Πλουτισμός και φτώχεια στην ευρωπαϊκή φυλακή

Όλη αυτή η κρίση κάπου βγάζει εξού και όλη ετούτη η κοσμοσυρροή τις μέρες των Χριστουγέννων όπου ο καθένας και η καθεμία σπεύδουν να καταναλώσουν με μανία, θυμίζοντας άλλες εποχές όπου το κρέας και οι λιχουδιές προορίζονταν μόνο για τις γιορτινές ημέρες.

 

Όλη αυτή η τάση για πολλαπλές επισκέψεις στις αγορές των πόλεων, η επιδειξιομανία και η φιγούρα έξω από τα εμπορικά καταστήματα και τα καφέ με τις ατέλειωτες selfie και το φτωχό λεξιλόγιο, εμπλουτισμένο απλά από την επιφανειακή λεκτική προσέγγιση των πραγμάτων, μεταφράζονται σε ποταπές εκδηλώσεις χαράς στα σταυροδρόμια της αναπόλησης μιας άλλης εποχής όπου τουλάχιστον ξεχώριζε το πρέπον από το απρεπές, η αποδοχή και υποτέλεια από την αμφισβήτηση, η επιφάνεια από το βάθος. 

Σήμερα όλα τούτα έχουν εξομοιωθεί και παραπέμπουν σε μια κοινωνία όχι απλά αλλοτριωμένη αλλά παραπλανημένη από την παραζάλη της έλλειψης χρημάτων, που σημαίνει αυτόματα μιζέρια από την άποψη του ότι οι πολίτες δεν θέλουν να δείξουν ο ένας στον άλλο αλληλεγγύη, όπως θα έκαναν παλαιότερα, και που τουναντίον συναγωνίζονται στο ποιος μπορεί να επιβιώσει καλύτερα, αδιαφορώντας για την τύχη του διπλανού. 

Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου η καταναλωτική μανία στο όνομα της συνεχούς - πολλαπλασιασμένης αυτοματοποιημένης παραγωγής που αποκλείει βαθμηδόν τα εργατικά χέρια, προσελκύει όλους τους ευφαντάστους που θεωρούν πως θα κάνουν «καλή μπάζα» με τις ευλογίες της κρατικής εξουσίας που «τους τα παίρνει με άλλον τρόπο». 

Ο διεθνοποιημένος καπιταλισμός γίνεται, με λίγα λόγια, δέλεαρ σε όλους όσους ξεπουλούν τις ιδέες για ένα κομμάτι ψωμί εξιδανικεύοντας τις συνθήκες ζωής στην φυλακή της παγκοσμιοποίησης που εξυπηρετεί πάνω απ΄όλα τα συμφέροντα των πολυεθνικών, που έχουν πληθώρα επιλογών από πλευράς επενδυτικής και μειωμένου κόστους κερδοφορίας. 

Δεν συζητιέται βέβαια ούτε συγκρίνεται ο καθημερινός εφιάλτης της Ελλάδας, όμως και στην Γερμανία, το Βέλγιο ή την Γαλλία, για παράδειγμα, και μεγάλη φτώχεια υπάρχει και κοινωνικό περιθώριο, σε πολλές των περιπτώσεων μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Η εκμετάλλευση και εκεί δίνει και παίρνει, απλά η αφθονία και η πολυπροιοντική προσφορά υπερκαλύπτει την στέρηση. Έτσι ήταν και στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια, όταν οι μετανάστες έχτιζαν τους παραδείσους της Μυκόνου, των Ολυμπιακών έργων, όταν οι τζογαδόροι του χρηματιστηρίου μεταλαμπάδευαν τις γνώσεις τους στις νοικοκυρές, μετατρέποντάς τες σε πρώτης τάξεως μπίζνεσμαν.  

Οι αυταπάτες διαλύθηκαν την στιγμή που η φούσκα έσκασε, αρχής γενομένης από  τις ΗΠΑ το 2007, την Ελλάδα την Πορτογαλία και την Ισπανία το 2009 – 2011, όπως θα γίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη – φρούριο, που εισάγει πρόσφυγες ως φτηνό εργατικό δυναμικό και εξάγει μαύρο χρήμα για επενδύσεις σε φτωχές παρθένες αγορές. 

Αυτά τα ολίγα λοιπόν για τούτες τις μέρες όπου ο καθένας και η καθεμιά σπεύδει να γευτεί όσα στερείται όλη την χρονιά, αυτά για όλους εκείνους που λησμονούν πως δίπλα τους υπάρχει φοβερή δυστυχία. Η Ευρώπη του σήμερα στο σύνολό της είναι η Ευρώπη – φρούριο που είχαν προειδοποιήσει φιλόσοφοι και συγγραφείς, η Ευρώπη της ακροδεξιάς που φιλοδοξεί να σαγηνεύσει τον κάθε λογής απογοητευμένο από την ψεύτικη Δημοκρατία. Δυστυχώς δεν γίνεται στους πολλούς κατανοητό ότι αυτή η Ευρώπη είναι η πλέον συντηρητική και ξενόφοβη, γιατί πολύ απλά όλοι νοιάζονται «να πιάσουν την καλή» και τίποτε περισσότερο. 

Όταν όμως θα αρχίσουν να τους διώχνουν από τις χώρες υποδοχής, όταν η Ευρώπη θα κατακυριευθεί από τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, ίσως τότε ανακαλύψουν όλοι τον θησαυρό της σκέψης, των σταθερών και παγιωμένων απόψεων για μια εκμετάλλευση που κρατά καιρό. 

Στην Ελλάδα η εκμετάλλευση αυτή έχει πεδίον δόξης λαμπρόν αφού ο καθένας πια δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Στην υπόλοιπη Ευρώπη της υποτιθέμενης ευημερίας πλησιάζει ο καιρός όπου λόγω των επικείμενων μέτρων λιτότητας πολλές κοινωνικές τάξεις θα βρεθούν σε δυσμενή θέση. Οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν γιατί η εκμετάλλευση έχει φτάσει στο απόγειο και η κοινωνία του θεάματος με τον άκρατο πλουτισμό και την ακραία φτώχεια καλά κρατεί.