Πολλά τα στερητικά σύνδρομα στην Ελλάδα όπως και η δίψα των κατοίκων της για νέες εμπειρίες και περιπέτειες στη Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Αν αναλογιστεί κανείς ότι πλέον βρισκόμαστε πολύ μακριά ακόμη από τις τρέχουσες εξελίξεις σε όλους τους τομείς, αν λάβουμε υπόψιν τι έλαβε χώρα την τελευταία επταετία όπου εδώ βιώνουμε κρίση και στην υπόλοιπη Ευρώπη προχωρούν ασταμάτητα προς άλλες κατευθύνσεις, θα ήταν καλύτερα να σιωπήσουμε και να δούμε πως μπορούμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Έτσι σκεφτόμαστε στην αρχή.
Οι στερήσεις είναι τόσες πολλές και οι ανάγκες τόσο αυξημένες που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πια πως βαδίζουμε σε κάποιας μορφής κατάπαυση του υφεσιακού πυρός. Νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις και τακτικές δοσοληψίας, από την άλλη, σερβίρονται ακατάπαυστα στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι βέβαια που δεν σημαίνει απαραίτητα πρόοδος, αλλά που πάραυτα οι Έλληνες δεν δύνανται να παρακολουθήσουν επειδή το όλο οικονομικό καρκίνωμα δεν τους επιτρέπει να συμμετάσχουν καταθέτοντας έστω τις απόψεις τους.
Με λίγα λόγια: ναι μεν ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, ναι μεν η κατανάλωση για την κατανάλωση έχει αναχθεί σε βασική συνιστώσα της έρημης από αξίες εποχής, όμως οι πολίτες στην Ελλάδα δεν έχουν ούτε καν την δυνατότητα να πάρουν μέρος στην όλη διαδικασία καθώς έχουν άλλες προτεραιότητες. Έτσι φαίνεται.
Το λέω αυτό γιατί κάποιο ποσοστό των πολιτών δεν παύουν να καταπίνουν τη νέα πρόκληση - ανύψωση των ποταπών ενδιαφερόντων τους κάτι όμως που επιβαρύνεται σημαντικά και από την παντελή έλλειψη Παιδείας, που αν μη τι άλλο χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία εν μέσω παρατεταμένης κρίσης. Για να το πούμε πιο καθαρά: Άλλο είναι να είσαι πιόνι γνωρίζοντας την όλη υπόθεση και άλλο μη γνωρίζοντας τίποτε να είσαι το εύκολο καταναλωτικό προιόν ακόμη και το πιο ευάλωτο θύμα γιατί έχεις συνηθίσει να σε πλήττουν. Ποιο είναι βέβαια καλύτερο κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Αποτελεί στο παρόν άρθρο αντικείμενο εντατικής σκέψης.
Οι Γερμανοί πολίτες, για παράδειγμα, δεν ξέρουν στην πλειοψηφία τους τι σημαίνει περικοπές και λιτότητα. Το βιώνουν σιγά – σιγά από την συντηρητική πολιτική της Μέρκελ, που φιλοδοξεί να περάσει με τακτ τα όποια μέτρα. Την ίδια στιγμή καταναλώνουν ασταμάτητα προιόντα λόγω της οικονομικής άνεσης, γνωρίζοντας όμως ότι όλο αυτό το παιχνίδι δεν οδηγεί παρά σε έναν θλιβερό μονόδρομο, με δεδομένη την απουσία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων σε αυτό το αδιέξοδο καταναλωτικό οδοιπορικό. Για πολλούς αυτό έχει γίνει συνείδηση, πάραυτα συνεχίζουν να παραμένουν μέρος του παιχνιδιού.
Από την άλλη, ο φτωχός Έλληνας συνεχίζει και αυτός από την πλευρά του να συμμετέχει σε κάποιο ποσοστό στο όλο καταναλωτικό σόου, αγοράζοντας επί παραδείγματι κινητά, τάμπλετ και κάθε είδους νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα δεν θα έχει να φάει. Αυτό το κάνει διότι θέλει να πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο ξεχνά την κρίση και το ρίχνει έξω, το «δεν βαριέσαι» κοινώς και ας μένουν απλήρωτοι οι λογαριασμοί.
Τι είναι καλύτερο λοιπόν, να έχει κανείς τα προς το ζην και να συμβαδίζει με τα νέα δεδομένα της καπιταλιστικής αγοράς στο όνομα της συνεχούς παραγωγής και κατανάλωσης όντας συνένοχος και συνοδοιπόρος τρόπον τινά ή να μην έχει να φάει αλλά να προσκυνά με δέος κάθε είδους επιστημονικό ή τεχνολογικό νεωτερισμό;
Στην αρχή του άρθρου μίλησα για στερητικό σύνδρομο. Είναι πέρα για πέρα αληθές. Η κρίση δημιουργεί φαντάσματα που πρέπει να αποκαλυφθούν τινί τρόπω. Από την άλλη όμως, η εύκολη κατανάλωση προκαλεί αδιέξοδη πόρευση και πανηγυρική εξαγγελία του εφήμερου. Τι είναι καλύτερο λοιπόν, να ξέρεις ότι οδεύεις προς μια μόνιμη φυλακή ή να νομίζεις πως όντας φυλακισμένος επί χρόνια, μπορείς να δραπετεύσεις για μια νέα φυλακή; Γρίφος χωρίς απάντηση.
Το όλο σύστημα εξουσίας έχει βρει την κοινή συνισταμένη για όλους, για φτωχούς και πλούσιους, για εργαζόμενους και εργοδότες, για εφοπλιστές και άνεργους. Σε σημείο που ο καθένας να θέλει να πλουτίσει χωρίς να γνωρίζει μέχρι που και για ποιο λόγο, χωρίς περιορισμούς στην υλική φαντασίωση και ευημερία.
Με παντελή απουσία, βέβαια, αυτού που υπήρχε κάποτε, αυτού που έκανε τις μάζες να συμμετέχουν δυναμικά στους αγώνες για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων, αγώνες που έκαναν ακόμη και τους έχοντες να προβαίνουν σε υποχωρήσεις, ανοίγοντας την θύρα για διαπραγματεύσεις. Κάτι που σήμερα έχει χαθεί και σε αυτούς που καταναλώνουν άφοβα και σε αυτούς που κάνουν το ίδιο για να λησμονήσουν την φτώχεια. Ίδια απώλεια και για τις δύο πλευρές.
Οι στερήσεις είναι τόσες πολλές και οι ανάγκες τόσο αυξημένες που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πια πως βαδίζουμε σε κάποιας μορφής κατάπαυση του υφεσιακού πυρός. Νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις και τακτικές δοσοληψίας, από την άλλη, σερβίρονται ακατάπαυστα στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι βέβαια που δεν σημαίνει απαραίτητα πρόοδος, αλλά που πάραυτα οι Έλληνες δεν δύνανται να παρακολουθήσουν επειδή το όλο οικονομικό καρκίνωμα δεν τους επιτρέπει να συμμετάσχουν καταθέτοντας έστω τις απόψεις τους.
Με λίγα λόγια: ναι μεν ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, ναι μεν η κατανάλωση για την κατανάλωση έχει αναχθεί σε βασική συνιστώσα της έρημης από αξίες εποχής, όμως οι πολίτες στην Ελλάδα δεν έχουν ούτε καν την δυνατότητα να πάρουν μέρος στην όλη διαδικασία καθώς έχουν άλλες προτεραιότητες. Έτσι φαίνεται.
Το λέω αυτό γιατί κάποιο ποσοστό των πολιτών δεν παύουν να καταπίνουν τη νέα πρόκληση - ανύψωση των ποταπών ενδιαφερόντων τους κάτι όμως που επιβαρύνεται σημαντικά και από την παντελή έλλειψη Παιδείας, που αν μη τι άλλο χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία εν μέσω παρατεταμένης κρίσης. Για να το πούμε πιο καθαρά: Άλλο είναι να είσαι πιόνι γνωρίζοντας την όλη υπόθεση και άλλο μη γνωρίζοντας τίποτε να είσαι το εύκολο καταναλωτικό προιόν ακόμη και το πιο ευάλωτο θύμα γιατί έχεις συνηθίσει να σε πλήττουν. Ποιο είναι βέβαια καλύτερο κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Αποτελεί στο παρόν άρθρο αντικείμενο εντατικής σκέψης.
Οι Γερμανοί πολίτες, για παράδειγμα, δεν ξέρουν στην πλειοψηφία τους τι σημαίνει περικοπές και λιτότητα. Το βιώνουν σιγά – σιγά από την συντηρητική πολιτική της Μέρκελ, που φιλοδοξεί να περάσει με τακτ τα όποια μέτρα. Την ίδια στιγμή καταναλώνουν ασταμάτητα προιόντα λόγω της οικονομικής άνεσης, γνωρίζοντας όμως ότι όλο αυτό το παιχνίδι δεν οδηγεί παρά σε έναν θλιβερό μονόδρομο, με δεδομένη την απουσία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων σε αυτό το αδιέξοδο καταναλωτικό οδοιπορικό. Για πολλούς αυτό έχει γίνει συνείδηση, πάραυτα συνεχίζουν να παραμένουν μέρος του παιχνιδιού.
Από την άλλη, ο φτωχός Έλληνας συνεχίζει και αυτός από την πλευρά του να συμμετέχει σε κάποιο ποσοστό στο όλο καταναλωτικό σόου, αγοράζοντας επί παραδείγματι κινητά, τάμπλετ και κάθε είδους νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα δεν θα έχει να φάει. Αυτό το κάνει διότι θέλει να πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο ξεχνά την κρίση και το ρίχνει έξω, το «δεν βαριέσαι» κοινώς και ας μένουν απλήρωτοι οι λογαριασμοί.
Τι είναι καλύτερο λοιπόν, να έχει κανείς τα προς το ζην και να συμβαδίζει με τα νέα δεδομένα της καπιταλιστικής αγοράς στο όνομα της συνεχούς παραγωγής και κατανάλωσης όντας συνένοχος και συνοδοιπόρος τρόπον τινά ή να μην έχει να φάει αλλά να προσκυνά με δέος κάθε είδους επιστημονικό ή τεχνολογικό νεωτερισμό;
Στην αρχή του άρθρου μίλησα για στερητικό σύνδρομο. Είναι πέρα για πέρα αληθές. Η κρίση δημιουργεί φαντάσματα που πρέπει να αποκαλυφθούν τινί τρόπω. Από την άλλη όμως, η εύκολη κατανάλωση προκαλεί αδιέξοδη πόρευση και πανηγυρική εξαγγελία του εφήμερου. Τι είναι καλύτερο λοιπόν, να ξέρεις ότι οδεύεις προς μια μόνιμη φυλακή ή να νομίζεις πως όντας φυλακισμένος επί χρόνια, μπορείς να δραπετεύσεις για μια νέα φυλακή; Γρίφος χωρίς απάντηση.
Το όλο σύστημα εξουσίας έχει βρει την κοινή συνισταμένη για όλους, για φτωχούς και πλούσιους, για εργαζόμενους και εργοδότες, για εφοπλιστές και άνεργους. Σε σημείο που ο καθένας να θέλει να πλουτίσει χωρίς να γνωρίζει μέχρι που και για ποιο λόγο, χωρίς περιορισμούς στην υλική φαντασίωση και ευημερία.
Με παντελή απουσία, βέβαια, αυτού που υπήρχε κάποτε, αυτού που έκανε τις μάζες να συμμετέχουν δυναμικά στους αγώνες για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων, αγώνες που έκαναν ακόμη και τους έχοντες να προβαίνουν σε υποχωρήσεις, ανοίγοντας την θύρα για διαπραγματεύσεις. Κάτι που σήμερα έχει χαθεί και σε αυτούς που καταναλώνουν άφοβα και σε αυτούς που κάνουν το ίδιο για να λησμονήσουν την φτώχεια. Ίδια απώλεια και για τις δύο πλευρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου