Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Ο λόγος στους πολίτες που καταργούν τα παζάρια στα πεζοδρόμια

Πραγματικά μια δύσκολη διαπραγμάτευση αυτή για το χρέος της Ελλάδας και την ελάφρυνση των οικονομικών βαρών για τους Έλληνες πολίτες. Παρά - όπως το έχω γράψει πολλές φορές - την κρυφή ατζέντα, παρά τις υποσχέσεις για οριστική παύση της λιτότητας, είναι τόσες πολλές οι πιέσεις που ασκήθηκαν από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ  πήρε το τιμόνι της χώρας, που δεν θα περίμενε κανείς τίποτε περισσότερο και πιο αποτελεσματικό. Ο λόγος ανήκει πλέον στους πολίτες που γεμίζουν τις πλατείες στα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, όλους αυτούς που στενάζουν από την φτώχεια στις συνοικίες της παρακμής. Ο λόγος ούτως ή άλλως θα πρέπει να δοθεί στους πολίτες, καθώς αυτοί είναι που υφίστανται όλες τις παρενέργειες από την μέχρι τώρα σκληρή φορολόγηση και τις περικοπές. Μια ανάσα ζητούν οι πολίτες, έναν τρόπο να αναπνεύσουν από τα χρόνια βάσανά τους. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το ζητούν, ούτε η τελευταία. Απέναντι στην άκαμπτη στάση των ευρωπαίων εταίρων που μετρούν κάθε ευρώ χωρίς να υπολογίζουν στο παραμικρό την δυστυχία, απέναντι σε ένα γιγάντιο σύμπλεγμα οικονομικών εξουσιών που διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό, όλες αυτές οι διαμαρτυρίες στοχεύουν σε ένα πράγμα,  να στείλουν ηχηρό μήνυμα στην διεθνή κοινότητα πως δεν πάει άλλο και πως από ένα σημείο και μετά οι πολίτες είναι αυτοί που θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, καταργώντας στην πράξη τα εκάστοτε παζάρια. Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες είναι αυτό, με πρώτους και καλύτερους τους ηγέτες της ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, που με τις αντιδράσεις τους προσπαθούν να εκφοβίσουν τους λαούς της Νότιας Ευρώπης, απειλώντας διαρκώς με διακοπή της χρηματοδότησης αν δεν παρθούν μέτρα λιτότητας. Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα που αντιμετωπίζει την αν λόγω επιθετικότητα ούτε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που κανείς νοιώθει πολλές φορές ότι βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στις προεκλογικές τηςυποσχέσεις και τις αυστηρές προειδοποιήσεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Είναι και οι άλλες χώρες που ναι μεν έχουν αποδεχθεί μνημόνια αλλά που τα ως τώρα στοιχεία δεν δείχνουν κάποια οικονομική καλυτέρευση. Οι πολίτες που για πολλοστή φορά κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια των ελληνικών και ευρωπαϊκών πόλεων δεν στηρίζουν τόσο την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης αλλά προειδοποιούν για τελευταία φορά πως δεν θα αντέξουν άλλο την σφιχτή οικονομική πολιτική και τα μέτρα που εκπορεύονται από τον κάθε στιλιζαρισμένο εκπρόσωπο της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Για το δε ΔΝΤ, η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή και δεν χρειάζεται η κα Λανγκάρντ να υπενθυμίζει κάθε φορά το ρόλο του Ταμείου, με όλες αυτές τις κερδοσκοπικές επελάσεις προς τις υπερχρεωμένες χώρες. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι λοιπόν και η συνεχής απομύζηση των λαών ξεπέρασε τα επιτρεπτά όρια. Όλοι πλέον γνωρίζουν πολύ καλά πως το τοκογλυφικό παιχνίδι διεξάγεται ανοιχτά και εις γνώσιν των λαών της Ευρώπης. Είναι δε τόσο προκλητικό το παιχνίδι αυτό που τα παζάρια γίνονται για μερικό κούρεμα των επιτοκίων και ελαφρά μείωση παράταση αποπληρωμής, και σε καμία περίπτωση για διαγραφή του χρέους που είναι και το ζητούμενο για τους λαούς των φτωχών και υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης. Τα χρέη όμως αυτά ποιοι τα δημιούργησαν; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι της ραγδαίας ακρίβειας αλλά και της υπέρμετρης φτώχειας στην Ελλάδα; Αυτά ας τα αναζητήσει κανείς τόσο στις προηγούμενες κυβερνήσεις όσο και στις τοκογλυφικές παρεμβάσεις των ευρωπαίων εταίρων.  Ένα λοιπόν είναι το μήνυμα: Τέλος στην παρατεταμένη εκμετάλλευση των λαών της Ευρώπης, τέλος στην λιτότητα αλλά και στα παζάρια και  τους ψευτοσυμβιβασμούς που στοχεύουν στην φίμωση του κόσμου  και την  εναρμόνιση με την ακραία φτώχεια. Εξάλλου, το ζητούμενο δεν είναι να πλουτίσει ξανά η μεσοαστική τάξη και να επιβληθούν νέα μνημόνια αλλά να υπάρξει κάποια ισορροπία στο επίπεδο ζωής, γιατί για καλυτέρευση ουδείς λόγος όταν οι μισθοί πείνας και το όριο της φτώχειας έχουν προ πολλού χτυπήσει κόκκινο. Τα μηνύματα όμως τα λαμβάνουν αυτοί που ενδιαφέρονται να ακούσουν και όχι αυτοί που ακολουθούν απλά της νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι εξουσίες είναι ούτως ή άλλως για αυτό τον λόγο, για να παζαρεύουν τα «θέλω» του λαού και να μοιράζουν φρούδες ελπίδες για υποτιθέμενη έξοδο από την κρίση. Γιατί στην πραγματικότητα η αλήθεια για τα χρέη κρύβεται στις πολιτικές που επενδύουν στον εικονικό πλουτισμό, στην συσσώρευση χρεών και την απομύζηση των χαμηλών οικονομικά στρωμάτων για να διαιωνίζεται ο πλούτος στα χέρια λίγων, όπως γινόταν πάντοτε. Εξού και το σύνθημα «οι λαοί πάνω από τα κέρδη», που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα, γιατί αυτή ακριβώς η παρατεταμένη κερδοσκοπία που εκπορεύεται από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα  συνεχίζεται όσο οι λαοί ανέχονται επιτήρηση και μνημόνια με τις ευλογίες των εθνικών τους κυβερνήσεων.  

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Τήρηση ή μη της κρυφής ατζέντας;

Η μάχη είναι πολύ μεγάλη και θα συνεχιστεί μέχρι και την ερχόμενη  Δευτέρα αλλά και τις επόμενες εβδομάδες στην Ευρώπη αναφορικά με την τύχη της Ελλάδας  αλλά και την επιβίωση της ίδιας  της ευρωζώνης. Δυστυχώς, ενώ από την μια υπάρχουν ξεκάθαρες θέσεις για το πώς θα πορευθούμε, εντούτοις πολλές λεπτομέρειες για πιθανή γεφύρωση των διαφορών ή άρση των προ συμφωνηθέντων παραμένουν μυστικές. Το πλάνο ή η κρυφή ατζέντα περιέχει λύσεις που αναμένεται να καθορίσουν το μέλλον της χώρας τα επόμενα χρόνια και για τον λόγο αυτό οι συζητήσεις των ερχόμενων ημερών θα είναι τεράστιας σημασίας. Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι σταθερή και αναλόγως των συνθηκών παραλλάσσεται μονάχα σε κάποιες πτυχές που δεν παραβιάζουν όμως μέχρι στιγμής την εντολή του εκλογικού σώματος. Οι πολίτες δεν αξιώνουν τόσο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ανυποχώρητη και αδιάλλακτη στάση, παρά κατάργηση της λιτότητας σε ολόκληρη την ευρωζώνη, που με ή χωρίς την Ελλάδα δεν πρόκειται να έχει ισόρροπη πορεία αν οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν θα είναι στην λογική των περικοπών και των ασφυκτικών οικονομικών μέτρων, με μόνο στόχο την διάσωση του ευρώ. Γιατί αν πρόκειται να σωθεί το ευρώ με τις αιματηρές θυσίες των λαών της Ευρώπης, αυτό θα ήταν και η ύστατη πρόκληση κερδοσκοπίας σε βάρος τους.  Δέστε ποια Ευρώπη ζούμε σήμερα: Η ανεργία σε υψηλά επίπεδα, οι περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα αλματώδεις, η φτώχεια σε ανοδική πορεία και οι συντηρητικές πολιτικές σε συνδυασμό με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στο απόγειό τους. Δεν είναι λοιπόν ούτε περίεργη η σκληρή στάση Μέρκελ και Σόιμπλε ούτε μη αναμενόμενη. Η γερμανική ηγεσία θα συνεχίσει την άσκηση πίεσης προς όλες τις πλευρές, γιατί ακριβώς αυτός είναι ο στόχος της, να εκφοβίσει τους λαούς της Ευρώπης να υποκύψουν στην λιτότητα, εν ολίγοις να μάθουν να ζουν με την φτώχεια. Η μάχη λοιπόν της Ελλάδας είναι μάχη όλων των ευρωπαίων πολιτών που αξιώνουν τον τερματισμό της νέας απολυταρχίας, του νέου μοντέλου ευρωπαϊκής διακυβέρνησης με κανόνες στέρησης, τυφλής υποταγής και εκκωφαντικής σιωπής. Στην περίπτωση, πάντως, που γίνει τελικά αποδεκτή η κρυφή ατζέντα, αξίζει να δούμε τι θα περιέχει. Θα είναι πάλι ένας ακόμη βρόγχος; Μήπως οι όποιες αλλαγές θα είναι σχηματικές; Θα δυναμιτίσει περαιτέρω την κοινωνική αναταραχή στην Ελλάδα ή θα την βάλει σε μια πιο ομαλή οικονομική πορεία; Τα ως τώρα δεδομένα δεν πείθουν πως η ατζέντα αυτή θα τηρηθεί, αλλά ούτε και πως θα παρθεί πίσω πριν από την καθοριστική Δευτέρα. Αξίζει να δούμε, για παράδειγμα, με ποιο τρόπο και πως θα αντικατασταθεί η ήδη ξεχασμένη τρόικα ή αν θα υπάρξει άλλο «διευθυντήριο» σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη. Πάνω απ΄όλα όμως ποιες και  σε ποιο βαθμό θα είναι οι νέες εντολές και αν θα οδηγούν σε νέα μνημόνια. Ας μην κινδυνολογούμε όμως. Οι ώρες είναι κρίσιμες και τα δεδομένα αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή. Η Ευρώπη πιθανώς θα είναι μια νέα Ευρώπη μετά την τακτοποίηση ή μη της υπόθεση της Ελλάδας. Ποια χώρα, για παράδειγμα, θα σηκώσει κεφάλι ξανά αν υπάρξει αρνητική και ανυποχώρητη στάση απέναντι στα ελληνικά αιτήματα; Πως και με ποιο τρόπο θα λαμβάνονται οι επόμενες αποφάσεις για τους Ευρωπαίους πολίτες όταν η πυγμή του γερμανικού δόγματος θα είναι πασιφανής μετά από ένα πιθανό Grexit ; Η το αντίθετο: ποια θα είναι η εικόνα της Ευρώπης μετά από πιθανή υπαναχώρηση των σκληρών της ευρωζώνης στις ελληνικές θέσεις και αποδοχή των αιτημάτων; Στην περίπτωση αυτή θα ακολουθήσουν και άλλες φτωχές χώρες το παράδειγμά της, με αποτέλεσμα ένα νέο οικονομικό τοπίο στην Ευρώπη. Πολλοί θα πουν πως δεν είναι μόνο αυτά που διακυβεύονται μέχρι την Δευτέρα και τις 28 του Φλεβάρη, πως οι ίδιες οι παγκόσμιες αγορές έχουν ήδη στείλει μήνυμα ανησυχίας λόγω της τεταμένης κατάστασης στη ευρωζώνη. Τους πολίτες όμως τους ενδιαφέρει πάνω απ΄όλα πως θα είναι η ζωή τους την επόμενη μέρα. Πως και με ποιο τρόπο θα επιβιώσουν σε αυτή την λαίλαπα της λιτότητας. Η μάχη θα είναι μεγάλη, το ίδιο και η αγωνία των Ελλήνων πολιτών αλλά και όλων όσων στην Ευρώπη της φτώχειας λιμοκτονούν. Την αρχή την έκανε η ελληνική κυβέρνηση ορθώνοντας ανάστημα, καθώς ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς λόγω της πρόσφατης  εκλογικής αξίωσης.  Θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια οικονομικά αδιέξοδα. Πάνω απ΄όλα όμως θα διαφανεί αν όντως τηρηθούν οι από καιρό συμφωνίες στην κρυφή ατζέντα ή λόγω κάποιων άλλων πιέσεων σε διεθνές επίπεδο, οι όροι αλλάξουν. Γιατί οι όποιες υπόγειες συμφωνίες μπορεί να αναιρεθούν λόγω ποικίλων συμφερόντων. Το αποτέλεσμα στην περίπτωση αυτή θα είναι πολύ επιβαρυντικό για την Ελλάδα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το δε μέλλον άγνωστο.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Το τέλος της ευρωζώνης από την υπεροψία της γερμανικής κυβέρνησης;

Για την Άνγκελα Μέρκελ τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα στην χώρα της μετά την παρατεταμένη λιτότητα που έχει επιβάλλει, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες ενός μεγάλου μέρους του γερμανικού λαού, που στέκεται αλληλέγγυος στις αξιώσεις των Ελλήνων. Και δεν είναι καλά εδώ και καιρό, γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο επιχειρεί να εξάγει τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας της. Οι περικοπές ξεκίνησαν σε πολλούς τομείς και αφορούν σχεδόν όλα τα επαγγέλματα. Βέβαια κανείς δεν κάνει σύγκριση με την δική μας τραγωδία, όμως ήδη στο εσωτερικό της Γερμανίας πυκνώνουν οι αντιδράσεις για την λιτότητα που επιχειρεί να εφαρμόσει σε ολόκληρη την Ευρώπη η γερμανίδα καγκελάριος. Την απάντηση την έδωσε και ο αυστριακός καγκελάριος Βέρνερ Φάιμαν, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι οι πολιτικές λιτότητας πρέπει να σταματήσουν εδώ και τώρα και τουλάχιστον απέναντι στην Ελλάδα, πρέπει να υπάρξει χρόνος και να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Οι φιλελληνικές δηλώσεις Φάιμαν παρά το γεγονός ότι προκάλεσαν τριγμούς στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού και ιδιαίτερα στους συντηρητικούς, που αποκάλεσαν ατυχή και απρόσεκτη την ταύτιση Φαίμαν με Τσίπρα, εντούτοις έγιναν την κατάλληλη στιγμή πριν από την σύνοδο του Eurogroup. H κρίσιμη ημερομηνία δεν απέχει ακόμη πολύ και καθώς φαίνεται οι πιθανότητες να υπάρξει ή μη συμφωνία είναι 50-50. Οι Γερμανοί όμως ακόμη και τώρα έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που όμως δεν τους συμφέρει. Πολλά γερμανικά ΜΜΕ αναρωτιούνται τι θα γίνει μετά από μια ελληνική έξοδο, εκφράζοντας παράλληλα φόβους για διάλυση της ευρωζώνης. Αλλά δεν προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο αυτό μόνο οι συμμετέχοντες στην ζώνη του ευρώ. Σε δηλώσεις του, ο βρετανός υπουργός Οικονομικών,  Τζορτζ Όσμπορν,  ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ο κίνδυνος ενός εσφαλμένου υπολογισμού που θα οδηγήσει σε «ένα πολύ κακό αποτέλεσμα» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη αυξάνεται. «Οι κίνδυνοι από έναν λάθος υπολογισμό ή παραστράτημα που θα οδηγήσει σε ένα πολύ κακό αποτέλεσμα αυξάνονται επίσης» προειδοποίησε σε όλους τους τόνους, αυξάνοντας παράλληλα κατά μεγάλο ποσοστό την ανησυχία στις αγορές. Η γερμανίδα καγκελάριος λοιπόν φαντάζει περισσότερο από κάθε φορά περικυκλωμένη από αντιδράσεις αφενός στο εσωτερικό της χώρας της,  και αφετέρου από πολλούς αναλυτές, ειδικούς και εμπειρογνώμονες. Δεν λέει κάτι το γεγονός ότι από την Ισπανία η κυβέρνηση ακολουθεί την δική της πορεία. Ούτε το ότι η Γαλλία από φόβο μήπως καταρρεύσει και η ίδια, κινείται στους ρυθμούς της. Το γεγονός και μόνο ότι οι παρεμβάσεις Ομπάμα είναι ολοένα και πιο συχνές αλλά και η παγιωμένη πεποίθηση των περισσότερων εταίρων ότι με κάποιο τρόπο η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη, κάνουν το έργο της ακόμη πιο δύσκολο. Αρκετές επίσης είναι και οι υπόγειες συγκρούσεις της με τον Ζαν-Κλώντ- Γιούνκερ, που φαίνεται αποφασισμένος να οικοδομήσει μια νέα Ευρώπη. Στο παρασκήνιο λοιπόν εκτυλίσσονται πολλές πολιτικές μάχες, με νικητές και ηττημένους. Την μεγαλύτερη ήττα όμως η γερμανίδα καγκελάριος την έχει εισπράξει από το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών, που δεν συμφωνούν με την ασφυκτική λιτότητα. Ήττα έχει υποστεί και στην ίδια την Γερμανία, που σε καμία περίπτωση δεν είναι πλέον εργασιακός παράδεισος. Οι γερμανοί πολίτες, όπως τουλάχιστον δείχνουν επιστολές διαμαρτυρίας σε έγκριτα πολιτικά περιοδικά και εφημερίδες, εκφράζουν την οργή τους για την πολιτική λιτότητας που καταπνίγει τους φτωχούς λαούς, και απορρίπτουν μεμιάς τα σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στην Ελλάδα. Όχι, σε καμία περίπτωση το έργο της Μέρκελ δεν είναι εύκολο. Και οι πιέσεις που δέχεται είναι διεθνείς. Κατά την άποψή μου σύρεται ήδη σε διαπραγματεύσεις, όσο και αν θέλει μαζί με τον Σόιμπλε να δείχνουν άκαμπτοι και αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Δεν απομένουν παρά λίγες ημέρες για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές. Και αν στην χειρότερη περίπτωση επικρατήσει ο εγωισμός και η υπεροψία, δεν θα μιλάμε απλά για Grexit αλλά κατάρρευση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί η γερμανική κυβέρνηση.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Οι πρεσβευτές της ολιγαρχίας που σου δίνουν ένα και σου παίρνουν πολλά

Βήμα- βήμα προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ευρωπαίων εταίρων ο Αλέξης Τσίπρας. Με φανερή την αγωνία και το στρες λόγω των ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων ό Έλληνας πρωθυπουργός φαίνεται πως ενίοτε βρίσκει και συμμάχους στον αγώνα που κάνει για την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Ο Αυστριακός καγκελάριος Fayman είναι ένας από αυτούς, καθώς δηλώνει αλληλέγγυος προς την Ελλάδα, κατακεραυνώνοντας όλους αυτούς που θέλουν να επιβάλουν μια πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα λιτότητα. Δικαίως λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται κάποια ανακούφιση, αφού μέχρι στιγμής όλοι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι τουλάχιστον σε προφορικό επίπεδο του την είχαν στημένη. Και αν η κουβέντα για κρυφή ατζέντα παίρνει νέα τροπή, είναι γιατί σε αυτό τον πόλεμο των εξουσιών στην ευρωζώνη μπαίνει και το θέμα των παρενεργειών στην παγκόσμια αγορά από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Φόβος και τρόμος έχει καταλάβει και τους Βρετανούς που είναι σίγουροι παρόλο που είναι εκτός ευρωζώνης ότι θα επηρεαστούν. Οι Αυστριακοί δείχνουν για μια ακόμη φορά την διαφοροποίησή τους από την σκληρή γερμανική θέση, δηλώνοντας στο πλευρό της Ελλάδας αλλά πάνω απ΄όλα εκφράζοντας την αντίθεσή τους στα γαλλογερμανικά σχέδια για παγίωση της λιτότητας. Τι απομένει λοιπόν το μικρό χρονικό διάστημα μέχρι την σύγκλιση του eurogroup; Πόσο δεδομένη τελικά είναι η συμφωνία για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους; Τι περιθώρια υπάρχουν; Γεγονός είναι ότι το ένα μετά το άλλο τα ελληνικά αιτήματα απορρίπτονται και σε σχέση με την κρυφή ατζέντα, έχουν μάλλον αλλάξει πολλά. Ο κίνδυνος βέβαια για την ευρωζώνη από το Grexit παραμένει και αυτό η γερμανίδα καγκελάριος το γνωρίζει καλά. Τι θα δούμε τις επόμενες ημέρες; Πολύ απλά, από την μια έναν νέο πόλεμο ανακοινώσεων και κινήσεων εντυπωσιασμού από την πλευρά των αφεντικών της ευρωζώνης, και από την άλλη ένα σκληρό πόκερ μεταξύ κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης για το τι έφταιξε που η χώρα οδεύει εκτός της ευρωζώνης ή για το ποιοι την οδήγησαν στο σημερινό χάος. Οι διαπληκτισμοί θα γίνουν ακόμη πιο έντονοι μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης που όπως αναμενόταν, δεν προκάλεσαν πολιτικούς τριγμούς. Το σκληρό πόκερ μόλις ξεκινά και ο κατήγορος εύκολα μπορεί να βρεθεί ανά πάσα στιγμή στην θέση του κατηγορουμένου. Οι «φίλοι εταίροι» είναι λίγοι, το ίδιο και αυτοί που θα παραμείνουν αμέτοχοι. Τουναντίον όλοι οι μικροί  θα μιλήσουν για «επιλεκτική μεταχείριση» της Ελλάδας αν της  παραχωρηθεί χρόνος. Όμως το σενάριο λέει ότι αν η χώρα μας σωθεί, αυτό θα γίνει όχι επειδή αλλαξοπίστησε η Μέρκελ, αλλά επειδή ευρωζώνη χωρίς Ελλάδα ίσον σταδιακός θάνατός της. Μόνο και μόνο για να διατηρηθούν οι ισορροπίες, ενδεχομένως να βάλουν νερό στο κρασί τους οι εταίροι και να μας δώσουν χρόνο να διαπραγματευτούμε με νέους όρους και χωρίς τρόικα. Ακόμα και οι πιο ακραίοι δεν πρόκειται να δεχθούν να βάλουν σε κίνδυνο την ευρωζώνη με εμμονή στην λιτότητα. Βέβαια τα ρητά περί «τεμπέληδων Ελλήνων» θα συνεχίσουν να δονούν την ατμόσφαιρα. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό αλλά το κατά πόσο θα μας δώσουν αυτό το «κάτι» που βέβαια δεν θα είναι τίποτε συγκριτικά με όσα πήραν επί κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Λίγες μέρες λοιπόν απομένουν για να δούμε τις εξελίξεις που θα είναι χιονοστιβάδα και θα κρίνουν το μέλλον της χώρας. Υπάρχουν πάντως, λένε κάποιοι, και τα καλά νέα. Υπάρχουν οι κινήσεις αυτές που δημιουργούν ελπίδες στον καταπονημένο λαό. Όχι για πολύ όμως. Τα παζάρια και οι διαπραγματεύσεις σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας μπορεί να φαντάζουν αντίδοτο κατά της λιτότητας, όμως αυτή παραμένει η κορωνίδα του καπιταλισμού, που όσο διατηρείται, τόσο επιβάλλει σιωπή. Αυτή είναι η πεμπτουσία της ορθολογικής κυριαρχίας, του νεοφιλελευθερισμού που έχει κατακτήσει τις αγορές, κάνοντας σημαία το κέρδος. Κατ΄αυτήν την έννοια, το παιχνίδι χάνεται οριστικά όσο οι εξουσίες μένουν αλώβητες. Όσο η κάθε Μέρκελ, Ολάντ και λοιποί δημιουργούν νέους εφιάλτες για την καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών. Απλά δίπλα τους έρχονται και παζαρεύουν ψίχουλα κάποιοι - όχι απαραίτητα κακοπροαίρετοι - αλλά δια της διπλωματικής κατεστημένης οδού ηγέτες αριστερών ρεφορμιστικών ή μη σχημάτων εντός των πλαισίων της αστικής δημοκρατίας. Και συνήθως εισπράττουν άρνηση ή στην καλύτερη περίπτωση την ελάχιστη  παραχώρηση. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν τα αγαθά που κόποις κτώνται υπό το κράτος της ολιγαρχικής σιωπής φτάνουν και περισσεύουν, αλλά το ότι  οι απαιτήσεις των πρεσβευτών της ολιγαρχίας πολλαπλασιάζονται την κάθε φορά που αποφασίζουν να δώσουν και από ένα ψίχουλο. Έν ολίγοις ένα παίρνεις, δέκα σου αρπάζουν.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Παιχνίδια εξουσίας στην ευρωζώνη, παζάρια & συμβιβασμοί

Συνεχείς οι διαβουλεύσεις και οι συναντήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, στην προσπάθειά τους να πείσουν τους ευρωπαίους εταίρους να αποδεχθούν τις θέσεις της κυβέρνησης για μια νέα διαπραγμάτευση για το χρέος και ελάφρυνση των οικονομικών βαρών στους Έλληνες πολίτες. Οι διαπραγματεύσεις αυτές είναι πολύ σκληρές και αναμένεται να σκληρύνουν ακόμη περισσότερο, όσο θα πλησιάζει η σύγκλιση του Eurogroup αλλά και οι συναντήσεις Τσίπρα – Μέρκελ και Βαρουφάκη – Σόιμπλε. Όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σαφώς και εντάσσονται στο πλαίσιο του σκληρού πόκερ επιβίωσης της ευρωζώνης, που με την παρατεταμένη λιτότητα, τις περικοπές και το φόβητρο της τρόικα για τις αδύνατες οικονομικά χώρες, δεν αναμένεται να προσφέρει αυτά τα εχέγγυα για να την εμπιστευθούν περαιτέρω οι ευρωπαίοι πολίτες. Η εφαρμογή αυτών ακριβώς των μέτρων λιτότητας που επιθυμούν διακαώς οι ευρωπαίοι εταίροι που δήθεν η Ελλάδα τους χάλασε την συνταγή, θα είναι η ταφόπλακα στην ευρωζώνη και αυτό καταρχάς το γνωρίζουν πολύ καλά. Όμως το ζήτημα για τους εταίρους δεν είναι αν τα μέτρα αυτά οδηγούν σε σταθερότητα - γιατί αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία περίπτωση – αλλά το κατά πόσο οι αδύνατες οικονομικά χώρες θα υπακούσουν προκειμένου να προσφερθούν τα πολυπόθητα δάνεια, που φυσικά αποπληρώνουν παλαιότερα και το οικονομικό δράμα συνεχίζεται. Το παιχνίδι εξουσίας λοιπόν περισσότερο για τους ευρωπαίους πολίτες και όχι για τις ηγεσίες είναι αυτό που κυριαρχεί στις διαπραγματεύσεις, αδιάφορο αν υπάρξει σταθερότητα. Έχοντας συνηθίσει από την υποταγή των προηγούμενων κυβερνήσεων και ποντάροντας στην κινδυνολογία περί εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και άγνωστο μέλλον για τους Έλληνες πολίτες, οι σκληροί ευρωπαίοι διαπραγματευτές θεωρούν πως έτσι θα μονοπωλήσουν την επικαιρότητα αλλά πάνω απ΄όλα με τις νέες απειλές θα κλείσουν μια και καλή στα σπίτια τους Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Κύπριους και Πορτογάλους πολίτες. Ζούμε λοιπόν στιγμές επονείδιστου εκβιασμού,κατευθυνόμενου από τα γαλλο-γερμανικά ΜΜΕ, με αποδέκτες εκατ. φτωχούς πολίτες της ΕΕ. Παιχνίδι εντυπώσεων που εκπορεύεται όχι μόνο από την νέα Θάτσερ της Ευρώπης αλλά και από τους προέδρους του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.Οι πιέσεις στους λαούς είναι σκληρές και το θέμα για τους εταίρους εις ότι αφορά την Ελλάδα είναι αν φεύγοντας από την ευρωζώνη ζητηθεί από την χώρα μας η συνδρομή της Ρωσίας ή της Κίνας, με  ένα νέο μνημόνιο υποταγής αυτή την φορά στο αντίπαλο δέος της Δύσης. Ήδη οι συζητήσεις περί «επιείκειας απέναντι στην Ελλάδα», γιατί πολύ απλά φεύγοντας από την ευρωζώνη και ζητώντας  ενδεχομένως οικονομική βοήθεια από Κίνα και Ρωσία, θα εξακολουθεί να παραμένει εντός ΕΕ και θα είναι η φωνή των δύο προαναφερόμενων χωρών, δίνουν και παίρνουν. Διπλό το κακό λοιπόν λένε κάποιοι Γερμανοί σχολιαστές: και η Ευρώπη μπαίνει συνολικά σε κίνδυνο,  και οι Ρώσοι πατάνε γερά στο έδαφός της.  Δεν αφήνουν λοιπόν τίποτε  στην άκρη, όλα τα σενάρια περνούν από κόσκινο. Αλλά παρόλα αυτά, το παιχνίδι εντυπώσεων αλλά και επιβολής εξουσίας συνεχίζεται ασταμάτητα. Θα ακολουθήσουν, όπως είπα, και άλλες κρίσιμες συναντήσεις, με άγνωστη κατάληξη. Βέβαια όπως έχω γράψει επανειλημμένα τον τελευταίο καιρό, κρυφή ατζέντα υπάρχει ήδη. Το θέμα είναι αν σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων και καθώς είναι ακόμη νωπή η εντολή του ελληνικού λαού βγει κάτι εκτός προγράμματος και τα δεδομένα αλλάξουν δραματικά. Να μην ξεχνάμε εδώ πως δεν πρόκειται για κάποιο μυστικό σχέδιο από τους εταίρους και την τωρινή ελληνική κυβέρνηση, αλλά για αμοιβαίες υποσχέσεις που είχαν πιθανά δοθεί πριν τις εκλογές, με δεδομένο ότι όλοι ήξεραν πως σύντομα στην χώρα θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι θέσεις του ήταν γνωστές, όπως και οι θέσεις των εταίρων. Συναντήσεις είχαν γίνει από νωρίς και οι προϋποθέσεις για την επίτευξη  μιας  νέας συμφωνίας είχαν τεθεί και συζητηθεί. Τώρα όμως μπαίνουμε σε λίγες ημέρες στην τελική ευθεία.  Ότι έχει συζητηθεί, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναιρεθεί αλλά λίγο μετά πιθανόν να ξανατεθεί. Κατά την άποψή μου στο τέλος θα υπάρξει τελική συμφωνία. Όμως το παιχνίδι εξουσίας δεν θα σταματήσει εδώ. Έχει και αυτό την σημασία του για την φίμωση των λαών. Έχει σημειολογικά την δυναμική του αναφορικά με τα μέτρα λιτότητας που πρέπει να χωνέψουν οι λαοί της Ευρώπης και πολύ περισσότερο οι φτωχοί. Με λίγα λόγια να εμπεδώσουν όλοι ότι εφεξής το μέλλον τους θα το καθορίζει το παζάρι γύρω από τα μέτρα λιτότητας και το εύρος των περικοπών. Νίκη σε αυτό θα θεωρείται μόνον αν κατά περίπτωση διασώζεται και από κάτι από τις εκάστοτε εθνικές κυβερνήσεις εις ότι αφορά τις κοινωνικές κατακτήσεις, χωρίς καν να τίθεται θέμα κατοχυρωμένων δικαιωμάτων.  Τραγικό αλλά αληθινό. 

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Πολιτικές επιλογές & ρομαντισμός

Έχουν περάσει 4 δεκαετίες και κάτι από τότε που έπεσε η στρατιωτική χούντα στην χώρα και υποτίθεται πως έχουμε Δημοκρατία, με τους αιρετούς εκπροσώπους του λαού να επιδίδονται σε ασύλληπτο κυνηγητό μαγισσών, σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα που οι ίδιοι εξέθρεψαν και που οι πολίτες στην πλειοψηφία τους στήριξαν με όλες τους δυνάμεις  γιατί από ένα σημείο και μετά ο παραπλανημένος γίνεται συνένοχος, αλλά και τις εναλλαγές στην εξουσία να δίνουν την αίσθηση πως έτσι είθισται όταν διεκπεραιώνεται ο στόχος της αποκοίμησης των μαζών. Έχουν περάσει κυβερνήσεις και κυβερνήσεις - όλες φορτωμένες και με ένα τουλάχιστον χτυπητό σκάνδαλο για να τηρούνται τα προσχήματα. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις που επιλέχθηκαν από τον λαό που κατά μία έννοια έχει τις κυβερνήσεις που του ταιριάζουν, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να συσσωρεύουν χρέη στις πλάτες των ίδιων των πολιτών που τις ανέβασαν στην εξουσία. Στο φαγοπότι όμως αυτό έλαβαν μέρος και πολλοί από τους πολίτες με την θέλησή τους, έχοντας πρώτα στρατευθεί με τα κόμματα και τις εκάστοτε παραφυάδες τους. Η στρατολόγηση από ένα σημείο και μετά γινόταν αθρόα κια πάνω απ΄όλα χωρίς προϋποθέσεις, καθώς και μόνο η ανύψωση του κομματικού λαβάρου αρκούσε για να ισχύσει του βολεματικού λόγου το αληθές. Και δεν φτάνει που φορτώθηκε η κοινωνία περιττή κομματική μπροσούρα ελεεινής αγκικάτσιας, παρά ήρθε μετά η νέα εποχή να εξωραΐσει το όλο κακό, με τους πρεσβευτές της να ωρύονται  στις στάχτες και τα ερείπια των μαζικών ρουσφετιών, που τώρα αλλάζουν ονομασία και αποκαλούνται “ρυθμίσεις” και “φιλικοί διακανονισμοί” στο όνομα της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και του εντοπισμού των διαφυγόντων κερδών. Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαξαν, αλλά αφενός οι μάστορες των δικανικών λόγων δεν ελαττώθηκαν και αφετέρου όλοι οι υπόλοιποι αποδείχθηκαν αποτελεσματικοί αγγελιοφόροι αλλά και πολύ καλοί μαθητές. Από κοντά βέβαια και τα ΜΜΕ με τους φτηνοπληρωμένους εργάτες της ενημέρωσης και τα ματσωμένα αφεντικά έδωσαν το στίγμα αυτής της νέας δοξασμένης εποχής, που στοχεύει τάχα στην κάθαρση, μια λέξη που βουίζει στα αυτιά μας από την πρωτοεμφανιζόμενη οικουμενική κυβέρνηση του ΄89 και μετά και που σήμερα αποκαλείται κυβέρνηση εθνικής ανάγκης - ω του θαύματος απαρτιζόμενη από τα δύο αυτά κόμματα που διέλυσαν μεταπολιτευτικά την Ελλάδα με τις στρατιές των βολεμένων, τα σκάνδαλα και τις μικρές ή μεγάλες προμήθειες. Από κοντά φυσικά και οι αριστερές παραδοσιακές τσιρίδες των κομμουνιστικών κομμάτων, που σε κάθε απεργία γνώριζαν τι να κάνουν για να την διασπάσουν, στην δε παραμικρή υποχώρηση της εκάστοτε κυβέρνησης πως να πράξουν για να φανούν αρεστά στο κάθε λογής κατεστημένο, βολεύοντας και εκείνοι τα “δικά τους παιδιά” στα σωματεία και στους δοξασμένους από αγώνες “τόπους δουλειάς”. Αυτή ήταν η κατάσταση τα 41 αυτά χρόνια, και που οι σημερινοί ιθύνοντες μόνο λόγω τρόικας επιχειρούν να μεταλλάξουν για να γλυτώσουν τις ύβρεις. Μια τρόικα που ήξερε μέχρι τώρα να κάνει πολύ καλά την δουλειά της, πότε να φεύγει απειλητικά κΙ πότε να έρχεται εκβιαστικά, βάζοντας στο τραπέζι τους νέους δεσμευτικούς όρους, και μετατρέποντας τρόπον τινά σε επαναστάτες τους μνημονιακούς.. Αυτό που θέλω να τονίσω σε αυτούς τους ρομαντικούς που επιμένουν να στηλιτεύουν σε πείσμα της εποχής, είναι να μην περιμένουν τίποτε από το “γνωστό” ποσοστό του κόσμου που σύρεται από την μια κομματική μεταγραφή στην άλλη. Ο κόσμος ως είθισται παρασύρεται από τα συνθήματα και απλά αλλάζει με ευκολία και αναλόγως της μόδας πολιτικό στρατόπεδο. Με λίγα λόγια, να μην περιμένουν κοσμογονικές αλλαγές οι κάθε λογής ρομαντικοί και να απευθύνονται μονάχα σε αυτούς που θέλουν το διαφορετικό, γιατί οι υπόλοιποι “επιμένουν ελληνικά” που λέει το πατριωτικό άσμα. Αφήστε που δεν είναι και λίγοι πια αυτοί που καμαρώνουν για τον εθνικισμό τους και που διαχωρίζονται από τους νεοναζί μόνο στην συχνότητα της άσκησης βίας στο όνομα της ήδη εξωραϊσμένης χούντας 41 χρόνια μετά που οι συνειδήσεις θα έπρεπε να είχαν ήδη αφυπνιστεί αλλά αντ΄αυτού ορέγονται  σβάστικες.    

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Το ελληνικό πρόβλημα και η διεθνοποίησή του

Η νέα ελληνική κυβέρνηση τεστάρει την Ευρώπη και μετρά προσεκτικά τις αντιδράσεις των ευρωπαίων εταίρων, μετά την προσπάθεια διεθνοποίησης του ελληνικού προβλήματος. Οι αντιδράσεις μέχρι στιγμής είναι πολλές  και συνεχίζουν να έρχονται καθημερινά, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πολλές φορές προεκλογικά είχε κάνει σαφές στους ευρωπαίους ηγέτες ότι όταν έλθει στην εξουσία θα αλλάξει πολιτική και θα προτείνει νέα σχέδια εξόδου από την κρίση. Και μέσα σε όλες τις θετικές και αρνητικές αντιδράσεις, μια βαρυσήμαντη δήλωση του Μπάρακ Ομπάμα – πάσα στην τωρινή κυβέρνηση, έδειξε τις προθέσεις των Αμερικανών ότι δεν πρόκειται να δεχθούν σε καμία περίπτωση άλλες φιλοφρονήσεις από την Ελλάδα προς την Ρωσία, και για τον λόγο αυτό προσπαθούν να καλοπιάσουν την κυβέρνηση με τις φιλολαϊκές δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου. Οι δηλώσεις περί τερματισμού της λιτότητας δεν έγιναν επειδή ξαφνικά ο Ομπάμα συμμερίζεται τα βάσανα του ελληνικού λαού, αλλά επειδή αφενός οι διεθνείς αγορές δεν αντέχουν άλλες αναταράξεις αλλά και αφετέρου επειδή οι δηλώσεις Τσίπρα για αναστολή των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας απασχόλησαν σοβαρά τον Αμερικανό πρόεδρο. Και μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να αναζητήσει εντός της εβδομάδας συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι Αμερικανοί όμως πασχίζουν τινι τρόπω να παραμείνουν οι βασικοί ρυθμιστές της ευρωπαϊκής κρίσης που συμπαρασύρει και την χώρα τους. Τίποτε λοιπόν δεν λέγεται τυχαία ούτε κάποια ακατάλληλη στιγμή. Όλα είναι επιμελώς προκαθορισμένα να ειπωθούν, όπως και οι συναντήσεις να γίνουν. Είναι γεγονός ότι ακόμη και ακραίοι στην Ευρώπη όπως ο Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ ζητούν από τον Αλέξη Τσίπρα να αποδεχθεί και κάτι και να μην λέει σε όλα όχι. Τυχαίο νομίζετε είναι αυτό; Το παιχνίδι που παίζεται αυτή την στιγμή είναι για την διατήρηση ή μη της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό θώκο και την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων μπροστά στην από καιρό ρωσική επέλαση. Υπάρχουν και επιμέρους βέβαια θέματα όπως οι οικονομικές σφαίρες επιρροής που πάντως στην Ευρώπη παρά το προαποφασισμένο πλάνο δεν είναι και τόσο εύκολες για Αμερικανούς και Ρώσους. Και ο λόγος είναι ότι οι λαοί της Ευρώπης στην πλειοψηφία τους έχουν καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες τους, και την κερδοσκοπία που λαμβάνει χώρα εδώ και  έξι χρόνια. Τα παζάρια λοιπόν μετά τις συναντήσεις Τσίπρα με Ρέντσι, Ολάντ και Γιούνκερ θα αρχίσουν με τους Γερμανούς, που πάντως το συγκεκριμένο χρονικό σημείο δεν βρίσκονται και σε τόσο πλεονεκτική θέση. Και ό λόγος είναι ότι και στην Γερμανία υπάρχει εσωτερική πίεση προς την κυβέρνηση Μέρκελ να πάψει να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας, γιατί πολύ απλά και στην ίδια την χώρα θα υπάρξουν κάποια στιγμή σοβαρές αντιδράσεις. Το όλα πράγμα λοιπόν πάει σε παραχωρήσεις και πίστωση χρόνου για Ελλάδα και άλλες αδύνατες οικονομικά χώρες  όχι τόσο για να επανέλθει η τρόικα που μάλλον μετά τις δηλώσεις πολλών  ευρωπαίων προεξάρχοντος του προέδρου της Κομισιόν που σε δήλωσή του στην γερμανική Handelsblatt εξαγγέλλει την κατάργησή της, αλλά για να αποφασίσουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί για το πώς θα κινηθούν εφεξής έχοντας μπροστά τους ένα τόσο μεγάλο θέμα που αφορά την αμφισβήτηση της κυριαρχία τους. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τόσο η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα αλλά το κατά πόσο η ετυμηγορία του ελληνικού λαού στέκεται ως αφορμή για τις εξουσίες να κάνουν πίσω εις ότι αφορά την συνέχιση της λιτότητας. Είναι γεγονός ότι κάποια στιγμή η φούσκα της κρίσης θα έσκαγε με ότι αυτό θα σήμαινε για τις εξουσίες των χωρών - μελών της ευρωζώνης. Είναι επίσης γεγονός ότι αυτή η φούσκα που συνοδευόταν από ακατάσχετη κερδοσκοπία και ξεζούμισμα των λαών, θα ανάγκαζε την οποιαδήποτε κυβέρνηση - δεξιά ή αριστερή – να προβεί σε σφοδρές διαμαρτυρίες. Αυτό φάνηκε πριν από λίγο καιρό στις συγκρούσεις κυβέρνησης – τρόικα. Πόσο μάλλον τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς μετά την απόφαση του ελληνικού λαού.  Με λίγα λόγια για να μην μακρηγορώ: Από την μια η αντίδραση των Ελλήνων και η λευκή επιταγή στην κυβέρνηση να στραφεί κατά της ασφυκτικής οικονομικής πολιτικής. Από την άλλη η αιωρούμενη απειλή εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη με ότι αυτό συνεπάγεται για την υπόλοιπη Ευρώπη, συν το γεγονός ότι το παρατεταμένο  ευρωπαϊκό πρόβλημα επηρεάζει έντονα την διεθνή ισορροπία και τους Αμερικανούς να φοβούνται ολοένα και περισσότερη οικονομική διείσδυση των Ρώσων, όλο  αυτό το πάζλ των αλυσιδωτών κρίσεων αναμένεται να κρίνει κατά μεγάλο ποσοστό την συνέχεια αλλά και να καθορίσει τις εξελίξεις. Δεν τίθεται θέμα υπεραπλούστευσης ούτε συνωμοσιολογίας. Τα πράγματα είναι καθαρά. Τώρα δε που η κρίση έχει ξεπεράσει τα όρια, τα γεγονότα θα είναι αλλεπάλληλα. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή αυτό γιατί πέρα από τα εξουσιαστικά πλάνα  υπάρχουν και οι λαοί που αντιδρούν.