Τούρκοι και Έλληνες έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ειρηνικά, μακράν όλων των εθνικιστικών τσιρίδων που εκτοξεύονται και από τις δυο πλευρές. Όλα αυτά τα χρόνια με τις τραγικές ασκούμενες πολιτικές στο Αιγαίο, την Κύπρο και αλλού όπου θίγεται αυτή η αρμονική συμβίωση, αυτό που διδάσκονται οι πολίτες και στην Ελλάδα και στην Τουρκία είναι οι διαφορές και οι διενέξεις για τον εναέριο χώρο, την υφαλοκρηπίδα και τις βραχονησίδες.
Δεν γίνεται κάτι σημαντικό εις ότι αφορά την πολιτιστική ανταλλαγή ούτε και κάποιο ξεχωριστό βήμα προς την κατεύθυνση της εδραίωσης της ελληνοτουρκικής φιλίας. Και τελικά δεν πρόκειται για την φιλία κρατών αλλά λαών, που θα πρέπει να στέκονται αλληλέγγυοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Οι ρίζες όμως του θρησκευτικού φανατισμού είναι βαθιές και έχουν να κάνουν με την συνεχή αντιπαράθεση χριστιανών – μουσουλμάνων, θρησκείες που δεν βοηθούν προς την κατεύθυνση της φιλίας αυτής. Σε τελική ανάλυση, όμως, τι δουλειά έχουν οι θρησκείες στις σχέσεις των λαών; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτού του τύπου ο φανατισμός για τον «κακό Τούρκο και τον καλό Έλληνα» ή το αντίθετο;
Η επιθυμία για διαιώνιση των προβληματικών γειτονικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας εκφράζεται κυρίως από ακραίους εθνικιστικούς κύκλους που έχουν συμφέρον από την εν λόγω αντιπαράθεση. Συντηρώντας και καλλιεργώντας έναν φτηνό πατριωτισμό βοηθούν σημαντικά στον αποπροσανατολισμό του κόσμου από τα πραγματικά του προβλήματα. Έτσι, για τους ίδιους αυτούς κύκλους είναι προς το συμφέρον της καθεμίας χώρας να ξοδεύει σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ για τους εξοπλισμούς γιατί με τον τρόπο αυτό δεν χτίζονται ούτε σχολεία ούτε καλλιεργείται η Παιδεία που βοηθά τα μέγιστα στην συναδέλφωση των λαών.
Ας μην μας κάνουν λοιπόν εντύπωση ούτε οι φωνές Ερντογάν για την μουσουλμανική μειονότητα στην Δυτική Θράκη ούτε ο ξεσηκωμός των Ελλήνων ακροδεξιών κατά της, που με τον τρόπο αυτό γίνονται ένα με τους «Γκρίζους λύκους». Τα αίτια βέβαια της παρατεταμένης εχθρότητας Ελλήνων – Τούρκων σχετίζονται και με τα πλάνα για την συνέχιση της έντασης στο Αιγαίο, προκειμένου στο τέλος να υπάρξει η «κατάλληλη πυροσβεστική παρέμβαση» πολλών άλλων, μακρινών φίλων και αντιπάλων. Πρόκειται για τεχνητές εντάσεις προκαλούμενες και από τις δύο πλευρές με στόχο την αποδυνάμωση των φωνών για αλληλεγγύη.
Η συνθήκη της Λωζάνης υπογράφηκε όπως και άλλες συνθήκες για την κατανομή των εδαφών και το μοίρασμα της γης. Οι λαοί όμως δεν βρίσκονται σε αντιπαλότητα ούτε επειδή κάποιοι υπέγραψαν για την τύχη τους ούτε επειδή έχουν κάτι να χωρίσουν μεταξύ τους. Τους έμαθαν έτσι οι ηγεσίες, που συνεχίζουν να καλλιεργούν τις διαφορές. Αυτό που είναι αδιαπραγμάτευτο στις σχέσεις των λαών είναι η κοινή πόρευση προς το μέλλον, η αλληλεγγύη και το κοινό συμφέρον. Και δεν μιλάμε μόνο από τουριστικής ή εμπορικής πλευράς αλλά από καθαρά ανθρωπιστικής.
Βρισκόμαστε λίγο πριν το 2018 και ακόμη μιλούν ορισμένοι για «χαμένες πατρίδες», κάνουν εθνικιστικές ονειρώξεις για την «Βασιλεύουσα», και επιβουλεύονται εδάφη. Όμως το θέμα δεν είναι το τι κάνουν οι μειονότητες αυτές αλλά το τι πράττει η πλειοψηφία. Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει να μιλήσουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία για αυτή την φιλία, θα πρέπει να θεμελιώσουν και οι δύο πλευρές βασικά δικαιώματα που απωλέσθησαν στην πορεία του χρόνου. Φανατισμός, θρησκευτικός ή μη θα υπάρχει πάντα όσο οι πολιτικές ηγεσίες έχουν όφελος από αυτό. Οι λαοί όμως θα πρέπει να αλλάξουν πορεία, κατευθυνόμενοι σε άλλους στόχους. Δεν θα αρέσει βέβαια αυτό σε κανέναν, πάραυτα είναι αναγκαίο.
Από πού θα ξεκινήσει αυτή η πορεία; Μα από την εκπαίδευση και την μόρφωση. Αν περίμενε ο κόσμος να μάθει από την εξουσία, το πολύ – πολύ να καταναλώνει ιστορικές ανακρίβειες και υπερβολές, γεγονότα που προέκυψαν μέσα από τον φανατισμό και τις προσχηματικά «αγεφύρωτες διαφορές». Για τον λόγο αυτό, προέχει η συναδέλφωση των λαών, όχι μόνο Τούρκων και Ελλήνων που όχι απλά δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε αλλά θα κερδίσουν περαιτέρω από την εδραίωση μιας σταθερής φιλίας. Επειδή το θέλουν οι ίδιοι οι λαοί και όχι οι ηγεσίες.
Δεν γίνεται κάτι σημαντικό εις ότι αφορά την πολιτιστική ανταλλαγή ούτε και κάποιο ξεχωριστό βήμα προς την κατεύθυνση της εδραίωσης της ελληνοτουρκικής φιλίας. Και τελικά δεν πρόκειται για την φιλία κρατών αλλά λαών, που θα πρέπει να στέκονται αλληλέγγυοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Οι ρίζες όμως του θρησκευτικού φανατισμού είναι βαθιές και έχουν να κάνουν με την συνεχή αντιπαράθεση χριστιανών – μουσουλμάνων, θρησκείες που δεν βοηθούν προς την κατεύθυνση της φιλίας αυτής. Σε τελική ανάλυση, όμως, τι δουλειά έχουν οι θρησκείες στις σχέσεις των λαών; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτού του τύπου ο φανατισμός για τον «κακό Τούρκο και τον καλό Έλληνα» ή το αντίθετο;
Η επιθυμία για διαιώνιση των προβληματικών γειτονικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας εκφράζεται κυρίως από ακραίους εθνικιστικούς κύκλους που έχουν συμφέρον από την εν λόγω αντιπαράθεση. Συντηρώντας και καλλιεργώντας έναν φτηνό πατριωτισμό βοηθούν σημαντικά στον αποπροσανατολισμό του κόσμου από τα πραγματικά του προβλήματα. Έτσι, για τους ίδιους αυτούς κύκλους είναι προς το συμφέρον της καθεμίας χώρας να ξοδεύει σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ για τους εξοπλισμούς γιατί με τον τρόπο αυτό δεν χτίζονται ούτε σχολεία ούτε καλλιεργείται η Παιδεία που βοηθά τα μέγιστα στην συναδέλφωση των λαών.
Ας μην μας κάνουν λοιπόν εντύπωση ούτε οι φωνές Ερντογάν για την μουσουλμανική μειονότητα στην Δυτική Θράκη ούτε ο ξεσηκωμός των Ελλήνων ακροδεξιών κατά της, που με τον τρόπο αυτό γίνονται ένα με τους «Γκρίζους λύκους». Τα αίτια βέβαια της παρατεταμένης εχθρότητας Ελλήνων – Τούρκων σχετίζονται και με τα πλάνα για την συνέχιση της έντασης στο Αιγαίο, προκειμένου στο τέλος να υπάρξει η «κατάλληλη πυροσβεστική παρέμβαση» πολλών άλλων, μακρινών φίλων και αντιπάλων. Πρόκειται για τεχνητές εντάσεις προκαλούμενες και από τις δύο πλευρές με στόχο την αποδυνάμωση των φωνών για αλληλεγγύη.
Η συνθήκη της Λωζάνης υπογράφηκε όπως και άλλες συνθήκες για την κατανομή των εδαφών και το μοίρασμα της γης. Οι λαοί όμως δεν βρίσκονται σε αντιπαλότητα ούτε επειδή κάποιοι υπέγραψαν για την τύχη τους ούτε επειδή έχουν κάτι να χωρίσουν μεταξύ τους. Τους έμαθαν έτσι οι ηγεσίες, που συνεχίζουν να καλλιεργούν τις διαφορές. Αυτό που είναι αδιαπραγμάτευτο στις σχέσεις των λαών είναι η κοινή πόρευση προς το μέλλον, η αλληλεγγύη και το κοινό συμφέρον. Και δεν μιλάμε μόνο από τουριστικής ή εμπορικής πλευράς αλλά από καθαρά ανθρωπιστικής.
Βρισκόμαστε λίγο πριν το 2018 και ακόμη μιλούν ορισμένοι για «χαμένες πατρίδες», κάνουν εθνικιστικές ονειρώξεις για την «Βασιλεύουσα», και επιβουλεύονται εδάφη. Όμως το θέμα δεν είναι το τι κάνουν οι μειονότητες αυτές αλλά το τι πράττει η πλειοψηφία. Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει να μιλήσουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία για αυτή την φιλία, θα πρέπει να θεμελιώσουν και οι δύο πλευρές βασικά δικαιώματα που απωλέσθησαν στην πορεία του χρόνου. Φανατισμός, θρησκευτικός ή μη θα υπάρχει πάντα όσο οι πολιτικές ηγεσίες έχουν όφελος από αυτό. Οι λαοί όμως θα πρέπει να αλλάξουν πορεία, κατευθυνόμενοι σε άλλους στόχους. Δεν θα αρέσει βέβαια αυτό σε κανέναν, πάραυτα είναι αναγκαίο.
Από πού θα ξεκινήσει αυτή η πορεία; Μα από την εκπαίδευση και την μόρφωση. Αν περίμενε ο κόσμος να μάθει από την εξουσία, το πολύ – πολύ να καταναλώνει ιστορικές ανακρίβειες και υπερβολές, γεγονότα που προέκυψαν μέσα από τον φανατισμό και τις προσχηματικά «αγεφύρωτες διαφορές». Για τον λόγο αυτό, προέχει η συναδέλφωση των λαών, όχι μόνο Τούρκων και Ελλήνων που όχι απλά δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε αλλά θα κερδίσουν περαιτέρω από την εδραίωση μιας σταθερής φιλίας. Επειδή το θέλουν οι ίδιοι οι λαοί και όχι οι ηγεσίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου