Πλουτισμός και φτώχεια στην ευρωπαϊκή φυλακή

Όλη αυτή η κρίση κάπου βγάζει εξού και όλη ετούτη η κοσμοσυρροή τις μέρες των Χριστουγέννων όπου ο καθένας και η καθεμία σπεύδουν να καταναλώσουν με μανία, θυμίζοντας άλλες εποχές όπου το κρέας και οι λιχουδιές προορίζονταν μόνο για τις γιορτινές ημέρες.

 

Όλη αυτή η τάση για πολλαπλές επισκέψεις στις αγορές των πόλεων, η επιδειξιομανία και η φιγούρα έξω από τα εμπορικά καταστήματα και τα καφέ με τις ατέλειωτες selfie και το φτωχό λεξιλόγιο, εμπλουτισμένο απλά από την επιφανειακή λεκτική προσέγγιση των πραγμάτων, μεταφράζονται σε ποταπές εκδηλώσεις χαράς στα σταυροδρόμια της αναπόλησης μιας άλλης εποχής όπου τουλάχιστον ξεχώριζε το πρέπον από το απρεπές, η αποδοχή και υποτέλεια από την αμφισβήτηση, η επιφάνεια από το βάθος. 

Σήμερα όλα τούτα έχουν εξομοιωθεί και παραπέμπουν σε μια κοινωνία όχι απλά αλλοτριωμένη αλλά παραπλανημένη από την παραζάλη της έλλειψης χρημάτων, που σημαίνει αυτόματα μιζέρια από την άποψη του ότι οι πολίτες δεν θέλουν να δείξουν ο ένας στον άλλο αλληλεγγύη, όπως θα έκαναν παλαιότερα, και που τουναντίον συναγωνίζονται στο ποιος μπορεί να επιβιώσει καλύτερα, αδιαφορώντας για την τύχη του διπλανού. 

Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου η καταναλωτική μανία στο όνομα της συνεχούς - πολλαπλασιασμένης αυτοματοποιημένης παραγωγής που αποκλείει βαθμηδόν τα εργατικά χέρια, προσελκύει όλους τους ευφαντάστους που θεωρούν πως θα κάνουν «καλή μπάζα» με τις ευλογίες της κρατικής εξουσίας που «τους τα παίρνει με άλλον τρόπο». 

Ο διεθνοποιημένος καπιταλισμός γίνεται, με λίγα λόγια, δέλεαρ σε όλους όσους ξεπουλούν τις ιδέες για ένα κομμάτι ψωμί εξιδανικεύοντας τις συνθήκες ζωής στην φυλακή της παγκοσμιοποίησης που εξυπηρετεί πάνω απ΄όλα τα συμφέροντα των πολυεθνικών, που έχουν πληθώρα επιλογών από πλευράς επενδυτικής και μειωμένου κόστους κερδοφορίας. 

Δεν συζητιέται βέβαια ούτε συγκρίνεται ο καθημερινός εφιάλτης της Ελλάδας, όμως και στην Γερμανία, το Βέλγιο ή την Γαλλία, για παράδειγμα, και μεγάλη φτώχεια υπάρχει και κοινωνικό περιθώριο, σε πολλές των περιπτώσεων μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Η εκμετάλλευση και εκεί δίνει και παίρνει, απλά η αφθονία και η πολυπροιοντική προσφορά υπερκαλύπτει την στέρηση. Έτσι ήταν και στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια, όταν οι μετανάστες έχτιζαν τους παραδείσους της Μυκόνου, των Ολυμπιακών έργων, όταν οι τζογαδόροι του χρηματιστηρίου μεταλαμπάδευαν τις γνώσεις τους στις νοικοκυρές, μετατρέποντάς τες σε πρώτης τάξεως μπίζνεσμαν.  

Οι αυταπάτες διαλύθηκαν την στιγμή που η φούσκα έσκασε, αρχής γενομένης από  τις ΗΠΑ το 2007, την Ελλάδα την Πορτογαλία και την Ισπανία το 2009 – 2011, όπως θα γίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη – φρούριο, που εισάγει πρόσφυγες ως φτηνό εργατικό δυναμικό και εξάγει μαύρο χρήμα για επενδύσεις σε φτωχές παρθένες αγορές. 

Αυτά τα ολίγα λοιπόν για τούτες τις μέρες όπου ο καθένας και η καθεμιά σπεύδει να γευτεί όσα στερείται όλη την χρονιά, αυτά για όλους εκείνους που λησμονούν πως δίπλα τους υπάρχει φοβερή δυστυχία. Η Ευρώπη του σήμερα στο σύνολό της είναι η Ευρώπη – φρούριο που είχαν προειδοποιήσει φιλόσοφοι και συγγραφείς, η Ευρώπη της ακροδεξιάς που φιλοδοξεί να σαγηνεύσει τον κάθε λογής απογοητευμένο από την ψεύτικη Δημοκρατία. Δυστυχώς δεν γίνεται στους πολλούς κατανοητό ότι αυτή η Ευρώπη είναι η πλέον συντηρητική και ξενόφοβη, γιατί πολύ απλά όλοι νοιάζονται «να πιάσουν την καλή» και τίποτε περισσότερο. 

Όταν όμως θα αρχίσουν να τους διώχνουν από τις χώρες υποδοχής, όταν η Ευρώπη θα κατακυριευθεί από τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, ίσως τότε ανακαλύψουν όλοι τον θησαυρό της σκέψης, των σταθερών και παγιωμένων απόψεων για μια εκμετάλλευση που κρατά καιρό. 

Στην Ελλάδα η εκμετάλλευση αυτή έχει πεδίον δόξης λαμπρόν αφού ο καθένας πια δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Στην υπόλοιπη Ευρώπη της υποτιθέμενης ευημερίας πλησιάζει ο καιρός όπου λόγω των επικείμενων μέτρων λιτότητας πολλές κοινωνικές τάξεις θα βρεθούν σε δυσμενή θέση. Οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν γιατί η εκμετάλλευση έχει φτάσει στο απόγειο και η κοινωνία του θεάματος με τον άκρατο πλουτισμό και την ακραία φτώχεια καλά κρατεί.  

Στερητικό σύνδρομο και αφθονία

Πολλά τα στερητικά σύνδρομα στην Ελλάδα όπως και η δίψα των κατοίκων της για νέες εμπειρίες και περιπέτειες στη Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Αν αναλογιστεί κανείς ότι πλέον βρισκόμαστε πολύ μακριά ακόμη από τις τρέχουσες εξελίξεις σε όλους τους τομείς, αν λάβουμε υπόψιν τι έλαβε χώρα την τελευταία επταετία όπου εδώ βιώνουμε κρίση και στην υπόλοιπη Ευρώπη προχωρούν ασταμάτητα προς άλλες κατευθύνσεις, θα ήταν καλύτερα να σιωπήσουμε και να δούμε πως μπορούμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Έτσι σκεφτόμαστε στην αρχή. 

Οι στερήσεις είναι τόσες πολλές και οι ανάγκες τόσο αυξημένες που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πια πως βαδίζουμε σε κάποιας μορφής κατάπαυση του υφεσιακού πυρός. Νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις και τακτικές δοσοληψίας, από την άλλη, σερβίρονται ακατάπαυστα στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι βέβαια που δεν σημαίνει απαραίτητα πρόοδος, αλλά που πάραυτα οι Έλληνες δεν δύνανται να παρακολουθήσουν επειδή  το όλο οικονομικό καρκίνωμα δεν τους επιτρέπει να συμμετάσχουν καταθέτοντας έστω τις απόψεις τους.

Με λίγα λόγια: ναι μεν ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, ναι μεν η κατανάλωση για την κατανάλωση  έχει αναχθεί σε βασική συνιστώσα της έρημης από αξίες εποχής, όμως οι πολίτες στην Ελλάδα δεν έχουν ούτε καν την δυνατότητα να πάρουν μέρος στην όλη διαδικασία καθώς έχουν άλλες προτεραιότητες.  Έτσι φαίνεται.

Το λέω αυτό γιατί κάποιο ποσοστό των πολιτών δεν παύουν να καταπίνουν τη νέα πρόκληση - ανύψωση των ποταπών ενδιαφερόντων τους κάτι όμως που  επιβαρύνεται σημαντικά και από την παντελή έλλειψη Παιδείας, που αν μη τι άλλο χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία εν μέσω παρατεταμένης κρίσης. Για να το πούμε πιο καθαρά: Άλλο είναι να είσαι πιόνι γνωρίζοντας την όλη υπόθεση και άλλο μη γνωρίζοντας τίποτε να είσαι το εύκολο καταναλωτικό προιόν ακόμη και το πιο ευάλωτο θύμα γιατί έχεις συνηθίσει να σε πλήττουν. Ποιο είναι βέβαια καλύτερο κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Αποτελεί στο παρόν άρθρο αντικείμενο εντατικής σκέψης.

Οι Γερμανοί πολίτες, για παράδειγμα, δεν ξέρουν στην πλειοψηφία τους τι σημαίνει περικοπές και λιτότητα. Το βιώνουν σιγά – σιγά από την συντηρητική πολιτική της Μέρκελ, που φιλοδοξεί να περάσει με τακτ τα όποια μέτρα. Την ίδια στιγμή καταναλώνουν ασταμάτητα προιόντα λόγω της οικονομικής άνεσης, γνωρίζοντας όμως ότι όλο αυτό το παιχνίδι δεν οδηγεί παρά σε έναν θλιβερό μονόδρομο, με δεδομένη την απουσία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων σε αυτό το αδιέξοδο καταναλωτικό οδοιπορικό. Για πολλούς αυτό έχει γίνει συνείδηση, πάραυτα συνεχίζουν να παραμένουν μέρος του παιχνιδιού.

Από την άλλη, ο  φτωχός Έλληνας συνεχίζει και αυτός από την πλευρά του να συμμετέχει σε κάποιο ποσοστό στο όλο καταναλωτικό σόου, αγοράζοντας επί παραδείγματι  κινητά, τάμπλετ και κάθε είδους νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα δεν θα έχει να φάει. Αυτό το κάνει διότι θέλει να πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο ξεχνά την κρίση και το ρίχνει έξω, το «δεν βαριέσαι» κοινώς και ας μένουν απλήρωτοι οι λογαριασμοί.

 Τι είναι καλύτερο λοιπόν, να έχει κανείς τα προς το ζην και να συμβαδίζει με τα νέα δεδομένα της καπιταλιστικής αγοράς στο όνομα της συνεχούς παραγωγής και κατανάλωσης όντας συνένοχος και συνοδοιπόρος τρόπον τινά ή να μην έχει να φάει αλλά να προσκυνά με δέος κάθε είδους επιστημονικό ή τεχνολογικό νεωτερισμό;

Στην αρχή του άρθρου μίλησα για στερητικό σύνδρομο. Είναι πέρα για πέρα αληθές. Η κρίση δημιουργεί φαντάσματα που πρέπει να αποκαλυφθούν τινί τρόπω. Από την άλλη όμως, η εύκολη κατανάλωση προκαλεί αδιέξοδη πόρευση και πανηγυρική εξαγγελία του εφήμερου. Τι είναι καλύτερο λοιπόν, να ξέρεις ότι οδεύεις προς μια μόνιμη φυλακή ή να νομίζεις πως όντας φυλακισμένος επί χρόνια, μπορείς να δραπετεύσεις για μια νέα φυλακή; Γρίφος χωρίς απάντηση.

Το όλο σύστημα εξουσίας έχει βρει την κοινή συνισταμένη για όλους, για φτωχούς και πλούσιους, για εργαζόμενους και εργοδότες, για εφοπλιστές και άνεργους. Σε σημείο που ο καθένας να θέλει να πλουτίσει χωρίς να γνωρίζει μέχρι που και για ποιο λόγο, χωρίς περιορισμούς στην υλική φαντασίωση και ευημερία.

Με παντελή απουσία, βέβαια, αυτού που υπήρχε κάποτε, αυτού που έκανε τις μάζες να συμμετέχουν δυναμικά στους αγώνες για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων, αγώνες που έκαναν ακόμη και τους έχοντες να προβαίνουν σε υποχωρήσεις, ανοίγοντας την θύρα για διαπραγματεύσεις. Κάτι που σήμερα έχει χαθεί και σε αυτούς που καταναλώνουν άφοβα και σε αυτούς που κάνουν το ίδιο για να λησμονήσουν την φτώχεια. Ίδια απώλεια και για τις δύο πλευρές.

Περί της χρόνιας υποτέλειας

Πώς να τα βγάλει κανείς πέρα σε μια κοινωνία που έχει ζαλιστεί από τις υποτιθέμενες «ανακατατάξεις» και δεν γνωρίζει προς τα πού βαδίζει, μια κοινωνία που πρεσβεύει ολοένα και περισσότερες κατεστημένες αξίες ενώ θα έπρεπε μετά από όλες αυτές τις ολοκληρωτικές πολιτικές να έχει χαράξει μια διαφορετική πορεία; Πώς να αντέξει κανείς σε όλο ετούτο το γενικευμένο ψέμα που ξεκινά από τους πολιτικούς και τα κόμματα με τις ψευτοαντιπαραθέσεις τους και καταλήγει στην εξαγγελία «θετικών ειδήσεων» που τάχα αναδιοργανώνουν τον εξαϋλωμένο  κοινωνικό ιστό;

 Όπως θα έχετε όλοι καταλάβει, μιλώ για εκείνους που παπαγαλίζουν τις υποσχέσεις της κυβέρνησης περί επιστροφής στην ομαλότητα αλλά και αυτούς που θεωρούν πως από την αντιπολίτευση και συγκεκριμένα από τα πλάνα της νεοδεξιάς θα σωθεί ο τόπος όλος. Επιμένω πως είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς με ποια κριτήρια κοροϊδεύουν όλοι τους τον κόσμο, με ποιο θράσος ανακοινώνουν «νέες επενδύσεις» στο όνομα της αόριστης αναπτυξιακής διαδικασίας. Αυτό μάλιστα αφορά και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Ποιες προοπτικές προσφέρει στην χώρα ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, όταν αυτό που κάνει είναι να ροκανίζει τον χρόνο προς τις εκλογές  για να φθείρει όσο το δυνατόν περισσότερο την ΝΔ και να ψαλιδίσει την διαφορά που έχει στις δημοσκοπήσεις; Από την άλλη, ποιες αναπτυξιακές δυνατότητες προσφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν εκ προοιμίου έχει θέσει θέμα μη τακτοποίησης των εκκρεμοτήτων λόγω του ότι δεν υπάρχουν στον προϋπολογισμό άλλες ευκαιρίες για παροχές και προσφορές; Εν ολίγοις, ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση υπάρχει κάποια συνταγή επίλυσης των οικονομικών δυσχερειών.

 Απομένει λοιπόν να δούμε σε τι εναποθέτουν την τύχη της χώρας και σε ποια θεμέλια στηρίζουν τις πολιτικές τους. Και μιας και ούτε στην εξωτερική πολιτική αλλά και τα εθνικά θέματα συμφωνούν πλέον τα κόμματα, θα ψάχνει κανείς στο μέλλον ανορθόδοξα να βρει πλέον κοινούς τόπους ανταλλαγής ιδεών και πρακτικών. Ο λαβωμένος από το περυσινό πραξικόπημα Ερντογάν έφυγε αλλά πήρε τις απαραίτητες ανάσες στο εσωτερικό της χώρας του, αφού και τις διεκδικήσεις του έθεσε και τα επιχειρήματά του προέβαλλε καταλλήλως και σε απευθείας μετάδοση. Εμείς τουναντίον δεν ξέραμε ούτε πώς να αντιδράσουμε ούτε τι να απαντήσουμε.

Ένοιωθες πως σε αυτή την χώρα αυτό που συμβαίνει για μια ακόμη φορά είναι αυτή η επαναλαμβανόμενη  υποτέλεια όχι μόνο απέναντι στον Ερντογάν αλλά και σε όποιον άλλον μας κάνει αντίστοιχες δηλώσεις ή συστάσεις. Με λίγα λόγια, ένοιωθες πως ούτε επιχειρήματα υπάρχουν, ούτε πολιτικές. Στην Ελλάδα όμως αυτή η υποτέλεια είναι πρακτική χρόνων. Και καλύτερα να μην διαμαρτύρεται η ΝΔ περί αυτής της συγκεκριμένης ανεπάρκειας γιατί από την πλευρά της ως κυβέρνηση έχει δώσει λαμπρά παραδείγματα στο παρελθόν.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: πως ο μέσος πολίτης να ανταπεξέλθει μετά απ΄όλα αυτά στην καθημερινότητά του; Πώς να απαντήσει στην προκλητικότητα του κράτους που του ζητά συνεχώς να βάζει το χέρι στην τσέπη για να πληρώνει τις εγκληματικές αμέλειες των κομμάτων; Όμως τα κόμματα και οι εκπρόσωποί τους εξακολουθούν να κάθονται στις αναπαυτικές τους καρέκλες, αφού και πάλι έχουν τις ψήφους εξασφαλισμένες. Και αυτό είναι το δράμα. Η τραγωδία δεν είναι τόσο η υποτέλεια παρά το προσκύνημα των κομμάτων από τους απλούς πολίτες που εξακολουθούν να πιστεύουν όλες αυτές τις ανοησίες περί  «αδειάσματος των κρατικών ταμείων» και «δυσκολίας» επιστροφής στην ομαλότητα, όλα αυτά τα μυθεύματα ότι τάχα η «λαβωμένη» χώρα έχει ανάγκη την συμπαράσταση και την κατανόηση των πολιτών απέναντι σε όποια πολιτική και να εφαρμόζεται για την υποτιθέμενη σωτηρία της.

Υπάρχει λοιπόν λύση για να αντέξει ο πολίτης: να πάψει να πιστεύει τους αντιπροσώπους του, να αυτοοργανωθεί, να  διεκδικήσει όχι μόνο τα κλαδικά του αιτήματα αλλά την ελευθερία την ίδια, τα δικαιώματά του ως πολίτης. Οι συλλογικότητες σε αυτό είναι η μόνη λύση. Και συλλογικότητα δεν είναι μια αόριστη και αφηρημένη έννοια. Είναι το ανάποδο του ατομισμού και της ιδιώτευσης, που τον έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα αλλά και σε μια υποτέλεια άνευ προηγουμένου. Είναι η αξίωση για μια καθαρή δημοκρατία που έπνιξαν στα κιτάπια τους τα κόμματα εδώ και πολλές δεκαετίες.

Ελληνοτουρκική φιλία: Οι λαοί έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο

Τούρκοι και Έλληνες έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ειρηνικά, μακράν  όλων των εθνικιστικών τσιρίδων που εκτοξεύονται και από τις δυο πλευρές. Όλα αυτά τα χρόνια με τις τραγικές ασκούμενες πολιτικές στο Αιγαίο, την Κύπρο και αλλού όπου θίγεται αυτή η αρμονική συμβίωση, αυτό που διδάσκονται οι πολίτες και στην Ελλάδα και στην Τουρκία είναι οι διαφορές και οι διενέξεις για τον εναέριο χώρο, την υφαλοκρηπίδα και τις βραχονησίδες.

Δεν γίνεται κάτι σημαντικό εις ότι αφορά την πολιτιστική ανταλλαγή ούτε και κάποιο ξεχωριστό βήμα προς την κατεύθυνση της εδραίωσης της ελληνοτουρκικής φιλίας. Και τελικά δεν πρόκειται για την φιλία κρατών αλλά λαών, που θα πρέπει να στέκονται αλληλέγγυοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Οι ρίζες όμως του θρησκευτικού φανατισμού είναι βαθιές και έχουν να κάνουν με την συνεχή αντιπαράθεση χριστιανών – μουσουλμάνων, θρησκείες που δεν βοηθούν προς την κατεύθυνση της φιλίας αυτής. Σε τελική ανάλυση, όμως, τι δουλειά έχουν οι θρησκείες στις σχέσεις των λαών; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτού του τύπου ο φανατισμός για τον «κακό Τούρκο και τον καλό Έλληνα» ή το αντίθετο;

Η επιθυμία για διαιώνιση των προβληματικών γειτονικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας εκφράζεται κυρίως από ακραίους εθνικιστικούς κύκλους που έχουν συμφέρον από την εν λόγω αντιπαράθεση. Συντηρώντας και καλλιεργώντας έναν φτηνό πατριωτισμό βοηθούν σημαντικά στον αποπροσανατολισμό του κόσμου από τα πραγματικά του προβλήματα. Έτσι, για τους ίδιους αυτούς κύκλους είναι προς το συμφέρον της καθεμίας χώρας να ξοδεύει σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ για τους εξοπλισμούς γιατί με τον τρόπο αυτό δεν χτίζονται ούτε σχολεία ούτε καλλιεργείται η Παιδεία που βοηθά τα μέγιστα στην συναδέλφωση των λαών.

Ας μην μας κάνουν λοιπόν εντύπωση ούτε οι φωνές Ερντογάν για την μουσουλμανική μειονότητα στην Δυτική Θράκη  ούτε ο ξεσηκωμός των Ελλήνων ακροδεξιών κατά της, που με τον τρόπο αυτό γίνονται ένα με τους «Γκρίζους λύκους». Τα αίτια βέβαια της παρατεταμένης εχθρότητας Ελλήνων – Τούρκων σχετίζονται και με τα πλάνα για την συνέχιση της έντασης στο Αιγαίο, προκειμένου στο τέλος να υπάρξει η «κατάλληλη πυροσβεστική παρέμβαση» πολλών άλλων, μακρινών φίλων και αντιπάλων. Πρόκειται για τεχνητές εντάσεις προκαλούμενες και από τις δύο πλευρές με στόχο την αποδυνάμωση των φωνών για αλληλεγγύη.

Η συνθήκη της Λωζάνης υπογράφηκε όπως και άλλες συνθήκες για την κατανομή των εδαφών και το μοίρασμα της γης. Οι λαοί όμως δεν βρίσκονται σε αντιπαλότητα ούτε επειδή κάποιοι υπέγραψαν για την τύχη τους ούτε επειδή έχουν κάτι να χωρίσουν μεταξύ τους. Τους έμαθαν έτσι οι ηγεσίες, που συνεχίζουν να καλλιεργούν τις διαφορές. Αυτό που είναι αδιαπραγμάτευτο στις σχέσεις των λαών είναι η κοινή πόρευση προς το μέλλον, η αλληλεγγύη και το κοινό συμφέρον. Και δεν μιλάμε μόνο από τουριστικής ή εμπορικής πλευράς αλλά από καθαρά ανθρωπιστικής.

Βρισκόμαστε λίγο πριν το 2018 και ακόμη μιλούν ορισμένοι για «χαμένες πατρίδες», κάνουν εθνικιστικές ονειρώξεις για την «Βασιλεύουσα», και επιβουλεύονται εδάφη. Όμως το θέμα δεν είναι το τι κάνουν οι μειονότητες αυτές αλλά το τι πράττει η πλειοψηφία. Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει να μιλήσουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία για αυτή την φιλία, θα πρέπει να θεμελιώσουν και οι δύο πλευρές βασικά δικαιώματα που απωλέσθησαν στην πορεία του χρόνου. Φανατισμός, θρησκευτικός ή μη θα υπάρχει πάντα όσο οι πολιτικές ηγεσίες έχουν όφελος από αυτό. Οι λαοί όμως θα πρέπει να αλλάξουν πορεία, κατευθυνόμενοι σε άλλους στόχους. Δεν θα αρέσει βέβαια αυτό σε κανέναν, πάραυτα είναι αναγκαίο.

 Από πού θα ξεκινήσει αυτή η πορεία; Μα από την εκπαίδευση και την μόρφωση. Αν περίμενε ο κόσμος να μάθει από την εξουσία, το πολύ – πολύ να καταναλώνει ιστορικές ανακρίβειες και υπερβολές, γεγονότα που προέκυψαν μέσα από τον φανατισμό και τις προσχηματικά «αγεφύρωτες διαφορές».  Για τον λόγο αυτό, προέχει η συναδέλφωση των λαών, όχι μόνο Τούρκων και Ελλήνων που όχι απλά δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε αλλά θα  κερδίσουν περαιτέρω από την εδραίωση μιας σταθερής φιλίας. Επειδή το θέλουν οι ίδιοι οι λαοί και όχι οι ηγεσίες. 

Πόκερ και εκφοβισμός με την χρήση πυρηνικών όπλων

To σκληρό πόκερ με τα πυρηνικά συνεχίζεται και οι επικίνδυνες πολιτικές γύρω από το επίμαχο ζήτημα με την Βόρειο Κορέα δεν λένε να σταματήσουν. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το καθεστώς – απομεινάρι του σταλινισμού αποτελεί μια συνεχή απειλή για την ειρήνη και την σταθερότητα στον πλανήτη, κανείς όμως δεν είναι και σίγουρος για τις εκάστοτε «πυρηνικές εμπνεύσεις» των πλανηταρχών.

Το γεγονός και μόνο ότι μετά από τόσα χρόνια υπογραφής για την κατάργηση των όπλων μαζικής καταστροφής το θέμα των πυρηνικών όπλων έρχεται και πάλι στην δημοσιότητα με θεαματικό τρόπο, αποδεικνύει πως οι ηγεσίες των χωρών που εμπλέκονται στην κατασκευή και χρήση τους όχι απλά δεν έχουν παραιτηθεί από τις αξιώσεις τους για μια πυρηνικοποιημένη  υφήλιο, αλλά τουναντίον προσπαθούν με κάθε μέσο να κάνουν και πάλι σαφή την παρουσία τους.

Φιλόδοξοι παίχτες πέραν των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων και της Βορείου Κορέας, είναι φυσικά το Πακιστάν και η Ινδία. Όλοι τους, με κάθε τρόπο προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις επιθετικές τάχα βλέψεις σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητάς τους, με το να κατασκευάζουν ολοένα και περισσότερα πυρηνικά όπλα.

Το πρώτο μάθημα, βέβαια, το παρέδωσαν οι Αμερικανοί με τους Ρώσους εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι αδιαμφισβήτητο όμως γεγονός ότι έχουμε εισέλθει και πάλι σε μια άλλη ακόμη πιο περίπλοκη εποχή, αφού δεν επαρκούν οι συμφωνίες του παρελθόντος για τους μεγάλους βεληνεκούς και  διηπειρωτικούς πυραύλους.

Ο υπερεξοπλισμός συνάδει με τα σχέδια των χωρών εκείνων που καταρρέουν λόγω της αποτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος να συγκρατήσει τις όποιες εκροές, σχέδια επέκτασης των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων από την αφαίμαξη όλων εκείνων των χωρών που έχουν στο έδαφός τους χρήσιμες πρώτες ύλες.

Οι Κινέζοι κάνουν αυτό το παιχνίδι στην Αφρική εδώ και χρόνια, το ίδιο όπως οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους στην Μέση Ανατολή. Οι δε Ρώσοι με τον Πούτιν σε συνεχή  αδημονία πρωτοκαθεδρίας, προχωρούν σταθερά στην ανασύσταση της άλλοτε κραταιής ΕΣΣΔ ως «Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών» για ευνόητους λόγους. Πρόκειται λοιπόν για ένα νέο αλισβερίσι που περιλαμβάνει και τα πυρηνικά όπλα, ένα πόκερ που παίζεται στις πλάτες ανυποψίαστων πολιτών σε όλη την υφήλιο. 

Η τελευταία κρίση με την Βόρειο Κορέα  δεν χρησιμεύει μόνο για εκφοβισμό των Βορειοκορεατών από το σταλινικό καθεστώς και τους Αμερικανούς, αλλά και για πεδίο άσκησης διεθνών πυρηνικών πολιτικών. Η δε παρακείμενη κρίση στην κίτρινη θάλασσα για τον έλεγχο του θαλάσσιου εμπορίου από τους Κινέζους και τους Αμερικανούς, λειτουργεί, καθώς φαίνεται, ως συγκοινωνούν δοχείο.

Η κρίση λοιπόν μεταφέρεται σκοπίμως στην Άπω Ανατολή, προκειμένου να αποσιωπηθούν σταδιακά τα εγκλήματα στην Μέση Ανατολή, εγκλήματα χρόνια που στόχευαν και πάλι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Και πάλι στην περίπτωση αυτή - ήδη από το 1990 - χιλιάδες αθώοι πολίτες βρέθηκαν στο στόχαστρο ολοκληρωτικών καθεστώτων αλλά και της δύναμης κρούσης του ΝΑΤΟ.

Παγώνοντας την κρίση με το Ιράν, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πιάνει δουλειά στην Βόρειο Κορέα. Και ναι, με κάθε τρόπο πρέπει να διαφυλαχθεί η παγκόσμια  ειρήνη και σταθερότητα, μακριά από τις ονειρώξεις νεοσταλινικών που κρατούν τους λαούς ομήρους των σατανικών σχεδίων τους, όμως από την άλλη και οι οραματιστές  πυρηνικών συγκρούσεων τύπου Τραμπ ή Πούτιν θα πρέπει πάση θυσία να απομονωθούν.

Τελικά η ιστορία με τα πυρηνικά δεν είναι παρά το ύστατο όπλο της παγκόσμιας εξουσίας να κρατά έγκλειστους στο φόβο τους πολίτες. Το κακό ξεκινά από τα κάθε είδους ολοκληρωτικά καθεστώτα και ολοκληρώνεται με τις αλχημείες της καταρρέουσας καπιταλιστικής Δύσης.

Από πού να αρχίσει, με λίγα λόγια κανείς, και που να τελειώσει. Σκληρό πόκερ είναι αυτό από όλα τα αντιμαχόμενα μέρη, με στόχο την παθητικοποίηση των μαζών. Γιατί μόνο με τον φόβο της ολοκληρωτικής καταστροφής, ο πολίτης δεν αντιδρά θεωρώντας ότι κάποιοι είναι οι καλοί και κάποιοι οι κακοί στην όλη ιστορία.