καμιά ουσιαστική εξασφάλιση, έρχονται τώρα και τα μέτρα της τρόικα να δώσουν την χαριστική βολή και σε τούτον τον εργασιακό μεσαίωνα που αποκαλείται «ιδιωτικός τομέας», με κάποιους ελάχιστους καλά αμειβόμενους και την πλειοψηφία που τρέφεται με ψίχουλα. Σε πλήρη ετοιμότητα και οι μηχανισμοί που επιβάλλουν τις προϋποθέσεις της υποτιθέμενης εξόδου της χώρας από την κρίση, εισβάλλουν κάθε λίγο και λιγάκι στα σπίτια μας μέσω των δελτίων των οκτώ, με απώτερο στόχο την φίμωση ολοένα και περισσότερο διαμαρτυρομένων, που προς το παρόν  έχουν εγκαταλείψει τις πλατείες. Εν τω μεταξύ, τα προβλήματα αυξάνουν και λύσεις δεν αναμένονται από την μια μέρα στην άλλη. Περισσότερο οι λύσεις αυτές δεν προβλέπονται τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια και ας ισχυρίζονται κάποιοι το αντίθετο. Θα δείτε που θα συνεχίσουν και εντός του 2014 να μιλούν για επικίνδυνο βηματισμό σε τεντωμένο σχοινί και σε καμία περίπτωση για οικονομική ανάκαμψη, μετατρέποντας τις υποσχέσεις του πρωθυπουργού σε γραφική ανάμνηση. Ήδη από το ΔΝΤ μιλούν για ανα΄καμψη το 2015 κια όχι το 2014,άσχετα μάλιστα από το τι ανάπτυξη εννοούν. Στο μεταξύ, οι Έλληνες  εξακολουθούν να εργάζονται σκληρά με πολύ χαμηλούς μισθούς. Και ενώ το εισόδημα των εργαζομένων μειώνεται δραματικά, αυξάνεται η κερδοφορία στις μεγάλες επιχειρήσεις, που τις όποιες ζημιές τις έχουν ήδη αντισταθμίσει με μαζικές απολύσεις και θεαματικές μειώσεις μισθών. Στο μεταξύ, ιδιωτικοποιούνται για το «καλό της χώρας» και οι εναπομείναντες Οργανισμοί και τα κέρδη πλέον περνούν στα χέρια άλλου είδους καρτέλ, εξ ολοκλήρου διαφορετικών από αυτά που καρπώνονταν επί χρόνια από τον κρατικό κορβανά. Κάποιοι άλλοι λοιπόν εισέρχονται στο βασίλειο της κερδοφορίας, προφασιζόμενοι την όποια εξυγίανση και σαφώς λιγότερο εκτεθειμένοι στα μάτια του ήδη καταπονημένου κόσμου. Γι΄αυτό σας λέω πως πρέπει να προσέχουμε τις επισκέψεις των τροικανών. Από αυτές τις συναντήσεις βγαίνουν πολλά. Γι΄αυτό θα πρέπει να παρακολουθούμε προσεκτικά τι λένε και πως το λένε. Ακόμη και αν αυτό που λένε είναι προς το συμφέρον μας. Με δεδομένο μάλιστα ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι προσκυνητής των όποιων εντολών για μειώσεις μισθών και αυξήσεις φόρων, υπό το πέπλο των προσχηματικών αντιθέσεων για τα ποσά που εξαγοράζουν την επιβίωσή της με την μη αποκάλυψη των παρελθοντικών ατασθαλιών σε προκαθορισμένη συγκάλυψη με τους εταίρους, τα πράγματα πολύ απλά κυλούν σε ρυθμούς  Ηράκλειας ανέλκυσης του οικονομικού κουφαριού της χώρας από τον βυθό της διαφθοράς, που κάποιοι επεσήμαναν επί δεκαετίες και ως απάντηση ελάμβαναν την γνώριμη υποχθόνια σιωπή της εκάστοτε εξουσίας. Ας αφήσουμε λοιπόν την task force να ολοκληρώσει την καθέλκυση, αντικαθιστώντας τον σκελετωμένο κουφάρι της Ελλάδας με την σκληρή επιτήρηση των τραπεζιτών και των κάθε λογής έμπειρων τοποτηρητών από τις Βρυξέλλες και τις ΗΠΑ. Ας αφήσουμε δε μαζί με αυτή κατά μέρους και τις «γενναίες» τοποθετήσεις των κυβερνητικών παραγόντων που πριν τις συναντήσεις με τους τροικανούς ανεμίζουν τα λάβαρα της επανάστασης και την ώρα των διαπραγματεύσεων κουνούν λευκή σημάια. Γιατί πολύ απλά, ο λόγος της κάθε κας Μέρκελ ή Λανγκάρντ είναι κανόνας και απόφαση εν θερμώ που στοχεύει την συμφέρουσα εξέλιξη του παιχνιδιού, ένα παιχνίδι  που για να λήξει, θα πρέπει κάποιοι να θυσιαστούν. Με λίγα λόγια, εσείς οι ίδιοι που απορείτε με το πώς επιβιώνει μια χώρα σε παρατεταμένη ύφεση, άλλοτε με απειλές όταν οι διαδηλωτές κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια, και άλλοτε με φιλοφρονήσεις όταν εκτελούνται αδιαμαρτύρητα οι διαταγές. Από μια κυβέρνηση που έχει προ πολλού καταθέσει τα όπλα γιατί πολύ απλά πορεύεται εν υπνώσει, υπό τας εν θερμώ εντολάς της ευρωπαικής εξουσιαστικής ελίτ.      

Συναντήσεις Σαμαρά & σύγχρονο δουλεμπόριο

Στην Γερμανία ο πρωθυπουργός και οι ελπίδες στο κυβερνητικό επιτελείο για κατανόηση από την Μέρκελ καλά κρατούν. Όλοι οι συνεργάτες του πρωθυπουργού ρίχνουν το βάρος τους σε αυτές τις συναντήσεις, που καθώς λένε είναι το βαρόμετρο για την μελλοντική συμπεριφορά των εταίρων. Με όπλο το εκ του ασφαλούς επιχείρημα περί μακροχρόνιων θυσιών και σημαία την ανάταξη της οικονομίας εντός του 2014, ο Αντώνης Σαμαράς θα επισκεφθεί το βαρύ πυροβολικό της ΕΕ, με την ελπίδα πως θα ξημερώσει μια άλλη εποχή για την χώρα, μετά τα καλά λόγια του Σούλτς αλλά και των υπόλοιπων εταίρων στην ΕΕ. Θέλει να πιστεύει ο πρωθυπουργός πως αυτά τα ταξίδια είναι κρίσιμα και καταλύτης των εξελίξεων στις φτωχές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που μαστίζονται από την ανεργία και την φτώχεια. Την ίδια στιγμή που η τρόικα αξιώνει ολοένα και περισσότερα, την εποχή που τα ελληνικά νοικοκυριά δεν παρηγορούνται στο παραμικρό από τις όποιες αισιόδοξες ρήσεις για την Ελλάδα της νέας εποχής, την στιγμή αυτή επιλέγει ο Αντώνης Σαμαράς να αποδείξει με την επίσκεψη στην Μέρκελ πως η χώρα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Μόνο που….το επίπεδο αυτό δεν φαίνεται ούτε στην ρευστότητα, ούτε και στην αγορά. Επενδύσεις που υπόσχονται, δεν έρχονται και αιτία δεν είναι ο όποιος ΣΥΡΙΖΑ, θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται παρά την παρουσίαση διαφορετικών αριθμών από τους υπουργούς Οικονομικών, Εργασίας και Ανάπτυξης. Λένε με ευφράδεια πως με την βοήθεια προγραμμάτων επιδοτήσεων αλλάζει το τοπίο και πως οι επιχειρήσεις αναθαρρεύουν και προσλαμβάνουν κόσμο. Το λένε και το πιστεύουν κιόλας! Πέρα από τους αριθμούς όμως, που εύκολα κατασκευάζονται, υπάρχει και η πραγματικότητα, με την ανεργία να έχει ήδη ξεπεράσει το 30% και στους νέους να προσεγγίζει το 70%. Αυτά τα παραδέχεται ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός που σε άλλες των περιπτώσεων διατείνεται πως η χώρα κάνει μεγάλα άλματα προόδου. Πως συμβιβάζεται να μιλά κανείς για πρόοδο και παράλληλα να παραδέχεται πως οι αριθμοί είναι αποκαρδιωτικοί, αυτό δεν το γνωρίζω. Εκτός και αν στην κυβέρνηση έχουν πάρει στα σοβαρά το επικοινωνιακό παιχνίδι και δεν λένε να το σταματήσουν μέχρι να πείσουν και τον τελευταίο δύσπιστο πολίτη πως τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο.  Και δυστυχώς, το παιχνίδι αυτό από ένα σημείο και μετά, είναι άκρως επικίνδυνο. Προς Βερολίνο λοιπόν ο πρωθυπουργός και οι συμφωνίες με τις γερμανικές αρχές μάλλον θα μονοπωλήσουν την επικαιρότητα, αφού στα σίγουρα προηγουμένως η γερμανίδα καγκελάριος θα ομολογήσει πως η Ελλάδα έχει κάνει προόδους σε όλα τα επίπεδα. Η Πριμοδότηση όμως αυτή του Αντώνη Σαμαρά έχει να κάνει περισσότερο με την προάσπιση των γερμανικών συμφερόντων στην περιοχή, παρά με την παραδοχή της νέας εποχής στα οικονομικά της χώρας μας. Η Άνγκελα Μέρκελ, έχοντας πρώτα να ολοκληρώσει το δύσκολο έργο της συμφωνίας με τους σοσιαλδημοκράτες του SPD στο εσωτερικό της χώρας της, θα επιχειρήσει να δείξει στους γερμανούς πολίτες ότι η χώρα τους είναι το μεγάλο αφεντικό της ΕΕ και πως οι οικονομικές τους θυσίες για τους φτωχούς του ευρωπαϊκού Νότου δεν θα πάνε χαμένες. Τουναντίον, για τους Γερμανούς η Ελλάδα ήταν και παραμένει φιλέτο για πολλαπλή επενδυτική χρήση και ειδικά αυτή την εποχή που οι Έλληνες όχι απλά δεν απαιτούν, αλλά είναι ευχαριστημένοι με τον παραμικρό μισθό και εργασία. Ξέρουν λοιπόν πολύ καλά οι Γερμανοί με ποιους έχουν να κάνουν και σε ποιους απευθύνονται. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα δώσει λοιπόν για μια ακόμη φορά το παρόν και τα διαπιστευτήριά του για μια πολιτική που δίνει το δικαίωμα πολυποίκιλων επεμβάσεων στα εσωτερικά της χώρας. Θα προηγηθούν βέβαια, όπως προείπα τα καλά λόγια της καγκελαρίου για μια Ελλάδα διαφορετική και προπαντός λιγότερο απαιτητική. Κατά τα άλλα, βέβαια, θα ξεχάσουμε για μια ακόμη φορά τις όποιες αξιώσεις για αποζημιώσεις από τις ναζιστικές θηριωδίες, είναι το μόνο σίγουρο. Κοινώς, όση περισσότερη ησυχία, τόσο το καλύτερο για μας. Όσο λιγότερες αξιώσεις, τόσο μεγαλύτερη εγγύηση πως δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα. Αρκεί να μην μιλάμε για το παραμικρό και να υποκλινόμαστε στον Έλληνα πρωθυπουργό που με τις υποχωρήσεις του κατάφερε να μας εκτιμούν. Και η εκτίμηση αυτή φαίνεται ολοκάθαρα από το πώς μας θεωρούν οι Κεντροευρωπαίοι.. Λες και για όλα τα κακά της Ευρώπης ευθύνονται οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και οι Ιταλοί. Λες και δεν είναι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός η αιτία που ακόμη και στις πλούσιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης καταργούνται χιλιάδες θέσεις εργασίας και οι περικοπές προτείνονται ως η μόνη λύση για την κάλυψη των οικονομικών κενών που προκάλεσε το σύγχρονο δυτικό δουλεμπόριο. 

Παρακολούθηση Μέρκελ - NSA & άσυλο Σνόουντεν

Μάχη γίνεται στην Γερμανία για το θέμα της παρακολούθησης του κινητού τηλεφώνου της Άνγκελα Μέρκελ από την αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών NSA. Οι σχέσεις Γερμανών και Αμερικανών έχουν φτάσει σε οριακό σημείο και οι ευθύνες που καταλογίζονται προσωπικά στον Ομπάμα είναι μεγάλες. Οι Γερμανοί, προσβεβλημένοι από την συμπεριφορά των συμμάχων τους, προτείνουν μέχρι και την δημιουργία ανεξάρτητου γερμανικού provider για την αποφυγή των παρακολουθήσεων της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας των γερμανών πολιτών από τους Αμερικανούς. Από την άλλη πλευρά, πληθαίνουν οι φωνές στις ΗΠΑ για πρωτοβουλία του Ομπάμα προκειμένου να ζητήσει προσωπικά συγγνώμη από την γερμανίδα καγκελάριο. Σε συνέντευξή στο Spiegel, ο γνωστός αμερικανός ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζον Μάκ Κέιν, δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι παρά το γεγονός ότι ακόμη και φιλικές χώρες παρακολουθούνται μεταξύ τους, εντούτοις η παρακολούθηση του τηλεφώνου της Άνγκελα Μέρκελ ήταν απαράδεκτο γεγονός και πως υπάρχουν όρια στην ιδιωτική ζωή που πρέπει πάση θυσία να τηρούνται. Αναμπουμπούλα λοιπόν στις σχέσεις Αμερικανών και Γερμανών, με δεδομένη την σε εκκρεμότητα υπόθεση Σνόουντεν, του ανθρώπου που αποκάλυψε τις δραστηριότητες της NSA. Το γεγονός και μόνο της πρόσφατης επίσκεψης στην Ρωσία του γερμανού βουλευτή των Πρασίνων, Στρόμπελε, στον Σνόουντεν και ο πολλαπλασιασμός των φωνών που ζητούν χορήγηση ασύλου για τον άνθρωπο που σε όλο τον κόσμο ζητούν να προστατευθεί από τους αμερικανούς πράκτορες, δείχνει πως η όλη υπόθεση είναι πολύ σοβαρή. Βέβαια οι Αμερικανοί, κάνουν ότι περνά από το χέρι τους προκειμένου να συλλάβουν τον «προδότη», όμως οι Ρώσοι απ ΄ότι φαίνεται - που τον φυλάσσουν καλά - έχουν ήδη πάρει αυτό που θέλουν. Ο ίδιος βέβαια ο Σνόουντεν, σε αποκλειστικό άρθρο του στο Spiegel κάνει λόγο για τις επιπτώσεις της παρακολούθησης της ιδιωτικής σφαίρας, λέγοντας πως τα προγράμματα της κατασκοπευτικής τεχνολογίας δεν απειλούν μόνο την ιδιωτική ζωή αλλά και την ελευθερία έκφρασης όπως και τις ίδιες τις ανοικτές κοινωνίες. «Έχουμε το ηθικό καθήκον», γράφει ο Σνόουντεν, να περιορίσουμε τα προγράμματα παρακολούθησης και να προστατεύσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και καταλήγει λέγοντας πως «όποιος λέει την αλήθεια δεν διαπράττει έγκλημα». Ο Έντουαρντ Σνόουντεν λοιπόν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, την ίδια στιγμή που η παρακολούθηση του κινητού της Μέρκελ εξελίσσεται σε πρώτης τάξεως προστριβή στις αμερικανο-γερμανικές σχέσεις. Οι εξελίξεις γύρω από το εν λόγω ζήτημα αναμένεται να απασχολήσουν περαιτέρω την επικαιρότητα, με δεδομένο ότι οι Αμερικανοί δεν θα σταματήσουν εδώ. Και οι Γερμανοί, όμως, με τον αέρα της πρώτης ευρωπαϊκής δύναμης δεν θα ανεχτούν άλλες παρακολουθήσεις. Το θέμα πάντως θα ακολουθήσει την πορεία του. Μαθαίνω ότι στην Γερμανία, ως αντίδραση αναμένεται η παραγγελία κινητών τηλεφώνων για τα μέλη της κυβέρνησης, ειδικά κατασκευασμένα που δεν θα μπορούν να ανιχνευτούν από τα όποια προγράμματα παρακολούθησης. Να σημειώσω δε ότι και στην χώρα μας θα έπρεπε κάτι να κάνουν και να αντιδράσουν, με δεδομένο ότι η NSA έχει καταπατήσει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, που φτάνουν ακόμη και σε στενή παρακολούθηση των ίδιων των κυβερνήσεων. Ο Μεγάλος Αδελφός, λοιπόν, που επιτηρεί τα πάντα, ισχύει ακόμη και γι΄αυτούς που τον εφεύραν. Δεν ξεφεύγει κανείς από το βεληνεκές του, πολύ δε περισσότερο όσοι βρίσκονται απέναντι του. Ο Σνόουντεν είπε αυτά που έπρεπε να πει. Το άσυλο στην Ρωσία θα εκπνεύσει μετά από μερικούς μήνες. Ως τότε, ασφαλώς και θα έχει αποκαλύψει πολλά στους Ρώσους, με ότι αυτό συνεπάγεται για την διεθνή κατασκοπευτική ισορροπία. Μέχρι τότε όμως το βάρος πέφτει και στην γερμανίδα καγκελάριο, που θα πρέπει να αποφασίσει αν θα χορηγήσει άσυλο στον Σνόουντεν προκειμένου αυτός να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή της γερμανικής Βουλής. Ανακατεύεται λοιπόν και πάλι η παγκόσμια τράπουλα. Και οι ηγέτες κοιτούν με καχυποψία ο ένας των άλλον. Η γερμανική άρνηση για συνδρομή στην αμερικανική πρόταση για στρατιωτικό χτύπημα στην Συρία μάλλον εκνεύρισε τους Αμερικανούς που βλέπουν την Ρωσία, μετά το επιτυχημένο come –back στην Συριακή κρίση, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που αν μη τι άλλο εξοβελίζουν τα αμερικανικά συμφέροντα. Αυτό, η υπόθεση Σνόουντεν και η εμπλοκή με την Γερμανία δεν δημιουργούν και τις καλύτερες συνθήκες για τις ΗΠΑ. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Το εγγύς μέλλον θα δείξει αν οι Γερμανοί θα τραβήξουν το σχοινί ή αν οι Αμερικανοί θα μιλήσουν για άλλη μια φορά για τον κίνδυνο «εξ΄Ανατολάς. Αναμένεται, με λίγα λόγια, πολύ παρασκήνιο αλλά και εξελίξεις εις ότι αφορά την υπόθεση της NSA. Με δεδομένο μάλιστα ότι και οι άλλες χώρες που φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν στο παγκόσμιο στερέωμα δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια.

Οι ζυμώσεις από την πρόταση δυσπιστίας

Σιγά μην είχε περισσότερες διαρροές ο κυβερνητικός συνασπισμός κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα ρισκάριζε την θέση του και την διαγραφή του από το κόμμα αν δεν είχε εξασφαλισμένη την επόμενη κίνηση και κάθοδό του; Το λέω αυτό διότι οι τακτικισμοί σε τέτοιες περιπτώσεις υπερτερούν της πραγματικής θέλησης. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι βγήκε δυναμωμένος από αυτή την  ψηφοφορία και πως πλέον μπορεί να βαδίζει ανενόχλητος στην υλοποίηση των δεσμεύσεων απέναντι στην τρόικα και τους εταίρους. Όμως το ζητούμενο μετά από αυτήν ψηφοφορία δεν ήταν η πτώση της κυβέρνησης που ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας δεν την περίμενε. Η ουσία ήταν να φανεί πως τα προβλήματα συνεχίζονται, πως η έφοδος στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ από τις αστυνομικές δυνάμεις δεν θα περνούσε έτσι και πως σε γενικές γραμμές η χώρα βρίσκεται σε οριακό σημείο από πλευράς ανοχής. Πάνω απ΄όλα όμως, να κοιτάψουν τα κόμματα προς τα ενδότερά τους. Η ψηφοφορία για την πρόταση δυσπιστίας απλά ανακάτεψε για λίγο την τράπουλα και έφερε τα πάνω-κάτω στην κυβερνητική ατζέντα. Δεν είναι καιρός για αποτιμήσεις από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, ούτε εποχή για να αξιολογηθούν οι κάθε είδους ανταρσίες. Το θέμα είναι ότι για άλλη μια φορά στο Κοινοβούλιο ειπώθηκαν πολλά για τα δεινά που υφίσταται ο ελληνικός λαός, πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Ακούστηκε μάλιστα και από τα χείλη του Αντώνη Σαμαρά ότι από το τέλος του 2014 θα αρχίσει η ανάκαμψη. Το συγκρατούμε αυτό γιατί θα χρειαστεί αργότερα. Η ψηφοφορία στην Βουλή ένα πράγμα έδειξε, ότι όσες προτάσεις μομφής και να γίνουν, δεν πρόκειται να επηρεάσουν το κλίμα που επικρατεί στην κοινωνία, μια κατάσταση που σε καμία περίπτωση δεν καταδεικνύει προσπέρασμα της κρίσης. Αν ο πρωθυπουργός έχει κάποια ιδέα για το πώς θα βγει η χώρα από αυτή την κρίση, αυτό δεν φαίνεται από  τα λεγόμενά του περί επιστροφής ως μαγείας στις αγορές από το 2014, για τον απλούστατο λόγο ότι σε αυτό θα πρέπει να ανταποκριθούν και οι πολίτες. Γιατί, ποια ισχύ έχει αυτή η επιστροφή όταν δεν αντανακλάται στην κοινωνία; Όσοι αριθμοί και να προσεγγιστούν με επιτυχία, αυτό που έχει σημασία είναι ποια η επίδρασή τους στον κοινωνικό ιστό. Η δε οικονομία της χώρας δεν γίνεται μόνο με την προσέλκυση νέων επενδύσεων αλλά με την προσφορά καλά αμειβομένων θέσεων. Από τέτοιες υποσχέσεις όμως έχει χορτάσει ο ελληνικός λαός, και έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια εμπιστοσύνης προς  τας υποδείξεις. Οι νέες θέσεις εργασίας όμως δεν δημιουργούνται ποτέ ανεξάρτητα από την κερδοφορία των ξένων επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια, πρώτα αποτιμάται το κέρδος και μετά προσλαμβάνεται προσωπικό, με συνήθως χαμηλές αμοιβές. Βέβαια, και τα συνδικάτα εκεί εστιάζουν το ενδιαφέρον τους, στην τήρηση των όποιων συλλογικών συμβάσεων και όχι για το είδος ή τις συνθήκες της εργασίας. Αποτελούν και αυτά ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Όμως αυτό το παιχνίδι παίζεται από αόρατους παίχτες. Διεξάγεται με άνισους κανόνες εις ότι αφορά την σχέση προσφοράς εργασίας και κερδοφορίας. Και ειδικά σε μια χώρα που πεινάει, το έργο γίνεται ευκολότερο για τους όποιους επενδυτές, που με λίγα καθαρίζουν. Αυτή είναι η Ελλάδα του 2013, αυτές είναι οι προοπτικές που υπόσχεται ο πρωθυπουργός. Με λίγα λόγια, αφήστε τους επενδυτές να έρθουν, μην τορπιλίζετε τα συμφέροντα της χώρας, αλλά πάνω α΄όλα μην ψάχνετε για εργασιακή άνοιξη. Γι΄αυτό λοιπόν, σας λέω, τα λεγόμενα του Αντώνη Σαμαρά κατά την διάρκεια της συζήτησης της πρότασης μομφής δεν έχουν και τόση σημασία. Και σε τελική ανάλυση, ποια θετικά θα αποκομίσουν οι πολίτες από την περιλάλητη επιστροφή στις αγορές; Μήπως θα παρθούν πίσω τα μέτρα; Μήπως θα υπάρξουν πρόσθετες ελαφρύνσεις ή απλά επιστροφή στο προηγούμενο στάτους; Δεν διευκρινίζεται τίποτα. Η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκάλυψε κάτι διαφορετικό. Θα έλεγε κανείς πως για μια ακόμη φορά απογυμνώθηκαν οι ντελάληδες της υποτιθέμενης νένας εποχής. Και μαζί με όλα που ακούστηκαν, απλά παραδέχτηκαν οι πάντες πως το χρονικό σημείο είναι οριακό. Κατά τα άλλα, και οι ψήφοι έπεσαν κατά το αναμενόμενο και η κυβέρνηση κομπορρημονεί για την ενότητά της. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πως είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κυβερνήσει, καραδοκώντας για το μοιραίο λάθος. Τακτικές περισσότερο θα έλεγα περισσότερο πως δοκιμάστηκαν. Και τα κόμματα κοίταξαν προς τα ενδότερά τους, γιατί χωρίς αυτό το παιχνίδι μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί. Τακτικές και ενδοκομματικές ζυμώσεις που δεν αφορούν τους πολίτες.

Η σημερινή Ελλάδα & η ατολμία των πολιτών

Ενώπιον μιας χώρας που βρίσκεται για πέμπτο χρόνο σε κρίση, με μια κυβέρνηση σε συνεχή αμφισβήτηση από μεγάλο μέρος των πολιτών και ψηφοφορίες εντός κοινοβουλίου που δεν επιφέρουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, οι ενέργειες για το αύριο υπολείπονται της ουσίας για μια νέα πραγματικότητα, εντός ή εκτός κοινοβουλίου. Βέβαια, και να αφηνόταν στην τύχη του το πράγμα, σου λέει ο άλλος, και να μην γινόταν καμία πρόταση μομφής ούτε να συζητούταν το ενδεχόμενο επανάληψης των εκλογών, και πάλι δεν θα άλλαζε τίποτε, τουναντίον ή όλη κατάσταση θα έδειχνε ότι οι πάντες δέχονται αδιαμαρτύρητα τα όποια νέα μέτρα. Οι αποφάσεις για την τύχη μας είναι καθημερινές. Οι φόροι σχεδόν προβλέψιμοι όσο οι αντιστάσεις δεν διαρκούν. Βρίσκει πεδίο η κυβέρνηση και επιβάλλει τις όποιες νέες φοροεπιδρομές με χαρακτήρα απλών αλλαγών, μεγάλων όμως επιβαρύνσεων στα πορτοφόλια των πολιτών. Έτσι έγινε και με το υπό κατάθεση νομοσχέδιο για τον φόρο ακινήτων, παρά τις όποιες υποσχέσεις περί διορθώσεων. Έτσι θα γίνει και με την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων στην λογική της συμπλήρωσης του απαιτούμενου αριθμού από την τρόικα. Με λίγα λόγια, κάθε μέρα που περνά και νέες αποφάσεις για την τύχη του τόπου. Το πάζλ συμπληρώνουν οι τιμές που δεν πέφτουν παρά μονάχα όταν το αδιέξοδο φτάσει στο αποκορύφωμα. Για παράδειγμα, η τιμή του καφέ όχι μόνο δεν μειώνεται, τουναντίον σε πολλές των περιπτώσεων στο κέντρο της Αθήνας φτάνει μέχρι και τα πέντε ευρώ. Οι δικαιολογίες πολλές, τα επιχειρήματα με τον σωρό. Το αποτέλεσμα όμως το ίδιο με αυτό πριν από τέσσερα χρόνια, σα να μην ακούμπησε την χώρα το παραμικρό. Το ίδιο βλέπει κανείς και στα τρόφιμα όπου δήθεν εκπτώσεις από τις μεγαλοεταιρείες και τις αλυσίδες σούπερ-μάρκετ δεν μειώνουν την σημασία του γεγονότος ότι η τιμή ενός μπουκαλιού γάλατος παραμένει απαγορευτική για τα φτωχά νοικοκυριά. Η υποκρισία από τις εταιρείες είναι τόσο μεγάλη που θεωρούν πως με το μάρκετινγκ πέτυχαν να μετριάσουν την εικόνα της ακρίβειας που σαρώνει την χώρα. Και από την μεριά του κράτους, βέβαια, η παραμικρή αντίδραση για μείωση ή πλαφόν στις τιμές, ένα κράτος που υπηρετεί την καπιταλιστική λογική της μη παρέμβασης στον επιχειρηματικό ανταγωνισμό. Και ας ρημάξουν τα νοικοκυριά, ας μην μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα κιλό ψωμί αμέτρητες οικογένειες, και παρακαλώ όχι με ειδικά προβλήματα. Στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι τραγικά. Τα «βερεσέδια» - που να σημειώσω δεν έπαψαν ποτέ ούτε τις εποχές των παχιών αγελάδων και του μαύρου χρήματος – είναι καθημερινό φαινόμενο και μάλιστα σύνηθες για τους πολλούς. Τίποτε δεν άλλαξε εδώ και δεκαετίες, όταν τα κομματικά τσιράκια έκαναν χρυσές δουλειές με τα βολέματα των μεσοαστών. Τώρα λοιπόν μιλάμε απλά για ανθρωπιστική καταστροφή και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Μιλάμε πολύ απλά για πολλαπλασιασμό των ρακοσυλλεκτών αλλά και των ανθρώπων που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, όσο και να σας φαίνεται παράξενο. Μια βόλτα τις νυχτερινές ώρες, θα πείσει τον καθένα για του λόγου το αληθές. Μπροστά λοιπόν σε μια τέτοια κατάσταση, μπροστά στις εικόνες ρακένδυτων χωρίς την δυνατότητα του παραμικρού μεροκάματου, που δήθεν δεν υπάρχει λόγω κρίσεως σύμφωνα με τα επιχειρήματα των μεγαλο-μεσοαστών, το κράτος ιδροκοπά να παρουσιάσει στην τρόικα τα επιθυμητά νούμερα. Πόσο άραγε απέχουν οι προτάσεις δυσπιστίας από την λιμοκτονία ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, ανθρώπων που όχι απλά δεν έχουν να πληρώσουν την ΔΕΗ και τον ΟΤΕ αλλά αγωνιούν για την τροφή της επόμενης μέρας; Όμως αυτοί συνεχίζουν τα παιχνίδια στα διαπραγματευτικά τραπέζια. Και η αγορά, λέει, θα επιστρέψει κάποτε στους κανονικούς προ κρίσης ρυθμούς. Αν αυτό δεν είναι υποκρισία, τι είναι; Αν με τον τρόπο αυτό δεν αποκοιμίζεται ο άτολμος λαός, τότε τι είναι; Αυτός που είχε πει ότι οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν έχει δίκιο αλλά στο μισό. Θα έλεγα καλύτερα, πως οι λαοί αλλάζουν τους ηγέτες, χωρίς να τολμούν χωρίς αυτούς. Αποτέλεσμα, κάθε φορά και μια νέα τραγωδία. Χθες η ασύλληπτη φοροδιαφυγή, σήμερα η ακραία φτώχεια, αύριο η βουβή αποδοχή και η παρατεταμένη σιωπή στο άκουσμα νέων φοροεισπρακτικών μέτρων. Τόλμησαν όμως ποτέ άραγε να αυτοοργανωθούν οι πολίτες στις γειτονιές και τα σοκάκια; Πείστηκαν πως το παιχνίδι είναι στημένο από κάθε άποψη; Ποτέ. Στην Ελλάδα με την μακρά ιστορική παράδοση του αρχαίου αμεσοδημοκρατικού μοντέλου, η Ελλάδα της εκκλησίας του Δήμου και της φιλοσοφικής παράδοσης, δεν είναι παρά η Ελλάδα των μνημονίων, της υποταγής, της αμορφωσιάς και της έλλειψης Παιδείας. Απέχει παρασάγγας από μια Ελλάδα που δεν έδωσε απλά τα φώτα στον κόσμο,  αλλά ήταν η περιοχή όπου εφαρμόστηκε στην πράξη η άμεση Δημοκρατία δια των αιρετών - ανακλητών εκπροσώπων του λαού. Από τότε όλα άλλαξαν. Και σήμερα δεν έχει απομείνει παρά αυτή ακριβώς η ανάμνηση πως κάποτε ο κόσμος ζούσε διαφορετικά. Και ίσως ούτε και αυτό παρά μονάχα η πραγματικότητα της στρατιάς των αστέγων και ανέργων από τον «σωτήριο» κοινοβουλευτισμό και τις παραφυάδες του.   Ενώπιον μιας χώρας που βρίσκεται για πέμπτο χρόνο σε κρίση, το μόνο επιχείρημα που ευσταθεί είναι ότι έχει τους ηγέτες που της αξίζουν, όπως όλος ο κόσμος που δεν μπορεί χωρίς αυτούς. Η διαφορά είναι μόνο στην δυνατότητα κατανάλωσης και στος είδος των επιχειρηματικών συμφερόντων.  

Εκκένωση ΕΡΤ & τριτοκοσμική χώρα

Εκκένωση του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ από την αστυνομία - ένα ακόμη τραγικό λάθος της κυβέρνησης - πρόταση μομφής από τον ΣΥΡΙΖΑ ως εσπευσμένη ενέργεια κατά της κυβερνητικής πολιτικής που του περιορίζουν την επόμενη κίνηση απέναντι σε μια νέα ενδεχόμενη παραβίαση της δημοκρατικής ομαλότητας, ΠΑΣΟΚ σε πλήρη σύμπνοια με ΝΔ, ΚΚΕ που κοιτά εκατέρωθεν με καχυποψία και όλο το ενδιαφέρον μεταφέρεται πλέον την Κυριακή. Λαλίστατοι οι εμπλεκόμενοι σχετικά με την επέμβαση στην ΕΡΤ, έχουν άποψη και δη απόλυτη. Ιδού, για του λόγου το αληθές, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε το τελευταίο του χαρτί «υποτίθεται για την ΕΡΤ που ο ίδιος κάποτε κατήγγειλε ως αμαρτωλή.  Στην ουσία το κάνει για να συγκρατήσει το κόμμα του που σπαράσσεται  μεταξύ ευρώ και δραχμής. Χωρίς βέβαια να νοιάζεται  καθόλου ότι η κίνηση αυτή λειτουργεί σα μαχαιριά στη χώρα μας, την ώρα που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους δανειστές και θα έπρεπε όλη της η προσοχή να είναι στραμμένη εκεί.» «Μαχαιριά» η πρόταση δυσπιστίας κε Κεδίκογλου; Δεν θα ερμηνεύσω τους κομματικούς τακτικισμούς, θα αναφερθώ μονάχα στην κυβερνητική εμμονή για λογοκρισία. Εδώ και κάμποσο χρονικό διάστημα, υπόσχονταν ότι όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θα αποκατασταθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τι βλέπουμε μέχρι τώρα; Μια δημόσια τηλεόραση λειψή έως αδιάφορη, εκβιασμούς για απώλειες των εργασιακών δικαιωμάτων και θεωρίες περί του νέου φορέα. Ο υφυπουργός δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, Παντελής Καψής ανέφερε πρόσφατα ότι σταδιακά θα αρχίσουν κάποιες προσλήψεις. «δεν μπορώ να πω πότε και πως και πόσοι ακριβώς, αλλά θα υπάρξει μια σταδιακή αποκατάσταση όλων των δραστηριοτήτων της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης». Ασάφεια, αοριστία και νεφέλωμα. Ποιος διασφαλίζει τους εργαζομένους της ΕΡΤ; Ποιος τους δίνει έστω και μια προοπτική για το εργασιακό μέλλον τους; Αλλά πάνω απ΄όλα, ποιος εγγυάται στον ελληνικό λαό μια άλλη ενημέρωση, ποιοτική και όχι κατευθυνόμενη; Το μελάνι για το «πάρτι» στην ΕΡΤ έχει στεγνώσει. Το ίδιο όμως εξαφανισμένοι είναι όλοι αυτοί που έμπαζαν κόσμο από τα παράθυρα στο Ραδιομέγαρο της Α. Παρασκευής επί δεκαετίες. Η ιστορία λοιπόν έχει να κάνει με το κτίριο και μόνο ή την «αποκατάσταση της νομιμότητας». Τα επιχειρήματα, σε κάθε περίπτωση αποτυχημένα. Η εμφάνιση και μόνο της αστυνομίας και των λουκέτων στην ενημέρωση, δεν είναι παρά το απαύγασμα της νέας εποχής για μια χώρα τελειωμένη από κάθε άποψη. Και κοντά σε όλα αυτά, να και η άποψη του Ανδρέα Λοβέρδου, ως προέδρου της Συμφωνίας για την Νέα Ελλάδα, που δηλώνει χαρακτηριστικά: «Δημόσια κτήρια που τελούν υπό κατάληψη φωτογραφίζουν μία τριτοκοσμική χώρα. Έπρεπε να αποκατασταθεί η ηρεμία στον χώρο αυτό. Όχι στην βία από κάθε πλευρά. Όχι στον αυταρχισμό. Ναι στην ειρήνη, στην λογική και στη νομιμότητα». Δημόσια κτίρια υπό κατάληψη ίσον τριτοκοσμική χώρα; Τι συνειρμός είναι αυτός; Μήπως, λέω, παραπέμπει αλλού, ξέρετε που; Λέμε τώρα, γιατί αυτό που αποκαλείται δημοκρατία δεν παραβιάζεται μόνο από την Χρυσή Αυγή. Και η υπόθεση έχει και συνέχεια. Γιατί θα δούμε και άλλα τέτοια χαρωπά στην χώρα της γενικευμένης ευτέλειας, στην χώρα των πρωινάδικων και του κουτσομπολιού, που κάποιοι κόπιασαν επί δεκαετίες να μετατρέψουν. Θα το έλεγα ανάποδα λοιπόν το ρητό του Λοβέρδου: Τριτοκοσμική είναι η χώρα που οι αστυνομικές δυνάμεις καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια που στεγάζονται Μέσα Ενημέρωσης και δη κρατικά. Όταν οι εικόνες αυτές κάνουν το γύρο του κόσμου, και όλοι όσοι  μέχρι πρότινος μιλούσαν για Δημοκρατία, σωπαίνουν. Τι άλλο θα μπορούσε όμως να περιμένει κανείς από μια Ελλάδα σε βαθιά κρίση σε όλα τα επίπεδα; Η λογική του «σήμερα απεργείς, αύριο σε συλλαμβάνω», «σήμερα δουλεύεις, αύριο σε απολύω», υπηρετεί όχι μόνο τον γενικευμένο κονφορμισμό και την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, αλλά ωμά τον εκφασισμό της. Λίγο ενδιαφέρουν οι κινήσεις των κομμάτων στο επικοινωνιακό πεδίο. Αυτό που αναδεικνύεται περίτρανα είναι πολύ απλά η πολιτική χυδαιότητα και η παντός είδους κοινωνική υποβάθμιση. Με πολίτες άφωνους ή στην χειρότερη περίπτωση άλαλους από φόβο μήπως αύριο έρθει και η σειρά τους. Με την αστυνομία και τις διωκτικές αρχές να έχουν πιάσει δουλειά «για να είναι έτοιμη η χώρα κατά την διάρκεια της προεδρίας στην ΕΕ» Μια χώρα που λογοκρίνει και  τιμωρεί την αντίθετη άποψη. Μια χώρα που βρίθει από νεοάστεγους, απελπισμένους νέους και απογοητευμένους υπερήλικες. Μια χώρα που έχει γεράσει στην θεωρία και την πράξη.

Απεργίες & διαμαρτυρίες απέναντι στο κράτος – φίμωτρο

Απεργίες, αιτήματα, σφοδρές διαμαρτυρίες για την πολιτική του μνημονίου και μια παρατεταμένη δυσφορία επικρατεί στην Ελλάδα της κρίσης. Εκεί που φαντάζεσαι ότι κάτι διαφορετικό θα προκύψει από την μια μέρα στην άλλη, έρχονται τα μαντάτα από την τρόικα που συνεχίζει την πολιτική ασφυξίας, να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει έλεος και η παραμικρή ανέχεια εις ότι αφορά τις οικονομικές στερήσεις. Με λίγα λόγια, κάθε φορά και από μια είδηση σχετικά με τις περικοπές και τις απολύσεις, και μιλάμε για ανθρώπους που χάνουν την δουλειά τους για να βγουν απλά οι αριθμοί. Και μέσα σε όλα, να και οι ειδήσεις προερχόμενες από την Κομισιόν να μιλούν για επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές από του χρόνου και μετά. Αυτό δε το παιχνίδι…Πόσες φορές δεν ακούσαμε γι΄αυτή την περιβόητη επιστροφή, κάθε χρόνο το ίδιο. Από το 2010 μιλούν περί τούτου, για αποκατάσταση της οικονομίας και για τακτοποίηση των σοβαρών εκκρεμοτήτων. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται πολύ απλά για πόλεμο νεύρων και νεφελώδεις προοπτικές για την χώρα που ασθμαίνει υπό το βάρος των παρατεταμένων στερήσεων. Μιλάμε για ένα παιχνίδι στις πλάτες των πολιτών που καρφώνονται καθημερινά εναγωνίως στα δελτία των οκτώ, μη τυχόν και ακούσουν την χαρμόσυνη είδηση πως πλέον δεν υπάρχει κρίση. Που όμως…Η κρίση αυτή όχι μόνο παρατείνεται, αλλά αλλάζει μορφή. Οι δε απεργίες και τα συλλαλητήρια αποδεικνύουν ότι όχι μόνο ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο, αλλά δεν δέχεται σε καμία περίπτωση να τον εμπαίζουν, με υποσχέσεις και φιλολογίες περί δήθεν εξόδου από την κρίση. Την μια μέρα λοιπόν θεωρίες για φήμες για περαιτέρω περικοπές, την άλλη καθησυχαστικές δηλώσεις από κυβέρνηση και εταίρους πως όλα θα πάνε κατ΄ευχήν. Ζούμε πολύ απλά μια διφορούμενη κατάσταση, με δηλώσεις και διατάγματα, με διαβουλεύσεις και υποσχέσεις κάτω από το τραπέζι, με φόντο τους εξαθλιωμένους πολίτες που κρέμονται από τα χείλη των διαπραγματευτών. Και μέσα σε όλα αυτά, οι λεκτικές αντιπαραθέσεις – δήθεν απόδειξη δημοκρατικού φρονήματος εκτός και πέραν των απολυταρχικών γραναζιών – εντός του Κοινοβουλίου να δηλώνουν πως τάχα βρισκόμαστε ενώπιον μια νέας εποχής, απαλλαγμένης από κομματικές αγκυλώσεις και μπροσούρες. Βλέπουμε λοιπόν πως το τοπίο όχι απλώς δεν έχει αλλάξει, αλλά εξακολουθούν οι φωνές και τα επιχειρήματα για ένα νέο «κοινωνικό» κράτος, ένα κράτος που θα τα βάλει όλα σε τάξη, ρυθμίζοντας τις εκάστοτε εκκρεμότητες. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να μας μιλούν για πρόοδο και να πράττουν αναλόγως αναφορικά με τις αξιώσεις της τρόικα για απολύσεις και περικοπές. Είναι κάτι παραπάνω από αστεία κατάσταση αυτή που επικρατεί κάθε φορά που η τρόικα επισκέπτεται την χώρα. Οι απεργίες όμως και τα συλλαλητήρια θυμίζουν στον καθένα πως δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, πως η πλάνη πρέπει να σταματήσει. Αν συνέβαιναν αυτά πριν από μερικές δεκαετίες, ο κόσμος δεν θα τους συγχωρούσε. Επειδή όμως μεσολάβησε και ένα μεγάλο διάστημα που έπεσε χρήμα στην αγορά, που η κάθε επώνυμη κυρία λανσάριζε με άνεση την εκάστοτε ενδυματολογική μόδα, τώρα η ένοχη σιωπή αγγίζει ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου. Ποιος όμως πρόσφερε αυτά τα προνόμια που τώρα προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαλείψουν; Ποιοι ήταν αυτοί που έδιναν πρώτοι το μάθημα και κατεύθυναν τους πολίτες  στον καταναλωτικό βρόγχο, αυτοί που το λεξιλόγιό τους έβριθε από γελοίες αστειότητες αναφορικά με τα κέρδη των μετοχών στην Σοφοκλέους; Όμως, τώρα, είμαστε πραγματικά σε μια άλλη εποχή, όπου όλοι οι λαλίστατοι έχουν απολέσει σχεδόν τα πάντα. Κάθε φορά λοιπόν που γίνονται απεργίες και συλλαλητήρια, μου έρχονται στο νου αυτές οι σκέψεις. Πως κάποιοι δεν σταμάτησαν ποτέ να υποφέρουν, έχοντας τώρα προστεθεί σε αυτούς και όλοι οι πρώην προύχοντες. Καλές θα ήταν λοιπόν οι περικοπές αν αφορούσαν αυτούς ακριβώς τους έχοντες και κατέχοντες, τους λουφαδόρους και τα κομματικά τσιράκια. Όμως επειδή η κρίση αφορά τους πάντες και το κράτος προσπαθεί να αποτελειώσει πρωτίστως τον μεροκαματιάρη, οι σκέψεις τούτες απλά γίνονται για χάρη του. Γιατί όταν υπάρχουν απεργίες και συλλαλητήρια απλά ξεχωρίζει το παρουσιαστικό του από όλους τους άλλους που έχασαν τα προνόμια και φωνασκούν υπέρ δικαίων και αδίκων κατά ενός κράτους που σε κάθε περίπτωση φιμώνει τους πάντες με την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική. Ξεχωρίζει σαν τη μύγα στο γάλα όπως γινόταν πάντα. 

Η έλευση της τρόικα & οι συνήθεις ρητορείες

Ένα μόνιμο παιχνίδι εκτυλίσσεται κάθε φορά που βρίσκεται η τρόικα στην Αθήνα. Κάθε φορά και ένα εμπόδιο, φήμες και αλλεπάλληλες συσκέψεις στο κυβερνητικό πεδίο και στο τέλος - ω του θαύματος - όλα μέλι-γάλα. Βρισκόμαστε λίγο πριν από το 2014 και οι ρητορείες για νέα μέτρα δεν λένε να κοπάσουν. Τουναντίον, αυτά λαμβάνονται κάθε φορά και με ξεχωριστό τρόπο και μάλιστα όταν οι κοινωνικές αντιδράσεις κορυφώνονται. Έτσι και αυτή την φορά μετά την επιβολή του φόρου στα ακίνητα, ακόμη και στα μη ηλεκτροδοτούμενα γιαπιά, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον Έλληνα φορολογούμενο, τα φορολογικά πακέτα λανσάρονται ως ο μόνος τρόπος αποφυγής δυσχερέστερων μέτρων, αφού πρώτα τα εκατομμύρια ευρώ γίνονται μπαλάκι στις αξιώσεις της τρόικα και την εκάστοτε οικονομική προσφορά της κυβέρνησης. Κάθε φορά λοιπόν, λες και γίνεται πάντα το ίδιο, κυβέρνηση και τρόικα  μονομαχούν στο πεδίο των δεσμεύσεων που για τους Έλληνες πολίτες πρέπει να φανεί πως δεν υφίστανται ή τουλάχιστον δεν είναι όπως περιγράφουν οι τροικανοί για το δικαιότερον της υπόθεσης.  Μπαλάκι λοιπόν οι αριθμοί και οι διαπραγματεύσεις στο ζενίθ, όταν ήδη έχει αρθεί η μονιμότητα για πολλούς δημοσίους υπαλλήλους και η μέχρι πρότινος «σίγουρη δουλειά» γίνεται η ταφόπλακα των ονείρων για μια σταθερή ζωή. Και το αύριο να φαντάζει άγνωστο, τις υποσχέσεις από κυβερνητικής πλευράς για ένα ευτυχέστερο μέλλον να πέφτουν βροχή, τους πολίτες σε συνεχή απορία και τον δανεισμό στο φόρτε του που τελειωμό δεν έχει, βαδίζουμε προς το 2014, τον πέμπτο χρόνο της κρίσης. Κάθε φορά που ζυγώνει η τρόικα στην Ελλάδα μιλούν για την μεγάλη διαδρομή, για τις θυσίες του ελληνικού λαού, και τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση, όταν οι τράπεζες δεν δείχνουν την παραμικρή ανοχή σε όσους χρωστούν, όταν οι ρυθμίσεις είναι σε καθημερινή βάση και για οτιδήποτε, ρυθμίσεις όμως που δεν μηδενίζουν τα χρωστούμενα παρά τα μεταθέτουν στο εγγύς μέλλον. Και όπως το ελληνικό κράτος χρωστά από δεκαετίες, έτσι και οι Έλληνες πολίτες γίνονται έρμαιο των τραπεζικών επιτοκίων, γιατί έτσι αποφάσισαν πως πρέπει να συντηρηθεί ο καπιταλισμός με το κερδοσκοπικό τροπάρι. Τρόικα λοιπόν και πάλι. Οι διαφορές στα επιζητούμενα  ποσά μεγάλες, οι διαφωνίες σε κάθε επίπεδο με την κυβέρνηση ως δια μαγείας με την έλευσή της γίνονται κοινή πόρευση, με τον λαό πάντα στην γωνία. Και μετά, οι συνήθεις άναρθρες κραυγές για επιτυχημένη πορεία, οι αλλεπάλληλες οχλαγωγίες για τον κάθε Σόιμπλε και Ράιχενμπαχ, που έβαλαν τάχα τα θεμέλια  της βύθισης του ελληνικού Τιτανικού. Τα παγόβουνα και εδώ ήταν ορατά με γυμνό μάτι, οι κακοτοπιές γνωστές στους τιμονιέρηδες της ελληνικής οικονομίας, τόσο οικείες που θάπρεπε νάναι κανείς απόλυτα  δύσπιστος με τον εαυτό του για να μην τις δει, ή απλά να κάνει τα στραβά μάτια στο πέρασμά τους που είναι και το πιο πιθανό σενάριο.  Και το κόστος από αυτή την εσκεμμένη αβλεψία το πληρώνει όλη η ελληνική κοινωνία. Το παιχνίδι όμως με την έλευση της τρόικα κάθε φορά το ίδιο. Υπάρχει άραγε κάποιος σε αυτή την χώρα που αμφιβάλλει ότι ο Τιτανικός βυθίστηκε από μόνος του;  Υπάρχει έστω και ένας που να μην παραδέχεται πως το καράβι είχε υπερφορτωθεί εκτός από τις κακοτοπιές που παραμόνευαν στο κατόπι; Ας μην μιλάμε για μνημόνια όταν η χαραχθείσα πολιτική ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 είχε κλειδωθεί με έναν και μόνο στόχο, να υποθηκευτεί το μέλλον όλων αυτών που πρόσκαιρα απολάμβαναν υπηρετώντας την λογική του «Τσοβόλα, δώστα όλα». Όμως, επειδή η μνήμη παίζει πονηρά παιχνίδια, καλό θα ήταν να την συγκρατήσουμε. Στο παρόν λοιπόν και πάλι. Επί ποδός πολέμου Σαμαράς και Στουρνάρας, εφ΄όπλου λόγχη οι ευρωπαίοι εταίροι και συγκεκριμένα η Κομισιόν. Παρατεταμένη η νέα φοροεπιδρομή που φτάνει, όπως είπα, ακόμη και στα εγκαταλελειμμένα οικοδομικά κουφάρια, κοινώς γιαπιά. Το σχέδιο όμως είχε μπει από νωρίς σε εφαρμογή, αφού αλλεπάλληλα δημοσιεύματα γερμανικών εντύπων μιλούσαν από καιρό για εξοικονόμηση χρημάτων σε Ελλάδα και Ισπανία από τα ακίνητα. Και ω του θαύματος, εδώ είμαστε. Όμως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για θαύμα, αλλά για αναμενόμενη εξέλιξη. Γιατί σου λέει ο Γερμανός φορολογούμενος: «Γιατί να πληρώνω εγώ για τον Έλληνα;»  Και το παιχνίδι χοντραίνει κάθε φορά που η τρόικα μας επισκέπτεται για να ελέγξει αν τηρούνται οι δεσμεύσεις και δεν πάνε τσάμπα τα δανεικά τους. Κοροϊδία όμως είναι και αυτό. Τα χρήματα θα παρθούν στο πολλαπλάσιο, το παιχνίδι παίζεται πια στην εναρμόνιση με το ευρωπαϊκό στάτους, απόντος όμως του ελληνικού κοινωνικού κράτους. Γιατί καλές οι θεωρίες για τα μέτρα και τα μνημόνια από τους δανειστές, καλά όμως και τα μέτρα  κοινωνικής πολιτικής που θα έπρεπε να τα συνοδεύουν. Μέτρα που εφαρμόζουν στο ελάχιστο στις χώρες τους, άσχετα αν και εκεί τα παίρνουν από τους φορολογούμενους με άλλους τρόπους.

Το πάτημα της σκανδάλης και οι ριπές του κοινωνικού εκφασισμού

Η ένοπλη βία ειδικά όταν φορά τον πολιτικό μανδύα και τείνει να ομοιάζει με κοινό ξεκαθάρισμα λογαριασμών υποτασσόμενη στην λογική του ωμού ρεβανσισμού, δεν υπηρετεί καμία αλλαγή στον κοινωνικό ιστό, τουναντίον μάλιστα οδηγεί τα πράγματα σε ένα άλλο επίπεδο όπου επικρατεί ο φόβος και η σιωπή. Οι λογικές του «χτύπα όπου και όπως νάναι» αρκεί να υπάρξουν θύματα, δεν διορθώνει τίποτε, το αντίθετο στερεί την δυνατότητα ανταλλαγής επιχειρημάτων ακόμη και με τον πιο ακραίο φανατικό που λοξοδρόμησε είτε λόγω μόδας είτε λόγω έλλειψης ατομικής συγκρότησης και ωριμότητας. Παίρνουν κάποιοι τα πιστόλια και δίνουν την λύση στο όνομα ποιας λογικής και ποιού δικαίου; Σε μια χώρα όπου το κοινωνικό κράτος απουσίαζε ολοκληρωτικά έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς ούτε με στοιχειώδη αντεπιχειρήματα να αντιπαρατεθεί, σε μια κοινωνία βουτηγμένη στο lifestyle απουσία της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και του επιζητούμενου κοινωνικού αυτοματισμού, οι λέξεις έχουν απολέσει προ πολλού το νόημά τους και όλοι όσοι είχαν κάτι να πουν, σιώπησαν οριστικά. Μιλάμε για το 2013 και για μια χώρα που μετρά τις πληγές της εδώ και δεκαετίες, με εξουσίες δεμένες στο άρμα του ολοκληρωτισμού και παιδεία ανύπαρκτη από τα παιδικά χρόνια. Σε αυτήν ακριβώς την χώρα αναπτύσσονται θεωρίες των δύο άκρων με απουσία ιδεολογικού προσανατολισμού και με βάση την παρατεταμένη κρίση που θρέφει τις πρακτικές ξεχασμένων και αποτυχημένων αντάρτικων πόλης. Είναι γεγονός λοιπόν ότι σε τούτη την χώρα αυτοί που κάτι είχαν να πουν, δεν μίλησαν ποτέ. Αυτοί που είχαν να προτείνουν εβρισκόμενοι ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη της χειρότερης μορφής λαϊκισμού, δεν ξεστόμισαν ποτέ το παραμικρό και αν αυτό το έκαναν, ήταν μόνο εξ΄αποστάσεως.  Μιλάμε λοιπόν για ένοπλη βία και αντάρτικο πόλης λίγο πριν από το 2014, σε κοινωνίες ακραιφνούς ολοκληρωτισμού και λογοκρισίας, μιλάμε πολύ απλά για εγχειρήματα που δεν έχουν την παραμικρή λογική, όποιο προκάλυμμα και να φορούν. Η δημοκρατία που κινδυνεύει όχι μόνο από τα παραληρήματα των όποιων νοσταλγών δικτατορικών καθεστώτων αλλά και από τις τσιρίδες των δήθεν προοδευτικών που έχουν κι αυτοί απολέσει προ πολλού τα ιδεολογικά τους λημέρια, δεν βρίσκεται ούτε στα κόμματα ούτε όμως και στην επίκληση του όποιου αντικοινοβουλευτισμού που ενδύεται την βία και κάνει τους πολλούς να σωπαίνουν. Πιο απλά: Ο καθένας που δεν μπορεί ούτε θέλει να σηκώσει όπλο, που δεν επιθυμεί όμως ταυτόχρονα να ζει και σε αυτό το χάλι, με μιας αυτοκαταργείται από την εκπυρσοκρότηση και τις δολοφονίες στο όνομα της κάθε ρεβανσιστικής λογικής με πιθανό ιδεολογικό πρόσημο. Θα λέγαμε καλύτερα πως κάθε πυροβολισμός είναι και ένα ακόμη χτύπημα στην ελπίδα για μια άλλη εποχή, όταν οι πολίτες συνειδητοποιώντας την έλλειψη αυτής ακριβώς της Δημοκρατίας, προσπαθούν να την αναζητήσουν μέσα από την αλληλεγγύη και την κοινή απαίτηση το εν υπνώσει δημοκρατικό κοινωνικό μοντέλο, λόγω της αδιάκοπης ωμής παρέμβασης του κράτους και των συνιστωσών του. Οι πολίτες λοιπόν ως οι πρώτοι και τελευταίοι αποδέκτες της όποιας μορφής βίας θα επιλέξουν πάλι να  σωπάσουν ή θα κλειστούν στον μικρό προσωπικό τους χώρο, αυτή την φορά χωρίς οξυγόνο και απουσία κινήτρου. Τα όπλα που αναλαμβάνουν δράση λοιπόν δεν είναι παρά η φίμωση των επιχειρημάτων για μια κοινωνία απαλλαγμένη από στερεότυπα και πάνω απ όλα προορισμένη να υπηρετεί τον άνθρωπο. Είτε η βία είναι κατευθυνόμενη, είτε ακούει κανείς για προβοκάτσια, είτε υπάρχει επιθυμία ανασυγκρότησης του ανατρεπτικού άξονα μέσα από τις ριπές και τις εκτελέσεις, το αποτέλεσμα είναι κοινό: Η βία έχει πρόσωπο και απέχει μακράν από την ιδεολογική πρόοδο. Τα κόμματα βέβαια θα εισπράξουν τον φόβο των πολιτών, αφού η καταστολή που ακολουθεί παρόμοιες πράξεις φοβίζει ακόμη περισσότερο. Στο τέλος δε σιωπούν ακόμη και αυτοί που λένε τις γνωστές ανοησίες περί επαναφοράς της βεντέτας ως κοινωνική πρόταση και μάλιστα τις πιστεύουν κιόλας. Πολλά και διάφορα λοιπόν ακολουθούν το πάτημα της σκανδάλης. Κοινώς, μια νέα εποχή δύει ακριβώς μετά από κάθε ριπή. Να θυμάστε: Αυτοί που έχουν να προτείνουν, μπαίνουν με την βία στο περιθώριο. Και όσο οι πολίτες περιμένουν από τα κόμματα να τους βρουν τη λύση, τόσο η Δημοκρατία απομακρύνεται απελπιστικά αφού οι συνταγές τους είναι από χρόνια γνωστές. Και αυτό με ένα μόνο πάτημα της σκανδάλης, που ανασταίνει τον κοινωνικό εκφασισμό που ήδη θρέφεται από κόμματα και κάθε λογής φράξιες.      

Φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός

Το 2011, το 27% των παιδιών κάτω των 18 ετών απειλούνταν από τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ο κίνδυνος φτώχειας μειώνεται με την αύξηση του μορφωτικού επιπέδου των γονέων 

Στην ΕΕ - 27, τα παιδιά είναι αυτά που αντιμετωπίζουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού από ό, τι ο υπόλοιπος πληθυσμός. Το 2011, σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία, το 27% των παιδιών κάτω των 18 ετών στην ΕΕ - 27  βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σε σύγκριση με το 24% των ενηλίκων (ηλικίας μεταξύ 18 - 64 ετών) και το 21% των ηλικιωμένων (65 ετών και άνω). Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε σοβαρό  κίνδυνο από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό, επηρεάζονται σημαντικά από  τις υλικές στερήσεις  και τα νοικοκυριά  από την έλλειψη εργασίας. Στην πλειονότητα των κρατών – μελών, λοιπόν, τα παιδιά είναι αυτά που υποφέρουν περισσότερο από τις διάφορες μορφές φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού σε σύγκριση με τις άλλες δύο ηλικιακές ομάδες. Το 2011, τα παιδιά κάτω των 18 ετών ήταν αυτά που αντιμετώπιζαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο, με ποσοστά που κυμαίνονταν συγκεκριμένα στη Βουλγαρία (52%), τη Ρουμανία (49%), τη Λετονία (44%), την Ουγγαρία (40%) και στην Ιρλανδία (38 % το 2010), Τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφηκαν στη Σουηδία, τη Δανία και τη Φινλανδία (και οι δύο 16%), ακολουθούμενες από τη Σλοβενία (17%), τις Κάτω Χώρες (18%) και την Αυστρία (19%). Τα στοιχεία προέρχονται από την Eurostat και καταγράφουν  διάφορους παράγοντες που επηρεάζουν την παιδική φτώχεια, όπως η σύνθεση των νοικοκυριών στις οποίες ζουν τα παιδιά, καθώς και την κατάσταση της  εργασίας των γονέων. Σχεδόν ένα στα δύο παιδιά στην ΕΕ - 27, των οποίων οι γονείς έχουν χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης, βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο φτώχειας. Με μια πιο προσεκτική ανάγνωση των στοιχείων βλέπουμε ότι  η νομισματική φτώχεια δείχνει να πλήττει σχεδόν τα μισά παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν πιο χαμηλό επίπεδο μόρφωσης (το πολύ την κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) σε σύγκριση με το 22% των παιδιών, εκ των οποίων ένας από τους γονείς έχει μέση μόρφωση (μέγιστη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) και το 7% των παιδιών με γονείς με υψηλό επίπεδο μόρφωσης. (τριτοβάθμια εκπαίδευση). Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία, όσο ανεβαίνει το μορφωτικό επίπεδο, τόσο μικραίνει ο κίνδυνος. Σε όλα τα κράτη μέλη, ο κίνδυνος της φτώχειας μεταξύ των παιδιών ήταν μικρότερος όταν οι γονείς κατείχαν υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Σχεδόν ένα στα τρία παιδιά που προέρχονται από οικογένειες μεταναστών στην ΕΕ - 27 βρίσκονται υπό την απειλή της φτώχειας  Στην ΕΕ - 27 τα παιδιά μεταναστών που έχουν έναν από τους γονείς που γεννήθηκε στο εξωτερικό, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας από ό, τι τα παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν γεννηθεί στην ΕΕ. Το 2011, το 32% των παιδιών που ζούσαν με έναν τουλάχιστον γονέα γεννημένο στο εξωτερικό, απειλούνταν σε μεγαλύτερο ποσοστό από τη φτώχεια στην ΕΕ - 27, συγκριτικά με το 18% των παιδιών των οποίων οι γονείς έχουν γεννηθεί στη Γερμανία και τις άλλες μεγάλες χώρες της ΕΕ που υποδέχονται κύματα μεταναστών. Στην Εσθονία, την Ουγγαρία και τη Μάλτα, παιδιά με γηγενείς γονείς διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας, ενώ στην Τσεχική Δημοκρατία δεν υπήρχε σχεδόν καμία διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων.  Όσον αφορά τα παιδιά που ζούσαν με τουλάχιστον έναν αλλοδαπό γονέα, το ποσοστό των ατόμων που αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο της φτώχειας το 2011 διέφερε σημαντικά μεταξύ των κρατών μελών. Τα ποσοστά κυμαίνονταν από 15% στην Τσεχική Δημοκρατία, 17% στην Εσθονία και 18% στη Μάλτα έως 46% στην Ισπανία, 43% στην Ελλάδα και 39% στη Γαλλία. Το ποσοστό των παιδιών με γηγενείς γονείς, οι οποίοι απειλούνται από τη φτώχεια, ήταν χαμηλότερο στη Δανία και την Αυστρία (8%) και το μεγαλύτερο στην Ρουμανία (33%). Στοιχεία πολλά και αρκετές φορές δυσανάγνωστα από την Εurostat. Αυτή την φορά όμως, τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα: τα παιδιά απειλούνται ευθέως από την φτώχεια σε σχέση με τις μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες. Το γεγονός μάλιστα ότι υπάρχει και συσχετισμός με το μορφωτικό επίπεδο δυσχεραίνει τα πράγματα. Πόσες ευκαιρίες δόθηκαν στους γονείς να μορφωθούν στις χώρες προέλευσης; Ποιες ήταν οι πρωτοβουλίες της «πολιτισμένης Δύσης»;  Και τελικά, ποια είναι η κατάληξη όλων αυτών των οικογενειών; Οι έρευνες και τα στοιχεία δείχνουν το δρόμο για μια διαφορετική νοοτροπία στο μέλλον. Αν αυτό δεν γίνει, το πρόβλημα θα μονιμοποιηθεί. Και οι ευκαιρίες για αυτά τα παιδιά θα ελαττωθούν σημαντικά. Στο χέρι  των εμπειρογνωμόνων είναι να δώσουν τις κατευθυντήριες οδούς στους εκάστοτε πολιτικούς ιθύνοντες της ΕΕ-27.