Το διαπραγματευτικό τρίγωνο Αθήνα – Βρυξέλλες – Παρίσι

Το απεργιακό τοπίο συσκότισε τις συναντήσεις της κυβέρνησης με την τρόικα. Κοινώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες με τα ήδη υπάρχοντα μέτρα επιβάλλουν όχι απλά την μη αναγγελία νέων, αλλά την παραμικρή αναφορά σε αυτά. Η κυβέρνηση αυτοπαρουσιάζεται ως μοναδικό εμπόδιο στις αξιώσεις της τρόικα, στην προσπάθειά της να δείξει πως παλεύει για τα δικαιώματα των πολιτών. Που ήταν τόσο καιρό όμως όταν τα μέτρα είχαν διαλύσει την κοινωνία; Ισχυριζόταν με περισσή προκλητικότητα ότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και αφού εξόντωσε τους πολίτες, αφού επέβαλλε εκβιαστικά τις μνημονιακές δεσμεύσεις - πάντα υπό την επίκληση του επιχειρήματος ότι δεν υπήρχε άλλη λύση - θέλει να δείξει τώρα το φιλολαϊκό της προφίλ. Αυτά όμως είναι για τους ευκολόπιστους. Για όλους τους υπόλοιπους που δεν πόνταραν επουδενί στις επιτηδευμένες κινήσεις της κυβέρνησης  στο τρίγωνο Παρίσι -  Βρυξέλλες - Αθήνα, δεν απέμεινε ως όπλο παρά μόνον η απεργία και οι κάθε λογής κινητοποιήσεις. Και θα έχετε παρατηρήσει, βέβαια, ότι ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πολυφαίνεται να τις στηρίζει, με δεδομένο ότι πιθανά σε λίγο καιρό θα κυβερνήσει την χώρα. Το απεργιακό μέτωπο, λοιπόν, σε πλήρη εξέλιξη και οι διεκδικήσεις του φτωχού κόσμου στο προσκήνιο. Βενιζέλος και Σαμαράς, βέβαια, ωσάν να βρίσκονται σε άλλον κόσμο, συζητούν για τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και σπεύδουν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Οι εμπλοκή με την τρόικα, δεν ήταν παρά το τελευταίο προεκλογικό χαρτί της κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης, καθώς σε λίγο καιρό θα έρθουν οι κάλπες. Και αν αυτό δεν γίνει, θα μιλάμε απλά για νέο κυβερνητικό σωσίβιο ή για ωμή συμφωνία κάτω από το τραπέζι μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.  «Οι συζητήσεις στο Παρίσι ήταν δύσκολες αλλά είναι ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της τελικής διαπραγμάτευσης», σημείωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, σε δηλώσεις του μετά τη σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό στο Μ. Μαξίμου. Αυτό το περιβόητο “βήμα” το συναντούμε  εδώ και πολλά χρόνια, καθώς είναι το μόνιμο επιχείρημα για την  παράταση της νοσηρής κατάστασης.  Η κυβέρνηση αφού αποκάλυψε  όλα της τα πρόσωπα, έρχεται τώρα να ζητήσει την κατανόηση των πολιτών και να αποδείξει ότι τους σκέπτεται. Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο κράτησε αυτή την τεχνητά ανυποχώρητη στάση, και για τον ίδιο λόγο έσπευσε στο Παρίσι για να σπάσει τον πάγο. Σου λέει: “τώρα που φτάσαμε στο τέλος θα κολλήσουμε; Τώρα που φορτώθηκε ο πληθυσμός τα περισσότερα και έχει γονατίσει;” Αυτή είναι η αλήθεια, αγαπητοί αναγνώστες, και ας σπεύσουν κάποιοι να μας ονομάσουν γραφικούς με το μνημόνιο. Εξάλλου, μπροστά στα προηγούμενα χρόνια, τι  θα κοστίσει μια μικρή ακόμη υποχώρηση; Δεν θα τους παρεξηγήσει ο λαός, που ναι μεν τους καταδίκασε αλλά δεν έπαψε να τους ψηφίζει. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση γι΄αυτό και κάνει τους εν λόγω ελιγμούς. Ναι, περί ελιγμών πρόκειται, περί σοφιστειών για να κρατήσει τις μάζες σε ασφαλή  απόσταση, για να δείξει σε όλους ότι οι προθέσεις της ήταν και είναι καθαρές. Σε αυτή της την προσπάθεια έχει σύμμαχο τους κατά καιρούς “γενναίους” εταίρους, που δεν διστάζουν από την μια να επιδοκιμάζουν τον ελληνικό λαό για τις θυσίες του, και από την άλλη να κατευθύνουν την τρόικα σε νέες περικοπές. Ένα παιχνίδι είναι και αυτό στις πλάτες του κόσμου που ψάχνει να πιαστεί από κάπου. Ένα γνωστό κόλπο που ενώ έχει ξεθωριάσει, εντούτοις τίθεται εκ νέου σε ισχύ. Και μιας και πλησιάζουν οι εκλογές τον Μάρτη, θα πρέπει να υπάρχουν ασφαλώς και οι μπαλαντέρ για το παιχνίδι αυτό. Γιατί η όποια νέα κυβέρνηση, θα ζητήσει εκ νέου πίστωση χρόνου για να σκεφτεί τι θα πράξει. Θα πάρει βέβαια μέτρα ανακούφισης που σε σχέση με τα υπάρχοντα δεν θα είναι παρά ψιχία. Μέχρι τότε, αναγκαστικά οι πολίτες και πάλι θα υποφέρουν.  

ΗΠΑ και δοκιμαζόμενες ελευθερίες -αμερικανικό όνειρο και ψυχρές εκτελέσεις

Φλέγονται οι ΗΠΑ από τις μαζικές διαμαρτυρίες για την αθώωση του λευκού αστυνομικού που πυροβόλησε και σκότωσε τον νεαρό άοπλο 18χρονο αφροαμερικανό τον περασμένο Αύγουστο και καθώς φαίνεται τα πράγματα στην χώρα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, με δεδομένο ότι τα ρατσιστικά κίνητρα ολοένα και κερδίζουν έδαφος και με δικαστική μάλιστα βούλα. Στις ΗΠΑ, η Κου-Κλουξ-Κλαν αναγνωρίζεται πλέον για πολλούς  στην αστυνομία, που με τις πρακτικές της προκαλεί ευθέως τους πολίτες, ειδικά τους έγχρωμους. Η ρατσιστική αστυνομική βία στις ΗΠΑ δεν είναι τωρινό φαινόμενο και έχει πλούσια προϊστορία Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες και η νομοθεσία άλλαξε τα δεδομένα, εντούτοις ολοένα και περισσότεροι αστυνομικοί εκτελούν εν ψυχρώ ανθρώπους - και δη έγχρωμους - στο όνομα της τάξης και ασφάλειας. Στην χώρα όπου τα δικαιώματα υποτίθεται πως τα έχουν όλοι - ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος και καταγωγής - ο πρόεδρός της οποίας πασχίζει να αποδείξει ότι παραχωρεί ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ελευθερίες, εκεί ακριβώς εμφανίζεται το πιο στυγνό αστυνομικό προφίλ, με εν ψυχρώ εκτελέσεις και τραυματισμούς πολιτών. Στις ΗΠΑ με λίγα λόγια, οι τρομοκράτες μάλλον είναι κάποιοι λευκοί αστυνομικοί, που για ψύλλου πήδημα στέλνουν στον άλλο κόσμο πολίτες από ρατσιστικές προθέσεις. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.. Γι΄αυτήν ακριβώς όμως την εκρηκτική κατάσταση καμία έκτακτη σύγκλιση του ΟΗΕ δεν θα γίνει για να εξετάσει τις αιτίες του φαινομένου και να αποδοθούν ευθύνες. Την ίδια στιγμή που σε κάποιες αμερικανικές πολιτείες ισχύει ακόμη η θανατική ποινή, οι αστυνομικοί σκοτώνουν και αθωώνονται όντες, λέει, σε “νόμιμη άμυνα”. Η βία αυτή όμως αποκαλύπτει την γύμνια του αμερικανικού  νομοθετικού πλαισίου, που δίνει την δυνατότητα της χωρίς όρια χρήσης βίας, συνδεδεμένης άμεσα με την ατιμωρησία. Είναι απορίας άξιον πως μετά από τόσες δεκαετίες οι ΗΠΑ γυρνούν τον χρόνο πίσω, τότε που τα δικαιώματα των μαύρων δεν ήταν νομοθετικά κατοχυρωμένα Αυτού του τύπου ο ρατσισμός δηλητηριάζει επικίνδυνα την ούτως ή άλλως αποσαρθρωμένη αμερικανική κοινωνία και θέτει εν αμφιβόλω τις ατομικές ελευθερίες. Την στιγμή που ο Μπάρακ Ομπάμα επιδιώκει να κατοχυρώσει δικαιώματα περί ελεύθερου σεξουαλικού προσανατολισμού και προτίμησης, την εποχή που πασχίζει να δείξει μια άλλη εικόνα της χώρας του, οι δολοφονίες αυτές και η μη καταδίκη των ενόχων έρχονται όχι μόνο  να επισκιάσουν τις προσπάθειες αυτές, αλλά και να πυροδοτήσουν την ήδη τεταμένη από κοινωνικο - οικονομικής άποψης ατμόσφαιρα στην χώρα. Αποτέλεσμα, εξεγέρσεις, μαζικές διαμαρτυρίες και αμφισβήτηση του όλου επιτηδευμένα φιλειρηνικού κυβερνητικού προφίλ. Η βία αυτή σαφώς δεν είναι μεμονωμένη παρά εκδηλώνεται με την παραμικρή αφορμή. Θα έλεγε κανείς ότι στις ΗΠΑ βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας στις αστυνομικές αρχές, που δεν ξέρουν πλέον πως να δικαιολογηθούν για τα πολλά αλλεπάλληλα αιματηρά περιστατικά αστυνομικών λόγω φυλετικού μίσους. Θα μου πείτε, αν ήταν στην εξουσία οι ρεπουμπλικάνοι, θα ήταν αλλιώς; Όχι, ίσως ήταν πολύ χειρότερα. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους Δεν έχουμε επίσης κάποια ένδειξη πως αναμένεται ενδελεχής έρευνα για την όποια ρατσιστική βία, ούτε για τα μάτια του κόσμου. Πολύ απλά γιατί η εξουσία εκεί δείχνει απροκάλυπτα πως συμπεριφέρεται εν ανάγκη και στους εγχώριους μη λευκούς, μετά τις επεμβάσεις σε χώρες όπως Ιράκ, Αφγανιστάν, και αλλού και τις εκεί βιαιοπραγίες, τις ανακρίσεις, τις φυλακές Αμπού Γκράιμπ κλπ. Καιρός λοιπόν να ζήσουν στο πετσί τους και οι ίδιοι οι αμερικανοί πολίτες το απεχθές πρόσωπο της βίας. Στην αρχή, είχαμε τις τραγωδίες στα σχολεία και τα πανεπιστήμια λόγω της ακατάσχετης οπλοφορίας. Τώρα είναι η σειρά της αστυνομίας να δείξει πως δεν χαρίζεται σε κανέναν. Από κοντά και η δικαιοσύνη νίπτει τας χείρας της. Γιατί μη νομίζετε ότι υπάρχουν μόνο τα ρατσιστικά κριτήρια. Τουναντίον οι αρχές εκεί εκπαιδεύονται σε κατάλληλες συνθήκες και  δεν τόχουν σε τίποτε να αφαιρούν με την παραμικρή αφορμή την ανθρώπινη ζωή. Και όλα αυτά, την στιγμή που ναι μεν Κου-Κλουξ-Κλαν δεν υπάρχει, αλλά οι αστυνομικοί που ανοίγουν πυρ με το παραμικρό και με ρατσιστικά κίνητρα αυξάνονται επικίνδυνα λόγω αυτής ακριβώς της παρατεταμένης ατιμωρησίας. Σε λίγο καιρό ίσως ζήσουμε και άλλες τέτοιες τραγωδίες στην χώρα όπου οι έγχρωμοι εξακολουθούν να κάνουν αγώνα για τα δικαιώματά τους, λίγο μετά τον επίλογο των κινηματογραφικών ταινιών - αφιερώματα  για τις παλαιότερες διεκδικήσεις τους, οι οποίες τώρα γίνονται και πάλι επίκαιρες.   

Από χούντα σε χούντα & αντί αφύπνισης - ονειρώξεις για σβάστικες!

Έχουν περάσει 4 δεκαετίες και κάτι από τότε που έπεσε η στρατιωτική χούντα στην χώρα και υποτίθεται πως έχουμε Δημοκρατία, με τους αιρετούς εκπροσώπους του λαού να επιδίδονται σε ασύλληπτο κυνηγητό μαγισσών, σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα που οι ίδιοι εξέθρεψαν και που οι πολίτες στην πλειοψηφία τους στήριξαν με όλες τους δυνάμεις  γιατί από ένα σημείο και μετά ο παραπλανημένος γίνεται συνένοχος, αλλά και τις εναλλαγές στην εξουσία να δίνουν την αίσθηση πως έτσι είθισται όταν διεκπεραιώνεται ο στόχος της αποκοίμισης των μαζών. Έχουν περάσει κυβερνήσεις και κυβερνήσεις - όλες φορτωμένες και με ένα τουλάχιστον χτυπητό σκάνδαλο για να τηρούνται τα προσχήματα. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις που επιλέχθηκαν από τον λαό που κατά μία έννοια έχει τις κυβερνήσεις που του ταιριάζουν, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να συσσωρεύουν χρέη στις πλάτες των ίδιων των πολιτών που τις ανέβασαν στην εξουσία. Στο φαγοπότι όμως αυτό έλαβαν μέρος και πολλοί από τους πολίτες με την θέλησή τους, έχοντας πρώτα στρατευθεί με τα κόμματα και τις εκάστοτε παραφυάδες τους. Η στρατολόγηση από ένα σημείο και μετά γινόταν αθρόα κια πάνω απ΄όλα χωρίς προϋποθέσεις, καθώς και μόνο η ανύψωση του κομματικού λαβάρου αρκούσε για να ισχύσει του βολεματικού λόγου το αληθές. Και δεν φτάνει που φορτώθηκε η κοινωνία  περιττή κομματική μπροσούρα ελεεινής αγκικάτσιας, παρά ήρθε μετά η νέα εποχή να εξωραΐσει το όλο κακό, με τους πρεσβευτές της να ορύονται  στις στάχτες και τα ερείπια των μαζικών ρουσφετιών, που τώρα αλλάζουν ονομασία και αποκαλούνται “ρυθμίσεις” και “φιλικοί διακανονισμοί” στο όνομα της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και του εντοπισμού των διαφυγόντων κερδών.  Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαξαν, αλλά αφενός οι μάστορες των δικανικών λόγων δεν ελαττώθηκαν και αφετέρου όλοι οι υπόλοιποι αποδείχθηκαν αποτελεσματικοί αγγελιοφόροι αλλά και πολύ καλοί μαθητές. Από κοντά βέβαια και τα ΜΜΕ με τους φτηνοπληρωμένους εργάτες της ενημέρωσης και τα ματσωμένα αφεντικά έδωσαν το στίγμα αυτής της νέας δοξασμένης εποχής, που στοχεύει τάχα στην κάθαρση, μια λέξη που βουίζει στα αυτιά μας από την πρωτοεμφανιζόμενη οικουμενική κυβέρνηση του ΄89 και μετά και που σήμερα αποκαλείται κυβέρνηση εθνικής ανάγκης - ω του θαύματος απαρτιζόμενη από τα δύο αυτά κόμματα που διέλυσαν μεταπολιτευτικά την Ελλάδα με τις στρατιές των βολεμένων, τα σκάνδαλα και τις μικρές ή μεγάλες προμήθειες. Από κοντά φυσικά και οι αριστερές παραδοσιακές τσιρίδες των κομμουνιστικών κομμάτων, που σε κάθε απεργία γνώριζαν τι να κάνουν για να την διασπάσουν, στην δε παραμικρή υποχώρηση της εκάστοτε κυβέρνησης πως να πράξουν για να φανούν αρεστά στο κάθε λογής κατεστημένο, βολεύοντας και εκείνοι τα “δικά τους παιδιά στα σωματεία και στους δοξασμένους από αγώνες “τόπους δουλειάς”. Αυτή ήταν η κατάσταση τα 41 αυτά χρόνια, και που οι σημερινοί ιθύνοντες μόνο λόγω τρόικας επιχειρούν να μεταλλάξουν για να γλυτώσουν τις ύβρεις. Μια τρόικα που ξέρει και αυτή πολύ καλά την δουλειά της, πότε να φεύγει απειλητικά κΙ πότε να έρχεται εκβιαστικά, βάζοντας στο τραπέζι τους νέους δεσμευτικούς όρους, και μετατρέποντας τρόπον τινά σε επαναστάτες τους μνημονιακούς. Μια τρόικα που δεν θα διστάσει να πράξει κατ΄εξακολούθηση τα δέοντα στο όνομα της κάθαρσης και αυτή, γιατί πέφτει χρήμα, που αφενός θα το πάρουν πίσω πλουσιοπάροχα και αφετέρου οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν πως αυτή χτυπά μονάχα την διαφθορά. Πέρασαν λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, 41 χρόνια και μυαλό δεν έχουν βάλει και αυτό το βλέπει κανείς είτε με την παρωδία του ΕΝΦΙΑ είτε με τα αλλεπάλληλα χαράτσια - μικρά η μεγάλα - αρκεί να μην πειραχθεί το τραπεζικό κατεστημένο. Οι πολίτες θα πράξουν άραγε και αυτή την φορά το ίδιο λάθος; Θα πέσουν και πάλι στα γνωστά κομματικά  διλήμματα του “μη χείρον βέλτιστον” σε λίγο καιρό που θα ζυγώσουν οι κάλπες; Πολύ πιθανόν, αφού η ψήφος είναι συνήθως κατευθυνόμενη και συναρτώμενη με την υποσχεσιολογία. Κοινώς, αυτό που θέλω να τονίσω σε αυτούς τους ρομαντικούς που επιμένουν να στηλιτεύουν σε πείσμα της εποχής, είναι να μην περιμένουν τίποτε από το “γνωστό” ποσοστό του κόσμου που σύρεται από την μια κομματική μεταγραφή στην άλλη. Με λίγα λόγια, να μην περιμένουν κοσμογονικές αλλαγές και να απευθύνονται μονάχα σε αυτούς που θέλουν το διαφορετικό, γιατί οι υπόλοιποι “επιμένουν ελληνικά” που έλεγε και το πολυπόθητο πατριωτικό άσμα. Αφήστε που δεν είναι και λίγοι πια αυτοί που καμαρώνουν για τον εθνικισμό τους και που διαχωρίζονται από τους νεοναζί μόνο στην συχνότητα της άσκησης βίας στο όνομα της ήδη εξωραϊσμένης χούντας 41 χρόνια μετά που οι συνειδήσεις θα έπρεπε να είχαν ήδη αφυπνιστεί αλλά αντ΄αυτού ορέγονται  σβάστικες.       

Βασανιστήρια ανά τον κόσμο

Τα βασανιστήρια κάθε άλλο παρά αποτελούν μακρινό παρελθόν την εποχή της γενικευμένης και μαζικής καταπίεσης σε πολλά μέρη του κόσμου που κυβερνούνται από φατρίες, συμμορίες και μαφία αλλά και σε άλλα κατά τα άλλα «πολιτισμένα» κράτη, που οι κυβερνήσεις τους κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας, τα τελευταία πέντε χρόνια έχει καταγραφεί χρήση βασανιστηρίων και άλλων μορφών απάνθρωπης κακομεταχείρισης σε τουλάχιστον 141 χώρες ανά την υφήλιο. Αυτό από μόνο του σαν στοιχείο προκαλεί ρίγος σε όσους ακόμη ευαισθητοποιούνται για ανάλογα φαινόμενα απάνθρωπης συμπεριφοράς και δεν έχουν ακόμη κλειστεί στο καβούκι τους. Η ιδιαίτερη φύση της τακτικής των βασανιστηρίων, τα οποία συνήθως διαπράττονται κάτω από μυστικότητα, επισημαίνει στην ανακοίνωσή της η Διεθνής Αμνηστία,  σημαίνει πως ο πραγματικός αριθμός των χωρών που χρησιμοποιούν τα βασανιστήρια μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος. Να υπενθυμίσουμε ότι πολλές είναι ακόμη οι χώρες που δεν έχουν υπογράψει την συνθήκη απαγόρευσης των βασανιστηρίων αλλά και πολλές από αυτές που την έχουν υπογράψει, δεν έχουν σταματήσει να βασανίζουν. Σε αρκετές από αυτές τις χώρες, τα βασανιστήρια αποτελούν συστηματική πρακτική, ενώ σε άλλες χώρες παρατηρείται ότι αποτελούν μεμονωμένες πρακτικές. Η οργάνωση θεωρεί απαράδεκτη ακόμα και μια  περίπτωση απάνθρωπης κακομεταχείρισης. Να σημειωθεί ότι η παγκόσμια εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας «Stop στα βασανιστήρια» απαιτεί από όλες τις κυβερνήσεις ουσιαστική προστασία των πολιτών από κάθε μορφή απάνθρωπης κακομεταχείρισης. Η οργάνωση καλεί τις κυβερνήσεις να σεβαστούν τους πολίτες τους και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους, όπως προκύπτουν από τη Σύμβαση του ΟΗΕ ενάντια στα Βασανιστήρια, για οριστική και ουσιαστική κατάργηση των βασανιστηρίων. Η Διεθνής Αμνηστία  σε συνεργασία με τη Globescan, πραγματοποίησε έρευνα για τις αντιλήψεις που κυριαρχούν αναφορικά με τα βασανιστήρια, σε  21 χώρες από όλες τις ηπείρους συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Τα αποτελέσματα για την Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά καθώς το 57% των πολιτών που ερωτήθηκαν, δήλωσε πως φοβάται τα βασανιστήρια σε περίπτωση σύλληψής τους. Τι δείχνει αυτό; Ότι οι αστυνομικές πρακτικές στην Ελλάδα και η συνεχιζόμενη καταστολή θέτουν σε εγρήγορση τους πολίτες, που αμφισβητούν την σε περίπτωση σύλληψης τους δίκαια και χωρίς βία μεταχείριση. Και αυτό, παρά το γεγονός της συχνής αλλαγής Υπουργών Δημοσίας Τάξης, που υποτίθεται θα έπρεπε να δώσουν άλλες εντολές στα αστυνομικά όργανα. Δεν είναι πολύς ο καιρός μάλιστα που από διάφορες πλευρές  εκφράστηκαν συστάσεις προς την χώρα μας. Πράγματι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI) δημοσιοποίησε τον Σεπτέμβριο 2012 συγκεκριμένες συστάσεις προς την Ελλάδα. Στο πλαίσιο του ενδιάμεσου ελέγχου συμμόρφωσης προς τις συστάσεις που περιλαμβάνονται στην τελευταία έκθεσή της, η Επιτροπή ζήτησε από τον Συνήγορο του Πολίτη παρατηρήσεις για τις εξελίξεις στο πεδίο προστασίας κατά των διακρίσεων και ειδικότερα για ζητήματα που αφορούν: α) τη λειτουργία του Συνηγόρου ως φορέα προώθησης και εποπτείας της αρχής της ίσης μεταχείρισης, β) εστιασμένες δράσεις για τους Ρομά και γ) τη διαδικασία έκδοσης και ανανέωσης των αδειών παραμονής. Οι παρατηρήσεις αυτές αξιοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στο στάδιο επεξεργασίας και υιοθέτησης των συστάσεων της Επιτροπής. Ο Συνήγορος του Πολίτη, να σημειωθεί, με την κύρωση από την Ελλάδα του προαιρετικού πρωτοκόλλου της σύμβασης κατά των βασανιστηρίων, απέκτησε ειδική αρμοδιότητα στην πρόληψη των βασανιστηρίων και άλλων μορφών σκληρής, απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας. Η ανεξάρτητη Αρχή ορίστηκε ως «Εθνικός Μηχανισμός Πρόληψης» και μπορεί να επισκέπτεται πλέον όλους τους χώρους στέρησης της ελευθερίας, με ή χωρίς προηγούμενη ενημέρωση των αρμόδιων Αρχών που προΐστανται των χώρων αυτών. Αποστολή του Συνηγόρου είναι να προλαμβάνει και να ελέγχει τυχόν προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και να συμβάλει στη βελτίωση των συνθηκών κράτησης, σε χώρους όπως οι φυλακές, τα αστυνομικά τμήματα και τα κέντρα κράτησης, όπου παρατηρούνται προβλήματα, σύμφωνα και με εκθέσεις της Αρχής, η οποία παράλληλα μπορεί να παραγγέλλει πραγματογνωμοσύνη και να δημοσιεύει εκθέσεις Σημειώνεται, τέλος, ότι η Ελλάδα κύρωσε με τον νόμο 4228/10-1-2014 το Προαιρετικό Πρωτόκολλο στη Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων (OPCAT) της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.

Συσσώρευση αγαθών & εποπτεία του θεάματος

Στις εποχές που ζούμε, στα χρόνια όπου οι πληροφορίες μεταδίδονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και οι παραλήπτες τις αφομοιώνουν παριστάνοντας κάθε φορά και από ένα διαφορετικό ρόλο, αυτό που διαπιστώνει κανείς δεν είναι παρά μία γενικευμένη τάση για αμφισβήτηση των εξουσιών και των κάθε λογής επιβαλλόμενων μέτρων από την εκάστοτε κυβέρνηση. Στην Ελλάδα, η αμφισβήτηση αυτή ξεκίνησε με το μνημόνιο, στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες εδώ και αρκετό καιρό, από την στιγμή που τα καταναλωτικά αγαθά υπερσυσσωρεύθηκαν  στις αγορές και η λογική του κέρδους υποσκέλισε την επικοινωνία, με ότι αυτό σημαίνει για τις περαιτέρω ανθρώπινες σχέσεις και την διευθέτησή τους. Η υπερσυσσώρευση αγαθών αλλά και η επιζητούμενη αντικατάστασή τους στο όνομα του «καινούργιου» και του τεχνολογικά τελειοποιημένου, δημιουργεί συνεχή παραγωγή και αξιώσεις από την βιομηχανία αγαθών, που επιβιώνουν εξαιτίας αυτής ακριβώς της αντικατάστασης και του ορυμαγδού  των νέων μοντέλων, που σερβίρονται στις αγορές ακατάπαυστα χωρίς όρια και ηθικούς φραγμούς λόγω αυτής της ασύδοτης κυκλοφορίας τους με την εικονική σφραγίδα της υποτιθέμενης απελευθέρωσης. Διαφημιστικά τσιτάτα και εναρμόνιση με τις συνήθειες της νεολαίας, συνεχής παραληρηματικός θόρυβος στις οθόνες για νέα πιο εξελιγμένα προϊόντα, γκάτζετ και συνθήματα οικεία προς τους νέους  που στοχεύουν σε αυτήν ακριβώς την ενσωμάτωσή τους στις επιβαλλόμενες κοινωνικές επιταγές, μανιπουλάρουν την ανθρώπινη ευαισθησία, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τις αντιρρήσεις για το δήθεν νέο και μοντέρνο. Όμως αυτές οι αντιρρήσεις δεν χάνονται και συχνά πυκνά μεταβάλλονται σε οργή και αγανάκτηση. Η βιομηχανία τις εικονικής θέασης εποπτεύει βέβαια τα αγαθά και τους εκάστοτε νεωτερισμούς μέσω των «δημοκρατικών» παρεμβάσεων και ανελεύθερων πρακτικών, που σαγηνεύουν τους νέους εξουσιαστές. Αυτή όμως ακριβώς την υποκρισία αντιλαμβάνονται πλέον οι μάζες και παρά το γεγονός ότι δεν την σχηματοποιούν, την εξοβελίζουν ενστικτωδώς. Το έργο λοιπόν των νέων τοποτηρητών δεν είναι και τόσο εύκολο, παρά το γεγονός ότι αυτή η νέα εποχή προσφέρει πολλά όπλα στις γερά δομημένες εξουσίες και σαφώς τις πριμοδοτεί με νέα πολλαπλά επιχειρήματα. Θεωρώντας ότι οι πολίτες θα πέσουν οριστικά στο λάκκο της παραπλάνησης και πως η παρακολούθηση μέσω των νέων τσιπ θα ολοκληρώσει το έργο των τελευταίων δεκαετιών αναφορικά με τον εγκλεισμό της αντίδρασης και την καταπολέμηση του αυθόρμητου, οι νέοι φρούραρχοι συνωμοτούν κρυφίως και με κάθε μυστικότητα στα συμβούλια και τις ημερίδες της συγκάλυψης. Ζούμε λοιπόν ένα νέο δράμα, πιθανά όμως και το τελειωτικό μιας και οι πολίτες ανά τον κόσμο έχουν διδαχθεί όπως ακριβώς και οι εξουσίες από τα λάθη του παρελθόντος. Είναι γνωστή πια ή όψη του μεταλλαγμένου μεσήλικα που κυνηγά το χρήμα όπως την αντίδραση στα εφηβικά του χρόνια. Είναι αναγνωρίσιμες οι όψεις των κάθε λογής ξεπουλημένων στο όνομα της ομαλής διαβίωσης ανάμεσα στα συσσωρευμένα προϊόντα της απόλυτης ολιγαρχικής σιωπής. Τα χρόνια περνούν αλλά η ανάμνηση από την ανεκπλήρωτη δράση  των παραμορφωμένων και προσεκτικά επιλεγμένων ντελάληδων της πανηγυρικής εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, φτάνει και περισσεύει. Οι νέοι λοιπόν έχουν όλες τις ευκαιρίες να πολεμήσουν την νέα ιδεολογική λιτότητα με τα όπλα της συσωρευτικής ολιγαρχίας, με τα τσιπ, τα τάμπλετ και τις νέες διαδικτυακές ταχύτητες. Φαντάζει οξύμωρο αλλά αρκούντως δυνατό. Αυτήν ακριβώς την δαιδαλώδη πολυμορφικότητα του νέου μοντέλου διακυβέρνησης  δια των χιλιάδων σερβιρισμένων συνταγών εξουσίας, είναι αναγνωρίσιμο και προβλέψιμο λόγω αυτής ακριβώς της ποικιλίας του. Τα τρωτά σημεία, ούτως ειπείν, της νέας κατοχής είναι τόσα πολλά όσοι και οι ρυθμοί επιβολής μέτρων. Με λίγα λόγια, όσο περισσότερη λιτότητα, τόσο μεγαλύτερη οργή. Όσο περισσότερα προϊόντα συνοδεύουν αυτήν ακριβώς την λιτότητα, τόσο η πλεκτάνη αποκαλύπτεται παρά τον επιδιωκόμενο οικιακό εγκλεισμό. Στην Ελλάδα, το παιχνίδι αποκαλύφθηκε σταδιακά όπως και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο. Στην Κεντρική Ευρώπη, όπου η πολιτική θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα, ήδη τίθενται σε δοκιμασία  οι νέες πρακτικές στο  όνομα της πολυπροιοντικής συσσώρευσης. Οι πολίτες κοιτούν τα νέα δεδομένα και αρπάζουν κάθε τι χρήσιμο, στο όνομα του τερματισμού της συσσωρευτικής φρενίτιδας. Δεν καταναλώνουν πια, εποπτεύουν τους εποπτεύοντες.                           

Εικονικές εμπλοκές με την τρόικα & συμπληρωματικά μέτρα κάτω από το τραπέζι

Εμπλοκή στην διαπραγμάτευση με την τρόικα και νέες περικοπές στον ορίζοντα, παρά το γεγονός ότι από την κυβέρνηση δηλώνουν ανυποχώρητοι σε αυτό. Η τρόικα θα επιστρέψει στην Ελλάδα όταν εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις, δηλώνουν από τις Βρυξέλλες, την ίδια στιγμή που ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανακοινώνει επίσημα ότι δεν θα υπάρξει η παραμικρή υποχώρηση, τονίζοντας παράλληλα πως πρέπει να υπάρξει συνολική αντιμετώπιση των θεμάτων. Σημειώστε αυτή την τελευταία αψιμαχία, θα μας χρειαστεί στο μέλλον. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές βρίσκεται στο φόρτε της και τα κωλύματα φαίνεται να αποτελούν νέα τροφή για τα μεγάλα ΜΜΕ, παρά το γεγονός ότι όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν όλοι ότι τα όποια εμπόδια σε λίγες ημέρες θα παρακαμφθούν. Για ποιο λόγο; Mα πολύ απλά διότι για να ολοκληρωθεί το μνημόνιο και να τηρηθούν οι δεσμεύσεις, θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτό που της υπαγορεύεται κάθε φορά από την τρόικα, τουτέστιν νέες περικοπές σε μισθούς και απολύσεις. Να σημειώσετε, όπως προανέφερα, την εν λόγω διαμάχη διότι θα μας χρειαστεί στο εγγύς μέλλον, όταν θα ακούσετε για νέα μέτρα, που φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν να τα ανακοινώσουν σε αυτό το χρονικό σημείο οι κυβερνώντες. Μην ξεχνάτε ότι ουσιαστικά βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο αφού η εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας επίκειται σε λιγότερο από 4 μήνες. Ήταν δυνατόν από την κυβέρνηση να δείξουν πως υποχωρούν για άλλη μια φορά αμαχητί, όταν τα ποσοστά της ΝΔ υπολείπονται κατά πολύ του πρωτοπόρου στις δημοσκοπήσεις ΣΥΡΙΖΑ;  Και το ΠΑΣΟΚ δια του Ευάγγελου Βενιζέλου, όμως, παίζει ουσιαστικά το τελευταίο του χαρτί. Μην περιμένετε λοιπόν διαφορετικές αντιδράσεις αλλά παλληκαρισμούς, σθεναρή αντίσταση και επιτηδευμένη φιλολαϊκή στάση από την κυβέρνηση. Έτσι ελπίζουν πως μπορούν να κερδηθούν κάποιοι πόντοι και να μην καταλήξει η όλη ιστορία σε εκλογικό ναυάγιο. Εξάλλου η όλη στάση της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια δείχνει πως είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει την μνημονιακή συμφωνία και να μην δημιουργηθούν εμπόδια την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. Παρόμοιες εμπλοκές συνέβησαν και στο κοντινό παρελθόν, πάντα όμως είχαν ως αποτέλεσμα τον πλήρη συμβιβασμό στα λεγόμενα ή καλύτερα επιβαλλόμενα της τρόικα. Οι εμπλοκές αυτές μάλιστα ήταν ακόμη πιο θεαματικές, αλλά ως δια μαγείας βρισκόταν η δήθεν «μέση λύση». Μετά από αυτήν, εξαγγέλλονταν συνήθως νέες περικοπές στο όνομα των αποκαλούμενων «συμπληρωματικών μέτρων», που σε άλλη περίπτωση δεν θα λαμβάνονταν. Με επιχειρήματα του τύπου «ας κάνει υπομονή ο κόσμος αφού έχει περάσει τις κυριότερες δυσκολίες» ή «μετά τα μέτρα αυτά τελειώσαμε!» και με την εξαγγελία περί «ευνοϊκών ρυθμίσεων», η όλη ιστορία με τις πρόσθετες  αξιώσεις   της τρόικα δεν μοιάζει παρά με καλοστημένο παιχνίδι, όπου ο κακός ζητά την ταπείνωση του καλού και εκείνος ως γνήσιος πατριώτης βροντοφωνάζει αρχικά το περιβόητο «Όχι» και έπειτα σκύβει το κεφάλι, λέγοντας πως «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».  Παιχνίδι λοιπόν στις πλάτες ενός χιλιοτραυματισμένου λαού, ένα παιχνίδι με οργιαστική πλοκή και θεατές ανήμπορους να ανταπεξέλθουν στους κανόνες του πολίτες. Πρέπει να θυμηθούμε στο μέλλον όλες αυτές τις εμπλοκές με την τρόικα και να αξιώσουμε από την κυβέρνηση να μας απαντήσει λίγο πριν τις εκλογές σε ποιο σημείο συνέβαλε στο να ανακουφιστεί ο κόσμος και πότε έβαλε ένα ουσιαστικό βέτο στα μέτρα λιτότητας που κάθε φορά αξίωνε η τρόικα. Αν λάβετε απαντήσεις θα πει πολύ απλά πως δεν επιβλήθηκαν από ένα σημείο και μετά περικοπές και πως όλα όσα καλείστε να καταβάλλετε από το υστέρημά σας δεν είναι παρά κακός εφιάλτης. Όμως είναι κάτι παραπάνω από πραγματικότητα και το γνωρίζετε πολύ καλά. Ξέρετε πως κάθε μήνα καλείστε να πληρώσετε «διορθωμένους» ΕΝΦΙΑ, που έχουν μπερδέψει ακόμη και την ίδια την κυβέρνηση,  «συμπληρωματικούς» φόρους και χαράτσια που ανακαλύπτετε την ώρα της πληρωμής γιατί από την αρχή θα ήταν προκλητικό να ανακοινωθούν. Κάθε φορά προσθέτουν και από κάτι κάτω από το τραπέζι και αυτό το έχετε βιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ποια κωλύματα και ποιες εμπλοκές, λοιπόν, να πιστέψετε πως συμβαίνουν στην πραγματικότητα μεταξύ κυβέρνησης και τρόικα; Πως και με ποιο τρόπο να δώσει κανείς βάση στην  υποτιθέμενη σθεναρή αντίσταση της κυβέρνησης, την στιγμή που όσες είναι οι ενστάσεις, άλλες τόσες και παραπάνω είναι οι άτακτες υποχωρήσεις; Ένα είναι σίγουρο, πως μετά την νέα εικονική εμπλοκή, μάλλον να προετοιμάζεστε για συμπληρωματικά μέτρα. Δεν είναι λεκτική επίθεση κατά της κυβέρνησης αυτό, παρά η ωμή αλήθεια. Απλά η κυβέρνηση θέλει να δείξει πως δεν πέφτει για άλλη μια φορά αμαχητί. Πως έκανε το παν για να αποτρέψει νέα μέτρα λιτότητας και απολύσεις στο Δημόσιο. Είναι και αυτό μέρος του παιχνιδιού και της συμφωνίας κάτω από το τραπέζι. Να σερβίρονται εφεξής με φειδώ τα μέτρα με τον φόβο των Ιουδαίων για κυβέρνηση και τρόικα. Να συνεχιστεί αυτό το παρατεταμένο δεσμευτικό προτσές ακόμη και στο τέλος των βασικών δεσμεύσεων. Και μην νομίζετε πως τελειώσαμε από αυτές, καθώς το μέλλον επιφυλάσσει και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις.     

Οι συνταξιούχοι επαναστάτες και οι συμβουλές τους

Τα χαμένα όνειρα των γενεών ισοπεδώνονται από την ασυδοσία του εκάστοτε βολέματος  έτσι όπως το θέλησαν οι εξουσίες δεκαετίες τώρα στην Ελλάδα μετά την εξέγερση του ΄73 αλλά και τις επετείους που επακολούθησαν και άφησαν την σφραγίδα μιας απόλυτης λήθης - όχι  τόσο των νοημάτων του ξεσηκωμού αυτού – όσο της ζωντανής ενέργειας που θάφτηκε στην μετάνοια από τις στρατιές των πρώην επαναστατημένων, που άφησαν τις κραυγές στην νιότη. Δεν είναι τόσο απρόσμενο που οι δυνάμεις της τάξης επιτηρούν πια τα Πανεπιστήμια ούτε ότι το άσυλο καταργήθηκε στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων, όσο το ότι οι τωρινές γενιές που γαλουχήθηκαν από τους συνταξιούχους επαναστάτες δεν γνωρίζουν πολλά από το ΄73 και μετά.  Όσοι αποφάσισαν πως το νόημα της εξέγερσης ανήκει στην εφηβεία και πως το νέο δόγμα της απόλυτης συσσώρευσης – από προϊόντα μέχρι  ψυχές – υπηρετεί δια ζώσης την ατομική ασφάλεια, όλοι αυτοί που από ένα σημείο της ζωής τους και μετά είδαν το μαύρο-άσπρο ή απλά τους θύτες-θύματα στην υπηρεσία του new  lifestyle ή κοινώς της μαζικής κατανάλωσης σκουπιδιών στο όνομα του νέου τηλεοπτικού στάτους της προκλητικής ανελευθεριότητας, αυτοί όλοι συντηρούν την νέα φυλακή συνειδήσεων, που μερικοί μόνο νέοι αμφισβητούν κάθε φορά, ως είθισται. Οι στρατιές των μετανοημένων ή των κατά συνείδηση εκλεκτών της νέας λογοκρισίας που έχουν σβήσει μονοκοντυλιά το παρελθόν τους γιατί κάποιος τους φόβισε πως δεν θα βρουν δουλειά, όλοι αυτοί που δεν διστάζουν (ούτε θα διστάσουν) να υιοθετήσουν ακόμη και τις πιο ακραίες συμπεριφορές στο βωμό του καταναλωτικού τους οχυρού, δεν θα σκεφθούν και πολύ να είναι οι μελλοντικοί αντίπαλοι των νέων εξεγερμένων και ας κόπτονται σε συζητήσεις πως έπραξαν «τα δέοντα» στην νεαρή ηλικία. Γιατί πέρασαν τα χρόνια, προσθέτοντας κολακείες στο όνομα του προσωπικού τους κέρδους, ξεπληρώνοντας το στερημένο τους παρελθόν με την οικονομική άνεση του τώρα, με οικιακές βοηθούς και νταντάδες στα σπίτια και με είλωτες- μετανάστες στα χωράφια τους. Αυτή είναι η μοίρα όμως όλων σχεδόν των εξεγέρσεων, να λησμονείται κατά την ενηλικίωση το νόημά τους και να καθίσταται περίπου απαγορευμένη η παραμικρή αναφορά σε αυτές. Γιατί να αποτελεί εξαίρεση λοιπόν το Πολυτεχνείο; Γιατί να μην ξεχάσουν οι πάντες κάποια μέρα αυτό που ούτως ή άλλως ξεχνούν όταν μεγαλώσουν – τις αξίες και τα ιδανικά για μια καλύτερη ζωή; Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου δεν διαφέρει από τις οπερέτες  των τελευταίων ετών, όπου τα κόμματα συνεχίζουν να καταπλακώνουν μεθοδικά την ιστορία του. 41 χρόνια μετά και οι ερπύστριες ηχούν καθημερινά συνθλίβοντας το κουφάρι της Δημοκρατίας, όπως πάντοτε γινόταν μετά από όλες τις εξεγέρσεις που αναζητούσαν το νόημά της αλλά ποτέ δεν το έβρισκαν. Ακροδεξιές μαζώξεις και νεόκοποι μάνατζερ που φιλοτεχνούν με το αζημίωτο το λαϊκό φιλοναζιστικό προφίλ, απειλούν πια όχι την ούτως ή άλλως ανύπαρκτη Δημοκρατία, αλλά στοχεύουν στο δυναμικό come - back  της ελληνικής λεβεντιάς, στην νέα εκκωφαντική σιωπή, γιατί τάχα η δημοκρατία των άλλων ήταν διεφθαρμένη. Το έργο όπως καταλαβαίνετε φίλοι μου έχει ενδιαφέρουσα πλοκή άλλα άσχημο τέλος. Με τους συνταξιούχους της επανάστασης να έχουν υποστεί τις περικοπές του μνημονίου και τους μοδάτους ακροδεξιούς να μοστράρουν στα πιο in περιοδικά και έντυπα, δεν μένει χώρος για τους αφελείς κομπάρσους να δηλώσουν και αυτοί την παρουσία τους στο μεταπολιτευτικό προτσές. Οι στόχοι πάντως επετεύχθησαν και όλοι μαζί φιλοτέχνησαν την νέα εποχή. Αριστεροί και δεξιοί, σοσιαλιστές και οικολόγοι, κεντρώοι και ανανεωτικοί. Όλοι τους άφησαν χώρο για την εκδήλωση νεοναζιστικών ονειρώξεων και ακραιφνούς πατριδολατρίας στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας, έδωσαν βήμα με την ακατάσχετη παρωδία τους στον νέο Έλληνα – πρότυπο, τον φανατικό εθνικιστή που δεν θέλει ξένους στην χώρα του. Και το θέμα είναι ότι στον χορό μπήκαν και οι συνταξιούχοι επαναστάτες που κατέθεσαν τα όπλα για να ζήσουν την τελευταία περίοδο της καπιταλιστικής κατάρρευσης. Γιατί δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το πανηγύρι. Δεν θα άντεχαν για πολύ να μένουν μακριά από τις εξελίξεις, μετά το αλλεπάλληλο σκαμπανέβασμα των μετοχών στα διεθνή χρηματιστήρια. Μόνο που εδώ τους πρόλαβε η κρίση και εκεί που είχαν «καθαρίσει» με τα νεανικά όνειρα του Πολυτεχνείου, τρέχουν τώρα να κάνουν ρυθμίσεις για την ΔΕΗ και τον ΕΝΦΙΑ που η κυβέρνησή τους επέβαλλε. Που χρόνος, λένε, για Πολυτεχνεία και νοήματα του χθες….. Αυτό θα πουν στα παιδιά τους οι συνταξιούχοι επαναστάτες. Αυτή την οδό θα υποδείξουν τα πληγωμένα από το μνημόνιο golden boys, που θέλουν να συμβουλεύσουν τις νέες γενιές να μην επαναστατούν γιατί οι λογαριασμοί έρχονται πάντα στο τέλος του μηνός και πρέπει να πληρωθούν. Ή τουλάχιστον αν πρόκειται να επαναστατήσουν, θα τους πουν, ας το δουν σαν χαβαλέ μέχρι να  βρουν δουλειά. Αυτές τις συμβουλές θα δώσουν.    

Ρώσικη ρουλέτα & νέο αφεντικό στο διεθνές στερέωμα

To γερμανικό περιοδικό “Der Spiegel“σε μια από τις πρόσφατες αναφορές του, κάνει λόγο για την αντι -δυτική δράση του Βλαντιμίρ Πούτιν, που αποπειράται τώρα να πάρει με το μέρος του χώρες των Βαλκανίων - όπως την Δημοκρατία της Σερβίας - αποτρέποντας τες παράλληλα να αναπτύξουν σχέσεις που θα βλάψουν τα συμφέροντα της χώρας του. Η Ρωσία προσπαθεί να το πετύχει αυτό με την προμήθεια φυσικού αερίου και όπλων ειδικά στην χώρα αυτή. Το περιοδικό επικαλείται μυστικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείο εξωτερικών, με τον τίτλο «η επιρροή της Ρωσία στην Σερβία». Οι Γερμανοί παρουσιάζονται θορυβημένοι και η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ φαίνεται πως αφενός δεν διατίθεται να μπει σε πορεία ανταγωνισμού αλλά αφετέρου δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να χάσει την στιγμή αυτή την πρωτοκαθεδρία στις εξελίξεις αλλά και τον πρώτο ρόλο στην περιοχή των Βαλκανίων. Η προσπάθεια των Ρώσων επικεντρώνεται επίσης στον επηρεασμό χωρών της ΕΕ ώστε αυτές να εκφράζονται υπέρ των Ρώσων στις όποιες αποφάσεις λαμβάνονται. Το είχα γράψει και πριν από λίγες ημέρες σε άρθρο μου  για τον ρώσικο επεκτατισμό  ότι η  σοβινιστική πολιτική του Βλάντιμιρ Πούτιν γνωρίζει μεγάλη άνθηση στην Ρωσία καθώς δεν είναι και λίγοι οι Ρώσοι που επικροτούν την πολιτική αυτή. Ξεχνώντας τα αμέτρητα θύματα της δεσποτικής διακυβέρνησης της χώρας, αφήνοντας πίσω τις θηριωδίες στην Τσετσενία,  παραμερίζοντας το δράμα του Θεάτρου της Μόσχας αλλά και τις «εξαφανίσεις» ή  δολοφονίες δημοσιογράφων, αφήνοντας στην άκρη την Άννα Πολιτόφσκαγια και τις αποκαλύψεις της, πολλοί Ρώσοι  βλέπουν με καλό μάτι την επιστροφή της χώρας στο επίκεντρο της διεθνούς ενδιαφέροντος μετά τα γεγονότα από την πριν από μερικά χρόνια επέμβαση στην Γεωργία, το πατρονάρισμα του Πούτιν από δυτικά ΜΜΕ, την Gazprom και το φυσικό αέριο, αλλά και την τελευταία ρώσικη ανάμιξη στην Ουκρανία. Αλλεπάλληλα περιστατικά στο διεθνές στερέωμα, από υπερπτήσεις ρώσικων βομβαρδιστικών σε περιοχές του ΝΑΤΟ, μέχρι παρουσία πολεμικών πλοίων ανοιχτά της Αυστραλίας και φημολογούμενη παραμονή ρώσικου υποβρυχίου κοντά στις σουηδικές ακτές, αποδεικνύουν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο  πως οι Ρώσοι μετά την θεαματική παρουσία στην Κριμαία, την αποστολή στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία και το πάγωμα των σχέσεων με τους Αμερικανούς, θέλουν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους στην διεθνή σκηνή και να επιβάλλουν στο μέγιστο την πολιτική τους. Είναι ένα δυναμικό come - back 25 χρόνια μετά των πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Και σε αυτό το εγχείρημά τους οι Ρώσοι δεν διστάζουν να προσφέρουν σε σε κάθε κράτος που επιλέγουν να επηρεάσουν γη και ύδωρ, από πρώτες ύλες μέχρι χρήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Η επεκτατική πολιτική της Ρωσίας δίκαια λοιπόν θορυβεί τους Γερμανούς, που δείχνουν πανικοβλημένοι από την επέλαση Πούτιν. Όπως είδαμε χρονικά, οι Ρώσοι κινήθηκαν πολύ γρήγορα τα τελευταία χρόνια, καλύπτοντας πρώτα τα εσωτερικά τους νώτα. Με έναν πραγματικό σόουμαν στην προεδρία αλλά παράλληλα αδίστακτο εις ότι αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας του, με επίδειξη δύναμης στα δυτικά ΜΜΕ και φίμωση των κάθε λογής αντιφρονούντων, κάτι που φάνηκε καθαρά στον πόλεμο στην Τσετσενία, οι Ρώσοι προχωρούν με θεαματικές κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα. Όλη αυτή την παρασκηνιακή πολιτική τακτική του Πούτιν την είχε περιγράψει με χαρακτηριστικό τρόπο η δολοφονημένη δημοσιογράφος Άννα Πολιτόφσκαγια. Πλήρωσε με την ζωή της την συνεχή αντιπαράθεσή της με τον Ρώσο Πρόεδρο, ο οποίος βέβαια από την μεριά του υποστήριξε τότε πως θα χυθεί άπλετο φως στην σκοτεινή αυτή υπόθεση. Η Πολιτόφσκαγια όμως δεν είναι εν ζωή και ο Βλαντιμίρ Πούτιν παρελαύνει περιχαρής στο διεθνές στερέωμα.  Στο Ουκρανικό ζήτημα επιχειρήθηκε καταρχάς η διασφάλιση της Κριμαίας αλλά και η προμήθεια με κατάλληλο πολεμικό εξοπλισμό των Ρωσόφωνων από το ρώσικο στρατό. Είχε προηγηθεί βέβαια η οπερέτα Ζεράρ Ντεπαρτιέ και οι χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες στο Σότσι με ομολογουμένως πολύ περίεργα «τρομοκρατικά χτυπήματα» ενόψει των αγώνων αυτών. Στις δυτικές κυρώσεις αλλά και στον αμερικανικό εκφοβισμό, οι Ρώσοι απάντησαν με μια επιδεικτική αδιαφορία στο όνομα της δύναμής τους αλλά και της ανασύστασης της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, το μεγάλο όνειρο του νέου πλανητάρχη που ακούει στο όνομα Πούτιν. Στην υπόθεση  Snowden, τέλος, ανακατεύθηκε και πάλι η Ρωσία, με το καταφύγιο που πρόσφερε ο νέος τσάρος. Έχουν δίκιο λοιπόν οι Γερμανοί που πανικοβάλλονται από τις ρώσικες κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα; Κατά ένα τρόπο ναι. Υπάρχει όμως ακόμη μέλλον αναφορικά με την ρώσικη ρουλέτα. Και οι παίχτες είναι πολλοί γύρω της. Και οι Αμερικανοί κοιτούν από το βάθος μάλλον μουδιασμένοι. Γιατί πολύ απλά ο νέος τσάρος – που μάλλον δεν είναι νέος – θέλει να είναι το νέο αφεντικό  στο παγκόσμιο στερέωμα και αυτός που θα γυρίσει επιδεικτικά την ρουλέτα κοιτώντας αυστηρά στα μάτια αυτόν που θα σταματήσει η μπίλια.

Ο λόγος της κυβερνητικής πειθούς & η φυλάκιση των συνειδήσεων

Οι διεργασίες της πειθούς του κόσμου για τις επιτυχίες της χώρας σε διεθνές επίπεδο άλλοτε γνωρίζουν άνθηση και άλλοτε υποχωρούν μπροστά στις διαμαρτυρίες των πιο ευέξαπτων, που αρνούνται να χάψουν τα παραμύθια και τους λεονταρισμούς της κυβέρνησης, που μετέρχεται το κάθε τι προκειμένου να εξαντλήσει με ευνοϊκό τρόπο το διάστημα μέχρι την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, κοινώς λίγο πριν τις εθνικές εκλογές. Οι κυβερνητικές προσπάθειες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και όλοι όσοι νόμιζαν πως μετά τις επιθέσεις κατά πολιτικών - που έγιναν μόδα την προηγούμενη τριετία -  τα πράγματα θα σταματούσαν εκεί, είναι απλά γελασμένοι. Ο πρωθυπουργός, βέβαια, από την πλευρά του, διαλαλεί σε όλους τους τόνους ότι ουδέποτε ξανασυνέβη στην Ελλάδα να συμμαχήσουν τα δύο κόμματα που τα χώριζε άβυσσος – ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – σε ένα «ευέλικτο» κυβερνητικό σχήμα, που δεν στόχευσε απλά να βγάλει την χώρα από την κρίση, αλλά και να αποδείξει ότι τάχα τα παλιά προσκόμματα έχουν ξεπεραστεί και πως η νέα εποχή επιτάσσει νέο πολιτικό πνεύμα και απομάκρυνση από παλαιοκομματικού τύπου πρακτικές. Αυτή η ντρίπλα  Σαμαρά, η πάσα και το σωσίβιο παράλληλα στον Ευάγγελο Βενιζέλο, επιδιώκει να φέρει τα πάνω – κάτω στις δημοσκοπήσεις, που φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατεί με άνεση. Η πειθώ συνοδεύεται από πλουσιοπάροχες υποσχέσεις πως «όλα θα φτιάξουν», πως ο καθένας θα πάρει σιγά – σιγά πίσω αυτά που του ανήκουν. Οι ευφυείς όμως που δεν πτοούνται και που η δυναμικότητά τους δεν έχει πληγεί, αντιδρούν άμεσα, καθώς δεν πίστεψαν ποτέ στα λόγια των πολιτικών, πολλώ δε μάλλον αυτών που ευαγγελίζονται την τωρινή διαφάνεια στον πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό βίο. Οι αντιδράσεις είναι πολλές και επεκτείνονται σε όλα τα επίπεδα. Μιλάμε πολύ απλά για τους ανθρώπους εκείνους που δεν σταματούν τις διαμαρτυρίες, επειδή κάποιοι «διακανονισμοί» και «ρυθμίσεις» λαμβάνουν τον χαρακτήρα συγγνώμης, για αντιπαράθεση με όλους εκείνους που δεν ζήτησαν ποτέ συγχώρεση από τους εξαθλιωμένους πολίτες. Αλλά ακόμη και οι ρυθμίσεις αυτές ήλθαν εκ των υστέρων. Όπως σωστά επεσήμανε και ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου. Βασίλης Κορκίδης, «η ρύθμιση δεν είναι ένα σφουγγάρι που διαγράφει όλες τις οφειλές και υποχρεώσεις, αλλά μια καλή γομολάστιχα που σβήνει πολλές καταχρηστικές προσαυξήσεις και πρόστιμα που έχουν επιβληθεί άδικα και ένα ρολόι που δίνει περισσότερο χρόνο. Η ρύθμιση σε Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία είναι πράγματι μια δεύτερη ευκαιρία που δυστυχώς έρχεται αργά, αφού εάν είχε εφαρμοστεί νωρίτερα θα είχε σώσει τουλάχιστον τις μισές από τις 230.000 ΜΜΕ επιχειρήσεις που έκλεισαν». Το κακό λοιπόν έχει γίνει και το είχαν αντιληφθεί πολύ νωρίς αυτοί που προέβαλλαν αντίσταση και είχαν πολλαπλές ενστάσεις για την κυβερνητική πολιτική. Και τώρα τι γίνεται; Πόσο συμβάλλουν οι φωνές διαμαρτυρίας στην διαμόρφωση μια διαφορετικής πορείας; Ναι,  οι αντιστάσεις χρειάζονται την εποχή που μιλάμε. Και δεν αποτελούν εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, που ούτως ή άλλως έχουν τα σχέδια τους. Τι λέει για όλα αυτά ο πρωθυπουργός; «Βρισκόμαστε στο τέλος μιας επίπονης προσπάθειας, διανύουμε τα τελευταία χιλιόμετρα, ο χρόνος έχει πυκνώσει, στο τέλος θα τα καταφέρουμε σίγουρα». Ποια τελευταία χιλιόμετρα εννοεί ο κος Σαμαράς και μέχρι πότε το τοποθετεί αυτό; «Το μεγάλο ζητούμενο για την κυβέρνηση και για την κοινωνία», λέει  «είναι η μείωση των φορολογικών συντελεστών». Ναι, το βιώσαμε αυτό στην σκληρή φορολογία των τελευταίων δύο ετών, αλλά η σκέψη του είναι υπεραπλουστευμένη: Αφού τα πήραν όλα, ρίχνουν τώρα κάτι ψίχουλα και όποιος προλάβει. Αλλά, ξέχασα, έχει έτοιμη και την απάντηση για την επιχειρηματικότητα: «Η κυβέρνηση απλοποίησε τις διαδικασίες για την ίδρυση επιχειρήσεων ενώ εφαρμόζει την ηλεκτρονική διακυβέρνηση σε πολλούς τομείς κατά τρόπο που βοηθά την άσκηση της επιχειρηματικότητας και την σχέση των επιχειρηματιών με την διοίκηση». Τι είπε όμως πιο πάνω ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ; Ότι πολλές χιλιάδες επιχειρήσεις  έβαλαν λουκέτο. Πως αμέτρητες οικογένειες βρέθηκαν από την μια στιγμή στην άλλη με μηδενικά εισοδήματα και τεράστια χρέη. Η κυβέρνηση όμως τον χαβά της. Και τα προβλήματα συσσωρεύονται. Και η μέρα που θα επαναληφθεί η κοινωνική έκρηξη πλησιάζει, παρότι κάποιοι βλέπουν τις διαμαρτυρίες ως παρελθοντικό ντοκιμαντέρ, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της τωρινής κυβέρνησης που επαίρεται ότι παρά τον ανιμνημονιακό χαλασμό, η χώρα προχωρά προς τα εμπρός.  Εκεί ακριβώς που ξεκινούν οι διεργασίες της δια του ψυχολογικού πολέμου πειθούς, επειδή κατάφεραν να κλείσουν τον κόσμο στα σπίτια του αλλά ακόμη δεν έχουν φυλακίσει τις συνειδήσεις. 

Νέα προγράμματα λιτότητας που διαφέρουν μόνο στην ένταση!

Το θέμα δεν είναι μόνο το πώς βγαίνει η Ελλάδα από το μνημόνιο στο τέλος του έτους αλλά σε ποια περίοδο εισέρχεται αμέσως μετά, τι προγράμματα λιτότητας έχουν αποφασιστεί και ποιος ο χρονικός ορίζοντάς τους. «Δεν θα υπάρξει νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα», διαβεβαιώνει από την μεριά του  ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, αποσαφηνίζοντας όμως ότι η χώρα θα βγει από το πρόγραμμα που λήγει στο τέλος του έτους και δεν θα υπάρξει νέο πρόγραμμα σαν και το υφιστάμενο. Αυτό το τελευταίο πρέπει να το προσέξουμε καλά: «όχι νέο πρόγραμμα σαν το υφιστάμενο», αλλά κάποιο άλλο πρόγραμμα είναι στα σκαριά! Με λίγα λόγια, ας μην εφησυχάζουμε πως τα μέτρα λιτότητας ήταν μέχρι εδώ και πως από δω και στο εξής θα αλλάξει η κατάσταση. Ο κ. Ντάισελμπλουμ  είπε επίσης ότι δεν έχει ληφθεί ακόμα απόφαση για το τι θα συμβεί με την Ελλάδα από την 1η Ιανουαρίου. Αυτό τι σας λέει πάλι; Θα αφεθεί στην τύχη της η χώρα, προσπαθώντας να σταθεί από μόνη της στα πόδια της ή θα υπάρξει περαιτέρω επιβάρυνση; Από την μια - το να αφεθούμε στην ησυχία μας - δεν μας διασφαλίζει πως η κυβέρνηση θα κάνει το κάθε τι προκειμένου να ικανοποιήσει τους πολίτες. Από την άλλη, πιθανό νέο πρόγραμμα λιτότητας απλά θα διαλύσει ότι έχει απομείνει. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα, αγαπητοί αναγνώστες. Και η ιστορία γίνεται ακόμη πιο τραγική αν σκεφθεί κανείς πως  η ανεργία δεν πέφτει με τίποτε και πως τα νοικοκυριά έχουν καταθέσει τα όπλα. Τι ρυθμίσεις για κόκκινα δάνεια, μας λένε, τι διακανονισμοί και κουρέματα; Η ελληνική οικονομία έχει βυθιστεί στο έλος και αδυνατεί να βρει τρόπο απεγκλωβισμού.  Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, και ενώ ο κόσμος παραμιλά από τα χρέη, ο πρωθυπουργός μαζί με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης μιλούν με μια χαρακτηριστική έπαρση, λες και όλα πήραν το δρόμο τους και δεν υπάρχουν πλέον εκκρεμότητες.  Η Αμφίπολη και η κυπριακή ΑΟΖ έχουν την τιμητική τους στα δελτία των οκτώ, ακριβώς επειδή πρέπει να δοθεί πάση θυσία η εικόνα πως η χώρα είναι ακόμη ζωντανή. Ένας σκελετός στα ταφικό μνημείο και ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος αρκούν για να φέρουν την Ελλάδα και πάλι στο κέντρο της δημοσιότητας. Και φυσικά, κανείς δεν θυμάται πια τους εξαθλιωμένους της ελληνικής επικράτειας, τις φοβερές ιστορίες φτώχειας και απόλυτης στέρησης. Το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων με κριτήριο την αναζήτηση εργασίας για τον μήνα Αύγουστο 2014 ανήλθε, σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, σε 835.844 άτομα. Από αυτά, 446.758 ήταν εγγεγραμμένα στο μητρώο του ΟΑΕΔ για χρονικό διάστημα ίσο ή και περισσότερο των 12 μηνών, και 389.086  για χρονικό διάστημα μικρότερο των 12 μηνών. Αν σε όλους αυτούς προσθέσουμε και τους μακροχρόνια άνεργους, τους υποαπασχολούμενους ή τους απολυμένους, η όλη εικόνα μόνο ευχάριστη δεν είναι για την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση στο σύνολό της, που διατείνεται (το κάθε κόμμα ξεχωριστά) πως υπάρχουν λύσεις, απλά δεν έχουν εφαρμοστεί. Θα επαναλάβω για μια φορά ακόμη όμως τα λόγια του κου Νταισελμπλούμ, περί της μη γνώσης αφενός για το πώς θα πορευθεί η χώρα από τον Γενάρη και μετά, και αφετέρου περί πιθανών νέων προγραμμάτων λιτότητας, πιο ήπιων σε σχέση με το δυσβάσταχτο μνημόνιο των τελευταίων 6 ετών. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι πως θα συμβούν και άλλα πολλά τα χρόνια που έρχονται, πως η στέρηση δεν τελειώνει εδώ και πως οι εποχές πριν το 2010 αποτελούν οριστικό παρελθόν. Αλλά είπαμε, παρά τις καταστάσεις αυτές, παρά το γεγονός ότι κανείς από τους εταίρους δεν μας εγγυάται πως μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, οι κυβερνώντες δεν ελπίζουν απλά – είναι σίγουροι πως βρισκόμαστε ήδη σε μια νέα εποχή! Και αναρωτιέται κανείς: Που να στραφεί και να στηριχθεί; Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πατά το κανάλι και νάσου ο περίφημος τάφος της Αμφίπολης, με εύρημα -σκελετό παρακαλώ! Αλλάζοντας το κανάλι δε απολαμβάνει την άνεση του πρωθυπουργού, που μετά τις αλλεπάλληλες συναντήσεις με τους εταίρους δείχνει τρισευτυχισμένος. Αν και κανείς δεν του εξασφαλίζει ανάπτυξη χωρίς κανένα μνημόνιο. Αν και μόλις που χαμογελούν όταν τον ακούν να μιλά ανερυθρίαστα περί «ανάστασης του νεκρού». 

Προεκλογικός πυρετός και γραμμή για την κάλπη!

Με συνοπτικές διαδικασίες και με επιτάχυνση των εξελίξεων μπαίνουμε σιγά- σιγά σε προεκλογική περίοδο, αφού τα κουκιά μετρήθηκαν, οι συζητήσεις και το πακέτο συμφωνίας με την τρόικα λαμβάνουν τέλος, και οι υποθέσεις έχουν τακτοποιηθεί κατά το δοκούν για να είναι όλα τα κόμματα έτοιμα να παρουσιάσουν λίγο πριν και μετά τα Χριστούγεννα τα προγράμματα τους, ενόψει της εκλογής νέου Προέδρου Δημοκρατίας. Για τον λόγο αυτό επισπεύδονται οι συζητήσεις με την τρόικα και διαφημίζεται ποικιλοτρόπως η επικείμενη έξοδος της χώρας από την επιτήρηση, λες και όλες μας οι υποχρεώσεις θα σβηστούν μονοκοντυλιά και το μόνο που θα απομείνει θα είναι μόνο ένας μακρινός εφιάλτης. Αλλά είπαμε, στόχος είναι η παρουσίαση του πακέτου με την τρόικα στον ελληνικό λαό, που θέλουν πάση θυσία να τον σπρώξουν σε εκλογές, το κάθε κόμμα ξεχωριστά για διαφορετικούς λόγους. Η εποχές λοιπόν είναι περίεργες αλλά ακόμη πιο παράξενες είναι οι δηλώσεις Βενιζέλου, ότι τάχα όλα μπαίνουν σε μια σειρά και πως η τρόικα δεν θα έχει λόγο λίγους μήνες μετά. Παρουσιάζεται μια εικόνα ειδυλλιακή και ιδανική για την Ελλάδα, που πλέον θα μπορεί να σταθεί στα πόδια της και δεν θα έχει ανάγκη τους δανειστές που έφεραν τα πάνω κάτω αλλά που για την κυβέρνηση ήταν η μόνη λύση. Ο μεσσιανικός ρόλος της τρόικα συνοδεύεται από πανηγυρικές συναντήσεις του πρωθυπουργού, που διατείνεται πως όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Και εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν: Αν αυτό που ζούμε αποκαλείται ανάπτυξη, πως θα ονομάζαμε την ανεργία και την ερήμωση της αγοράς; Μήπως συμπτώματα μιας προσωρινής στέρησης ή απόρροια μιας συγκρατημένης σε δημόσια έξοδα και δαπάνες πολιτικής; Τις χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας αναμενόμενο αποτέλεσμα, ή απλά μια πρόσκαιρη παρενέργεια που θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας με τις περιλάλητες νέες επενδύσεις; Ο πρωθυπουργός όπου σταθεί και όπου βρεθεί μόνο για ανάπτυξη μιλά, όσο και αν του προσάπτουν δεινά, για ευεργετήματα τα περνά. Έχει βάλει εμπροσθοφυλακή και κάλυψη τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, που τον στηρίζει με την πρώτη ευκαιρία. Υποθηκεύοντας το μέλλον των Ελλήνων χωρίς πολύ σκέψη, αξιώνει κατανόηση και αποδοχή της πολιτικής λιτότητας, χωρίς ενστάσεις που αν υπάρξουν θα πρέπει να είναι επιδερμικού χαρακτήρα. Οι προσπάθειές του αυτές πολλαπλασιάζονται όσο πλησιάζουμε στις προεδρικές εκλογές, κομβικό σημείο για την παραμονή του στην εξουσία. Γιατί είναι και τα γκάλοπ που φέρουν την  ΝΔ στην δεύτερη θέση, γεγονός που έχει θορυβήσει την κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι η δημοτικότητα του πρωθυπουργού παραμένει σταθερή. Μπαίνουμε λοιπόν στην τελική φάση, σε μια περίοδο όπου οι προεκλογικές ζυμώσεις εντείνονται και τα κόμματα ετοιμάζουν πυρετωδώς τα επιτελεία τους. Οι ψήφοι δεν θα πρέπει να πάνε χαμένοι, λένε. Η μη συγκέντρωση ττων 180 βουλευτών  για την εκλογή προέδρου θα οδηγήσει σε εκλογές, και εκεί πρέπει να επιβραβευθεί η πολιτική λιτότητας και οι περικοπές, στο όνομα μιας γενικόλογης ανάπτυξης. Όμως δεν ποντάρουν στην τύχη, καθώς ξέρουν πως ακόμη και την τελευταία στιγμή ο/η ψηφοφόρος θα επιτελέσει το καθήκον του/της  Γνωρίσουν καλά πως ότι και να συμβεί, η κάλπη θα έχει και πάλι την τιμητική της. και αυτό είναι που προβληματίζει σοβαρά το ελεύθερα σκεπτόμενο πνεύμα. Όμως γι΄αυτό, όπως ξέρετε, έχουν φροντίσει χρόνια, ωραιοποιώντας τον εφιάλτη και βαφτίζοντας ελεύθερη ή στην χειρότερη των περιπτώσεων “μοιραία” την επιλογή  παροχής ψήφου στα κόμματα. Γιατί λοιπόν να μην μιλούν για ανάπτυξη και επενδύσεις; Γιατί να μην μοιράζουν ευχολόγια και φρούδες ελπίδες; Ποιον έχουν να φοβηθούν; Σε ποιον θα απολογηθούν; Σε κανέναν. Δικαίως λοιπόν επιχαίρουν πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα κατάφεραν να πείσουν κάποια εκατομμύρια να πάνε με τάξη στις κάλπες. Και το κατάφεραν αυτό μέσα σε γενικευμένη αταξία και οργή που δεν εκδηλώνεται πια. Και ας λένε πως έχουν και αυτοί τις απώλειές τους. Και ας αναπολούν τα μεγαλεία των ποσοστών τις περασμένες δεκαετίες. Πάλι κερδισμένοι είναι.       

Οι σύλλογοι ασθενών συζητούν και διεκδικούν

Το 3ο Πανελλαδικό διήμερο συνέδριο Ασθενών στην Αθήνα 7-8/11 – “Patients in Power“ και τα αποτελέσματά του 

Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε στο 3ο πανελλαδικό συνέδριο ασθενών – “patients in power” που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή και το Σάββατο 7-8 Νοεμβρίου στο ξενοδοχείο Divani Caravel στην Αθήνα. Οι σύλλογοι ασθενών έκαναν αισθητή την παρουσία τους  απ΄όλες τις περιοχές της χώρας, παρεμβαίνοντας με ουσιαστικό τρόπο στο συνέδριο και καθιστώντας σαφές πως εφεξής πρόκειται να πορευτούν συντεταγμένα για την διεκδίκηση των αιτημάτων τους.
Κατερίνα Παπακώστα: «κανένας πολίτης να μην μείνει ανασφάλιστος»
Η Υφυπουργός Υγείας, Κατερίνα Παπακώστα, χαιρετίζοντας την έναρξη των εργασιών του συνεδρίου, υπογράμμισε, ανάμεσα στα άλλα, ότι εφεξής κανένας πολίτης δεν θα πρέπει να μένει ανασφάλιστος, πως δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια του εφησυχασμού στα θέματα Υγείας, επισημαίνοντας παράλληλα τα βήματα που έχουν γίνει για την διασφάλιση προαγωγής Υγείας, όπως την εκστρατεία δωρεάν προληπτικών εξετάσεων για τον γενικό πληθυσμό της χώρας, το πρόγραμμα κατ΄οίκον παράδοσης φαρμάκων, τις ειδικές ρυθμίσεις της ΔΕΗ για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες κλπ. Η υφυπουργός πάντως υποστήριξε ότι τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν μεμιάς. Αποχωρώντας σύντομα λόγω ανειλημμένων   υποχρεώσεων, όπως είπε, στην Βουλή, αντιμετώπισε την δυσαρέσκεια των παραβρισκόμενων που περίμεναν καίριες απαντήσεις στα αιτήματα και τις επισημάνσεις τους. Ο αναπληρωτής  υπουργός  Υγείας, Λεωνίδας Γρηγοράκος,  από την πλευρά του, αναφέρθηκε στις προσπάθειες που καταβάλλονται για την εξομάλυνση των σχέσεων  του  υπουργείου με τους συλλόγους ασθενών, ενώ δεσμεύτηκε παράλληλα για προσλήψεις 2.000 γιατρών μέχρι το τέλος του 2014, αλλά και 2.500 νοσηλευτών και 3.000 ατόμων από τον ΟΑΕΔ, που πρόκειται να  αξιοποιηθούν σε διάφορες θέσεις στην υγεία.
Οι ομιλίες - παρεμβάσεις  των συλλόγων ασθενών
Ακολούθησαν πολλές άλλες ομιλίες- παρεμβάσεις εκπροσώπων συλλόγων ασθενών, όπως  της Αγγελικής Πρεφτίτση, προέδρου του  συλλόγου για τη Κυστική Ίνωση,  της Μόιρας Τζίτζικα, συμβούλου Δημοσίων Σχέσεων ΠΟΑμΣΚ, ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας, της Ιωάννας Αλυσανδράτου, προέδρου του συλλόγου «Πνευμονική Υπέρταση Ελλάδας», της Νεκταρίας  Βαζούρα, προέδρου  Ένωσης Γονέων & Φίλων με Σύνδρομο Rett – «Oι Άγγελοι της Γης» κ.α. Οι ομιλήτριες αναφέρθηκαν , μεταξύ άλλων, στην πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας, τον ηλεκτρονικό φάκελο Υγείας, την συμμετοχή των ασθενών στην λήψη αποφάσεων , στην έλλειψη υποδομών και προσωπικού, στην κατάργηση της προληπτικής ιατρικής, στην αύξηση των ανασφάλιστων, τις περικοπές στα προνοιακά επιδόματα αλλά και στην απουσία του θεσμού του οικογενειακού γιατρού.  Οι ελλείψεις, τόνισαν όλοι τους, είναι πολύ μεγάλες και αφορούν το σύνολο των υπηρεσιών υγείας.
Ουραγός η Ελλάδα   σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στην φροντίδα Υγείας
Ο καθηγητής Γενικής Ιατρικής & Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, Χρήστος Λιονής, τόνισε  ανάμεσα στα άλλα, πως η Ελλάδα κατατάσσεται πανευρωπαϊκά στις τελευταίες θέσεις εις ότι αφορά την φροντίδα Υγείας,  υπογραμμίζοντας παράλληλα την αξιέπαινη προσπάθεια που καταβάλλουν οι εθελοντικοί οργανισμοί,  οι οποίοι τείνουν να υποκαταστήσουν τις κρατικές υπηρεσίες Υγείας.  Στην ανάγκη νέων πολιτικών υγείας, αναφέρθηκε στην ομιλία της η Γενική Γραμματέας Υγείας, Χριστίνα Παπανικολάου. Υποστήριξε ότι η οικονομική κρίση δημιούργησε πολύ μεγάλα προβλήματα, αλλά παρόλα αυτά πως καταβάλλεται πολύ μεγάλη προσπάθεια για την δίκαιη κατανομή των πόρων, την ιατρική εξ΄αποστάσεως (τηλειατρική), τις υπηρεσίες ηλεκτρονικής Υγείας, και την ενιαία βάση δεδομένων των ασθενών.
Μαζική συμμετοχή στο συνέδριο - θεσμό
 Το 3ο πανελλαδικό συνέδριο ασθενών συνεχίστηκε με επιτυχία και την δεύτερη ημέρα με workshps και ομιλητές από συλλόγους ασθενών και ειδικών σε θέματα Υγείας. Οι ανταλλαγές απόψεων αλλά και ο στρατηγικός σχεδιασμός των συλλόγων ασθενών, ο τρόπος που θα πορευθούν στο μέλλον, ήταν από τα κύρια χαρακτηριστικά της δεύτερης ημέρας. Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε πως το συνέδριο ήταν πολύ πετυχημένο αλλά απ΄όλα αυτό που πραγματικά προκάλεσε μεγάλη εντύπωση ήταν η μαζική συμμετοχή των συλλόγων ασθενών αλλά και μεμονωμένων ατόμων που πάσχουν από κάποια ασθένεια, εκπροσώπων φορέων υπηρεσιών υγείας και πολλών άλλων. Η μαζικότητα αυτή αποδεικνύει ότι  πλέον έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή από πλευράς διεκδικήσεων και προβολής αιτημάτων αλλά πάνω απ όλα σε μια περίοδο όπου οι σύλλογοι ασθενών και γενικότερα οι ευπαθείς  ομάδες του πληθυσμού περνούν δυναμικά στην αντεπίθεση, διεκδικώντας αυτά που δικαιούνται, όταν κάποιοι κρατικοί ιθύνοντες στο όνομα της κρίσης τους τα  στέρησαν, προβάλλοντας κατ΄ουσίαν φτηνές δικαιολογίες. Γιατί ναι μεν έχουμε κρίση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η πολιτική Υγείας δεν θα πρέπει να είναι ανθρωποκεντρική. Αυτό ακριβώς προσπάθησε να αναδείξει το φετινό πανελλαδικό συνέδριο ασθενών – “Patients in Power“. Ένας θεσμός που θα πρέπει εφεξής να προσελκύει το ενδιαφέρον όλων αυτών που εμπλέκονται ενεργά σε θέματα Υγείας. 

Οικονομική κρίση: και το αφεντικό της ευρωζώνης σε κίνδυνο;

Οι σιδηροδρομικοί παραλύουν την Γερμανία με διαρκή απεργία και το αφεντικό της ευρωζώνης εμφανίζει μελανά σημάδια οικονομικής κρίσης, που έχει βέβαια αρχίσει προ πολλού. Ως «δώρο» που θυμίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, ως ευχαριστία για τους εργαζόμενους αυτούς που δεν ξεχνούν το δικαίωμα της απεργίας, θεωρούν πολλοί γερμανοί σχολιαστές τις κινητοποιήσεις των μηχανοδηγών και την σιδηροδρομική παράλυση στην χώρα. Τα συνδικάτα θέλουν να κλείσουν με την εργοδοσία των γερμανικών σιδηροδρόμων συλλογικές συμβάσεις εργασίας , κάτι που εκείνη φυσικά δεν θέλει. Για τα ελληνικά δεδομένα, βέβαια, που οι συμβάσεις αυτές έχουν στην κυριολεξία εξαφανιστεί μετά την μνημονιακή καταιγίδα που επέβαλλε τον εργασιακό νόμο της σιωπής, αυτό που γίνεται στην Γερμανία φαντάζει μακρινό όνειρο, αφού τα συνδικάτα εδώ έχουν καταθέσει τα όπλα, η εργοδοσία γιορτάζει εσαεί και οι πολίτες απλά έχουν κλείσει μια και καλή το στόμα. Δεν πρέπει όμως να υποτιμάμε το γεγονός ότι στην χώρα που ζητά από το εξωτερικό προσωπικό για την στελέχωση των επιχειρήσεων της, στην χώρα που έχει το γενικό πρόσταγμα στην ευρωζώνη, τα κοινωνικά προβλήματα - που δεν άρχισαν τώρα -  αποσυντονίζουν την κυβερνητική συμμαχία. Όλα αυτά όμως δεν σχετίζονται μόνο με την στενή εσωτερική πολιτική της Γερμανίας αλλά με την γενικότερη οικονομική κρίση που μαστίζει όλη την Ευρώπη. Γιατί λοιπόν να εξαιρεθεί η Γερμανία; Οι πληροφορίες μου λένε ότι οι στρατιές των αναζητούντων εργασία που στρέφονται στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όταν πηγαίνουν εκεί δεν έχουν που να απασχοληθούν. Στην κυριολεξία, καραβιές ανέργων από τον ευρωπαϊκό νότο, νέοι άνθρωποι που στις χώρες τους δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι, δημιουργούν νέο κύμα ανεργίας στις χώρες υποδοχής, την ίδια στιγμή που ο ευρωπαϊκός Νότος και ειδικά η Ελλάδα υποδεχόμενη τα ακόμη πιο φτωχά μεταναστευτικά κύματα από Μέση Ανατολή και Αφρική, απασχολεί για ένα κομμάτι ψωμί τους όποιους τυχερούς πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο. Έτσι, παρουσιάζεται ο εξής τραγέλαφος: οι νέοι στην Ελλάδα να φεύγουν επειδή δεν δουλεύουν για 200-300 ευρώ, οι εξαθλιωμένοι ξένοι να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης με λιγότερα από αυτά, που όμως τους φαίνονται παράδεισος σε σχέση με τις μεσαιωνικές συνθήκες στις χώρες προέλευσης, και αυτοί από τους νέους Έλληνες που φτάνουν στην Γερμανία ή το Βέλγιο να ξαναπέφτουν θύματα εκμετάλλευσης με 500 – 1000 ευρώ για εργασία όλη μέρα, αλλά καλύτερα σε σχέση με την Ελλάδα. Το θέμα βέβαια είναι τι γίνεται όταν τα ενοίκια εκεί είναι πολύ υψηλά και ένας μισθός της τάξης των 1.200 ευρώ θεωρείται πολύ χαμηλός. Εν ολίγοις αγαπητοί, φαύλος κύκλος. Καταλαβαίνετε πιστεύω πως ξεκινά, με ποιο τρόπο μεταλαμπαδεύεται και που καταλήγει το πρόβλημα της φτώχειας ανά την υφήλιο. Ένας πόλεμος ή μια μόνιμη εστία έντασης στην Μέση Ανατολή ή την Αφρική μπορεί να δημιουργήσει  οικονομική κρίση σε κάποια από τις ευρωπαϊκές χώρες υποδοχής. Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την όποια ρατσιστική συμπεριφορά κατά των ξένων στην χώρα μας ή την γειτονική Ιταλία, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα το ήθελε αυτό να συμβεί στο παιδί του που ξενιτεύεται στην Γερμανία  για να βρει μια αξιοπρεπή εργασία, και που οι εγχώριοι νεοναζί τον θεωρούν εχθρό. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τώρα πολύ καλά γιατί και πως προέκυψαν τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, που πέρα από τις ομοιότητες έχουν μεταξύ τους μια βασική διαφορά: κανένα δεν θέλει ξένους πολίτες στην χώρα του!  Από αυτό και μόνο, μπορεί να καταλάβει εύκολα κανείς ότι ο ακροδεξιός εθνικισμός αφορά τον κάθε τόπο ξεχωριστά και δεν έχει κοινή πολιτική αναφορά. Το NPD στην Γερμανία, για παράδειγμα, δεν φαντάζομαι πως συμπαθεί τους Έλληνες που αναζητούν εργασία στην χώρα. Όπως ακριβώς η Χρυσή Αυγή ζητά «να ξεβρομίσει ο τόπος», έτσι και εκεί οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Πακιστανοί και όλοι οι υπόλοιποι θεωρούνται  ανεπιθύμητοι. Στην δε χώρα μας, φωνάζουμε για τους ξένους, την ίδια στιγμή που στιγματίζουμε τις επιθέσεις κατά των Ελλήνων στο εξωτερικό. Άλλα μέτρα και σταθμά, όταν όλοι είναι μετανάστες και πάντα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Το πρόβλημα της εργασίας λοιπόν το έχει λοιπόν ολόκληρη η Ευρώπη, που βρίσκεται σε σοβαρή οικονομική κρίση. Γιατί να εξαιρεθεί η Γερμανία; Σήμερα οι σιδηροδρομικοί, αύριο οι νοσοκομειακοί γιατροί, αργότερα άλλοι. Το πρόβλημα είναι μεγάλο για το κατ΄ευφημισμόν «αφεντικό της ευρωζώνης». Ήθελα να ξέρω μόνο τι θα γίνει αν όλοι αρχίζουν να μεταναστεύουν από παντού και ποιες χώρες υποδοχής θα υπάρξουν. Να δω τότε που θα βρίσκεται το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όταν τα στεγανά θα μπάζουν από παντού και το πλοίο θα βυθίζεται. Όταν πολύ απλά δεν θα υπάρχουν πουθενά ευκαιρίες γιατί εκεί  κατέληξε το μεγαλεπήβολο σχέδιο της αχαλίνωτης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Της λογικής του «κατανάλωσε όσο και όπως μπορείς» στην λογική του ασύδοτου κέρδους. 

Η ανεργία σαρώνει - η κυβέρνηση θριαμβολογεί - η κοινωνία νοσεί!

Η ανεργία στην Ελλάδα εξακολουθεί να αποτελεί μάστιγα παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν  έχει πάψει να μιλά για ανάπτυξη και αλλαγή των δεδομένων. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Εργασίας ΙΝΕ – ΓΣΣΕ, εις ότι αφορά στην ανεργία το 2014 και το 2015, η εκτίμηση είναι ότι θα παρουσιάσει οριακή αποκλιμάκωση η οποία όμως κατά κύριο λόγο οφείλεται όχι στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά στη μείωση του εργατικού δυναμικού και στην προσωρινή και επιδοτούμενη απασχόληση. Η εκτίμηση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ είναι ότι το 2020 η ανεργία θα κινείται στο 22-23% του εργατικού δυναμικού (1.150.000 άτομα) με ότι αρνητικό συνεπάγεται για την ελληνική οικονομία, τον κρατικό προϋπολογισμό και τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης. Την ίδια στιγμή, στο 26,6% διαμορφώθηκε η ανεργία στο τρίμηνο Απριλίου - Ιουνίου 2014, έναντι 27,8% στο τρίμηνο Ιανουαρίου - Μαρτίου 2014 σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε πριν από λίγο καιρό η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Οι διαφορές αυτές είναι ουσιαστικά μικρές, με δεδομένο ότι τα ποσοστά ανεργίας εξακολουθούν να είναι υψηλά παρά τις όποιες προσωρινές αποκλίσεις. Η κυβέρνηση προσπαθεί μέσω κυρίως του ΟΑΕΔ, με προγράμματα μερικής ή περιστασιακής απασχόλησης να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα και να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Όμως τα στοιχεία την διαψεύδουν συνεχώς, κάτι που θα έχει άμεση επίδραση και στις επόμενες κυβερνήσεις που θα φορτωθούν την ανεργία αυτή, αλλά πάνω απ όλα θα έχουν μικρά περιθώρια να διορθώσουν την κατάσταση και να προσφέρουν εργασία στους χιλιάδες ανέργους. Αυτό που λέω αφορά και μια ίσως μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αναμένεται να αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα και οι υποσχέσεις για διαφορετικό εργασιακό τοπίο μπορεί να πάνε στράφι. Τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ παρατηρούνται σε όσους έχουν διδακτορικό ή μεταπτυχιακό (13,4%) και στους πτυχιούχους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (19,0%).Και όμως, η αλήθεια εδώ είναι διαφορετική. Πολλοί είναι αυτοί που τα πτυχία και οι άλλες περγαμηνές τους δεν μετρούν και στην καλύτερη περίπτωση αμείβονται με μισθούς της τάξης των 600 - 800 ευρώ για πλήρη απασχόληση. Το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ αναφέρεται χαρακτηριστικά στις επιπτώσεις του μεγάλου ποσοστού ανεργίας συνολικά στην ελληνική οικονομία. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία, οι μειώσεις του μέσου πραγματικού μισθού και της απασχόλησης συρρίκνωσαν το διαθέσιμο πραγματικό εισόδημα των νοικοκυριών μειώνοντας τις αποδοχές εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων την περίοδο 2010-2013 κατά 41 δις ευρώ. Έως το τέλος του 2014 η μείωση θα είναι επιπλέον 2 δις ευρώ. Τα ποσοστά των ανέργων λοιπόν που ζητούν δουλειά εξακολουθούν να είναι πολύ μεγάλα, οι ουρές για μια θέση στον ήλιο μεγαλώνουν, και οι αξιώσεις όλων των υποψηφίων μειώνονται μπροστά στην μεγάλη ανάγκη για εργασία. Από το σύνολο των ανέργων που αναζητούν μισθωτή απασχόληση, το 21,4% αναζητά αποκλειστικά πλήρη απασχόληση, ενώ το 72,7%  πλήρη, αλλά στην ανάγκη είναι διατεθειμένο να εργαστεί και με μερική απασχόληση.Το εμπνευσμένο επίσης κόλπο της περιστασιακής απασχόλησης  που έχει κάνει την εμφάνισή της τα τελευταία 6 χρόνια, αποφέρει ήδη μεγάλα κέρδη ειδικά στις μεγάλες επιχειρήσεις, που γλυτώνουν τις εισφορές και μειώνουν στο ελάχιστο τα έξοδά τους. Η εποχή λοιπόν προσφέρεται για φτηνή εργασία αλλά και μεγάλες επενδύσεις με χαμηλό κοστολόγιο. Αυτό ακριβώς έχουν καταλάβει οι ξένοι ενδιαφερόμενοι επενδυτές αφού δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσουν και πολύ να βρουν χαμηλά αμειβόμενους υπαλλήλους. Η αύξηση των κερδών στην υποψήφια επένδυση, σε συνδυασμό με τις ολοένα και χαμηλότερες οικονομικές απαιτήσεις μπροστά στο φάσμα της ανεργίας,  δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα εκμετάλλευσης στην ελληνική κοινωνία που υποφέρει από βασικές ελλείψεις  που σχετίζονται με την στοιχειώδη επιβίωση. Στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που προανέφερα, αναφέρεται και ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο: Τουλάχιστον 109.000 άτομα, που πέρυσι ανήκαν στον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό, εισήλθαν στην αγορά εργασίας αναζητώντας απασχόληση, αλλά είναι άνεργα. Τι δείχνει αυτό; Μα τις ανύπαρκτες επαγγελματικές προοπτικές. Οι νέοι υποψήφιοι προς εργασία άλλα και οι υπόλοιποι που εργάζονται για 300 ή 400 ευρώ δεν έχουν μέλλον. Και δεν έχουν όχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, αλλά γιατί οι δουλειές αυτές είναι χωρίς οικονομικό αντίκρισμα.  Κάθε νέος ή νέα μπαίνει στην παραγωγή με αξιώσεις, όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Στην Ελλάδα, με το 27% της ανεργίας τα όνειρα αυτά παραμένουν ανεκπλήρωτα. Και το βάρος πέφτει εκ νέου στις οικογένειες που στηρίζουν τα παιδιά τους με τους ήδη κουτσουρεμένους μισθούς και συντάξεις. Με λίγα λόγια, αγαπητοί φίλοι, φαύλος κύκλος και μια τραγωδία χωρίς τέλος. Με την κυβέρνηση να παλεύει να πείσει όταν τα στοιχεία είναι καταπέλτης. Και όλα τα υπόλοιπα κόμματα να συντηρούν μια αρρωστημένη κατάσταση στο κοινοβούλιο των καλά αμειβόμενων βουλευτικών εδράνων.

Οι αλχημείες της κυβέρνησης & οι εκθέσεις περί αναπτυξιακής πορείας

Με αλχημείες και καταφανώς με το μέτωπο στραμμένο προς τις αντιδράσεις των πολιτών, η κυβέρνηση ξοδεύει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων της προκειμένου να πείσει τους πάντες ότι έχει γίνει το καλύτερο δυνατό προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης. Μετά και την έκθεση της Κομισιόν ότι η Ελλάδα επιτέλους βγαίνει από την κρίση και ότι το 2014 είναι το έτος καμπής, ο Αντώνης Σαμαράς κατευθύνεται προς τις εκλογές με βεβαιότητα ότι θα είναι και πάλι ο νικητής. Οι απορίες όμως παραμένουν: και αν ακόμη η ελληνική οικονομία ανακάμπτει, πως, σε ποια κατάσταση και υπό ποιες συνθήκες γίνεται αυτό; Με τι παραγωγικές δυνάμεις θα αναταχθεί η αγορά, με ποιο καταναλωτικό  δυναμικό όταν δεν υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη για το μέσο ελληνικό νοικοκυριό. όσο και να διαβεβαιώνει η έκθεση της Κομισιόν ότι η χώρα βγαίνει από την κρίση, αυτό θα συμβεί μόνο εάν οι πολίτες καταφέρουν να ξανασταθούν στα πόδια τους. Και σε τελική ανάλυση, τι σημαίνει "βγαίνει η χώρα από την κρίση;" Για να γίνει αυτό στην πραγματικότητα δεν πρέπει αυτό να  αντιστοιχηθεί με τις οικονομικές δυνατότητες των πολιτών; Η μήπως απλά σκοπός ήταν να επιτευχθούν οι στόχοι και οι αριθμοί, αδιάφορον τι γίνεται στα νοικοκυριά και στην αγορά; Για να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη, θα πρέπει πάνω απ΄όλα να σταθούν στα πόδια τους οι πολίτες και κατά δεύτερο λόγο να μιλούν για αναπτυξιακή πορεία οι κυβερνώντες, επειδή κάποιοι κροίσοι από το Ντουμπάι και αλλού έταξαν επενδύσεις που όμως δεν λύνουν το τεράστιο ποσοστό ανεργίας ούτε καλύπτουν τα κενά από την σκληρή φορολόγηση των πολιτών. Για να μιλήσει κανείς πραγματικά για έξοδο από την κρίση, θα πρέπει αφενός να πέσουν οι τιμές για να ανταποκριθούν καταναλωτικά οι πολίτες και όχι να μοστράρουν οι πολυεθνικές τα προϊόντα τους σε εκ του πονηρού και αμφίβολης ποιότητας προσφορές. Ας περιοριστούν οι κυβερνώντες μονάχα στο ότι καταφέρνουν και βρίσκονται ακόμη στην εξουσία ουσιαστικά αλώβητοι. Ας ομολογήσουν πως οι όποιες εκθέσεις για την ανάπτυξη δεν μπορούν να αντιστρέψουν την φτώχεια και την μιζέρια. Και σε τελική ανάλυση, σε ποιους ποντάρουν αναφορικά με την αναθέρμανση της αγοράς; Σε ποιους επαφίεται η περιβόητη "ανάσταση" όταν καταναλωτές δεν υπάρχουν και τα προϊόντα εξακολουθούν να πωλούνται σε υψηλές για την εποχή τιμές; Μήπως μιλούν απλά για αυτούς που πιθανά ξαναφέρουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα, λόγω αυτών ακριβώς των εκθέσεων που δημιουργούν τάχα κλίμα σταθερότητας;  Μα αυτοί είναι ακριβώς η προνομιούχα τάξη, οι κάθε λογής κερδισμένοι από τις προηγούμενες δεκαετίες, ακόμη και από την κρίση. Οι χιλιάδες πολίτες που υποφέρουν στην καθημερινότητά τους, ούτε μπορούν να αποταμιεύσουν, ούτε να ανταποκριθούν στις στοιχειώδης τους ανάγκες, πόσο μάλλον να καταναλώσουν. Την εικόνα αυτή ασφαλώς και την έχουν στην κυβέρνηση, απλά παίζουν το τελευταίο προεκλογικό τους χαρτί μέχρι την λήξη της Προεδρίας. όλες λοιπόν οι εκθέσεις αλλά και η περιφορά των κάθε είδους διασημοτήτων στην χώρα εξυπηρετεί ακριβώς αυτό: να φανεί στους πολίτες πως το κλίμα αλλάζει, άσχετα αν αυτοί δεν μπορούν να πληρώσουν από ΕΝΦΙΑ μέχρι την ελάχιστη τραπεζική δόση. Και η ιστορία γίνεται ακόμη πιο τραγική, όταν σκέφτεται κανείς πως του προτείνουν διακανονισμούς για αυτά ακριβώς που του πήραν με την βία και που του τα ξαναπαίρνουν παρατείνοντας το προσωπικό του χρέος εσαεί. Είναι όχι μόνο τραγωδία αυτό, αλλά τεράστια κοροϊδία συνάμα, με συμμέτοχους τους οργανισμούς και  τις τράπεζες που ούτως ή άλλως συνεχίζουν να εξαπατούν τους πελάτες τους. Θα μου πείτε, μπορεί κανείς να επιβιώσει με άλλον τρόπο; Μπορεί να ξεφύγει από τις δαγκάνες της εκάστοτε τοκογλυφίας; Όχι τόσο εύκολα. Το παιχνίδι το γνωρίζει καλά η κυβέρνηση όσο και η Αντιπολίτευση που σύντομα θα κληθεί να κυβερνήσει την χώρα. Και επειδή το γνωρίζουν καλά το όλο τελετουργικό, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι επιφυλάσσει το μέλλον. Οι αλχημείες όμως που ανέφερα στην αρχή είναι απαραίτητες για να κρατηθούν στην εξουσία  κάποιοι. Για να επιβάλλουν νέους φόρους και χαράτσια. Για να αρπάξουν περισσότερα από τα πενιχρά εισοδήματα των νοικοκυριών. Για να πουν πως πάραυτα υπάρχει ανάπτυξη, επειδή το λέει η Κομισιόν. Και ας βουίζει ο τόπος πως η φορολογία απλά θα αλλάζει τρόπο επιβολής, μετά από μέτρα ανακούφισης που δεν αποτελούν παρά το ένα χιλιοστό των εκάστοτε προϋπολογισμών. 

Εκλογές προ των πυλών & ευρωπαϊκή λιτότητα

Πλησιάζουμε προς τις εκλογές και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί σπεύδουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να του μιλήσουν για τα τεκταινόμενα αλλά και να συζητήσουν μαζί του το θέμα της διαδοχής. Η κατάσταση θυμίζει έντονα προεκλογική περίοδο, με δεδομένο ότι οι κομματικοί μηχανισμοί είναι σε επαγρύπνηση και τα σενάρια για προεκλογικές συνεργασίες και μετεκλογικές συμμαχίες δίνουν και παίρνουν. Το πολιτικό σκηνικό είναι πράγματι πολύ μπερδεμένο, αφενός διότι κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια ποια θα είναι τα παντρέματα και οι τελικοί κυβερνητικοί σχηματισμοί,  και αφετέρου διότι όποια κυβέρνηση και να προκύψει, κανείς δεν θα μπορεί να μαντέψει την επόμενη μέρα. Ένα όμως είναι σίγουρο: η Νέα Δημοκρατία έχει ήδη χάσει πολύτιμο έδαφος για να πει κανείς πως μπορεί να βγει νικήτρια από τις επικείμενες εκλογές. Έχει χάσει πολλούς πόντους όμως και ο πρωθυπουργός, που αγκομαχά να πείσει τους πολίτες πως η κυβέρνησή του έκανε το καλύτερο δυνατό για τον τόπο. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής δεν φαίνονται τόσο στις καλές κουβέντες των Βρυξελλών, αλλά από το αν η αγορά έχει ανανήψει από το 5χρονο σοκ. Και αλήθεια είναι ότι η αγορά δεν μπορεί να σηκώσει άλλο το βάρος της κρίσης και χρειάζεται πολλές τονωτικές ενέσεις από το κράτος για να συνέλθει. Με δεδομένο όμως ότι από εκεί δεν αναμένεται και μεγάλη παρέμβαση με το μοίρασμα ρευστού,  καθώς για την κυβέρνηση τα χρήματα είναι μετρημένα και προέχει πάνω απ΄όλα  η στήριξη των τραπεζών, τα νέα δεν πρόκειται να είναι ευχάριστα στο εγγύτερο μέλλον. Παρά ταύτα, η κυβέρνηση ελπίζει πως στο τέλος οι πολίτες θα εκτιμήσουν το έργο της. Από που αντλούν αυτή την αισιοδοξία; Από την πεποίθηση ότι οι υποσχέσεις περί επενδύσεων θα κατευνάσουν την λαϊκή οργή. Από την σιγουριά πως με την δημιουργία κάποιων περιορισμένων θέσεων εργασίας θα πιστέψει ο καθένας πως μπορεί να βρει δουλειά. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική καθώς το ποσοστό της ανεργίας παραμένει υψηλό, οι επενδύσεις δεν έρχονται και όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν απλώς ονειρώξεις. Μένει μόνο ο απόηχος των διθυραμβικών λόγων του πρωθυπουργού στα γαλάζια συνέδρια και επετείους, στην προσπάθειά του να πείσει τους ψηφοφόρους του πως η χώρα βαδίζει στον δρόμο της ανάπτυξης. Ο απογαλακτισμός της Ελλάδας από τους δανειστές της θα κάνει καιρό να λάβει χωρα. Αναμένεται να καταβληθούν ποσά και ποσά στον βωμό της πρότερης στήριξης, ποσά που θα επιστραφούν στο πενταπλάσιο. Γιατί αυτό ήταν το παιχνίδι του δανεισμού: δανεικά αλλά εφ όρου ζωής και πάνω απ΄όλα  επιστρεφόμενα με καπέλο. Όλα τα υπόλοιπα ακούγονται όχι απλά ως φαντασιώσεις αλλά τεχνητές παγίδες, για να πέσουν μέσα όλοι όσοι επιμένουν να στηλιτεύουν το κυβερνητικό έργο. ΟΙ επισκέψεις λοιπόν στον πρόεδρο τη Δημοκρατίας δεν αποτελούν παρά την τελευταία αναφορά πριν από τις εκλογές του Μαρτίου. Οι κομματικές μπροσούρες ετοιμάζονται πυρετωδώς και τα γραφεία πιάνουν δουλειά. Σειρά έχουν πλέον οι πολίτες και οι επιλογές τους. Σε λίγα σχετικά χρόνια έχουμε επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, με κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αναφορικά με την έξοδο από την κρίση. Γιατί ναι μεν είναι καλές οι ευρωπαϊκές κουβέντες για την πορεία της ελληνικής Οικονομίας, το μέλλον όμως αναμένεται αόριστο, καθώς κανείς από τους εταίρους δεν εμπιστεύεται κια πολύ την χώρα. Και δεν την εμπιστεύονται διότι  γνωρίζουν με ποιο τρόπο ξεγλιστρά ο Έλληνας, που είναι μαθημένος στην φοροδιαφυγή. Αλλά όχι μόνο για αυτό αλλά και για έναν  άλλο λόγο: διότι η λιτότητα πρέπει πάση θυσία να συνεχιστεί, ως σερβιρόμενη πολιτική της ευρωζώνης. Μια λιτότητα που την υφίστανται όλοι σχεδόν οι λαοί της ΕΕ. Περικοπές που στο όνομά τους θυσιάζονται εκατομμύρια νοικοκυριά γιατί έτσι μόνο διατηρείται ζωντανό το ευρωπαϊκό όραμα της Ευρώπης - φρούριο που έξωθεν των συνόρων της κρατά σε απομόνωση χιλιάδες απελπισμένους πρόσφυγες και εντός αυτών  εκτρέφει στρατιές ανέργων στο όνομα της νέας εποχής. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση καμία εκλογική αναμέτρηση δεν μπορεί να αντιστρέψει και καμία επένδυση δεν αναμένεται να διασφαλίσει θέσεις εργασίας, σε μια Ευρώπη -ταφόπλακα των ίδιων της των αρχών, που μόνο σε θεωρητικό πεδίο στέκουν ή έχουν κάποια ισχύ.