Ανθρώπινη τραγωδία στην δίνη της πολιτικής επικαιρότητας

Από την τραγωδία με το φλεγόμενο πλοίο στην Αδριατική, από την απίστευτη ασυννενοησία ιταλικών και ελληνικών αρχών σχετικά με τους νεκρούς και τους αγνοούμενους και όχι μόνο, στην αναμενόμενη μεταβολή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, με την προκύρηξη εκλογών σε λίγες εβδομάδες και την επικείμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Από την τεράστια τραγωδία μεσοπέλαγα και την ανείπωτη καθυστέρηση λόγω κωλύματος στην επικοινωνία  μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών αναφορικά με το ποιος έχει την επιχειρησιακή ευθύνη, στο ολέθριο σκηνικό ποδοσφαιρικού γηπέδου στην Βουλή και τις επείσχυντες κομπορρυμοσύνες της πριμοδοτούμενης ακροδεξιάς, που θέτει ως βάση για μια ακόμη φορά το μνημόνιο και την πτώση Σαμαρά ως εκδίκηση για τις προφυλακίσεις στελεχών της. Ποιος άραγε θα νοιαστεί τις επόμενες ημέρες  για το σοκ των εκατοντάδων επιβατών του επιβατικού πλοίου, που έζησαν ώρες στην Αδριατική, όταν μέχρι τις 25 Γενάρη θα πρέπει τα κόμματα να επιδοθούν στην τελική αναμέτρηση; Ήδη, καθώς τις εκλογές τις έχουν προκρίνει τα γκάλοπ, όλοι παρόντες - ΜΜΕ και κόμματα - αναζητούν απαντήσεις από τον Αλέξη Τσίπρα για το πως θα κυβερνήσει. Ήδη το αποτέλεσμα έχει βγει και η ΝΔ βάζοντας από τώρα τον εαυτό της στην θέση της  Αντιπολίτευσης, εξαπολύει μύδρους κατά του «κυβερνώντος» ΣΥΡΙΖΑ με τον ακολουθούμενο συνασπισμό του, καθώς όπως φαίνεται θα χρειαστούν και άλλοι να συνδράμουν στον σχηματισμό ετούτης της κυβέρνησης.Πως αλλάζουν λοιπόν τα δεδομένα σε τούτη την χώρα και ειδικά όταν στο τιμόνι της πολιτικής εξακολουθούν να υπάρχουν οι «συνήθεις ύποπτοι»....Πως και με ποιο τρόπο μεταβάλλεται το πολιτικό σκηνικό σε μια Ελλάδα που το μόνο που έχει να κάνει είναι να αποδείξει αν μπορεί να πορευτεί εκτός μνημονίου.... Όμως έτσι γίνεται πάντα και ειδικά σε μια χώρα που δεν έχει λύσει βασικά προβλήματα, μια χώρα που η κοινωνική πολιτική παραμένει λέξη κενή περιεχομένου στα χείλη αναξιόπιστων πολιτικών. Όλοι στο ίδιο καζάνι, λέτε; Πιθανά. Αυτό όμως θα το αποφασίσουν οι πολίτες σε λίγες ημέρες. Και αυτό είναι κατανοητό. Αυτό που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους όμως είναι το πως αρχές κρατών άφησαν σχεδόν αβοήθητους, γύρω στους 500 ανθρώπους μεσοπέλαγα στο όνομα της ανάληψης επιχειρησιακής ευθύνης. Γαι να μην μιλήσουμε για την ασφαλή ή μη ναυσιπλοία και τους ελέγχους που παρόλο που γίνονται, δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Οι εικόνες από το φλεγόμενο πλοίο στην Αδριατική επισκίασαν σαφώς την πολιτική επικαιρότητα, χτύπησαν κατευθείαν στην καρδιά του μέσου πολίτη και άπλωσαν εκ νέου ένα πέπλο φόβου από τις εικασίες για τα αίτια της καταστροφικής πυρκαγιάς εν πλώ. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν. Υπάρχουν απορίες και πολλά κενά  για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του θλιβερού συμβάντος. Σοκαρισμένοι όλοι παρακολούθησαν τις ανταποκρίσεις και τις μαρτυρίες των επιβαινόντων και διασωθέντων.Θέτουν αλλεπάλληλα ερωτήματα, προσπαθούν να καταλάβουν αν και κατά πόσον τελικά υπερισχύει η κρατική υπόληψη και τα συμφέροντα της ναυσιπλοίας, που μπαίνουν πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Περιτεύουν όμως περισσότερα σχόλια για την ασυννενοησία ελληνικών και ιταλικών αρχών. Το γεγονός παραμένει: για μια ακόμη φορά οι έλεγχοι δεν αποδίδουν και οι ευθύνες μάλλον δεν θα αποδοθούν εκεί που πρέπει. Είναι γνωστή η κατάληξη ερευνών παρόμοιων δυστυχημάτων με πολλά θύματα. Είναι οφθαλμοφανείς οι παρατυπίες αναφορικά με την ασφάλεια των επιβατών, παραλείψεις εγκληματικού χαρακτήρα που δεν  επιδέχονται την παραμικρή δικαιολογία. Από την ανθρώπινη τραγωδία λοιπόν στο τεράστιο αλαλούμ της κυβέρνησης αλλά και την μεγάλη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους ψηφοφόρους του, καθώς πολύ σύντομα ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθεί να απαντήσει πως και με ποιο θα κυβερνήσει την χώρα. Κοινώς, ιδού...η Ρόδος. Κατά τα άλλα, μειωμένου ενδιαφέροντος η επικείμενη ή μη ίδρυση νέου κόμματος από τον Γιώργο Παπανδρέου και σχεδόν αδιάφορες οι «συντροφικές επισκέψεις» Λοβέρδου και λοιπών για την αλλαγή στάσης του. Κανονικά ετούτες τις ώρες θα έπρεπε να στραφούν όλοι στον δράμα της Αδριατικής. Να αναλογιστούν πως στην κυριολεξία από τύχη δεν είχαμε εκατόμβες θυμάτων. Οι ευθύνες είναι τεράστιες. Αλλά πάνω απ΄όλα η αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, που δεν γνωρίζει σύνορα. Και ας αφήσουν στην άκρη τις δια των εγχώριων ΜΜΕ φασίζουσες αναφορές περί πολλών «παράνομων μεταναστών» αγνοουμένων, που δεν τους δίδεται σαφώς η δέσουσα σημασία. Ας τα αφήσουν γιατί το δράμα των προσφύγων είναι ανείπωτο και όταν ένας ανώνυμος «λαθρομετανάστης» πεθαίνει έχει την ίδια σημασία με τον επώνυμο κάτοικο τη Ευρώπης, η ζωή τους έχει με την ίδια αξία.  Σε ενα πλοίο όλοι, εκτεθειμένοι στην ίδια ανασφάλεια, είτε στις καμπίνες είτε κάτω από τα φορτηγά. Ένας  θάνατος, ίδιο τέλος. Γεγονότα που, όπως είδαμε, απασχόλησαν πολλά ΜΜΕ αλλά κανέναν πολιτικό ειδικά στην χώρα μας που παρασύρεται στην δίνη της προεκλογικής καμπάνιας.    

Εξαγωγή φτώχειας & παγκόσμιο αδιέξοδο

Η κρίση δεν βαραίνει μόνο τους εμπλεκόμενους αλλά και αυτούς που την προκαλούν. Με λίγα λόγια, οι επιπτώσεις από την ευρωπαϊκή τραγωδία έχουν ξεπεράσει τα ευρωπαϊκά σύνορα και επιστρέφουν στην αρχή του κακού, τις ΗΠΑ. Θυμάστε το 2007-2008 τι συνέβη στην εν λόγω θερμή περιοχή του πλανήτη; Μήπως ξεχάσατε την ραγδαία καταβαράθρωση των golden boys και την τεράστια φούσκα των ακινήτων; Αμέσως μετά την σοβαρή αυτή κρίση, η ευρωζώνη σταδιακά άρχισε να πλέει τα λοίσθια, με ότι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια σταθερότητα. Θα έλεγε κανείς πως η κατρακύλα αυτή συμπαρέσυρε στο διάβα της τις αδύνατες οικονομίες αλλά στην συνέχεια και τις εικονικά δυνατές. Γιατί μπορεί  Γερμανία και Γαλλία να φαντάζουν ως οι ισχυροί της Ευρώπης, στο παρασκήνιο όμως δεν αποτελούν παρά σοβαρές οικονομικές φούσκες που αν σκάσουν, θα οδηγήσουν σε πλήρη καταστροφή την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τα νέα πρωτίστως από την Γαλλία δεν είναι καλά και πολύ σύντομα θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Όμως η κρίση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν σταματά εδώ, όσες προσπάθειες και αν γίνονται για εξαγωγή της. Οι ΗΠΑ βέβαια, ευρισκόμενες και αυτές σε δεινή θέση, θέτουν σε κίνηση το ΔΝΤ για να δεσμεύσουν περαιτέρω τις αδύναμες οικονομικά χώρες. Το ίδιο περίπου κάνει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που με την θηλιά της περισφίγγει τους παρίες της ευρωζώνης, θέλοντας παράλληλα να κρατήσει το ενιαίο νόμισμα σταθερό. Πως όμως θα γίνει αυτό; Με ποιους τρόπους σκέφτονται, για παράδειγμα, να ανεβάσουν την αξία του στην Ελλάδα και την Κύπρο, στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία; Οι χώρες αυτές, λίγα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου νομίσματος, βρέθηκαν σε περιδίνηση, και αγκομαχούν να ξεφύγουν από το οικονομικό χάος. Την ίδια στιγμή, από την μια μέρα στην άλλη, λένε πως η τρόικα θα κάνει επιτακτική την παρουσία  της και αλλού. Οι λαοί όμως δεν το ανέχονται αυτό και βγαίνουν στους δρόμους. Τρόικα για αυτούς σημαίνει περικοπές, ανεργία και σφιχτή οικονομική πολιτική. Οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να υποστούν και άλλα μέτρα, που συνήθως δεν προαναγγέλλονται παρά μονάχα επιβάλλονται επιλεκτικά σε διάφορους τομείς της οικονομική ζωής. Τρόικα σημάνει επίσης φραγμός στην ανάπτυξη. Δέστε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει στον αγροτικό τομέα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και ολόκληρη της ΕΕ. Με γενικό κανόνα την παύση των καλλιεργειών, το πάγωμα των επιδοτήσεων και την εγκατάλειψη της γεωργίας, η ευρωπαϊκή περιφέρεια πεθαίνει και ο πληθυσμός καταφεύγει και πάλι στις μεγαλουπόλεις, με αποτέλεσμα την υπερσυγκέντρωση στα μεγάλα αστικά κέντρα και την ερήμωση της επαρχίας. Τα λιγοστά κίνητρα για ανάπτυξη δεν δελεάζουν τους νέους ανθρώπους που φεύγουν ολοταχώς από τις εστίες τους. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο εσωτερικό των αδύναμων ευρωπαϊκών χωρών, η εσωτερική μετανάστευση στην ΕΕ και συγκεκριμένα προς την Γερμανία, απειλεί να τινάξει στον αέρα την ενιαία ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική. Με λίγα λόγια παρουσιάζεται το εξής φαινόμενο: Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, συγκεντρώνονται χιλιάδες πρόσφυγες από τις χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, εργάζονται ανασφάλιστοι για λίγα ευρώ και αυτό τους φαίνεται παράδεισος – κάτι που συμφέρει τους πάντες - την ίδια στιγμή όμως οι Έλληνες μεταναστεύουν κατά χιλιάδες σε χώρες όπως Γερμανία, αποδεχόμενοι εκεί και αυτοί χαμηλές αποδοχές. Ουσιαστικά δηλαδή συμβαίνει αυτό που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός επιθυμεί: φθηνά εργατικά χέρια και εξαγωγή εργατών – δούλων. Κανένας λόγος, βέβαια, για εργασιακά δικαιώματα. Κοινώς, ότι σημαίνει για τον  Πακιστανό η Ελλάδα, σε σύγκριση με τις ολέθριες συνθήκες διαβίωσης στην χώρα του, σημαίνει για τον Έλληνα η Γερμανία. Ο δε Γερμανός θίγεται με την σειρά του, καθώς βλέπει να χαμηλώνουν οι αποδοχές του και πάει λέγοντας. Αποτέλεσμα: άνοδος της ακροδεξιάς και επανεμφάνιση των εθνικιστικών παραληρημάτων, με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική σταθερότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ λοιπόν, το σύμβολο του ιδιωτικού καπιταλισμού, εξήγαγε τα προβλήματά της στην Ευρώπη, προσπαθώντας παράλληλα να εξασφαλίσει φυσικούς πόρους που στο έδαφός της εξαντλούνται. Οι δε χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού (κρατικού καπιταλισμού, αν θέλετε) ακόμη δεν μπορούν να συνέλθουν από το σοκ του ΄89 και κανείς δεν ξέρει ακόμη τι θα γίνει. Εξάγουν όμως και αυτές, με την σειρά τους, φτηνό εργατικό δυναμικό στην υπόλοιπη Ευρώπη, και το όλο ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Τελικά, ποια θα είναι η λύση; Αυτό θα το αποφασίσουν οι λαοί που κατά χιλιάδες διαδηλώνουν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η κρίση πάντως δεν βαραίνει τους άμεσα εμπλεκομένους αλλά και τους εμπνευστές της. Η ανεργία και ο πληθωρισμός δεν πλήττουν μόνο τους πολίτες αλλά και όσους σχεδίασαν τις τεχνητές πτωχεύσεις. Με λίγα λόγια, η όλη ιστορία γυρίζει μπούμερανγκ στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Περιμένετε λίγο καιρό ακόμη και θα δείτε για ποια κρίση θα μιλάμε και για ποια διάσωση του ευρώ θα κομπορρημονούν. Κοινώς, τότε που θα χάνει στην κυριολεξία  η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Περιμένετε να δείτε τι σημαίνει σε λίγο καιρό έναν νέο ΄89, αυτή την φορά του ιδιωτικού καπιταλισμού.

Τρίτη ψηφοφορία και φαρμακερή

Τέλειωσε και η δεύτερη ψηφοφορία με εντάσεις, απρόοπτα και αλλαγή στάσης από κάποιους βουλευτές, που για πολλούς και διάφορους λόγους επέλεξαν να ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα. Η όλη ιστορία εμπλουτίστηκε από την νοσηρή ιστορία Χαικάλη-Αποστολόπουλου, που ο αρμόδιος εισαγγελέας θεώρησε καλό να βάλει στο αρχείο, προκειμένου μάλλον να μην συνεχίσει να δηλητηριάζεται το πολιτικό κλίμα. Το κλίμα όμως έχει ήδη βαρύνει από ταις αλλεπάλληλες καταγγελίες για χρηματισμό, αφήνοντας τους πολίτες άναυδους εις ότι αφορά το πολιτικό παρασκήνιο. Και αντί όλοι να διαφωνούν για το αν έπρεπε ή όχι να αναμειχθεί και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην όλη ιστορία, που σε τελική ανάλυση δεν είπε τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από το να διερευνηθεί η υπόθεση, θα έπρεπε μάλλον να σιωπήσουν μπροστά στο νέο οργιαστικό παρασκήνιο αναφορικά με την απόπειρα χρηματισμού για την θετική ψήφο στον υποψήφιο πρόεδρο Δημοκρατίας. Δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, ούτε στην αστική Δημοκρατία κυλούν όλα σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό στάτους. Το κοινοβούλιο και οι δήθεν «ελεύθερες» επιλογές των βουλευτών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας χώρος – μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, με ανταλλάγματα, συναλλαγές και υπόγειες συμφωνίες, που δεν πρέπει κανέναν να τρομάζουν, καθώς ακολουθούνται με ακρίβεια όλοι οι συνωμοτικοί κανόνες που ταιριάζουν απόλυτα στην εκλογή κάθε τέσσερα χρόνια και όχι συχνότερα των βουλευτών, ένα τοπίο μιας Δημοκρατίας που στηρίζεται στην μη άμεση ανακλητότητα των αιρετών εκπροσώπων της, κατά παράβαση της πεμπτουσίας της άμεσης Δημοκρατίας που στηρίζεται σε άλλα δεδομένα. Όμως επειδή εδώ δεν θα κάνουμε μάθημα Δημοκρατίας, θα αρκεστούμε μονάχα στην περιγραφή της κατάστασης. Η κυβέρνηση είναι σχεδόν αδύνατον να επιτύχει στην επόμενη ψηφοφορία τον ποθητό στόχο των 180 βουλευτών, πόσο μάλλον τον στόχο των 200 στην ψηφοφορία που πέρασε. Θα πρέπει σύμφωνα με το σενάριο, είτε να αλλάξουν στάση οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής παρακάμπτοντας την «αντιμνημονιακή» τους πορεία, είτε να αλλάξουν ρότα οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, είτε να προστεθούν αποστασίες από τους ΑΝΕΛ. Επειδή στην πολιτική τίποτε δεν αποκλείεται, θα κρατήσουμε τις επιφυλάξεις μας. Όμως το πιο πιθανό σενάριο είναι να πάμε σε εκλογές, να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να ακολουθηθεί – πέραν κάποιων εξαιρέσεων – η μέχρι τώρα πολιτική. Ο Σαμαράς θα παραδώσει την εξουσία στον Τσίπρα, όπως έκανε ο Καραμανλής στον Παπανδρέου το 2009. Δεν μένει παρά να επιβεβαιωθεί ή μη η ρήση «υπάρχουν λεφτά». Επειδή όμως μάλλον δεύτερο λάθος δεν γίνεται και αυτό ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρει πολύ καλά, το πιο πιθανό είναι να ακολουθηθεί μια πιο συνετή πολιτική, για το λόγο του ότι οι πιέσεις από τους ευρωπαίους εταίρους θα είναι ασφυκτικές και ο μέλλων πρωθυπουργός δεν θα θελήσει αφενός να διαταράξει τις σχέσεις του με την Ευρώπη, και αφετέρου να κλονίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του κόμματός του. Δύσκολο πέραν πάσης αμφιβολίας  το έργο του Αλέξη Τσίπρα, που θα κληθεί να πάρει άμεσα θέση. Το σενάριο κάνει λόγο όντως για μια πιο αποφασιστική διαπραγμάτευση με τους εταίρους, για υλοποίηση των δεσμεύσεων αναφορικά με την εγχώρια ανάπτυξη αλλά πάνω απ΄όλα την συνέχιση της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Θα μου πείτε μπορούσε να γίνει και αλλιώς; Όχι. Η χώρα βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, μεταξύ διασταυρούμενων πυρών των ίδιων των εταίρων που φοβούνται ότι μια πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας, θα συμπαρέσυρε στην δίνη της κρίσης ολόκληρη την Ευρώπη. Έχουν λοιπόν και οι εταίροι βάσιμους λόγους να μην θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Για τον λόγο αυτό, οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να διακοπούν. Το θέμα είναι αν θα  επιλεγεί η υιοθέτηση ενός νέου χαλαρού μνημονίου, που στην Ελλάδα πάντως θα είναι αδύνατο να αποδεχθούν οι πολίτες. Είναι και το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ που παίζεται, βέβαια, και το που έχουν ποντάρει οι αγορές. Τα δε περί ανατάραξής τους μάλλον για προεκλογικό προπέτασμα καπνού ομοιάζει, για ευνόητους λόγους. Οδεύουμε λοιπόν σταθερά προς κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το επόμενο εξάμηνο θα κρίνει αν και αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να αντέξει το βάρος της κρίσης. Αν με λίγα λόγια θα χρειαστεί και πάλι κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, σύμφωνα με το γνωστό μοντέλο. Είναι όμως ακόμη νωρίς. Απομένει η τρίτη και φαρμακερή ψηφοφορία. Και πολλές – πολλές συζητήσεις για το μέλλον της αστικής Δημοκρατίας, που εδράζεται στον σχηματισμό εντυπώσεων από κάθε είδους δοσοληψίες και συναλλαγές κάτω από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Τρίτη ψηφοφορία και νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές που οι πολίτες θα κρίνουν αν θα μπορέσει να επιβιώσει.   

Χιλιάδες οι αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα

Δόθηκε πριν από  λίγες ημέρες στην δημοσιότητα ο απολογισμός για τους πρώτους δεκαοκτώ μήνες λειτουργίας της Υπηρεσίας Ασύλου, που υπάγεται απευθείας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Σύμφωνα με τα στοιχεία, παρατηρείται αύξηση και των αιτήσεων ασύλου αλλά και των εγκρίσεων σε πρώτο βαθμό. Και αυτό σε μια εποχή που το ζήτημα των αιτήσεων ασύλου έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις σε όλη την Ευρώπη με τις χιλιάδες των προσφύγων που σπεύδουν να αποδράσουν με κάθε μέσο από την εμπόλεμη κατάσταση στην Συρία, το Ιράκ και τις εκτεταμένες συγκρούσεις των Κούρδων με τους τζιχαντιστές. Το βάρος πέφτει, όπως είχα γράψει και παλαιότερα στην σχετικά νεοσύστατη υπηρεσία ασύλου, και τα περιφερειακά γραφεία της ανά την Ελλάδα,  που καταγράφουν  ήδη μεγάλους αριθμούς αιτήσεων ασύλου. Όμως και τα θλιβερά περιστατικά προσφύγων που προσπαθούν με κάθε μέσο και τρόπο να περάσουν μέσω θαλάσσης στην Ελλάδα, αυξάνονται δραματικά. Οι δε πρόσφυγες που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν νέο Γολγοθά επιβίωσης, με ότι αυτό σημαίνει για την συνέχιση της ζωής τους. Κοινώς, χιλιάδες οι αιτήσεις για μια άλλη ζωή, αιτήσεις που το ελληνικό κράτος θα πρέπει να εξετάσει με μεγάλη προσοχή για ανθρωπιστικούς και όχι μόνο λόγους. Ας δούμε αναλυτικά τα στοιχεία που δόθηκαν στην δημοσιότητα για την Υπηρεσία Ασύλου.
Χιλιάδες οι αιτήσεις ασύλου από το 2013 μέχρι σήμερα
Κατά τους πρώτους δεκαοκτώ μήνες λειτουργίας της (Ιούνιος 2013 - Νοέμβριος 2014), η Υπηρεσία Ασύλου κατέγραψε συνολικά 13.289 αιτήσεις διεθνούς προστασίας, που υποβλήθηκαν από 2.769 γυναίκες και 10.520 άντρες.
Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται και 609 ασυνόδευτοι ανήλικοι. Τα άτομα που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα κατά το παραπάνω διάστημα προέρχονται από 96 χώρες. Οι κυριότερες χώρες καταγωγής είναι το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Αλβανία, η Συρία, το Μπανγκλαντές, η Γεωργία, η Αίγυπτος, η Νιγηρία, το Ιράν, το Σουδάν και η Ερυθραία.Κατά το διάστημα αυτό 1.764 άτομα έλαβαν διεθνή προστασία στην Ελλάδα (σε α’ βαθμό), δηλαδή περίπου ένας στους τέσσερις αιτούντες (συνολικό ποσοστό αναγνώρισης 23,6%), ποσοστό που προσεγγίζει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (28,2%) και δικαιολογείται από το ότι πολλοί αιτούντες άσυλο προέρχονται από χώρες καταγωγής με χαμηλά ποσοστά αναγνώρισης. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι ο αριθμός ιδίως των Σύρων που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα αυξάνεται σταθερά, οδηγώντας σε αύξηση του ποσοστού αναγνώρισης σε σχέση με το 2013 (15,4% τους πρώτους επτά μήνες του 2013, 26,7% τους 11 πρώτους μήνες του 2014).
Χρόνος διεκπεραίωσης των αιτημάτων
Ο μέσος χρόνος διεκπεραίωσης των αιτημάτων για διεθνή προστασία σε πρώτο βαθμό ήταν 94 ημέρες. Ωστόσο, ειδικά για τους αλλοδαπούς που υποβάλλουν αίτημα διεθνούς προστασίας ενόσω βρίσκονται σε διαδικασίες απέλασης και διοικητικής κράτησης, ο αντίστοιχος χρόνος είναι 68 μέρες. Η Υπηρεσία υπέβαλε σε άλλα Κράτη-Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης 1.501 αιτήματα σε εφαρμογή του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ, κυρίως προς το σκοπό της οικογενειακής επανένωσης, αναχώρησαν δε από τη χώρα κατά το ίδιο διάστημα 486 άτομα. Τέλος, στους δεκαοκτώ μήνες λειτουργίας της Υπηρεσίας, 2.709 υποθέσεις έκλεισαν λόγω παραίτησης του αιτούντος από το αίτημά του, λόγω σιωπηρής ανάκλησης της αίτησης (σε περιπτώσεις που ο αιτών δεν παρουσιάστηκε για τη διεξαγωγή της προσωπικής του συνέντευξης ή για την ανανέωση του δελτίου του), επειδή αυτό ήταν μεταγενέστερο και κρίθηκε απαράδεκτο (δηλαδή ο αιτών είχε υποβάλει αίτημα ασύλου και παλαιότερα και δεν υπήρχαν νέα ουσιώδη στοιχεία που να δικαιολογούν την εκ νέου εξέταση του αιτήματός του) ή επειδή κάποιο άλλο Κράτος- M έλος ανέλαβε την ευθύνη και ορίστηκε η μεταφορά του σε αυτό βάσει του κανονισμού «Δουβλίνου». Επίσης, ανακλήθηκε το καθεστώς διεθνούς προστασίας σε 9 άτομα, είτε μετά από παραίτησή τους από αυτό, είτε λόγω της καταδίκης τους για ιδιαίτερα σοβαρά αδικήματα, σύμφωνα με τη νομοθεσία.
Προσπάθεια για διασφάλιση των δικαιωμάτων 
Η Υπηρεσία Ασύλου  δίνει ιδιαίτερη σημασία, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, στην ποιότητα των διαδικασιών της, και ιδίως των αποφάσεων που εκδίδονται. Έμφαση δίνεται στη σωστή ενημέρωση όσων ενδιαφέρονται να ζητήσουν άσυλο, των αιτούντων και των δικαιούχων, και καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να διασφαλίζονται όλα τα δικαιώματα που προβλέπει η εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία (για παράδειγμα, επαρκής διερμηνεία και κατανόηση όλων των σταδίων της διαδικασίας).
Κατά το 2014 η αναμόρφωση του συστήματος ασύλου εξελίχθηκε περαιτέρω, με την έκδοση των πρώτων αδειών διαμονής ενιαίου τύπου σε δικαιούχους διεθνούς προστασίας καθώς και των ταξιδιωτικών εγγράφων που προβλέπονται από τη Σύμβαση της Γενεύης για το Καθεστώς των Προσφύγων. Η αναμόρφωση θα ολοκληρωθεί το 2015, με την υιοθέτηση του συστήματος δωρεάν νομικής βοήθειας όπως αυτή προβλέπεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Αναφορικά με τις σχετικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σημειώνεται ότι τον Οκτώβριο 2014 ο αριθμός των αιτούντων άσυλο συνολικά ξεπέρασε τις εβδομήντα δύο χιλιάδες. Ο συνολικός αριθμός των αιτημάτων ασύλου τους δέκα πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους έφτασε τις πεντακόσιες χιλιάδες, ξεπερνώντας ήδη κατά 10% το συνολικό αριθμό για το έτος 2013. Αυτό αποδίδεται στην κατάσταση στη Μ. Ανατολή και την Ουκρανία.

Ασθενείς με καρκίνο και πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας

Κρίσιμα αποτελέσματα αναφορικά με τις συνθήκες διαβίωσης και κυρίως την πρόσβαση των ασθενών με καρκίνο στις υπηρεσίες υγείας, προκύπτουν από την  έρευνα με τίτλο «Επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη ζωή των καρκινοπαθών», παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες σε σχετική συνέντευξη τύπου στην Αθήνα.. Η έρευνα διεξήχθη από τον Επίκουρο Καθηγητή Πολιτικής Υγείας κο. Κυριάκο Σουλιώτη, του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, για λογαριασμό του Συλλόγου Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων & Ιατρών Αθηνών (Κ.Ε.Φ.Ι.), στο πλαίσιο της εκστρατείας «Δικαίωμά μου!». Η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας αποδεικνύεται πολύ δύσκολη, ενώ η όλη κατάσταση επιδεινώνεται και από την παρατεταμένη οικονομική κρίση που επιβαρύνει σημαντικά τους ασθενείς, όχι μόνο με καρκίνο αλλά και άλλες παθήσεις. Το 30,5%  των ερωτηθέντων καρκινοπαθών, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, δηλώνει ότι αντιμετωπίζει εμπόδια στην πρόσβαση στον ιατρό, ενώ το 25,4%  ότι αντιμετωπίζει εμπόδια και στη θεραπεία. Ποσοστό 68%  των ερωτηθέντων δηλώνει ότι έχει περιορίσει δραστικά τις δαπάνες του σε είδη πρώτη ανάγκης, με τους μισούς εξ αυτών να καταφεύγουν στο δανεισμό από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Η εκστρατεία με τίτλο «Δικαίωμά μου!» περιλαμβάνει μια σειρά από επικοινωνιακές ενέργειες ενημέρωσης, οι οποίες στόχο έχουν αφενός να προσεγγίσουν το κοινό στους χώρους των νοσοκομείων και των φαρμακείων, αλλά και μέσω του διαδικτύου και των ΜΜΕ, αφετέρου να αναζητήσουν, να καταγράψουν και να κωδικοποιήσουν όλα τα δικαιώματά των καρκινοπαθών, όπως αυτά απορρέουν από το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο, ούτως ώστε ο κάθε καρκινοπαθής να έχει πρόσβαση σε έγκαιρη και έγκυρη πληροφόρηση για τα ζητήματα που τον αφορούν και να είναι σε θέση να διεκδικήσει όλα τα δικαιώματά του. Aυτά όμως τα χάνει με τον καιρό και η συμμετοχή του στα φάρμακα παίρνει την ανιούσα.. Έτσι ο ασθενής με καρκίνο έχει από την μια να αντιμετωπίσει την ίδια την ασθένεια, και από την άλλη την ελλιπή πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Η κατάσταση, με λίγα λόγια επιδεινώνεται δραματικά. Η πρόεδρος του Κ.Ε.Φ.Ι., κα. Ζωή Γραμματόγλου, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι τα άκρως ανησυχητικά αποτελέσματα της έρευνας για τις συνθήκες διαβίωσης των καρκινοπαθών, ενισχύουν την ανάγκη για ενέργειες όπως η εκστρατεία «Δικαίωμά μου!», που στόχο έχει τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής και προοπτικής θεραπείας για τους ασθενείς. Ο κος Σουλιώτης δήλωσε ότι με δεδομένο ότι πάνω από το 60% των ασθενών με καρκίνο παρακολουθούνται από ιατρούς του δημόσιου τομέα, το βασικό εμπόδιο στην πρόσβαση αφορά στην καθυστέρηση στο κλείσιμο του ραντεβού, με επιπρόσθετα εμπόδια την απόσταση και τη δυσκολία μετακίνησης. Ενώ σε ότι αφορά τη θεραπεία, ως μεγαλύτερο εμπόδιο στην πρόσβαση παρουσιάζεται η δυσκολία εύρεσης του προϊόντος, και εν συνεχεία η δυσκολία συνταγογράφησης ή χορήγησης της απαιτούμενης γνωμάτευσης από ιατρό δημόσιου νοσοκομείου. Η πρόσβαση λοιπόν των καρκινοπαθών στις υπηρεσίες υγείας έχει δυσκολέψει κατά πολύ. Από την μια η οικονομική κρίση, και από την άλλη η εγκατάλειψη των ασθενών στην τύχη τους δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλοιό για όλους όσους αντιμετωπίζουν την ασθένεια αυτή. Θεωρείται μάλλον πολυτέλεια η κανονική λήψη φαρμάκων αλλά και η συνέχιση της κατάλληλης θεραπείας, αφού ολοένα και περισσότερο τα ασφαλιστικά ταμεία εξαιρούν φάρμακα και θεραπείες που κοστίζουν ακριβά. Αποτέλεσμα, οι καρκινοπαθείς να βρίσκονται διαρκώς σε μεγάλο κίνδυνο. Ποιους νοιάζει  αυτό; Μήπως την τρόικα ή την κυβέρνηση που έχει βάλει πλώρη για εκλογές; Και σε τελική ανάλυση, πόσο επίκαιρα θεωρούνται όλα αυτά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καρκινοπαθείς, όταν η ημερήσια ατζέντα κρύβει πολλές άλλες ειδήσεις, που σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με τα βάσανα των ασθενών με καρκίνο; Πριν από λίγο καιρό είχα μια κατ΄ιδίαν συνομιλία με την πρόεδρο του Κ.Ε.Φ.Ι, κα Γραμματόγλου. Μου επεσήμανε αυτά ακριβώς τα προβλήματα και την τραγική κατάσταση που επικρατεί. Μου μίλησε για την μεγάλη πλέον συμμετοχή σε φάρμακα και θεραπείες που κάποτε ήταν δωρεάν. Τα δεδομένα έχουν λοιπόν αλλάξει. Και όλος αυτός ο κόσμος στην κυριολεξία βασανίζεται χωρίς ελπίδα για το αύριο. Έχοντας ήδη πίσω του μια μαύρη σελίδα με το πρόβλημα υγείας. Έχοντας να αντιμετωπίσει ένα αβέβαιο αύριο και να αντιπαλέψει τις διακυμάνσεις της ασθένειας. Ας ελπίσουμε ότι το τοπίο θα αλλάξει. Και αν μη τι άλλο κάποιος άλλος υπουργός υγείας θα ενσκήψει στα προβλήματα. Μέχρι τότε η αγωνία των καρκινοπαθών παραμένει στο κατακόρυφο. Μοναδική εξαίρεση οι πραγματικά πολύ σοβαρές πρωτοβουλίες τα προγράμματα και οι δράσεις, όπως αυτές του του Κ.Ε.Φ.Ι. Μια όαση στην θολή καθημερινότητα. 

Ελλάδα : ο σάκος του μποξ της ευρωζώνης

Πρόφτασαν για άλλη μια φορά τους πολίτες οι εξελίξεις αναφορικά με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και το ενδεχόμενο εθνικών εκλογών, και καθώς φαίνεται για άλλη μια φορά χωρίς αυτοί  να ρωτηθούν,  δεν θα κάνουν τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουν τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών στην Βουλή. Με ανά την ώρα σχεδόν μηνύματα από τους εταίρους και τις αγορές για το τι θα γίνει αν πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και ύμνους στην κυβέρνηση  Σαμαρά που τα χάρισε όλα , οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και προσπερνούν την ίδια την ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου. Το μεταπολιτευτικό σκηνικό της Ελλάδας σε πλήρη εξέλιξη. Την ίδια στιγμή που τα ποσοστά ανεργίας καλπάζουν και η μισθωτή εργασία περνά μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις εδώ και 30 χρόνια, ορισμένοι έχουν το θράσος και μιλούν ακόμη για προοπτική ανάπτυξης και φως στο τούνελ. Δεν έχει σημασία αν αυτοί προέρχονται από την κυβέρνηση ή την Αντιπολίτευση, δεν παίζει ρόλο αν αυτές οι εικασίες για μια «άλλη Ελλάδα» βαδίζουν ουσιαστικά στο κενό. Αυτό που καταλαβαίνει κανείς από όλα αυτά είναι ότι η χώρα για μια ακόμη φορά μετατρέπεται σε σάκο του μποξ αναφορικά με την τύχη της ευρωζώνης. Οι ευρωπαίοι εταίροι σαφώς και ανησυχούν για την πορεία της Ελλάδας, αφού από αυτή την πορεία εξαρτάται το μέλλον των ευρωπαϊκών οικονομιών και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουν ενσκήψει – με το αζημίωτο – στην οικονομική ανόρθωση της. Χωρίς να υπολογίζονται οι πολίτες στο παραμικρό, χωρίς να σχεδιάζεται κανένα πρόγραμμα για την ουσιαστική ανάπτυξη της χώρας και ως κέρδος να λανσάρεται η μη λήψη άλλων επώδυνων μέτρων, θεωρούν ότι η ανοχή των πολιτών θα διαρκέσει για πολύ καιρό ακόμη και οι αντιδράσεις θα μετριαστούν με την ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης. Το έχω γράψει και παλιότερα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν πάρει τα κατάλληλα μέτρα για να ανακουφίσει τις κοινωνικές τάξεις, αν υποκύψει – που είναι πολύ πιθανό – στις πιέσεις των εταίρων στο όνομα της σταθερότητας των ευρωπαϊκών αγορών, η Ελλάδα θα βρεθεί για μια ακόμη φορά στο μάτι του κυκλώνα εις ότι αφορά την κοινωνική αναταραχή. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βέβαια παραδίδουν μια χώρα στο έλεος όχι μόνο των δανειστών (και είναι εντελώς προσχηματική η επιζητούμενη ανατροπή των συσχετισμών και των στατιστικών στοιχείων για την οικονομία)  αλλά σε κατάσταση πολιορκίας από το διεθνές τραπεζικό κατεστημένο και τις τάσεις στα χρηματιστήρια, που αναμιγνύουν το άρωμα της φτωχής Ελλάδας  και των υπολοίπων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου με την υποτιθέμενη ευημερία των  χωρών της κεντρικής Ευρώπης. Παραδίδουν μια χώρα στο έλεος της καθοδηγητικής πτώχευσης, αν όλα δεν κυλήσουν σύμφωνα με τα σχέδια των χρηματοπιστωτικών ομίλων. Πιθανή πτώχευση όμως της Ελλάδας θα συμπαρασύρει την ευρωζώνη σε μια τεραστίων διαστάσεων κρίση, με απρόβλεπτες συνέπειες για το ευρωπαϊκό στερέωμα. Αυτό το ξέρουν στην κυβέρνηση αλλά παρόλα αυτά δεν ρίσκαραν στο παραμικρό να εκβιάσουν τους εκβιαστές. Προτίμησαν πολύ απλά να μετακυλήσουν την κρίση στον ελληνικό λαό, όπως συνήθως κάνουν σε ανάλογες περιπτώσεις οι εξουσίες ανά τον κόσμο. Γιατί άλλωστε να έπρατταν διαφορετικά; Γιατί να βάλουν σε δοκιμασία το κλειστό καπιταλιστικό σύστημα που απομυζά τις μάζες και να ρισκάρουν την κρίση προς όφελος της εξεγερτικότητας των πολιτών; Θα ήταν αντιφατικό. Έπραξαν λοιπόν όπως θα έπραττε οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερή κεντρώα ή δεξιά. Θα το ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Θα διαπιστώσουμε το κατά πόσο ήταν εύκολο να προτιμήσουν την επιτήρηση και την τρόικα από μια συγκεχυμένη πολιτική που θα περιέπλεκε τα πράγματα και θα κλόνιζε το καθεστώς επιτήρησς. Οι πολίτες λοιπόν είναι αυτοί που θα σηκώσουν για μια ακόμη φορά το βάρος, αυτοί που θα φορολογηθούν είτε στο όνομα της μικρομεσαίας φοροδιαφεύγουσας τάξης, είτε ως  golden boys - απόρροια της ιδιοσυστασίας του καπιταλισμού, που τα εξέθρεψε και τώρα τα τιμωρεί. Αυτό που θα περισσέψει από την όλη ιστορία της φορολόγησης θα δοθεί ως «δωράκι» στις χαμηλές εισοδηματικά τάξεις, προκειμένου αυτές να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους. Όπως καταλαβαίνετε, το σχέδιο έχει ως εξής: Φορολόγηση των μεγάλων και των μικρομεσαίων τάξεων  στο όνομα όχι της δικαίωσης των μικρών αλλά της στοιχειώδους δυνατότητάς τους να καταβάλλουν τον οβολόν τους στο κράτος και να μην επαναστατήσουν. Κοινώς, ας μπορούμε να πληρώνουμε τις δόσεις στην εφορία χωρίς ίχνος προσωπικής ζωής  και αυτό να θεωρείται ανάπτυξη και ευημερία. Το σχέδιο απεργάζονται σε όλη την Ευρώπη την στιγμή που μιλάμε. Με δεδομένο ότι σε κρίση αρχίζουν και μπαίνουν και οι ίδιοι οι Γερμανοί, με περικοπές και λιτότητα. Επομένως, διαλέγετε και παίρνετε: Είτε πιστεύετε πως το σχέδιο είναι ελπιδοφόρο, άρα εμπιστεύεστε τον ψήφο σας κάπου, είτε για πρώτη φορά αντιλαμβάνεστε πως αυτή η ψήφος δεν είναι και τόσο καθοριστική για αλλαγή πολιτικής πόρευσης. Θα μου πείτε, ίδιοι είναι όλοι; Όχι. Απλά διαφέρουν στον τρόπο υλοποίησης του σχεδίου, αλλά δεν μπορούν να παρεκκλίνουν στο παραμικρό από αυτό. Θα το βιώσουμε μέσω μιας άλλης κυβέρνησης, όταν και αυτή με την σειρά της θα διακηρύσσει  πως εδώ που έφτασαν την χώρα οι προηγούμενοι, δεν τους μένουν και πολλά περιθώρια «επαναστατικών» αλλαγών. Και όλα θα μείνουν και πάλι στα χαρτιά. Διαλέγετε και παίρνετε.    

Διεργασίες και εντολή για την κάλπη

Οι διεργασίες για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας σε πλήρη εξέλιξη και οι βουλευτές- ειδικά οι ανεξάρτητοι – προβαίνουν στις δέουσες δηλώσεις, αλλάζοντας τα δεδομένα της ψηφοφορίας από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά ουσιαστικά όχι το αποτέλεσμα, που μέχρι στιγμής δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν συγκεντρώνει τον ποθητό αριθμό των 180 βουλευτών. Στην λίστα των πιθανών θετικά ψηφισάντων για πρόεδρο της Δημοκρατίας προστίθεται τώρα  και ο  νυν ανεξάρτητος βουλευτής πρώην σημαίνον στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, Σπύρος Λυκούδης, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι δεν είναι σημερινή του απόφαση επειδή άναψε η συζήτηση και πλησιάζουμε στη διαδικασία εκλογής Προέδρου. Δήλωση – άρση ιδεολογικών ενδοιασμών. Παρόμοιες δηλώσεις θα ακούσουμε και από άλλους βουλευτές, όσο πλησιάζουμε προς την ημέρα της ψηφοφορίας. Πολλοί θα μιλήσουν για δωροδοκίες των ανεξάρτητων ή ακόμη και για ωμούς εκβιασμούς, άλλοι για αποστασίες και μερικοί για κρίσιμες αποφάσεις υπεύθυνων ατόμων που γνωρίζουν τι πρέπει να πράξουν για να βγει η χώρα από την κρίση. Η συζήτηση έχει για τα καλά ανάψει και τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Υπάρχει  το σενάριο που λέει ότι ο πρωθυπουργός θέλει να ξεμπερδέψει μια ώρα αρχύτερα από την διακυβέρνηση της χώρας και να παραδώσει την εξουσία στον Αλέξη Τσίπρα, βάζοντας αυτόν να βγάλει το φίδι από την τρύπα, όπως ακριβώς έκανε το 2009  ο Κώστας Καραμανλής με τον Γιώργο Παπανδρέου. Άλλοι μιλούν για μη ετοιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει την χώρα και αναζήτηση ευρύτερων συμμαχιών, προκειμένου να αναληφθεί η εν λόγω ευθύνη. Τέλος, άλλα σενάριο περιγράφει ως αδιέξοδη την πιθανή διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα οδηγηθεί εκ νέου είτε να παραδώσει και πάλι την εξουσία σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων λόγω της έλλειψης υποστήριξης των ευρωπαίων εταίρων και της πρόκλησης αναταραχής στις αγορές να οδηγήσεις την χώρα εκτός ευρωζώνης. Κατά την γνώμη μου το εν λόγω σενάριο είναι προπαγανδιστικό από την δεξιά παράταξη, που καλλιεργεί αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες μπροστά στο ενδεχόμενο διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, με ρητά του τύπου « Με ΝΔ παραμονή στην Ευρώπη – με ΣΥΡΙΖΑ εκτός ευρώ!». Τα σενάρια αυτά εκπορεύονται από διάφορους κύκλους προκειμένου να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των πολιτών για τις επικείμενες εκλογές, ένα ενδιαφέρον που έχει σαφώς ατονήσει, καθώς οι πολίτες έχουν επηρεαστεί βαθιά από την καθημερινή επίθεση που δέχονται στις τσέπες τους. Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βγάλει μια και καλή την χώρα από την κρίση. Άλλοι μιλούν για εφαρμογή του προγράμματος της εικαζόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και άλλοι για μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη την στιγμή αυτή, να κυβερνήσει δηλαδή την χώρα δηλαδή ένα αριστερό κόμμα, και δη ριζοσπαστικό. Στην πράξη θα δούμε κατά πόσο θα επιβεβαιωθούν οι ελπίδες αυτές. Πάντως ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μαλακώσει τις αντιδράσεις μπροστά στο ενδεχόμενο να κυβερνήσει και να βρεθεί  απέναντι από αυτούς που μέχρι στιγμής συμπορευόταν. Το θέμα είναι όμως άλλο: Πιστεύουν πια οι πολίτες πως πράγματι θα έλθει μια νέα εποχή για την χώρα και την τραυματισμένη οικονομίας της; Κατά πόσο ο ελληνικός λαός εναποθέτει  τελικά τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ; Πως και με ποιο τρόπο θα βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο της ΝΔ; Εύλογα ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες. Τα λόγια είναι καλά, οι θεωρίες ακόμη καλύτερες, οι πράξεις όμως είναι το ορόσημο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ –πέρα από κάποια εξαγγελλόμενα  μέτρα ανακούφισης των χαμηλών οικονομικά στρωμάτων -  δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό εις ότι αφορά την παραμονή στην Ευρώπη και υπό ποιο καθεστώς. Το σίγουρο, βέβαια, είναι ότι  - παρά τις όποιες κακές Κασσάνδρες  - δεν θα επιχειρήσει ως κυβέρνηση καμία έξοδο από το ευρώ – τουναντίον θα προσπαθήσει να αποκομίσει τα πλεονεκτήματα της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Όμως, από την άλλη, ποια θα είναι η στάση  απέναντι στους δανειστές που ήδη κινδυνολογούν στο ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Εκτός αν πέρα από κάποια προσχηματικά μέτρα, δεν κάνει τίποτε άλλο, επικαλούμενο τις μνημονικές δεσμεύσεις της τωρινής κυβέρνησης που «φέσωσαν» τη χώρα. Τι θα είναι όμως αυτό; Δεν θα παραπέμπει σε αθέτηση υποσχέσεων και νέο εγκλωβισμό; Πως θα αντιδράσουν οι πολίτες απέναντι σε μια νέα αδύναμη κυβέρνηση; Υπάρχουν πολλές δυσκολίες με το που αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την διακυβέρνηση της χώρας. Θα πρέπει πολύ απλά να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του, απαντώντας ταυτόχρονα στις αξιώσεις των δανειστών. Η πολιτική εμπειρία λέει ότι σε ανάλογες στιγμές όλες οι κυβερνήσεις έκαναν πίσω, επικαλούμενες πάντοτε το «αμαρτωλό παρελθόν»  για να δικαιολογήσουν την τωρινή τους αδυναμία. Θα είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αγκιστρωμένη στο κακό παρελθόν της αποτυχημένης διακυβέρνησης  της χώρας  από τα δύο ως τώρα μεγαλύτερα κόμματα εξουσίας; Θα πρυτανεύσει και πάλι η στείρα παρελθοντολογία ως ασφαλές καταφύγιο της πολιτικής ανημπόριας; Πιθανά. Προς το παρόν πάντως βρισκόμαστε ακόμη στις διεργασίες για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Τα κομματικά επιτελεία στενάζουν από την πίεση. Και ο πρωθυπουργός επιμένει πως θα βρεθούν οι 180. Λέτε να υπάρχει και άλλο σενάριο στα σκαριά; Λίγες ημέρες μένουν ακόμη. Λίγος χρόνος για να μιλήσουν για μια ακόμη φορά σθεναρά για αποστασίες, δωροδοκίες και ανταλλάγματα. Κάθε δήλωση και  ένας πόντος. Κάθε υπόθεση εργασίας και ένα ακόμη στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Με τους πολίτες, - μπαλάκι του εκάστοτε κυβερνητικού σχεδιασμού. Και με ρητά του τύπου ότι μέχρι την κάλπη, η εκλογή προέδρου είναι «εσωτερική υπόθεση» της Βουλής, όπου οι πολίτες δεν έχουν ακόμη λόγο.  Και τον λαό να παρακολουθεί προς το παρόν αμέτοχος μέχρι να του δώσουν την εντολή, όπως γινόταν πάντα. Και ως την εκλογική εντολή, χίλιες δύο απειλές μη τυχόν και παρεκκλίνει από την συνήθη επιλογή του να ψηφίζει πάντα ένα κόμμα στην λογική του «μη χείρον βέλτιστον». 

Οι πολίτες θα τιμωρήσουν πιθανά σικέ παιχνίδια

Οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές, λέει ο πρωθυπουργός, και θα τιμωρήσουν αυτόν που προσπαθεί να τις επιβάλλει. Η δήλωση το κου Σαμαρά έρχεται δύο μέρες μετά αφότου αποφάσισε να επισπεύσει τις διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και  που  όπως αναμένεται, καθώς δεν θα βρει τις πολυπόθητες 180 ψήφους, η χώρα θα βαδίζει αναγκαστικά προς εθνικές εκλογές. Ποιος λοιπόν επιθυμεί πραγματικά τις εκλογές; Ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ που προηγείται στις δημοσκοπήσεις και έχει κάθε λόγο να εκμεταλλευθεί την μοναδική ευκαιρία που του προσφέρεται. Και το κυβερνών κόμμα  όμως παίρνοντας την πιο πάνω απόφαση, μάλλον τις εκλογές επιζητά ή απλά να παραδώσει την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ, φορτώνοντας του βάρη. Αν ποντάρει βέβαια στους 180 ο πρωθυπουργός, έχοντας λάβει τις αντίστοιχες διαβεβαιώσεις, τότε το πράγμα αλλάζει.  Όμως από όποια πλευρά και να το εξετάσει κανείς, φαντάζει σχεδόν αδύνατο. Τι θέλει λοιπόν ο πρωθυπουργός; Να βάλει δύσκολα στον Αλέξη Τσίπρα, κυβερνώντας την χώρα σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, ή απλά να παίξει με τον φόβο των πολιτών;  Το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει έξοδος από το ευρώ», δονεί ήδη την ατμόσφαιρα και τις αγορές. Η βουτιά του Χρηματιστηρίου αποτελεί το βασικό επιχείρημα της ΝΔ και οι διαβεβαιώσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου στον Σόιμπλε ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να υλοποιεί τις δεσμεύσεις της, δίνουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που ποντάροντας στην καταστροφολογία, επιθυμεί να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Ποιος όμως είπε στον κο Σαμαρά ότι οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές;  Πως και με ποιο τρόπο συμπεραίνει πως θα τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν εδώ και καιρό έχει ισχυρό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις; Αυτά δεν είναι παρά ύστατες προσπάθειες του πρωθυπουργού να κρατηθεί στην εξουσία, ποντάροντας αφενός στην εκλογή προέδρου και αφετέρου στον φόβο των πολιτών. Θα του βγει αυτή η τακτική; Δύσκολα. Ήδη στην Κουμουνδούρου ετοιμάζουν το μοίρασμα των υπουργείων, αφού θεωρούν αδύνατον να βρεθούν οι 180 βουλευτές. Ο πρωθυπουργός, από την άλλη, παίζει το τελευταίο του χαρτί, επισπεύδοντας τις διαδικασίες και συνδυάζοντάς τες με την έξωθεν καλή μαρτυρία των εταίρων για την οικονομική πρόοδο της χώρας.  Ποιος θα τιμωρήσει ποιον τελικά; Το πολιτικό σκηνικό είναι πολωμένο λόγω των επικείμενων εκλογών, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Η ΝΔ όμως συμπεριφέρεται όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που τον  κατηγορεί  και προκαταβάλλει τις αγορές, μη περιοριζόμενη στην πολιτική αντιπαράθεση, αλλά καλλιεργώντας στο εξωτερικό  κλίμα αστάθειας μπροστά στο ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Διαλαλεί σε όλους τους τόνους το πόσο επικίνδυνη θα γίνει η κατάσταση για την Ελλάδα αν αλλάξει κυβέρνηση, μη δεχόμενη το γεγονός ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα βρεθεί για πρώτη φορά στην εξουσία. Αυτό είναι δημοκρατική συμπεριφορά; Ανεξαρτήτου τι πιστεύει κανείς, αυτό που μετρά είναι η απόφαση του ελληνικού λαού, που πρέπει να γίνει σεβαστή. Κατά τα άλλα, η ΝΔ θα έχει τον χρόνο να αμφισβητήσει τις όποιες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Και έχει φανεί καθαρά ότι το μήνυμα κινδυνολογίας η Κουμουνδούρου έχει φροντίσει  εκ προοιμίου να το ανακόψει.  Ήδη μιλά για «ήπιες αλλαγές» και συζητήσεις με τους εταίρους και ουδαμώς για έξοδο από το ευρώ. Οι αγορά πάντως παραμένει στάσιμη παρά την βουτιά του Χρηματιστηρίου. ΟΙ μικρομεσαίοι αξιώνουν μέτρα εδώ και τώρα από την επόμενη κυβέρνηση, γιατί έχουν υποστεί σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή. Αλλά και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα αναμένουν με αγωνία την χείρα βοηθείας.  Ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεούται να μην αποτύχει ως κυβέρνηση, ως ένα  ακόμη κόμμα που θα πάρει πίσω τις υποσχέσεις του. Γιατί τότε, πολύ απλά οι πολίτες θα στραφούν κατά των πάντων, δικαίων και αδίκων. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου. Για τον λόγο αυτόν λοιπόν ο πρωθυπουργός αντί να αναλώνεται σε λόγια του αέρα, καλό θα είναι να σκεφθεί την επόμενη μέρα των εκλογών. Ποιον θα τιμωρήσουν οι πολίτες; Μα φυσικά την επιβαλλόμενη δια της κυβέρνησής του φτώχεια και στέρηση. Τι θα αποφασίσουν; Να δώσουν την ευκαιρία σε ένα άλλο κόμμα να αποδείξει αν και αυτό είναι από τα πράγματα ελλειμματικό. Αν οι υποσχέσεις θα τηρηθούν στο έπακρο. Η ανοχή των πολιτών ξεπερνά πλέον τα επιτρεπτά όρια, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Αν δεν γίνουν σαρωτικές αλλαγές και η νέα κυβέρνηση περιοριστεί σε ημίμετρα, η αντίδραση του κόσμου θα είναι άμεση. Το γνωρίζουν αυτό όλοι πολύ καλά. Και βάσει αυτού κινούνται  προεκλογικά. Γιατί στο τέλος, αφού η ΝΔ με ΠΑΣΟΚ δοκιμάστηκαν μαζί με την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, δεν απομένει παρά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είτε να βάλει το κερασάκι στην τούρτα, είτε να σερβίρει κάτι άλλο στον ήδη καταπονημένο λαό, που δεν θα είναι πάντως και τόσο εύκολο να το αποδεχθεί. Παραφράζοντας την αποστροφή του πρωθυπουργού: οι πολίτες θα τους τιμωρήσουν όλους αν ανακαλύψουν πιθανό σικέ παιχνίδι ή νέα τύπου «Καραμανλή σε Παπανδρέου» παράδοση  εξουσίας , που αποτέλεσε το 2010 την απαρχή τόσων και τόσων δεινών για την χώρα.

Η κλωστή της Δημοκρατίας και η θέα του κοινωνικού χάους

Η δικαιοσύνη παίρνει μεγάλο ρίσκο με τις συνεχείς απορρίψεις των αιτημάτων του Νίκου Ρωμανού και βάζει την χώρα σε μεγάλες περιπέτειες αναφορικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Αυτοί που απέρριψαν τα αιτήματα δεν βλέπουν στο παραμικρό την κοινωνική αναστάτωση που προκαλούν αλλά πάνω απ΄όλα ότι θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την ζωή του 21χρονου νέου, που πιστός στις αντιλήψεις του συνεχίζει ακάθεκτος τον προσωπικό του αγώνα. Είναι απαράδεκτος έως ντροπιαστικός  επίσης ο τρόπος που αντιμετωπίζει η Πολιτεία τον Νίκο Ρωμανό, τους γονείς του και κατ΄ επέκταση όλους τους πολίτες. Ο πρωθυπουργός δήλωσε στον πατέρα του απεργού πείνας ότι τάχα δεν μπορεί να παρέμβει στο έργο της Δικαιοσύνης. Αυτή η δήλωση θα μείνει στην ιστορία, αφού αλλεπάλληλες φορές η συντεταγμένη Πολιτεία αθώωσε με τις παρεμβάσεις της όχι απλά ένοχους αλλά προκλητικά διεφθαρμένους επώνυμους. Οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη ήταν κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανείς, οι δε δικαστές και εισαγγελείς υπέκυψαν στις όποιες πολιτικές πιέσεις. Προς τι λοιπόν η τωρινή ντρίπλα  του  κου Σαμαρά, του υπουργού Δικαιοσύνης και όλων όσων δοκιμάζουν με τις αποφάσεις τους την θέληση για ζωή ενός νέου; Τι προσπαθούν να πετύχουν; Τα γεγονότα θα ανατρέψουν την τρέχουσα επικαιρότητα αν συνεχιστεί η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, αλλά πάνω απ΄όλα αν συμβεί το μοιραίο. Αισθάνεται κανείς ότι μάλλον σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα και ότι προκαλούν ευθέως την κοινωνία, αδιαφορώντας πλήρως για την ανθρώπινη ζωή. Η Ελλάδα και η κυβέρνησή της θα έπρεπε κανονικά να  λογοδοτήσουν μετά την πρωτοφανή στάση απέναντι στα δικαιώματα ενός κρατούμενου, που δεν θέλει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά το δικαίωμα στην μόρφωση. Τι άλλο  θα μπορούσε να πει κανείς για αυτή την αδιαλλαξία αλλά και την πρωτοφανή πρόκληση των αισθημάτων του μέσου πολίτη; Σε μία χρονική στιγμή όπου επίκεινται εθνικές εκλογές και υποτιθέμενη έξοδος από το μνημόνιο, σε έναν τόπο που στενάζει από την φτώχεια και την στέρηση, έρχονται να προστεθούν σκληρές αποφάσεις για έναν νέο άνθρωπο, που το μόνο που ζήτησε ήταν να σπουδάσει. Η Πολιτεία ας αναλάβει τις ευθύνες της για την πιθανή απώλεια ενός νέου παιδιού με το παρελθόν και την θλιβερή εμπειρία να πεθαίνει στα χέρια του πριν από 6 χρόνια ο καλύτερός του φίλος.  Ας ψάξει εφεξής να βρει λύσεις άρσης αυτού του πολύ μεγάλου κοινωνικού αδιεξόδου. Η Πολιτεία έχει εξοργίσει τον νέο αυτής της χώρας που στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού βλέπει το δικό του μαρτύριο εν μέσω οικονομικής κρίσης. Θα περίμενε κανείς διαφορετικούς ελιγμούς από την κυβέρνηση και όχι την επιλογή της σκληρής γραμμής, στο όνομα των προηγούμενων αποδράσεων. Και τελικά μια ζωή παρακάμπτεται προκειμένου να επικρατήσει ο νόμος; Από που και ως που; Που το βρήκαν γραμμένο να θυσιάζουν στον βωμό της δήθεν νομιμότητας έναν νέο άνθρωπο που το μόνο που ζήτησε ήταν να μορφωθεί;  Και σε τελική ανάλυση, γιατί δυναμιτίζουν το όλο κλίμα; Πολύ φοβάμαι, ότι θα ζήσουμε σκηνές απερίγραπτου κοινωνικού χάους από την στιγμή που η κυβέρνηση συνεχίσει να φέρεται με τέτοια αδιαλλαξία.  Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών ειδήσεων, τα γεγονότα εκεί οδηγούν, αν δεν συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Η Ελλάδα δοκιμάζεται για πολλοστή φορά από μία κυβέρνηση αποφασισμένη να προκαλέσει  το χάος που προανέφερα. Μέσα από αυτό το κείμενο, γίνεται έκκληση προς όλους να λογικευθούν και να σκεφθούν δημοκρατικά, αν φυσικά θέλουν και μπορούν. Και αν αυτό δεν είναι εφικτό, ας σεβαστούν τουλάχιστον το δικαίωμα στην μάθηση, όχι με όρους και προϋποθέσεις. Γιατί από αυτήν ακριβώς την μάθηση, εξαρτάται το μέλλον της χώρας των πολλών αμαθών. Εκτός και αν πια είναι όλα προαποφασισμένα,  να καταλήξει ένας ακόμη έφηβος στον θάνατο και να δείξει το κράτος την πυγμή του στους πολίτες. Εκτός εάν εδώ παίζεται το γόητρο του κράτους – τιμωρού, επειδή κάποιοι αποφάσισαν εν έτη 2015 να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Και που δεν διατάζουν να κόψουν την κλωστή που κρέμεται η ούτως ή άλλως χιλιοειπωμένη αλλά ποτέ εφαρμόσιμη  Δημοκρατία. 

Διαδικασίες – εξπρές για πρόεδρο Δημοκρατίας, εθνικές εκλογές & φόβοι των πολιτών

Μέσα στα Χριστούγεννα σχεδιάζουν τελικά να μετρήσουν τα κουκιά για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας. Με μια προσχεδιασμένη κίνηση οι της κυβέρνησης πάνε πακέτο τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα με την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, και ρισκάρουν τις εθνικές εκλογές θέτοντας στους πολίτες το δίλημμα ή συνέχιση  της μεταμνημονιακής πολιτικής υποτίθεται χωρίς άλλα μέτρα ή αλλαγή κυβέρνησης, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις προσπάθειες που κατεβλήθησαν ως τώρα. Σπεύδουν με τον τρόπο αυτό να προϊδεάσουν και τους 24 ανεξάρτητους βουλευτές και να τους θέσουν προς των ευθυνών τους. Διαδικασίες - εξπρές  γιατί πιθανόν έγιναν οι όποιες κρούσεις προς αυτούς και ελήφθησαν οι κατάλληλες απαντήσεις. Γιατί λέτε, σε αντίθετη περίπτωση - αν είχαν εξασφαλισμένες τις ψήφους - θα βιάζονταν τόσο πολύ; Οι εξελίξεις θα είναι εφεξής ραγδαίες. Η ΝΔ που βρίσκεται σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αρκετά πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ παίζει το τελευταίο της χαρτί. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζει για εκλογές διότι πολύ απλά βρίσκεται στο καλύτερο δυνατό σημείο. Σε τι εποχή όμως επισπεύδονται αυτές οι διαδικασίες εκλογής; Πόσο έτοιμος είναι ο πολίτης για μια νέα εκλογική αναμέτρηση; Η απάντηση είναι ότι οι πολίτες από την στιγμή που δεν φαίνεται στον ορίζοντα ανάπτυξη - και ας κόπτεται περί του αντιθέτου ο πρωθυπουργός - αναμένεται να εκφράσουν για μια ακόμη φορά την δυσαρέσκεια αλλά και την πεποίθησή τους ότι τα βάσανα δεν τελειώνουν εδώ. Χωρίς να έχουν πειστεί στο παραμικρό ότι η κυβερνητική πολιτική απέδωσε τα αναμενόμενα, χωρίς καν να έχουν δει μια άσπρη μέρα στα οικονομικά τους, θα καταδικάσουν μια και καλή τις πρακτικές της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, δύο κομμάτων που έφτασαν τη  χώρα σε αυτό το τραγικό σημείο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα αγιοποιήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα στραφούν προς το δογματικό ΚΚΕ, έχοντας παράλληλα καταλάβει στο έπακρο την επικινδυνότητα του γνωστού νεοναζιστικού μορφώματος και το αδιέξοδο της καταφυγής στις ίδιες και ίδιες επιλογές. Οι πολίτες πολύ απλά δεν έχουν πλέον εμπιστοσύνη σε κανέναν, μετά όσα υπέστησαν τα τελευταία χρόνια. Όμως το πιο πιθανό είναι να επιλέξουν κατά πλειοψηφία τον ΣΥΡΙΖΑ για να χειριστεί τις τύχες του τόπου. Η κυβέρνηση πάντως, καθώς φαίνεται, αν δεν συμβεί κάποιο συγκλονιστικό και απρόοπτο γεγονός με την εκλογή προέδρου μετρά μέρες και για τον λόγο αυτό κάνει ότι μπορεί για να παρατείνει τον χρόνο παραμονής της στην εξουσία. Οι διαδικασίες - εξπρές πάντως για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας δείχνουν ότι αφενός θα πάμε πιο νωρίς σε εθνικές εκλογές και αφετέρου πως  στην κυβέρνηση ελπίζουν πως θα τις αποφύγουν έστω και την ύστατη στιγμή. Ότι και να γίνει τελικά – και αν ακόμη διαψευστούμε για τις εθνικές εκλογές – ένα είναι γεγονός: η κυβέρνηση αυτή δεν έχει την αποδοχή του ελληνικού λαού και αυτό φαίνεται καθημερινά. Το αν έχουν υπάρξει διαβουλεύσεις για την ψήφο των ανεξάρτητων βουλευτών, αν κάτω από το τραπέζι έπεσαν προτάσεις ή αληθεύουν οι όποιες προσεγγίσεις με γενναία οικονομικά ανταλλάγματα, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η τωρινή κυβέρνηση έχει πλέον ξεπεραστεί από τα ίδια τα γεγονότα. Η νέα σελίδα στα πολιτικά πράγματα της χώρας, η πιθανή αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, θα δώσει νέο ενδιαφέρον στις εξελίξεις. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πολίτες, που αναμένουν με περιέργεια την πολιτική του κόμματος αυτού αφού πάρει την εξουσία. Δεν θα είναι εύκολο το έργο του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, μιας και θα βρεθεί απέναντι σε νέα δεδομένα, θα παραλάβει άλυτα προβλήματα αλλά πάνω απ΄όλα θα κληθεί να επιβεβαιώσει και να τηρήσει τις υποσχέσεις απέναντι στους ψηφοφόρους του. Αλλά ας γίνουν πρώτα οι εκλογές και βλέπουμε μετά. Προς το παρόν οι εξελίξεις επισπεύδονται μέσα στα Χριστούγεννα. Και η κυβέρνηση δεν έχει χάσει τις ελπίδες της. Τα επιτελεία των κομμάτων  συσκέπτονται από σήμερα πυρετωδώς και αναμένεται να μην σταματήσουν, μέχρι τελικής πτώσεως. Κουκιά εδώ κουκιά εκεί, το μέτρημα καλά κρατεί. Και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για μια ακόμη φορά οι πολίτες θα κάνουν μαύρα Χριστούγεννα, φοβούμενοι ξαφνικές και απρόσμενες εξελίξεις. Γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζουν τι γίνεται στα παρασκήνια με την τρόικα και τι διαμείβονται οι κυβερνώντες μπροστά στο φάσμα της εκλογικής ήττας. Γιατί η φτώχεια τους έχει φτάσει πέρα από την απελπισία, ώστε ακόμη και μια πιθανή αλλαγή εξουσίας να μην τους ικανοποιεί.       

Οι αγώνες των νέων κατά της μίζερης καθημερινότητας

Πολύ μεγάλη ένταση στην χώρα και όχι αδικαιολόγητη, καθώς η κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί τους πολίτες, αφενός με την διπρόσωπη στάση της αναφορικά με την λήψη νέων μέτρων λιτότητας και την σαφή της υποχώρηση στις συζητήσεις με την τρόικα,, και αφετέρου με την χαρακτηριστική αδιαφορία της απέναντι στις ζωές νέων ανθρώπων – όπως του Νίκου Ρωμανού – που ουσιαστικά τον αφήνει να φτάσει μέχρι τέλους για την προάσπιση της αξιοπρέπειάς του, όταν γνωρίζει ότι τον άνθρωπο αυτό τον οδήγησε η ίδια στα άκρα με την δολοφονία του φίλου του Αλέξη αλλά και την μεταχείριση του μετά την σύλληψη στην Κοζάνη. Η αστυνομική βία με την πλήρη ανοχή όλων των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, σε συνδυασμό  με την  προσχεδιασμένη  πρόκληση όλων των επαγγελματικών τάξεων στο όνομα του φόβου και της ανοχής στην βία αυτή, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μετατροπή της χώρας το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα σε τοπίο κοινωνικών συγκρούσεων με στόχο την είσπραξη ψήφων στις επικείμενες εκλογές, με το επιχείρημα ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, οι όποιοι «κουκουλοφόροι» θα κάνουν ότι θέλουν. Το θέμα βέβαια πλαισιώνεται και από τις (sic) δηλώσεις της υπουργού Τουρισμού, Όλγας Κεφαλογιάννη, η οποία μιλά ωσάν να μην βιώνει την ελληνική πραγματικότητα για αμαύρωση του τουρισμού από τα επεισόδια! Κοινώς, εδώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία από την φτώχεια και την στέρηση, εδώ οι νέοι ισοπεδώνονται από την ανεργία και την εκμετάλλευση και η υπουργός οδύρεται για τα κρουαζιερόπλοια του επόμενου καλοκαιριού ή την μείωση των επισκεπτών στην χώρα. Η δήλωσή της αυτή – χρησιμοποιώντας τα ίδια της τα λόγια – γίνεται σαφώς την λάθος στιγμή, στον λάθος τόπο! Στην Ελλάδα ορισμένοι δεν έχουν, καθώς φαίνεται, ξεχάσει την Μύκονο και τον νεοπλουτισμό και μοστράρουν με τα συνολάκια τους στις κάμερες, λες και τίποτε δεν έγινε τα τελευταία 6 χρόνια, λες και οι πολίτες απλά έπρεπε να θυσιαστούν για να επιβιώνουν αυτοί ακριβώς οι λίγοι νεόπλουτοι, που επιμένουν να προκαλούν το πανελλήνιο. Η χώρα λοιπόν δεν πρόκειται να αποφύγει την ένταση ότι και να γίνει και η διεθνής ειδησεογραφία θα την έχει σε πρώτο πλάνο. Με τις εκλογές να πλησιάζουν και τις προσπάθειες της κυβέρνησης να προσελκύσει και άλλους ανεξάρτητους βουλευτές, αλλά και το πολιτικό θερμόμετρο να ανεβαίνει επικίνδυνα με τις καταγγελίες για εξαγορά πολλών από αυτούς, η όλη ιστορία λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις λίγο πριν από την εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας. Τα κόμματα πλέον ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους αλλά και όλοι όσοι μέχρι τώρα πίστευαν πως θα αποφευχθούν οι εκλογές, αρχίζουν τώρα να συνηθίζουν στην ιδέα. Οι κοινωνικές όμως συγκρούσεις αναμένεται να επηρεάσουν σοβαρά το πολιτικό πεδίο. Αν η Πολιτεία δεν παρέμβει ουσιαστικά ικανοποιώντας το δίκαιο από κάθε άποψη αίτημα  του  Νίκου Ρωμανού, αν για μια ακόμη φορά δείξει το πραγματικό της πρόσωπο απέναντι στις ζωές των νέων ανθρώπων, η πολιτική επικαιρότητα θα αλλάξει και οι εκλογές θα διεξαχθούν σε ένα έντονο πολωτικό κλίμα. Και δεν είναι το θέμα ποιο κόμμα θα επικρατήσει σε αυτές, αλλά το πόσο λαβωμένη θα βγει για μια ακόμη φορά η ελληνική κοινωνία. Ο μέσος πολίτης βλέπει πλέον ευθέως ότι το κράτος-τιμωρός επιβάλλει με κάθε τρόπο και μέσον τις αποφάσεις του, προκαλώντας κοινωνικές συγκρούσεις με την παραμικρή αφορμή και τα κόμματα συντεταγμένα αποκαλύπτουν την γύμνια τους, λαμβάνοντας μέρος σε μια πολιτική μάχη με απούσα την πλειοψηφία του κόσμου. Εξάλλου και αυτή η προεκλογική μάχη διεξάγεται για μια ακόμη φορά χωρίς την παραμικρή προοπτική για το μέλλον και ελπίδα για τις νέες γενιές, που ισοπεδώνονται προκειμένου κάποιοι να κάνουν την δέουσα πασαρέλα, από τους διαδρόμους της Βουλής, μέχρι τα σοκάκια των κοσμοπολίτικων νησιών. Πέρασαν ήδη έξι χρόνια κρίσης, και όσοι πίστευαν πως αυτή θα έβαζε μυαλό ακόμη και στην τάξη των νεόπλουτων, διαψεύστηκαν οικτρά. Δυστυχώς για την χώρα οι νεόπλουτοι όχι απλά εξακολουθούν να υπάρχουν, άλλα νέα κοράκια γεννήθηκαν στο μέσον της κρίσης, που ορέγονται πλούτη και άνεση στο ξόδεμα. Βέβαια εξαίρεση αποτελούν πολίτες σαν τον Νίκο Ρωμανό – και δη νέοι – που αποδεικνύουν πως  η ελπίδα δεν έχει πεθάνει, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον αγώνα τους. Το γεγονός και μόνο ότι οι νέοι που εργάζονται με μισθούς πείνας έχουν ακόμη δύναμη, αποδεικνύει πως το μέλλον μπορεί να γίνει διαφορετικό. Και δεν είναι μόνο ο Νίκος Ρωμανός αλλά και πολλοί άλλοι που αιφνιδιάζουν τους όποιους «βολεμένους» με την συνειδητοποίηση τους. με λίγα λόγια, πως στην χώρα αυτή που γέννησε στην αρχαιότητα τόσα και τόσα ελεύθερα πνεύματα, υπάρχουν πολλοί που θέλουν ενίοτε να το θυμίζουν στην παγκόσμια κοινότητα. Αξίζει τον κόπο να παρακολουθούμε από κοντά τις πράξεις τους, είτε διαφωνούμε είτε συμφωνούμε. Γιατί περί όασης στην μίζερη καθημερινότητα πρόκειται. Περί κατακραυγής των δηλητηριωδών πρωινάδικων, που θέλουν τον πολίτη να φορά κάθε μέρα το φίμωτρο και να αποθεώνει το ευτελές,  με το που κλείσει μια και καλή την πόρτα του σπιτιού του. 

Κράτος - τιμωρός και αγώνας για αξιοπρέπεια

Το κράτος – τιμωρός από την μια, ο αγώνας ενός νέου ανθρώπου από την άλλη  και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μεγάλο κίνδυνο. Δεν είναι η πρώτη φορά που απορρίπτονται αιτήματα κρατουμένων με συνοπτικές διαδικασίες, πολύ δε περισσότερο όταν υπάρχουν και πολιτικά θέματα στη μέση, μακράν των κοινοβουλευτικών δεξιών, κεντρώων ή αριστερών κομμάτων. Και ενώ ο αγώνας για την μόρφωση γίνεται εντονότερος, γιατί είναι αυτή ακριβώς που μαζί με την Παιδεία αλλάζουν τις κοινωνίες, το επίσημο κράτος απλά κάνει την δουλειά του σπρώχνοντας τα πράγματα στα άκρα, με την Δικαιοσύνη να κλείνει τα μάτια και να ρίχνει το μπαλάκι στην κυβέρνηση. Ο Νίκος Ρωμανός, από την μια,  ρισκάρει την ζωή του διαφυλάττοντας το τελευταίο που του έχει απομείνει σε τούτη την κοινωνία και που τον διαφοροποιεί: την αξιοπρέπεια. Από την άλλη, αφήνονται  ελεύθεροι ανενδοίαστα και με ποικίλους τρόπους έμποροι ναρκωτικών, διακινητές ανθρώπινων ψυχών και πολλοί άλλοι, που προκαλούν ευθέως το δημόσιο αίσθημα. Αν ρωτήσει κανείς τους πολίτες τι πιστεύουν για την νέα αυτή υπόθεση με την συνεχιζόμενη απεργία πείνας του 21χρονου θα εισπράξει κατά πλειοψηφία την απάντηση πως όλος ο κόσμος έχει δικαίωμα στην μόρφωση. Εδώ όμως η ιστορία είναι λίγο διαφορετική καθώς υπάρχει το κακό προηγούμενο με τις άδειες κρατουμένων, την εξαφάνιση Ξηρού και Μαζιώτη. Στις πλάτες του Νίκου Ρωμανού κρίνεται αυτή ακριβώς η δικαστική διαμάχη για τις άδειες που έγινε πολιτικό θέμα και μπαλάκι εις ότι αφορά την ισχύ τους. Με την μόνη διαφορά ότι εδώ κρίνεται επίσης και η ζωή ενός νέου ανθρώπου. Στην Ελλάδα πάντως δεν φημιζόμαστε ούτε για την αποδοχή του διαφορετικού ούτε για την απουσία πάσης φύσεως στερεοτύπων. Δεν ισχυρίζομαι ότι και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο παρελθόν δεν υπήρχε σκληρή μεταχείριση κρατουμένων και δη πολιτικών (ποιος ξεχνά τα λευκά κελιά του Στάμχαιμ στην Γερμανία;). Όμως εδώ βιώνουμε για πολλοστή φορά την κρατική αναλγησία στο όνομα της κατά τα άλλα φιλεύσπλαχνης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Θα πουν κάποιοι: «αριστερές παρωχημένες αντιλήψεις» είναι αυτές και τα συναφή… Δεν είναι έτσι. Και αριστερός δεν είναι πάντα αυτός που ερωτοτροπεί με την ελευθερία, είναι απλά διαφοροποιημένος από τις κατεστημένες αντιλήψεις περί αριστεράς και δεξιάς, που τόσο έχουν μπερδέψει τον κόσμο. Τι θα απομείνει στους αρνητές της προσωπικής επιθυμίας ενός νέου ανθρώπου που επιθυμεί να σπουδάσει στα δικά τους Πανεπιστήμια, απλά κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων του; Τι θα αισθάνεται ο δικαστής αυτός που στερεί το δικαίωμα της μόρφωσης σε έναν κρατούμενο στο όνομα της φοβίας περί της χρήσης της άδειας αυτής, στο βωμό του να μην τον αποκαλέσουν αύριο υπεύθυνο που μένει ελεύθερος έστω και για λίγες ώρες ένας «αυριανός τρομοκράτης»; Δεν είναι όμως όλο το δικαστικό σώμα που τελεί υπό κατηγορία, καθώς κάποιος άλλος εισαγγελέας αναφερόμενος στην ληστεία που συμμετείχε και ο Ρωμανός απεφάνθη για τους συλληφθέντες ότι  δεν πρόκειται για τρομοκράτες μιας και ήταν σε ευνοϊκότερη θέση από τους αστυνομικούς, αλλά πάραυτα ούτε πυροβόλησαν ούτε αντιστάθηκαν. Βλέπουμε λοιπόν μια μεγάλη διαφοροποίηση ακόμη και ανάμεσα στους δικαστικούς, πολλοί από τους οποίους σκέπτονται ανεπηρέαστοι από τις όποιες κατεστημένες αντιλήψεις και θεωρίες. Η ζωή του Νίκου Ρωμανού κρέμεται στις αποφάσεις του υπουργού Δικαιοσύνης αλλά και ολόκληρης της κυβέρνησης, που θα είναι υπεύθυνη για ότι συμβεί. Και δεν εκβιάζει κανείς ετούτες τις στιγμές, απλά υπερασπίζεται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην αξιοπρέπεια. Άλλοι θα πουν πως ο νέος αυτός αποφάσισε να συνετιστεί, αφού αποδέχεται το είδος της μόρφωσης που του προσφέρεται από το «εχθρικό κράτος». Άλλοι θα επιμείνουν πως πρέπει να αφεθεί στην τύχη του, γιατί δικές του είναι οι επιλογές και η στάση ζωής. Σε κάθε περίπτωση, θα ειπωθούν πολλά και από διάφορες πλευρές. Το κράτος-τιμωρός από την μια, όπως είπα, και ο αγώνας ενός νέου ανθρώπου από την άλλη, που επιλέγει να αντισταθεί με τα ίδια τα όπλα της «συστημικής» μόρφωσης. Με την διαφορά ότι δεν πρόκειται γι΄ αυτήν ακριβώς που λανσάρουν κάποιοι ως ειρωνικό επιχείρημα κατά του αγώνα του, παρά μόνον για την αξιοπρέπεια και την καθαρότητα της ελεύθερης επιλογής του. Αυτά για τους κακοπροαίρετους και τους κοντόφθαλμους που έχουν μάθει να κατηγοριοποιούν ετσιθελικά τους ανθρώπους και τα πιστεύω τους. Λίγες σκέψεις είναι αυτές, λίγο πριν από την ημέρα μνήμης για την δολοφονία ενός ακόμη νέου πριν από 8 χρόνια. Με την ελπίδα κάποτε οι κοινωνίες να καταλάβουν τα στεγανά τους και ο κόσμος να φρενάρει μια και καλή την παρακμή.

Απόλυτη ιδιώτευση & διψασμένο για εξουσία κατευθυνόμενο πλήθος

Έχουμε περάσει σε μια πραγματικά νέα εποχή, την εποχή της απόλυτης ιδιώτευσης και του ατομικού προσανατολισμού, από την εκμετάλλευση των τάχα απεριόριστων δυνατοτήτων του επαγγέλματός μας, μέχρι την στα άκρα αδιαφορία για την τύχη του διπλανού μας, ανεξαρτήτου ηλικίας και συναισθηματικών δεσμών. Αυτή ακριβώς η ιδιώτευση λανσάρεται από τους μάνατζερ της διαφήμισης πότε ως επιλεκτική κατανάλωση ιδεών και στάσεων ζωής, και πότε ως ατομική προστασία από τις «κακές προκλήσεις»  της καθημερινότητας, πίσω από τις οποίες κρύβεται η ίδια και που με κάθε δυνατό κόστος πασχίζει να καλύψει. Η βιομηχανία παραγωγής ιδεών και στάσεων ζωής δεν είναι τωρινό φαινόμενο, καθώς δεν είναι και λίγοι οι πνευματικοί άνθρωποι που δεκαετίες πριν απογύμνωναν, με στόχο την αφύπνιση των κονιορτοποιημένων από την απάθεια  μαζών. Μίλησαν τότε για το ενσωματωμένο θεαματικό, για την βιομηχανία της κουλτούρας, για την υποταγή στην πολιτιστική κατανάλωση, για το σκύψιμο του κεφαλιού σε δόγματα και ορθολογιστικές θεωρίες που στόχευαν πάντα στην καθήλωση της δράσης για μια ελεύθερη ζωή, απαλλαγμένη όχι από ηθικούς νόμους αλλά από το «επιβαλλόμενον»  και την εξουσιαστική αυτάρκεια. Υποστηρίζοντας οι μέντορες της διαφήμισης, που καταπίνει όλους τους νεωτερισμούς και τις αργκό, πως η μόνη αλήθεια βρίσκεται κάτω υπό την προστατευτική σκέπη της συγκαλλυμένης μόδας του εφικτού που επιτυγχάνεται από κανονιστικά όνειρα και επιδιώξεις, λανσάρει με άνεση τις νέους διασκελισμούς της καθημερινότητας υπό το εκτυφλωτικό φως  του ολότελα καινούργιου, που αν δεν ακολουθήσουμε, θα βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο. Η αναμέτρηση με την υπομονή του κόσμου αντικαθίσταται με τα προϊόντα της απόλυτης ιδιώτευσης, από γκάτζετ και εγχειρίδια χρήσης μοναδικών τεχνολογικών εφαρμογών, μέχρι οδηγίες για άνετη ζωή όταν τα χρήματα έχουν εξασφαλιστεί από τις όποιες υπηρεσίες  κατάδοσης και αποκεφαλισμού του άλλου. Η conformity to fashion ζωή με όλα τα συνακόλουθα επιτυγχάνεται με αυτήν ακριβώς την βαθμολογία του ανταγωνιστικού προτσές, που άλλους τους αναδεικνύει γιατί υπερέχουν στον οπορτουνισμό, και άλλους τους καταποντίζει λόγω υπερβολικής και εικοτολογικά ξεπερασμένης ευαισθησίας. Τα αντίστοιχα προϊόντα της θεμελιακής ανελεύθερης νεοπρακτικής υποστηρίζονται από τα εναπομείναντα κεφάλαια της καταναλωτικής δουλείας, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η  δέουσα κοινωνική νηνεμία που διαδέχεται το εκάστοτε ξεπουλημένο στις απαιτήσεις της μόδας εξεγερσιακό ατόπημα, όχι τόσο λόγω της έλλειψης αυθορμητισμού των πολιτών, όσο της πείρας της καθεστηκυίας τάξης, που κάθε φορά επινοεί νέες προκλήσεις, οι οποίες περιορίζουν την επαναστατικότητα στα όρια του εφικτού, υπό τον όρο ότι αυτή είναι η μοναδική αλήθεια. Οι θεσμοί που υποβοηθούν την κατάσταση και υποκαθιστούν τον αυθορμητισμό των μαζών, εξουσιοδοτημένοι να παράσχουν περιορισμένες λύσεις που φυλακίζουν το φαντασιακό, δεν λανσάρουν μόνο υποβολιμαία την ιδιώτευση ως λύση  αντί να την υποδείξουν ως τραγική απόρροια των καταποντισμένων όρων ζωής, αλλά συμβουλεύουν μέσα από αυτήν ακριβώς την αλόγιστη κατανάλωση τεχνητών νεωτερισμών στο γιατί, πως και με τι θα βάλει κανείς πλώρη για το αύριο. Η ιδιώτευση λοιπόν ανακηρύσσεται πανηγυρικά ως η μόνη διέξοδος από τα «κακά» της κατά τα άλλα υποδεικνυόμενης από παλιά ορθολογικής κυριαρχίας, ως ντρίπλα του καπιταλισμού στον εαυτό του ή διάνοιξης της λαβυρινθώδους εξουσίας του, που τόσο αμφισβητήθηκε στο παρελθόν αλλά που συνεχίζει να αγαπιέται από μεγάλο μέρος των απαθών μαζών. Μπορεί λοιπόν να έπηξε ο τόπος από συνθήματα και πλακάτ για μια άλλη ζωή, μπορεί όλοι οι επαναστατημένοι να έκαναν την καθιερωμένη βόλτα των εφηβικών τους χρόνων για να καταλήξουν πίσω από τα γραφεία μοιράσματος ειδικών εξουσιών, η ιδιώτευση όμως παρέμεινε επικεφαλής μετά τις μεγάλες μάχες των δρόμων γιατί τα ηνία τα έλαβε για μια ακόμη φορά η διαφημιστική καμπάνια για την αχαλίνωτη εντός κανονιστικών ορίων ζωής, βαφτίζοντας όλους τους υπόλοιπους κυνικά αμετανόητους και ένοχα γραφικούς. Αυτή ακριβώς η κατηγοριοποίηση είναι το μεγάλο κέρδος της ιδιώτευσης, αφού με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται άνετα η ορθολογική κυριαρχία. Και νομοτελειακά ισχύει ότι όσο περισσότερη σερβιριζόμενη τεχνητή απόλαυση και απάτη, επιφέρει μεγαλύτερη πρωτόγονη αντίδραση, που στην συνείδηση της μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου φαντάζει απειλή. Αυτός ακριβώς ο κόσμος είναι που μεταλλάσσεται τότε σε φύλακα άγγελο της απόλυτης ιδιώτευσης, αφού προηγουμένως αυτούσια η βιομηχανία παραγωγής κατηγοριοποιημένων εξουσιών έδωσε το δικαίωμα κρίσης πως η βία της αντίδρασης είναι η καταστροφή και όχι η ίδια η εξουσία. Με λίγα λόγια, το κόλπο για μια ακόμη φορά έπιασε και αυτοί που θα έπρεπε να γκρεμίσουν τις νορμιστικές αξίες της ιδιώτευσης έγιναν οι  μοναδικοί προστάτες της. Έχει μέλλον λοιπόν η κατεύθυνση του πλήθους που παρά τα επιλεκτικώς χρονικά οράματα, ζει και αναπνέει στους ρυθμούς της απάθειας. Και το ζητούμενο δεν είναι αν θα την καταλάβει, αλλά το πότε θα θελήσει να την αντικαταστήσει. Γιατί αυτό ακριβώς κάνει η βιομηχανία παραγωγής ιδεών και αγαθών, να παράγει  διαρκώς προστάτες της πολυπροιοντικής εξουσίας με δέλεαρ το επαναλαμβανόμενο «καινούργιο» που αφορά μονάχα τους διψασμένους για εξουσία φτωχούς το κοινωνικό πνέυματι που έπεσαν εύκολα στην παγίδα να επαναστατήσουν νέοι λόγω μόδας και να κυριαρχήσουν στην ώριμη ηλικία πίσω από καλλίγραμμα και στιλάτα γραφεία. Γιατί αυτό ακριβώς επιτάσσει μέσω της εγχειρίδιων χρήσης της κατεστημένης κουλτούρας η απόλυτη ιδιώτευση.                 

Το διαπραγματευτικό τρίγωνο Αθήνα – Βρυξέλλες – Παρίσι

Το απεργιακό τοπίο συσκότισε τις συναντήσεις της κυβέρνησης με την τρόικα. Κοινώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες με τα ήδη υπάρχοντα μέτρα επιβάλλουν όχι απλά την μη αναγγελία νέων, αλλά την παραμικρή αναφορά σε αυτά. Η κυβέρνηση αυτοπαρουσιάζεται ως μοναδικό εμπόδιο στις αξιώσεις της τρόικα, στην προσπάθειά της να δείξει πως παλεύει για τα δικαιώματα των πολιτών. Που ήταν τόσο καιρό όμως όταν τα μέτρα είχαν διαλύσει την κοινωνία; Ισχυριζόταν με περισσή προκλητικότητα ότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και αφού εξόντωσε τους πολίτες, αφού επέβαλλε εκβιαστικά τις μνημονιακές δεσμεύσεις - πάντα υπό την επίκληση του επιχειρήματος ότι δεν υπήρχε άλλη λύση - θέλει να δείξει τώρα το φιλολαϊκό της προφίλ. Αυτά όμως είναι για τους ευκολόπιστους. Για όλους τους υπόλοιπους που δεν πόνταραν επουδενί στις επιτηδευμένες κινήσεις της κυβέρνησης  στο τρίγωνο Παρίσι -  Βρυξέλλες - Αθήνα, δεν απέμεινε ως όπλο παρά μόνον η απεργία και οι κάθε λογής κινητοποιήσεις. Και θα έχετε παρατηρήσει, βέβαια, ότι ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πολυφαίνεται να τις στηρίζει, με δεδομένο ότι πιθανά σε λίγο καιρό θα κυβερνήσει την χώρα. Το απεργιακό μέτωπο, λοιπόν, σε πλήρη εξέλιξη και οι διεκδικήσεις του φτωχού κόσμου στο προσκήνιο. Βενιζέλος και Σαμαράς, βέβαια, ωσάν να βρίσκονται σε άλλον κόσμο, συζητούν για τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και σπεύδουν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Οι εμπλοκή με την τρόικα, δεν ήταν παρά το τελευταίο προεκλογικό χαρτί της κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης, καθώς σε λίγο καιρό θα έρθουν οι κάλπες. Και αν αυτό δεν γίνει, θα μιλάμε απλά για νέο κυβερνητικό σωσίβιο ή για ωμή συμφωνία κάτω από το τραπέζι μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.  «Οι συζητήσεις στο Παρίσι ήταν δύσκολες αλλά είναι ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της τελικής διαπραγμάτευσης», σημείωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, σε δηλώσεις του μετά τη σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό στο Μ. Μαξίμου. Αυτό το περιβόητο “βήμα” το συναντούμε  εδώ και πολλά χρόνια, καθώς είναι το μόνιμο επιχείρημα για την  παράταση της νοσηρής κατάστασης.  Η κυβέρνηση αφού αποκάλυψε  όλα της τα πρόσωπα, έρχεται τώρα να ζητήσει την κατανόηση των πολιτών και να αποδείξει ότι τους σκέπτεται. Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο κράτησε αυτή την τεχνητά ανυποχώρητη στάση, και για τον ίδιο λόγο έσπευσε στο Παρίσι για να σπάσει τον πάγο. Σου λέει: “τώρα που φτάσαμε στο τέλος θα κολλήσουμε; Τώρα που φορτώθηκε ο πληθυσμός τα περισσότερα και έχει γονατίσει;” Αυτή είναι η αλήθεια, αγαπητοί αναγνώστες, και ας σπεύσουν κάποιοι να μας ονομάσουν γραφικούς με το μνημόνιο. Εξάλλου, μπροστά στα προηγούμενα χρόνια, τι  θα κοστίσει μια μικρή ακόμη υποχώρηση; Δεν θα τους παρεξηγήσει ο λαός, που ναι μεν τους καταδίκασε αλλά δεν έπαψε να τους ψηφίζει. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση γι΄αυτό και κάνει τους εν λόγω ελιγμούς. Ναι, περί ελιγμών πρόκειται, περί σοφιστειών για να κρατήσει τις μάζες σε ασφαλή  απόσταση, για να δείξει σε όλους ότι οι προθέσεις της ήταν και είναι καθαρές. Σε αυτή της την προσπάθεια έχει σύμμαχο τους κατά καιρούς “γενναίους” εταίρους, που δεν διστάζουν από την μια να επιδοκιμάζουν τον ελληνικό λαό για τις θυσίες του, και από την άλλη να κατευθύνουν την τρόικα σε νέες περικοπές. Ένα παιχνίδι είναι και αυτό στις πλάτες του κόσμου που ψάχνει να πιαστεί από κάπου. Ένα γνωστό κόλπο που ενώ έχει ξεθωριάσει, εντούτοις τίθεται εκ νέου σε ισχύ. Και μιας και πλησιάζουν οι εκλογές τον Μάρτη, θα πρέπει να υπάρχουν ασφαλώς και οι μπαλαντέρ για το παιχνίδι αυτό. Γιατί η όποια νέα κυβέρνηση, θα ζητήσει εκ νέου πίστωση χρόνου για να σκεφτεί τι θα πράξει. Θα πάρει βέβαια μέτρα ανακούφισης που σε σχέση με τα υπάρχοντα δεν θα είναι παρά ψιχία. Μέχρι τότε, αναγκαστικά οι πολίτες και πάλι θα υποφέρουν.  

ΗΠΑ και δοκιμαζόμενες ελευθερίες -αμερικανικό όνειρο και ψυχρές εκτελέσεις

Φλέγονται οι ΗΠΑ από τις μαζικές διαμαρτυρίες για την αθώωση του λευκού αστυνομικού που πυροβόλησε και σκότωσε τον νεαρό άοπλο 18χρονο αφροαμερικανό τον περασμένο Αύγουστο και καθώς φαίνεται τα πράγματα στην χώρα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, με δεδομένο ότι τα ρατσιστικά κίνητρα ολοένα και κερδίζουν έδαφος και με δικαστική μάλιστα βούλα. Στις ΗΠΑ, η Κου-Κλουξ-Κλαν αναγνωρίζεται πλέον για πολλούς  στην αστυνομία, που με τις πρακτικές της προκαλεί ευθέως τους πολίτες, ειδικά τους έγχρωμους. Η ρατσιστική αστυνομική βία στις ΗΠΑ δεν είναι τωρινό φαινόμενο και έχει πλούσια προϊστορία Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες και η νομοθεσία άλλαξε τα δεδομένα, εντούτοις ολοένα και περισσότεροι αστυνομικοί εκτελούν εν ψυχρώ ανθρώπους - και δη έγχρωμους - στο όνομα της τάξης και ασφάλειας. Στην χώρα όπου τα δικαιώματα υποτίθεται πως τα έχουν όλοι - ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος και καταγωγής - ο πρόεδρός της οποίας πασχίζει να αποδείξει ότι παραχωρεί ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ελευθερίες, εκεί ακριβώς εμφανίζεται το πιο στυγνό αστυνομικό προφίλ, με εν ψυχρώ εκτελέσεις και τραυματισμούς πολιτών. Στις ΗΠΑ με λίγα λόγια, οι τρομοκράτες μάλλον είναι κάποιοι λευκοί αστυνομικοί, που για ψύλλου πήδημα στέλνουν στον άλλο κόσμο πολίτες από ρατσιστικές προθέσεις. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.. Γι΄αυτήν ακριβώς όμως την εκρηκτική κατάσταση καμία έκτακτη σύγκλιση του ΟΗΕ δεν θα γίνει για να εξετάσει τις αιτίες του φαινομένου και να αποδοθούν ευθύνες. Την ίδια στιγμή που σε κάποιες αμερικανικές πολιτείες ισχύει ακόμη η θανατική ποινή, οι αστυνομικοί σκοτώνουν και αθωώνονται όντες, λέει, σε “νόμιμη άμυνα”. Η βία αυτή όμως αποκαλύπτει την γύμνια του αμερικανικού  νομοθετικού πλαισίου, που δίνει την δυνατότητα της χωρίς όρια χρήσης βίας, συνδεδεμένης άμεσα με την ατιμωρησία. Είναι απορίας άξιον πως μετά από τόσες δεκαετίες οι ΗΠΑ γυρνούν τον χρόνο πίσω, τότε που τα δικαιώματα των μαύρων δεν ήταν νομοθετικά κατοχυρωμένα Αυτού του τύπου ο ρατσισμός δηλητηριάζει επικίνδυνα την ούτως ή άλλως αποσαρθρωμένη αμερικανική κοινωνία και θέτει εν αμφιβόλω τις ατομικές ελευθερίες. Την στιγμή που ο Μπάρακ Ομπάμα επιδιώκει να κατοχυρώσει δικαιώματα περί ελεύθερου σεξουαλικού προσανατολισμού και προτίμησης, την εποχή που πασχίζει να δείξει μια άλλη εικόνα της χώρας του, οι δολοφονίες αυτές και η μη καταδίκη των ενόχων έρχονται όχι μόνο  να επισκιάσουν τις προσπάθειες αυτές, αλλά και να πυροδοτήσουν την ήδη τεταμένη από κοινωνικο - οικονομικής άποψης ατμόσφαιρα στην χώρα. Αποτέλεσμα, εξεγέρσεις, μαζικές διαμαρτυρίες και αμφισβήτηση του όλου επιτηδευμένα φιλειρηνικού κυβερνητικού προφίλ. Η βία αυτή σαφώς δεν είναι μεμονωμένη παρά εκδηλώνεται με την παραμικρή αφορμή. Θα έλεγε κανείς ότι στις ΗΠΑ βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας στις αστυνομικές αρχές, που δεν ξέρουν πλέον πως να δικαιολογηθούν για τα πολλά αλλεπάλληλα αιματηρά περιστατικά αστυνομικών λόγω φυλετικού μίσους. Θα μου πείτε, αν ήταν στην εξουσία οι ρεπουμπλικάνοι, θα ήταν αλλιώς; Όχι, ίσως ήταν πολύ χειρότερα. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους Δεν έχουμε επίσης κάποια ένδειξη πως αναμένεται ενδελεχής έρευνα για την όποια ρατσιστική βία, ούτε για τα μάτια του κόσμου. Πολύ απλά γιατί η εξουσία εκεί δείχνει απροκάλυπτα πως συμπεριφέρεται εν ανάγκη και στους εγχώριους μη λευκούς, μετά τις επεμβάσεις σε χώρες όπως Ιράκ, Αφγανιστάν, και αλλού και τις εκεί βιαιοπραγίες, τις ανακρίσεις, τις φυλακές Αμπού Γκράιμπ κλπ. Καιρός λοιπόν να ζήσουν στο πετσί τους και οι ίδιοι οι αμερικανοί πολίτες το απεχθές πρόσωπο της βίας. Στην αρχή, είχαμε τις τραγωδίες στα σχολεία και τα πανεπιστήμια λόγω της ακατάσχετης οπλοφορίας. Τώρα είναι η σειρά της αστυνομίας να δείξει πως δεν χαρίζεται σε κανέναν. Από κοντά και η δικαιοσύνη νίπτει τας χείρας της. Γιατί μη νομίζετε ότι υπάρχουν μόνο τα ρατσιστικά κριτήρια. Τουναντίον οι αρχές εκεί εκπαιδεύονται σε κατάλληλες συνθήκες και  δεν τόχουν σε τίποτε να αφαιρούν με την παραμικρή αφορμή την ανθρώπινη ζωή. Και όλα αυτά, την στιγμή που ναι μεν Κου-Κλουξ-Κλαν δεν υπάρχει, αλλά οι αστυνομικοί που ανοίγουν πυρ με το παραμικρό και με ρατσιστικά κίνητρα αυξάνονται επικίνδυνα λόγω αυτής ακριβώς της παρατεταμένης ατιμωρησίας. Σε λίγο καιρό ίσως ζήσουμε και άλλες τέτοιες τραγωδίες στην χώρα όπου οι έγχρωμοι εξακολουθούν να κάνουν αγώνα για τα δικαιώματά τους, λίγο μετά τον επίλογο των κινηματογραφικών ταινιών - αφιερώματα  για τις παλαιότερες διεκδικήσεις τους, οι οποίες τώρα γίνονται και πάλι επίκαιρες.   

Από χούντα σε χούντα & αντί αφύπνισης - ονειρώξεις για σβάστικες!

Έχουν περάσει 4 δεκαετίες και κάτι από τότε που έπεσε η στρατιωτική χούντα στην χώρα και υποτίθεται πως έχουμε Δημοκρατία, με τους αιρετούς εκπροσώπους του λαού να επιδίδονται σε ασύλληπτο κυνηγητό μαγισσών, σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα που οι ίδιοι εξέθρεψαν και που οι πολίτες στην πλειοψηφία τους στήριξαν με όλες τους δυνάμεις  γιατί από ένα σημείο και μετά ο παραπλανημένος γίνεται συνένοχος, αλλά και τις εναλλαγές στην εξουσία να δίνουν την αίσθηση πως έτσι είθισται όταν διεκπεραιώνεται ο στόχος της αποκοίμισης των μαζών. Έχουν περάσει κυβερνήσεις και κυβερνήσεις - όλες φορτωμένες και με ένα τουλάχιστον χτυπητό σκάνδαλο για να τηρούνται τα προσχήματα. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις που επιλέχθηκαν από τον λαό που κατά μία έννοια έχει τις κυβερνήσεις που του ταιριάζουν, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να συσσωρεύουν χρέη στις πλάτες των ίδιων των πολιτών που τις ανέβασαν στην εξουσία. Στο φαγοπότι όμως αυτό έλαβαν μέρος και πολλοί από τους πολίτες με την θέλησή τους, έχοντας πρώτα στρατευθεί με τα κόμματα και τις εκάστοτε παραφυάδες τους. Η στρατολόγηση από ένα σημείο και μετά γινόταν αθρόα κια πάνω απ΄όλα χωρίς προϋποθέσεις, καθώς και μόνο η ανύψωση του κομματικού λαβάρου αρκούσε για να ισχύσει του βολεματικού λόγου το αληθές. Και δεν φτάνει που φορτώθηκε η κοινωνία  περιττή κομματική μπροσούρα ελεεινής αγκικάτσιας, παρά ήρθε μετά η νέα εποχή να εξωραΐσει το όλο κακό, με τους πρεσβευτές της να ορύονται  στις στάχτες και τα ερείπια των μαζικών ρουσφετιών, που τώρα αλλάζουν ονομασία και αποκαλούνται “ρυθμίσεις” και “φιλικοί διακανονισμοί” στο όνομα της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και του εντοπισμού των διαφυγόντων κερδών.  Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαξαν, αλλά αφενός οι μάστορες των δικανικών λόγων δεν ελαττώθηκαν και αφετέρου όλοι οι υπόλοιποι αποδείχθηκαν αποτελεσματικοί αγγελιοφόροι αλλά και πολύ καλοί μαθητές. Από κοντά βέβαια και τα ΜΜΕ με τους φτηνοπληρωμένους εργάτες της ενημέρωσης και τα ματσωμένα αφεντικά έδωσαν το στίγμα αυτής της νέας δοξασμένης εποχής, που στοχεύει τάχα στην κάθαρση, μια λέξη που βουίζει στα αυτιά μας από την πρωτοεμφανιζόμενη οικουμενική κυβέρνηση του ΄89 και μετά και που σήμερα αποκαλείται κυβέρνηση εθνικής ανάγκης - ω του θαύματος απαρτιζόμενη από τα δύο αυτά κόμματα που διέλυσαν μεταπολιτευτικά την Ελλάδα με τις στρατιές των βολεμένων, τα σκάνδαλα και τις μικρές ή μεγάλες προμήθειες. Από κοντά φυσικά και οι αριστερές παραδοσιακές τσιρίδες των κομμουνιστικών κομμάτων, που σε κάθε απεργία γνώριζαν τι να κάνουν για να την διασπάσουν, στην δε παραμικρή υποχώρηση της εκάστοτε κυβέρνησης πως να πράξουν για να φανούν αρεστά στο κάθε λογής κατεστημένο, βολεύοντας και εκείνοι τα “δικά τους παιδιά στα σωματεία και στους δοξασμένους από αγώνες “τόπους δουλειάς”. Αυτή ήταν η κατάσταση τα 41 αυτά χρόνια, και που οι σημερινοί ιθύνοντες μόνο λόγω τρόικας επιχειρούν να μεταλλάξουν για να γλυτώσουν τις ύβρεις. Μια τρόικα που ξέρει και αυτή πολύ καλά την δουλειά της, πότε να φεύγει απειλητικά κΙ πότε να έρχεται εκβιαστικά, βάζοντας στο τραπέζι τους νέους δεσμευτικούς όρους, και μετατρέποντας τρόπον τινά σε επαναστάτες τους μνημονιακούς. Μια τρόικα που δεν θα διστάσει να πράξει κατ΄εξακολούθηση τα δέοντα στο όνομα της κάθαρσης και αυτή, γιατί πέφτει χρήμα, που αφενός θα το πάρουν πίσω πλουσιοπάροχα και αφετέρου οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν πως αυτή χτυπά μονάχα την διαφθορά. Πέρασαν λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, 41 χρόνια και μυαλό δεν έχουν βάλει και αυτό το βλέπει κανείς είτε με την παρωδία του ΕΝΦΙΑ είτε με τα αλλεπάλληλα χαράτσια - μικρά η μεγάλα - αρκεί να μην πειραχθεί το τραπεζικό κατεστημένο. Οι πολίτες θα πράξουν άραγε και αυτή την φορά το ίδιο λάθος; Θα πέσουν και πάλι στα γνωστά κομματικά  διλήμματα του “μη χείρον βέλτιστον” σε λίγο καιρό που θα ζυγώσουν οι κάλπες; Πολύ πιθανόν, αφού η ψήφος είναι συνήθως κατευθυνόμενη και συναρτώμενη με την υποσχεσιολογία. Κοινώς, αυτό που θέλω να τονίσω σε αυτούς τους ρομαντικούς που επιμένουν να στηλιτεύουν σε πείσμα της εποχής, είναι να μην περιμένουν τίποτε από το “γνωστό” ποσοστό του κόσμου που σύρεται από την μια κομματική μεταγραφή στην άλλη. Με λίγα λόγια, να μην περιμένουν κοσμογονικές αλλαγές και να απευθύνονται μονάχα σε αυτούς που θέλουν το διαφορετικό, γιατί οι υπόλοιποι “επιμένουν ελληνικά” που έλεγε και το πολυπόθητο πατριωτικό άσμα. Αφήστε που δεν είναι και λίγοι πια αυτοί που καμαρώνουν για τον εθνικισμό τους και που διαχωρίζονται από τους νεοναζί μόνο στην συχνότητα της άσκησης βίας στο όνομα της ήδη εξωραϊσμένης χούντας 41 χρόνια μετά που οι συνειδήσεις θα έπρεπε να είχαν ήδη αφυπνιστεί αλλά αντ΄αυτού ορέγονται  σβάστικες.       

Βασανιστήρια ανά τον κόσμο

Τα βασανιστήρια κάθε άλλο παρά αποτελούν μακρινό παρελθόν την εποχή της γενικευμένης και μαζικής καταπίεσης σε πολλά μέρη του κόσμου που κυβερνούνται από φατρίες, συμμορίες και μαφία αλλά και σε άλλα κατά τα άλλα «πολιτισμένα» κράτη, που οι κυβερνήσεις τους κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας, τα τελευταία πέντε χρόνια έχει καταγραφεί χρήση βασανιστηρίων και άλλων μορφών απάνθρωπης κακομεταχείρισης σε τουλάχιστον 141 χώρες ανά την υφήλιο. Αυτό από μόνο του σαν στοιχείο προκαλεί ρίγος σε όσους ακόμη ευαισθητοποιούνται για ανάλογα φαινόμενα απάνθρωπης συμπεριφοράς και δεν έχουν ακόμη κλειστεί στο καβούκι τους. Η ιδιαίτερη φύση της τακτικής των βασανιστηρίων, τα οποία συνήθως διαπράττονται κάτω από μυστικότητα, επισημαίνει στην ανακοίνωσή της η Διεθνής Αμνηστία,  σημαίνει πως ο πραγματικός αριθμός των χωρών που χρησιμοποιούν τα βασανιστήρια μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος. Να υπενθυμίσουμε ότι πολλές είναι ακόμη οι χώρες που δεν έχουν υπογράψει την συνθήκη απαγόρευσης των βασανιστηρίων αλλά και πολλές από αυτές που την έχουν υπογράψει, δεν έχουν σταματήσει να βασανίζουν. Σε αρκετές από αυτές τις χώρες, τα βασανιστήρια αποτελούν συστηματική πρακτική, ενώ σε άλλες χώρες παρατηρείται ότι αποτελούν μεμονωμένες πρακτικές. Η οργάνωση θεωρεί απαράδεκτη ακόμα και μια  περίπτωση απάνθρωπης κακομεταχείρισης. Να σημειωθεί ότι η παγκόσμια εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας «Stop στα βασανιστήρια» απαιτεί από όλες τις κυβερνήσεις ουσιαστική προστασία των πολιτών από κάθε μορφή απάνθρωπης κακομεταχείρισης. Η οργάνωση καλεί τις κυβερνήσεις να σεβαστούν τους πολίτες τους και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους, όπως προκύπτουν από τη Σύμβαση του ΟΗΕ ενάντια στα Βασανιστήρια, για οριστική και ουσιαστική κατάργηση των βασανιστηρίων. Η Διεθνής Αμνηστία  σε συνεργασία με τη Globescan, πραγματοποίησε έρευνα για τις αντιλήψεις που κυριαρχούν αναφορικά με τα βασανιστήρια, σε  21 χώρες από όλες τις ηπείρους συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Τα αποτελέσματα για την Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά καθώς το 57% των πολιτών που ερωτήθηκαν, δήλωσε πως φοβάται τα βασανιστήρια σε περίπτωση σύλληψής τους. Τι δείχνει αυτό; Ότι οι αστυνομικές πρακτικές στην Ελλάδα και η συνεχιζόμενη καταστολή θέτουν σε εγρήγορση τους πολίτες, που αμφισβητούν την σε περίπτωση σύλληψης τους δίκαια και χωρίς βία μεταχείριση. Και αυτό, παρά το γεγονός της συχνής αλλαγής Υπουργών Δημοσίας Τάξης, που υποτίθεται θα έπρεπε να δώσουν άλλες εντολές στα αστυνομικά όργανα. Δεν είναι πολύς ο καιρός μάλιστα που από διάφορες πλευρές  εκφράστηκαν συστάσεις προς την χώρα μας. Πράγματι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI) δημοσιοποίησε τον Σεπτέμβριο 2012 συγκεκριμένες συστάσεις προς την Ελλάδα. Στο πλαίσιο του ενδιάμεσου ελέγχου συμμόρφωσης προς τις συστάσεις που περιλαμβάνονται στην τελευταία έκθεσή της, η Επιτροπή ζήτησε από τον Συνήγορο του Πολίτη παρατηρήσεις για τις εξελίξεις στο πεδίο προστασίας κατά των διακρίσεων και ειδικότερα για ζητήματα που αφορούν: α) τη λειτουργία του Συνηγόρου ως φορέα προώθησης και εποπτείας της αρχής της ίσης μεταχείρισης, β) εστιασμένες δράσεις για τους Ρομά και γ) τη διαδικασία έκδοσης και ανανέωσης των αδειών παραμονής. Οι παρατηρήσεις αυτές αξιοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στο στάδιο επεξεργασίας και υιοθέτησης των συστάσεων της Επιτροπής. Ο Συνήγορος του Πολίτη, να σημειωθεί, με την κύρωση από την Ελλάδα του προαιρετικού πρωτοκόλλου της σύμβασης κατά των βασανιστηρίων, απέκτησε ειδική αρμοδιότητα στην πρόληψη των βασανιστηρίων και άλλων μορφών σκληρής, απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας. Η ανεξάρτητη Αρχή ορίστηκε ως «Εθνικός Μηχανισμός Πρόληψης» και μπορεί να επισκέπτεται πλέον όλους τους χώρους στέρησης της ελευθερίας, με ή χωρίς προηγούμενη ενημέρωση των αρμόδιων Αρχών που προΐστανται των χώρων αυτών. Αποστολή του Συνηγόρου είναι να προλαμβάνει και να ελέγχει τυχόν προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και να συμβάλει στη βελτίωση των συνθηκών κράτησης, σε χώρους όπως οι φυλακές, τα αστυνομικά τμήματα και τα κέντρα κράτησης, όπου παρατηρούνται προβλήματα, σύμφωνα και με εκθέσεις της Αρχής, η οποία παράλληλα μπορεί να παραγγέλλει πραγματογνωμοσύνη και να δημοσιεύει εκθέσεις Σημειώνεται, τέλος, ότι η Ελλάδα κύρωσε με τον νόμο 4228/10-1-2014 το Προαιρετικό Πρωτόκολλο στη Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων (OPCAT) της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.

Συσσώρευση αγαθών & εποπτεία του θεάματος

Στις εποχές που ζούμε, στα χρόνια όπου οι πληροφορίες μεταδίδονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και οι παραλήπτες τις αφομοιώνουν παριστάνοντας κάθε φορά και από ένα διαφορετικό ρόλο, αυτό που διαπιστώνει κανείς δεν είναι παρά μία γενικευμένη τάση για αμφισβήτηση των εξουσιών και των κάθε λογής επιβαλλόμενων μέτρων από την εκάστοτε κυβέρνηση. Στην Ελλάδα, η αμφισβήτηση αυτή ξεκίνησε με το μνημόνιο, στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες εδώ και αρκετό καιρό, από την στιγμή που τα καταναλωτικά αγαθά υπερσυσσωρεύθηκαν  στις αγορές και η λογική του κέρδους υποσκέλισε την επικοινωνία, με ότι αυτό σημαίνει για τις περαιτέρω ανθρώπινες σχέσεις και την διευθέτησή τους. Η υπερσυσσώρευση αγαθών αλλά και η επιζητούμενη αντικατάστασή τους στο όνομα του «καινούργιου» και του τεχνολογικά τελειοποιημένου, δημιουργεί συνεχή παραγωγή και αξιώσεις από την βιομηχανία αγαθών, που επιβιώνουν εξαιτίας αυτής ακριβώς της αντικατάστασης και του ορυμαγδού  των νέων μοντέλων, που σερβίρονται στις αγορές ακατάπαυστα χωρίς όρια και ηθικούς φραγμούς λόγω αυτής της ασύδοτης κυκλοφορίας τους με την εικονική σφραγίδα της υποτιθέμενης απελευθέρωσης. Διαφημιστικά τσιτάτα και εναρμόνιση με τις συνήθειες της νεολαίας, συνεχής παραληρηματικός θόρυβος στις οθόνες για νέα πιο εξελιγμένα προϊόντα, γκάτζετ και συνθήματα οικεία προς τους νέους  που στοχεύουν σε αυτήν ακριβώς την ενσωμάτωσή τους στις επιβαλλόμενες κοινωνικές επιταγές, μανιπουλάρουν την ανθρώπινη ευαισθησία, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τις αντιρρήσεις για το δήθεν νέο και μοντέρνο. Όμως αυτές οι αντιρρήσεις δεν χάνονται και συχνά πυκνά μεταβάλλονται σε οργή και αγανάκτηση. Η βιομηχανία τις εικονικής θέασης εποπτεύει βέβαια τα αγαθά και τους εκάστοτε νεωτερισμούς μέσω των «δημοκρατικών» παρεμβάσεων και ανελεύθερων πρακτικών, που σαγηνεύουν τους νέους εξουσιαστές. Αυτή όμως ακριβώς την υποκρισία αντιλαμβάνονται πλέον οι μάζες και παρά το γεγονός ότι δεν την σχηματοποιούν, την εξοβελίζουν ενστικτωδώς. Το έργο λοιπόν των νέων τοποτηρητών δεν είναι και τόσο εύκολο, παρά το γεγονός ότι αυτή η νέα εποχή προσφέρει πολλά όπλα στις γερά δομημένες εξουσίες και σαφώς τις πριμοδοτεί με νέα πολλαπλά επιχειρήματα. Θεωρώντας ότι οι πολίτες θα πέσουν οριστικά στο λάκκο της παραπλάνησης και πως η παρακολούθηση μέσω των νέων τσιπ θα ολοκληρώσει το έργο των τελευταίων δεκαετιών αναφορικά με τον εγκλεισμό της αντίδρασης και την καταπολέμηση του αυθόρμητου, οι νέοι φρούραρχοι συνωμοτούν κρυφίως και με κάθε μυστικότητα στα συμβούλια και τις ημερίδες της συγκάλυψης. Ζούμε λοιπόν ένα νέο δράμα, πιθανά όμως και το τελειωτικό μιας και οι πολίτες ανά τον κόσμο έχουν διδαχθεί όπως ακριβώς και οι εξουσίες από τα λάθη του παρελθόντος. Είναι γνωστή πια ή όψη του μεταλλαγμένου μεσήλικα που κυνηγά το χρήμα όπως την αντίδραση στα εφηβικά του χρόνια. Είναι αναγνωρίσιμες οι όψεις των κάθε λογής ξεπουλημένων στο όνομα της ομαλής διαβίωσης ανάμεσα στα συσσωρευμένα προϊόντα της απόλυτης ολιγαρχικής σιωπής. Τα χρόνια περνούν αλλά η ανάμνηση από την ανεκπλήρωτη δράση  των παραμορφωμένων και προσεκτικά επιλεγμένων ντελάληδων της πανηγυρικής εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, φτάνει και περισσεύει. Οι νέοι λοιπόν έχουν όλες τις ευκαιρίες να πολεμήσουν την νέα ιδεολογική λιτότητα με τα όπλα της συσωρευτικής ολιγαρχίας, με τα τσιπ, τα τάμπλετ και τις νέες διαδικτυακές ταχύτητες. Φαντάζει οξύμωρο αλλά αρκούντως δυνατό. Αυτήν ακριβώς την δαιδαλώδη πολυμορφικότητα του νέου μοντέλου διακυβέρνησης  δια των χιλιάδων σερβιρισμένων συνταγών εξουσίας, είναι αναγνωρίσιμο και προβλέψιμο λόγω αυτής ακριβώς της ποικιλίας του. Τα τρωτά σημεία, ούτως ειπείν, της νέας κατοχής είναι τόσα πολλά όσοι και οι ρυθμοί επιβολής μέτρων. Με λίγα λόγια, όσο περισσότερη λιτότητα, τόσο μεγαλύτερη οργή. Όσο περισσότερα προϊόντα συνοδεύουν αυτήν ακριβώς την λιτότητα, τόσο η πλεκτάνη αποκαλύπτεται παρά τον επιδιωκόμενο οικιακό εγκλεισμό. Στην Ελλάδα, το παιχνίδι αποκαλύφθηκε σταδιακά όπως και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο. Στην Κεντρική Ευρώπη, όπου η πολιτική θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα, ήδη τίθενται σε δοκιμασία  οι νέες πρακτικές στο  όνομα της πολυπροιοντικής συσσώρευσης. Οι πολίτες κοιτούν τα νέα δεδομένα και αρπάζουν κάθε τι χρήσιμο, στο όνομα του τερματισμού της συσσωρευτικής φρενίτιδας. Δεν καταναλώνουν πια, εποπτεύουν τους εποπτεύοντες.                           

Εικονικές εμπλοκές με την τρόικα & συμπληρωματικά μέτρα κάτω από το τραπέζι

Εμπλοκή στην διαπραγμάτευση με την τρόικα και νέες περικοπές στον ορίζοντα, παρά το γεγονός ότι από την κυβέρνηση δηλώνουν ανυποχώρητοι σε αυτό. Η τρόικα θα επιστρέψει στην Ελλάδα όταν εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις, δηλώνουν από τις Βρυξέλλες, την ίδια στιγμή που ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανακοινώνει επίσημα ότι δεν θα υπάρξει η παραμικρή υποχώρηση, τονίζοντας παράλληλα πως πρέπει να υπάρξει συνολική αντιμετώπιση των θεμάτων. Σημειώστε αυτή την τελευταία αψιμαχία, θα μας χρειαστεί στο μέλλον. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές βρίσκεται στο φόρτε της και τα κωλύματα φαίνεται να αποτελούν νέα τροφή για τα μεγάλα ΜΜΕ, παρά το γεγονός ότι όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν όλοι ότι τα όποια εμπόδια σε λίγες ημέρες θα παρακαμφθούν. Για ποιο λόγο; Mα πολύ απλά διότι για να ολοκληρωθεί το μνημόνιο και να τηρηθούν οι δεσμεύσεις, θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτό που της υπαγορεύεται κάθε φορά από την τρόικα, τουτέστιν νέες περικοπές σε μισθούς και απολύσεις. Να σημειώσετε, όπως προανέφερα, την εν λόγω διαμάχη διότι θα μας χρειαστεί στο εγγύς μέλλον, όταν θα ακούσετε για νέα μέτρα, που φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν να τα ανακοινώσουν σε αυτό το χρονικό σημείο οι κυβερνώντες. Μην ξεχνάτε ότι ουσιαστικά βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο αφού η εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας επίκειται σε λιγότερο από 4 μήνες. Ήταν δυνατόν από την κυβέρνηση να δείξουν πως υποχωρούν για άλλη μια φορά αμαχητί, όταν τα ποσοστά της ΝΔ υπολείπονται κατά πολύ του πρωτοπόρου στις δημοσκοπήσεις ΣΥΡΙΖΑ;  Και το ΠΑΣΟΚ δια του Ευάγγελου Βενιζέλου, όμως, παίζει ουσιαστικά το τελευταίο του χαρτί. Μην περιμένετε λοιπόν διαφορετικές αντιδράσεις αλλά παλληκαρισμούς, σθεναρή αντίσταση και επιτηδευμένη φιλολαϊκή στάση από την κυβέρνηση. Έτσι ελπίζουν πως μπορούν να κερδηθούν κάποιοι πόντοι και να μην καταλήξει η όλη ιστορία σε εκλογικό ναυάγιο. Εξάλλου η όλη στάση της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια δείχνει πως είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει την μνημονιακή συμφωνία και να μην δημιουργηθούν εμπόδια την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. Παρόμοιες εμπλοκές συνέβησαν και στο κοντινό παρελθόν, πάντα όμως είχαν ως αποτέλεσμα τον πλήρη συμβιβασμό στα λεγόμενα ή καλύτερα επιβαλλόμενα της τρόικα. Οι εμπλοκές αυτές μάλιστα ήταν ακόμη πιο θεαματικές, αλλά ως δια μαγείας βρισκόταν η δήθεν «μέση λύση». Μετά από αυτήν, εξαγγέλλονταν συνήθως νέες περικοπές στο όνομα των αποκαλούμενων «συμπληρωματικών μέτρων», που σε άλλη περίπτωση δεν θα λαμβάνονταν. Με επιχειρήματα του τύπου «ας κάνει υπομονή ο κόσμος αφού έχει περάσει τις κυριότερες δυσκολίες» ή «μετά τα μέτρα αυτά τελειώσαμε!» και με την εξαγγελία περί «ευνοϊκών ρυθμίσεων», η όλη ιστορία με τις πρόσθετες  αξιώσεις   της τρόικα δεν μοιάζει παρά με καλοστημένο παιχνίδι, όπου ο κακός ζητά την ταπείνωση του καλού και εκείνος ως γνήσιος πατριώτης βροντοφωνάζει αρχικά το περιβόητο «Όχι» και έπειτα σκύβει το κεφάλι, λέγοντας πως «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».  Παιχνίδι λοιπόν στις πλάτες ενός χιλιοτραυματισμένου λαού, ένα παιχνίδι με οργιαστική πλοκή και θεατές ανήμπορους να ανταπεξέλθουν στους κανόνες του πολίτες. Πρέπει να θυμηθούμε στο μέλλον όλες αυτές τις εμπλοκές με την τρόικα και να αξιώσουμε από την κυβέρνηση να μας απαντήσει λίγο πριν τις εκλογές σε ποιο σημείο συνέβαλε στο να ανακουφιστεί ο κόσμος και πότε έβαλε ένα ουσιαστικό βέτο στα μέτρα λιτότητας που κάθε φορά αξίωνε η τρόικα. Αν λάβετε απαντήσεις θα πει πολύ απλά πως δεν επιβλήθηκαν από ένα σημείο και μετά περικοπές και πως όλα όσα καλείστε να καταβάλλετε από το υστέρημά σας δεν είναι παρά κακός εφιάλτης. Όμως είναι κάτι παραπάνω από πραγματικότητα και το γνωρίζετε πολύ καλά. Ξέρετε πως κάθε μήνα καλείστε να πληρώσετε «διορθωμένους» ΕΝΦΙΑ, που έχουν μπερδέψει ακόμη και την ίδια την κυβέρνηση,  «συμπληρωματικούς» φόρους και χαράτσια που ανακαλύπτετε την ώρα της πληρωμής γιατί από την αρχή θα ήταν προκλητικό να ανακοινωθούν. Κάθε φορά προσθέτουν και από κάτι κάτω από το τραπέζι και αυτό το έχετε βιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ποια κωλύματα και ποιες εμπλοκές, λοιπόν, να πιστέψετε πως συμβαίνουν στην πραγματικότητα μεταξύ κυβέρνησης και τρόικα; Πως και με ποιο τρόπο να δώσει κανείς βάση στην  υποτιθέμενη σθεναρή αντίσταση της κυβέρνησης, την στιγμή που όσες είναι οι ενστάσεις, άλλες τόσες και παραπάνω είναι οι άτακτες υποχωρήσεις; Ένα είναι σίγουρο, πως μετά την νέα εικονική εμπλοκή, μάλλον να προετοιμάζεστε για συμπληρωματικά μέτρα. Δεν είναι λεκτική επίθεση κατά της κυβέρνησης αυτό, παρά η ωμή αλήθεια. Απλά η κυβέρνηση θέλει να δείξει πως δεν πέφτει για άλλη μια φορά αμαχητί. Πως έκανε το παν για να αποτρέψει νέα μέτρα λιτότητας και απολύσεις στο Δημόσιο. Είναι και αυτό μέρος του παιχνιδιού και της συμφωνίας κάτω από το τραπέζι. Να σερβίρονται εφεξής με φειδώ τα μέτρα με τον φόβο των Ιουδαίων για κυβέρνηση και τρόικα. Να συνεχιστεί αυτό το παρατεταμένο δεσμευτικό προτσές ακόμη και στο τέλος των βασικών δεσμεύσεων. Και μην νομίζετε πως τελειώσαμε από αυτές, καθώς το μέλλον επιφυλάσσει και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις.