Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Πούτιν, ουκρανικό & αντίπαλο δέος

Η κρίση στην Ουκρανία δεν είναι μια απλή κρίση που με μία ή δύο αποφάσεις των εμπλεκομένων θα μπορούσε να λυθεί. Η επιθετικότητα της Ρωσίας, που σαφώς παραπέμπει σε άλλες εποχές, αλλά και η εμπλοκή Γερμανίας και ΗΠΑ, δυνάμεις που διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στις εξελίξεις, δημιουργούν ένα σκηνικό που μάλλον δεν εμπνέει και πολύ αισιοδοξία, παρά το γεγονός ότι εξαγγέλλονται και αναμένεται να εξαγγελθούν περαιτέρω υπαναχωρήσεις από τις αρχικές θέσεις της Ρωσίας. Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο του δημοφιλούς γερμανικού περιοδικού “Der Spiegel” που διερωτάται αν θα ξεκινήσει πόλεμος στην Ευρώπη, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι θα πρέπει να επιδειχθεί η δέουσα σημασία σε αυτή την σοβαρή κρίση στις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις που από καιρό είχαν ενταθεί. Να μην ξεχνάμε ότι ο Πούτιν ήταν αυτός που απείλησε πριν μερικά χρόνια με κλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου, που θα είχε ως αποτέλεσμα το «πάγωμα» της Ουκρανίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Χωρίς ουσιαστικά να έχει επιλύσει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, και προσβλέποντας σταθερά στην ανασύσταση της πάλαι ποτέ σοβιετικής αυτοκρατορίας, ο ρώσος τσάρος προχωρά ακάθεκτος προς την νέα Ρωσία, υπενθυμίζοντας πως το δόγμα του ψυχρού πολέμου δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Είναι τέτοια η επιθετικότητα της Ρωσίας, που απορεί κανείς πως ο λαός στην χώρα αυτή εξακολουθεί να ανέχεται ένα νέο ολοκληρωτισμό, που βασίζεται στην μέθοδο της εξαγωγής των εσωτερικών προβλημάτων, όπως ακριβώς κάνουν τα τελευταία χρόνια και οι Αμερικανοί. Γιατί μην μου πει κανείς πως οι Ρώσοι έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα, πολλώ δε μάλλον τα κοινωνικά. Η συνταγή από το σταλινικό παρελθόν είναι γνωστή και επίκαιρη: στην αντίθετη άποψη επιφυλάσσεται η αντίστοιχη τιμωρία, από τις απειλές και εξαφανίσεις υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέχρι τις εκτελέσεις αντιφρονούντων δημοσιογράφων. Ποιος θα τολμήσει άραγε να αμφισβητήσει στην χώρα την νέα επιθετικότητα παραμένοντας ατιμώρητος; Ποιος θα επιχειρήσει να στηλιτεύσει τα πολυποίκιλα συμφέροντα της Gazprom  ή των άλλων ρώσικων κολοσσών, που  επιθυμούν διακαώς να επεκτείνουν την κυριαρχία τους; Ποιος δεν αξιολογεί την παρέμβαση Πούτιν στην επικείμενη αμερικανική επέμβαση στην Συρία, με αποτέλεσμα, από την μια ούτε επέμβαση να γίνει, και από την άλλη η κόλαση του εμφύλιου να συνεχίζεται χωρίς σταματημό; Έχουμε βέβαια στην όλη ιστορία και τους Γερμανούς, που προχωρούν μονομερώς στην άσκηση απαλής σχετικά πίεσης στην Ρωσία λόγω της ενεργειακής τους εξάρτησης, σε αντιδιαστολή με τους Αμερικανούς που αδυνατούν να συλλάβουν το ενδεχόμενο να παραμείνουν για μια ακόμη φορά θεατές στην επιθετικότητα της Ρωσίας. Θυμάστε τι είχε γίνει πριν από λίγα χρόνια στην Γεωργία με την αντίστοιχη ρωσική επέμβαση; Και τότε όπως και τώρα, πρόφαση ήταν ο ρωσόφωνος πληθυσμός. Οι δυτικές απειλές κατά της Ρωσίας έμειναν στα χαρτιά, το ίδιο όπως και οι διστακτικές της κινήσεις. Έτσι, η όλη ιστορία με το ουκρανικό, βαίνει μάλλον και πάλι υπέρ των ρώσικων συμφερόντων. Υπάρχει βέβαια και το άλλο ενδεχόμενο, πέρα από τις εικονικές ψυχρές σχέσεις Ομπάμα και Πούτιν, οι σφαίρες επιρροής να έχουν προκαθοριστεί και όλα να γίνονται για το θεαθήναι. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα σε αυτό. Όμως αυτοί που πραγματικά πλήττονται από την νέα κρίση είναι αφενός οι ουκρανοί πολίτες και αφετέρου οι ρωσόφωνοι που πέφτουν στην παγίδα της υποτιθέμενης υπερπροστατευτικής «μαμάς Ρωσίας». Υπάρχει όμως, από την άλλη, και η πλειοψηφία των πολιτών που επιθυμεί να επικρατήσει ειρήνη, αυτούς που κανείς δεν ακούει τις στιγμές αυτές. Τα φιλοπολεμικά συνθήματα έχουν επικρατήσει σε Κίεβο και Μόσχα, παρά την πρόσκαιρη εξεύρεση πολιτικής λύσης περί ανακωχής. Το λέω αυτό διότι το κακό έχει ήδη γίνει και οι δυνάμεις ευλογίας του άκρατου μιλιταρισμού έχουν κυριαρχήσει εκατέρωθεν. Η ανασύσταση της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας δεν περιλαμβάνει μόνο την Κριμαία ή κομβικές περιοχές της Ουκρανίας. Αφορά και την Λιθουανία, την Λευκορωσία και άλλες Δημοκρατίες που επίκειται να προσαρτηθούν στο μέλλον. Θυμηθείτε το αυτό. Μην νομίζετε ότι το σχέδιο αυτό δεν θα έχει τύχη. Από την άλλη μεριά, οι Αμερικανοί έχοντας ουσιαστικά αυτοδιαλυθεί οικονομικά, ψάχνουν για αιτίες επέμβασης σε περιοχές πρώτων υλών και επενδυτικών επελάσεων. Οι Ευρωπαίοι, τέλος – με εξαίρεση τη Γερμανία - είναι απλά θεατές στην τρέχουσα κρίση, θρηνώντας ήδη της δική τους κατάντια.  Απομένει να δούμε πως και με ποιο τρόπο όλες αυτές οι διενέξεις θα διευθετηθούν, και τελικά αν υπάρχει κάποια ουσιαστική ελπίδα σε αυτό. Γιατί καλές οι υπαναχωρήσεις, καλές και οι συμφωνίες, αρκεί να μην είναι πρόσκαιρες, ειδικά όταν στο τιμόνι της Ρωσίας παραμένει ένας Πούτιν που έχει δώσει δείγματα γραφής εδώ και χρόνια στο τσετσενικό πρόβλημα. Συν του γεγονότος ότι το «αντίπαλο δέος» έχει προ πολλού χάσει την αξιοπιστία του.    

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Καπιταλιστικό σοκ & κατάρρευση της Δύσης

Η κρίση δεν βαραίνει μόνο τους εμπλεκόμενους αλλά και αυτούς που την προκαλούν. Με λίγα λόγια, οι επιπτώσεις από την ευρωπαϊκή τραγωδία έχουν ξεπεράσει τα ευρωπαϊκά σύνορα και επιστρέφουν στην αρχή του κακού, τις ΗΠΑ. Θυμάστε το 2007-2008 τι συνέβη στην εν λόγω θερμή περιοχή του πλανήτη; Μήπως ξεχάσατε την ραγδαία καταβαράθρωση των golden boys και την τεράστια φούσκα των ακινήτων; Αμέσως μετά την σοβαρή αυτή κρίση, η ευρωζώνη σταδιακά άρχισε να πλέει τα λοίσθια, με ότι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια σταθερότητα. Θα έλεγε κανείς πως η κατρακύλα αυτή συμπαρέσυρε στο διάβα της τις αδύνατες οικονομίες αλλά στην συνέχεια και τις εικονικά δυνατές. Γιατί μπορεί  Γερμανία και Γαλλία να φαντάζουν ως οι ισχυροί της Ευρώπης, στο παρασκήνιο όμως δεν αποτελούν παρά σοβαρές οικονομικές φούσκες που αν σκάσουν, θα οδηγήσουν σε πλήρη καταστροφή την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τα νέα πρωτίστως από την Γαλλία δεν είναι καλά και πολύ σύντομα θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Την ίδια στιγμή, στην Γερμανία – οι περικοπές καλά κρατούν. Όμως η κρίση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν σταματά εδώ, όσες προσπάθειες και αν γίνονται για εξαγωγή της. Οι ΗΠΑ βέβαια, ευρισκόμενες και αυτές σε δεινή θέση, θέτουν σε κίνηση το ΔΝΤ για να δεσμεύσουν περαιτέρω τις αδύναμες οικονομικά χώρες. Το ίδιο περίπου κάνει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που με την θηλιά της περισφίγγει τους παρίες της ευρωζώνης, θέλοντας παράλληλα να κρατήσει το ενιαίο νόμισμα σταθερό. Πως όμως θα γίνει αυτό; Με ποιους τρόπους σκέφτονται, για παράδειγμα, να ανεβάσουν την αξία του στην Ελλάδα και την Κύπρο, στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία; Οι χώρες αυτές, λίγα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου νομίσματος, βρέθηκαν σε περιδίνηση, και αγκομαχούν να ξεφύγουν από το οικονομικό χάος. Την ίδια στιγμή, από την μια μέρα στην άλλη, λένε πως η τρόικα θα κάνει επιτακτική την παρουσία  της και αλλού. Οι λαοί όμως δεν το ανέχονται αυτό και βγαίνουν στους δρόμους. Τρόικα για αυτούς σημαίνει περικοπές, ανεργία και σφιχτή οικονομική πολιτική. Οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να υποστούν και άλλα μέτρα, που συνήθως δεν προαναγγέλλονται παρά μονάχα επιβάλλονται επιλεκτικά σε διάφορους τομείς της οικονομική ζωής. Τρόικα σημάνει επίσης φραγμός στην ανάπτυξη. Δέστε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει στον αγροτικό τομέα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και ολόκληρη της ΕΕ. Με γενικό κανόνα την παύση των καλλιεργειών, το πάγωμα των επιδοτήσεων και την εγκατάλειψη της γεωργίας, η ευρωπαϊκή περιφέρεια πεθαίνει και ο πληθυσμός καταφεύγει και πάλι στις μεγαλουπόλεις, με αποτέλεσμα την υπερσυγκέντρωση στα μεγάλα αστικά κέντρα και την ερήμωση της επαρχίας. Τα λιγοστά κίνητρα για ανάπτυξη δεν δελεάζουν τους νέους ανθρώπους που φεύγουν ολοταχώς από τις εστίες τους. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο εσωτερικό των αδύναμων ευρωπαϊκών χωρών, η εσωτερική μετανάστευση στην ΕΕ και συγκεκριμένα προς την Γερμανία, απειλεί να τινάξει στον αέρα την ενιαία ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική. Με λίγα λόγια παρουσιάζεται το εξής φαινόμενο: Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, συγκεντρώνονται χιλιάδες πρόσφυγες από τις χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, εργάζονται ανασφάλιστοι για λίγα ευρώ και αυτό τους φαίνεται παράδεισος – κάτι που συμφέρει τους πάντες - την ίδια στιγμή όμως οι Έλληνες μεταναστεύουν κατά χιλιάδες σε χώρες όπως Γερμανία, αποδεχόμενοι εκεί και αυτοί χαμηλές αποδοχές. Ουσιαστικά δηλαδή συμβαίνει αυτό που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός επιθυμεί: φθηνά εργατικά χέρια και εξαγωγή εργατών – δούλων. Κανένας λόγος, βέβαια, για εργασιακά δικαιώματα. Κοινώς, ότι σημαίνει για τον  Πακιστανό η Ελλάδα, σε σύγκριση με τις ολέθριες συνθήκες διαβίωσης στην χώρα του, σημαίνει για τον Έλληνα η Γερμανία. Ο δε Γερμανός θίγεται με την σειρά του, καθώς βλέπει να χαμηλώνουν οι αποδοχές του και πάει λέγοντας. Αποτέλεσμα: άνοδος της ακροδεξιάς και επανεμφάνιση των εθνικιστικών παραληρημάτων, με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική σταθερότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ λοιπόν, το σύμβολο του ιδιωτικού καπιταλισμού, εξήγαγε τα προβλήματά της στην Ευρώπη, προσπαθώντας παράλληλα να εξασφαλίσει φυσικούς πόρους που στο έδαφός της εξαντλούνται. Οι δε χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού (κρατικού καπιταλισμού, αν θέλετε) ακόμη δεν μπορούν να συνέλθουν από το σοκ του ΄89 και κανείς δεν ξέρει ακόμη τι θα γίνει. Η Ρωσία από την άλλη, στοχεύει στην επανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Από την ανατολική Ευρώπη πάντως  συνεχίζει να εξάγεται φτηνό εργατικό δυναμικό στην υπόλοιπη Ευρώπη, και το όλο ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Τελικά, ποια θα είναι η λύση; Αυτό θα το αποφασίσουν οι λαοί που κατά χιλιάδες διαδηλώνουν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η κρίση πάντως δεν βαραίνει τους άμεσα εμπλεκομένους αλλά και τους εμπνευστές της. Η ανεργία και ο πληθωρισμός δεν πλήττουν μόνο τους πολίτες αλλά και όσους σχεδίασαν τις τεχνητές πτωχεύσεις. Με λίγα λόγια, η όλη ιστορία γυρίζει μπούμερανγκ στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Δεν μένει παρά να δούμε τι θα σημάνει ένα νέο ‘89, αυτή την φορά στις χώρες της Δύσης.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Εκλογές, καθωσπρεπισμός, & νέοι οπορτουνιστές

Πολλοί μπορούν να πουν πως αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα κρίνει το πώς θα κυμανθεί το πολιτικό θερμόμετρο τους αμέσως επόμενους μήνες. Σε περίπτωση νίκης της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα λέγεται ο ενθουσιασμός στις τάξεις της κυβέρνησης, αφού θα περάσει αναίμακτα ένα ακόμη τεστ της πολιτικής της. Σε περίπτωση ήττας, η καρέκλα του πρωθυπουργού θα τρίξει, παρά το γεγονός ότι οι δικαιολογίες του τύπου «πληρώνεται η στέρηση του κόσμου» θα φαντάζει οξύμωρο, γιατί πολύ απλά  κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει αν αυτό που θα λένε, το εννοούν. Και σε τελική ανάλυση, τι περισσότερο θα θέλουν να πρεσβεύσουν από την κυβέρνηση; Θα δούμε όμως και άλλα σε αυτές τις εκλογές όπως την αδιαφορία μεγάλου ποσοστού του κόσμου, που έχοντας τόσα σοβαρά προβλήματα, το τελευταίο που θα τον ενδιαφέρει θα είναι να επιλέξει κάποιον από τα κόμματα. Θα δούμε μεγάλα έως πρωτόγνωρα ποσοστά αποχής, να το θυμάστε. Βέβαια και στο παρελθόν τα ποσοστά της δεν ήταν μικρά, άλλο τα όποια κανάλια φρόντισαν να τα απομονώσουν στα στατιστικά στοιχεία. Γιατί αποχή σημαίνει πέρα από αδιαφορία και αποδοκιμασία, κάτι που πονά αυτούς που ελέγχουν την πληροφόρηση. Πολλοί λοιπόν μπορεί να υποθέσουν πως αυτή η εκλογική αναμέτρηση δεν θα είναι όπως οι άλλες, καθώς ήδη τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής φαίνονται στην πράξη. Για την κυβέρνηση, πλεόνασμα, καλά λόγια από τις Βρυξέλλες και στήριξη Μέρκελ σημαίνει περιφανής νίκη στο πεδίο άσκησης πολιτικής. Για την αντιπολίτευση, ούτε λόγος αφού οι πολίτες εξακολουθούν να υποφέρουν. Και είναι αλήθεια. Όμως ποιες αντιπροτάσεις υπάρχουν και από εκεί για την έξοδο από την κρίση; Πως και με ποιον τρόπο θα βγει η χώρα από τον κυκεώνα, όταν θα παγώσουν τα μέτρα; Πολλές φορές στο παρελθόν αρκετοί επιφανείς ηγέτες έταξαν πολλά και συχνά ανέφικτα, προσανατολισμένοι στην φαντασιακή πρακτική του δούναι χωρίς σταματημό που πάντα επέφερε συνήθως το αντίστοιχο παρατεταμένο λαβείν. Το σατανικό αυτό τέχνασμα του να δίνουν για κάποια χρόνια και να στερούν άλλα τόσα, το εφάρμοσαν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις στον τόπο. Πρόσφεραν ποικιλοτρόπως άφθονο νεοπλουτισμό και εισέπρατταν ψήφους, συντονισμένοι στις απαιτήσεις της εποχής. Για μια άλλη περίοδο όμως στερούσαν τα πάντα, προκειμένου να ισοσκελίσουν την τεχνητή πρόοδο με τα μέτρα εξοικονόμησης του πλούτου, που πρώτοι απ΄όλους γνώριζαν που βρίσκεται και πως αποκτάται. Αυτές οι αλχημείες στην πλάτη των πολιτών, αυτά τα σχέδια απέδωσαν καρπούς για τα κόμματά τους, αφού δεν είναι και λίγες οι φορές που και μπέρδεψαν τον κόσμο αλλά πάνω απ΄όλα αναστάτωσαν τα νοικοκυριά και την κοινωνία με την ανεργία και την υποαπασχόληση. Οι λύσεις όμως πλέον, λένε, έρχονται από νέους και φιλόδοξους «επαγγελματίες του είδους» που μεταλλάσσουν τις ονομασίες των κομμάτων και απεργάζονται νέες συμμαχίες. Η περίφημη «κεντροδεξιά» και η ακόμη πιο ενδιαφέρουσα «κεντροαριστερά» με τις όποιες επιτηδευμένες μεταγραφές και την κυριαρχία νέων ειδημόνων. Θα έλεγε κανείς ότι το παιχνίδι χοντραίνει και τα δεδομένα αλλάζουν άρδην. Όμως οι πολίτες έχουν τον τελευταίο λόγο, παρά τις όποιες αλχημείες. Αυτοί είναι που θα επιλέξουν να στηρίξουν υποψηφίους και δη πρωτόβγαλτους αλλά αρκούντως έμπειρους στο δασκάλεμα του management. Είναι και αυτό που τελευταία φοριέται πολύ και ονομάζεται «αντισυμβατικότητα» στο πολιτικό πεδίο, από την εμφάνιση μπράβων της νύχτας μέχρι την ιδεάζουσα παρωχημένη ιδεολογική φαρέτρα. Είναι όλα αυτά μαζί που κάνουν την πολιτική ζωή να χάνει το ενδιαφέρον της σε εποχές όπου οι πολίτες θα έπρεπε να βρίσκονται σε εγρήγορση. Τι βλέπουμε όμως; Τη Νέα Δημοκρατία να ακροβατεί και να περιμένει πως και πως έστω και την ελάχιστη επικράτηση, που θα δικαιώσει την πολιτική της. Έναν ΣΥΡΙΖΑ αποπροσανατολισμένο από τις εσωκομματικές βολίδες των συνιστωσών του. Ένα νέο  «Ποτάμι» που μπαίνει σφήνα με άγνωστες προθέσεις, μια ΔΗΜΑΡ σε κρίση,  και από και  πέρα  τα άκρα του δογματισμού, με απρόβλεπτες παρενέργειες για την αστική Δημοκρατία. Και εκεί που λες πως οι πολίτες θα καταλάβουν «τι παίζεται», το χάνεις γιατί στην αστική δημοκρατία αρκεί ένα μικρό ποσοστό πιστών στα κόμματα για να πανηγυρίσουν πως για άλλη μια φορά η Δημοκρατία ενίκησε! Και έτσι και πάλι τα μέτρα θα ξεχαστούν, το ίδιο όπως και οι φαντασιακές λύσεις με εκείνο το μαγικό ραβδάκι. Εν ολίγοις, αγαπητοί αναγνώστες, να περιμένετε και πάλι αγωνιώδεις προσπάθειες λήθης από τους «πολύ λίγους» της αστικής Δημοκρατίας. Αλλά και το πολύ δυσάρεστο γεγονός ότι αρκετοί από  τα φτωχά κοινωνικά στρώματα θα στηρίξουν και πάλι τους πρεσβευτές της, σε μια κατά τα άλλα καθωσπρεπική κοινωνία των νέων οπορτουνιστών. 

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Νέα κόμματα, υποψήφιοι, εκλογές & κοινωνικό αδιέξοδο

Ποιος ή ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να πείσουν τους πολίτες ότι υπάρχουν λύσεις και ότι αυτές δεν βρίσκονται στις κρυφές ατζέντες που κάθε φορά περνούν κάτω από τα τραπέζια των αποφάσεων, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει η διάθεση αλλά και το σθένος να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να παραπεμφθούν στην Δικαιοσύνη όλη αυτοί που ξεκίνησαν την τραγωδία εδώ και δεκαετίες, μη λαμβάνοντας καν υπόψιν πως κάποια στιγμή θα αποκαλυπτόταν το μέγεθός της, και ότι αυτοί που θα καλούνταν να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά θα ήταν οι ίδιοι πολίτες που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν οι αιμοδότες των κομμάτων; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι περίφημοι κομματικοί μηχανισμοί που γνωρίζουν καλύτερα τις λύσεις και σε τελική ανάλυση γιατί δεν τις αποκάλυπταν από νωρίς; Ποιος ή ποιοι θα έπρεπε να στηθούν στα τρία μέτρα για την εμφάνιση των νεοναζιστών στην ελληνική κοινωνία και των νεοφασιστικών ομάδων στις γειτονιές της φτώχειας και την παρακμής; Ποιοι έκαναν τον εθνικισμό – σημαία και δηλητηρίασαν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού με ιδέες περί ελληνικής καθαρότητας και φυλετικής ανωτερότητας, με όλη αυτή την παράνοια που πλέον έχει πάρει επίσημο χαρακτήρα λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου; Θρηνούν όλοι τεχνηέντως και αναθεματίζουν το μνημόνιο, ακόμη και αυτοί που το ψήφισαν και έβαλαν την χώρα στην διαδικασία του τυραννικού δανεισμού. Από κοντά και οι φερέλπιδες των κομμάτων προερχόμενοι από διάφορους επαγγελματικούς χώρους, γιατί πολύ απλά η μπίζνα της πολιτικής είναι από τις πιο ασφαλείς μεθόδους αποκόμισης ρευστού σε λίγο σχετικά χρονικό διάστημα. Οι παρατρεχάμενοι είναι πολλοί, το παζάρι πλούσιο, η προσφορά μεγάλη, η αποκομιδή τεράστια αναλόγως με την κρίση. Όλοι αυτοί που λανσάρονται στα κανάλια και τα έντυπα δεν είναι παρά η νέα ευλογημένη γενιά της αποσιώπησης των πραγματικών αιτίων της κρίσης, οι νέοι κήρυκες των απανταχού υποσχέσεων για μια άλλη Ελλάδα που τάζουν εδώ και δεκαετίες από τα μπαλκόνια, καταδικάζοντας παράλληλα τεχνηέντως την εκάστοτε παλαιά κομματική φρουρά, γιατί έτσι επιτάσσει το καθήκον και οι νέοι υπολογισμοί των ψήφων. Κοινώς, αγαπητοί αναγνώστες, «ρίχνουμε και από ένα βλέφαρο» στις παλιές αμαρτίες αλλά εμείς δεν είμαστε λερωμένοι ακόμα. Με λίγα λόγια, εξοβελίζουμε τους μέχρι τώρα κήρυκες της «άλλης Ελλάδας» στο βωμό των νέων συμφερόντων από κόμματα – κομήτες της μνημονιακής  εποχής, που σπεύδουν να επωφεληθούν από την πίτα του νεοφιλελευθερισμού. Και είναι όχι απλά πολλοί οι επιθυμούντες, που στο σύνολο ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Υπάρχει όμως κανείς από αυτούς που θα αποδώσει ευθύνες σε όλους αυτούς που εξέθρεψαν εδώ και καιρό την δεξιόστροφη πορεία της κοινωνίας; Περισσεύει κάποιος από όλον αυτό τον κομματικό συρφετό που μπορεί να αναλογιστεί τι σημαίνει για την Ελλάδα του 2014 να είναι τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή και οι όποιες παραφυάδες της και σύνδεσμοί της τύπου Μπαλτάκου και σία; Η απάντηση θα είναι δυστυχώς και πάλι αρνητική. Αυτοί όλοι που σπεύδουν να υφαρπάξουν την ψήφο δεν έχουν καιρό να σκεφτούν για τις κοινωνικές παρενέργειες, δεν έχουν χρόνο για βαθυστόχαστες κοινωνικές αναλύσεις, γιατί όπως λένε έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι. Δεν περισσεύει ούτε μια στιγμή περισυλλογής για όλη αυτή την δεξιόστροφη πορεία, που για μερικούς από αυτούς είναι και θεμιτή. Έτσι περνούν οι μέρες και οι ώρες βασανιστικά για όλους αυτούς που έτυχε να βρουν το χρόνο και να εκφράσουν όλες αυτές τις απορίες. Έτσι απλά αναρωτιούνται πολλοί γιατί ενώ υπήρχαν οι λύσεις, έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ, να αποθεώσουμε τον νεοοσυντηρητισμό και να δοξάσουμε το παλιό ολοκληρωτισμό γιατί πολύ απλά τα χρόνια εκείνα φαντάζουν ψεγάδια μπροστά στην νέα παρακμή. Και το φαινόμενο αυτό συγκλονίζει ακόμη, μιας και οι ολοφυρόμενοι για τα συνεχή σκάνδαλα δεν έχουν να προτείνουν παρά έναν νέο ολοκληρωτισμό και η ιστορία τραβά την δραματική της πορεία. Υπάρχει σημείο όπου κάποιοι θα μπορέσουν να σταματήσουν ετούτη την κατηφόρα; Υπάρχουν, άραγε, εκείνες οι δυνάμεις που θα αντιστρέψουν την πορεία; Σε τελική ανάλυση – για να επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα -  ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να πείσουν για τις αγαθές τους προθέσεις και την δημοκρατική τους παιδεία λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου; Απάντηση: από τα κόμματα, κανείς. Η συνταγή είναι γνωστή και δοκιμασμένη, όσο και αν κάποια νέα κόμματα προσπαθούν  να πείσουν πως διαφέρουν. Και πολίτες διαθέσιμοι όμως δεν υπάρχουν πια. Μόνη διέξοδος; Η αυτοοργάνωση των πολιτών, οι αυτόνομες  πρωτοβουλίες εξυγίανσης πρώτα των αυτοδιοικητικών – του πυρήνα της κοινωνικής ζωής – και έπειτα η λήψη αποφάσεων σε μεγαλύτερο επίπεδο. Ουτοπία; Μα οι πολίτες έχουν ήδη αυτοοργανωθεί σε πολλά επίπεδα  κατά την διάρκεια της κρίσης. Έχουν συστήσει αμάδες αλληλοβοήθειας, εθελοντισμού στα πλαίσια της Δημοκρατίας. Γιατί όχι λοιπόν και σε πολιτειακό επίπεδο;  Οι μέρες όμως, θα έλεγε κάποιος, περνούν και οι εκλογές πλησιάζουν – η απόφαση πρέπει να παρθεί. Καλώς. Ας πράξει ο καθένας ότι επιθυμεί. Ας επιλέξει όποιον θέλει και ας ρίξει την ψήφο του γιατί κάποιος τον έχει πείσει. Ίσως κάποιοι κατορθώνουν ακόμη και κυβερνούν με την μειοψηφία. Ίσως κάποια κόμματα πείθουν ακόμη πολίτες, παρά το γεγονός ότι η αποχή θα κυμανθεί και πάλι σε επίπεδα – ρεκόρ.  Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι λύσεις υπάρχουν και αποκαλύπτονται στα τραπέζια των αποφάσεων. Στο όνομα της δήθεν εξυγίανσης και πραγματικής κάθαρσης. Πολύ απλά για τον λόγο του ότι σκάνδαλα δεν έπαψαν να υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Και κοντά σε αυτά, η δημιουργία νέων κομμάτων δεν έκανε τίποτε το ουσιαστικό στην κατεύθυνση του κοινωνικού εκδημοκρατισμού.   

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Υποσχεσιολογία, κάλπες & αμνησία

Μέρος της κρίσης είναι όλοι αυτοί που λένε πως από αύριο τα πράγματα θα μπούνε σε μια σειρά και πως αυτό που έπρεπε να γίνει – έγινε, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Όλοι αυτοί που τώρα σπεύδουν να υποβάλλουν την υποψηφιότητά τους στις εκλογές του Μάιου, λες και οι πολίτες δεν έχουν μνήμη αλλά πάνω απ΄όλα συνείδηση. Τις εποχές της συγκαλυμμένης υποκρισίας που μετρά την δύναμή της από τις ψήφους και τις εκάστοτε πολιτικές επιλογές της κάλπης, τις ημέρες της ανάλγητης υποσχεσιολογίας για ένα κράτος – προστάτη των κοινωνικών τάξεων, τα κόμματα μπαίνουν στην σειρά για να εξαγγείλουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα προγράμματά τους. Σε αυτούς που γυρνούν την πλάτη, επιχειρηματολογούν πως δεν είναι όλοι ίδιοι και πως σε καμία περίπτωση ο πολίτης δεν θα πρέπει να τα βάζει όλα στο ίδιο τσουβάλι. Σε αυτούς που έχουν πληγεί, σπεύδουν να τους διαβεβαιώσουν πως μέχρι εδώ ήταν, πως είτε θα καταργήσουν τα μνημόνια, είτε θα τα διατηρήσουν με άλλο τρόπο.  Απολογητικοί καθώς είναι μετά τις κοκορομαχίες του ούτως ή άλλως υποβαθμισμένου κοινοβουλίου, επικαλούνται «οικονομικά θαύματα» άλλων εποχών, όταν οι άνθρωποι είδαν ελπίδα στις στάχτες των παγκοσμίων πολέμων. Και είναι αλήθεια: Στα ερείπια των πόλεων, στις βομβαρδισμένες περιοχές με τα εκατομμύρια θύματα των εθνικιστικών παραληρημάτων, κάποιοι επιζώντες εμπιστεύτηκαν την τύχη τους στα ίδια αφεντικά που σχεδίασαν τους πολέμους και την μαζική εξόντωση. Και έγινε ακολούθως η Κοινωνία των Εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και το σιδηρούν παραπέτασμα, έτσι απλά για να θυμίζει στον κόσμο ότι πραγματικά οι πολίτες διαφέρουν μεταξύ τους. Μετά την κατάρρευση της γραφειοκρατίας, ήρθε η περεστρόικα και ο θρίαμβος του δυτικού μοντέλου, που δεν άργησε όμως και αυτό με τα χρόνια να καταρρεύσει. Για να φτάσουμε στο σήμερα μετά από πολλές δεκαετίες, να υφίσταται ένας αρχέγονος ημι-διαλυμένος καπιταλισμός, που δεν γνωρίζει από φτώχεια και στέρηση γιατί πολύ απλά αυτός τις δημιουργεί, ένα σύστημα που τράφηκε από τις αλχημείες της πάλαι ποτέ «δοξασμένης» σύρραξης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, στην βάση της κοροϊδίας περί παγκόσμιας ισορροπίας λόγω των πυρηνικών. Το παραμύθι αυτό που χώνεψαν για δεκαετίες τα εκατομμύρια των πολιτών , έρχεται τώρα να επαναληφθεί με την ανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας με δικτάτορες τύπου Πούτιν ή χαρακτηριστικούς πλανητάρχες τύπου Ομπάμα, σύμφωνα με το αμερικάνικο έθιμο  της εξαγωγής των εσωτερικών αμερικανικών προβλημάτων. Από κοντά και η καταϊδρωμένη ΕΕ που δεν σταματά να κηρύττει σε όλους τους τόνους ότι οι ευρωπαίοι μπορούν να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, με επιχειρήματα περί δοκιμής εξεύρεσης λύσεων στον ευρωπαϊκό Νότο μέσω τρόικα και  περικοπών. Αυτή είναι η εικόνα, φίλες και φίλοι. Αυτοί ακριβώς είναι όσοι θα σας ζητήσουν εναγωνίως την ψήφο για την συνέχιση των ευρωπαϊκών πολιτικών ή για την έξοδο από αυτές χωρίς το παραμικρό σχέδιο για την επόμενη μέρα. Με λίγα λόγια, μεγάλη εξακολουθεί να είναι η αμνησία από τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν δεν το είχαν σε τίποτα Ανατολή και Δύση να πατήσουν το κόκκινο κουμπί καταστρέφοντας τα πάντα. Και αν κάποιοι αναμιμνήσκονται την περίφημη «ισορροπία του τρόμου» ως άλλοθι, καλό θα είναι να θυμούνται πως κάποτε η Σοβιετική Αυτοκρατορία ήταν μια μεγάλη Βόρεια Κορέα που όλοι σήμερα καταδικάζουν ή μια Κίνα όπου οι αντιφρονούντες κλείνονται στις φυλακές με συνοπτικές διαδικασίες και η εξαθλιωμένη εργασία αποφέρει τεράστια κέρδη στους κινέζους νέο-καπιταλιστές με άρωμα σταλινισμού. Για τους δε θαυμαστές της Δύσης, αρκεί να θυμηθούμε τις ναπάλμ του Βιετνάμ και την τραγωδία στο Ιράκ για να καταλάβουμε περί ποιας ειρήνης μιλούν. Η Ευρώπη, όμως, θα πουν οι θαυμαστές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, απέχει παρασάγγας απ΄όλα αυτά. Σωστά. Ο ευρωπαϊκός Νότος και η τεράστια φτώχεια δεν αξίζουν της ελάχιστης αναφοράς από τα χείλη του κάθε Μπαρόζο ή Μέρκελ.  Οι Ευρωπαίοι καλοθελητές έχουν τη λύση: Περικοπές και φορολόγηση των πάντων εις το διηνεκές. Με λίγα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, όλοι αυτοί που δεν είναι μόνο μέρος του προβλήματος, όπως είπα στην αρχή, αλλά το ίδιο το πρόβλημα, θα έρθουν να σας ζητήσουν την ψήφο. Αν κάποιος τους γυρίσει την πλάτη, θα τον κατηγορήσουν για ισοπέδωση. Αν κάποιος τους φωνάξει, θα τον επιπλήξουν για λαϊκισμό. Στο τέλος, αυτό που θα γίνει θα είναι να πετύχουν για άλλη και φορά την προσέλευση αρκετών, γιατί υποτίθεται πως κάποιοι πρέπει να γίνουν ευρωβουλευτές με παχυλούς μισθούς και κάποιοι περιφερειάρχες. Εν ολίγοις, το πρόβλημα παραμένει και η λύση του ξεφεύγει από τις επιλογές των πολιτών. Γιατί πολύ απλά είναι γνωστή η τακτική των κομμάτων μετά τα πρώτα αποτελέσματα ή τις δημοσκοπήσεις. Όσο γνωστή είναι και η αμνησία αρκετών όταν επιλέγουν το κόμμα της αρέσκειάς τους. 

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Κομφορμισμός σε κοινή θέα

Συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς στην Ελλάδα η δεξιόστροφη πορεία της κοινωνίας – ενίοτε και ακροδεξιά  - συνεπικουρούμενη από μια κατακερματισμένη και στην καλύτερη περίπτωση αποπροσανατολισμένη αριστερά. Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης δημιουργούν νεφελώδεις σκέψεις για την συνέχεια αυτής της πορείας, που παρουσιάζει εμφανώς σημάδια νεοσυντηρητισμού, όταν τα πάντα εμπορευματοποιούνται ευλογημένα από μια κάστα επάρατων Δον-Κιχωτιστών, που φορούν το πέπλο της διαφάνειας και με σημαία  την ιδεολογική απομυθοποίηση μετατρέπουν σε αντικείμενα τις συνειδήσεις και την αντίσταση σε  ουτοπία. Λες και δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί ο κατεστημένος Τύπος, η ιστορία του κάθε επώνυμου μεταβάλλεται σε πρωτοσέλιδο και οι επιδόσεις της σεξιστικής αποχαλίνωσης λανσάρονται ως η καλά μασημένη τροφή στους πεινασμένους πολίτες. Η τροφή αυτή είναι δοκιμασμένη, με την συνταγή της επιβαλλόμενης σιωπής σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Το γεγονός και μόνο ότι κρέμονται όλοι από τα χείλη της εκάστοτε Μέρκελ για την καταβολή της δανειακής δόσης αλλά και του κάθε στοχαστικού αντιμνημονιακού πολιτευόμενου, που σερβίρει χωρίς κόπο τις «λεβέντικες» απόψεις περί εθνικής παλιγγενεσίας, δείχνει μια κοινωνία σε μαρασμό και πολίτες υπό την επήρεια γενικευμένου κομφορμισμού. Όλοι πλέον κατέχουν την «μοναδική αλήθεια» σε εποχές μεγάλης λιτότητας και σπεύδουν οικειοθελώς να βοηθήσουν τον συνταξιούχο, που ασθμαίνει υπό το βάρος των εκάστοτε περικοπών. Αναμιμνησκόμενοι την τεχνητή ευημερία των δοξασμένων δεκαετιών, όπου ο καθένας χώνευε χωρίς πολλά – πολλά τις χαρισματικές απολαύσεις του ασύδοτου καταναλωτισμού με την συνδρομή του πλαστικού χρήματος ακόμη και σε περιπτώσεις εορτοδανείων  ή διακοπών, οι πολίτες της μικρομεσαίας, κυρίως, τάξης ολοφύρονται για τα χαμένα προνόμια και τα βάζουν με όλους, λες και δεν γνώριζαν πως γίνεται η δουλειά. Το γεγονός ότι τα φτωχά στρώματα έγιναν φτωχότερα και τα πλούσια - πλουσιότερα δεν απασχολεί σχεδόν κανένα. Όλη η ετυμηγορία αφιερώνεται στην ραγδαία μετακύλιση των μικρομεσαίων, αυτών που ξέμειναν με τα τζιπ και τα πολλών κυβικών τροχοφόρα. Λες και το ενδιαφέρον εξαντλείται στο τι θα απογίνει ο μικρομεσαίος, κανείς δεν κοιτά την ατμόσφαιρα στις φτωχογειτονιές όπου οι λούμπεν προλετάριοι έγιναν σκουπιδοφάγοι, κονιορτοποιημένοι από την κρίση μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση. Ναι, το ενδιαφέρον όλων περιορίζεται στις αναλήθειες και τα παραμύθια των οκτώ, που προβάλλουν αποκλειστικές ειδήσεις από τις τάξεις των πολιτευτών. Λες και ότι πιο επαναστατικό το πρεσβεύει ο εκάστοτε ΣΥΡΙΖΑ και ότι πιο συντηρητικό και επικίνδυνο κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή - που πάραυτα συγκινεί μεγάλο μέρος των χαμηλών οικονομικά στρωμάτων και που η ιστορία διδάσκει ότι αυτό συμβαίνει σε εποχές μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης που προκαλεί κοινωνική σήψη - η κοινωνική ποδηγέτηση φτάνει στο απόγειό της γιατί έτσι επέλεξαν οι διεθνείς τοποτηρητές. Οι αντιδράσεις μοστράρουν σκηνοθετημένες από τα ειδησεογραφικά δελτία, που αποκρυσταλλώνουν την επαναστατικότητα των μεγάλων μιντιακών τραστ, μονοπωλώντας το κοινωνικό ενδιαφέρον. Δεν είναι τόσο ότι παραπληροφορούν με τις εκπομπές συναδέλφων - ανίδεων από πλευράς ιστορικής γνώσης, αλλά ότι περιχαρακώνουν τον πολίτη σε αντιλήψεις περί του «μη χείρον βέλτιστον» και απόψεις περί του «πίστευε και μη ερεύνα». Ο από μηχανής Θεός είναι εδώ, είτε λέγεται τρόικα, είτε αντιμνημονιακό συρφετό που πιάνει από τα άκρα δεξιά και τελειώνει στα αριστερά. Η λύση  είναι να στραφούν τα κοινωνικά στρώματα σε εκδηλώσεις αποδοκιμασίας, αλλά μέχρι εκεί. Να μην προχωρήσουν δηλαδή σε κάτι περισσότερο που πιθανά οδηγήσει σε κάποιας μορφής αυτοέκφραση. Να μην ενστερνιστεί κανείς απόψεις περί μαζικών ξεσηκωμών των λαών της Ευρώπης, που ήδη στενάζουν υπό το βάρος της ανεργίας και της λιτότητας. Το θέμα είναι το κάθε πρόβλημα να μείνει αποκλειστικά εντός των συνόρων της κάθε χώρας και να μην διεθνοποιηθεί. Στο έργο αυτό, σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχει και η συστημική Αριστερά που περιορίζει τον διαμαρτυρόμενο στα καθημερινά, μιλώντας γενικά και αόριστα για το «ένοχο» κεφάλαιο. Στην Ελλάδα, λοιπόν, οι αντιδράσεις είναι κατευθυνόμενες και η ψήφος προεπιλεγμένη. Αν θεωρεί κανείς τα λεγόμενα αοριστολογίες, δεν έχει παρά να κοιτάξει τους τρόπους κοινωνικής διαφυγής και τα εγκλωβισμένα πολιτικά συνθήματα. Πέρα από την τύχη όμως της μικρομεσαίας τάξης κρίνεται και το μέλλον των φτωχών εξαθλιωμένων στρωμάτων που γίνονται πολλάκις βορά των υπερασπιστών του κοινωνικού εκφασισμού. Ο προσανατολισμός είναι σαφής και στην Ελλάδα, το έργο αυτό το έχει αναλάβει η Χρυσή Αυγή, από την στιγμή μάλιστα που της προσφέρθηκε και βήμα στο Κοινοβούλιο. Το αντιμνημόνιο, λοιπόν, βρίθει από υπερασπιστές εκ δεξιών και αριστερών. Την ίδια στιγμή, η συγχώνευση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προχωρά ασταμάτητα και το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται στο πως αλλά μέχρι που. Με αυτά και με αυτά, η συντηρητικοποίηση, που προανέφερα, μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε καλό δρόμο. Δεν απομένει παρά η ταφόπλακα με την συνδρομή της αποπροσανατολισμένης Αριστεράς. Κοινώς, με τις φωνές περί κατάργησης του μνημονίου αλλά διατήρησης του γνωστού στάτους που κάνει τον καθένα επιρρεπή στην απόλαυση των καταναλωτικών αγαθών. Το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν από δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς. 

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Επιχειρήματα, δημοσκοπήσεις εκλογές και στο βάθος ανάπτυξη

Όσο  δύσκολο είναι να είσαι ο πρωθυπουργός μιας χώρας που από την μια στιγμή στην άλλη είναι έτοιμη να καταρρεύσει, άλλο τόσο εύκολο είναι να βρεις τις δικλείδες ασφαλείας λίγο πριν την κατάρρευση και να δικαιολογείσαι στον κόσμο για τις εκάστοτε υπαναχωρήσεις που αγγίζουν τα όρια του παραλόγου. Όσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να περάσεις στους απελπισμένους πολίτες το μήνυμα πως έρχεται μια άλλη εποχή, γεμάτη  ελπίδες και αισιοδοξία, άλλο τόσο εύκολο είναι να τάζεις στον πεινασμένο καρβέλια, που τα ονειρεύεται αδώ και καιρό ως μάννα εξ΄ουρανού. Γιατί εκεί έχουμε φτάσει, σε εράνους κια συσίτια, σε προσφορές για αστέγους και φιλανθρωπίες μεγαλοεταιρειών και πολυεθνικών, που έχοντας πρώτα συμβάλλει στο έπακρο στην επιδείνωση της φτώχειας, έρχονται τώρα ως από μηχανής Θεοί να συνεισφέρουν από τα ανείπωτα κέρδη τους στην δυστυχία για λόγους marketing. Αυτή η αμοραλιστική θέση και στάση, η ασύδωτη κερδοφορία που συνοδεύεται από ελεημοσύνες και δήθεν καλές πρακτικές των εταιρειών, έχει ενίοτε θετικά αποτελέσματα για αυτές, αφού δεν είναι και λίγοι αυτοί που σπεύδουν να κταναλώσουν προιόντα εταιρειών που προσποιούνται πως μεριμνούν για τον αδύνατο. Το παιχνίδι τούτο, αυτή η απείρου κάλλους μεγαλοαπάτη σε εποχές στέρησης και ένδειας, λαμβάνει χώρα με τις ευλογίες των κυβερνώντων που κοουτσάρονται ακριβώς από τις μεγαλοεταιρείες προς όφελος των κάθε λογής «φυτευτών» δημοσκόπων, που έχουν με την σειρά τους να κερδίσουν από τα κόμματα. Όπως βλέπουμε, λοιπόν, η συμπαιγνία έχει αμέτρητους εμπλεκομένους και οι όροι της είναι επιεικώς ανεπανάληπτοι. Οι μόνοι που μένουν απέξω, βεβαια, είναι οι πολίτες και ειδικά αυτοί που αρνούνται να συνδράμουν σε αυτή την εξαπάτηση. Ο Αντώνης Σαμαράς πιστεύει πως με τις εκάστοτε επισκέψεις Μέρκελ θα πετύχει την σταθεροποίηση στην κορυφή, πείθοντας τους πολίτες πως οι θυσίες αποδίδουν πλέον καρπούς, πως τα χαράτσια έπιασαν τόπο. Βέβαια, παρά την όποια πρόοδο, οι περικοπές δεν παύουν, παρά το γεγονός ότι η λέξη ανάκαμψη έχει εδραιωθεί στο λεξιλόγιό του. Στο τέλος λοιπόν, η ουσία συμπυκνώνεται περίπου στα εξής: «Και θυσίες έγιναν, και περικοπές πραγματοποιήθηκαν, και οι τιμές δεν έπεσαν, και φτώχεια υπάρχει και για επιστροφή των υφαρπαχθέντων ούτε λόγος παρά τα όποια πλεονάσματα και.....στο βάθος του τούνελ....ανάπτυξη». Εκεί έχει φτάσει ο παραλογισμός, εκεί η ακατάσχετη φτηνή επιχειρηματολογία, εκεί η φλυαρία. Και κάθε φορά έξω από του Μαξίμου, τα μικρόφωνα να αναμένουν κάτι θετικό, μια δήλωση που θα επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στον κοινωνικό ιστό. Που όμως...Αυτές οι δηλώσεις γίνονται μονάχα την κατάλληλη στιγμή, όταν οι δημοσκοπήσεις είναι να βγούν και οι διαφορές να αμβλυνθούν. Σε τέτοιο ξεπεσμό βρισκόμαστε, σε απόλυτη παρακμή που συνοδεύεται από ευχολόγια της ντροπής. Το έργο όμως αυτό, που συχνά-πυκνά αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ο πρωθυπουργός, είναι πότε δύσκολο και πότε εύκολο. Δύσκολο γιατί απέναντί του δεν έιναι πλέον πολίτες που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου αλλά από την άλλη εύκολο όταν κάποιος ευρωπαίος εταίρος - και δη ευρωπαιάρχης σαν την Μέρκελ - στηρίζει την πολιτική του. Πότε λοιπόν δυσχεραίνει το έργο του Έλληνα πρωθυπουργού, και πότε η όλη ιστορία είναι μάλλον απλή. Για τον λόγο αυτό κανονίζονται συχνά και επισκέψεις υψηλών προσώπων ή προβάλλονται κατάλληλα πομπώδεις δηλώσεις περί επιτυχημένης επανεισόδου στις παγκόσμιες αγορές μιας χώρας που ακόμη δεν έχει μαζέψει τα κομμάτια της. Μιλώ για την χώρα αυτή όπου οι συνταξιούχοι είναι οι στυλοβάτες της μέσης ελληνικής οικογένειας, παρά το γεγονός ότι έχουν πληγεί και αυτοί ανεπανόρθωτα. Αναφέρομαι στον τόπο αυτό όπου το ξεπούλημα έχει την τιμητική του και αυτό βαφτίζεται πρόοδος. Όμως, όπως είπα, στόχος είναι η νίκη στις ερχόμενες εκλογές. Νίκη και μόνο νίκη για όλους τους επίδοξους διεκδικητές της εξουσίας. Το έργο που έχουν αναλάβει είναι πότε εύκολο και πότε δύσκολο: να πείσουν τις μάζες των εκλογέων πως αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά, το λένε άλλωστε και οι πληρωμένες δημοσκοπήσεις τους. Το αποδεικνύει, τονίζουν, ή ίδια η αγορά όπου για όσους έχουν ανάγκη, υπάρχουν και οι μεγαλοεταιρείες με την ανθρωπιστική τους πλευρά ή οι τράπεζες με την κοινωνική τους δράση, Το έργο λοιπόν των κάθε λογής επίδοξων εξουσιαστικών μνηστήρων φανταζει ενίοτε έυκολο αφού βρίσκουν τις λύσεις. Άλλες φορές όμως δυσκολεύονται να περάσουν το μήνυμα, γιατί πολύ απλά οι πολίτες δεν τρώνε πια κουτόχορτο με το να περιμένουν τις εκπομπές των αποκλειστικών στημένων γκάλοπ, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Κοινώς, μάλλον θα πρέπει να βρουν καινούργιες μεθόδους εξαπάτησης σε μια χώρα που δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξει τα τσιτάτα περί εικονικής ανάπτυξης. Μια χώρα – υπόδειγμα της virtual reality.  

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Κομπάρσοι στο έργο του ανοίγματος των αγορών για την Ελλάδα

Πανηγυρίζουν στην κυβέρνηση που μετά από τέσσερα χρόνια βγήκαμε, λέει, στις αγορές με αξιώσεις και μάλιστα με κέρδη από την αγορά ελληνικών ομολόγων. Ο πρωθυπουργός, λες και απευθύνεται σε κοινό με χαμηλή ευφυΐα, μίλησε ρεβανσιστικά απέναντι σε όλους αυτούς που τον λοιδορούσαν υποτίθεται όλο το προηγούμενο διάστημα, λέγοντας πως από τώρα ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση και πως η ανάπτυξη είναι πλέον γεγονός. Όχι απλά ένθερμος οπαδός της συνέχισης του μνημονίου αλλά και πιστός στον δρόμο που χάραξε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς έχει μεταβληθεί από καιρό σε έναν χαρισματικό μνημονιακό υπερασπιστή, ισχυριζόμενος πως μόνο κατ΄αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα θα βγει κάποια στιγμή οριστικά από την κρίση. Τι σημαίνει όμως έξοδος στις αγορές;  Σημαίνει πτώση της ανεργίας και δημιουργία θέσεων εργασίας αμέσως μετά το ξαφνικό ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών; Τα στοιχεία δεν το αποδεικνύουν, καθώς σύμφωνα με αυτά οι επενδύσεις στην Ελλάδα – εξαιρουμένων των ξεπουλημάτων σε εξευτελιστικές τιμές – όχι απλά δεν συμβαίνουν αλλά ακόμη και όταν αυτό γίνεται, οι όροι της επένδυσης δεν ευνοούν αφενός τους εργαζόμενους  και αφετέρου το ίδιο το ελληνικό κράτος. Οι επενδύσεις είναι ποσοστιαία ελάχιστες σε σχέση με τις στρατιές των ανέργων και υποαπασχολούμενων. Θα πει βέβαια ο πρωθυπουργός πως αυτό είναι  «λαϊκισμός» και  αντιδραστική επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται ακτά κόρον από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ μέχρι την Χρυσή Αυγή. Τι είδους αντεπιχείρημα όμως είναι αυτό και τελικά γιατί να ενδιαφέρει εάν τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να εκμεταλλευτούν πιθανά την όποια κρίση για αλίευση ψήφων λίγο πριν  τις εκλογές του Μαΐου; Οι πολίτες είναι αυτοί και μόνο αυτοί που αισθάνονται στο πετσί τους την παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας, τον τραπεζικό βρόγχο και τις αλλεπάλληλες υποσχέσεις για μια άλλη Ελλάδα που ποτέ δεν βλέπουν. Ρωτώ τον πρωθυπουργό λοιπόν:  Μέχρι πότε θα υφίσταται αυτή η ανεργία και η έλλειψη ρευστού από τις εγχώριες αγορές και πόση ακόμη υπομονή πρέπει να κάνουν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά; Πότε θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε οι νέοι να μπορούν να εργάζονται με λογικούς μισθούς, χωρίς να είναι πρακτικάριοι ή εθελοντές; Απαντήσεις επ΄αυτού σίγουρα δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρχουν για καιρό.  Την ίδια στιγμή στην χώρα θα εξακολουθούν να μιλούν κάποιοι για ανάπτυξη προβάλλοντας περήφανα τις νέες δηλώσεις των εταίρων που  αναφέρονται  σε «σοβαρή πρόοδο» και «αποδοτική άσκηση πολιτικής». Αυτά όλα όμως μακριά από τις θλιβερές εικόνες με τους νεοάστεγους λόγω οικονομικής κρίσης  και τους εξοβελισμένους σε απόλυτη ένδεια έλληνες πολίτες, που από μέρα σε μέρα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Θα το επαναλάβω: Δεν ενδιαφέρει τόσο αν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης έχουν κοινή ρότα αναφορικά με το μνημόνιο και αν συγχρονίζονται προεκλογικά λόγω αλίευσης ψήφων. Αυτό που απασχολεί πρωτίστως είναι το κατά πόσο η μέση ελληνική οικογένεια θα ωφεληθεί από την περιλάλητη έξοδο στις αγορές και κατά πόσο  αυτό θα συνοδευτεί με φοροελαφρύνσεις  ή φοροαπαλλαγές. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την σκληρή φορολογία στα ακίνητα και τα χαράτσια ακόμη και στα γιαπιά. Δεν είναι τόσο μακριά η εποχή που το δίλλημα «πτώχευση ή μνημόνιο»  δονούσε την ατμόσφαιρα, περισφίγγοντας τον πολιορκητικό  κλοιό  στα νοικοκυριά. Όλα όμως τώρα εξαίφνης πέρασαν, λέει, και ότι επιβάρυνση ήταν να γίνει – έγινε. Μου αρέσει αυτό: Επιβάρυνση…Οι περικοπές στις συντάξεις και η σχεδόν αποκλειστική στοιχειώδης διαβίωση από τις πενιχρές απολαβές των ηλικιωμένων σε ολόκληρα νοικοκυριά βαφτίζεται έτσι απλά «αναγκαστικό μέτρο» και οι παθόντες - ήρωες από τους κατά τα άλλα λαλίστατους εταίρους εις ότι αφορά το κούρεμα του χρέους. Οι λέξεις, βλέπετε, κάποια στιγμή χάνουν τη σημασία τους και αυτό που προέχει δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απερίσκεπτη προφορά τους. Η πείνα αποκαλείται απλά «θυσία», τα χαράτσια - μονόδρομος, λέξεις από μια άλλη εποχή όπου οι άνθρωποι που χειρίζονται το λόγο δεν σκέπτονται καν την βαρύτητά τους.  Το μόνο που γνωρίσουν καλά είναι να κάνουν την  μικρή είδηση – μεγάλο θέμα και να μεγιστοποιούν τους πολιτικούς ελιγμούς. Στο μόνο που είναι καλά εκπαιδευμένοι από χρόνια είναι να τροφοδοτούν την κοινή γνώμη με ελπίδες για ένα αύριο που αναβάλλεται εις το διηνεκές. Γιατί μη μου πείτε πως ξαφνικά άνοιξαν οι αγορές για την χώρα, που μόλις πριν λίγο την ήθελαν εκτός ευρωζώνης …Τείνουν να πιστέψουν ακόμη και οι ίδιοι πως αυτά που λένε έχουν σχέση με την πραγματικότητα, με τις αγορές, την  ρευστότητα, τον πληθωρισμό και την ανεργία. Φτάνουν σε σημείο να πουν ότι  είμαστε σε αναπτυξιακή πορεία, όπως περήφανα λέει ο Αντώνης Σαμαράς, όταν μόλις πριν από λίγο καιρό οι εταίροι μας κράδαιναν την σπάθη των μνημονιακών μας δεσμεύσεων και τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη αποδοκίμαζαν τις εκβιαστικές τροικανές πρακτικές . Γίνονται, με λίγα λόγια, και οι ίδιοι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού όταν οικειοποιούνται σε τέτοιο βαθμό τον ρόλο τους ως κομπάρσοι που μάλλον ξεπερνούν τα όρια. Όμως τον αγαπούν το ρόλο αυτό και ας μην τους δίδεται ποτέ η δυνατότητα να πρωταγωνιστήσουν στην υπόθεση της πολυθρύλητης εξόδου της χώρας στις διεθνείς αγορές. Τον αγαπούν γιατί πολύ απλά δεν θα αποφασίσουν ποτέ εκείνοι για το μέλλον της χώρας, πράγμα που θα τονίσουν με έμφαση εάν κάτι πάει στραβά.

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Επιστροφή στις αγορές, επίσκεψη Μέρκελ & τήρηση των συμφωνηθέντων

Μόλις πριν από λίγο καιρό είχα γράψει ότι οι Γερμανοί μας θέλουν στην ευρωζώνη αν και δεν φοβούνται τις παρενέργειες πιθανής εξόδου μας, και την ίδια στιγμή πιέζουν για τον χρόνο, αρνούμενοι επιπλέον παράταση για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.  Μπερδεμένη αρκετά η συμπεριφορά τους απέναντι στην κρίση που μας ταλαιπωρεί εδώ και καιρό, την μια λένε μας θεωρούν απαραίτητους, και την άλλη πως μπορούν να κάνουν και χωρίς εμάς. Την ίδια στιγμή εξαγγέλλεται η πανηγυρική επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές, προκαλώντας τριγμούς στο εσωτερικό της χώρας, που ούτως ή άλλως είναι βυθισμένη σε βαθιά φτώχεια. Παρά το γεγονός ότι το κλίμα φαίνεται προσωρινά να αλλάζει προς το καλύτερο, κατά την άποψη του πρωθυπουργού, κανείς δεν διασφαλίζει στους Έλληνες πολίτες πως η συνέχεια θα είναι προς θετική κατεύθυνση. Εις ότι αφορά τους γερμανούς λοιπόν και τις συχνές επισκέψεις τους στην Ελλάδα αλλά και την επανειλημμένη παρουσία της Μέρκελ, η όλη ουσία έγκειται στην συνεργασία των δύο χωρών, την παροχή της γερμανικής τεχνογνωσίας, και την επενδυτική κλιμάκωση από την πλευρά της μεγαλύτερης δύναμης στην ευρωζώνη. Οι Γερμανοί έχουν από καιρό ξανοιχτεί επενδυτικά στις χώρες του νότου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Όμως πέρα από αυτά, υπάρχουν και οι αντιφατικές δηλώσεις τύπου Σόιμπλε που από την μια στιγμή στην άλλη ούτε που θέλει να ακούσει για κούρεμα του χρέους, ξεκαθαρίζοντας ότι όπως όλες οι χώρες, έτσι και η Ελλάδα πρέπει να βάλει τάξη στα οικονομικά της και γενικότερα να νοικοκυρευτεί! Οι Γερμανοί λοιπόν φαντάζουν ως προστάτες αλλά και αυστηροί ελεγκτές της ελληνικής δημόσιας ζωής. Ακόμη και τώρα που η Ελλάδα υπουτίθεται βγαίνει στις αγορές. Είχα πει και παλαιότερα ότι το γερμανικό μήνυμα είναι σαφές: περισσότερα μέτρα, περισσότερες μειώσεις, αδιάκοπη και χωρίς χρονοτριβή τήρηση των δεσμεύσεων και τάχιστη εκπλήρωση των εντολών της τρόικα. Αυτού του είδους οι υποδείξεις που συνοδεύονται βέβαια από τεχνητές πανηγυρικές ρήσεις για τα όποια θετικά βήματα, προκαλούν το λιγότερο σύγχυση και ανησυχία. Η «γραμμή» βέβαια είναι προς την στήριξη της Ελλάδας, οι συνεχιζόμενες όμως ανακοινώσεις δεν βοηθούν στο παραμικρό. Έτσι οι Έλληνες πολίτες βλέπουν από την μια ευχαριστημένο τον πρωθυπουργό, από την άλλη όμως δεν αισθάνονται και τόσο ασφαλείς. Με αλλεπάλληλες αντιφάσεις σε δηλώσεις και συνεντεύξεις τους, οι Γερμανοί πολιτικοί δίνουν το στίγμα της επόμενης μέρας  για την Ελλάδα, που μόνο ασφάλεια δεν παρέχει. Είχα πει όμως και παλιότερα ότι καλό θα ήταν σκεφτούν σε ποια χώρα απευθύνονται και με ποιους συνδιαλέγονται. Πολύ απλά διότι Ελλάδα δεν είναι η μόνο η θλιβερή εικόνα του κοινοβουλίου.  Ελλάδα δεν σημαίνει μόνο κακές ειδήσεις, δεν σημαίνει ούτε διαφθορά ούτε αδιαφάνεια. Αυτό βέβαια ότι θα πρέπει να ενθαρρύνει όσους υποβάλλονται συχνά σε υπερπατριωτικές ονειρώξεις, δεν θα πρέπει όμως κανείς Γερμανός πολιτικός να λοιδορεί τον τόπο που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε με το πρότυπο της αρχαίας Αθήνας η άμεση – και το διευκρινίζω αυτό για τους εγχώριους υπερεθνικιστές - δημοκρατία. Θα πει κανείς, μακρινό παρελθόν  είναι αυτό, δεν έχει σχέση με το ελληνικό σήμερα. Σωστά. Άλλη τόση σχέση όμως έχει και η Μέρκελ, για παράδειγμα, με τους θεωρητικούς της φιλοσοφικής σχολής της Φρανκφούρτης. Όμως η ιστορία είναι ιστορία. Και οι ηγεσίες τεχνηέντως την παρακάμπτουν. Πολύ περισσότερο την εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου τα πάντα ισοπεδώνονται. Την εποχή όπου οι ηγέτες του νεοσυντηρητισμού ταξιδεύουν από την μια χώρα στην άλλη για να εκθρέψουν απλά την κοινωνική φίμωση σε όλα τα επίπεδα. Αυτό κάνει για άλλη μια φορά η Μέρκελ, που αντί να επισκέπτεται την Πνύκα και την αρχαία Αγορά, προτιμά να χτυπά φιλικά στον ώμο τον Έλληνα πρωθυπουργό ως δείγμα ιδεολογικής αλληλεγγύης. Κάτι που θα επαναλάβει και τώρα, μαζί με ολοένα και περισσότερες υποσχέσεις για το αύριο, αφού η Ελλάδα έχει πρώτα επιστρέψει στις αγορές και οι φόροι έχουν πνίξει τον κόσμο. Γιατί άλλο συμφωνίες και επενδύσεις, και άλλο πολιτισμός και δημοκρατία. Άλλο φτώχεια και ένδεια, και άλλο οικονομικοί ή επενδυτικοί στόχοι. 

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Υπόθεση Μπαλτάκου, μυστικά παζάρια & συνομωσιολογικές πρακτικές

Η υπόθεση Μπαλτάκου και οι σχέσεις του με την Χρυσή Αυγή, η επίσημη τοποθέτησή του για το επίμαχο βίντεο, οι δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων αλλά και τα ίδια τα προεκλογικά τερτίπια της ακροδεξιάς στον αγώνα της για την ολοένα και περισσότερη εξασφάλιση ψήφων από τις μάζες των απογοητευμένων, αποδεικνύει πως βρισκόμαστε πια εγκλωβισμένοι σε επικίνδυνους ατραπούς, με ότι αυτό σημαίνει για τα τεχνάσματα της αστικής δημοκρατίας. Τα κόμματα συνεχίζουν να παίζουν στις πλάτες των πολιτών, που αμέριμνοι πέφτουν από την μία πελατειακή αγκαλιά στην άλλη στις δημοσκοπήσεις. Η αλίευση ψήφων, ο κεντρικός στόχος της κάθε «αποκάλυψης», που γίνεται κάτω από την μύτη της κυβέρνησης, η οποία κατηγορείται για αλχημείες αλλοίωσης του ποσοστού της Χρυσής Αυγής, δεν υπολογίζει ούτε ξεμπροστιάσματα ούτε μαγειρέματα κάτω από το τραπέζι. Και μιας και η δεξαμενή της ακροδεξιάς και των όποιων νεοναζί μεγαλώνει επικίνδυνα σε καιρούς όπου οι πολίτες θα έπρεπε να καταφεύγουν σε αμεσοδημοκρατικές πρακτικές καταπολέμησης του πάσης φύσεως ολοκληρωτισμού, και ενώ τα πλήθη των πτωχευμένων οικογενειών δεν θα έπρεπε να παρακαλούν για ένα κομμάτι ψωμί άλλα να αξιώνουν επιτακτικά την αποκατάσταση της αδικίας, η επικαιρότητα ασχολείται με τις μυστικές συζητήσεις Μπαλτάκου και Κασιδιάρη ελέω ή εις γνώσιν κυβερνητικών στελεχών που ασχολούνται με την στρατηγική του κόμματος. Οι απαντήσεις περί «αλίευσης πληροφοριών από την επικίνδυνη ακροδεξιά» αλλά και οι βεβιασμένες κινήσεις από την ΝΔ, δείχνουν πως εδώ κάτι πολύ μεγαλύτερο συμβαίνει, κάτι που διαμείβεται στις πλάτες ανυποψίαστων πολιτών, που σπεύδουν πάραυτα να στηρίξουν κομματικούς μηχανισμούς όταν φαίνεται καθαρά με ποιο τρόπο το όλο σύστημα αλίευσης ψήφων λειτουργεί στην εντέλεια. Το όλο οικοδόμημα σείεται συθέμελα και οι μυστικές συμφωνίες δίνουν και παίρνουν όταν ο κόσμος υποφέρει και οι γειτονιές ερημώνουν από ζωή. Θα έλεγε κανείς πως βιώνουμε έναν πολιτικό εκβιασμό λίγο καιρό πριν τις κάλπες, έναν εκβιασμό που βάζει σε δοκιμασία όλους τους συμμετέχοντες με την όλη διαδικασία των μυστικών παζαριών, όπου οι θύτες γίνονται θύματα και το αντίστροφο. Εύγλωττη η απορία πολλών πολιτών για το μέλλον αυτής της χώρας με τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και ανταλλάγματα στο πολιτικό πεδίο. Όχι, όμως. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο παρά μια ακόμη μαχαιριά στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, οι μηχανισμοί της οποίας πιάνονται στον ύπνο από τις τσιρίδες των  όποιων νοσταλγών της χούντας και του φασισμού. Θέλω να πω ότι οι «όψιμοι» δημοκράτες δείχνουν απορημένοι από την δυναμική παρουσία των νεοναζί, που πατρονάρονται από μεγάλη μερίδα επίλεκτων συναδέλφων της δημοσιογραφίας του lifestyle και της καταστρατήγησης κάθε έννοιας δεοντολογίας. Δεν υπονοώ τίποτε περισσότερο παρά το εκφράζω ξεκάθαρα: αν οι ίδιοι οι πολίτες δεν βρουν τα κανάλια επικοινωνίας, αν οι γειτονιές δεν ξαναζήσουν την ζεστασιά άλλων εποχών, αν οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν πάψουν να χειραγωγούν τα ΜΜΕ, ωθώντας τα σε άκρως επικίνδυνα μονοπάτια που ο κιτρινισμός φαντάζει παιχνίδι, η όλη ιστορία με τα βιντεάκια θα φυλακίσει περαιτέρω τις ζωές και τις συνειδήσεις τους, μετατρέποντας τους σε απλούς θεατές της συντριβής κάθε έννοιας περί γνήσιας στάσης ζωής. Σκουπίδια καταναλώνουμε, αγαπητοί φίλοι, και όλοι αυτοί που κόπτονται πως η Δημοκρατία αντέχει όλες τις φωνές και που φυσικά δεν έχουν διαβάσει τον Επιτάφιο Περικλέους του Θουκιδίδη, είναι οι νέοι κυρίαρχοι του πληροφοριακού σοσιαλμιντιακού περιθωρίου που βρίθει από σχόλια, μιμήσεις συμπεριφορών και καρικατούρες της κάθε ελεεινολογίας που προκύπτει από την «σωτήρια» χρήση των smartphones. Κάποιοι θα πουν πως οι φιλολογίες περισσεύουν, πως η υπόθεση Μπαλτάκου συγκλονίζει το Πανελλήνιο και πως η Δημοκρατία έχει εχθρούς. Ναι, σίγουρα. Ποια είναι όμως αυτή η περιβόητη Δημοκρατία που ζει από τις παραφυάδες του δεξιού εξτρεμισμού και του ακραιφνούς ρατσισμού στις πλάτες προσφύγων και μεταναστών; Πόσο γρήγορα ξεχάστηκε ο Παύλος Φύσσας και οι αμέτρητοι χτυπημένοι αιτούντες άσυλο που κλείνονται στα σπίτια τους όταν πέφτει ο ήλιος; Πόσο αποκαλυπτικές και πρωτόγνωρες είναι οι συνομωσιολογικές πρακτικές  της ακροδεξιάς αλλά και οι «συμπάθειες» μεταξύ αντιπάλων κομμάτων;  Όταν το ΚΚΕ δέχθηκε την επίθεση στο Πέραμα, τότε μόλις ανακάλυψε την Χρυσή Αυγή. Όταν εκατοντάδες νέοι προέβαιναν σε αντιδιαδηλώσεις για να προστατέψουν τους μετανάστες από το μένος των νεοφασιστών, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά προσπαθούσε να αποποιηθεί πως συνδέεται με την όποια ακροαριστερά. Εν ολίγοις, το παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας, φίλοι αναγνώστες, παίζεται με κρυφά χαρτιά και στον βωμό της υφαρπαγής ψήφου. Αν τώρα όλα τους φαίνονται πρωτόγνωρα, βιβλιοπωλεία υπάρχουν αλλά και πλείστοι συγγραφείς που προειδοποιούσαν από χρόνια για την τωρινή κατάσταση. Η υπόθεση Μπαλτάκου είναι ένα ακόμη προκλητικό επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που κατασκεύασαν λίγο πριν τις εκλογές για να σκάσει παταγωδώς, να γίνει ντόρος και να παραμεριστεί η φτώχεια. Η ένδεια της αστικής Δημοκρατίας δεν αποκαλύπτεται τώρα αλλά από δεκαετίες, όταν τα επανειλημμένα  σκάνδαλα την κλονίζουν συθέμελα. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μνήμη και όχι αδιαφορία. Γιατί όσοι την οικειοποιήθηκαν, βρήκαν μπροστά τους κονδυλοφόρους της συμφοράς και στημένα γεγονότα από κόμματα που διψούν για εξουσία. Και κάθε φορά ήταν οι ίδιοι που κατέβαιναν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για τούτη την παρακμή, προερχόμενη είτε από αποκαλυπτικά  βίντεο και φωτό  είτε από  δήθεν συνταρακτικές αποκαλύψεις. 

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Ευρωπαϊκές επενδύσεις στην Ελλάδα για δημόσια διοίκηση – εκπαίδευση – διαδίκτυο σε αγροτικές περιοχές

Και κάποια καλά νέα από την ενασχόληση των ευρωπαίων εταίρων με την χώρα μας.  Είναι όπως λέμε, που και που έρχεται και κάτι ελπιδοφόρο έστω και αν δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις για σταθερή ανάπτυξη. Έστω και αν αυτές οι χρηματικές πρωτοβουλίες έρχονται μετά πολύ σκέψη και σκληρή φορολόγηση από την τρόικα των Ελλήνων πολιτών. Και το ζητούμενο βέβαια εις ότι μας αφορά είναι το πώς θα γίνουν οι αξιολογήσεις της εφαρμογής των προγραμμάτων - έργων αλλά και ποια θα είναι η πορεία υλοποίησής τους. Γιατί κάθε φορά που πέφτει χρήμα από την Ευρώπη, ανοίγει πάντα η όρεξη πολλών.
Επενδύσεις 390 εκ ευρώ με τρία έργα
Πράγματι, πριν από λίγες ημέρες, η Κομισιόν ενέκρινε τρεις σημαντικές επενδύσεις ύψους 389,4 εκατ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ), που αφορούν τον εκσυγχρονισμό ολόκληρης της δημόσιας διοίκησης, την απόκτηση σύνδεσης τόσο της δευτεροβάθμιας όσο και της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με το Διαδίκτυο, και την επέκταση της κάλυψης Διαδικτύου υψηλής ταχύτητας σε πάνω από 600.000 άτομα που ζουν σε αγροτικές και απομακρυσμένες περιοχές. Οι 3 επενδύσεις αποτελούν μέρος των προγραμμάτων «Ψηφιακή σύγκλιση», «Αττική», «Μακεδονία - Θράκη», «Θεσσαλία - Στερεά Ελλάδα - Ήπειρος» και «Κρήτη & νήσοι Αιγαίου» της ευρωπαϊκής περιφερειακής πολιτικής. Τα προγράμματα αναμένεται να είναι λειτουργικά έως τα τέλη του 2015, αλλά και κατά ένα μέρος της περιόδου 2007-2014. Τα τρία αυτά έργα τεχνολογίας των πληροφοριών και επικοινωνιών αναμένεται δημιουργήσουν περισσότερες από 1.100 θέσεις εργασίας κατά τη διάρκεια της εφαρμογής τους, ενώ θα δημιουργηθούν 280 μόνιμες θέσεις εργασίας μόλις τα έργα ολοκληρωθούν και είναι πλήρως λειτουργικά.
ΣΥΖΕΥΞΙΣ: αναβαθμισμένες ποιοτικές υπηρεσίες στους πολίτες/ 172 εκ ευρώ
Το έργο ΣΥΖΕΥΞΙΣ ΙΙ, με ευρωπαϊκές επενδύσεις ύψους 145,5 εκατ. ευρώ στο πλαίσιο του ΕΤΠΑ, θα αναβαθμίσει το μοναδικό τηλεπικοινωνιακό δίκτυο ολόκληρης της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Υποδομές τηλεπικοινωνιών υψηλής τεχνολογίας θα διασυνδέσουν περίπου 34.000 δημόσια κτίρια: υπουργεία, δήμους, νοσοκομεία, σχολεία και οργανισμούς του δημόσιου τομέα. Το έργο θα μειώσει το τρέχον κόστος λειτουργίας της ελληνικής διοίκησης κατά περίπου 50%: από 270 εκατ. ευρώ σε 148 εκατ. ευρώ ετησίως. Η συνολική επένδυση για το έργο αυτό ανέρχεται σε 172 εκατ. ευρώ. Η παροχή τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών (έργο Σύζευξις ΙΙ) θα βελτιωθεί με κοινές συμφωνίες-πλαίσια και θα τεθούν σε λειτουργία μηχανισμοί προκειμένου να εξασφαλιστεί ενιαία πολιτική τιμών σε ολόκληρη την ελληνική διοίκηση.
Ψηφιακό σχολείο: εκσυγχρονισμός πρωτοβάθμιας– δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης / 175 εκ.ευρώ
Υποστηρίζεται με ευρωπαϊκές επενδύσεις ύψους 146,6 εκατ. ευρώ στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης. Στόχος του είναι να εκσυγχρονίσει και να ψηφιοποιήσει σε σημαντικό βαθμό τα συστήματα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας, που αποτελεί έργο προτεραιότητας, (ένα από τα 181 που προσδιορίστηκαν από τις ελληνικές αρχές και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως ζωτικής σημασίας για την ανάκαμψη της Ελλάδας) με βάση τη στρατηγική του υπουργείου Παιδείας για το «Ψηφιακό Σχολείο». Το έργο συμπληρώνεται από δράσεις που συγχρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (ΕΚΤ). Περίπου 825.000 μαθητές θα ωφεληθούν από διαδραστικά συστήματα και εργαστήρια φορητών υπολογιστών στα δημοτικά σχολεία και τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και στα τεχνικά λύκεια (γνωστά στην Ελλάδα ως επαγγελματικά λύκεια και ιδρύματα) σε όλη την Ελλάδα. Η επένδυση προωθεί τη χρήση νέων τεχνολογιών, των ηλεκτρονικών δεξιοτήτων, τον ψηφιακό γραμματισμό και την ισότητα ευκαιριών όσον αφορά την πρόσβαση στη γνώση για όλους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Η συνολική επένδυση για το έργο αυτό ανέρχεται σε 174,4 εκατ. ευρώ.
Ευρυζωνικές υποδομές σε αγροτικές περιοχές: Μείωση ψηφιακού χάσματος στην ελληνική Περιφέρεια / 198.εκ ευρώ
Το εν λόγο έργο περιλαμβάνει επένδυση στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης ύψους 97,2 εκατ. ευρώ. Το έργο ενισχύεται οικονομικά και από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης με ποσό 46,6 εκατ. ευρώ. Στόχος του είναι να μειώσει το ψηφιακό χάσμα στις αγροτικές και απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας - σε μεγάλο βαθμό στη νησιωτική και ορεινή χώρα, μέσω της ανάπτυξης ενός καλωδιακού δικτύου οπτικών ινών. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 600.000 άτομα που ζουν σε περισσότερες από 5.400 αγροτικές και νησιωτικές περιοχές, δηλ. περίπου στο 40% της χώρας, θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε Διαδίκτυο υψηλής ταχύτητας. Η ευρυζωνική κάλυψη θα βελτιώσει το επιχειρηματικό περιβάλλον των ΜΜΕ, θα αυξήσει την παραγωγικότητα και θα προσελκύσει επενδύσεις στο μέλλον. Η συνολική επένδυση για το έργο ανέρχεται σε 198 εκατ. ευρώ και υλοποιείται μέσω μιας εταιρικής σχέσης ιδιωτικού-δημοσίου τομέα.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

To πολιτικό κατς στους διαδρόμους της Βουλής & οι άξιοι εκπρόσωποι του λαού!

Και να που το ελληνικό κοινοβούλιο μετατρέπεται σε ρινγκ, μιμούμενο τα κοινοβούλια γειτονικών χωρών, μετά την σύρραξη μεταξύ του υιού Μπαλτάκου και βουλευτών της Χρυσής Αυγής, μια αναμενόμενη εξέλιξη μετά τις επανειλημμένες υβριστικές επιθέσεις βουλευτών κατά άλλων βουλευτών ή την ενδυματική περιβολή τους που ενίοτε «συγκλονίζει», σκηνές άπειρου κάλλους που έχουν μεταβάλλει το κοινοβούλιο απλά σε καφενείο ή σε χώρο επίδειξης μόδας. Η κατάσταση αυτή  επικρατεί εδώ και καιρό και είναι απορίας άξιο πως μέχρι τώρα δεν είχαμε εκδήλωση σωματικής βίας. Με φράσεις πεζοδρομίου αλλά και επιχειρήματα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, το τωρινό ελληνικό κοινοβούλιο φαντάζει ως ο καθρέφτης και η μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, που έχει πέσει τόσο χαμηλά, όταν όλοι περιμένουν εναγωνίως τα κλικ από τα όποια γαργαλιστικά βιντεάκια των μπλογκς και των ιστοσελίδων, παρά την είδηση σαν είδηση, εμπλουτισμένη με το κατάλληλο ρεπορτάζ και διασταυρωμένες πληροφορίες. Η εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου  είναι ακριβώς εκείνη που συναντά κανείς τις Κυριακές στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, εν ολίγοις δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα το λανσαριζόμενο αντριλίκι και της λαϊκή δόξα των  γηπέδων που στενάζει από την «ευγενή άμιλλα» και τον «απαράμιλλο ανταγωνισμό». Δεν έχει και τόση σημασία ποιοι είναι οι βασικοί συντελεστές αυτού του πολιτικού κατς στο κοινοβούλιο, που αμαυρώνει την εικόνα της χώρας στους ευρωπαίους εταίρους και τους κάνει να γελούν όταν ζητάμε πίσω τα μάρμαρα. Περισσότερο είναι που φτάνει η κατάσταση σε τέτοιο σημείο που δεν έχει επιστροφή από τα νταηλίκια και τις φανφάρες των ημερών. Και ενώ κάποιοι μιλούν για ανάκαμψη, και ενώ ο πρωθυπουργός έχει βαλθεί να μας εκπλήξει με την εξαιρετική του ευγλωττία όταν αναφέρεται στους ρυθμούς ανάπτυξης από τους οποίους λείπουν φυσικά  οι στρατιές των ανέργων και των υποαπασχολούμενων, οι ξένοι επενδυτές κλείνουν το μάτι στην κακομοιριά της ελληνικής πολιτικής, παζαρεύοντας σε εξευτελιστικές τιμές τα φιλέτα της χώρας που μάλλον πάει για Κατάρ μεριά. Ένα πλούσιο, με λίγα λόγια, προτεκτοράτο των Ευρωπαίων εταίρων, με μεγαλουπόλεις της ασχήμιας, γειτονιές ένδειας και παρακμής αλλά και φημισμένων πολυεθνικών που αποτελειώνουν με συνοπτικές διαδικασίες την τοπική αγορά.  Όμως, όχι, λένε. Ετούτη  η χώρα έχει μέλλον και προοπτική. ‘Έχει ακόμη να δώσει σε πολλούς και πολλά, από τηλεοπτική εικόνα μέχρι γη, από παράδοση μέχρι lifestyle της συμφοράς. Σύσσωμοι οι Έλληνες πατριώτες εκστρατεύουν για να προβάλλουν τα εγχώρια good news και τις ελπίδες οικονομικής ανάκαμψης στα ευρωπαϊκά σαλόνια λόγω και της προεδρίας. Με μια γροθιά ανταλλάσουν ύβρεις στο κοινοβούλιο των άδειων εδράνων, γιατί πολύ απλά ο /η βουλευτής εμφανίζεται μόνο στην ψήφιση των νομοσχεδίων  και για τα λοιπά άλλοι βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Αυτή είναι η κατάσταση, αγαπητοί αναγνώστες, γιατί και μόνο η έλλειψη παιδείας αρκεί για την συντήρηση και παράταση ετούτης της πολιτικής οπερέτας. Στο παιχνίδι αυτό βέβαια συμμετέχουν και οι καναλάρχες, που σύσσωμοι προβάλλουν ακόμη και το κομμωτήριο της γειτονιάς εν ώρα υψηλής ακροαματικότητας, προκειμένου να έχουν έσοδα. Το όλο σκηνικό εμπλουτίζεται λοιπόν, αφενός από τον υφέρποντα ρατσισμό και γεμάτο διακρίσεις μέσο πολιτικό λόγο που αποκαλύπτει τις πραγματικές του διαστάσεις όταν οι προσβολές και τα κοσμητικά επίθετα διανθίζουν την ατμόσφαιρα της απρόσκοπτης «ανταλλαγής απόψεων», και αφετέρου από την συμπεριφορά πεζοδρομίου στους διαδρόμους της Βουλής, που κάνει τις καθημερινές αψιμαχίες των οδηγών στους δρόμους να φαντάζουν παιχνίδι. Και η ιστορία έχει και συνέχεια καθώς οι υποθέσεις, λέει, θα διαλευκανθούν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εκτός και αν τη λύση την βρουν κάποιοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι που επέλεξαν να ακολουθήσουν πολιτική καριέρα, συντονισμένοι στους ρυθμούς της εποχής. Εκτός και αν οι νέες γενιές βρουν κάτι διαφορετικό για να σατιρίσουν - στην επιεικέστερη των περιπτώσεων - ετούτο το συνονθύλευμα της  αμορφωσιάς που σέρνεται στους διαδρόμους της Βουλής με υψωμένες τις γροθιές, σε έναν αγώνα που οι οπαδοί δεν είναι χωρισμένοι από τα ΜΑΤ αλλά από την κατεύθυνση της ψήφου, που άλλοτε ρίχνεται συνειδητά και άλλοτε επιλέγεται ο κάθε τυχάρπαστος, επειδή ο ψηφοφόρος πρέπει σώνει και καλά να ασκήσει τα εκλογικά του δικαιώματα. Και το κακό είναι ότι αυτή την εικόνα την λούζεται και ο πολίτης που επέλεξε από καιρό να απέχει από τις όποιες «δημοκρατικές» οπερέτες. Το δράμα, κοινώς έχει πολλούς θεατές, η εκλογή των πανηγυρτζήδων της Βουλής  σαφώς λιγότερους. Γιατί πολύ απλά ακόμη και με μεγάλη εκλογική αποχή, η αστική δημοκρατία βρίσκει τρόπους να επιβιώνει.  

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Δίκτυο καταγραφής ρατσιστικής βίας: Έκθεση του καταγράφει 166 ρατσιστικές επιθέσεις με 320 θύματα εντός του 2013!

Το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας παρουσίασε την Τετάρτη 2 Απριλίου στην Αθήνα την  ετήσια έκθεση του για το έτος 2013αναφορικά με τα αποτελέσματα της  καταγραφής των περιστατικών ρατσιστικής βίας από τις οργανώσεις που συμμετέχουν στο Δίκτυο. Από τα αποτελέσματα της έκθεσης φαίνεται ότι το 2013 ήταν μια χρονιά – εφιάλτης, με πολλά περιστατικά ρατσιστικών επιθέσεων από τις νεοναζιστικές ομάδες κατά μεταναστών και αιτούντων άσυλο και με την Πολιτεία απούσα το μεγαλύτερο μέρος του έτους. Ακόμη και μετά τις προφυλακίσεις της ηγετικής ομάδας της Χρυσής Αυγής παρατηρούνται επιθέσεις κατά ξένων και μεταναστών. Η έκθεση περιέχει επίσης βασικές μεθοδολογικές διασαφηνίσεις σχετικά με τα εγκλήματα μίσους, καθώς  και τις θέσεις του Δικτύου σχετικά το νομικό πλαίσιο και τις θεσμικές και άλλες ελλείψεις. Παρατίθεται επίσης μία συγκεκριμένη δέσμη συστάσεων προς την Πολιτεία για την καταπολέμηση των εγκλημάτων μίσους. Κατά την περίοδο Ιανουαρίου – Δεκεμβρίου 2013, το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας κατέγραψε, μέσω συνεντεύξεων με τα θύματα, 166 περιστατικά ρατσιστικής βίας με τουλάχιστον 320 θύματα: τα 143 περιστατικά αφορούν μετανάστες ή πρόσφυγες, ενώ τα υπόλοιπα 22 ήταν κατά ΛΟΑΤ ατόμων και 1 εναντίον υπερασπίστριας ανθρωπίνων δικαιωμάτων (συνηγόρου θυμάτων). Ο αριθμός των θυμάτων παρουσιάζεται ιδιαίτερα αυξημένος, λόγω της καταγραφής του περιστατικού στη Νέα Μανωλάδα, όπου καταγράφηκαν 155 θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης με ρατσιστικό κίνητρο, κατά των οποίων πυροβόλησαν οι επιστάτες και τραυμάτισαν 35 από αυτά. Να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο Ιανουαρίου – Δεκεμβρίου 2012, το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας κατέγραψε, μέσω συνεντεύξεων με τα θύματα, 154  περιστατικά ρατσιστικής βίας τα 151 εκ των οποίων αφορούσαν μετανάστες ή πρόσφυγες ενώ σε 3 τα θύματα ήταν ευρωπαίοι πολίτες (1 Ρουμάνος, 1 Βούλγαρος και 1 Έλληνας).
Γεωγραφική κατανομή των κρουσμάτων
Τα 103 περιστατικά έλαβαν χώρα στην Αθήνα, κυρίως σε περιοχές του κέντρου όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, η Αττική, η πλατεία Αμερικής και άλλες περιοχές γύρω από την Ομόνοια, ενώ άλλα 8 καταγράφηκαν στο νομό Αττικής πέραν του Δήμου Αθηναίων. Επίσης, καταγράφηκαν 15 περιστατικά στη Θεσσαλονίκη, 15 στην Πάτρα, 1 περιστατικό με 155 θύματα στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, 5 στον Πειραιά, 5 στον νομό Ηρακλείου Κρήτης, 4 στα Χανιά, 2 στη Μυτιλήνη, ενώ καταγραφές υπάρχουν επίσης σε: Ρόδο, Λαμία, Κω, Κέρκυρα, Καβάλα, Γιαννιτσά, καθώς και εντός πλοίου που έπλεε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η πλειονότητα των περιστατικών έλαβε χώρα σε δημόσιους χώρους, ενώ αύξηση παρουσιάζουν τα περιστατικά που συνέβησαν σε χώρους κράτησης (23 περιστατικά μέσα σε αστυνομικά τμήματα ή κέντρα κράτησης μεταναστών). Το εύρημα αυτό, μαζί με την αύξηση των περιστατικών αστυνομικής ρατσιστικής βίας συνολικά, προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία (βλ. ειδική αναφορά στην ενότητα «Εμπλοκή ένστολων και δημόσιων λειτουργών στις επιθέσεις»). Αξίζει να σημειωθεί ότι, το κρίσιμο τρίμηνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την προφυλάκιση ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής με την κατηγορία ότι έχουν συγκροτήσει εγκληματική οργάνωση (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2013), το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας κατέγραψε 18 περιστατικά ρατσιστικής βίας
Χαρακτηριστικά των επιθέσεων
Η πλειονότητα των περιστατικών αφορά σωματικές επιθέσεις κατά αλλοδαπών, ενώ οι τύποι των εγκληματικών πράξεων είναι κυρίως βαριές σωματικές βλάβες (75 περιπτώσεις) και απλές σωματικές βλάβες (58 περιπτώσεις), συνδυαζόμενες ως επί το πλείστον με απειλές, εξύβριση, φθορά ξένης περιουσίας και κλοπές. Τα περισσότερα περιστατικά έλαβαν χώρα τις βραδινές ή τις πρώτες πρωινές ώρες.  Σημειώθηκαν επίσης 27 περιστατικά λεκτικής βίας (εξύβριση, απειλές), εκ των οποίων 1 συνδυάστηκε και με προσβολή θρησκείας, 1 με ασέλγεια/προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και 12 με αυθαίρετη προσαγωγή και κράτηση. Ακόμα, καταγράφηκαν 2 περιστατικά εμπρησμού και 3 περιστατικά διατάραξης οικιακής ειρήνης, συνοδευόμενα από απειλές και εξύβριση.
 Θύματα μετανάστες και πρόσφυγες
Τα θύματα τα οποία ήρθαν σε επαφή με τα μέλη του Δικτύου στα πλαίσια της καταγραφής ήταν 296 άντρες, 11 γυναίκες, 1 τρανς άνδρας και 12 τρανς γυναίκες.  Ο μέσος όρος ηλικίας των θυμάτων είναι τα 29 έτη.
Από την ομάδα μεταναστών και προσφύγων, τα θύματα προέρχονταν από το Αφγανιστάν (51), το Πακιστάν (11), την Αλγερία (4), το Μπαγκλαντές (164), την Αίγυπτο (4), το Μαρόκο (8), τη Σομαλία (3), το Σουδάν (6), τη Γουινέα (6), την Τυνησία (1), το Ιράν (6), τη Συρία (3), την Ερυθραία (1), το Κονγκό (4), τη Νιγηρία (6), τη Σενεγάλη (1), την Παλαιστίνη (1), την Ακτή του Ελεφαντοστού (3), την Αλβανία (1), την Μπουργκίνα Φάσο (3), την Γκάνα (1), τη Λιβύη (1), το Μαλί (2), τη Μαυριτανία (1), τη Νέα Γουϊνέα (1) και το Καμερούν (1). Επίσης, 2 θύματα ήταν πολίτες Βουλγαρίας, ενώ σε ένα περιστατικό δεν δηλώθηκε η καταγωγή.  Το νομικό καθεστώς των παραπάνω θυμάτων (κατά την περίοδο της καταγραφής τους από το Δίκτυο):  66 ήταν αιτούντες άσυλο, 4 αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, 14 με νόμιμη άδεια διαμονής, ενώ 213 ήταν χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα ή υπό καθεστώς απέλασης. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών τα θύματα αναφέρουν ως λόγο της επίθεσης το γεγονός ότι ήταν αλλοδαποί, και ότι στοχοποιήθηκαν λόγω της αλλοδαπότητάς τους ή/και κάποιου άλλου συναφούς χαρακτηριστικού όπως το χρώμα, η εθνοτική προέλευση ή η θρησκεία (η πλειοψηφία των αλλοδαπών θυμάτων ήταν μουσουλμανικής θρησκείας).  Από την ομάδα των ΛΟΑΤ ατόμων, το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας κατέγραψε, εντός του 2013, έξι (6) θύματα επιθέσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Πρόκειται για περιστατικά που αφορούν απειλές, εξύβριση και, σε μία περίπτωση, πρόκληση απλών σωματικών βλαβών. Καταγράφηκαν επίσης 16 θύματα ρατσιστικής βίας λόγω ταυτότητας φύλου. Τα περισσότερα από αυτά αφορούν τις αυθαίρετες προσαγωγές τρανς γυναικών στη Θεσσαλονίκη, στις οποίες πολλά άτομα θυματοποιήθηκαν πολλαπλά, καθώς προσήχθησαν σε τμήματα υπό εξευτελιστικές συνθήκες δύο ή και τρεις μέρες στη σειρά (βλ. ειδική αναφορά στην ενότητα «Εμπλοκή ένστολων και δημόσιων λειτουργών στις επιθέσεις»). Καταγράφηκαν επίσης 4 περιστατικά που αφορούν εξύβριση, απειλές και πρόκληση σωματικών βλαβών.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Πλεονάσματα & πραγματικότητα της αγοράς

Η κατάσταση στην χώρα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, η αγορά έχει καταρρεύσει και  την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός μιλά για πλεόνασμα αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι οι εποχές που θα ακολουθήσουν θα είναι πολύ σκληρές και με πολλές παρενέργειες. Όπου και να γυρίσει κανείς το βλέμμα του, βλέπει ανθρώπους προβληματισμένους να συζητούν ανελλιπώς για την κρίση και τα αλλεπάλληλα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα. Είναι κάτι σαν μνημόσυνο για μια χώρα που έχει προ πολλού παραδώσει το πνεύμα και που οι πολίτες της ψάχνουν απεγνωσμένα  τρόπους να  γλυτώσουν από τον αργό θάνατο. Σαν τα κοράκια πέφτουν οι ξένοι επενδυτές στην εγχώρια αγορά αναζητώντας το ποθητό ξεπούλημα στις αγοροπωλησίες. Οι εξαγορές προχωρούν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και οι αποκρατικοποιήσεις παίρνουν την μορφή χιονοστιβάδας. Την ίδια στιγμή, ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι δεν σκέπτονται απλά να μεταναστεύσουν, αλλά ξεκινούν ήδη τα διερευνητικά ταξίδια προς ανεύρεση εργασίας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κι μιλάμε για χαρισματικούς νέους, με πολλά εφόδια και ικανότητες. Την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες μιλούν για πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και τα μεσήλικα στελέχη των επιχειρήσεων απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, πληθαίνουν οι αιτούμενοι εργασίας σε οικονομικά ισχυρές χώρες της ευρωζώνης. Η ελπίδα για μια νέα Ελλάδα που ευαγγελίζονται οι κυβερνώντες πέφτει στο κενό και οι ευρωπαίοι εταίροι μιλούν υποτιμητικά για μια  χώρα - παρωδία. Παντού οι συζητήσεις για το ναυάγιο της Ελλάδας μονοπωλούν την επικαιρότητα και όλοι όσοι πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο, φαντάζουν επιεικώς ονειροπαρμένοι.  Η κρίση έχει πλέον επεκταθεί σε όλα τα επίπεδα και κανείς δεν μιλά για επιστροφή στις παλιές καλές εποχές. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που κερδοσκοπούν από την παρατεταμένη κρίση, κομπάζοντας στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις πως οι συνθήκες είναι οι καλύτερες δυνατές! Δεν θα μπορούσαν να λείψουν, τέλος, και οι ελάχιστοι καλοθελητές που θεωρούν τα μέτρα απαραίτητα, προκειμένου, λέει, να μπει σε τάξη η χώρα. Αυτοί και κάποιοι άλλοι αναποφάσιστοι, που είναι και οι ρυθμιστές της μικρής διαφοράς μεταξύ των δύο μονομάχων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που αναζητούνται κάθε φορά πότε από την μία παράταξη και πότε από την άλλη. Μπροστά μας λοιπόν η άνοιξη της κατάθλιψης αλλά και της αποκάλυψης των προθέσεων όλων όσων έχουν να προσθέσουν ακόμη επιχειρήματα προς δικαιολόγηση των παλαιών αμαρτιών. Η άνοιξη της θλίψης και της απογοήτευσης που φτάνει με γοργούς ρυθμούς και ο σκεπτικισμός δίνει την θέση του στην μελαγχολία και την φοβία για ένα αβέβαιο αύριο. Οι φωνές που προειδοποιούν για μαρτυρικό μέλλον δεν έχουν κοπάσει, σε πείσμα της κυβερνητικής λογικής που παραδίδει χωρίς πολύ σκέψη ότι έχει απομείνει σε τούτο τον τόπο. Ο πρωθυπουργός μάλιστα ελπίζει πως όλα θα πάρουν κάποια στιγμή τον δρόμο τους και η ιστορία θα κρίνει θετικά το έργο της κυβέρνησης που αποσόβησε, λέει, την χώρα από τον θανάσιμο κίνδυνο της χρεοκοπίας. Το έχουν εκφράσει  και παλαιότερα μεγαλοφώνως λαλίστατοι πρωθυπουργοί: «Η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα προβλήματα. Είναι οι αστείρευτες δυνατότητες της χώρας, οι ικανότητες του Ελληνισμού – το βλέπετε και διεθνώς. Μπορεί μέρος όσων ακούστηκαν να είχαν βάση, να ήταν αλήθεια, αλλά πολλοί βιάστηκαν να υποτιμήσουν τη θετική δύναμη της Ελλάδας και των Ελλήνων. Γιατί «Ελλάδα» είναι και διαχρονικά οι μεγάλες αρετές της πατρίδας μας, οι βαθιές αξίες που μας χαρακτηρίζουν. Είναι όλα αυτά που μας κράτησαν ζωντανούς και μας βοήθησαν, έτσι ώστε σήμερα να ανοίγει και πάλι ένας δρόμος σιγουριάς και αισιοδοξίας για ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα». Το μέλλον λοιπόν αυτής της χώρας διαγράφεται αναλόγως των οραμάτων των καθοδηγητών της. Στην προκειμένη περίπτωση, η καθοδήγηση συνοδεύεται από σωρεία μέτρων που δεν λένε να κοπάσουν. Και την αισιοδοξία του πρωθυπουργού δεν φαίνεται να την ενστερνίζονται οι πολίτες. Και αυτοί μιλούν για αρετές της πατρίδας, αστείρευτες δυνατότητες αλλά και βαθιές αξίες, όμως η τσέπη τους έχει αδειάσει  Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η οικονομική ανάκαμψη της χώρας δεν γίνεται με ευχολόγια, δεν υποτιμούν την δύναμή τους, από την μια, αλλά αναγνωρίζουν την οδυνηρή πραγματικότητα της αγοράς, από την άλλη. Με θεωρίες περί πλεονασμάτων δεν γίνεται προκοπή. Εκτός και αν είναι τόσο καιροσκόποι οι κυβερνώντες που αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα της αγοράς. Και μέσω των λόγων του πρωθυπουργού προσπαθούν  να στρέψουν το ενδιαφέρον των πολιτών στην εικαζόμενη οικονομική ανάκαμψη.

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Παιδιά με αναπηρίες & διακρίσεις στην εκπαίδευση

Τι καταγράφει έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με αναπηρίες και αυτά που ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες

Συνεχίζονται τα προβλήματα για τα παιδιά με ειδικές αναπηρίες σε όλη την Ευρώπη. Το θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό καθώς διαπιστώνεται έλλειμμα πρωτοβουλιών σε ότι αφορά την μαθησιακή προσαρμογή των παιδιών αυτών, σε μια Ευρώπη που έχει θέσει από παλιά στόχους για την εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρίες, σε πείσμα των κάθε είδους αποκλεισμών και μεροληπτικής μεταχείρισης. Οι διακρίσεις λοιπόν καθώς βλέπουμε δεν συμβαίνουν μόνο στην χώρα μας, που η κατάσταση ούτως ή άλλως είναι τραγική, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό αποκαλύπτει έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δημοσιεύθηκε πριν από λίγο καιρό. Η έκθεση με τίτλο «Εκπαίδευση και αναπηρία/ειδικές ανάγκες - πολιτικές και πρακτικές στον τομέα της εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης για τους φοιτητές με αναπηρίες και με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στην ΕΕ» εκπονήθηκε για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το ανεξάρτητο «Δίκτυο εμπειρογνωμόνων για τις κοινωνικές επιστήμες της εκπαίδευσης και της κατάρτισης» (NESSE).
Ανεπαρκής η υποστήριξη για τα παιδιά με αναπηρίες
Σύμφωνα με την έκθεση, παρά τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει τα κράτη - μέλη όσον αφορά την προαγωγή της εκπαίδευσης χωρίς αποκλεισμούς, τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και οι ενήλικοι με αναπηρίες εξακολουθούν να υφίστανται άδικη μεταχείριση. Πολλά παιδιά τοποθετούνται σε χωριστά ιδρύματα, ενώ εκείνα που βρίσκονται στο πλαίσιο συμβατικών εκπαιδευτικών θεσμών λαμβάνουν συχνά ανεπαρκή υποστήριξη, αναφέρει η έκθεση, η οποία καλεί τα κράτη - μέλη να εργαστούν εντατικότερα, προκειμένου να αναπτυχθούν συστήματα εκπαίδευσης χωρίς αποκλεισμούς και να αρθούν τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι ευάλωτες ομάδες όσον αφορά τη συμμετοχή και τη συμβολή τους στην εκπαίδευση, την κατάρτιση και την απασχόληση
Απομόνωση και κοινωνικός αποκλεισμός
Περίπου 45 εκατ. πολίτες της ΕΕ σε ηλικία εργασίας έχουν κάποια αναπηρία και 15 εκατ. παιδιά έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Από την έκθεση προκύπτει ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα άτομα αυτά δεν έχουν εκπαιδευτικές και εργασιακές ευκαιρίες. Παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες συχνά εγκαταλείπουν το σχολείο με λίγα ή καθόλου προσόντα, πριν από τη μετάβαση σε ειδική κατάρτιση που, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να παρεμποδίσει παρά να αυξήσει τις επαγγελματικές τους προοπτικές. Τα άτομα με αναπηρίες ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες είναι πιθανότερο να είναι άνεργοι ή οικονομικά ανενεργοί, ενώ ακόμα και εκείνοι που σημειώνουν σχετική επιτυχία στην αγορά εργασίας συχνά κερδίζουν λιγότερα σε σχέση με τα άτομα χωρίς αναπηρία, αναφέρει η έκθεση. Σε όλα τα κράτη μέλη, τα άπορα παιδιά (ιδίως τα αγόρια) των Ρομά, οι εθνικές μειονότητες και οι κοινωνικοοικονομικά μη προνομιούχες ομάδες αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο ποσοστό στα σχολεία μαθητών με ειδικές ανάγκες. Στην έκθεση διατυπώνονται αμφιβολίες κατά πόσον τα ειδικά εκπαιδευτικά συστήματα αυξάνουν την απομόνωση των μαθητών που ζουν ήδη σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού, μειώνοντας μάλλον παρά αυξάνοντας τις ευκαιρίες τους στη ζωή. Η έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά αυτά μπορούν να εγγραφούν σε κανονικά σχολεία, εάν υπάρχει μεγαλύτερη επένδυση στην ανάπτυξη των γλωσσικών δεξιοτήτων τους και μεγαλύτερη ευαισθησία στις πολιτιστικές διαφορές.
Διαφορές ανάμεσα στα κράτη - μέλη
Η έκθεση επισημαίνει, τέλος, τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των κρατών μελών όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσδιορίζονται τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, καθώς και το εάν τοποθετούνται σε κανονικά ή σε ειδικά σχολεία. Για παράδειγμα, στη Φλάνδρα (Βέλγιο) το 5,2 % των μαθητών με ειδικές ανάγκες φοιτούν σε ξεχωριστά ειδικά σχολεία, ενώ στην Ιταλία το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόνον 0,01 %. Τονίζεται επίσης ότι πρέπει να καταβληθούν μεγαλύτερες προσπάθειες για την εναρμόνιση των ορισμών και τη βελτίωση της συλλογής δεδομένων που να επιτρέπουν στις χώρες να συγκρίνουν τις προσεγγίσεις τους πιο αποτελεσματικά και να διδαχθούν από την εμπειρία των άλλων. Και φυσικά στην εν λόγω έκθεση δεν περιγράφεται στατιστικά η κατάσταση στην χώρα μας όπου οι αποκλεισμοί των παιδιών από ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες ή των παιδιών με αναπηρίες είναι καθημερινό φαινόμενο, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους χώρους οι οποίοι επιλέγονται για να διδαχθούν τα στοιχειώδη αυτά τα παιδιά και που δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες τους, με τους δασκάλους στις περισσότερες των περιπτώσεων να επιφορτίζονται το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών και την Πολιτεία παντελώς απούσα. Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και προειδοποιεί για την τύχη των παιδιών αυτών. Σε μια εποχή μάλιστα όπου η κρίση του ευρώ επισωρεύει τα προβλήματα και φορτώνει τα κράτη - μέλη με επιπρόσθετα βάρη. Σε μια εποχή όπου ενώ υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση σε ότι αφορά τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, εντούτοις πολλές από τις υποσχέσεις μένουν στα χαρτιά.