Πρόσφυγες και ευρωπαϊκό γκέτο

To τραγικό δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που τους φιλοξενεί αλλά ουσιαστικά δεν τους θέλει αλλά το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί σχεδόν απαθής αφενός την μετατροπή της Ευρώπης σε φρούριο και αφετέρου την τεράστια ταλαιπωρία γυναικόπαιδων που ξέφυγαν από την κόλαση του πυρός αλλά πνίγονται στις θάλασσες και τα ποτάμια χωρίς κανείς να νοιάζεται αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαιώματα σύμφωνα με το προσφυγικό δίκαιο. Είναι το λιγότερο εγκληματική η πολιτική του συνοριακού κλεισίματος από πολλές χώρες - μέλη της ΕΕ και αρκούντως προκλητικές οι συναντήσεις που στοχεύουν στην απόφαση για την τύχη των προσφύγων που παραπέμπει ευθέως στην επαναπροώθηση, μια λύση που πέρα από απάνθρωπη είναι και χωρίς νόημα. Θα έλεγε κανείς πως οι  ιθύνοντες δεν στερούνται μόνο ανθρωπισμού αλλά παρασύρουν χιλιάδες ανθρώπους στην δίνη του δουλεμπορίου, χωρίς κανένα σχέδιο για στοιχειώδη περίθαλψή τους. Τι θα κάνουν λοιπόν με όλες αυτές τις ατέλειωτες στρατιές των ανθρώπων στους οποίους οι  ανώνυμοι πολίτες και όχι η επίσημη εξουσία σπεύδουν να συμπαρασταθούν; Θα τους στείλουν πίσω ή θα τους σπρώξουν στα δίκτυα της σωματεμπορίας, προκειμένου να εξασφαλιστεί περαιτέρω η βιομηχανία της κάθε λογής εκμετάλλευσης; Θα αφήσουν, λέτε χιλιάδες ανθρώπους να λιμοκτονήσουν στα συνοριακά περάσματα επειδή πρέπει να διαφυλαχθεί πάση θυσία η φυλετική καθαρότητα;  Όσες συναντήσεις και αν γίνουν, όσες αποφάσεις και αν παρθούν, θα αντιβαίνουν το διεθνές δίκαιο που καταστρατηγείται εδώ και δεκαετίες μετά την υποτιθέμενη αναγνωρισμένη από τα κράτη ανθρωπιστική καταστροφή των δύο παγκοσμίων πολέμων. Σε κάθε περίπτωση σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η περιλάλητη λύση της επαναπροώθησης, καθώς με την μέθοδο αυτή τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η ζωή αθώων. Η τραγικότητα της κατάστασης αποκαλύπτεται από τις ύστατες εκκλήσεις των προσφύγων που δεν ζητούν φαγητό και ένδυση αλλά τους δρόμους ανοιχτούς για να πορευθούν προς μια χώρα που θα τους διασφαλίσει εργασία και ειρηνική παραμονή. Είναι όμως η Γερμανία η χώρα εκείνη που μπορεί να το εγγυηθεί αυτό; Είναι ασφαλής η χώρα αυτή όπου η ακροδεξιά, σύμφωνα  και με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, έχει σηκώσει κεφάλι σε σχέση με το κόμμα της υποτιθέμενα «φιλικής» Μέρκελ, εκεί που οι νεοναζί αλωνίζουν από κρατίδιο σε κρατίδιο;  Ή μήπως θα είναι ιδανικές οι συνθήκες στα κέντρα φιλοξενίας (ή κράτησης αν θέλετε), κέντρα τα οποία δεν αποδέχονται οι ντόπιοι πληθυσμοί; Η τύχη των Σύρων, Ιρακινών και Αφγανών προσφύγων είναι άγνωστη, όπως άγνωστες είναι και οι προθέσεις των  κέντρων εξουσίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η καταστρατήγηση του διεθνούς προσφυγικού δικαίου, η λήψη παράνομων αποφάσεων που αντίκεινται στην αλληλεγγύη και συναδέλφωση των λαών, είναι η πάγια τακτική των εξουσιών ανά την Ευρώπη, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να εκτοπίσουν χιλιάδες αθώους στο όνομα ακατονόμαστων επιχειρημάτων περί αδυναμίας υποδοχής μέχρι και πιθανών κινδύνων για την ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών από την δήθεν «εισαγωγή τζιχαντιστών». Η Ευρώπη μετατρέπεται λοιπόν τάχιστα σε φρούριο και οι λαοί της εγκλωβίζονται - με το πρόσχημα της άρνησης υποδοχής προσφυγικών ροών - σε ένα τεράστιο γκέτο με αμφίβολες αξίες και ιδανικά, δεδομένης της ραγδαίας αύξησης των μισαλλόδοξων  και ρατσιστικών ρητορειών. Η δε τύχη  των προσφύγων είναι άμεσα συνυφασμένη με την τύχη των λαών της Ευρώπης. Η διαφορά είναι πως οι λαοί της τελευταίας αργούν να το συνειδητοποιήσουν μέσα στην επικρατούσα σύγχυση. Μερικές δεκαετίες από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και στο προσκήνιο έρχεται και πάλι μια ακόμη ανθρωπιστική τραγωδία να συνταράξει τις ήδη τεταμένες σχέσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το τραγικό ασφαλώς και δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες γυναικόπαιδα εγκλωβίζονται στις επιεικώς αποτυχημένες πολιτικές της «πολιτισμένης Δύσης». Είναι η ίδια η καταστροφική πορεία του διεθνούς ιμπεριαλισμού που εξολοθρεύει τις μάζες και επιτίθεται στην αλληλεγγύη των λαών. Αν αυτό το συνειδητοποιήσουν οι ευρωπαίοι πολίτες δεν θα σπεύσουν μόνο να αποτρέψουν μια ακόμη ανθρωπιστική καταστροφή αλλά θα καταγγείλουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την συμπεριφορά των ευρωπαϊκών φιλελεύθερων ολιγαρχιών. Γιατί χθες ήταν οι εισαγόμενοι τζιχαντιστές, σήμερα  οι πρόσφυγες από την Συρία, αύριο οι Αφγανοί και οι Πακιστανοί ή όποιοι άλλοι επιλεχθούν ως ύποπτοι ή αφορμή προκειμένου να κλείνουν σύνορα. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρχει  πάντα μια αιτία για να επιδειχθεί  η δέουσα απολυταρχική συμπεριφορά όχι μιας αλλά όλων των εξουσιών  που καθορίζουν το μέλλον όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και όλου του κόσμου. Και αυτό είναι το πιο τραγικό.  

Πρόσφυγες: Όνειρο για μια καλύτερη ζωή και εργοδότες που τρίβουν τα χέρια τους

Ταξίδι στο όνειρο λέγεται αλλά το ταξίδι αυτό κρύβει παγίδες, κινδύνους και εν πολλοίς ανεπιθύμητα γεγονότα. Χιλιάδες πρόσφυγες ακουμπούν τα σύνορα με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες, με έναν και μόνο στόχο: να φτάσουν κάποια στιγμή στην Γερμανία. Εκεί βέβαια δεν θα τους περιμένουν σε κάθε περίπτωση με ροδοπέταλα, αν κρίνει κανείς από τις επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις του PEGIDA, των όποιων νεοναζί αλλά και των όψιμων εθνικιστών. Η αρχή  έχει ήδη γίνει από την ΠΓΔΜ, αλλά και τις άλλες χώρες που αρνούνται να ανοίξουν τα σύνορά τους. Και δεν είναι τυχαία η εμπλοκή στις σχέσεις της Ελλάδας με την Αυστρία. Αν δεν κάνω λάθος όμως αρχίζουν όπου νάναι και οι επαναπροωθήσεις. Εκεί θα δούμε νέες σκηνές να διαδραματίζονται, ανθρώπους να στέλνονται πίσω στην κόλαση των πολέμων και την Frontex με το ΝΑΤΟ να δείχνουν το στυγνό τους πρόσωπο. Ποιοι όμως, αλήθεια, αναγκάζουν κατά χιλιάδες τους πρόσφυγες να μεταναστεύουν; Ποιοι είναι αυτοί που τους ξεριζώνουν από τις εστίες τους;  Και τελικά ποιοι αποφασίζουν για το ποια χώρα θα αναλάβει το κόστος της παραμονής τους; Μιλούν για «αποθήκες ψυχών» και στον αντίποδα δεν κάνουν τίποτε για να διευκολύνουν την πορεία τους, αναφέρονται στα αθώα γυναικόπαιδα όταν ακόμη και σε αυτά «βλέπουν» ενίοτε τζιχαντιστές. Αντιφάσεις και παράτολμες αποφάσεις για κλείσιμο των συνόρων που οδηγούν στην απελπισία χιλιάδες ανθρώπους. Αντί να μεριμνήσουν να τους βοηθήσουν και να τους μεταφέρουν με ασφάλεια, τους αφήνουν εκτεθειμένους στις καιρικές συνθήκες, αδιαφορώντας για την τύχη των παιδιών που ξεροσταλιάζουν στις παγωμένες σκηνές ή περπατούν χιλιόμετρα μέχρι την Ειδομένη. Αυτό είναι το σημερινό πρόσωπο της ΕΕ, αυτή είναι η υποτιθέμενη αλληλεγγύη και η συναδέλφωση των λαών, αξίες που συζητιούνται θεωρητικά στα φόρα και τις διεθνείς συναντήσεις. Τι αξία όμως έχουν όλα αυτά όταν καταστρατηγούνται ευθέως στην πράξη; Με λίγα λόγια όταν οι πρόσφυγες γίνονται βορά των κάθε λογής επιτήδειων που στοχεύουν το κέρδος και αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή; Και πάνω απ΄όλα: Για ποια Ευρώπη μιλούν όταν συσκέπτονται και αποφασίζουν να περιθωριοποιήσουν χιλιάδες ανθρώπους; Πρώτα ανοίγουν πολεμικά μέτωπα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα υπάρξουν αφενός παράπλευρες απώλειες και αφετέρου μεταναστευτικά κύματα. Εξοπλίζουν αυτούς που θέλουν και επιδιώκουν κατάπαυση του πυρός μόνο όταν τα εγκλήματα πολέμου ξεπερνούν τον επιτρεπτό για αυτούς αριθμό. Είναι η πάγια τακτική των εξουσιών ανά την Ευρώπη και την υφήλιο που κατατρομοκρατεί τους πληθυσμούς και τους αναγκάζει να μεταναστεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και μια στέγη, γινόμενοι βορρά των διαθέσεων των κάθε λογής κερδοσκόπων εργοδοτών, που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Και αν χρειάζεται η Γερμανία φτηνά εργατικά χέρια, αν από ένα σημείο και μετά η διοχέτευση προσφύγων ξεπέρασε τα όρια, κατά τον ίδιο βαθμό ανοιγοκλείνουν τα σύνορα. Εκεί παίζεται το παιχνίδια, αγαπητοί, στο πόσοι και με ποιους όρους εισέρχονται στην κάθε χώρα. Δεν μετρά για κανέναν η ανθρώπινη δυστυχία, εξάλλου αυτή είναι δουλειά των τηλεοπτικών καναλιών να προκαλέσουν πότε συγκίνηση και πότε οργή. Θέλω να πω με όλα αυτά πως η εξυπηρέτηση των εξουσιών στην Ευρώπη εξαρτάται από τις εκάστοτε ανάγκες των οικονομιών. Ακολούθως από το πώς και με ποιο τρόπο θα γίνει όχι η ενσωμάτωση των προσφύγων αλλά η εργασιακή τους απασχόληση χωρίς δικαιώματα ή αξιώσεις. Το κόλπο είναι πολύ παλιό, από τότε που μετανάστευσαν κατά χιλιάδες οι άνθρωποι μετά τους παγκόσμιους πολέμους, από τότε που ο καθένας παρακαλούσε για μια στέγη μετά τις εκατόμβες των θυμάτων από τις βόμβες και την γενοκτονία.  Δυστυχώς πίσω απ΄όλα αυτά υπάρχει ένας διεστραμμένος σχεδιασμός επί χάρτου, να εξοντωθούν πολλοί και να επιβιώσουν με μισθούς πείνας όλοι οι υπόλοιποι στο όνομα των διαλυμένων από τους πολέμους οικονομιών ή χάριν της ευημερίας άλλων, που σε κάθε περίπτωση ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά. Γιατί άλλο Αφρική και άλλο Ευρώπη, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι. Άλλο φτηνά εργατικά χέρια και άλλο κίνδυνος για την ίδια την ζωή, που κάνει τους ανθρώπους μέσα στην απελπισία τους να αποδεχθούν a priori την πρώτη επιλογή. Ένα ταξίδι στο όνειρο που στο μέλλον θα αποδειχθεί και αυτό απατηλό.