Τρίτη ψηφοφορία και φαρμακερή

Τέλειωσε και η δεύτερη ψηφοφορία με εντάσεις, απρόοπτα και αλλαγή στάσης από κάποιους βουλευτές, που για πολλούς και διάφορους λόγους επέλεξαν να ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα. Η όλη ιστορία εμπλουτίστηκε από την νοσηρή ιστορία Χαικάλη-Αποστολόπουλου, που ο αρμόδιος εισαγγελέας θεώρησε καλό να βάλει στο αρχείο, προκειμένου μάλλον να μην συνεχίσει να δηλητηριάζεται το πολιτικό κλίμα. Το κλίμα όμως έχει ήδη βαρύνει από ταις αλλεπάλληλες καταγγελίες για χρηματισμό, αφήνοντας τους πολίτες άναυδους εις ότι αφορά το πολιτικό παρασκήνιο. Και αντί όλοι να διαφωνούν για το αν έπρεπε ή όχι να αναμειχθεί και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην όλη ιστορία, που σε τελική ανάλυση δεν είπε τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από το να διερευνηθεί η υπόθεση, θα έπρεπε μάλλον να σιωπήσουν μπροστά στο νέο οργιαστικό παρασκήνιο αναφορικά με την απόπειρα χρηματισμού για την θετική ψήφο στον υποψήφιο πρόεδρο Δημοκρατίας. Δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, ούτε στην αστική Δημοκρατία κυλούν όλα σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό στάτους. Το κοινοβούλιο και οι δήθεν «ελεύθερες» επιλογές των βουλευτών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας χώρος – μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, με ανταλλάγματα, συναλλαγές και υπόγειες συμφωνίες, που δεν πρέπει κανέναν να τρομάζουν, καθώς ακολουθούνται με ακρίβεια όλοι οι συνωμοτικοί κανόνες που ταιριάζουν απόλυτα στην εκλογή κάθε τέσσερα χρόνια και όχι συχνότερα των βουλευτών, ένα τοπίο μιας Δημοκρατίας που στηρίζεται στην μη άμεση ανακλητότητα των αιρετών εκπροσώπων της, κατά παράβαση της πεμπτουσίας της άμεσης Δημοκρατίας που στηρίζεται σε άλλα δεδομένα. Όμως επειδή εδώ δεν θα κάνουμε μάθημα Δημοκρατίας, θα αρκεστούμε μονάχα στην περιγραφή της κατάστασης. Η κυβέρνηση είναι σχεδόν αδύνατον να επιτύχει στην επόμενη ψηφοφορία τον ποθητό στόχο των 180 βουλευτών, πόσο μάλλον τον στόχο των 200 στην ψηφοφορία που πέρασε. Θα πρέπει σύμφωνα με το σενάριο, είτε να αλλάξουν στάση οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής παρακάμπτοντας την «αντιμνημονιακή» τους πορεία, είτε να αλλάξουν ρότα οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, είτε να προστεθούν αποστασίες από τους ΑΝΕΛ. Επειδή στην πολιτική τίποτε δεν αποκλείεται, θα κρατήσουμε τις επιφυλάξεις μας. Όμως το πιο πιθανό σενάριο είναι να πάμε σε εκλογές, να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να ακολουθηθεί – πέραν κάποιων εξαιρέσεων – η μέχρι τώρα πολιτική. Ο Σαμαράς θα παραδώσει την εξουσία στον Τσίπρα, όπως έκανε ο Καραμανλής στον Παπανδρέου το 2009. Δεν μένει παρά να επιβεβαιωθεί ή μη η ρήση «υπάρχουν λεφτά». Επειδή όμως μάλλον δεύτερο λάθος δεν γίνεται και αυτό ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρει πολύ καλά, το πιο πιθανό είναι να ακολουθηθεί μια πιο συνετή πολιτική, για το λόγο του ότι οι πιέσεις από τους ευρωπαίους εταίρους θα είναι ασφυκτικές και ο μέλλων πρωθυπουργός δεν θα θελήσει αφενός να διαταράξει τις σχέσεις του με την Ευρώπη, και αφετέρου να κλονίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του κόμματός του. Δύσκολο πέραν πάσης αμφιβολίας  το έργο του Αλέξη Τσίπρα, που θα κληθεί να πάρει άμεσα θέση. Το σενάριο κάνει λόγο όντως για μια πιο αποφασιστική διαπραγμάτευση με τους εταίρους, για υλοποίηση των δεσμεύσεων αναφορικά με την εγχώρια ανάπτυξη αλλά πάνω απ΄όλα την συνέχιση της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Θα μου πείτε μπορούσε να γίνει και αλλιώς; Όχι. Η χώρα βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, μεταξύ διασταυρούμενων πυρών των ίδιων των εταίρων που φοβούνται ότι μια πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας, θα συμπαρέσυρε στην δίνη της κρίσης ολόκληρη την Ευρώπη. Έχουν λοιπόν και οι εταίροι βάσιμους λόγους να μην θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Για τον λόγο αυτό, οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να διακοπούν. Το θέμα είναι αν θα  επιλεγεί η υιοθέτηση ενός νέου χαλαρού μνημονίου, που στην Ελλάδα πάντως θα είναι αδύνατο να αποδεχθούν οι πολίτες. Είναι και το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ που παίζεται, βέβαια, και το που έχουν ποντάρει οι αγορές. Τα δε περί ανατάραξής τους μάλλον για προεκλογικό προπέτασμα καπνού ομοιάζει, για ευνόητους λόγους. Οδεύουμε λοιπόν σταθερά προς κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το επόμενο εξάμηνο θα κρίνει αν και αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να αντέξει το βάρος της κρίσης. Αν με λίγα λόγια θα χρειαστεί και πάλι κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, σύμφωνα με το γνωστό μοντέλο. Είναι όμως ακόμη νωρίς. Απομένει η τρίτη και φαρμακερή ψηφοφορία. Και πολλές – πολλές συζητήσεις για το μέλλον της αστικής Δημοκρατίας, που εδράζεται στον σχηματισμό εντυπώσεων από κάθε είδους δοσοληψίες και συναλλαγές κάτω από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Τρίτη ψηφοφορία και νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές που οι πολίτες θα κρίνουν αν θα μπορέσει να επιβιώσει.