Ίδιο σενάριο

Από δημοκρατικές διεργασίες γνωρίζουν όλοι όσοι εμπλέκονται στα πολιτικά πράγματα του τόπου, μόνο που όταν έρχεται η στιγμή να τις εφαρμόσουν, τα κενά είναι πολύ μεγάλα. Από συναλλαγές επίσης ή αποφάσεις κάτω από το τραπέζι έχουν επαρκή γνώση, μόνο που οι αποφάσεις αυτές αποκαλύπτονται αρκετό καιρό μετά.

 Έτσι έγινε και στην περίπτωση του υπουργού εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, που σε τελευταία ανάλυση κανείς δεν κατάλαβε πραγματικά γιατί παραιτήθηκε, ούτε γιατί ο πρωθυπουργός έκανε τόσο εύκολα δεκτή την παραίτησή του. Από την άλλη μεριά, ο ρόλος και η θέση του Πάνου Καμμένου αναβαθμίζεται με την συνεχή απειλή της καταψήφισης της συμφωνίας των Πρεσπών. Με δημοκρατικές διεργασίες και αυτή.

Γενικότερα εντός της κυβέρνησης υπάρχει κλίμα δυσφορίας, αφενός για τις πολλές αυθαίρετες θέσεις Καμμένου, που σύμφωνα με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζονται για να προκαλέσουν ωμούς κλυδωνισμούς, και αφετέρου διότι με αυτό το μπαράζ δηλώσεων (που εκ των υστέρων αποκαλούνται προσωπικές) αμαυρώνεται η κυβερνητική συμμαχία. Πάντα όμως ότι γίνεται, υπό το πνεύμα των δημοκρατικών διεργασιών, έτσι λένε.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που εντός μιας κυβέρνησης υπάρχουν διαφοροποιήσεις και ετσιθελικές πολιτικές συμπεριφορές. Δεν είναι θέμα δημοκρατικής έκφρασης ιδεών παρά επιθυμίες κάποιων να ανελιχθούν και να ανακηρυχθούν εκ νέου ως σημαίνοντα  πρόσωπα της επικαιρότητας.
Δηλώσεις σαν την πρόσφατη του υπουργού Άμυνας ότι τάχα θα ήταν καλό να δημιουργηθούν και άλλες αμερικανικές βάσεις στην χώρα, προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και αποδεικνύουν πως το άνοιγμα προς τις ΗΠΑ είναι οφθαλμοφανές, παρά την παραδοσιακή δυσφορία του ελληνικού λαού στο σύνολό του απέναντι σε αυτή την χώρα για ιστορικούς κυρίως λόγους.

Αλλά ο Πάνος Καμμένος γίνεται και το μήλον της έριδος ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Αντιπολίτευση, μετά την παραίτηση Κοτζιά: Η ΝΔ σε ανακοίνωσή της διερωτάται: «Εμπλέκεται και ο ξάδερφος του πρωθυπουργού Γιώργος Τσίπρας στις ύποπτες υποθέσεις της κυβέρνησης που καταγγέλλει ο κ. Κοτζιάς; Υπάρχουν στην επιστολή του αναφορές στο σκάνδαλο Καμμένου με την υπόθεση πώλησης των βλημάτων στη Σαουδική Αραβία; Καταγγέλλει ο κ. Κοτζιάς τον αδιαφανή τρόπο που ο κ. Καμμένος φέρεται να διαχειρίστηκε τα κοινοτικά κονδύλια των ΜΚΟ για τους πρόσφυγες;». Όλα στο φως, λέει η αντιπολίτευση, και η θέση του Πάνου Καμμένου επιβαρύνεται περαιτέρω.

Η επιστολή Κοτζιά προς τον πρωθυπουργό αναζητείται όπως και οι σκοτεινές υποθέσεις που πιθανόν να κρύβει. Με δημοκρατικές διαδικασίες όμως θα γίνουν όλα, όπως ισχυρίζονται τα κόμματα. Και όχι πάντως με διαδικασίες - εξπρές. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να προφυλακιστούν Τσοχατζόπουλος και Παπαντωνίου. Έπρεπε να προηγηθούν χρόνιες διεργασίες για να δρομολογηθεί η στοιχειοθετημένη κατηγορία εναντίον τους. Στην δημοκρατία που ζούμε, όπως λένε, πρέπει να εξεταστεί κάθε λεπτομέρεια  και πτυχή των σκοτεινών υποθέσεων που αφορούν μίζες και προμήθειες.

Και οι ιστορίες επαναλαμβάνονται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Στην αρχή γίνονται παταγώδεις δηλώσεις για να προκαλέσουν συζητήσεις. Έπειτα εκτοξεύονται κατηγορίες και οι φήμες για νέες μίζες οργιάζουν και πάλι στο γνωστό επίμαχο υπουργείο. Αν μη τι άλλο, εξακολουθεί να παίζεται ένα σκοτεινό παιχνίδι γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα, όπου τα λεφτά είναι πολλά. Πάντα όμως με δημοκρατικές, όπως λένε, διαδικασίες.

Όλοι τους γνωρίζουν τελικά ποιες είναι αυτές οι διεργασίες και πως ερευνώνται οι σκοτεινές υποθέσεις. Τα πρόσωπα αλλάζουν μόνο και η εκάστοτε κάλυψη. Ας όψονται αυτοί που ισχυρίζονται ακόμη πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όταν αυτή ακριβώς η ψευδοδημοκρατία θα βρει εκ νέου τους εξόδους διαφυγής γιατί πολύ απλά δεν είναι δημοκρατία.

Πρόκειται για το καθεστώς αυτό που αναδεικνύει πολιτικούς, οι οποίοι όχι απλά δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων αλλά  δείχνουν με κάθε τρόπο πως περιφρονούν τους νόμους και την λαϊκή βούληση. Όλους αυτούς που φέρονται αντιδημοκρατικά, παραβιάζοντας κάθε φορά τους άγραφους ηθικούς νόμους στο όνομα της παραμονής στην εξουσία με κάθε κόστος και τίμημα. Εκείνους που μην γνωρίζοντας ακριβώς τι σημαίνει δημοκρατία, επιδίδονται χωρίς την παραμικρή αιδώ στο σπορ της προσωπολατρίας.   

Δολοφονία και φίμωση

Τεράστια ανησυχία απλώνεται στον δημοσιογραφικό χώρο σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο μετά την δολοφονία της Βουλγάρας δημοσιογράφου, Βικτόρια Μαρίνοβα, την τρίτη κατά σειρά δημοσιογράφου που δολοφονείται εντός του 2018 λόγω έρευνας για την διαφθορά.

Αν και είναι γνωστό ότι χώρες όπως Βουλγαρία και Ρουμανία αλλά και άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ είναι βαθύτατα διεφθαρμένες σε όλα τα επίπεδα, εντούτοις η νέα δολοφονία έρχεται να ταράξει τα νερά της Ευρώπης καθώς η διαφθορά με την εμπλοκή  επιχειρηματιών, πολιτικών και εργολάβων λαμβάνει ενίοτε διαστάσεις – μαμούθ σε όλα τα επίπεδα.

«Η Βικτόρια Μαρίνοβα είναι το τρίτο κατά σειρά θύμα στο χώρο της ερευνητικής δημοσιογραφίας για τη διαφθορά σε χώρα της στην Ε.Ε σε διάστημα ενός έτους», υπογραμμίζουν χαρακτηριστικά οι «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα», που κάνουν έκκληση για την προστασία των συναδέλφων του θύματος.  Τον περασμένο Οκτώβριο δολοφονήθηκε η Ντάφνι Καρουάνα Γκαλιζία στην Μάλτα και τον Φεβρουάριο ο Σλοβάκος δημοσιογράφος Γιαν Κούτσιακ.

Η νέα αυτή δολοφονία, παρά το γεγονός ότι η αστυνομικές αρχές στην Βουλγαρία θέλουν να στρέψουν τις έρευνες και σε άλλη κατεύθυνση,  έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες άλλες που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια κατά δημοσιογράφων ερευνητών σε θέματα διαφθοράς, κατά υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή αντιφρονούντων σε  δικτατορικά καθεστώτα.
Αν δε στον αριθμό των δολοφονιών προστεθεί και ο μακρύς κατάλογος των «εξαφανισμένων» ή φυλακισμένων δημοσιογράφων και ακτιβιστών (βλ. Τουρκία, Ιράν κλπ), τότε βλέπει κανείς καθαρά πως η Δημοκρατία έχει υποχωρήσει σε πολλά μέρα του κόσμου.

Όλα αυτά βέβαια συνυπολογιζομένης της συντηρητικοποίησης ή της ακροδεξιάς πορείας πολλών κρατών στην Ευρώπη αλλά και όλον τον κόσμο, με τελευταίο το παράδειγμα της Βραζιλίας.
Η δολοφονία της Βουλγάρας δημοσιογράφου προκαλεί εσωτερικούς τριγμούς στην ΕΕ καθώς το μέλλον της αναφορικά με την καταπολέμηση της διαφθοράς είναι σκοτεινό και ομιχλώδες. Η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα σαρώνει βέβαια όχι μόνο τις χώρες των Βαλκανίων – μη εξαιρουμένης φυσικά της Ελλάδας – αλλά την Ευρώπη στο σύνολό της. 

Η δημοσιογράφος πραγματοποιούσε έρευνα για υπόθεση διαφθοράς στην διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων, μια έρευνα που και στην χώρα μας θα πρέπει να γίνει επισταμένως καθώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια εκπρόσωποι του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου αλλά και του οικονομικού κατεστημένου στο σύνολό του, είναι βαθιά διεφθαρμένοι.

Με δολοφονίες σαν και την τελευταία όμως, ο φόβος πλανάται πάνω από τους δημοσιογράφους που θεωρούν πως ακόμη μπορούν να τιμούν το επάγγελμά τους. Θα σκεφθεί κανείς πολύ, με λίγα λόγια, αν θα πρέπει να βγάλει ένα θέμα διαφθοράς στην δημοσιότητα καθώς από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να απειληθεί η ζωή του. Αφού προηγουμένως βέβαια υποστεί τις «απαραίτητες» ποινικές κυρώσεις.

Αυτό ακριβώς όμως θέλουν οι εξουσίες – οι διάφορες εξουσίες - από όλους εμάς που θέλουμε απλά να κάνουμε την δουλειά μας και αυτό που είναι κοινό μυστικό στον κόσμο, να το αποδείξουμε δημοσιοποιώντας το. Να πάψουμε την κόντρα και την αντιπαράθεση και να περιοριστούμε στην δημοσίευση των δελτίων τύπου των διαφόρων εταιρειών, μεγαλοσυμφερόντων ή μη. Εξάλλου θα πει κανείς: Υπάρχουν ακόμη Δον Κιχώτες;

Η απάντηση στον σάλο που έχει προκαλέσει η δολοφονία της Βικτόρια Μαρίνοβα. Αν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπάρξει κινητοποίηση για την προάσπιση βασικών δικαιωμάτων των δημοσιογράφων, αν δεν επιβληθούν οι δέουσες κυρώσεις κατά πάντων όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα διαφθοράς και δεν βρεθούν οι ένοχοι, τότε θα μιλάμε απλά για μία ακόμη τραγωδία χωρίς απάντηση.

Κάποτε, δημοσιογράφος ιαπωνικού καναλιού βιντεοσκοπούσε την απόρριψη πυρηνικών αποβλήτων από ρωσικά πολεμικά πλοία. Μετά από λίγο καιρό ο δημοσιογράφος εξαφανίστηκε.  Και μιλάμε για τις εποχές του ψυχρού πολέμου. Από τότε έχουν περάσει δεκαετίες και τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν, χειροτερεύουν.

Στις ΗΠΑ η ερευνητική δημοσιογραφία ποινικοποιείται με τον καιρό ελέω Τράμπ. Όχι πως πριν ήταν καλύτερα, αλλά λέμε τώρα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, πληθαίνουν οι καταγγελίες για τηλεφωνικές παρακολουθήσεις δημοσιογράφων και ακτιβιστών.

Το τοπίο εν ολίγοις είναι σκοτεινό. Και δεν φτάνουν μόνο οι τυπολατρικές δηλώσεις αποδοκιμασίας παρόμοιων γεγονότων από τους φορείς της εξουσίας που ενίοτε στήνουν υποθέσεις. Τα παιχνίδια που παίζονται είναι πολλά όπως και τα χρήματα, που θα χρειαζόταν κανείς πολλές σελίδες για να τα αποκαλύψει.

Ο φόβος στοχεύει στην φίμωση και την αποδοχή της παρούσας κατάστασης. Ας έχουμε το νου μας όχι μόνο ως δημοσιογράφοι αλλά και ως άνθρωποι που κλείνονται χρόνο με το χρόνο σε μια απέραντη φυλακή χωρίς όνομα, σύμφωνα με το πνεύμα και το ύφος της νέας εποχής. Το να λες την αλήθεια, όμως, σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, αποτελεί επαναστατική πράξη, είχε πει κάποτε ο Τζωρτζ Όργουελ.