Νέος ρατσιστικός φόνος & χρεωκοπία του Δυτικού μοντέλου

Άλλο ένα θλιβερό περιστατικό στις ΗΠΑ, δείγμα της απροκάλυπτης καταστολής αλλά και του υποβόσκοντα ρατσισμού που εκδηλώνεται με την παραμικρή αφορμή, μια δολοφονία που αναδεικνύει τα σοβαρά φυλετικά προβλήματα και προσβάλλει ευθέως την υποτιθέμενη δημοκρατία, φέρνουν στην επιφάνεια τις αγιάτρευτες πληγές του κατακερματισμένου καπιταλισμού και τις οδυνηρές συνέπειες από το κράτος – φόβητρο της Δύσης. Μετά την ρώσικη παρωδία ενός κράτους που βαδίζει στα σταλινικά χνάρια, έρχονται τώρα οι ΗΠΑ νa αποδείξουν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο πως το αντίπαλον δέος καλά κρατεί. Ο Μπαράκ Ομπάμα ναι μεν διέκοψε τις διακοπές του για την αποκλιμάκωση της έντασης. στέλνοντας τον Υπουργό Δικαιοσύνης στην πόλη Φέργκιουσον, για να εξετάσει επί τόπου το περιστατικό μαζί με  μέλη του FBI, ναι μεν καταλαβαίνει την οργή και τον θυμό της νεολαίας και δη των έγχρωμων, όμως αυτό δεν καταλαγιάζει τα πράγματα, ούτε δίνει λύσεις. Είναι σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών είχε ειρηνικές προθέσεις, είπε, όμως θα πρέπει να ακούσουν. «Ας προσπαθήσουμε να θεραπεύσουμε ο ένας τον άλλο, αντί να πληγώνουμε μέχρι να ολοκληρωθούν όλες οι έρευνες, δήλωσε ο Ομπάμα. Η κατάσταση στην Πολιτεία με την συνέχιση των ταραχών για δεύτερη νύχτα ξέφυγε από κάθε έλεγχο μετά και τους πυροβολισμούς κατά  αστυνομικών  «Αυτό δεν ήταν η πράξη  διαδηλωτών, αλλά  βίαιων εγκληματιών», είπε εκπρόσωπος της αστυνομίας, αποφεύγοντας όμως να χαρακτηρίσει το έγκλημα του αστυνομικού. Οι αρχές περιορίστηκαν μόνο να πουν πως μεταξύ των συλληφθέντων στα επεισόδια μετά τον φόνο ήταν και  νεοεισερχόμενοι ταραξίες από την Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη, όπως ανέφερε η εφημερίδα «Los Angeles Times», επικαλούμενη την αστυνομία. «Μεταξύ των διαδηλωτών ήταν και κάποιοι που ταξιδεύουν ειδικά για τις βίαιες διαδηλώσεις», ανακοινώθηκε χαρακτηριστικά από την αστυνομία, που στοχεύει στην υποβάθμιση του τραγικού περιστατικού της προηγηθείσας δολοφονίας. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που δολοφονείται έγχρωμος νεαρός από λευκό αστυνομικό στις ΗΠΑ. Πριν από μερικά χρόνια το ίδιο είχε γίνει και  στο Λος Άντζελες όπου και πάλι είχε κληθεί η εθνοφρουρά να καταστείλει τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μετά την δολοφονία έγχρωμου από την αστυνομία. Στην περίπτωση του Φέργκιουσον και της εκτέλεσης του νοτιοαφρικανού Μπράουν, τα περιθώρια για την όποια αστυνομική κάλυψη στενεύουν απελπιστικά, αφού είναι ολοφάνερο το ρατσιστικό μίσος και μόνο από τον αριθμό των πυροβολισμών. Το τι θα επακολουθήσει, κανείς δεν το ξέρει,. Μπορεί βέβαια και αυτή η δολοφονία να περάσει με τον καιρό στα ψιλά, μπορεί η επιτόπια ανακριτική διαδικασία να παραπεμφθεί στο μακρινό μέλλον, το γεγονός όμως μιας ακόμη ρατσιστικής δολοφονίας - αυτή την φορά στις ΗΠΑ - δείχνει ότι την σημερινή εποχή τα στερεότυπα όχι απλά δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά με την πρώτη ευκαιρία εκδηλώνονται με τον χειρότερο μάλιστα τρόπο. Ρατσιστικά κρούσματα καταγράφονται σε όλη την υφήλιο και ξεχασμένες πρακτικές τύπου Κου-Κλουξ-Κλαν έρχονται και πάλι στο προσκήνιο, με ότι αυτό σημαίνει για την παραπλανητική και επίπλαστη δημοκρατία τη Δύσης. Η περίπτωση της δολοφονίας του Νοτιοαφρικανού δείχνει απροκάλυπτα πως οι εποχές που διανύει το Δυτικό μοντέλο είναι από επικίνδυνες μέχρι αποτρόπαιες. Και όλα αυτά παρά τις όποιες εκκλήσεις για παύση των διαμαρτυριών και εκτόνωση των βίαιων ενεργειών, παρά τις συνεχιζόμενες - νουθετικού χαρακτήρα - παρεμβάσεις του αμερικανού προέδρου. Πώς να θεραπευθεί το μίσος κατά των λευκών, όταν οι τελευταίοι δεν λένε να σταματήσουν να εκτελούν νεαρούς έγχρωμους; Πώς να σταματήσει η βία όταν το επίσημο κράτος ουσιαστικά την υιοθετεί; Το πιο τραγικό στην όλη ιστορία είναι ότι και πάλι νέος το πληρώνει με την ζωή του. Εν έτη 2014,  που κανονικά τα μίση θα έπρεπε να καταλαγιάσουν μετά την μεγάλη ιστορική ανάμνηση και πληθώρα από σφαγές, διακρίσεις και ρατσισμό, η αστυνομική παραβατικότητα και ατιμωρησία συνεχίζουν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Οι αφορμές που δίνονται για την εκδήλωση του μίσους ανύπαρκτες, στηρίζονται μόνο στην διαφορετική εμφάνιση και θυμίζουν ευθέως Ιερά εξέταση. Θα λέγαμε με σιγουριά πως δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να είσαι «ο άλλος», «ο διαφορετικός». Αυτό από μόνο του αρκεί για να γίνει το εσκεμμένο λάθος. Για να θεραπευθεί λοιπόν το ρατσιστικό απόστημα, πρέπει να υπάρχουν και αυτοί που έχουν βρει το φάρμακο. Για να καταπολεμηθεί η έχθρα απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό, θα πρέπει πάνω απ΄όλα να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των πολιτών, να καταλάβουν πως τα κράτη έχουν το μερτικό τους στην μισαλλοδοξία. Θα είναι αυτό μια αρχή όχι για να μην πληγώνει ο ένας τον άλλο, αλλά για να στηλιτευθεί η κρατική αναλγησία απέναντι σε κάθε φονικό προερχόμενο από τα σπλάχνα του κάθε κράτους ξεχωριστά, που ουδέποτε σεβάστηκε την πραγματική Δημοκρατία.  

Χρήματα έρχονται και χρήματα χάνονται…

Όλα μια χαρά στο κυβερνητικό επιτελείο, αφού και χρήματα εξακολουθούμε να  παίρνουμε από τους δανειστές και το καλό παράδειγμα στους πολίτες δίδεται κατά το δοκούν. Η κυβέρνηση νομίζει ότι με την εκάστοτε εξασφάλιση της οικονομικής βοήθειας όλα τα προβλήματα θα μπουν κάτω από χαλί και πως η παραμικρή ρήση της τρόικα περί επιστροφής της σε σύντομο χρονικό διάστημα στην χώρα, σημαίνει μια ακόμη νίκη στο πεδίο των διαπραγματεύσεων. Είναι δε τέτοια η σιγουριά για το μέλλον που χαρακτηρίζει τα κυβερνητικά στελέχη, που οι δηλώσεις γίνονται δια βοής και συνεχών παραινέσεων για ακόμη μεγαλύτερες στερήσεις, αφού για τους κυβερνητικούς κύκλους αυτές είναι που φέρνουν σταδιακά την ανάπτυξη. Αισιοδοξία λοιπόν στο έπακρο και δάφνινα στεφάνια για τους κυβερνητικούς εταίρους. Μέλλον φυγείν όμως αδύνατον, ή απλά κοντός ψαλμός αλληλούια. Στην Ελλάδα, η όλη ιστορία με τον δανεισμό εξελίσσεται σε μια πρώτης τάξεως αντιπαράθεση στις πλάτες των πολιτών που ακούν, κρίνουν και ενίοτε παρεμβαίνουν. Μια αντιπαράθεση που κοστίζει πολύ, αφενός διότι το επίπεδο στο κοινοβούλιο έχει πέσει αισθητά από απόψεως πολιτικών παρουσιών αλλά και οι ανάγκες των πολιτών έχουν κατά πολύ διαφοροποιηθεί με δεδομένο το επίπεδο που πλασάρεται αλλά και τις αξιώσεις που προβάλλονται κάθε φορά. Δεν πρόκειται για αδιαφορία αλλά για ιεράρχηση των αναγκών. Δεν σημαίνει αυτό πως οι πολίτες σκύβουν το κεφάλι αλλά πολύ απλά πως ο καθένας προσπαθεί να περισώσει στην κρίση ότι μπορεί. Βέβαια σε τούτες τις κρίσιμες ώρες δεν θα έπρεπε να απουσιάζει η αλληλεγγύη ούτε η συνειδητοποίηση πως η στέρηση δημιουργεί νέα δεδομένα στις ανθρώπινες σχέσεις. Πολύ δε περισσότερο ότι η υπηρέτηση της λογικής «ο θάνατός σου – η ζωή μου» δεν επιφέρει την παραμικρή βελτίωση στην καθημερινότητα παρά έναν συνεχή πόλεμο. Στις πόλεις και τα χωριά της ελληνικής επικράτειας βασιλεύει ο φόβος για το αύριο, η αμφιβολία για το αν οι συνεχείς περικοπές θα πετύχουν κάτι περισσότερο από την χρόνια υποβάθμιση της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Ζούμε πρωτόγνωρες μέρες και ας φωνάζουν από την κυβέρνηση πως έχει γυρίσει ο τροχός. Αυτό που πραγματικά βιώνουμε δεν είναι παρά η εκτεταμένη διάλυση του κοινωνικού ιστού και μια οικονομική παράλυση χωρίς την παραμικρή προοπτική για το πολλά υποσχόμενο επενδυτικό  ξέσπασμα, που ποτέ δεν έρχεται αλλά ποικιλοτρόπως διαφημίζεται. Και περνούν τα χρόνια, οι μέρες και τα λεπτά χωρίς τίποτε να αλλάζει. Θα έλεγε κανείς πως αυτό που δεν μένει στάσιμο δεν είναι παρά η φτώχεια και η ανεργία, η γενικότερη υποβάθμιση της ζωής με κάθε μέσον και τρόπο. Μαζί με αυτήν, καταβαραθρώνεται και η Παιδεία και η μόρφωση, σε μια χώρα που ούτως ή άλλως δεν φημιζόταν για τις επιδόσεις της. Χρήματα λοιπόν έρχονται κάπου – κάπου και η κυβέρνηση πανηγυρίζει πως οι σχεδιασμοί της έπιασαν τόπο. Χρήματα που θα βουλώσουν τρύπες αλλά δεν θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα συνολικά. Χρήματα που οι πολίτες δεν θα δουν γιατί απλούστατα έχουν συνηθίσει να τους τα παίρνουν.  Και όλα συνεχίζουν να κυλούν στους ρυθμούς της στέρησης και των περικοπών, με ΕΝΦΙΑ ή μη. Σε μια Ελλάδα που το μέσο εισόδημα είναι πλέον τραγωδία, σε μια χώρα όπου η αγορά  έχει γονατίσει, ο τζίρος πατώσει και  η ανάπτυξη απομακρύνεται ή μετατίθεται στο εκάστοτε επόμενο έτος, σε μια Ελλάδα όπου οι υποσχέσεις για επενδύσεις και θέσεις εργασίας στοχεύουν να σκεπάσουν τις διαμαρτυρίες για αναδουλειά και πτώση των κερδών, οι υποσχέσεις και η μετάθεση της καρποφορίας στο εγγύς ή απώτερο μέλλον δεν καθησυχάζει τους πολίτες, απλά τους αδρανοποιεί. Και αυτό συμβαίνει επειδή ούτε τους αποκλείουν για  καλύτερες μέρες ούτε τους βάζουν χρονικό όριο. Μια κατάσταση, με λίγα λόγια, παρατεταμένης ανασφάλειας και έλλειψης σιγουριάς όταν χρήματα έρχονται και όπως ήλθαν, χάνονται χάριν παλαιότερων υποχρεώσεων. Η κυβέρνηση πάντως πανηγυρίζει σταθερά. Ο πρωθυπουργός πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες και αποσπά διαβεβαιώσεις πως η χώρα εισέρχεται σε νέα πορεία. Πολλά τα θετικά σχόλια για την προσπάθεια που καταβάλλεται συνολικά. Και στους πολίτες βέβαια,  ευμενή τα  σχόλια για τις θυσίες. Μέχρι την στιγμή όπου δεν θα υπάρξει κανείς να δει στην πράξη αυτή την περιβόητη ανάπτυξη. Μέχρι την ώρα όπου παρά την όποια οικονομική βοήθεια, δεν θα υπάρχει το δυναμικό αυτό που να  μπορέσει να ανταποκριθεί στα όποια θετικά σημάδια ανάκαμψης. Όταν τα δανεικά δεν θα φτάνουν να καλύψουν τα τεράστια οικονομικά κενά και οι εκκλήσεις για κατανάλωση με χαμηλότερες τιμές στην αγορά θα είναι απλά φωνή βοόντως εν τη ερήμω.

Ο ΕΝΦΙΑ, οι διακοπές, και το ξενύχτι των υπουργών

Σε χαλαρούς ρυθμούς το καλοκαίρι αλλά κάποιοι φαίνεται πως δεν θα πάνε διακοπές, όπως ο υπουργός Οικονομικών που παρακολουθεί επισταμένως την πορεία του ΕΝΦΙΑ με τα ασύλληπτα λάθη και υπερχρεώσεις των νοικοκυριών, ανθρώπων που κόπιασαν μια ζωή για να φτιάξουν περιουσίες και που τα παιδιά τους πλέον αρνούνται λόγω της φορολογίας να κληρονομήσουν. Λάθη επί λαθών που δεν δικαιολογούν την παραμικρή ολιγωρία, ευθεία φωτογράφηση του τέως υπουργού Γιάννη Στουρνάρα και αγωνία στο κυβερνητικό επιτελείο που τρέχει και δεν φτάνει λόγω των αλλεπάλληλων διορθώσεων. Νέοι φόροι και στόχοι λοιπόν, παρά τις διαβεβαιώσεις πως κάπου υπάρχει και ένα στοιχειώδες όριο. Φορολογία που πνίγει τα νοικοκυριά, δημιουργεί πανικό και αναστάτωση στην αγορά. Και μέσα στο καλοκαίρι γίνονται αλχημείες για να αποκατασταθεί το υποτιθέμενο δίκαιο, όταν οι πολίτες αγανακτούν με την θεώρησή τους από την κυβέρνηση ως πρόβατα επί σφαγή. Πως γίνεται αυτό; Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Καταρχάς, κάθε νοικοκυριό έχει στην πλάτη του και από μία ρύθμιση – δόση εις το διηνεκές. Θες ο φόρος για τα ακίνητα, θες η ΔΕΗ, θες άλλες υποχρεώσεις με την συνηθισμένη πια δοσοπροσφορά από την πλευρά της Πολιτείας, έχουν ωθήσει τα νοικοκυριά να πληρώνουν για πολλά ακόμη χρόνια, μη λαμβάνοντας υπόψιν βέβαια και τα όποια δάνεια όπου και εκεί ναι μεν υπάρχει η δυνατότητα μείωσης των  ποσών ειδικά για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, αλλά σε καμία περίπτωση διαγραφή των οφειλών. Και μιλάμε για μια χώρα όπου τα χαράτσια των τελευταίων χρόνων έχουν εξουθενώσει την μέση ελληνική οικογένεια, για αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον των νέων γενεών. Καλοκαίρι λοιπόν και μεγάλα λάθη στον υπολογισμό φόρου επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στις κυβερνητικές προθέσεις, αφού από την μια μιλούν για ελάφρυνση των χρεών, και από την άλλη υποθηκεύουν το μέλλον των περισσότερων νοικοκυριών με καταβολή υπέρογκων ποσών. Οι διορθωτικές κινήσεις  ρίχνουν λάδι στην φωτιά, αφού στην συνείδηση των πολιτών η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στο κράτος. Φαίνεται λοιπόν η ιστορία να μην έχει τέλος αφού από πλευράς φορολόγησης τα νέα δεν είναι ευχάριστα για τους χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων που θυσιάζονται στο όνομα της οικονομικής τάχα εξυγίανσης. Η πίεση βέβαια για την φορολόγηση των ακινήτων – ακόμη και των γιαπιών – ξεκίνησε από χρόνια με δημοσιεύματα ξένων περιοδικών και εφημερίδων, με το επιχείρημα ότι οι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Ελλάδα παραμένουν στο απυρόβλητο. Βούτυρο στο ψωμί των κάθε λογής μνημονιακών τα δημοσιεύματα αυτά, ώθησαν τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών να εκδικηθούν τους πολίτες αυτούς που επένδυσαν για τα παιδιά τους. Λες και τα χρήματα τα έκλεψαν από το κράτος, λες και δεν ίδρωσαν να φτιάξουν τις περιουσίες, έρχεται τώρα η εφορία να επιβάλλει φόρους και δη ασύλληπτους. Το κράτος –τιμωρός λοιπόν είναι εδώ. Δεν λείπουν βέβαια οι «διευκολύνσεις» μέσω δόσεων, ο φόρος όμως πρέπει να καταβληθεί στο ακέραιο. Και σκέφτεται ο μέσος πολίτης: «Για καλό τα έκανα  όλα αυτά;». Απάντηση δεν υπάρχει, όπως ποτέ δεν υπήρξε κάθε φορά που επιβαλλόταν έναν νέο εισπρακτικό χαράτσι. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε μπροστά μας. Από την μια στην κυβέρνηση τρέχουν και δεν φτάνουν γιατί εκτέθηκαν με όλους αυτούς τους φόρους και από την άλλη κάποιος πρέπει να παίζει τον ρόλο του καλού, εν προκειμένω ο κος Χαρδούβελης που στέκεται, λέει, πάνω από το πρόβλημα και ξενυχτά για τους θιγόμενους πολίτες. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα, αυτή είναι η πολιτική της. Υπάρχουν βέβαια και οι φωνές της Αντιπολίτευσης, που χαρακτηρίζουν ντροπή τους φόρους αυτούς, Κάποια άλλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ) πάντως ζητούν ένα μήνα για διορθώσεις, αλλά ο φόρος – φόρος, παρά το ότι σε άλλη στιγμή είναι κάθετοι κατά της όποιας νέας φορολογίας. Με λίγα λόγια, αγαπητοί φίλοι, ο ΕΝΦΙΑ μας απομακρύνει οριστικά από τις θάλασσες και τα ξεκούραστα μπάνια. Και ενώ οι υπουργοί λένε πως δεν θα κάνουν διακοπές, οι πολίτες ναι μεν κάνουν αλλά το μυαλό τους είναι στην δόση του Σεπτεμβρίου. Μαύρες και άραχνες διακοπές, αγαπητοί φίλοι, για όλους μας που πέρα από την δοσοπληρωμή, δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Κάθε βουτιά και ένα άγχος για την εξασφάλιση της επόμενης δόσης. Κάθε επίσκεψη σε νησί και ένας ακόμη ενοχικός βραχνάς για τον μέσο Έλληνα πολίτη που δεν ξέρει τι να πρωτοπληρώσει μετά τις διακοπές.

Ενέσιμη χρήση ναρκωτικών

Πρόσφατη έκθεση για τα ναρκωτικά και την ενέσιμη χρήση για λογαριασμό του  Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών & Τοξικομανίας κρούει για άλλη μια φορά τον κώδωνα του κινδύνου στους  χρήστες ενέσιμων ναρκωτικών, οι οποίοι κινδυνεύουν άμεσα από λοιμώδη νοσήματα, λοιμώξεις και ηπατίτιδες. Τα επίπεδα ενέσιμης χρήσης μεταξύ των χρηστών οπιοειδών παρουσιάζουν αποκλίσεις από χώρα σε χώρα. Επιδημικές εκρήξεις άνθρακα, που πιθανόν  οφείλονται σε μολυσμένη ηρωίνη, αναφέρονται στην Ευρώπη.
Ενέσιμη χρήση ναρκωτικών: διαχρονική μείωση
Οι χρήστες ενέσιμων ναρκωτικών (ΧΕΝ) κινδυνεύουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο να αντιμετωπίσουν προβλήματα υγείας από τη χρήση ναρκωτικών, όπως λοιμώδη νοσήματα που μεταδίδονται με το αίμα ή θάνατο από υπερβολική δόση. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η ενέσιμη χρήση συνδέεται συνήθως με τη χρήση οπιοειδών, παρότι σε μικρό αριθμό χωρών σοβαρό πρόβλημα αποτελεί η ενέσιμη χρήση αμφεταμινών. Πρόσφατες εκτιμήσεις για την επικράτηση της ενέσιμης χρήσης ναρκωτικών διαθέτουν 13 χώρες, οι οποίες κυμαίνονται από λιγότερους από έναν έως περίπου έξι ΧΕΝ ανά 1 000 κατοίκους ηλικίας 15–64 ετών. Ενέσιμη χρήση αναφέρει ποσοστό 38% των χρηστών που δηλώνουν τα οπιοειδή και 24% των χρηστών που δηλώνουν την αμφεταμίνη ως πρωτεύουσα αιτία έναρξης της θεραπείας σε εξειδικευμένα κέντρα απεξάρτησης. Τα επίπεδα ενέσιμης χρήσης μεταξύ των χρηστών οπιοειδών παρουσιάζουν αποκλίσεις από χώρα σε χώρα και κυμαίνονται από λιγότερο από 9% στις Κάτω Χώρες έως άνω του 93% στη Λετονία. Την πενταετία 2006–2011, καταγράφηκε συνολικά μείωση του ποσοστού των ΧΕΝ μεταξύ των χρηστών ηρωίνης που ξεκίνησαν θεραπεία για πρώτη φορά, παρότι τα πιο πρόσφατα στοιχεία φανερώνουν μικρή αύξηση.
Επιδημικές εκρήξεις απειλούν τη διαχρονική  μείωση των κρουσμάτων HIV
Η ενέσιμη χρήση ναρκωτικών εξακολουθεί να αποτελεί  σημαντική οδό μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων, μεταξύ  άλλων του ιού HIV και του ιού της ηπατίτιδας C. Τα πιο  πρόσφατα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η μακροπρόθεσμη  πτωτική τάση του αριθμού των νεοδιαγνωσθέντων  κρουσμάτων HIV στην Ευρώπη θα μπορούσε να ανακοπεί  λόγω των επιδημικών εκρήξεων σε ΧΕΝ στην Ελλάδα και  τη Ρουμανία. Το 2011, τα αναφερόμενα  νεοδιαγνωσθέντα κρούσματα του ιού HIV που συνδέονται με την ενέσιμη χρήση ναρκωτικών ανήλθαν κατά μέσο όρο σε  3,03 ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Παρότι τα στοιχεία αυτά υπόκεινται σε αναθεώρηση, το 2011 αναφέρθηκαν 1. 507  νέα κρούσματα, αριθμός ελαφρώς αυξημένος έναντι του  2010, με τον οποίο ανακόπτεται η συνολικά πτωτική τάση  που παρατηρείται από το 2004.
Ηπατίτιδες και άλλα λοιμώδη νοσήματα: σημαντικά  προβλήματα υγείας
Η ιογενής ηπατίτιδα και ειδικότερα η μόλυνση που  προκαλείται από τον ιό της ηπατίτιδας C (HCV) εμφανίζει  πολύ υψηλό επιπολασμό στους ΧΕΝ σε ολόκληρη την  Ευρώπη. Τα επίπεδα αντισωμάτων κατά του ιού HCV  στα εθνικά δείγματα ΧΕΝ κατά το διάστημα 2010–2011  κυμαίνονται από 18% έως 80%, ενώ οκτώ από τις 12 χώρες  που διαθέτουν στοιχεία εθνικής εμβέλειας αναφέρουν ποσοστά επιπολασμού άνω του 40%.  Ποσοστά επιπολασμού του επιπέδου αυτού ή υψηλότερα  ενδέχεται να αποτελούν ένδειξη ότι υπάρχει πιθανότητα  να εκδηλωθούν νέες επιδημικές εκρήξεις της μετάδοσης του HIV μέσω ενέσιμης χρήσης. Από τις χώρες που  διαθέτουν στοιχεία εθνικής εμβέλειας για τις τάσεις στο  διάστημα 2006–2011, τρεις αναφέρουν πτωτική τάση  του επιπολασμού του HCV σε ΧΕΝ (Ιταλία, Πορτογαλία,  Νορβηγία), ενώ σε δύο χώρες παρατηρείται αύξηση (Ελλάδα,  Κύπρος).  Στις 18 χώρες για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία  για τα έτη 2010–2011, κατά μέσο όρο η ενέσιμη χρήση  ναρκωτικών ενοχοποιείται για το 58% του συνόλου  των αναφερθέντων κρουσμάτων HCV και το 41% των  οξέων περιστατικών HCV, στα περιστατικά για τα οποία  είναι γνωστοί οι παράγοντες κινδύνου. Όσον αφορά την  ηπατίτιδα B, οι ΧΕΝ αντιστοιχούν σε 7% του συνόλου  των αναφερθέντων κρουσμάτων και σε 15% των οξέων  περιστατικών. Η χρήση ναρκωτικών ενδέχεται να αποτελεί  παράγοντα κινδύνου και για άλλες λοιμώξεις, όπως ηπατίτιδα  A και D, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, φυματίωση, τέτανο και αλλαντίαση. Σποραδικά, τέλος αναφέρονται στην  Ευρώπη και επιδημικές εκρήξεις άνθρακα, οι οποίες πιθανόν  οφείλονται σε μολυσμένη ηρωίνη. Για παράδειγμα, από τον  Ιούνιο 2012 έως τις αρχές Μαρτίου 2013, αναφέρθηκαν 15  κρούσματα άνθρακα συνδεόμενα με χρήση ναρκωτικών, εκ  των οποίων επτά θανατηφόρα. Η έκρηξη αυτή μπορεί να  σχετίζεται με προγενέστερη επιδημική έκρηξη κρουσμάτων  άνθρακα που αναφέρθηκε το 2009/2010.

Η πειθώ για την νέα Ελλάδα της λιτότητας

Έχουν ήδη προεξοφλήσει την σταθερή πορεία  της Ελλάδας  τα επόμενα χρόνια, μόνο που δεν πείθουν τους νέους να παραμείνουν στην χώρα τους. Έχουν ετοιμάσει μια ντουζίνα πειστήρια πως η Ελλάδα έχει ανακάμψει, την ίδια στιγμή που κατά χιλιάδες οι μεσήλικες απολύονται και επιβιώνουν από τα πενιχρά επιδόματα ανεργίας.  Έχοντας βγάλει εκτός μάχης τους συνταξιούχους και όλους τους απόμαχους της ζωής, έχοντας φορολογήσει τις περιουσίες που με τόσο κόπο έστησαν τα νοικοκυριά με το επιχείρημα ότι είμαστε η μοναδική χώρα που δεν φορολογούνται τα ακίνητα, οδεύουν προς την τελική ευθεία, λένε, σε πείσμα των καταστροφολόγων κάθε μορφής. Δεν είναι παρά οι νέοι κυρίαρχοι του ελληνικού δράματος, οι μαντατοφόροι της παρατεταμένης λιτότητας στα νέα και παλιά νοικοκυριά. Δεν έχουν την παραμικρή απορία για το που οδεύουν, ούτε  επιφυλάξεις για την πορεία αυτή που μάλλον έχει κατάληξη και δη τραγική. Η κυβέρνηση όμως θεωρεί πως έχει ακόμη πολλά περιθώρια ελιγμών και επαρκείς τακτικές πειθούς. Κάθε μέρα και μια καινούργια περικοπή, μειώσεις σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς, με την ίδια κουβέντα στο τέλος: Όλα θα στρώσουν κάποτε! Το είδαν σαν παιχνίδι από την αρχή, σαν ένα αστείο και χωρατό που θα πιστέψει με ευκολία ο κάθε πολίτης. Το είδαν επιπόλαια αλλά συνειδητά ως πλάκα, γιατί μόνο έτσι θα έκαναν τον κόσμο να τους πιστέψει μετά τις πρώτες διαμαρτυρίες. Γιατί μόνο αστείοι είναι οι ισχυρισμοί ότι η ρευστότητα αποκαθίσταται σταδιακά και η αγορά παίρνει βαθιές ανάσες. Μόνο που τα αστεία έχουν και τα όριά τους, ειδικά όταν κρατάνε πολύ. Αυτοί που δεν γελούν με την οικονομική κατάντια, όλοι αυτοί που δεν πτοούνται από τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς ότι όλα όσα λέγονται είναι καταστροφολογίες, όλοι αυτοί δεν είναι παρά η πλειοψηφία των πολιτών που έχει στην κυριολεξία γονατίσει από την κρίση. Και δεν σώζει την κατάσταση ούτε ο κάθε φιλέλληνας που σπεύδει από τις Βρυξέλλες να στηρίξει την χώρα, ούτε ο εκάστοτε Σόιμπλε που μαλακώνει την επικριτική του γλώσσα στο όνομα των ελληνικών θυσιών. Ποιοι πείθονται από την ακατάσχετη  φλυαρία περί επενδύσεων, ρευστότητας και χαλάρωσης των μέτρων λιτότητας, όταν αυτοί που την υφίστανται επί 6 συναπτά έτη έχουν το πορτοφόλι άδειο; Και σε τελευταία ανάλυση, πως και με ποια επιχειρήματα βάζουν τον πολίτη στην διαδικασία της ανάπτυξης όταν η ανεργία είναι καθηλωμένη στο 27% και οι τιμές δεν πέφτουν παρά την παρατεταμένη ένδεια; Είναι λυπηρό που μετέρχονται τέτοιες μεθόδους εξαναγκαστικής πειθούς, ενός πειθαναγκασμού χωρίς έλεος και όρια. Παρόμοιες τακτικές δοκιμάστηκαν και παλαιότερα, όταν τα σκάνδαλα δημιουργούσαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα στην χώρα και εκείνοι σφύριζαν αδιάφορα στο όνομα του γενικευμένου νεοπλουτισμού. Που οδήγησαν όμως όλες αυτές οι τακτικές; Μήπως στην γενικευμένη καχυποψία ότι αυτοί που μας κυβερνούν έχουν πάντα πονηρό σκοπό; Μήπως στο συμπέρασμα ότι αυτά που λένε, απευθύνονται μονάχα σε ώτα μη ακοώντων και σε χαμηλού επιπέδου μυαλά; Μιλούν για επενδύσεις και δυναμικό come back της χώρας, για ευοίωνες προοπτικές και εξελίξεις που θα φέρουν τα πάνω-κάτω. Παρουσιάζουν μάλιστα και στοιχεία για την στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για την ενίσχυση της αγοράς και τις τονωτικές ενέσεις ρευστότητας, όταν όπου στρέψεις το βλέμμα σου μόνο «νέα εποχή» δεν βλέπεις και δημοσιονομικούς στόχους στα τυφλά αναζητάς. Μιλούν όμως με αυτό το περισπούδαστο ύφος, διαλαλούν την νέα Ελλάδα στα συνέδρια, τις συναντήσεις κορυφής και τις συνδιασκέψεις. Αυτό είναι το βασικό και πρωταρχικό στοιχείο μιας κυβέρνησης που στηρίζει τις ελπίδες της στο πουθενά, ενός μονολόγου περί εξόδου από την κρίση όταν τα νοικοκυριά καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και η ανεργία σαρώνει την επαγγελματική πιάτσα, όταν κλάδοι ολόκληροι έχουν στην κυριολεξία εδώ και χρόνια ισοπεδωθεί. Έχουν ήδη λοιπόν προεξοφλήσει πως η πορεία της χώρας θα είναι σταθερή και συνεπής, πως οι πολίτες εφεξής θα κρέμονται από τα χείλη τους. Το πιο λυπηρό όμως είναι πως όλα αυτά τα έχουν πιστέψει. Και το χειρότερο όλων, ότι υπάρχουν πολίτες που ενστερνίζονται τις απόψεις τους. Πολίτες που βρέθηκαν και βρίσκονται χωρίς δουλειά αλλά πάραυτα ελπίζουν στην περίφημη «νέα Ελλάδα», που προς το παρόν σφύζει από αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας. Λυπηρό.