Στην Ευρώπη, η δημοκρατία εξαντλείται στα εκάστοτε eurogroup, όπου αποφασίζεται κατά πόσο ένας λαός μπορεί να στερείται και ένας άλλος να ευημερεί. Είναι τέτοιο το δημοκρατικό έλλειμμα που καταστρατηγούνται ακόμη και στοιχειώδη δικαιώματα όπως αλληλεγγύη και ισότητα, στο όνομα των οποίων φιλοτεχνήθηκε υποτιθέμενα η ΕΕ. Και δεν σημαίνει αλληλεγγύη το κούρεμα του χρέους ούτε οι λιγοστές θέσεις εργασίας από επενδυτικά σχέδια. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει καμία δέσμευση από τους υπουργούς Οικονομικών στην ΕΕ ότι τάχα θα καταστεί το χρέος βιώσιμο αν δεν συνεχίσουν οι περικοπές και η πολιτική λιτότητας.
Είναι δυστυχώς διαφορετικά τα θέματα που απασχολούν τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Έλληνες, τους Γερμανούς ή τους Αυστριακούς. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών συμφωνούν όμως εμμέσως πλην σαφώς σε ένα: η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη λιτότητα και φοροεισπρακτική πολιτική όχι τόσο για να καλυφθούν τα ελλείμματα παρά για να πάψουν οι διαμαρτυρίες, στο δήθεν όνομα της φορολόγησης των μεγάλων εισοδηματικά οικονομικών στρωμάτων. Μα αν ήθελαν πραγματικά να εισπράξουν,, μόνο αυτά θα έπρεπε να φορολογούσαν.
Υπάρχουν εταιρείες - γίγαντες που εκμεταλλεύονται την κρίση και κερδοσκοπούν μαζί με τους μεγάλους τραπεζικούς ομίλους. Και κερδοσκοπούν γιατί σε αυτούς δίδονται ενέσεις ρευστότητα επειδή τάχα σε αντίθετη περίπτωση θα κινδύνευαν να κλείσουν. Κακόγουστο αστείο. Πότε άφησαν τις τράπεζες να πτωχεύσουν; Πότε εγκατέλειψαν αβοήθητα τα κονσόρτσιουμ και τις πολυεθνικές; Το αντίθετο κάνουν τώρα με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που σύμφωνα με τα στοιχεία στην Ελλάδα κλείνουν κατά χιλιάδες.
Μιλούν επίσης για τονωτικές δανειακές ενέσεις που τάχα εγκρίνουν επειδή οι πολίτες κάθισαν στα αυγά τους και δέχθηκαν περικοπές ή μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Αυτό έγινε στην Ελλάδα όπου τα παίρνουν πολλαπλώς και υπογείως. Στην Γαλλία όμως για τα καμώματα του Ολάντ ο κόσμος είναι για πολύ καιρό στους δρόμους. Θα έλεγα όμως ότι το μάθημά τους δεν το έχουν πάρει ακόμη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επειδή ακριβώς κατορθώνουν να κρατήσουν μακριά τους πολίτες της ΕΕ μεταξύ τους. Αποτέλεσμα, να καίγεται ο κόσμος δίπλα μας και να μην αντιδρούμε, να κοιτάμε απλά μονάχα πως θα πληρώσουμε λιγότερα.
Αιτήματα λοιπόν όπως άμεση Δημοκρατία, αλληλεγγύη των λαών και ισότητα είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, την στιγμή που η Ευρώπη ολόκληρη καταρρέει. Τα αιτήματα αυτά που ανήκουν σε άλλες εποχές επειδή υπήρχε μεγαλύτερη πνευματική εγρήγορση και επαναστατικότητα, πρέπει να βγουν και πάλι από το χρονοντούλαπο και να καταναλωθούν από τις μάζες με πάθος. Οι πολίτες θα πρέπει και πάλι μέσα από την αυτοοργάνωση και τις ακηδεμόνευτες επιτροπές να αλλάξουν το τοπίο και να αποκρούσουν στην πράξη την λιτότητα των αστικών κυβερνήσεων.
Αν αυτό δεν γίνει και τώρα, όσες διαμαρτυρίες και να γίνουν θα κινούνται στην συντεχνιακή σφαίρα, με αποτέλεσμα είτε κάποια στιγμή το κράτος να κάνει την επιτηδευμένη στροφή ικανοποίησης των αιτημάτων αυτών, είτε να μην προβεί σε καμία ενέργεια αλλά να αφήσει τις διαμαρτυρίες να ξεφουσκώσουν, αφού δεν θα έχουν ως στόχο κάποιο ευρύτερο κοινωνικό αίτημα.
Η αλληλεγγύη θα πρέπει να επανέλθει στην Ευρώπη και τα αιτήματα θα πρέπει να τροποποιηθούν προς την κατεύθυνση των σαρωτικών αλλαγών. Εξάλλου οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επέλεξαν πρώτες να ωθήσουν τα πράγματα στα άκρα, δοκιμάζοντας την αντοχή των πολιτών. Σε αυτούς εναπόκειται λοιπόν ποιον δρόμο θα ακολουθήσουν, αν δηλαδή πραγματικά ο κάθε λαός θα κοιτά μονάχα “τα του οίκου του” ή αν οι Ευρωπαίοι πολίτες αποφασίσουν να επαναφέρουν την “κοινωνική τάξη” όπως αποπειράθηκαν να κάνουν οι εξεγερμένοι του 18ου και 19ου αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου