Για αυτούς που μιλούν ακόμη για εξουσία

Μιλούν ακόμη για την εξουσία, δεν την απομυθοποιούν – τουναντίον θέλουν από το μερτικό της, επιθυμούν να γευτούν τους καρπούς της,. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν τόσα χρόνια, σε πείσμα όλων των επαναστάσεων, αυτοί μιλούν ακόμη για τα μοιράδια και τις οχυρωμένες απόκοσμες πόλεις, που εγκλωβίζουν την αυθορμησία και την εξεγερτική διάθεση κατά του όποιου ορθολογισμού. Ο άκρατος επιστημονισμός αντάμα με την οργιαστική αδιαφορία για την τύχη του διπλανού αλλά και την κυνική ομολογία ότι δεν τον γνώριζαν όταν συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης ή άλλος δράστης, αυτή η τυφλή υπακοή στην επιστήμη και τα επιτεύγματά της που σάρωσαν την φιλοσοφική σκέψη χωρίς να την ξεπεράσουν, όλα αυτά αναπαράγονται από τις παραγωγικές δυνάμεις του σήμερα που απαξιώνουν τον καταγγελτικό λόγο και υποβαθμίζουν την αντιεξουσιαστική διάθεση. Αυτή όμως παραμένει επίκαιρη αλλά πάνω απ΄όλα συγχρονισμένη με τις διαμαρτυρίες των πολιτών για την περιβαλλοντική υποβάθμιση αλλά και την συμπερίληψη της οικολογίας στα κιτάπια και τα «ευαίσθητα» τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης των μεγαλοεταιρειών ή των τραπεζών, που οικειοποιούνται απροκάλυπτα τους αγώνες των πολιτών και μεταβάλλονται από μολυντές σε προστάτες. Εκεί έχει φτάσει η πονηριά του συστήματος, εκεί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ποδηγέτηση του κόσμου μέσα από ψευτοδράσεις και πονηρές συλλογικές πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην διαφήμιση των δομών της οικονομικής εξουσίας. Μιλούν λοιπόν πολλοί ασυναίσθητα ή συνειδητά για εξουσία και καλά αμειβόμενη εργασία, που εξαρτάται από τον χαφιεδισμό στον χώρο εργασίας αλλά και την υπόσκαψη των προσπαθειών του συναδέλφου. Αλληλεγγύη μόνο στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις των διακοπών, όνειρα μόνο για την κατάκτηση μιας μεγαλύτερης θέσης στην ιεραρχία, για να αποδειχθεί πως οι ικανότητες και όχι τα χτυπήματα κάτω από την μέση, σε έκαναν  διευθυντή τμήματος και προϊστάμενο. Κοινώς πως δεν είσαι εσύ ο σπιούνος, αυτά συμβαίνουν αλλού. Η εξουσία αυτό ακριβώς κάνει, σε μετατρέπει σε πρεσβευτή της, σε κάνει να πιστεύεις πως ο αγώνας μέσα από το σύστημα για την διαιώνισή του είναι ο ιδανικός κόσμος και πως όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά εφηβικές επιθυμίες και φαντασιώσεις. Ανεβασμένοι στον θώκο του επιστημονισμού, προσκυνώντας με κάθε τρόπο τα μοιράδια της εξουσίας, οι νέοι κήρυκες της ανισότητας και του όψιμου καθεστωτικού εκμοντερνισμού, διακηρύττουν σε πρωτίστως χαμηλούς τόνους πως αυτό προέχει, να εκτελούνται οι εντολές και να πολυδιαφημίζονται οι καλές πρακτικές των πολυμορφικών εταιρειών. Και αν αυτό δεν είναι παρά μια δήθεν στείρα αντιπαράθεση με το διεθνές εξουσιαστικό στάτους που εκπορεύεται από τα γνωστά λημέρια της ΕΕ και του ΟΗΕ, ας ρίξουμε μια ματιά και μόνο ολόγυρά μας και ας αναλογιστούμε ποιες είναι οι ευθύνες μας για το σημερινό κατάντημα. Εν ολίγοις, πόσο έχουμε συμμετάσχει σε τούτη την εμποροπανήγυρη με τα τελευταία μοντέλα κινητών και τάμπλετ και πόσο καμαρώνουμε όταν τα παιδιά μας προορίζονται ως κλώνοι του μελλοντικού συστήματος εξουσίας μέσα από αυτήν ακριβώς την παιδευτική διαδικασία.  Και ναι, ενώ γενιές περνούν και ξαναπερνούν, το παραμύθι είναι το ίδιο, ο συμβιβασμός με τις νέες ολιγαρχίες ταπεινός και αντιγραφικός. Μιλούν λοιπόν για την νέα εξουσία, αφού παραιτήθηκαν από τις όποιες αξιώσεις για έναν άλλο κόσμο, πιστεύοντας πως ο τωρινός είναι ο αληθινός. Μιλούν ή κραυγάζουν που τα παιδιά τους παρεκκλίνουν της πορείας και στην καλύτερη περίπτωση θεωρούν πως «εφηβεία είναι και θα περάσει». Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος, αυτός ήταν πάντα, δεν ξέρω μόνο αν θα παραμείνει ο ίδιος. Εξάλλου οι προφήτες έχουν πια εκλείψει όσο η τεχνολογία θα φτάσει να σου προκαθορίζει ακόμη και την μέρα που θα πεθάνεις, όσο οι Θεοί του σήμερα θα σε κάνουν να ψάχνεις Wi-Fi για να συντονιστείς με τους φίλους σου και τα social-media δεν θα μετατρέπονται σε θύλακες αντίστασης αλλά κουτσομπολιού. Μιλούν λοιπόν ακόμα για εξουσία, επαίρονται για τα επιτεύγματα του μεσσιανικού ολοκληρωτισμού, θεωρώντας τον ως τον καλύτερο στόχο της ψευτοεκπαίδευσης και όχι της Παιδείας. Γιατί αυτό θέλουν για σένα και τα παιδιά σου, να σε κρατούν χαμηλά κοιτώντας αφ΄υψηλού το κατόρθωμά τους να ζεις στους τέσσερις τοίχους και τα όνειρά σου να περιορίζονται σε στατικά πλάνα  ενός ακόμη πιο ασφυκτικού οικονομικά μέλλοντος, με μερικά διαλλείματα τεχνητής ψυχαγωγίας. Να σε μετατρέψουν σε νέο επιστάτη της εφιαλτικής τους παγκόσμιας φάρμας. Το επίτευγμά τους – η φυλακή σου. 

Υπερπαραγωγή και ασύδοτο κέρδος

Στον κόσμο που ζούμε λίγο πριν το 2016, ένα έτος που δεν προβλέπει για την Ελλάδα κάποιας μορφής ανάπτυξη παρά τις ελπίδες του πρωθυπουργού μετά τις προγραμματικές του δηλώσεις, σε μια ατμόσφαιρα άκρως πνιγηρή από τα καθημερινά δελτία της ύφεσης και των νέων  φορολογικών  μέτρων, οι δυνατότητες οικονομικής ανάκαμψης περιορίζονται στο ελάχιστο και όλοι όσοι ήλπιζαν πως εφεξής θα κυριαρχήσει η ισορροπία στις αγορές, φαίνεται πως διαψεύδονται ολοφάνερα. Η Ελλάδα παραμένει ουραγός σε πολλούς τομείς, με προεξάρχουσα την Υγεία, την Παιδεία και φυσικά την εργασία. Οι προβλέψεις ότι εντός του 2016 η ανεργία θα φτάσει και πάλι το 26% θα οδηγήσει και πάλι τους νέους να ψάξουν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό. Και εκεί όμως  θα βρεθούν πολλές φορές αντιμέτωποι με μεγάλη εκμετάλλευση καθώς είναι γνωστή πια η ανάγκη τους για εξεύρεση εργασίας. Με λίγα λόγια, η ατμόσφαιρα δεν είναι μόνο πνιγηρή αλλά και απογοητευτική. Πως συμβαίνουν αυτά εν έτι 2105; Είναι απλό. Η υπερσυσσώρευση αγαθών και η συνεχής επιζητούμενη ανάγκη για αύξηση της παραγωγής, την οποία αποθέωναν το ίδιο ιδιωτικός και κρατικός καπιταλισμός τις περασμένες δεκαετίες, οδήγησε σε μπλάκ - άουτ και στροφή των μεγαλοεταιρειών σε περικοπές θέσεων εργασίας με στόχο την ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής. Τα πολλά προϊόντα δημιούργησαν μεν νέες θέσεις εργασίας, απαίτησαν όμως παράλληλα λόγω του "αμφίβολου κέρδους" και μείωση των μισθών ή μερική και περιστασιακή απασχόληση, με στόχο πάντα το εξαρχής καθορισμένο κέρδος. Σιγά - σιγά στις θέσεις εργασίας παραμένουν οι απολύτως απαραίτητοι και ιδιαιτέρως αυτοί που "κάνουν παιχνίδι". Οι στρατιές των ανέργων λόγω του υπερπαραγωγικού μοντέλου σε συνδυασμό με την αντικατάσταση των ανθρώπινων χεριών από κάθε είδους αυτοματοποίηση αλλά και  με την σωρευτική  εξειδίκευση των επαγγελμάτων, δημιούργησαν τον νέο εργασιακό Μεσαίωνα. Η πρόκληση πολέμων, ταυτόχρονα, επέφερε μετακίνηση πληθυσμών που αναζητούν φτηνή εργασία στην "πολιτισμένη Δύση", μετανάστευση - βούτυρο στο ψωμί των καπιταλιστών που ελαχιστοποιούν περαιτέρω το κέρδος, ενισχύοντας δραστικά την παραγωγική διαδικασία και εκτοξεύοντας τα κέρδη στα ύψη. Ουσιαστικά όλη αυτή η στοχευμένη μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών υπηρετεί το από την δεκαετία του ΄60 νεοκαπιταλιστικό ιδεώδες της φτηνής απασχόλησης και του απεριόριστου κέρδους. Στοχευμένες πολιτικές πρακτικές υλοποιούν καλοστημένα γεωπολιτικά σχέδια, αυτή την φορά όχι για εκμετάλλευση των πρώτων υλών αλλά την εξαΰλωση των ίδιων των ανθρώπων. Στιον κόσμο που ζούμε λοιπόν, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι παρά η αποθέωση της στην καλύτερη περίπτωση φτηνής μισθωτής εργασίας χωρίς δικαιώματα με πενιχρούς μισθούς στο όνομα της εκάστοτε  εμβαπτίζουσας οικονομικής κρίσης". Συνωμοσιολογία λέτε όλα αυτά; Κινδυνολογία εν μέσω υλικής ευημερίας; Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τα ίδια τα στοιχεία της Eurostat που επιβεβαιώνουν τα λεχθέντα. Για τους δε εγχώριους αμφισβητίες, υπάρχει και η ΕΛΣΤΑΤ. Σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχει η διαλυμένη αγορά με παράλληλη αποθέωση της μαύρης εργασίας. Κοινώς, στην αγορά  μετακυλούν με ευκολία πλέον τις όποιες απώλειες στην  αδήλωτη εργασία, προσπαθώντας να βγάλουν έστω και ελάχιστα κέρδη. Με την επίσημη βούλα του επίσημου κράτους που εξακολουθεί να επιβιώνει από την παρανομία των υπηκόοων του. ή να οδηγείται για μια ακόμη φορά στα χρέη, που οι κάθε λογής δανειστές αξιώνουν την επιστροφή τους για να ανακυκλώσουν την φτώχεια. Ένας φαύλος αλλά στρατηγικά εμπνευσμένος κύκλος διαφθοράς και ασύδοτου κέρδους των λίγων στις πλάτες των πολλών.