Για την αλληλεγγύη και συναδέλφωση των λαών απέναντι στην λιτότητα

Η αλληλεγγύη χάνεται στην Ευρώπη όταν ο κάθε λαός κοιτά μονάχα “τα του οίκου του” και τίποτε περισσότερο. Η συναδέλφωση των λαών δεν επιτυγχάνεται όταν στην Ελλάδα κοιτούν μονάχα πως θα επιβιώσουν, στην Γαλλία βρίσκονται στους δρόμους κατά του Ολάντ και στην Γερμανία απλά συζητούν με ένταση αν θα πρέπει να δεχθούν άλλους πρόσφυγες. Μόνο με την επαναφορά των χαμένων αξιών όπως Δημοκρατία, Ισότητα, ίσες ευκαιρίες για όλους και αιτήματα μη συντεχνιακά, θα μπορούσαν θεωρητικά να κινητοποιηθούν αποτελεσματικά  οι μάζες.

Στην Ευρώπη, η δημοκρατία εξαντλείται στα εκάστοτε eurogroup, όπου αποφασίζεται κατά πόσο ένας λαός μπορεί να στερείται και ένας άλλος να ευημερεί. Είναι τέτοιο το δημοκρατικό έλλειμμα που καταστρατηγούνται ακόμη και στοιχειώδη δικαιώματα όπως  αλληλεγγύη και ισότητα, στο όνομα των οποίων φιλοτεχνήθηκε υποτιθέμενα η ΕΕ. Και δεν σημαίνει αλληλεγγύη το κούρεμα του χρέους ούτε οι λιγοστές θέσεις εργασίας από επενδυτικά σχέδια. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει καμία δέσμευση  από τους υπουργούς Οικονομικών στην ΕΕ ότι τάχα θα καταστεί το χρέος βιώσιμο αν δεν συνεχίσουν οι περικοπές και η πολιτική λιτότητας.

Είναι δυστυχώς διαφορετικά τα θέματα που απασχολούν τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Έλληνες, τους Γερμανούς ή τους Αυστριακούς. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών συμφωνούν όμως εμμέσως πλην σαφώς σε ένα: η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη λιτότητα και φοροεισπρακτική πολιτική όχι τόσο για να καλυφθούν τα ελλείμματα παρά για να πάψουν οι διαμαρτυρίες, στο δήθεν όνομα της φορολόγησης των μεγάλων εισοδηματικά οικονομικών στρωμάτων. Μα αν ήθελαν πραγματικά να εισπράξουν,, μόνο αυτά θα έπρεπε να φορολογούσαν. 

Υπάρχουν εταιρείες - γίγαντες που εκμεταλλεύονται την κρίση και κερδοσκοπούν μαζί με τους μεγάλους τραπεζικούς ομίλους. Και κερδοσκοπούν γιατί σε αυτούς δίδονται ενέσεις ρευστότητα επειδή τάχα σε αντίθετη περίπτωση θα κινδύνευαν να κλείσουν. Κακόγουστο αστείο. Πότε άφησαν τις τράπεζες να πτωχεύσουν; Πότε εγκατέλειψαν αβοήθητα τα κονσόρτσιουμ και τις πολυεθνικές; Το αντίθετο κάνουν τώρα με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που σύμφωνα με τα στοιχεία στην Ελλάδα κλείνουν κατά χιλιάδες.

Μιλούν επίσης για τονωτικές δανειακές ενέσεις που τάχα εγκρίνουν επειδή οι πολίτες κάθισαν στα αυγά τους και δέχθηκαν περικοπές ή μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Αυτό έγινε στην Ελλάδα όπου τα παίρνουν πολλαπλώς και υπογείως. Στην Γαλλία όμως για τα καμώματα του Ολάντ ο κόσμος είναι για πολύ καιρό στους δρόμους. Θα έλεγα όμως ότι το μάθημά τους δεν το έχουν πάρει ακόμη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επειδή ακριβώς κατορθώνουν να κρατήσουν μακριά τους πολίτες της ΕΕ μεταξύ τους. Αποτέλεσμα, να καίγεται ο κόσμος δίπλα μας και να μην αντιδρούμε, να κοιτάμε απλά μονάχα πως θα πληρώσουμε λιγότερα.

 Αιτήματα λοιπόν όπως άμεση Δημοκρατία, αλληλεγγύη των λαών και ισότητα είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, την στιγμή που η Ευρώπη ολόκληρη καταρρέει. Τα αιτήματα αυτά που ανήκουν σε άλλες εποχές επειδή υπήρχε μεγαλύτερη πνευματική εγρήγορση και επαναστατικότητα, πρέπει να βγουν και πάλι από το χρονοντούλαπο και να καταναλωθούν από τις μάζες με πάθος. Οι πολίτες θα πρέπει και πάλι μέσα από την αυτοοργάνωση και τις ακηδεμόνευτες επιτροπές να αλλάξουν το τοπίο και να αποκρούσουν στην πράξη την λιτότητα των αστικών κυβερνήσεων.

Αν αυτό δεν γίνει και τώρα, όσες διαμαρτυρίες και να γίνουν θα κινούνται στην συντεχνιακή σφαίρα, με αποτέλεσμα είτε κάποια στιγμή το κράτος να κάνει την επιτηδευμένη στροφή ικανοποίησης των αιτημάτων αυτών, είτε να μην προβεί σε καμία ενέργεια αλλά να αφήσει τις διαμαρτυρίες να ξεφουσκώσουν, αφού δεν θα έχουν ως στόχο κάποιο ευρύτερο κοινωνικό αίτημα.

 Η αλληλεγγύη θα πρέπει να επανέλθει στην Ευρώπη και τα αιτήματα θα πρέπει να τροποποιηθούν προς την κατεύθυνση των σαρωτικών αλλαγών. Εξάλλου οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επέλεξαν πρώτες να ωθήσουν τα πράγματα στα άκρα, δοκιμάζοντας την αντοχή των πολιτών. Σε αυτούς εναπόκειται λοιπόν ποιον δρόμο θα ακολουθήσουν, αν δηλαδή πραγματικά ο κάθε λαός θα κοιτά μονάχα “τα του οίκου του”  ή αν οι Ευρωπαίοι πολίτες αποφασίσουν να επαναφέρουν την “κοινωνική τάξη” όπως αποπειράθηκαν να κάνουν οι εξεγερμένοι του 18ου και 19ου αιώνα.

Μηχανορραφίες, ελιγμοί και στο βάθος ακροδεξιά

Kαι ενώ πολύς κόσμος έχει στραμμένη την προσοχή του στο euro, ενώ οι τζιχαντιστές δεν σταματούν την δράση τους παρά τα όποια προληπτικά μέτρα που λαμβάνονται στις ευρωπαϊκές χώρες, ο ευρωπαϊκός Νότος εξακολουθεί να λιμοκτονεί, την ίδια στιγμή που ΕΚΤ το ΔΝΤ, με τις δηλώσεις των εκπροσώπων τους, παίζουν με τον πόνο των πολιτών. Θα έλεγε κανείς ότι τα παζάρια που γίνονται, όχι μόνο αγνοούν τα προβλήματα των πολιτών, αλλά τα επιδεινώνουν θεαματικά. Αποτέλεσμα, η φτώχεια να ανεβαίνει κατακόρυφα και μαζί με αυτήν και η ακροδεξιά που εκμεταλλεύεται κατάλληλα τις καταστάσεις.

Όλη αυτή η συνεχιζόμενη ανασφάλεια προκαλεί φόβο στους πολίτες, που δεν ξέρουν προς τα που να στραφούν. Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των πολιτών της οποίας έχει στην κυριολεξία εξουθενωθεί, δεν υπάρχουν πια θετικές ειδήσεις αλλά ούτε και αλλαγές στην διακυβέρνηση του τόπου. Συνεχίζεται η ίδια πολιτική, με τις γνώριμες πια σε όλους περικοπές και τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας των εισοδημάτων των πολιτών. Πάραυτα, μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης και ενίσχυσης των φτωχών νοικοκυριών, ανακοίνωσαν από την κυβέρνηση.

Σύμφωνα με την σχετική  ανακοίνωση, στα μέσα Ιουλίου θα ανοίξει η πλατφόρμα υποβολής αιτήσεων για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) στους 30 δήμους, που θα εφαρμοστεί πιλοτικά έως το τέλος του έτους, ενώ έως τότε θα ενταχθούν και οι υπόλοιποι δήμοι της χώρας. Τι εννοούν πάντως με το “πιλοτικά” αδυνατώ να καταλάβω. Τι σημαίνει στην πράξη “δοκιμάζω αν θα έχουν επιτυχία τα μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης;” Δεν τίθεται θέμα επιτυχίας ή αποτυχίας σε αυτά θέματα.

Κοινωνικά μέτρα πρέπει να λαμβάνονται, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, όταν η ως τώρα ασκούμενη  πολιτική λιτότητας  έχει αποτύχει παταγωδώς. Ένα ποσοστό πάντως των πολιτών, εξακολουθεί να ευημερεί παρά την αυξητική  φτώχεια. Συνεχίζουν να προκαλούν με τις χλιδάτες διακοπές και την συμπεριφορά του “σα να μην συμβαίνει τίποτε”, λες και βρίσκονται σε άλλη χώρα και η χρονική περίοδος από το 2009 μέχρι τώρα δεν τους άγγιξε. Να κατηγορήσεις αυτούς που επιβιώνουν από την κρίση; Όχι. Δεν θα πρέπει όμως να προκαλούν με την συμπεριφορά τους σαν τους καρεκλοκένταυρους βουλευτές που εκφράζονται με λέξεις του πεζοδρομίου από τα έδρανα της Βουλής. Τι να σχολιάσει κανείς όμως αφού και αυτούς οι πολίτες τους τοποθέτησαν εκεί.

Φτώχεια λοιπόν παντού και μιζέρια συν την εξαφάνιση του πνευματικού επιπέδου σε μια χώρα που ο πολιτισμός της σταμάτησε κάπου στον 4ο πχ αιώνα, που έλεγε και ο αγαπητός Κορνήλιος Καστοριάδης. Μια χώρα που παραδίδεται αμαχητί στις διαθέσεις των Ευρωπαίων εταίρων, και υποδουλώνεται επενδυτικά σε Ρώσους και Κινέζους νεοκαπιταλιστές. Με την συνδρομή φυσικά των σταλινικών απολιθωμάτων που εξακολουθούν να εφαρμόζουν την πολιτική  του βολέματος των “δικών τους παιδιών” σε κάθε είδους σωματείο ή συνδικάτο. Κοινώς αδιέξοδο παντού για μια ακόμη φορά.

Αριστεροί, νεοφιλελεύθεροι, ψευτοσοσιαλιστές και εραστές του “Κέντρου” σε συστράτευση και οργιαστική προπαγάνδα για την επιβίωση ενός κράτους που έχει απολέσει οριστικά το υποτιθέμενο κοινωνικό προφίλ, που φυσικά δεν είχε ποτέ. Οι εταίροι όμως δεν σταματούν, το ίδιο όπως και οι απίστευτες ρήσεις κορυφαίων τραπεζικών στελεχών. “Είναι βιώσιμο το ελληνικό χρέος, δεν είναι, μπορεί η Ελλάδα να επιστρέψει τα δανεικά, χρειάζεται κούρεμα του χρέους ή όχι; “ Απορίες που εκφράζονται δημοσίως και λύσεις που δεν βρίσκονται. Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Έγκειται στην κεφαλαιακή κερδοφορία, στην επιβίωση ενός λαβωμένου ιδιωτικού καπιταλισμού,  26 περίπου χρόνια  μετά την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού.

Εν ολίγοις η κρίση συνεχίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί τα συστήματα αυτά δεν επιβιώνουν με το να  δημιουργούν φτώχεια και ανεργία, επειδή οι  μεγαλοεταιρείες επιβάλλουν στις κυβερνήσεις νέες φοροεπιδρομές κατά των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων. Γνώριμη τακτική και αναμενόμενη παγκόσμια κρίση γιατί τα στρώματα αυτά δεν δέχονται άλλες περικοπές και αντιδρούν. Με την αντιπαράθεσή τους αυτή ανοίγουν ένα νέο ιστορικό  κεφάλαιο. Αρκεί να μην καρπωθεί και πάλι την κρίση αυτή η καραδοκούσα ακροδεξιά που ήδη έχει σηκώσει - σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο - κεφάλι. 

Η προπαγανδιστική έξοδος από την κρίση και η ελεημοσύνη των μη εχόντων

Η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας μέσα από συνεχείς και αλλεπάλληλες συνεδριάσεις του eurogroup δεν πρόκειται να άρει την ύφεση ούτε και να αναθερμάνει την αγορά. Δεν συνεισφέρει σε τίποτε, εκτός από κάποια αισιόδοξα μηνύματα πως τάχα η ελληνική οικονομία κάποτε θα συνέλθει. Πότε είναι αυτή  εποχή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με ασφάλεια. Οι πολίτες, εντωμεταξύ, κάνουν τεράστιες υποχωρήσεις και ανέχονται περαιτέρω περικοπές όχι τόσο γιατί μπορούν, όσο γιατί νομίζουν πως κάθε διαμαρτυρία τους θα πέσει στο κενό, αφού δεν τους ακούει κανείς. Εκεί όμως είναι το μεγάλο λάθος.

Οι εταίροι βολεύονται από αυτή την ησυχία και σιωπή, αφού κατά τον τρόπο αυτό διευκολύνεται το έργο τους, που δεν είναι άλλο από την συνεχή επιβολή  λιτότητας. Την ίδια στιγμή,  οι λαοί της υπόλοιπης Ευρώπης  προετοιμάζονται  για νέα επίθεση σε βάρος των συμφερόντων  τους, και τρανό παράδειγμα σε αυτό αποτελεί η Γαλλία, μια χώρα που από καιρό αντιμετώπιζε πολλαπλά οικονομικά προβλήματα.Τι θέλουν λοιπόν να κάνουν σε ολόκληρη την ευρωζώνη; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από έναν κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, την κατάργηση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων με την ενοικίαση εργαζομένων αλλά και την περιστασιακή εργασία, χωρίς την ισχύ συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που με τόσο κόπο τα συνδικάτα κατοχύρωσαν μετά από μακροχρόνιους αγώνες.

Η επιβολή κατάστασης εκφοβισμού και αποστέρησης δυνατότητας αποταμίευσης, με παράλληλη αύξηση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, δημιουργεί ένα νέο status στην Ευρώπη αφού πέραν της επιβαλλόμενης λιτότητας, προετοιμάζονται αυστηρά μέτρα στο όνομα της διάσωσης του καπιταλισμού.  Με λίγα λόγια, όλες οι μεγαλοεταιρείες και οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι αξιώνουν φτηνό εργατικό δυναμικό, εισαγωγή μεταναστών που ζουν με ένα κομμάτι ψωμί χάριν της ειρηνικής τους διαβίωσης, που αποτελεί πρώτιστη ανάγκη αφού οι στοχευμένες δημιουργίες εστιών πολεμικής αντιπαράθεσης τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

 Με αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό εφαρμόζονται στην πράξη όλες οι απαιτήσεις των τραπεζικών ομίλων που τζογάρουν στις καταθέσεις των ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό δεν το καταλαβαίνει κανείς πως γίνεται, ειδικά όταν ο τζόγος αυτός παραμένει κρυφός στα χρηματιστήρια και στο ξέπλυμα χρημάτων. Όλοι λοιπόν οι ευρωπαίοι πολίτες πέφτουν στην παγίδα του συστήματος κυριαρχίας που δημιουργεί ανεργία και αναδουλειά μέσα από τα συνεχή προκλητικά νομοσχέδια, που αφήνουν τους πολίτες στην άκρη, αφού πρώτα τους εξαναγκάζουν να αποδεχθούν ασύλληπτες περικοπές.

Στην Ελλάδα το ζούμε αυτό εδώ και πολλά χρόνια και όλοι όσοι κλήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη έχουν πικρή εμπειρία. Το αντίθετο, οι έχοντες και κατέχοντες παραμένουν για μια ακόμη φορά στο απυρόβλητο, καθώς δεν τους αγγίζει η κατά τας περιστάσεις υψηλή φορολογία. Έχουν αυτοί τους τρόπους και ξεγλιστρούν με κάθε μέσον όταν οι έλεγχοι αποπειρώνται να βάλουν τάξη στο χάος. Αξιολόγηση λοιπόν της ελληνικής οικονομίας από ένα eurogroup που αν μη τι άλλο επιβάλλει την νέα φοροεισπρακτική εποχή.

 Η Ελλάδα - ως το πρώτο θύμα - αναμένεται να ακολουθηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, καθώς οι όμιλοι – γίγαντες και τα κονσόρτσιουμ πιέζουν τους πολιτικούς προς κάθε κατεύθυνση.  Οι αποφάσεις λοιπόν προς χάριν της φθηνής επενδυτικής σκακιέρας με εργαζόμενους – είλωτες και εξαντλητικά ωράρια χωρίς δικαιώματα και αξιώσεις, ισχύουν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο το ευρωπαϊκό  έδαφος. Δεν απομένει παρά να ακούμε κάθε φορά τι προτείνουν για να αναστηθεί η αγορά, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα ακόμη βήμα προς την εξουθένωση των πολιτών.
 Δεν απομένει παρά ένας ακόμη κατάλογος μέτρων εξοικονόμησης για να γίνει υποτιθέμενα το χρέος βιώσιμο και να λάβει χώρα το θαυματουργό κούρεμα. Μέχρι τότε, πλήθη ανθρώπων θα οδηγούνται στην δυστυχία και νοικοκυριά που μέχρι χθες επιβίωναν στοιχειωδώς, θα αναζητούν τροφή στα συσσίτια.   Ποιους νοιάζουν όμως όλα αυτά; Ποιο eurogroup θα αναφερθεί στην δυστυχία και την φτώχεια;

 Γι ΄αυτό σας λέω, μην δίνετε βάση στις φήμες περί εξόδου της χώρας από την κρίση, μην επενδύετε σε πιθανό άνοιγμα των αγορών. Και να γίνει, οι πρώτοι που θα κερδίσουν θα είναι οι έχοντες και κατέχοντες, όταν εσείς θα μαλλιοτραβιόσαστε για ένα ξεροκόμματο από τις ελάχιστες χαμηλά αμoιβόμενες θέσεις εργασίας.

Η ανακύκλωση της ύφεσης

Επιμένουν να τονίζουν πως με κάποιες χιλιάδες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της ανεργίας που μαστίζει εδώ και χρόνια την χώρα. Την ώρα που ο γερμανός υπουργός Οικονομικών εγκρίνει την εκταμίευση χρημάτων για την Ελλάδα, με την προϋπόθεση ότι θα εκπληρωθούν και τα “υπολειπόμενα άμεσα μέτρα”, ακριβώς αυτή την στιγμή έρχονται να πανηγυρίσουν οι κυβερνώντες ότι τάχα η πολιτική τους αποδίδει καρπούς. Θα πρέπει όμως πρώτα απ΄όλα να διασαφηνισθεί ποια είναι τα “υπολειπόμενα μέτρα” που εννοεί ο κος Σόιμπλε. Για δε την ελάφρυνση χρέους, ο λόγος γίνεται για το 2018. Μέχρι τότε όλοι φανταζόμαστε τι μας περιμένει, με δεδομένο ότι η υφεσιακή κατάσταση δεν πρόκειται να αρθεί.

Έχουμε βέβαια και από την άλλη, την ΝΔ να μιλά ανενδοίαστα περί μη λήψης και άλλων μέτρων λιτότητας αν αυτή επικρατήσει στις εκλογές. Και αναρωτιέται κανείς: Πως θα εξασφαλίζει κάθε φορά την δανειακή δόση ο κος Μητσοτάκης; Πως και με ποιο τρόπο θα κατορθώσει να συγκρατήσει την χώρα από τον κατήφορο των ελλειμμάτων αν δεν προβεί σε νέο δανεισμό τα επόμενα χρόνια; Και για τον νέο δανεισμό ποιοι θα είναι οι όροι;

Η Ελλάδα έχει εισέλθει από χρόνια στον δανειοληπτικό κυκεώνα, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Και από τον κυκεώνα αυτό δεν πρόκειται να βγει τα επόμενα χρόνια. Τι θα γίνεται κάθε φορά; Απλά θα πανηγυρίζουν για μερικές θέσεις εργασίας και θα το θεωρούν αυτό νίκη. Έχουν εδώ και πολλά χρόνια όλα τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ  υποσχεθεί πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λάβει χώρα πρόοδος, πως θα υπάρξει ανάπτυξη τινι τρόπω. Η διαφορά είναι όμως ότι σχεδόν ποτέ αυτό δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα. Τουναντίον, ολοένα και πιο συχνά ομάδες εργαζομένων κατεβαίνουν στους δρόμους είτε γιατί οι επιχειρήσεις που δούλευαν, έβαλαν λουκέτο, είτε επειδή εξακολουθούν να τους χρωστούν πολλούς μισθούς.

Αυτό όχι μόνο ανάπτυξη  δεν δείχνει αλλά ούτε την παραμικρή πρόοδο. Αν δε συνυπολογίσει κανείς και την ανεργία που κρατιέται ακόμη σε υψηλά επίπεδα, μπορεί να εξαγάγει τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Διαμηνύουν λοιπόν προς όλες τις κατευθύνσεις ότι τάχα η χώρα είναι σε αναπτυξιακή πορεία και ως δικαιολογία και επιχείρημα προβάλλουν την πρόσφατη επίσκεψη Πούτιν, που δηλώνει “φίλος της Ελλάδος”αλλά και τις κινέζικες επενδύσεις σε όλους τους τομείς. Δεν λένε όμως ποια θα είναι τα κέρδη που θα αποκομίσει ο ελληνικός λαός μετά από όλες αυτές τις επενδύσεις, πόσο θα ανέβει το βιοτικό επίπεδο και αν θα ανασάνει η αγορά.

Και όλα αυτά την στιγμή που ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, την στιγμή που η ανεύρεση εργασίας είναι κάτι σαν λαχείο όταν τις λιγοστές θέσεις τις καταλαμβάνουν όσοι διατηρούν καλές γνωριμίες.  Η αναντίστοιχη αυτή σύγκριση των πολλών που ψάχνουν δουλειά και των ελαχίστων που “τακτοποιούνται”, δημιουργεί μια πολύπλοκη κατάσταση, για την οποία δεν φτάνουν οι θεωρίες περί γενικόλογης ανάπτυξης για να την εξωραίσουν. Με λίγα λόγια, οι εξαιρέσεις δεν επιβεβεαιώνουν τον κανόνα, ειδικά σε μια χώρα όπου το  να  διατηρεί  κανείς την θέση εργασίας του είναι κάτι σαν άπιαστο όνειρο.

Παρόλα αυτά, για τους κυβερνώντες υπάρχει ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως υπόσχεται και η αντιπολίτευση, ισχυριζόμενη μάλιστα πως δεν θα επιβάλλει νέες περικοπές. Είναι η ίδια αντιπολίτευση που ως κυβέρνηση πριν τον ΣΥΡΙΖΑ έκανε την χώρα άνω-κάτω με τα νέα μνημόνια και τις περικοπές, κάνοντας τον κάθε έναν να πιστεύει πως τελικά το θέμα δεν είναι ποιος κυβερνά αλλά το πότε θα κυβερνήσει για να πάρει ο άλλος την θέση του αντιπολιτευόμενου, αλλάζοντας την φρασεολογία και πάει λέγοντας.

Τείνει να πιστέψει κάποιος πως όλα γίνονται για να παγιδεύεται ο λαός, να εγκλωβίζεται σε ψεύτικα διλήμματα. Ούτε θέσεις εργασίας θα προκύψουν μαζικά ούτε θα βρει δουλειά ο κόσμος. Το όλο παιχνίδι κρίνεται όχι στα σημεία αλλά στην μαζική διασπορά ψευδών ειδήσεων. Για να υπάρχει πάντα ένας “κακός” που κυβερνά και ένας πολλά καλά υποσχόμενος αντιπολιτευόμενος. Για να αντιστρέφονται κάθε φορά οι ρόλοι και να ανακυκλώνεται η ύφεση.  

Η προπαγανδιστική έξοδος από την κρίση και η ελεημοσύνη των μη εχόντων

Η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας μέσα από συνεχείς και αλλεπάλληλες συνεδριάσεις του eurogroup δεν πρόκειται να άρει την ύφεση ούτε και να αναθερμάνει την αγορά. Δεν συνεισφέρει σε τίποτε, εκτός από κάποια αισιόδοξα μηνύματα πως τάχα η ελληνική οικονομία κάποτε θα συνέλθει. Πότε είναι αυτή  εποχή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με ασφάλεια. Οι πολίτες, εντωμεταξύ, κάνουν τεράστιες υποχωρήσεις και ανέχονται περαιτέρω περικοπές όχι τόσο γιατί μπορούν, όσο γιατί νομίζουν πως κάθε διαμαρτυρία τους θα πέσει στο κενό, αφού δεν τους ακούει κανείς. Εκεί όμως είναι το μεγάλο λάθος.

Οι εταίροι βολεύονται από αυτή την ησυχία και σιωπή, αφού κατά τον τρόπο αυτό διευκολύνεται το έργο τους, που δεν είναι άλλο από την συνεχή επιβολή  λιτότητας. Την ίδια στιγμή,  οι λαοί της υπόλοιπης Ευρώπης  προετοιμάζονται  για νέα επίθεση σε βάρος των συμφερόντων  τους, και τρανό παράδειγμα σε αυτό αποτελεί η Γαλλία, μια χώρα που από καιρό αντιμετώπιζε πολλαπλά οικονομικά προβλήματα.  Τι θέλουν λοιπόν να κάνουν σε ολόκληρη την ευρωζώνη; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από έναν κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, την κατάργηση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων με την ενοικίαση εργαζομένων αλλά και την περιστασιακή εργασία, χωρίς την ισχύ συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που με τόσο κόπο τα συνδικάτα κατοχύρωσαν μετά από μακροχρόνιους αγώνες.

Η επιβολή κατάστασης εκφοβισμού και αποστέρησης δυνατότητας αποταμίευσης, με παράλληλη αύξηση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, δημιουργεί ένα νέο status στην Ευρώπη αφού πέραν της επιβαλλόμενης λιτότητας, προετοιμάζονται αυστηρά μέτρα στο όνομα της διάσωσης του καπιταλισμού.  Με λίγα λόγια, όλες οι μεγαλοεταιρείες και οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι αξιώνουν φτηνό εργατικό δυναμικό, εισαγωγή μεταναστών που ζουν με ένα κομμάτι ψωμί χάριν της ειρηνικής τους διαβίωσης, που αποτελεί πρώτιστη ανάγκη αφού οι στοχευμένες δημιουργίες εστιών πολεμικής αντιπαράθεσης τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

 Με αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό εφαρμόζονται στην πράξη όλες οι απαιτήσεις των τραπεζικών ομίλων που τζογάρουν στις καταθέσεις των ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό δεν το καταλαβαίνει κανείς πως γίνεται, ειδικά όταν ο τζόγος αυτός παραμένει κρυφός στα χρηματιστήρια και στο ξέπλυμα χρημάτων. Όλοι λοιπόν οι ευρωπαίοι πολίτες πέφτουν στην παγίδα του συστήματος κυριαρχίας που δημιουργεί ανεργία και αναδουλειά μέσα από τα συνεχή προκλητικά νομοσχέδια, που αφήνουν τους πολίτες στην άκρη, αφού πρώτα τους εξαναγκάζουν να αποδεχθούν ασύλληπτες περικοπές.

Στην Ελλάδα το ζούμε αυτό εδώ και πολλά χρόνια και όλοι όσοι κλήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη έχουν πικρή εμπειρία. Το αντίθετο, οι έχοντες και κατέχοντες παραμένουν για μια ακόμη φορά στο απυρόβλητο, καθώς δεν τους αγγίζει η κατά τας περιστάσεις υψηλή φορολογία. Έχουν αυτοί τους τρόπους και ξεγλιστρούν με κάθε μέσον όταν οι έλεγχοι αποπειρώνται να βάλουν τάξη στο χάος. Αξιολόγηση λοιπόν της ελληνικής οικονομίας από ένα eurogroup που αν μη τι άλλο επιβάλλει την νέα φοροεισπρακτική εποχή.

 Η Ελλάδα - ως το πρώτο θύμα - αναμένεται να ακολουθηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, καθώς οι όμιλοι – γίγαντες και τα κονσόρτσιουμ πιέζουν τους πολιτικούς προς κάθε κατεύθυνση.  Οι αποφάσεις λοιπόν προς χάριν της φθηνής επενδυτικής σκακιέρας με εργαζόμενους – είλωτες και εξαντλητικά ωράρια χωρίς δικαιώματα και αξιώσεις, ισχύουν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο το ευρωπαϊκό  έδαφος. Δεν απομένει παρά να ακούμε κάθε φορά τι προτείνουν για να αναστηθεί η αγορά, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα ακόμη βήμα προς την εξουθένωση των πολιτών. Δεν απομένει παρά ένας ακόμη κατάλογος μέτρων εξοικονόμησης για να γίνει υποτιθέμενα το χρέος βιώσιμο και να λάβει χώρα το θαυματουργό κούρεμα.

Μέχρι τότε, πλήθη ανθρώπων θα οδηγούνται στην δυστυχία και νοικοκυριά που μέχρι χθες επιβίωναν στοιχειωδώς, θα αναζητούν τροφή στα συσσίτια.   Ποιους νοιάζουν όμως όλα αυτά; Ποιο eurogroup θα αναφερθεί στην δυστυχία και την φτώχεια; Γι ΄αυτό σας λέω, μην δίνετε βάση στις φήμες περί εξόδου της χώρας από την κρίση, μην επενδύετε σε πιθανό άνοιγμα των αγορών. Και να γίνει, οι πρώτοι που θα κερδίσουν θα είναι οι έχοντες και κατέχοντες, όταν εσείς θα μαλλιοτραβιόσαστε για ένα ξεροκόμματο από τις ελάχιστες χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.