Οι μάγοι του νέου ψυχρού πολέμου

Παιχνίδια ψυχρού πολέμου και υπερπτήσεις ρώσικων πολεμικών αεροσκαφών – πιθανότατα ως αντίποινα για το πρόσφατο δυτικό εμπάργκο – στην Βόρεια, Ανατολική και Μαύρη Θάλασσα. Το NATO βέβαια ισχυρίζεται πως δεν παραβιάστηκε ο εναέριος χώρος του, αλλά οι Ρώσοι ούτε σχέδια πτήσης κατέθεσαν,  επιβάλλοντας παράλληλα σιγή σε όλες τις συσκευές αναγνώρισης του τύπου και της προέλευσης του αεροσκάφους που δίδονται συνήθως στα κέντρα ελέγχου. Όπως μαθαίνω, έχουν πολλαπλασιαστεί οι πτήσεις των ρώσικων πολεμικών αεροσκαφών στον διεθνή εναέριο χώρο, κάτι που θέτει σε συναγερμό το ΝΑΤΟ και επαναφέρει τις μνήμες από τον ψυχρό πόλεμο. Οι Αμερικανοί που έχουν πολλά να αντιμετωπίσουν διεθνώς, από το Ισλαμικό κράτος, μέχρι το Αφγανιστάν, το Ιράκ και την  ίδια την απειλή για τρομοκρατική ενέργεια μέσα στο έδαφός τους, από  την εσωτερική αδιέξοδη οικονομική κατάσταση, μέχρι τα κομάντο αυτοκτονίας με την αναγέννηση της παγκόσμιας ισλαμικής τρομοκρατίας, μάλλον δείχνουν αμήχανοι μετά και την πρόσφατη εμμονή των Γερμανών, αφενός να μην συμβάλλουν πριν από καιρό σε χτύπημα κατά της Συρίας, και αφετέρου να μην διακόψουν τις σχέσεις τους με την Ρωσία. Οι Ρώσοι, από την μεριά τους, που κατασκοπεύουν τα πάντα, έστειλαν μέχρι και υποβρύχιο στις σουηδικές ακτές παρά τις συνήθεις επίσημες αμφισβητήσεις, με δεδομένη την αδιάκοπη επεκτατική τους πολιτική, και όχι μόνο σε περιοχές κρίσεων. Κοιτούν προς όλα τα μέτωπα πλέον οι Ρώσοι, την ίδια στιγμή που οι Αμερικανοί ψάχνονται στην κυριολεξία να δουν τι συμβαίνει με τις μυστικές τους υπηρεσίες στην μετά Snowden εποχή. Τουλάχιστον 26 ρώσικα πολεμικά αεροσκάφη έκαναν τις μανούβρες τους σε Βόρεια, Ανατολική και Μαύρη Θάλασσα, με «βουβές» υπερπτήσεις και μυστικές προθέσεις ή προορισμούς. Αυτή η κίνηση Πούτιν στην παγκόσμια σκακιέρα στοχεύει στον εκφοβισμό της Ευρώπης αλλά και την επίδειξη δύναμης απέναντι στις ΗΠΑ, καθώς τα ρώσικα πολεμικά αεροσκάφη έφτασαν ακόμη και μέχρι και την Πορτογαλία. Η ρώσικη ρουλέτα σε όλο της το μεγαλείο και ο πόλεμος των παρακολουθήσεων έχει μπει εμφανώς σε μία νέα εποχή. Με την διαφορά ότι τώρα οι Ρώσοι φαίνεται πως κερδίζουν την μάχη. Εκτός από το φυσικό αέριο και τον οικονομικό στραγγαλισμό, οι θερμές σχέσεις με την Κίνα και το άνοιγμα νέων αγορών για τα ρώσικα προϊόντα, φαίνεται να εγκαινιάζουν μια εντελώς ξεχωριστή νέα εποχή, που ο ίδιος ο Πούτιν πολύ θα ήθελε να είναι στενά συνδεδεμένη με την ανασύσταση της πάλαι ποτέ σοβιετικής  αυτοκρατορίας και της επικράτησης του ρώσικου σοβινισμού. Εξάλλου τι έχουν να χάσουν πλέον οι Ρώσοι; Και κατά πόσο μπορεί να φοβηθούν το όποιο εμπάργκο; Το πρόβλημα το έχει σαφέστατα η ευρωζώνη και οι ΗΠΑ, οι οποίες μάλιστα ξοδεύουν εκ. δολάρια για την διατήρηση των στρατιωτικών τους δυνάμεων ανά την υφήλιο. Το πρόβλημα το έχουν όμως και οι Ευρωπαίοι, γιατί πολύ απλά εξαρτώνται όχι μόνο ενεργειακά αλλά και οικονομικά από την Ρωσία. Οι τελευταίες κινήσεις Μέρκελ δείχνουν πλέον πως το νέο αφεντικό της ΕΕ δεν προτίθεται να διαταράξει τις σχέσεις με την Ρωσία. Τα έχει δε «μαζεμένα» η γερμανίδα καγκελάριος κατά των Αμερικανών μετά και την πρόσφατη παρακολούθηση του τηλεφώνου της από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Γερμανοί δεν θα μπορούσαν να αντέξουν το βάρος οποιασδήποτε μορφής σύγκρουσης με την τεράστια αυτή χώρα, ένας κίνδυνος που ελλόχευε από παλιά επί ανατολικής και δυτικής Γερμανίας. Πάνω απ΄όλα όμως οι Γερμανοί αναζητούν συμμάχους στην επενδυτική και οικονομική τους επέλαση. Και τους συμμάχους αυτούς δεν θα τους βρουν ούτε  στην κατακερματισμένη Ουκρανία, ούτε στους εξαθλιωμένους οικονομικά Γάλλους ή τον βαριά καταπονημένο από την οικονομική κρίση ευρωπαϊκό Νότο. Και όταν λέμε συμμαχίες, εννοούμε συμπράξεις και συνέργειες οικονομικού χαρακτήρα, επενδύσεις και ανταλλαγή τεχνογνωσίας σε πολλούς  τομείς. Οι Ρώσοι είναι μια ανάσα από τις χώρες της ΕΕ, το χρήμα στην μπουρζουαζία τους ρέει άφθονο και οι αγορές της χώρας είναι ακόμη ανοιχτές και παρθένες για τα γερμανικά προϊόντα. Ας μην υπερεκτιμούμε λοιπόν την επίσημη πληροφόρηση αλλά να κοιτάζουμε λίγο και πίσω από την κλειδαρότρυπα. Οι υπερπτήσεις των ρώσικων πολεμικών αεροσκαφών αν δεν παραπέμπουν σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο, υπενθυμίζουν τουλάχιστον πως μια ακόμη υπερδύναμη είναι παρούσα, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να διασπάσει το νατοϊκό τείχος. Κατά τα άλλα, ο τσάρος Πούτιν εξακολουθεί να απολαμβάνει των προνομίων της προεδρίας του στο έπακρο και να διαφημίζει τις πατριωτικές του ονειρώξεις. Πρόκειται απλά για την επεκτατική Ρωσία, που όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα, αφού φιμώσουν πρώτα ποικιλοτρόπως τους λαούς τους, δηλώνουν έτοιμοι για τα συμβόλαια θανάτου μέσω των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Ίσχυε αυτό επί Στάλιν, Ρέιγκαν και άλλων πολλών δήθεν ανανεωτών ή  «επαναστατών», που έπνιξαν στο αίμα τους αντιφρονούντες και ακόμη και σήμερα δεν επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση στο internet και τα social media. Το δε «αντίπαλον δέος» εξακολουθεί να σκοτώνει λόγω φύλου και χρώματος, στο όνομα της διατήρησης της όποιας ρατσιστικής παράδοσης. Φοβού άπαντες, ψυχρούς εκτελεστές και δόλια σχέδια φέροντες. Όλους αυτούς τους μάγους των ψυχροπολεμικών αλχημειών. 

Συζητήσεις, μυστικά δείπνα & πολιτικά παντρέματα

Ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Κώστα Καραμανλή με φόντο τις προεδρικές εκλογές και την οργάνωση του κομματικού μηχανισμού της ΝΔ, ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε μετά την συνάντησή του με τον Σόιμπλε πως βγαίνοντας η χώρα από το μνημονιακό πρόγραμμα περί τα τέλη του 2014 αναζητείται  λύση για την συνέχεια με τις ευλογίες των Γερμανών, και με την παρατεταμένη διαμάχη γύρω από το θέμα της δωροδοκίας ανεξάρτητων βουλευτών να έχει πάρει την δικαστική οδό, όλα στην Ελλάδα δείχνουν να περιστρέφονται γύρω από την προεδρική εκλογή  του Μαρτίου και την παραφιλολογία περί της εξαγοράς ψήφων, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο πολυπόθητος αριθμός των 180 βουλευτών που απαιτείται για την εκλογή νέου προέδρου Δημοκρατίας. Λες και δεν υπάρχουν άλλα θέματα να ασχοληθεί το ημερήσιο ενημερωτικό δελτίο των μεγάλων εργολαβικών ΜΜΕ, λες και όλη η πρεμούρα του κόσμου είναι γύρω από το πώς και με ποιο τρόπο θα περιφρουρηθεί η κυβερνητική πλειοψηφία και τι συνολάκι φορά καθημερινά η κάθε βουλευτής στην Βουλή, τα νέα εξαντλούνται σε κάθε είδους πολιτικά κουτσομπολιά, αποπροσανατολίζοντας τους πολίτες από την τραγωδία της αγοράς που η κυβέρνηση επαναλαμβάνει πως έχει μπει σε αναπτυξιακή πορεία. Οι εκλογές για τον πρόεδρο Δημοκρατίας πλησιάζουν και τα κόμματα οχυρώνονται πίσω από τα προεκλογικά τους συνθήματα και την προσδοκώμενη  εσωκομματική σταθερότητα. Η οχύρωση αυτή είναι απαραίτητη, καθώς πρέπει αφενός να διατηρηθεί η κομματική ιεραρχία – πειθαρχία,  και αφετέρου να προστατευθούν τα κόμματα από περαιτέρω διαρροές. Διαρροές όμως που εξυπηρετούν πρόσκαιρες κρίσεις και προσωρινή δημιουργία νέων κομμάτων, με στόχο την τεχνητή διαφωνία και την μελλοντική απορρόφηση. Δέστε τι έγινε με το ΛΑΟΣ και αν οι υπουργοποιήσεις Γεωργιάδη και Βορίδη ήταν τυχαίες. Δέστε τι θα κάνει ο Καρατζαφέρης και οι υπόλοιποι που ψάχνουν και πάλι την μητρική αγκαλιά της ΝΔ. Αλλά πάνω απ΄όλα μην ξεχάσετε να καμαρώσετε στο μέλλον το πάντρεμα αποχωρησάντων ή μη στελεχών της Χρυσής Αυγής με το κυβερνών κόμμα. Την ίδια στιγμή που «περίεργες» αλλά όχι μη αναμενόμενες συναντήσεις Καμμένου - Τσίπρα δίνουν την εντύπωση πως την αριστερά δεν την χωρίζει άβυσσος από την εθνικιστική δεξιά, την ώρα που το ΚΚΕ εξακολουθεί να κρατά τα μπόσικα και αυτή την κλασική στάση περί «εμμονής στας παραδόσεις του σταλινικού ιδεώδους» και η ΔΗΜΑΡ ψάχνει τρόπους να ξανασταθεί όρθια, ο κόσμος απλά έχει καταλάβει ότι το παιχνίδι παίζεται στις πλάτες του κακόβουλα και ότι η περιβόητη ανάπτυξη δεν είναι παρά ένα κακόγουστο αστείο που στοχεύει στην ανεκτικότητά του. Και εν μέρει οι ηγεσίες των κομμάτων το έχουν πετύχει αυτό. Γιατί από την μια η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά προβλήματα από το 2011 και μετά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνοντας μια ανάσα από την εξουσία έχει βάλει μάλλον «τα κεφάλια μέσα», αναλογιζόμενος ότι σύντομα μπορεί να έχει μεν το τιμόνι της χώρας αλλά τον λαό σε εγρήγορση για το αν θα υλοποιήσει αυτά που έχει υποσχεθεί. Τα μόνα που παραμένουν σταθερά είναι τα προβλήματα των χιλιάδων ανέργων που στήνονται στις ουρές για το ντροπιαστικό  βοήθημα που κρατά λίγους μήνες για όσους έχουν απολυθεί, και το εξευτελιστικό ποσό για τους μακροχρόνια άνεργους που τους δείχνει τον δρόμο της οριστικής εξόδου από την ήδη πολυτραυματισμένη αγορά. Και ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, και ενώ Σαμαράς και Καραμανλής συζητούν προς αναζήτηση πολιτικών ταχυδακτυλουργιών, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί ψάχνουν να οργανώσουν την κοινοβουλευτική εξασφάλιση των ψήφων το Μάρτιο, έναν μήνα - ορόσημο για την χώρα και τους πολίτες της, που το μόνο όμως που δεν τους νοιάζει, είναι αν θα γίνουν και πάλι εκλογές. Πολύ απλά, αγαπητοί και αγαπητές, γιατί το παιδί του καθενός που δεν βρίσκει δουλειά όχι απλά δεν έχει την όρεξη να ασχοληθεί με τα κοινά, αλλά ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης για μια θέση στον ήλιο που και εκέι δεν θπάρχει πλέον. Με απλά λόγια: σε μια διαλυμένη χώρα άλλοι μιλούν για ανάπτυξη και περιφρονούν την φτώχεια, και άλλοι συνειδητοποιούν πως μάλλον δεν είναι τόσο έτοιμοι να κυβερνήσουν, γιατί ακριβώς αυτό το μέλι της εξουσίας είναι που τους σπρώχνει σε ανίερες συμμαχίες. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και την υποκριτική στάση των όποιων υπολοίπων συστημικών αριστερών στην Βουλή, που βολεύονται πίσω από την ασφάλεια των  κοινοβουλευτικών εδράνων, η όλη ιστορία μοιάζει με πραγματική τραγωδία. Έτσι που οι πολίτες να μην εκπλήσσονται πια για τις όποιες πολιτικές κινήσεις στην σκακιέρα και τα όποια παντρέματα δεξιάς και αριστεράς γίνουν στο όνομα της διακυβέρνησης της χώρας. Εξάλλου από κυβερνητικά ειδύλλια που ακολούθησαν των πολιτικών συνοικεσιών  έχουμε το διαρκές παράδειγμα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.  Γιατί όχι λοιπόν προσεχώς ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με την συνδρομή και του ΚΚΕ; Μέχρι τότε όμως υπάρχουν τα μοντελάκια εντός και εκτός Βουλής. Οι σημαντικές συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων τύπου Σαμαρά – Καραμανλή, λες και ο κόσμος όλος ζει και αναπνέει στους ρυθμούς ενός ακόμη στημένου προεκλογικού παιχνιδιού. Λες και λύθηκαν δια μαγείας όλα τα προβλήματα και οι εργολάβοι των ΜΜΕ δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν. Λες και η κοροϊδία μπορεί να συνεχιστεί για καιρό ακόμη.           

Ένα κερί για τους χαμένους στα σφαγεία των πολέμων

Ήταν περίπου κωμικοτραγικό. Να βάζουν κάγκελα στην παρέλαση για να αποτραπούν οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις  του 2011, επιβραβεύοντας την κυβερνητική πολιτική της κοινωνικής εξαθλίωσης και επιτηρώντας τα μέτρα λιτότητας στο όνομα μιας γενικόλογης ανάπτυξης που δεν πρόκειται να ζήσει ο κόσμος τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια. Ήταν κάτι σαν πικρόχολο αστείο, με αποδέκτες ακόμη και αυτούς που πιστεύουν στην ανύψωση του όποιου εθνικού φρονήματος με άρματα μάχης, πολεμικά αεροσκάφη και πάσης φύσεως μιλιταριστικές επιδείξεις στο όνομα της θυσίας των προγόνων. Θυμίζοντας για μια ακόμη φορά τις τεράστιες απώλειες από τους παγκοσμίους πολέμους στο όνομα των κάθε λογής εξουσιαστικών επεκτατισμών, δίνοντας ακόμη και σήμερα - δεκαετίες μετά - βήμα στα εθνικιστικά παραληρήματα και προσπαθώντας να αποδιώξουν τις μνήμες των χιλιάδων πεινασμένων της κατοχής και άλλων τόσων που έσβησαν στις πόλεις και στα χωριά γιατί κάποιοι διεφθαρμένοι της παγκόσμιας εξουσίας τύπου Χίτλερ, Στάλιν και Τσώρτσιλ αποφάσισαν να στείλουν στον άλλο κόσμο εκατομμύρια ανθρώπους για να υλοποιήσουν τα σχέδια του πλανητικού διαμελισμού, πιστεύουν ακόμη ότι οι παρελάσεις ανύψωσης του εθνικού φρονήματος θα κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει. Τα έπη από τις μάχες στα μέτωπα σκεπάζουν την φρίκη της ίδιας της φύσης των πολέμων, που αντί η ανθρωπότητα να τους θυμάται ανάβοντας ένα κερί στην μνήμη αυτών που χάθηκαν τόσο άδικα, τους τιμούν με τον εορτασμό της όποιας στρατιωτικής επιτυχίας και αντίστασης που δεν είχε στόχο την αλλαγή της κοινωνίας αλλά την εξολόθρευση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων στο όνομα της  εθνικής παλιγγενεσίας αλλά και της υποτιθέμενης προάσπισης των δημοκτκρατικών θεσμών, που είδαμε πως λειτούργησαν σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη από τους δύο  παγκοσμίους πολέμους και μετά. Τα έπη λοιπόν είναι για να θυμίζουν  περισσότερο  τον αποπροσανατολισμό του κόσμου εκείνες τις εποχές από τις κοινωνικές του διεκδικήσεις, με δεδομένο ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο είχαν συμβεί οι μεγαλύτερες επαναστάσεις διεθνώς, αλλά και πριν τον δεύτερο κρίθηκαν μεγάλα εξεγερσιακά ζητήματα. Θύμησες λοιπόν για το σφαγείο των λαών, τις θυσίες εκατομμυρίων πολιτών προς εξυπηρέτηση δόλιων επεκτατικών σχεδίων της παγκόσμιας εξουσίας. Το σφαγείο αυτό λοιπόν που θυσιάστηκαν χιλιάδες ζωές στην Ελλάδα αλλά και όλον τον κόσμο, εκθειάζουν μέσα από πατριωτικά μηνύματα οι εξουσίες όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και αλλού. Η αντίσταση στον εισβολέα δια του «Όχι» του δικτάτορα Μεταξά, στο όνομα του οποίου αλλά και των παραφρόνων Χίτλερ, Στάλιν και Τσώρτσιλ θυσιάστηκαν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, που αντί να στραφούν κατά των ίδιων των εξουσιών, έστρεψαν το όπλο τους σε άλλους ανθρώπους, αυτή ακριβώς η γενικευμένη σφαγή χωρίς ιδεολογική βάση και κοινωνικό προσανατολισμό αλλά προς γενική και αόριστη υπεράσπιση των όποιων εδαφών, αυτή η τραγωδία εορτάζεται όχι μόνο την 28η Οκτωβρίου αλλά και σε άλλες εθνικές εορτές ανά τον κόσμο,  με αφιερώματα στην πατριδολατρία και όχι τον ανθρωποκεντρισμό. Και ασφαλώς είναι τραγικό να βλέπει κανείς τους ανάπηρους πολέμου και τα χιλιάδες μνήματα για χάρη του παγκόσμιου δεσποτισμού και της κυριαρχίας. Το ίδιο όμως τραγικό είναι να σκέφτεται κανείς ότι όλα αυτά άλλαξαν τον ρου της ιστορίας καθώς οι κοινωνικές επαναστάσεις μετατράπηκαν σε εθνικιστικούς αλληλοσπαραγμούς. Ένα κερί μόνο λοιπόν θα έπρεπε να ανάψει ο καθένας μας στην μνήμη όλων αυτών των που έσπευσαν να θυσιαστούν χωρίς να γνωρίζουν το μέλλον των παιδιών τους, χωρίς να καταλαβαίνουν πως οι προαναφερόμενοι  σφαγείς των λαών προκάλεσαν  όλον αυτό τον ποταμό αίματος όχι στο όνομα της Δημοκρατίας αλλά της εφιαλτικής σιωπής που βιώνουμε μέχρι σήμερα. Εδώ στην Ελλάδα,  κανείς πια δεν θυμάται ότι όλοι όσοι θυσιάστηκαν το ΄40 ήθελαν την ελευθερία αλλά δεν γνώριζαν από την γενικευμένη μιλιταριστική προπαγάνδα ότι οι εξουσιαστές των λαών αυτό ακριβώς ήθελαν, να εξολοθρευτούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, να εξαϋλωθούν από τον Χίτλερ οι Εβραίοι όπως ακριβώς εξολοθρεύτηκε όλη η επαναστατική αφρόκρεμα  από τον Στάλιν – με εκατομμύρια εκτελεσμένους – στην Ρωσία. Να προσκυνά η ανθρωπότητα τον κάθε παράφρονα που κούναγε το κεφάλι του με ικανοποίηση μαζί με τους στρατηγούς πάνω από τους στρατιωτικούς χάρτες όταν άκουγε τις απώλειες του εχθρού, όταν εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώνονταν στα ορύγματα στο όνομα του εξουσιαστικού επεκτατισμού και σχεδιάσματος νέων πλανητικών συνόρων. Και αυτό φάνηκε αμέσως μετά τον β ΄παγκόσμιο πόλεμο αρχικά με το μοίρασμα της πίττας αλλά και την λυσσαλέα αντιπαλότητα των πρώην συμμάχων με τον ψυχρό πόλεμο. Αυτά τα έπη λοιπόν λένε οι κυβερνήσεις πως γιορτάζουν χωρίς να νοιώθουν στο παραμικρό τον πόνο των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους ή τις μαζικές εκτελέσεις  των ομήρων και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους. Και φέτος λοιπόν η 28η Οκτωβρίου ήρθε για να τα θυμίσει όλα αυτά με ένα ακόμη καινούργιο στοιχείο: τα κάγκελα για να μην υπάρξουν διαμαρτυρίες για την λιτότητα. Για να μην πορευτούν οι νέοι άστεγοι των δρόμων, οι άνεργοι και να σκεπαστεί η ασχήμια της εξουσίας. Χάρισμά τους οι παρελάσεις και οι κάλπικες υποσχέσεις για μια καλύτερη Ελλάδα. Δικό τους εφεύρημα η καταγραφή της ιστορίας όπως τους συμφέρει. Γιατί οι πολίτες στο βάθος ξέρουν πολύ καλά ποιους δεν θέλουν  να προσκυνήσουν. Ακόμη και αυτοί που έσπευσαν να θαυμάσουν τον παρελαύνοντα νέο στρατιωτικό εξοπλισμό. Ακόμη και εκείνοι που έχασαν συγγενείς και φίλους στα γενικευμένα σφαγεία δεκαετίες πριν και για τους οποίους η μεγαλύτερη τιμή θα ήταν να  ανάψουμε ένα κερί και να θυμόμαστε πόσο άδικα θυσιάστηκαν παίζοντας το παιχνίδι της εξουσίας, στο όνομα του όποιου παράφρονα τύπου Χίτλερ, Στάλιν και Τσώρτσιλ. Ένα κερί για τους χαμένους στα σφαγεία του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού. 

Δημοσιογραφία στην Ελλάδα: από ξεχασμένο μεγαλείο του χθες, κακόγουστο αστείο του σήμερα!

Το δημοσιογραφικό επάγγελμα στην Ελλάδα συνεχίζει να αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες. Τα τελευταία χρόνια, εκατοντάδες δημοσιογράφοι απολύθηκαν, εκδοτικές επιχειρήσεις έκλεισαν η μία μετά την άλλη ή χρησιμοποίησαν την πτώχευση ως άρμα  και όσοι δημοσιογράφοι  εργάζονται ακόμη, λαμβάνουν τις χαμηλότερες αμοιβές. Μια από τις αιτίες είναι η πτώση της διαφήμισης αλλά και η οικονομική  κρίση που πλήττει τα τελευταία χρόνια την χώρα. Βέβαια τα προβλήματα ξεκίνησαν από παλιά, καθώς ο ρόλος του δημοσιογράφου υποβαθμιζόταν σταδιακά. Ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν πλέον οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στις εφημερίδες και τα περιοδικά των Αθηνών, όπου οι μισθοί φθάνουν τα 500 - 600 ευρώ. Και αυτή η αμοιβή για δουλειά όλη την ημέρα, χωρίς ωράριο και ρεπό, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα με συνεχείς βάρδιες. Οι Δημοσιογραφικές Ενώσεις και τα συνδικάτα έχουν τελευταία κάνει πολλές απεργίες με κύρια αιτήματα, την εξασφάλιση του κατώτερου ημερομισθίου και μισθού με συλλογικές διαπραγματεύσεις, την αποκατάσταση όλων των συντάξεων, την ενδυνάμωση της απασχόλησης με περιορισμό των απολύσεων, την κατοχύρωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων κλπ. Συνήθως όμως τα περισσότερα αιτήματα πέφτουν στο κενό, καθώς το πολυθρύλητο  επιχείρημα του τύπου «ας πληρώνομαι στην ώρα μου και ας είναι και ψίχουλα» δονεί την ατμόσφαιρα στο παρασκήνιο. Γιατί  εκεί έχει φτάσει το πράγμα, το αυτονόητο να αποτελεί κατάκτηση. Το πρόβλημα λοιπόν που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα είναι τεράστιο. Μεγάλο όμως πρόβλημα επιβίωσης αντιμετωπίζουν και οι παραδοσιακοί  εκδότες των εφημερίδων - ειδικά στην Περιφέρεια - λόγω της πτώσης του αναγνωστικού κοινού και των συνδρομητών, αλλά και των εσόδων από τους ΟΤΑ και τις διαφημιστικές που είχαν αναλάβει καταχωρίσεις από δημόσιους φορείς. Άλλες διαφημιστικές εταιρίες έχουν κλείσει, άλλες έχουν πτωχεύσει και άλλες ισχυρίζονται ότι δεν έχουν πληρωθεί για τα εν λόγω προγράμματα. Δουλειές λοιπόν δεν υπάρχουν, οι αμοιβές και οι μισθοί είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η Πολιτεία παραμένει αμέτοχη. Ακόμη και για τα σεμινάρια για άνεργους δημοσιογράφους που γίνονται, τα χρήματα δεν δίνονται στην ώρα τους σε όσους συμμετέχουν σε αυτά. Οι νέοι προσληφθέντες δημοσιογράφοι, από την άλλη, βρίσκονται κυριολεκτικά αντιμέτωποι με έναν εργασιακό εφιάλτη. Ο νέος δημοσιογράφος, εργάζεται στην αρχή αμισθί, χωρίς ασφάλιση και όταν η επιχείρηση αποφασίσει, αμείβεται με ελάχιστα χρήματα και συνήθως με «μπλοκάκι». Το τοπίο λοιπόν για τους δημοσιογράφους στην Ελλάδα είναι από θολό έως σκοτεινό. Η δε άσκηση του λειτουργήματος αυτού, με σεβασμό στην έρευνα και προσοχή στην είδηση, φαντάζει μάλλον κακόγουστο αστείο. Απολύσεις, ανεργία, χαμηλοί μισθοί, copy paste και κιτρινισμός χαρακτηρίζουν σήμερα το επάγγελμα. Πολλοί δημοσιογράφοι σταματούν και στρέφονται σε άλλες μορφές απασχόλησης. Εφημερίδες και περιοδικά κλείνουν από την μια στιγμή στην άλλη. Ανεργία, ανασφάλεια και κακοπληρωμένη εργασία είναι σχεδόν ο κανόνας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Αν συνυπολογίσει κανείς και την παρατεταμένη οικονομική κρίση, κατά την οποία η δημοσιογραφική αγορά έχει να επιδείξει μονάχα υποαπασχόληση, τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. Δεν είναι όμως μόνο η κρίση. Είναι και η απουσία πλέον των παραδοσιακών εκδοτών – ιδιαίτερα στην Αθήνα - και η εμφάνιση των κάθε λογής επιχειρηματιών ή κονσόρτσιουμ  που στοχεύουν στον έλεγχο της ενημέρωσης και την προώθηση των ατομικών τους συμφερόντων. Με λίγα λόγια, εφημερίδες και περιοδικά – βιτρίνα προς εξυπηρέτηση άλλων σκοπών. Και για τις ειδήσεις και την δημοσιογραφική πένα, ουδείς νοιάζεται όταν προσφέρεται αφειδώς κουτσομπολιό, κοίταγμα από την κλειδαρότρυπα, και άφθονα κιτς δώρα ως ένθετο. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι δημοσιογράφοι, που θα μπορούσαν να συμβάλλουν καταλυτικά στην αναβάθμιση του επαγγέλματος. Το επάγγελμα όμως αυτό – θα το ξαναπώ - δεν έχει προοπτική στην χώρα αν δεν συμβούν μεγάλες και αποφασιστικές αλλαγές. Αλλαγές που θα περιορίσουν το ποσοστό ανεργίας και θα κατοχυρώσουν τα εργασιακά δικαιώματα των Ελλήνων δημοσιογράφων. Αλλά πάνω απ΄όλα που θα βάλουν φρένο σε όλους αυτούς που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι και οργιάζουν στα πρωινάδικα, διαμορφώνοντας το αντίστοιχο κλίμα στην κοινωνία γιατί έτσι αποφάσισαν οι πρωτομάστορες της βιομηχανίας του θεάματος. Μέχρι τότε, μόνο στρατιές ανέργων μπορεί να βλέπει κανείς αλλά και πολλούς άθλιους, απαίδευτους και ανιστόρητους  αναλυτές  στα πάνελ. Μεταβάλλοντας την δημοσιογραφία του σήμερα σε ένα κακόγουστο αστείο ή ένα ξεχασμένο μεγαλείο του χθες.