Τραγικές φιγούρες σε μια αποκαμωμένη και σφόδρα αποπροσανατολισμένη κοινωνία, οι νέοι αυτής της χώρας και όχι μόνο ψάχνουν εναλλακτικές να ξεφύγουν από την μιζέρια αλλά και την αποβλάκωση που έχει υποστεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού από το συνεχές μπόλιασμα με διαφημίσεις της συμφοράς περί επιστροφής στα χρηστά ήθη, στην εκκλησία και την θεσμοθετημένη θρησκεία ως τελευταίο τάχα ανάχωμα στην απανθρωπιά και την τραγική κατάληξη μιας κοινωνίας σε πολυεπίπεδη ύφεση.
Καθοδηγώντας τους πολίτες στην αναζήτηση στερεοτυπικών κλισέ αλλά και ευφάνταστων βλακωδώς εκφρασμένων μηνυμάτων για την χαμένη αθωότητα, μηνύματα που σπονσονάρονται από τα τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης των πολυεθνικών και της νοοτροπίας τους, αυτοί ακριβώς οι εντολοδόχοι που κάνουν την εμφάνισή τους από τα σπλάχνα αυτής ακριβώς της παρακμιακής κοινωνίας, δίνουν το σύνθημα για την αγιοποίηση των πάντων, από την καθημερινή τρέλα των δρόμων μέχρι την εξαπάτηση σε όλων των ειδών τις συναλλαγές.
Το σύνθημα είναι ένα: επιστροφή στα εύκολα κέρδη, άνετη ζωή, πλείστα αγαθά και υποχρεώσεις, κατανάλωση για την κατανάλωση, παραγωγή για την παραγωγή νέων γκάτζετ που πυρπολούν τον εγκέφαλο. Άλλοι βέβαια, την ίδια στιγμή, καταφεύγουν στους εξομολογητές για να εξιλεωθούν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, άλλοι μετανοούν γιατί η ώρα της κρίσης πλησιάζει (άλλο αν εδώ και δεκαετίες οι κάθε λογής θρησκόληπτοι φαντάζουν αστείες καρικατούρες με την προσμονή της δευτέρας παρουσίας…) ενώ δεν είναι και λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να αλλάξουν τη ζωή τους, ενστερνιζόμενοι συντηρητικές αξίες και ιδανικά λόγω του ασύδοτου πλούτου, που αλλάζει άρδην τα δεδομένα της συμπεριφοριστικής.
Εδώ λοιπόν, σε αυτήν ακριβώς την εικόνα εξιλέωσης των παλαιότερων στο όνομα της νέας «υγειούς ζωής», σε αυτά τα δεδομένα που δημιουργούνται από τις ενέργειες των κάθε λογής golden boys που αποτίναξαν το «αμαρτωλό» τους παρελθόν, έρχονται οι νέοι με τα ιδανικά τους να χαράξουν καινούργιους ασφαλείς από πλευράς αυθεντικότητας και αυθορμησίας δρόμους, στο όνομα μιας καθαρής ζωής. Το ζήτημα είναι βέβαια – όπως γινόταν πάντα – ότι το σύστημα εξουσίας δεν τους αφήνει να πορευτούν.
Απέναντί τους όλοι οι μεταμορφωμένοι εξυγιαντές μαζί με όλους τους σταυροφόρους της περιβόητης «ανάπτυξης» σε μια χώρα που έχει από καιρό απωλέσει το ούτως ή άλλως διαχρονικό μέτριο πνευματικό επίπεδο. Πώς και από να εμπνευστούν οι νέοι; Τι οράματα τους δίνουν οι παλαιότερες γενιές όταν σαπίζουν μέσα στην δολιότητα του καθωσπρεπισμού και την κατ΄επίφασιν επιστημονική πρόοδο, που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε αλγοριθμική πατέντα, χρήσιμη για κάθε λογής πειράματα και δοκιμές;
Οι νέοι αυτής της χώρας – και όχι μόνο – αναζητούν απελπισμένα μια διαφορετική ζωή - το έκαναν πάντα άλλωστε όλοι όσο ήταν νέοι. Η απάντηση όμως έρχεται ως καταπέλτης: «Τα νιάτα κάποτε τελειώνουν – η αρχή του συμβιβασμού ας γίνει πιο νωρίς!».Και δώστου γκάτζετ και προϊόντα τεχνητής ψυχαγωγίας, virtual world με δόγμα την αποκλειστική απορρόφηση σε αυτόν.
Όπως όμως είχα γράψει και παλιότερα, οι νέοι θα βρουν τη λύση, θα εφεύρουν νέους τρόπους για να ξεφύγουν από την μιζέρια της εποχής. Μπορεί αυτό να μην αρχίσει από την Ελλάδα, μπορεί να έλθει από την Κίνα ή την μακρινή Χιλή, το ζητούμενο όμως είναι ένα: Να αλλάξει ο κόσμος. Και αυτό δεν πρέπει να γίνει επειδή δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, αλλά επειδή είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία την στιγμή που το παγκόσμιο σύνθημα των ηγεσιών περί του σημερινού καλύτερου δυνατού κόσμου ελέω τεχνολογίας και διαφήμισης, έχει γίνει περίγελως στα μάτια μιας μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.
Οι νέοι λοιπόν μπορεί να είναι οι τραγικές φιγούρες των άδειων δρόμων στις αδιέξοδες μεγαλουλουπόλεις, δεν παύουν όμως να αποτελούν και την μοναδική ελπίδα. Σε πείσμα όλων των προλήψεων θα ανοίξουν και πάλι τους δρόμους της σκέψης με άλλους τρόπους και μέσα. Η νεολαία δεν υπήρξε ποτέ τραγική όσο καθόριζε τον ανεξάρτητο τρόπο σκέψης, όσο βροντοφώναζε συνθήματα εκτός των ορυγμάτων της ιδιωτικής ζωής. Οι νέοι είναι μονάχα οι τραγικοί αποδέκτες του συντηρητισμού της εποχής αλλά πάραυτα ένα τεράστιο όπλο που όταν εκπυρσοκροτεί, στέλνει άρον-άρον στις κρυψώνες τους, τους κάθε λογής καιροσκόπους και εξυγιαντές.
Καθοδηγώντας τους πολίτες στην αναζήτηση στερεοτυπικών κλισέ αλλά και ευφάνταστων βλακωδώς εκφρασμένων μηνυμάτων για την χαμένη αθωότητα, μηνύματα που σπονσονάρονται από τα τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης των πολυεθνικών και της νοοτροπίας τους, αυτοί ακριβώς οι εντολοδόχοι που κάνουν την εμφάνισή τους από τα σπλάχνα αυτής ακριβώς της παρακμιακής κοινωνίας, δίνουν το σύνθημα για την αγιοποίηση των πάντων, από την καθημερινή τρέλα των δρόμων μέχρι την εξαπάτηση σε όλων των ειδών τις συναλλαγές.
Το σύνθημα είναι ένα: επιστροφή στα εύκολα κέρδη, άνετη ζωή, πλείστα αγαθά και υποχρεώσεις, κατανάλωση για την κατανάλωση, παραγωγή για την παραγωγή νέων γκάτζετ που πυρπολούν τον εγκέφαλο. Άλλοι βέβαια, την ίδια στιγμή, καταφεύγουν στους εξομολογητές για να εξιλεωθούν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, άλλοι μετανοούν γιατί η ώρα της κρίσης πλησιάζει (άλλο αν εδώ και δεκαετίες οι κάθε λογής θρησκόληπτοι φαντάζουν αστείες καρικατούρες με την προσμονή της δευτέρας παρουσίας…) ενώ δεν είναι και λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να αλλάξουν τη ζωή τους, ενστερνιζόμενοι συντηρητικές αξίες και ιδανικά λόγω του ασύδοτου πλούτου, που αλλάζει άρδην τα δεδομένα της συμπεριφοριστικής.
Εδώ λοιπόν, σε αυτήν ακριβώς την εικόνα εξιλέωσης των παλαιότερων στο όνομα της νέας «υγειούς ζωής», σε αυτά τα δεδομένα που δημιουργούνται από τις ενέργειες των κάθε λογής golden boys που αποτίναξαν το «αμαρτωλό» τους παρελθόν, έρχονται οι νέοι με τα ιδανικά τους να χαράξουν καινούργιους ασφαλείς από πλευράς αυθεντικότητας και αυθορμησίας δρόμους, στο όνομα μιας καθαρής ζωής. Το ζήτημα είναι βέβαια – όπως γινόταν πάντα – ότι το σύστημα εξουσίας δεν τους αφήνει να πορευτούν.
Απέναντί τους όλοι οι μεταμορφωμένοι εξυγιαντές μαζί με όλους τους σταυροφόρους της περιβόητης «ανάπτυξης» σε μια χώρα που έχει από καιρό απωλέσει το ούτως ή άλλως διαχρονικό μέτριο πνευματικό επίπεδο. Πώς και από να εμπνευστούν οι νέοι; Τι οράματα τους δίνουν οι παλαιότερες γενιές όταν σαπίζουν μέσα στην δολιότητα του καθωσπρεπισμού και την κατ΄επίφασιν επιστημονική πρόοδο, που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε αλγοριθμική πατέντα, χρήσιμη για κάθε λογής πειράματα και δοκιμές;
Οι νέοι αυτής της χώρας – και όχι μόνο – αναζητούν απελπισμένα μια διαφορετική ζωή - το έκαναν πάντα άλλωστε όλοι όσο ήταν νέοι. Η απάντηση όμως έρχεται ως καταπέλτης: «Τα νιάτα κάποτε τελειώνουν – η αρχή του συμβιβασμού ας γίνει πιο νωρίς!».Και δώστου γκάτζετ και προϊόντα τεχνητής ψυχαγωγίας, virtual world με δόγμα την αποκλειστική απορρόφηση σε αυτόν.
Όπως όμως είχα γράψει και παλιότερα, οι νέοι θα βρουν τη λύση, θα εφεύρουν νέους τρόπους για να ξεφύγουν από την μιζέρια της εποχής. Μπορεί αυτό να μην αρχίσει από την Ελλάδα, μπορεί να έλθει από την Κίνα ή την μακρινή Χιλή, το ζητούμενο όμως είναι ένα: Να αλλάξει ο κόσμος. Και αυτό δεν πρέπει να γίνει επειδή δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, αλλά επειδή είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία την στιγμή που το παγκόσμιο σύνθημα των ηγεσιών περί του σημερινού καλύτερου δυνατού κόσμου ελέω τεχνολογίας και διαφήμισης, έχει γίνει περίγελως στα μάτια μιας μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.
Οι νέοι λοιπόν μπορεί να είναι οι τραγικές φιγούρες των άδειων δρόμων στις αδιέξοδες μεγαλουλουπόλεις, δεν παύουν όμως να αποτελούν και την μοναδική ελπίδα. Σε πείσμα όλων των προλήψεων θα ανοίξουν και πάλι τους δρόμους της σκέψης με άλλους τρόπους και μέσα. Η νεολαία δεν υπήρξε ποτέ τραγική όσο καθόριζε τον ανεξάρτητο τρόπο σκέψης, όσο βροντοφώναζε συνθήματα εκτός των ορυγμάτων της ιδιωτικής ζωής. Οι νέοι είναι μονάχα οι τραγικοί αποδέκτες του συντηρητισμού της εποχής αλλά πάραυτα ένα τεράστιο όπλο που όταν εκπυρσοκροτεί, στέλνει άρον-άρον στις κρυψώνες τους, τους κάθε λογής καιροσκόπους και εξυγιαντές.
