Από τα πεδία των πολιτικών μαχών στην κομματική μεταγραφική αρένα

Κάποτε οι άνθρωποι επαναστατούσαν ή το λιγότερο αντιδρούσαν απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές που τους έφραζαν τον δρόμο. Κάποτε οι αξίες σήμαιναν τουλάχιστον την αφορμή για ενδεχόμενο ξεσηκωμό, όταν τα κράτη καταπατούσαν ευθέως στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Κάποτε αυτός ό αγώνας ήταν καθαρός γιατί πολύ απλά ήξερες αν απέναντί σου κάθεται ένας φασίστας ή κάποιος αποπροσανατολισμένος φανατικός των εκάστοτε άκρων. Κάποτε οι συζητήσεις γίνονταν σε συνθήκες κρυφού σχολειού μη τυχόν και περάσει ο χωροφύλακας και αντιληφθεί την διαπραττόμενη παρανομία, γιατί έτσι επέβαλλε ο μοδάτος ολοκληρωτισμός της εποχής, που ενστερνίζονταν ουκ ολίγοι. Τουλάχιστον όμως κάποτε ήξερες με ποιους είχες να κάνεις και η αντιπαλότητα ήταν ένα καθαρό πεδίο πολιτικής μάχης, άσχετα αν από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να σου φόρτωναν ένα σωρό κατηγορίες. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεξιά και αριστερά έχουν βαλθεί σε μια ξέφρενη κούρσα πειθούς των πολιτών, με όπλα όχι τα συνθήματα άλλων εποχών παρά την στείρα γλώσσα  της ανατροπής των μοδάτων μνημονίων, που έχουν αναχθεί σε ύψιστο ζήτημα, λες και η κοινωνία δεν μπάζει από παντού, από την ευπρέπεια μέχρι την ευγενή άμιλλα, από τον ανύπαρκτο συναισθηματισμό μέχρι τον συναγωνισμό και την κερδοσκοπία. Έχουν εγκλωβίσει, κατά τα φαινόμενα, τον κόσμο σε τεχνητά διλήμματα, σε αντισυστημικούς και μη, όπως επιτάσσει η φρασεολογία της εποχής, όπου ο καθένας αυτοαποκαλείται πρωτοπόρος στο όνομα του όποιου εκσυγχρονισμού. Κάποτε το ΠΑΣΟΚ ήταν σκέτη μόδα και η ανεύρεση εργασίας είχε άμεση σχέση με την εγγραφή στο κόμμα. Σήμερα η συνήθεια αυτή έχει παγιωθεί σε όλα σχεδόν τα κόμματα, αφού πολιτική σημαίνει ανεύρεση εργασίας σε εποχές κρίσης και ο κάθε άσχετος μπορεί να δηλώνει υποψήφιος γιατί έτσι νομίζει πως θα κάνει την δέουσα αρπαχτή, βολεύοντας επιπλέον - όπως η κομματική γραμμή - ορίζει τους φίλους και γνωστούς του. Το σύστημα αυτό που παράγει νέα κομματίδια και πιθανά καινούργιους συνασπισμούς έχει τελικά  πέραση στον κόσμο, από την στιγμή που κόμματα ή κινήσεις όπως το Ποτάμι (χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την επιτυχία του) μέσα σε λίγο καιρό βρίσκονται στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού και γίνονται λίγο - πολύ οι ρυθμιστές των εξελίξεων. Έτσι φτιάχνονται σήμερα τα κόμματα, όταν μάλιστα υπάρχει και η απαραίτητη υποστήριξη από τα ΜΜΕ, που ενίοτε καθορίζουν την δέουσα προσβασιμότητα. Κάποτε το να πείσεις, χρειαζόταν να εκφράσεις απόψεις και ιδέες, ανακαλώντας στην μνήμη γεγονότα και περιστατικά αλλά και ρήσεις συγγραφέων ή φιλοσόφων για να αποδείξεις τους ισχυρισμούς σου. Σήμερα τα πράγμα είναι όλως διόλου διαφορετικό, αφού αυτοί που μιλούσαν, έπαψαν και οι περισσότερο μέτριοι έχουν ταχύτατη εξέλιξη. Το λένε παντού: δεν μετρά η αξία όσο η γνωριμία. Το έλεγαν βέβαια και κάποτε, ας μην ωραιοποιούμε το παρελθόν ούτε να το απενοχοποιούμε. Όμως σήμερα οι τύχες ρυθμίζονται από χαμηλής πνευματικής στάθμης προσωπικότητες, και δεν φταίνε αυτοί παρά το σύστημα γενικής εξαπάτησης που τους διαμόρφωσε ως κριτές, απομονώνοντας όλους αυτούς που έχουν να πουν κάτι. Κάποτε λοιπόν οι αντιπαραθέσεις γίνονταν σε ανοιχτό πεδίο και αντίδραση σήμαινε ζωή. Σήμερα ο συμβιβασμός πρώτα με την περίφημη φιλελεύθερη ολιγαρχία - που έλεγε και ο αξέχαστος Κορνήλιος Καστοριάδης – και έπειτα με το γενικότερο κοινωνικό στάτους συνεπάγεται και αυτόματη συμπερίληψη στις λίστες των υποψηφίων προς την ποθητή κατάκτηση της θέσης εργασίας, που κοστολογείται πάνω-κάτω στα 500 ευρώ. Με λίγα λόγια, αλλά συνέβαιναν κάποτε και άλλα τώρα. Τα κόμματα κάποτε έδειχναν με την πρώτη ευκαιρία τον πραγματικό τους εαυτό, σήμερα χρειάζεται πολλή ανάλυση μέχρι να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της εξαπάτησης. Και για να είμαι ειλικρινής, δύσκολα αυτό διαφαίνεται επειδή ακριβώς υπάρχει πληθώρα αναλυτών και εμπειρογνωμόνων που θολώνουν με τις όποιες αναγωγές τους το τοπίο. Αν ψάξετε σε όλους τους κομματικούς χώρους, δεν θα βρείτε παρά καιροσκόπους, αρπακτικά και μάνατζερ της μαζικής αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας. Αλλά ενώ κάποτε υπήρχε και το αντίπαλο δέος, αυτό σήμερα έχει κακοποιηθεί στο έπακρο. Πολύ απλά δεν βρίσκει κανείς ανθρώπους με διάθεση αντιπαράθεσης, δεν συναντά το κέφι αλλοτινών εποχών. Αν δε σε όλους αυτούς προσθέσουμε και αυτούς που μεταλλάχθηκαν όταν έπιασαν το πρώτο ζεστό χρήμα, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Γιατί πολύ απλά κάποτε όλοι αυτοί παρέσυραν με τις μοδάτες απόψεις τους όλους τους λούμπεν και μετά τους άφησαν στα κρύα του λουτρού, γιατί έτσι έκρινε το σύστημα πρόσληψής τους στους μηχανισμούς κοινωνικής καταστολής. Κατακρεουργήθηκαν κοινώς, συμπαρασύροντας και την όποια υποτιθέμενη επαναστατική αύρα. Κάποτε πολύ απλά υπήρχαν άνθρωποι που στοιχειοθετούσαν την ανάγκη για αντιπαράθεση, χωρίς να τα βάζουν - πλημμυρισμένοι από αισθήματα αυτοενοχής -με τον ίδιο τους τον εαυτό για την κοινωνική κατάντια της εποχής. Αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν πια. Και να ψάξει κανείς στο χρονοντούλαπο ούτε την φωτογραφία τους δεν θα δει. Γιατί και γι΄αυτό φρόντισαν οι μάνατζερ του κοινωνικού εκμαυλισμού, μετατρέποντας σε αρένα το αλλοτινό πεδίο καθαρής πολιτικής μάχης. Να κάνουν το τώρα να φαντάζει δυσεπίλυτο γρίφο  λόγω των μαζικών μεταγραφών στα κόμματα, που από χρόνο σε χρόνο φτάνουν να διαδραματίζουν ρόλο -  κλειδί στο πολιτικό γίγνεσθαι ή από την μια στιγμή στην άλλη μετατρέπονται σε περιοδεύοντα θίασο.  

Η ποιότητα των υδάτων στην ΕΕ - νέα έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος

Τα ύδατα στις παραλίες, στα ποτάμια και στις λίμνες της Ευρώπης ήταν σε γενικές γραμμές υψηλού επιπέδου το 2013, σύμφωνα με την νέα έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, πάνω από το 95 % των εν λόγω περιοχών πληροί τις ελάχιστες απαιτήσεις. Τα παράκτια, επίσης, ύδατα κολύμβησης είχαν μια ελαφρώς καλύτερη επίδοση από τα εσωτερικά ύδατα. Η ετήσια έκθεση για την ποιότητα των υδάτων κολύμβησης από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος (ΕΟΠ) παρακολουθεί την ποιότητα των υδάτων σε 22 000 περιοχές κολύμβησης σε όλη την ΕΕ, την Ελβετία και, για πρώτη φορά, την Αλβανία. Παράλληλα με την έκθεση, ο ΕΟΠ δημοσίευσε έναν διαδραστικό χάρτη που δείχνει την αξιολόγηση κάθε περιοχής κολύμβησης για το 2013. Οι περιοχές κολύμβησης στην Κύπρο και το Λουξεμβούργο κρίθηκαν «εξαιρετικές». Τις χώρες αυτές ακολούθησαν η Μάλτα (99 %, εξαιρετικής ποιότητας ύδατα), η Κροατία (95 %) και η Ελλάδα (93 %). Στο άλλο άκρο της κλίμακας, τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μεγαλύτερη αναλογία των περιοχών «ανεπαρκούς ποιότητας» ήταν η Εσθονία (6 %), οι Κάτω Χώρες (5 %), το Βέλγιο (4 %), η Γαλλία (3 %), η Ισπανία (3 %) και η Ιρλανδία (3 %).
Ύδατα κολύμβησης: Βασικά πορίσματα
-Ενώ πάνω από το 95 % των περιοχών κολύμβησης πληρούσαν τις ελάχιστες απαιτήσεις, το 83 % πληροί το αυστηρότερο επίπεδο «εξαιρετικής ποιότητας».  Μόνο το 2 % ήταν ανεπαρκούς ποιότητας.
-Το ποσοστό των περιοχών που πληρούσαν τις ελάχιστες απαιτήσεις το 2013 ήταν περίπου το ίδιο με εκείνο του 2012. Ωστόσο, το ποσοστό των περιοχών «εξαιρετικής ποιότητας» αυξήθηκε από 79 % το 2012 σε 83 % το 2013.
-Στις θαλάσσιες ακτές η ποιότητα των υδάτων ήταν ελαφρώς καλύτερη, με το 85 % των περιοχών να χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικής ποιότητας. Όλες οι θαλάσσιες ακτές στη Σλοβενία και στην Κύπρο χαρακτηρίστηκαν ως εξαιρετικής ποιότητας.
- Όσον αφορά τις εσωτερικές περιοχές κολύμβησης, η ποιότητα των υδάτων φαίνεται να είναι ελαφρώς χαμηλότερη από τον μέσο όρο. Το Λουξεμβούργο ήταν η μόνη χώρα, της οποίας όλες τις εσωτερικές περιοχές κολύμβησης χαρακτηρίστηκαν ως «εξαιρετικής ποιότητας», ακολουθούμενη με μικρή διαφορά από τη Δανία με ποσοστό 94 %.  Οι περίπου 2.000 εσωτερικές περιοχές κολύμβησης της Γερμανίας χαρακτηρίστηκαν ως εξαιρετικής ποιότητας σε ποσοστό 92 %.
Όπως βλέπουμε, παρά την συνεχή ρύπανση των ακτών, την ανεξέλεγκτη ναυσιπλοΐα αλλά και τα ολοένα και συχνότερα θαλάσσια ατυχήματα, με χιλιάδες λύτρα πετρελαίου να χύνονται ανεξέλεγκτα στην θάλασσα, πολλές είναι ακόμη οι περιοχές σε ολόκληρη την Ευρώπη όπου τα θαλάσσια ύδατα κρίνονται ως εξαιρετικής ποιότητας για κολύμβηση. Φαίνεται τουλάχιστον ότι τα μέτρα καθαρισμού των ακτών αλλά και η ελάχιστη εφαρμογή της νομοθεσίας αναφορικά με την θαλάσσια ρύπανση αποδίδει καρπούς, καθώς ολοένα και περισσότερες παραλίες κρίνονται θετικά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Βέβαια, στον αντίποδα, πολλές είναι ακόμη οι χώρες που δεν προνοούν ούτε ενδιαφέρονται για την κατάσταση των θαλασσίων υδάτων τους. Αυτό οφείλεται κυρίως όχι μόνο στην ανεπαρκή νομοθεσία αλλά και στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων, που επιφέρουν τα αντίστοιχα αρνητικά αποτελέσματα. Στην χώρα μας, όπου αυτά πάντως είναι ενθαρρυντικά, περισσότερο οι πολίτες είναι εκείνοι που κινητοποιούνται παρά το επίσημο κράτος. Η φροντίδα των ακτών και των παραλιών, που έχει άμεση σχέση με την ποιότητα των υδάτων, εμπίπτει και στην αρμοδιότητα των Δήμων αλλά  πρωτίστως η εθελοντική προσφορά είναι εκείνη που συμβάλλει τα μάλα. Κατά τα άλλα, το επίσημο κράτος μάλλον δεν έχει την πολυτέλεια σε εποχές κρίσης να μεριμνά για την θαλάσσια προστασία, παρά το γεγονός ότι ο τουρισμός αποτελεί βασικό κίνητρο της ελληνικής οικονομίας. Σε γενικές γραμμές πάντως, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι πολύ ψηλά εις ότι αφορά την ποιότητα των θαλασσών της, αποτελεί από μόνο του ενθαρρυντικό στοιχείο για την συνέχεια. Αφενός γιατί κάτι μπορεί να κινηθεί από τουριστικής απόψεως αλλά πρωτίστως η εικόνα της χώρας - τουλάχιστον σε ότι αφορά το θαλάσσιο περιβάλλον - δεν στιγματίζεται, την στιγμή που ένα σωρό άλλα μας φέρνουν με αρνητικό τρόπο στην επικαιρότητα. 

Παροχολογία, φοροελαφρύνσεις & πολιτική κοροϊδία

Θα το πω για μια ακόμη φορά με απορία αλλά και οργή συνάμα: Θα έπρεπε να προκύψει αρνητικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές για την ΝΔ, ώστε να εξαγγείλει χωρίς αιδώ φοροελαφρύνσεις, εκλαμβάνοντας τάχα ως σοβαρό το μήνυμα των εκλογών; Θα έπρεπε να είναι δεύτερο κόμμα για να προχωρήσει σε κινήσεις ελάφρυνσης του κοινωνικο-οικονομικού ιστού; Αν δηλαδή ήταν πρώτο κόμμα, ούτε λόγος για όλα αυτά; Η υποκρισία της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο. Όχι πως δεν μπορούν, με λίγα λόγια, απλά δεν θέλουν. Δεν σκέπτονται καν τι περνούν οι πολίτες και αν αυτό υποπέσει στην αντίληψή τους, θα γίνει έπειτα από αρνητικά για το κόμμα τους αποτελέσματα. Ιδού ένα περίτρανο στοιχείο της άσκησης δόλιας πολιτικής και κοροϊδίας του κόσμου μπροστά στα μάτια του. Η κυβέρνηση λέει ότι εισέπραξε το μήνυμα και πως οι ειδικοί επεξεργάζονται την βαθύτερη ουσία του. Έτσι βγαίνουν οι εφεδρείες και οι άσσοι από το μανίκι, γιατί πολύ απλά όλα αυτά δεν θα γίνονταν σε εποχές πολιτικής νιρβάνα από τα θετικά αποτελέσματα και ανταπόκριση του κόσμου στα εκάστοτε επιβαρυντικά μέτρα. Είναι τουλάχιστον ντροπή να ισχυρίζεται κάποιος ότι  έχει έτοιμες τις λύσεις, αλλά δεν τις αποκαλύπτει παρά μόνο όταν υπάρξει ανάγκη. Και η ώρα αυτή για την κυβέρνηση έφτασε μετά την ήττα της στις εκλογές. Έχουν λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, έτοιμες τις λύσεις για την αποφυγή περαιτέρω απωλειών. Ακόμη περισσότερες είναι οι εφεδρείες σε περίπτωση γενικού ξεσηκωμού, ολοένα και περισσότερες ελαφρύνσεις στην λογική του ερωτήματος «γιατί επαναστατεί ο λαός» και της ιστορικής απάντησης «δώστε του λίγο παντεσπάνι..». Τα κράτη λοιπόν έχουν πάντα άσσους κρυμμένους στο μανίκι για την προστασία του πολιτεύματος και της άσκησης σκληρής οικονομικής πολιτικής. Οι πολίτες είναι αυτοί που κρίνουν κάθε φορά τις ενέργειες των κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, δεν σας εντυπωσιάζει που θα βρει τα λεφτά ο πρωθυπουργός για να ανακουφίσει τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις; Και αν τα είχε αυτά τα χρήματα, γιατί δεν το έκανε μέχρι τώρα; Εύλογη η απορία του μέσου πολίτη που βλέπει να τον εξαπατούν ιδίοις όμμασι. Θα μπορούσε η κυβέρνηση να βρει τους πόρους για να εξασφαλίσει την επιβίωση του ελληνικού λαού; Σαφώς. Θα μπορούσε να είχε βρει τις απαραίτητες λύσεις για να ξεκουράσει τον καταπονημένο λαό; Ασφαλώς. Λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν, πέρα από την λογική των μνημονίων και αντιμνημονίων. Λύσεις που θα έδιναν την δυνατότητα στους πολίτες να δουν πως δεν υφίσταται κανένας μονόδρομος ούτε διλήμματα του τύπου «ευρώ ή δραχμή». Η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να πορευτεί με ασφάλεια προς τις επικείμενες εθνικές εκλογές, ενεργοποιεί το Plan B απλά και μόνο γιατί έφτασε η ώρα των απολογισμών της θητείας της και η στιγμή του τεχνητού ανασχηματισμού. Και οι ανασχηματισμοί δεν γίνονται ασφαλώς γιατί  πρέπει να υπάρξει εναλλαγή στην εξουσία παρά μόνο για λόγους τακτικής και πολιτικού σχεδιασμού. Θύματα και πάλι οι πολίτες, που νομίζουν πως με την όποια αλλαγή προσώπων αλλάζει και το ύφος άσκησης εξουσίας. Η εξουσία είναι μία και μοναδική, αγαπητοί φίλοι, και αυτοί που την ασκούν έχουν σαφείς εντολές: να παραποιούν συνειδητά τις επιθυμίες των πολιτών. Η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ο λαός βέβαια πριμοδότησε την συστημική αριστερά, που και αυτή με την σειρά της ισχυρίζεται ότι υπάρχουν λύσεις απλά πρέπει πρώτα απ΄όλα να κυβερνήσει. Δεν έδωσε όμως την χαρακτηριστική πλειοψηφία σε κανένα κόμμα και αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πριμοδοτεί τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Οι πολίτες, παρά την παγίδευσή τους στα συνήθη διλήμματα της ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας, έδωσαν μια οριακή πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την ίδια στιγμή τοποθέτησαν στο πολιτικό προτσές τους όποιους ακροδεξιούς ή νεοναζί. Αυτή είναι μια ακόμη αγκύλωση του κόσμου σε συνθήματα νεοολοκληρωτισμού και πολιτικής ακολασίας. Οι ευθύνες όσων πριμοδότησαν την ακροδεξιά τους αναλογούν στο έπακρο. Οι ευθύνες όμως της κυβέρνησης είναι τεράστιες. Η πιο καλόπιστη κριτική θα έκανε λόγο για πολιτική υποκρισία όταν μία μέρα μετά τις εκλογές μιλούν για υφιστάμενες λύσεις που ως τώρα δεν ανέφεραν. Και η κοροϊδία, όπως είπα, λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια του κόσμου. Το γεγονός και μόνο ότι άφηναν τους πολίτες στο έλεος της φορολογίας και τώρα μιλούν για φοροελαφρύνσεις λόγω κακών αποτελεσμάτων στις εκλογές, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της δολερής πολιτικής ντρίπλας. Η παροχολογία λοιπόν έχει δρόμο. Το ίδιο και οι σωτήριες παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της λαϊκής ανακούφισης. Εναπόκειται στον καθένα να επεξεργαστεί με την σειρά του τα εν λόγω μετεκλογικά μηνύματα. Και σαφώς να αποφασίσει αν αυτή η κοροϊδία συνεχίζεται γιατί έτσι είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις πολιτικής εξαπάτησης. 

Ανεξάρτητοι πολίτες με συνείδηση και μνήμη

Υπήρχαν και υπάρχουν πολίτες που δεν ανέχονται τα πολιτικά τεχνάσματα από κόμματα που έχουν προ πολλού χρεοκοπήσει στην συνείδησή τους. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, πιστοί στα χαρακώματα της σκέψης, όχι τόσο αμυνόμενοι κατά της όποιας παραπληροφόρησης, όσο αντιστεκόμενοι στην λήθη και την παρακμή. Όλοι αυτοί οι πολίτες που δεν εντάσσονται σε κομματικές ιεραρχίες ούτε οδηγούνται αγεληδόν στην εκλογική σφαγή, βρίσκονται παντού, εκεί όπου η διαμαρτυρία γίνεται οργή, εκεί που το άδικο ξεχειλίζει και η μνήμη είναι πανταχού παρούσα. Χρειάζεται η μνήμη γιατί μόνο μέσω αυτής μπορούν να γίνουν οι δέουσες συγκρίσεις και αναλύσεις, πολύ δε περισσότερο για να αποκαλυφθεί για μια ακόμη φορά ο ρόλος των εκάστοτε ντελάληδων της ιδανικής πολιτικής λύσης. Και μνήμη υπάρχει πάντα σε όσους την διατηρούν. Όσοι θυμούνται την δεκαετία του ¨80 και δεν έχουν ταμπουρωθεί πίσω από ασφαλείς συνθηματολογίες και πλακάτ, θα γνωρίζουν καλά ότι τα δύο κόμματα εξουσίας - ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – έκαναν τα πάντα προκειμένου να διατηρηθούν στο πολιτικό προσκήνιο. Θα θυμούνται επίσης τα περίφημα «σοσιαλιστικά» σκάνδαλα όπως και τις ερωτοτροπίες δεξιάς και αριστεράς, με αποκορύφωμα την κυβέρνηση κάθαρσης και εξυγίανσης προς τα τέλη της δεκαετίας αυτής. Όλα τα κόμματα τότε - εκ δεξιών και αριστερών - ανέμιζαν  την σημαία της διαφάνειας, προσπαθώντας να προστατευθούν από τα σκάνδαλα που έσκαγαν το ένα μετά το άλλο και που αποκάλυπταν την σήψη τους. Πολλοί ήταν τότε οι εμπλεκόμενοι - για παράδειγμα, στο σκάνδαλο Κοσκωτά - και ακόμη περισσότεροι αυτοί που επωφελήθηκαν από τις εκάστοτε εξαγορές τραπεζών, οργανισμών και άλλων τινών. Αυτοί βέβαια χάθηκαν με τα χρόνια ή απλά εξαφανίστηκαν από το πολιτικό προσκήνιο, γιατί θα τους έπαιρνε η μπόρα. Και τα χρόνια περνούσαν και οι κατηγορούμενοι απαλλάσσονταν των κατηγοριών, γιατί πολύ απλά οι κρίνοντες έπαιρναν πάντα την απαραίτητη γραμμή από τις κυβερνήσεις. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, η νοοτροπία δεν έχει αλλάξει, απλά συναντά κανείς νέους υποψηφίους που χρησιμοποιούν μια γλώσσα διαφορετική αλλά προβλεπόμενη. Οι φωτεινοί αστέρες του δήθεν κομματικού πλουραλισμού, οι λαλίστατοι εξυγιαντές του σαθρού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος σε μια χώρα που σαρώνεται από την κρίση,  αφενός χρησιμοποιούν παλιά όπλα, αφετέρου όμως οχυρώνονται πίσω από τις ασφαλείς δημόσιες σχέσεις που καλλιεργούν μέσω των κομμάτων τους. Και για να εξηγούμαι: Ούτε η ΝΔ έχει αλλάξει στο παραμικρό, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ κομίζει κάτι καινούργιο, το δε ΠΑΣΟΚ αγκομαχά να συνέλθει από το σοκ παρά την ανάσταση Μέσω Ελιάς , το ΚΚΕ δε λέει να παραδεχθεί την χρεοκοπία του σταλινικού ιδεώδους, και τα υπόλοιπα κόμματα απλά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της όλης αποτυχημένης διαδικασίας, με το Ποτάμι να κυλά προς γνωστές κεντροδεξιές με άρωμα νεοφιλελευθερισμού ατραπούς και την ακροδεξιά να καρπώνεται τάχιστα από την δυστυχία του κόσμου. Υπάρχουν όμως πολίτες που όλα αυτά τα βλέπουν και αδιαφορούν, όπως και πολίτες που απλά γυρνούν την πλάτη. Θέλοντας τα κόμματα να παρουσιάσουν μέσω των προγραμμάτων τους την προοπτική για την νέα Ελλάδα, στην βιασύνη τους να επωφεληθούν από τον εγκλωβισμό των πολιτών σε ατέλειωτα πολιτικά διλήμματα, προσπαθούν με κάθε τρόπο – συμβουλευόμενοι σε κάθε περίπτωση τους μάνατζερ του είδους - να αλιεύσουν ολοένα και περισσότερους ψήφους από την δεξαμενή του πολιτικού γίγνεσθαι. Η απόπειρα αυτή δεν λαμβάνει χώρα χωρίς την απαραίτητη  γελιοποίηση στα μάτια των εμβρόντητων πολιτών, που βλέπουν τα νέα κομματικά σκαριφήματα με μπόλικο χιούμορ. Και η μνήμη όμως έχει εδώ την σημασία της. Το λέω αυτό, διότι οι μεταγραφές στο κομματικό πανηγύρι είναι αμέτρητες και το παρελθόν του καθενός έχει να πει πολλά. Όσοι πολίτες – και είναι  πολλοί – δεν ξεχνούν πως οι μεταγραφές αυτές κόστισαν πολύ, μπορούν να ξεχωρίσουν την υποκρισία από την ειλικρίνεια. Μπορούν επίσης να απομυθοποιήσουν τον εκάστοτε ονειροπαρμένο, που κομίζοντας «νέες ιδέες» κακοποιεί για άλλη μια φορά την ιστορία του τόπου, μη σεβόμενος την δημοκρατική και φιλοσοφική παράδοση της περίφημης «πόλης» (και όχι κράτους) των Αθηνών. Αλλά για να μην πηγαίνουμε τόσο μακριά, καθώς χρειάζεται πολύς χώρος για κατάλληλη επιχειρηματολογία, αρκεί να παραδεχθεί κανείς πως ή όλη διαδικασία πειθούς είναι στα αναμενόμενα πλαίσια, ότι ο αγώνας γίνεται για ένα ακόμη μεγάλο κομματικό στοίχημα στο όνομα του σερβιρόμενου πλουραλισμού  και της λήθης, και τα έχει καταλάβει όλα. Θα μου πείτε όμως: Πόσοι είναι αυτοί οι πολίτες που δεν εμπιστεύονται κανέναν; Απάντηση: Πολλοί. Το δέλεαρ της εξουσίας μπορεί να μεταβάλλει κάποιους σε επαγγελματίες της παραπλάνησης, την ίδια στιγμή όμως πληθαίνει και η αμφισβήτηση των υποτιθέμενα αγαθών προθέσεων. Και σε τελική ανάλυση, ποσοστά της τάξης του 8% ή 20% στις εκλογές δεν παραπέμπουν σε πλειοψηφία, όταν μόνο η αποχή  αγγίζει διψήφια ποσοστά και τα άκυρα ή λευκά - που δεν προβάλλονται για τους γνωστούς λόγους – είναι από μόνα τους μια αξιοπρόσεκτη εκλογική δύναμη. Όχι πως το άκυρο είναι η σωτήρια λύση. Ούτε ότι το να μην συμμετέχει κανείς ουσιαστικά και μέσω των κομμάτων στην εκλογική διαδικασία θεωρείται  επαναστάτης.  Αυτά είναι για όλους αυτούς που κάνουν τις χρήσιμες κατά τα άλλα στατιστικές. Εδώ όμως, επειδή δεν πρόκειται για αριθμούς άλλα για συνειδήσεις, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολύ απλά διότι το να μην ξεχνά κανείς την χώρα που ζει και τις νοοτροπίες, είναι από μόνο του ένα βήμα προς τα εμπρός. Και το να μην πείθεται από εύκολες τεχνητά διαφοροποιημένες κομματικές εξαγγελίες από διάττοντες αστέρες της πολιτικής, απλά σέβεται τον εαυτό του και τις γνώσεις του. Και υπάρχουν τέτοιοι πολίτες.

Ευρωεκλογές: Μαύρη μπότα και απειλητικά σύννεφα πάνω από την Ευρώπη

Οι ζυμώσεις ξεκινούν ολοταχώς και οι διαδικασίες στον χώρο όπου δόθηκαν διασπαρμένοι ψήφοι, από την έκπληξη της Ελιάς μέχρι την μεγάλη ήττα της ΔΗΜΑΡ και την δυναμική εμφάνιση του Ποταμιού, δημιουργούν νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό, σε συνδυασμό με την πτώση των ΑΝ.ΕΛ, την ισχυροποίηση της ακροδεξιάς με το νεοναζιστικό πρόσωπο και το νέο δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι τρίτη δύναμη στην χώρα είναι η Χρυσή Αυγή, δικαιώνει όλους αυτούς που από χρόνια προειδοποιούσαν για την ενδυνάμωση του φαινομένου, απέναντι στο οποίο το επίσημο κράτος έκλεινε φιλικά το μάτι. Δεν είναι βέβαια το μοναδικό μετά και την επικράτηση της Λεπέν στην Γαλλία και την παρέλαση των ακροδεξιών ταγμάτων σε πολλές άλλες ευρωπαικές χώρες. Θα σταθώ λοιπόν εδώ. Αρκετές δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας και την εδραίωση της υποτιθέμενης δημοκρατίας, οι Έλληνες έχουν να επιδείξουν ένα  τραγικό αποτέλεσμα που προέρχεται όχι από «οργισμένους» ψήφους, αλλά από πολίτες που πριμοδοτούν συνειδητά τους νεοναζί, που αργά αλλά σταθερά έκαναν την δουλειά τους με τον μοναδικό τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν και που σαφώς αρκετοί πολίτες ανέχονται. Και δεν έφτασε ούτε η δολοφονία Φύσσα ούτε οι αμέτρητες επιθέσεις κατά των μεταναστών. Για ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων φαίνεται πως η ακροδεξιά και ο ναζισμός αποτελούν μάλλον το νέο πρότυπο. Δεν θα παρακολουθήσω αυτούς που πιστεύουν ότι όλα είνα φευγαλέα, ούτε τις επιχειρούμενες ερωτοτροπίες των μονομάχων προς την δεξαμενή των Χρυσαυγιτών προεκλογικά. Θα θυμίσω απλά στους συμπολίτες μου πως οι επιλογές τους χαρακτηρίζουν. Δεν είναι κριτική εξ αριστερών αυτό το άρθρο για τις ευρωεκλογές, ούτε κάλεσμα για άλλου τύπου επείγουσες επιλογές. Θα μπορούσα να σταθώ στην εύκολη και βιαστική καταδίκη της ΔΗΜΑΡ όπως και την ακόμη πιο εύκολη πριμοδότηση του ΠΑΣΟΚ μέσω Ελιάς, ενός κόμματος που έχει συμβάλλει κατά το δοκούν στην σημερινή κατάσταση. Θα μπορούσα επίσης να κατακρίνω σφοδρά και την υπεροπτική στάση της ΝΔ – που δεν είναι παρά δεύτερο κόμμα - αλλά και την κατά περίσταση αλλαζονική συμπεριφορά κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που βιάστηκαν να μιλήσουν για μεγάλη επικράτηση. Όμως δεν θα το κάνω. Θα στιγματίσω για άλλη μια φορά την κρατική ανυπαρξία απέναντι στο από όλους πια χαρακηριζόμενο «νεοναζιστικό μόρφωμα», την κομματική αδιαφορία απέναντι στη φασιστοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, όταν από ανύπαρκτα ποσοστά η άκρα Δεξιά φτάνει να γίνεται ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων. Ας πουν λοιπόν ότι έχουν να πουν όλοι τους. Ας κανονίσουν τα του οίκου τους τα κομματικά στελέχη και ας κάνουν τις δέουσες αναλύσεις των αποτελεσμάτων. Οι πολίτες όμως έχουν τις ευθύνες τους για ότι ψηφίζουν. Εκλέγουν σε πόστα ανθρώπους που ούτε θα το φαντάζονταν τι κόσμο κομίζουν. Και μιλώ και πάλι για την Χρυσή Αυγή και τα ποσοστά της. Η ψήφος στην Ελλάδα φαίνεται πως είναι υπόθεση κάποιων επαγγελματιών του είδους, που ρυθμίζουν ενίοτε την εκάστοτε προτίμηση. Και το σπρώξιμο προς την ακροδεξιά έγινε από όλους αυτούς τους επαγγελματίες που έκλεισαν από νωρίς φιλικά το μάτι. Αλλά όπως είπα, ο καθένας πια λέει ότι θέλει. Ο Βενιζέλος, για παράδειγμα, μέσα στο στο παραλήρημά του, μιλά για νέα ανάσα στους Έλληνες. Με απίστευτη χαρά αναφέρεται τώρα στην «Ένωση του Έθνους», ζώντας ένα πραγματικό όνειρο με το απρόσμενο ποσοστό της Ελιάς. Αλλά, αυτά θέλει - αυτά ψηφίζει ο κόσμος, που σε καμία περίπτωση δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Με αυτά και με αυτά, μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση πέρασε στην ιστορία, με μοναδικότητα την παντελή έλλειψη αναφοράς στις ευρωπαικές εξελίξεις. Μια αναμέτρηση που ανέδειξε, όπως είπα, την Χρυσή Αυγή σε τρίτο κόμμα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την αυριανή μέρα. Κατά τα άλλα, και οι προεκλογικές θριαμβολογίες Σαμαρά κόπασαν, το ίδιο όπως και οι υπερβολικοί στόχοι Τσίπρα, που μιλά ανοιχτά για καταδίκη των μνημονίων και αναφέρεται στην μεγάλη ανατροπή που συντελέστηκε. Μπροστά μας λοιπόν το νέο δίπολο  εξουσίας, οι κεντροαριστερές ζυμώσεις και διαδικασίες που θα ακολουθήσουν. Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Να κριτικάρει την υπερφίαλη πολιτική της κυβέρνησης αλλά και την ανομολόγητη οπορτουνιστική συμπεριφορά της μείζονος αντιπολίτευσης. Να στιγματίσει την βιαστική ψήφο μεγάλης μερίδας των Έλλήνων πολιτών, που μάλλον θεωρούν την όλη εκλογική διαδικασία κάτι σαν παιδική χαρά. Θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά, αν δεν έβλεπε την τραγικότητα του φαινομένου το να είναι τρίτο κόμμα μια καθομολογούμενη «εγκληματική οργάνωση». Εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν. Και θα δυσκολέψουν  ακόμη περισσότερο όταν κοιτάξει κανείς την Γαλλία, την Ουγγαρία, την Αυστρία και την Δανία αναφορικά με την άνοδο της ακροδεξιάς. Κοινώς, πολύ «χαλαρή» ήταν η ψήφος, όπως είπαν περισπούδαστα κυβερνητικά στελέχη. Έτσι χαλαρά και ανυποψίαστα, χιλιάδες πολίτες σπρώχνουν τους ακροδεξιούς και τους νεοναζί σε καίριες θέσεις. Η μαύρη μπότα, κοινώς, και πάλι στο προσκήνιο μεταπολεμικά αν θέλουμε να μιλήσουμε πραγματικά για το νόημα των ευρωεκλογών. Μαύρη μπότα και απειλητικά σύννεφα πάνω από την Ευρώπη. 

Για ευρωεκλογές μιλούν άλλα μόνο ευρωεκλογές δεν είναι!

Οι ευρωεκλογές, κανείς δεν αμφιβάλλει, θα είναι το κριτήριο για τις επερχόμενες εθνικές  εκλογές, που κατά τα φαινόμενα επισπεύδονται μπροστά στο ενδεχόμενο να απολεσθούν ψήφοι ιδιαίτερα από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά εξουσίας. Για την ουσία των ευρωεκλογών όμως και το τι κρίνεται στο Στρασβούργο και τις Βρυξέλλες δεν μιλά κανείς. Η ΝΔ, μην έχοντας ουσιαστικά λάβει την μερίδα του λέοντος των ψηφοφόρων, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ μη πετυχαίνοντας την προηγούμενη Κυριακή τους επιθυμητούς στόχους, προσπαθούν με μεγαλοστομίες να βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ψηφοφόρων, οι μεν λέγοντας πως η πορεία προς την ανάπτυξη δεν πρέπει διακοπεί και οι δε πως είναι μοναδική ευκαιρία να ανατείλει στην χώρα μια νέα εποχή, με διαφορετικούς όρους, προγράμματα και πολιτικές. Τα υπόλοιπα κόμματα, χωρίς να έχουν λάβει σαφή εντολή από τους πολίτες καθώς τα ποσοστά τους είναι όπως και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων μικρά, απλά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τα ποσοστά τους σταθερά (βλ.ΚΚΕ) και άλλα να διατηρηθούν στο κοινοβούλιο (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι – Πράσινοι). Ο προεκλογικός αγώνας ήταν κατά μεγάλο μέρος πολωτικός, με την απουσία του νοήματος των ευρωεκλογών χαρακτηριστική, και τα επιχειρήματα για νέα νοοτροπία στο πολιτικό πεδίο απόντα. Δεν θα μπω στην διαδικασία να κρίνω αν η ΝΔ πλασάρεται ως η μόνη τάχα λύση για τον τόπο παρά τα όποια ακροδεξιά λοξοκοιτάσματα, ούτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ γέμισε από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ επειδή το καράβι του «σοσιαλισμού» βούλιαξε προ πολλού. Πολύ περισσότερο δεν θα μιλήσω άλλο για την ακροδεξιά στροφή της κοινωνίας που είναι ούτως ή άλλως ορατή. Θα αναφέρω μόνο ότι για άλλη μια φορά τα μπαλκόνια γέμισαν από θεωρίες και τσιτάτα, με υποσχέσεις και λόγια για μια άλλη Ελλάδα. Θα θέσω πάντως για άλλη μια φορά το ερώτημα: Ζούμε σε Δημοκρατία; Πιστεύουν οι πολίτες ότι τα προβεβλημένα κόμματα μπορούν να εξασφαλίσουν επαρκείς συνθήκες διαβίωσης εν μέσω κρίσης, που δεν λέει να κοπάσει; Εμπιστεύονται ακόμη οι πολίτες το ελληνικό κοινοβούλιο και την εικόνα του, που εμπλουτίστηκε εδώ και καιρό από χαμηλού επιπέδου συζητήσεις και παρεμβάσεις από κόμματα που έχουν πανικοβληθεί λόγω της αθρόας διαρροής ψήφων; Γιατί μην μου πείτε πως ποσοστά της τάξης του 22% ή του 25%, αποδεικνύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στα δύο μεγαλύτερα κόμματα ούτε ότι η μεγάλη αποχή και τα άκυρα δεν  καταγράφουν σαφή δυσφορία… Είναι ξεκάθαρη η στάση των πολιτών που πλέον δεν ανέχονται το παραμικρό αναφορικά με την δική τους πορεία, που συνοδεύεται από στερήσεις και περικοπές. Είναι κάτι παραπάνω από πασιφανή η απαίτησή τους για επιστροφή των καταβεβλημένων χρημάτων στο όνομα της παραμονής στο ευρώ. Με λίγα λόγια: Ο κόσμος είναι πλέον πολύ καχύποπτος σε ότι και αν λέγεται για μνημόνιο και αντιμνημόνιο, αλλά πάνω απ΄όλα εξοργισμένος που βρισκόμαστε για έκτη χρονιά παρίες της ευρωζώνης. Το εκφράζει αυτό ο κόσμος με κάθε ευκαιρία. Σε μεγάλα ποσοστά δεν ψηφίζει και θα το δείτε αυτό και στις ευρωεκλογές παρά την νέα πόλωση. Το θέμα είναι βέβαια που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους τα M    ΜΕ. Aν και κατά πόσο θέλουν να προμοτάρουν νέα συστήματα εξουσίας ή αν βολεύονται στην πεπατημένη οδό του παρελθόντος. Κοινώς, αγαπητοί αναγνώστες, το παιχνίδι είναι γνωστό, ασχέτως τι θα βγάλει η κάλπη την Κυριακή. Γιατί αυτές οι εκλογές μόνο ευρωεκλογές δεν είναι και σε καμία περίπτωση καθώς δεν συζητούν καν την πορεία της Ευρώπης. Είδατε μήπως το κυβερνών κόμμα να μιλά για αυτές; Μήπως τον ΣΥΡΙΖΑ ή τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης; Μόνο από την πλευρά κάποιων εκπροσώπων της ΔΗΜΑΡ τέθηκε το θέμα και αυτό για λίγο. Θα το ξαναπώ: οι ευρωεκλογές της Κυριακής είναι το καλύτερο γκάλοπ για τους δύο νέους πόλους εξουσίας, μετά τις τελευταίες παταγώδεις αποτυχίες των δημοσκοπήσεων ή των exit poll. Για ευρωεκλογές όμως επί της ουσίας, ουδείς λόγος. Για την πορεία της Ευρώπης και τους νέους συσχετισμούς στο ευρωκοινοβούλιο η παραμικρή κουβέντα. Ούτε καν πόσοι ευρωβουλευτές θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα μετά την αναμέτρηση της Κυριακής, δεν αναφέρουν. Και μετά μιλούν για ευρωπαίους πολίτες που ενδιαφέρονται τάχα για την τύχη τους και το τι διαμείβεται στο Στρασβούργο και τις Βρυξέλλες. Μετά λένε πως στην Ελλάδα ακόμη είμαστε πίσω. Ποιο το λένε; Οι ίδιοι που ζητούν εναγωνίως την ψήφο σας, προκειμένου να κάνουν τους δέοντες απολογισμούς και κριτικές από τα γραφεία τους μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, έχοντας ήδη εξασφαλίσει την ποθητή εκλογή. 

Το τραπεζικό σύστημα & οι πολίτες

H σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος έχει αναχθεί σε ύψιστη προτεραιότητα της ΕΕ. Την στιγμή που η ρευστότητα δέχεται ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα τα τελευταία χρόνια και το τραπεζικό σύστημα καταγράφει, σύμφωνα με τα στοιχεία, τις μεγαλύτερες απώλειες αναφορικά με την δυνατότητα δανεισμού αλλά και την προσέλκυση νέων πελατών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε πριν από λίγο καιρό προτάσεις για την αλλαγή της συμπεριφοράς των 8.000 τραπεζών που λειτουργούν στην Ευρώπη.  Πρωταρχικός στόχος της  πρότασης ήταν να ενισχυθεί η ανθεκτικότητα του τραπεζικού τομέα της ΕΕ, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα ότι οι τράπεζες θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τις οικονομικές δραστηριότητες και την ανάπτυξη. Η πρόταση απαιτεί από τις τράπεζες να διαθέτουν περισσότερα και καλύτερης ποιότητας κεφάλαια για να αντισταθούν από μόνες τους στα μελλοντικά πλήγματα. Θεσπίζεται επίσης ένα νέο πλαίσιο διακυβέρνησης παρέχοντας νέες εξουσίες στους ελεγκτές για να παρακολουθούν τις τράπεζες πιο στενά και να λαμβάνουν μέτρα μέσω ενδεχόμενων κυρώσεων όταν εντοπίζουν κινδύνους, για παράδειγμα προκειμένου να περιορίσουν τον δανεισμό όταν φαίνεται ότι εξελίσσεται σε φούσκα, για να βελτιωθεί η βραχυπρόθεσμη ανθεκτικότητα του προφίλ κινδύνου ρευστότητας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε επίσης την καθιέρωση, το 2015, ενός δείκτη κάλυψης ρευστότητας (Liquidity Coverage Ratio ή LCR), η ακριβής σύσταση και διακρίβωση του οποίου θα καθοριστούν μετά από μια περίοδο παρακολούθησης και επανεξέτασης.  Όλα για τις τράπεζες λοιπόν και την ομαλή επιβίωσή τους. Σε μια εποχή όπου οι πολίτες της ΕΕ και ειδικά στις πιο αδύνατες οικονομικά χώρες, είναι υπερχρεωμένοι με δάνεια και πιστωτικές κάρτες, σε μια περίοδο όπου η  χρηματοπιστωτική κρίση  πλήττει την μία μετά την άλλη τις χώρες της ευρωζώνης, οι τράπεζες καταγράφουν το τελευταίο διάστημα βάσει των διαθέσιμων στοιχείων ζημιές εκατομμυρίων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΔΝΤ, οι ζημίες που υπέστησαν οι Ευρωπαϊκές τράπεζες λόγω της κρίσης από το 2007 έως το 2010 πλησιάζουν το 1 τρις. ευρώ ή 8% του ΑΕΠ της ΕΕ. Είναι όμως λόγος αυτός να χρηματοδοτούνται γενναία οι ευρωπαϊκές τράπεζες από τα κράτη, τις περισσότερες μάλιστα φορές εις βάρος των φορολογουμένων; Το γεγονός ότι οι τράπεζες κατέγραψαν αυτές τις απώλειες το προαναφερόμενο χρονικό διάστημα, θα έπρεπε να ωθήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κοιτάξουν καλύτερα να διορθώσουν τον τρόπο λειτουργίας των τραπεζών και όχι να επεμβαίνουν ως αιμοδότες, χρηματοδοτώντας τες με επιπρόσθετα κονδύλια. Γιατί την ίδια στιγμή που ενισχύονται οι τράπεζες, οι πολίτες καλούνται κάθε φορά να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Η σταθερότητα στον τραπεζικό τομέα επιβάλλεται ως πρώτη προτεραιότητα και οι τράπεζες χρηματοδοτούνται με πολλά εκατομμύρια ευρώ. Και όλα φυσικά στην πλάτη των φορολογουμένων. Σύμφωνα με τα στοιχεία,  για να αποκατασταθεί η σταθερότητα στον τραπεζικό τομέα και να εξασφαλιστεί η συνεχής ροή πιστώσεων προς την πραγματική οικονομία, η ΕΕ και τα κράτη μέλη της έλαβαν  ένα ευρύ φάσμα μέτρων άνευ προηγουμένου των οποίων το τελικό κόστος κλήθηκαν να καλύψουν οι φορολογούμενοι. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε μέτρα κρατικών ενισχύσεων ύψους 4,1 τρισεκ. ευρώ προς χρηματοπιστωτικά ιδρύματα από τα οποία άνω των 2 τρισεκ. ευρώ χρησιμοποιήθηκαν το 2008 και το 2009. Μιλάμε λοιπόν για εξωφρενικά ποσά που επρόκειτο να μεταφερθούν ως βάρος στις πλάτες των πολιτών. Το γεγονός το βιώσαμε φυσικά και στην χώρα μας με την πρόσφατη γενναία χρηματοδότηση των τραπεζών από το επίσημο κράτος σε περιόδους σοβαρής και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας ενισχύθηκε σημαντικά και την ίδια στιγμή που τα δάνεια περιορίστηκαν, η τραπεζική κερδοφορία έκανε και πάλι αισθητή την παρουσία της. Μεταξύ των μέτρων που προτάθηκαν για την στήριξη των τραπεζών ήταν και  η εισαγωγή για τις τράπεζες δύο  κεφαλαιακών εφεδρειών, ενός αποθεματικού κεφαλαιακής συντήρησης ταυτόσημο για όλες τις τράπεζες στην ΕΕ και μια αντικυκλική κεφαλαιακή εφεδρεία που θα προσδιοριστεί σε εθνικό επίπεδο. Όπως βλέπουμε λοιπόν δημιουργούνται όλες οι προϋποθέσεις για την εδραίωση  της τραπεζικής σταθερότητας με την βοήθεια της κεφαλαιακής συντήρησης και εφεδρείας. Πως όμως δημιουργείται αυτή η αποκαλούμενη κεφαλαιακή εφεδρεία; Είναι οι πολίτες αμέτοχοι στην όλη διαδικασία ή μήπως όλα αυτά τα χρήματα τους ανήκουν; Συνήθως, σε αντίστοιχες περιπτώσεις οι εφεδρείες αυτές προέρχονται από τις τσέπες τους. Δίδονται από το οικονομικό απόθεμα του κάθε κράτους ξεχωριστά, προκειμένου να συντηρηθεί η τραπεζική κερδοφορία. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να αναπτυχθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας την στιγμή μάλιστα που σε ευρωπαϊκό επίπεδο καταγράφονται μειώσεις στα κέρδη από τις επενδύσεις και τον δανεισμό; Οι τράπεζες ιστορικά δεν αφέθηκαν ποτέ στην τύχη τους. Στηρίχθηκαν και συνεχίζουν να υποστηρίζονται δυναμικά, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το όλο σύστημα της οικονομικής δοσοληψίας και άκρατου καταναλωτισμού. Την ίδια στιγμή όμως που οι τράπεζες ενισχύονται σημαντικά, οι πολίτες αφήνονται ουσιαστικά στην τύχη τους, βορά στις πιέσεις των τραπεζών. Στην χώρα μας, για παράδειγμα,  το φαινόμενο τείνει να λάβει εφιαλτικές διαστάσεις καθώς οι πολίτες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις. Κανένα κράτος όμως δεν έρχεται στις περιπτώσεις αυτές ως από μηχανής Θεός, προκειμένου να επιβάλλει στις τράπεζες πιο ελαστική συμπεριφορά στις σχέσεις τους με τους πολίτες. Έτσι τα χρέη τις περισσότερες φορές ξεπερνούν κάθε όριο και οι τράπεζες με τα ανεξέλεγκτα επιτόκια κερδοσκοπούν ασύστολα εις βάρος των πελατών τους. Το όλο σύστημα φυσικά υπηρετεί την διαιώνιση του βρογχικού καπιταλιστικού συστήματος που τείνει να πνίξει μαζί με την επικείμενη κατάρρευσή του τα ευρωπαϊκά και μη κράτη. Η σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος λοιπόν συνεχίζει να είναι η βασική προτεραιότητα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Με συνεχείς οικονομικές αιμοδοσίες και παρουσίαση εικονικών ζημιών στα τραπεζικά κέρδη, το κερδοσκοπικό παιχνίδι σε βάρος των πολιτών συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Το μόνο που μένει είναι απλά και μόνο η διασφάλιση πως το παιχνίδι αυτό θα στοχεύει πάντα στην τσέπη των πολιτών και στην ανθεκτικότητα του τραπεζικού συστήματος και των εκάστοτε λειτουργιών του. Απλά η αίσθηση πως κάθε φορά το κράτος - σωτήρας θα ευνοεί με κατάλληλες ρυθμίσεις το κεφαλαιακό τραπεζικό στάτους. Με κάθε τίμημα και κόστος και πρωτίστως εν αγνοία των πολιτών.

Ευχολόγια για ανάπτυξη με απόντες πολίτες

Επιμένει να βλέπει ανάπτυξη ο πρωθυπουργός και φως στο βάθος του τούνελ. Κατά τον κο Σαμαρά, αυτό επιβεβαιώνουν, λέει, και οι ευρωπαίοι εταίροι (με την διαφορά ότι οι αναφωνούντες τα καλύτερα προέρχονται από το ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα), η πορεία είναι θετική και τα σημάδια επανόδου στην πρότερα κατάσταση ύστερα από σχεδόν έξι χρόνια ύφεσης είναι ενδεικτικά. Πως βλέπει όμως ο πρωθυπουργός αυτή την ανάπτυξη; Πως εννοεί ότι οι οικονομικοί δείκτες έχουν αντιστραφεί; Όταν τα ποσοστά ανεργίας είναι κοντά στο 30%, όταν οι επενδύσεις όχι απλά έχουν παγώσει αλλά βρίσκονται στο κατώτερο δυνατό σημείο; Όταν χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν από την μια μέρα στην άλλη και ο τζίρος πέφτει κατακόρυφα, ή όταν αυτό που αποκαλείται ρευστότητα είναι όνειρο θερινής νυκτός; Ασφαλώς και ο πρωθυπουργός έχει ανάγκη τέτοιες δηλώσεις για να τονωθεί γενικότερα το κλίμα. Όμως αυτές οι δηλώσεις θα πρέπει να συνοδεύονται και από τα κατάλληλα στοιχεία ειδικά για την μικρομεσαία τάξη που υποφέρει αλλά και το ούτως ή άλλως λούμπεν προλεταριάτο που λιμοκτονεί. Σε αντίθετη περίπτωση, τα λεγόμενα δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Η αλήθεια είναι μία: η Ελλάδα όχι απλά δεν έχει ξεπεράσει τους σκοπέλους αλλά βρίσκεται εδώ και καιρό στα όρια, ακροβατώντας στο τεντωμένο σκοινί της χρεοκοπίας. Δεν λέω πως δεν γίνονται προσπάθειες, αλλά αυτές συνήθως είναι προς την λάθος κατεύθυνση αφού η χώρα εξακολουθεί να μην εκμεταλλεύεται τις δικές της δυνάμεις. Και δεν θεωρείται επιτυχία να έρχεται κάποιος «επώνυμος» και να εκφράζει την συμπάθειά του στην Ελλάδα, όπως αυτό γίνεται κατόπιν σχετικής καμπάνιας του υπουργείου Τουριστικής ανάπτυξης, αλλά περισσότερο έχουν νόημα οι καταλυτικές παρεμβάσεις για την προσέλκυση ξένων τουριστών στην Ελλάδα, επιδεικνύοντας πραγματικό έργο στον τομέα του πολιτισμού και των τουριστικών υποδομών. Οι τελευταίες μάλιστα έχουν από καιρό παγώσει, αφού καμία επένδυση δεν γίνεται, ούτε καν στοιχειώδης εκσυγχρονισμός. Αποτέλεσμα, οι γείτονες Τούρκοι να έχουν κερδίσει με άνεση το στοίχημα για την αποτελεσματική αξιοποίηση των παράλιων τους. Επίσης, τουριστική εκμετάλλευση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση απλόχερη προσφορά εδάφους σε εξευτελιστικές τιμές στους ορεγόμενους ευρωπαίους ή εξ Ανατολών επενδυτές, αλλά αποτελεσματική προβολή των ήδη υπαρχόντων υποδομών και παροχών στον τουρισμό, με παράλληλη ανάδειξη των περιοχών εκείνων που μπορούν να αποτελέσουν πόλο έλξης για τους τουρίστες. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Υπάρχουν πολύ μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης στην χώρα που έχει εναποθέσει την τύχη της απλά και μόνο στα δάνεια. Ο πρωθυπουργός δεν έχει λάβει ως τώρα σοβαρά υπόψιν του αυτές τις μεγάλες ευκαιρίες προβολής του τουριστικού προϊόντος, τουναντίον αναλώνεται σε θεωρίες περί του εικονικού αναπτυξιακού άλματος της χώρας, χωρίς να διαθέτει τα απαραίτητα στοιχεία – πέρα από εικονικά πλεονάσματα -  που αποδεικνύουν πως έχει συντελεστεί ουσιαστική πρόοδος. Γιατί για να μιλήσει κανείς για ανάπτυξη – πέραν των όποιων δεικτών - θα πρέπει να αναφέρεται και σε ουσιαστικά παραδείγματα  που αποδεικνύουν αυτήν ακριβώς την ανάπτυξη. Το περίφημο, λοιπόν, «φως στο τούνελ» θα εμφανιστεί τότε που η χώρα θα αποφασίσει από μόνη της να θέσει τις βάσεις για μια αναπτυξιακή πορεία. Τότε που καμία τρόικα δεν θα υπενθυμίζει κάθε φορά πως υπάρχει ανάγκη για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, τότε που οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου θα σκεφτούν σοβαρά για μια άλλη Ελλάδα, και ασφαλώς τότε που τα σκάνδαλα και η διαφθορά θα μπουν μια και καλή στο περιθώριο. Ουτοπία ή μονόδρομος; Μια πραγματικά νέα εποχή ή απλά μια ακόμη διαιώνιση κάλπικων σχεδιασμών; Ένα είναι σίγουρο: η χώρα δεν έχει κάνει ως τώρα τα απαραίτητα βήματα προς την εκκαθάριση των παλαιών λογαριασμών, προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης του πολιτικο-οικονομικού  συστήματος. Τα υπόλοιπα είναι μόνο κούφιες επιθυμίες και μασημένα λόγια για μια άλλη Ελλάδα, επιχειρήματα που δεν πείθουν παρά μόνον τους αφελείς. Η «πιάτσα» είναι αυτή που αποκαλύπτει το μέγεθος της οικονομικής τελμάτωσης, τα δε στοιχεία για την ανεργία, τις επενδύσεις και τον πληθωρισμό είναι ο οδηγός της αναπτυξιακής πορείας. Και τα στοιχεία αυτά μάλλον δεν είναι και τόσο ευχάριστα για τον πρωθυπουργό. Ελπίδες λοιπόν για μια άλλη Ελλάδα καλό είναι να υπάρχουν, καλό είναι όμως αυτές οι ελπίδες να εδράζονται κάπου. Οι πολίτες έχουν εξοικειωθεί πλέον στην πράξη με λέξεις ή φράσεις όπως ύφεση, μειώσεις μισθών και περικοπές. Ακόμη περισσότερο δεν πείθονται εύκολα με ευχολόγια και θεωρητικές προσεγγίσεις. Κατ΄αυτήν την έννοια, λοιπόν, δεν έχουν σημασία οι επιθυμίες του πρωθυπουργού. Γιατί πρώτα απ΄όλα θα πρέπει να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη και να πεισθεί ο κόσμος για τις θυσίες που κάνει. Σε αντίθετη περίπτωση, τα ευχολόγια δεν θα έχουν αποδέκτη. Και με απόντες τους πολίτες, ανάπτυξη δεν έρχεται. 

Συναλλαγές, κομματικοί ελιγμοί & εξουσιαστικός θώκος

Η παραδοχή και μόνο ότι οι πολιτικές τους ήταν ανεπιτυχείς αλλά και η επιτηδευμένη μετάδοση πίστης στον κόσμο ότι κάποια μέρα θα ανταμειφτούν για τις στερήσεις που έχουν υποστεί, από μόνες τους σαν πολιτικές πρακτικές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, με δεδομένο ότι η φτώχεια που εξακολουθεί δεν δημιουργεί προοπτικές, τουναντίον αφαιρεί και υποβαθμίζει την θέληση για μια άλλη κατάσταση στα οικονομικο-κοινωνικά δεδομένα, υπαγορευόμενη ή υποδεικνυόμενη από όλους αυτούς που είδαν την κοινωνία ως φιλέτο στις διαπραγματεύσεις και συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Την στιγμή μάλιστα που οι πολίτες καταβάλλουν εναγώνιες προσπάθειες να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό οικονομικό κλοιό, όλες αυτές οι λοξές ματιές της εξουσίας στην δυστυχία μόνο οργή μπορούν να προκαλέσουν και επιεικώς διαμαρτυρία για την παρατεταμένη υποκρισία. Ο πρωθυπουργός της χώρας, που κάποτε ωρυόταν από αντιμνημονική θέση, ορέγεται τώρα τα οφίτσια της μνημονιακής πολιτικής, θεωρώντας πως το παρελθόν είναι για να βυθίζει στην λήθη τις συνειδήσεις και σε κάθε περίπτωση καταδικαστικό για όλους αυτούς που τάχα προσκολλούνται σε αυτό. Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί που δεν ξεχνούν, αυτοί που σημειώνουν και την κατάλληλη στιγμή παρεμβαίνουν απλά για να θυμίσουν αυτή την υποκρισία. Πως τους αντιμετωπίζει η εξουσία; Πολύ απλά περιθωριοποιώντας τους ή κατατάσσοντάς τους στους «αρνητές» της νέας Ελλάδας. Σημειώνουν όμως  αυτοί οι αρνητές και τις ρήσεις του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης, καταγράφοντας επισταμένως τον πολιτικό σφυγμό για να θυμίσουν στους επίδοξους εραστές της εξουσίας πως αυτή είναι που αναγάγεται περισσότερο σε ύψιστη προοπτική παρά τα κούφια λόγια για μια άλλη Ελλάδα. Σημειώνουν οι μη λησμονούντες τα φοβερά και τρομερά τσιτάτα πολιτικών, που από την μια στιγμή στην άλλη αλλάζουν στρατόπεδα και σχέδια για την εξασφάλιση της ποθητής διακυβέρνησης της χώρας κάθε τέσσερα χρόνια. Τα στρατόπεδα βέβαια αυτά είναι ανοιχτά και στους χιλιάδες ψηφοφόρους των κομμάτων που νομίζουν πως η νέα εποχή επιτάσσει την πολιτική αλλαγή στο όνομα ενός παρηκμασμένου κομματικού ελιγμού που βαφτίζεται «ανανέωση» ή ανεύρεση μέσω νέων σχηματισμών του ποθητού πολιτικού νοήματος που αποφέρουν οι όποιες συσπειρώσεις. Έτσι, πολλοί από τους πολίτες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα νέα σχήματα με τους εκκολαπτόμενους πολιτικούς, που τάζουν με την σειρά τους τα λιγότερα προκειμένου να μην στιγματιστούν από την αρχή της καριέρας τους. Και αυτό όμως κάπου θα οδηγήσει και συγκεκριμένα στην απομυθοποίηση των γραφικών ρουσφετολόγων, με παράλληλη προώθηση  των ακτιβιστών της φιλελευθεροποίησης στο όνομα της υποτιθέμενες διαφάνειας. Παγίδα όλα αυτά για τους πολίτες που θα ψάχνουν διεξόδους αλλά δεν θα βρίσκουν μπροστά τους παρά νέες παρακάμψεις της εξουσίας και «προοδευτικές» υποδείξεις. Σαρωτική φαίνεται να είναι η επικράτηση του συστήματος κοινωνικής προσαρμογής, αναπόφευκτη φαντάζει η νέα παγίδευση των πολιτών από νέα κόμματα, καθοδηγούμενα από επίδοξους επικοινωνιακούς μάνατζερ. Το μέλλον φυγείν αδύνατον όμως και όλοι όσοι ελπίζουν πως όλα μένουν εδώ, πλανώνται οικτρά. Ένα μέλλον που απλά θα υποδείξει τον πολιτικό προσανατολισμό και θα προκαλέσει εκ νέου οργή στον κόσμο, γιατί πολύ απλά τίποτε δεν θα αλλάζει ουσιαστικά. Η κοινωνία θα χάνει σημαντικά σε αξίες και η οικονομία πολύ απλά θα δείχνει ότι θα πετυχαίνει τους στόχους, αλλά η πιάτσα θα λιμοκτονεί. Οι φτωχοί-φτωχότεροι, οι τιμές στα ύψη και οι λίγοι κερδισμένοι από την κερδοσκοπία μετρημένοι στα δάκτυλα. Τα κόμματα όμως θα αλλάζουν συνεχώς στο όνομα της αποτελεσματικής παραπλάνησης του κόσμου, στο άκουσμα και μόνο ότι οι πολίτες ενδέχεται να έχουν ψυλλιαστεί τα λοξοκοιτάγματα της εξουσίας. Αυτή είναι η ιστορική παρακαταθήκη των κομματικών μηχανισμών, αυτές οι συνήθεις πρακτικές τους για την αλίευση ψήφων. Όχι πως πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους το πολιτικό προτσές ούτε λύση είναι η μη ανάμιξη με τα κοινά, που στην συνείδηση των αρχαίων Ελλήνων θεωρείτο κάτι σαν βλασφημία. Απλά  να έχετε το νου σας γιατί ενίοτε αυτές οι κομματικές πρακτικές πρέπει να εντοπίζονται και να καταγράφονται. Οι δε επίδοξοι διεκδικητές του εξουσιαστικού θώκου να απαριθμούνται - αυτοί και οι υποσχέσεις τους - γιατί πολύ απλά όχι μόνο δεν αρκεί η προσχηματική παραδοχή τους περί «αποτυχημένων» πολιτικών» αλλά δημιουργεί μεγαλύτερη καχυποψία για την συνέχεια. Γιατί πολύ απλά και μάνατζερ υπάρχουν διαθέσιμοι και η φτώχεια παραμένει και οι συναλλαγές συνεχίζονται κάτω από το τραπέζι. 

Μήνυμα κάλπης & αντίδραση πολιτών

Πήραν  όλοι τους το μήνυμα αλλά φαίνεται πως δεν το κατάλαβαν ή έκαναν πως δεν είδαν γιατί πολύ απλά οι πολιτικές φιλοδοξίες υπερέχουν των όποιων προβληματισμών αλλά και διαμαρτυρίας που εξέφρασαν οι πολίτες με την ψήφο τους στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Τα διεσπαρμένα ποσοστά των κομμάτων ιδιαίτερα στην Αττική, όπου λίγο πολύ δικαιολογήθηκαν λόγω της προσωπικής επαφής των πολιτών με τους κατά τόπους υποψηφίους, τα μεγάλα ποσοστά αποχής που και πάλι δεν εκτιμήθηκαν όπως θα έπρεπε, σε συνδυασμό με την θλιβερή σταθεροποίηση του νεοφασισμού σε όλες του τις εκφάνσεις, παρουσιάζουν μια σκοτεινή εικόνα για την Ελλάδα, όπου καθώς φαίνεται κάποιοι παίζουν πολύ επικίνδυνα παιχνίδια με τις δημοσκοπήσεις, την πόλωση και την κομματοκρατία. Όλοι δηλώνουν νικητές. Ακόμη και από το ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο πως ακόμη «αναπνέουν», την στιγμή που ακόμη εκλέγονται υποψήφιοι του κόμματος. Η ΝΔ φαίνεται πως δεν πείθει ούτως ή άλλως παρά την επικράτησή της σε κάποιους δήμους και περιφέρειες και κρατά δια Σαμαρά χαμηλούς τους τόνους, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι οι πολίτες έχουν καταλήξει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το μήνυμα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν ότι και πάλι τα κόμματα προσπάθησαν πολύ αλλά απέτυχαν. Έχοντας κάνει σημαία το μνημόνιο ή το αντιμνημόνιο, παραδίδοντας στην πυρά χιλιάδες πολίτες με το να μην εξηγούν τι θα γίνει από τον Ιούνη και μετά (αν δεν έχουμε εθνικές εκλογές), ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μονομαχούν θυμίζοντας άλλες εποχές πόλωσης, με τα ακροδεξιά μορφώματα πάσης φύσεως να παρακολουθούν από κοντά, τις όποιες κεντροαριστερές συμμαχίες να αναβάλλονται στο μέλλον, το Ποτάμι να εξακολουθεί να δημιουργεί εύλογες απορίες,το ΚΚΕ να κολυμπά περίπου στα γνωστά θολά νερά, και τα υπόλοιπα μικρά κόμματα να εισπράττουν κάποιες ψήφους αλλά να μην κατορθώνουν να τραβήξουν γενικότερα το ενδιαφέρον. Το μήνυμα λοιπόν το πήραν όλοι τους και με το παραπάνω, απλά δεν τους περισσεύει χρόνος λόγω του δευτέρου γύρου και των ευρωεκλογών να το επεξεργαστούν. Και σε αυτές όμως, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, θα δοθεί η απάντηση του κόσμου, γιατί μόνο οι πολίτες είναι αυτοί που μπορούν να αφουγκραστούν τα προβλήματα. Το μήνυμα της απογοήτευσης των πολιτών απέναντι σε όλη αυτή την παρατεταμένη οχλαβοή, απέναντι σε συνεχιζόμενες πολώσεις και δοκιμαστικά κομματικά πειράματα της νέας φιλελεύθερης εποχής, η απαξίωση των κομμάτων και των πρακτικών τους που μάλλον διαφέρουν στο στύλ και το προμοτάρισμα, προκαλεί σοβαρά ερωτήματα για την λειτουργία της υποτιθέμενης Δημοκρατίας, με πολίτες  απογοητευμένους και αποφασισμένους να μεταδώσουν το βασικό ηχηρό τους μήνυμα: Οι εκλογές αυτές δεν προσθέτουν ούτε αφαιρούν τίποτα, είναι απλά μια ακόμη τυπική διαδικασία με πολλές μεταγραφές και ελιγμούς των κομμάτων, αντισυστημικών ή μη. Πασιφανές βέβαια στην χώρα είναι και το φαινόμενο της πριμοδότησης νεοφασιστικών πρακτικών, υπό τον προστατευτικό μανδύα της ψήφου διαμαρτυρίας, που περίπου αθωώνει την συνειδητή ψήφο στα κάθε λογής μορφώματα που επιβιώνουν λανσάροντας ως κεντρικό σύνθημα  την βία. Όχι, στην Ελλάδα η άνοδος της Χρυσής Αυγής θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά. Και βέβαια δεν περιμένει κανείς από τα κόμματα να ενδιαφερθούν ουσιαστικά για το ζήτημα, αφού σε πολλές των περιπτώσεων υπάρχουν και οι αντίστοιχες ερωτοτροπίες. Είναι ζήτημα λοιπόν των  ίδιων των πολιτών  να εξετάσουν την εν λόγω πόρευση σε επικίνδυνα μονοπάτια. Και της κοινωνίας γενικότερα η απόφαση για το αν θα περιθωριοποιήσει ή όχι τα ακροδεξιά μορφώματα και νοοτροπίες - που να το τονίσω – δεν είναι σε ένα μόνο κόμμα. Κανείς θα πρέπει να έχει πολλή ώρα και χώρο για να αναλύσει τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών. Οι πολίτες έδωσαν το μήνυμα με χαμηλά ποσοστά στους μονομάχους. Η ιστορία κάνει κύκλους όμως και η πόλωση πάραυτα σε ένα τμήμα του κόσμου καλά κρατεί. Ευννοεί κατά τι βέβαια και η κρίση που δεν επιτρέπει περαιτέρω αναλύσεις απέναντι σε ανθρώπους απελπισμένους από την φτώχεια. Απέναντι σε πολίτες που το μόνο που ζητούν είναι περισσότερη δημοκρατία κει ελευθερία, αλλά πάνω απ΄όλα απεμπλοκή από όποια πολιτικά διλήμματα που ουδεμία σχέση έχουν με την αυτοδιοίκηση. Πολίτες οι οποίοι θα μπορούσαν και να αυτοοργανωθούν απέναντι σε αυτή την λυσσσαλέα επίθεση των κομμάτων που πολώνουν και παραπλανούν. Μια πόλωση στο όνομα του όποιου «ευεργετικού» μνημονίου και των αντιμνημονιακών κομματικών τσιρίδων από δεξιά και αριστερά απέναντι σε πολίτες βασανισμένους από την φτώχεια και την στέρηση. Αποχή η λύση λοιπόν; Όχι θα έλεγα. Ενεργός συμμετοχή και εγρήγορση. Νέα οράματα και πρωτοβουλίες. Από τα social media μέχρι τις αυθόρμητες συγκεντρώσεις μακριά από τα κόμματα και τις όποιες κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές αλχημείες ένεκα των επειγουσών αναγκών του κομματικού στάτους, που εκσυγχρονίζεται κια δημιουργεί πρότυπα. Αυτό ήταν το μήνυμα της κάλπης που κάποιοι αποσιωπούν καταλλήλως.               

Έρευνα Διεθνούς Αμνηστίας: οι πολίτες κατά των βασανιστηρίων

Νέα δεδομένα για τα βασανιστήρια προκύπτουν από  πρόσφατη έρευνα – δημοσκόπηση της διεθνούς ανθρωπιστικής οργάνωσης, Διεθνής Αμνηστία. Συνολικά, 21.221 άτομα σε 21 χώρες ερωτήθηκαν μέσω προσωπικών συνεντεύξεων ή μέσω τηλεφώνου το διάστημα μεταξύ του  Δεκεμβρίου 2013 και του Απριλίου 2014 για τον φόβο απέναντι στο ενδεχόμενο  της χρήσης των βασανιστηρίων. Οι χώρες που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση ήταν: Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κίνα, Γερμανία, Ελλάδα, Ινδία, Ινδονησία, Κένυα, Μεξικό, Νιγηρία, Πακιστάν, Περού, Ρωσία, Νότια Κορέα, Ισπανία, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ. Η δημοσκόπηση διεξήχθη για τη Διεθνή Αμνηστία από την παγκόσμια εταιρία ερευνών GlobeScan και των ερευνητικών εταίρων της σε κάθε χώρα. Σε τέσσερις από τις χώρες (Βραζιλία, Κίνα, Ινδονησία, Κένυα), το δείγμα περιορίστηκε σε μεγάλες αστικές περιοχές. Τα στοιχεία λοιπόν από την εν λόγω έρευνα – δημοσκόπηση είναι αποκαλυπτικά καθώς καταγράφουν τον διάχυτο φόβο των πολιτών για τα βασανιστήρια, οι οποίοι αξιώνουν πως  πρέπει να θεσπιστούν νέοι κανόνες και νόμοι για την προστασία τους.  Να σημειωθεί εδώ ότι η Διεθνής Αμνηστία έχει δημοσιεύσει εκθέσεις για τα βασανιστήρια και άλλες μορφές απάνθρωπης κακομεταχείρισης σε 141 χώρες τα τελευταία πέντε χρόνια. Η νέα παγκόσμια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 21 χώρες από όλες τις ηπείρους, σε περισσότερους από 21,000 ανθρώπους, αναδεικνύει συνολικά πως ο φόβος υπάρχει σε όλες τις χώρες, πως οι μισοί, σχεδόν, από τους ερωτηθέντες φοβούνται για βασανισμούς σε περίπτωση κράτησης-φυλάκισής τους, ενώ ποσοστό πάνω από το 80% των ερωτηθέντων ζητούν ισχυρότερους νόμους για την προστασία τους από βασανιστήρια.  Συγκεκριμένα, κατά μέσο όρο στις 21 χώρες, η έρευνα διαπιστώνει ότι μια σημαντική πλειοψηφία (84%) συμφωνούν ότι απαιτούνται σαφείς κανονισμοί κατά των βασανιστηρίων. Συνολικά, πάνω από τους μισούς ερωτηθέντες συμφωνούν (57%) ότι οι κανονισμοί είναι αναγκαίοι, διότι οποιαδήποτε χρήση βασανιστηρίων είναι ανήθικη και θα αποδυναμώσει τα διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα.
Έλληνες κατά των βασανιστηρίων – ανήθικη η χρήση τους
Η υποστήριξη είναι ισχυρή σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελλάδα (80% συμφωνώ απόλυτα), η Γερμανία (72%), η Ισπανία (71%) και το Ηνωμένο Βασίλειο (70%) και στην Αυστραλία (76%), στον Καναδά (74%), τη Νότια Κορέα (69%) και τη Χιλή (69%). Οι γνώμες υπέρ των κανονισμών κατά των βασανιστηρίων είναι λιγότερο ισχυρές στις ΗΠΑ (58% συμφωνώ απόλυτα) και πιο αδύναμες στο Μεξικό (27%) και στην Κίνα (33%). Παρά τη γενική συμφωνία σχετικά με την ανάγκη για θέσπιση κανονισμών κατά των βασανιστηρίων , η διεθνής κοινή γνώμη είναι πολύ πιο διχασμένη σχετικά με τη χρήση βασανιστηρίων για την απόκτηση πληροφοριών. Η πλειοψηφία των ανθρώπων (61%) σε είκοσι μία χώρες διαφωνούν ότι τα βασανιστήρια είναι μερικές φορές απαραίτητα και αποδεκτά για να αποκτηθούν πληροφορίες που ενδέχεται να προστατεύσουν το κοινό. Η άποψη αυτή είναι ισχυρότερη στην Ελλάδα ( όπου το 87% διαφωνεί ότι τα βασανιστήρια μπορεί να δικαιολογηθούν), στην Ισπανία (81%), τη Βραζιλία (80%) , τη Γερμανία (78%) , την Αργεντινή (76%) και τη Χιλή (77%) . Αντίθετα , η πλειοψηφία στην Κίνα και την Ινδία (74 % το καθένα) συμφωνούν ότι τα βασανιστήρια μπορεί μερικές φορές να δικαιολογηθούν. Υπάρχουν επίσης μικτές αντιλήψεις για την προσωπικής ασφάλεια από τα βασανιστήρια στις είκοσι μία χώρες. Συνολικά, το 48 % των ερωτηθέντων συμφωνούν ότι είναι σίγουροι ότι θα ήταν ασφαλείς από τα βασανιστήρια, αν συνελήφθησαν στη χώρα τους . Αυτό συγκρίνεται με το 44 % που διαφωνούν ότι θα αισθάνονται ασφαλείς από τα βασανιστήρια. Το υπόλοιπο 8 % δεν ήταν σε θέση να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση. Ο φόβος των βασανιστηρίων είναι υψηλότερος στη Λατινική Αμερική - η πλειοψηφία των Βραζιλιάνων (80%) και Μεξικανών (64%) δεν είναι βέβαιοι ότι θα είναι ασφαλείς, αν βρίσκονταν κατηγορούμενοι. Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστραλία και τον Καναδά αισθάνονται ασφαλείς από τα βασανιστήρια, με πάνω από τρία τέταρτα βέβαια ότι θα είναι ασφαλής από τα βασανιστήρια, αν συνελήφθησαν (83% στην Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, 77 % στον Καναδά). Στην Ελλάδα, το 57% των ερωτηθέντων δεν αισθάνεται ασφάλεια από τα βασανιστήρια σε περίπτωση κράτησής τους από τις αστυνομικές αρχές.

Η πρόβα – τζενεράλε πριν τις εθνικές εκλογές

Από  οργανωτική άποψη αυτές οι εκλογές φαντάζουν όπως οι προηγούμενες καθώς όλα κυλούν σύμφωνα με το πρόγραμμα, με τις κάλπες να στήνονται, τον πρωθυπουργό να δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν δικαιολογείται καμία χαλαρότητα και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να ισχυρίζεται πως το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Ελπίδες και παραινέσεις για την επόμενη μέρα, για την επιμονή των πολιτών και αντοχή τους στα νέα δεδομένα, που διαμορφώνονται νυχθημερόν, με σαρωτικές παρενέργειες στον κοινωνικο-οικονομικό ιστό. Ελπίδες που ανανεώνονται, κατά τα φαινόμενα, μετά από τις αλλεπάλληλες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και τα προεκλογικά διαφημιστικά σποτ, που παρουσιάζουν ανοιχτούς τους ορίζοντες της χώρας και ευοίωνες ελπίδες που αναπτερώνονται στις συνειδήσεις πελαγωμένων φορολογούμενων, που και τι δεν θα έδιναν προκειμένου να απαλλαγούν από τα  χρέη της κρίσης. Καθοδόν προς τις εκλογές, λοιπόν, και όλα βαίνουν καλώς για την κυβέρνηση, που κάνει σημαία τις θετικές δηλώσεις των ευρωπαίων εταίρων. Στον αντίποδα, στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν κάνουν λόγο πλέον  για επαναστατικές αλλαγές και μαγικές λύσεις, προετοιμάζοντας καταλλήλως την κοινωνία ότι δεν πρέπει να περιμένει εκπλήξεις. «Ναι μεν αλλά»  και  εδώ, με όλους τους υποψηφίους να εκλιπαρούν για την ψήφο και τους πολίτες μάλλον να υποθέτουν πως για άλλη μια φορά τους έταξαν αλλά δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους. Το χρέος δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο, κε Βενιζέλο, για τον απλούστατο λόγο ότι χρέη έχουν όλες οι ελληνικές οικογένειες και τα οικονομικά βάρη δεν φεύγουν με τους όποιους διακανονισμούς. Ετούτες οι ευρωεκλογές αλλά και οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι ο πρόλογος των εθνικών, που αναμένεται να διεξαχθούν πολύ σύντομα. Πρόκειται για crash test της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, στον αγώνα τους για επικράτηση, που ούτως ή άλλως θα κριθεί στις λεπτομέρειες.  Οι πολίτες, όμως, δείχνουν ήδη τον δρόμο. Κατευθύνουν τους πολιτικούς σε νέα ευρηματικότητα, με δεδομένη την καχυποψία και την απαξίωση των μέχρι τώρα  αλχημειών τους. Νέα διαφημιστικά σποτ κατακλύζουν τις οθόνες και καινούργιες φαντασιώσεις βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Η Ελλάδα του σήμερα σε σκοτεινό φόντο, η Ελλάδα του 2014 που παραμένει εγκλωβισμένη στα διλήμματα του τύπου «φτώχεια ή χρεοκοπία», «περικοπές ή έξοδος από το ευρώ», και πολλά άλλα τέτοια όμορφα και χαρωπά. Πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια κρίσης, και οι προ μνημονίου κυβερνώντες εξακολουθούν να κρατούν το στόμα κλειστό (βλ. Καραμανλής). Δικαίωμα του καθενός είναι να μην βγάζει κουβέντα, δικαίωμα όμως και των πολιτών είναι να καταδικάζουν τέτοιες συμπεριφορές. Παρουσιάζουν βέβαια οι νέοι κυβερνώντες την χώρα ως μοναδική στον αγώνα για επιβίωση, ισχυριζόμενοι ότι άλλοι στην θέση μας θα είχαν ήδη καταρρεύσει. Δίνουν μια εικόνα ανοχής και γενναίας υπομονής από την πλευρά των πολιτών, που συνειδητοποιώντας, λέει, τον μονόδρομο, αντέχουν  ακόμα τις στερήσεις. Πλασματική η εικόνα. Κανένας δεν αντέχει πλέον τις περικοπές και τα χαράτσια, κανείς δεν προσπερνά με ελαφρά πηδηματάκια την οδυνηρή αυτή κατάσταση, που έχει προκαλέσει στρατιές ανέργων και νεόπτωχων.Τους δε νεοάστεγους που τους πας; Πως και με ποιο τρόπο βοηθούν τους πολίτες να ξεπεράσουν το σοκ; Μήπως με τα «έξυπνα» διαφημιστικά σποτ ή τα στημένα γκάλοπ της δήθεν ανταπόκρισης του κόσμου στα νέα δεδομένα;  Πλασματικά τα στοιχεία για τον κόσμο που δήθεν έχει ακόμη και άλλα αποθέματα αντοχής. Πλασματική και η εικόνα της αγοράς, το ίδιο όπως και η μεγιστοποίηση της θετικής αύρας που εκπέμπει η χώρα προς τους ξένους επενδυτές, που το μόνο που ζητούν είναι παρθένες ή οικονομικά τελματωμένες εργασιακές αγορές. Με αυτά τα δεδομένα και τις εικόνες προχωρούν ακάθεκτοι όλοι τους προς τις εκλογές. Οι μεν κυβερνώντες τάζοντας μια άλλη Ελλάδα, και οι δε αντιπολιτευόμενοι μια Ελλάδα από την ανάποδη. Αυτή την χώρα όμως την βλέπουν καλύτερα αυτοί που την ζουν στο πετσί τους ελέω καθημερινότητας. Αυτοί που διακρίνουν τα όποια σημάδια ανάκαμψης, όταν μπορούν και ξοδεύουν ή αποταμιεύουν. Και τα δύο όμως δεν είναι παρά όνειρα θερινής νυκτός. Δεν μας θέλει χαλαρούς λοιπόν ο πρωθυπουργός, ούτε μεμψίμοιρους ο  αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Μας θέλουν στις επάλξεις, έτοιμους να χωνέψουμε τα μηνύματα της νέας εποχής. Στο δρόμο προς τις κάλπες, μας θέλουν πειθήνιους και ώριμους διεκπεραιωτές των όποιων εντολών. Και να σκεφθείτε ότι ακόμη έχουμε την πρόβα – τζενεράλε των εθνικών εκλογών. Τις υποσχέσεις για μια άλλη Ελλάδα, που περνώντας επιτυχώς από την Σκύλλα και την Χάρυβδη, ξανά προς την δόξα τραβά. Με άγνωστο όμως προορισμό και με κωπηλάτες που έχουν ήδη καταθέσει τα όπλα.

Μεταναστευτικά καραβάνια & ειρωνεία της τύχης

Με τις ελπίδες αναπτερωμένες αλλά με την θλίψη ζωγραφισμένη στα ταλαιπωρημένα ή προβληματισμένα πρόσωπα για την εγκατάλειψη μιας χώρας που τους άφησε σύξυλους κατά την διάρκεια της παρατεταμένης κρίσης, χιλιάδες νέοι ξεκινούν από την Ελλάδα να βρουν την τύχη τους στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπου τουλάχιστον εκεί ίσως μπορέσουν να πραγματώσουν μερικά από τα όνειρά τους. Είναι πολλοί αυτοί οι νέοι και η φυγή τους παραπέμπει σε άλλες ξεχασμένες εποχές, όταν και πάλι καράβια μεταναστών αναχωρούσαν για εργασία στην Αμερική και Αυστραλία. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες άλλοι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο καταφεύγουν στην Ελλάδα, γιατί πολύ απλά οι συνθήκες διαβίωσης σε χώρες όπως  Αφγανιστάν, Συρία ή Σομαλία είναι τραγικές. Δύο διαφορετικά μεταναστευτικά κύματα και ρεύματα, με άλλες προϋποθέσεις και δεδομένα αλλά με έναν κοινό στόχο: να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη. Βέβαια, το γεγονός και μόνο ότι στην μία περίπτωση δεν πεινάς ή δεν κινδυνεύεις να σε εκτελέσουν, ενώ στην άλλη παίζεται στην κυριολεξία η ζωή σου σε περίπτωση που σε επαναπροωθήσουν, δείχνει από μόνο του πως τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά. Η δε μεταχείριση επίσης   διαφέρει σε πολλά σημεία. Δεν παύει όμως το σημαίνον να είναι το ίδιο: ανεργία, υποαπασχόληση, φτώχεια και χωρίς προοπτική ζωή. Αυτός που παίρνει την απόφαση να φύγει από την Ελλάδα, έχει πλέον καταλάβει πως το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο, πως είτε με Νέα Δημοκρατία είτε με ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τα προβλήματα δεν θα λυθούν από την μια στιγμή στην άλλη. Κρίνοντας από την αγορά, όπου στο όνομα των καλύτερων τιμών θυσιάζεται η ποιότητα και το άκουσμα μιας θέσης εργασίας μαζεύονται αμέτρητοι για τα μεροκάματα του τρόμου, δεν απομένει άλλη λύση από την μετανάστευση στις σχετικά καλύτερες από πλευράς βιοτικού επιπέδου χώρες. Εκεί βέβαια θα πέσουν πολλοί και πάλι θύματα εκμετάλλευσης από την πλευρά της εργοδοσίας, αλλά τουλάχιστον αυτή η εκμετάλλευση φαντάζει πιο προσιτή. Ένας μισθός, για παράδειγμα, της τάξης των 1500 ευρώ, δεν εξασφαλίζει τίποτε, αφού τα ενοίκια εκεί είναι πολύ υψηλότερα σε σχέση με την Ελλάδα. Τουλάχιστον όμως είναι «κάτι» για τον νέο που αναζητά ανεπιτυχώς επί μήνες μια εργασία στην χώρα, ακόμη και με 300 ευρώ μηνιαίως! Είναι πρόκληση η Κεντρική Ευρώπη για χιλιάδες νέους που εγκαταλείφθηκαν στην μοίρα τους από τις κυβερνήσεις των τελευταίων έξι ετών, αλλά και άλλους τόσους ώριμους σε ηλικία, που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στον δρόμο εξαιτίας της θύελλας των απολύσεων και των περικοπών. Πως αισθάνεται όμως, από την άλλη, ένας αιτών άσυλο από το Μπαγκλαντές ή μια έγκυος μητέρα που διασχίζει το Αιγαίο, έχοντας ήδη καταβάλλει σημαντικό ποσό στους κάθε λογής διακινητές; Τι σκέπτεται όταν φτάνοντας σε ελληνικό έδαφος ζωντανή, οι Αρχές της δείχνουν απλά τον δρόμο της επιστροφής σε περιοχές που ξέφυγε στο παρά πέντε από την δολοφονία ή στην καλύτερη περίπτωση τον εξοστρακισμό; Τι μισθό να διεκδικήσει ο πρόσφυγας που κλείνεται στα «στρατόπεδα υποδοχής», αναμένοντας εναγωνίως την τύχη του σε μια χώρα που έχει βρεθεί σε ούτως ή άλλως δυσχερή θέση από πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς και αποφάσεις – καταπέλτη από τις Βρυξέλλες; Δύο διαφορετικά κύματα φυγής, με άλλα δεδομένα και προοπτικές, με όρους επιβίωσης όμως και τα δύο: Νέοι άνθρωποι φεύγουν από την Ελλάδα, νέοι έρχονται σε αυτήν. Διαφέρουν μόνο στο ότι στην μία περίπτωση οι νέοι δεν έχουν ποδοπατηθεί εις ότι αφορά την ατομική τους ελευθερία, μιας και στην Δύση εξασφαλίστηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μετά από χρόνιους αγώνες βασικά  ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στην άλλη τα δικαιώματα αυτά δεν υπήρχαν ούτε στις χώρες προέλευσης, ούτε υπάρχουν για αυτούς στις χώρες υποδοχής. Η Ελλάδα – για να το ξεκαθαρίσω - θεωρείται μια από αυτές τις χώρες που μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες και μετανάστες σαν πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Από την άλλη, η εσωτερική αυτή μετανάστευση - ειδικά στην Γερμανία - έχει δημιουργήσει το αδιαχώρητο στην χώρα, η καγκελάριος της οποίας σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να κουτσουρέψει τα κοινωνικά επιδόματα, με το πρόσχημα ότι και εκεί «οι ξένοι» τα εκμεταλλεύονται δεόντως. «Ξένοι» λοιπόν εδώ «ξένοι» και εκεί οι άνθρωποι που αναζητούν εργασία και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης. Και στις δύο περιπτώσεις η ρετσινιά του «ανεπιθύμητου», ως επιχείρημα στα στόματα πολιτικών της ξενοφοβίας. Και μπορεί τα μεταναστευτικά ρεύματα να μην ομοιάζουν μεταξύ τους, μπορεί όλοι αυτοί που αναζητούν μια καλύτερη τύχη να μην έχουν τα ίδια εφόδια, η επιδίωξή τους όμως είναι κοινή: Η χαμένη αξιοπρέπεια. Είναι αυτό που μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί: ο λιμενικός που αντιμετωπίζει πιθανά με ψυχρότητα και καχυποψία τον πρόσφυγα στην σωστική λέμβο, να βρεθεί από την μια στιγμή στην άλλη να ψάχνει για δουλειά στην Γερμανία λόγω «έλλειψης κονδυλίων», αντιμετωπίζοντας  την πιθανή αποδοκιμασία του γερμανού εργοδότη που αναφέρεται με παρρησία στον «τεμπέλη» Έλληνα που θα «χαλάσει την πιάτσα». Είναι αυτή η ειρωνεία της τύχης που φέρνει τα πάνω-κάτω στην ζωή, γιατί πολύ απλά άλλοι κανονίζουν την πορεία και την  κατάληξη των μεταναστευτικών καραβανιών.   

Για το ξεπούλημα των «φιλέτων»

Ανοίγουν οι αγορές, λέει, στην Ελλάδα και ανερυθρίαστα όμιλοι ξένων εταιρειών έρχονται να αγοράσουν σε ασύλληπτα χαμηλές τιμές ολόκληρες εκτάσεις – φιλέτα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αναστολή για τις όποιες εκκρεμότητες που συνοδεύουν τις αγορές αυτές, που συνήθως γίνονται με ατιμωτικούς όρους για την χώρα και εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τους εκάστοτε επιδοξους αγοραστές. Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για τις αγορές αυτές, όταν στην χώρα που ελπίζει από το οποιοδήποτε ρευστό οι διαπραγματεύσεις για τις  αγοροπωλησίες γίνονται σε καθεστώς εκβιασμού, με το επιχείρημα «όσο-όσο ή τίποτα», ή με προϋπόθεση τις σοβαρές φοροελαφρύνσεις που τις συνοδεύουν. Και ενώ τα αναπτυξιακά προγράμματα αναμένονται ως μάννα εξ΄ουρανού και οι εξαγγελίες Σαμαρά περί ξεπεράσματος της ύφεσης μοστράρουν ως μοναδική διέξοδος στην χώρα της αναξιόπιστης άσκησης πολιτικής, οι εκάστοτε αγοροπωλησίες και συναλλαγές με τους ξένους επενδυτές φαντάζουν ως εικαζόμενη «ακτίνα φωτός» στα μάτια των κυβερνητικών εταίρων, που πιάνονται από το παραμικρό για να τονίσουν σε άλλη στιγμή πως είναι απαραίτητη η περαιτέρω λιτότητα.  Επενδύσεις σε κάθε είδους τομέα από τους ξένους λοιπόν, που έχουν εξετάσει από καιρό το αν συμφέρει η μη η έναρξη σε ελληνικό έδαφος του όποιου επενδυτικού  εγχειρήματος. Γιατί οι υπολογισμοί έγιναν μελετημένα και έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι για την όποια επιχειρηματική δραστηριότητα. Η Ελλάδα ως κομβικό σημείο, ως πέρασμα προς την Μέση Ανατολή αλλά προπαντός ως πύλη για τον «δυτικό παράδεισο», ως σημείο αναφοράς για την διακίνηση προϊόντων με φθηνό κοστολόγιο και ως τόπος παραμονής προσφύγων αποδιωγμένων από τις χώρες τους για περιβαλλοντικούς και πολιτικούς λόγους, δεν αποτελεί παρά την λύση για τους κάθε λογής ξένους επενδυτές, που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές σε υφεσιακή περίοδο, ολοφυρόμενοι με τις μεσσιανικές τους θεωρίες σε εποχές  γενικευμένης στέρησης. Οι αγορές λοιπόν είναι ανοιχτές, όχι όμως για τους μικρομεσαίους, τους λούμπεν και γενικότερα την λαϊκή κατανάλωση.  Στην πραγματικότητα είναι ανοιχτές για την εξαγορά όσο – όσο και με πρόσχημα την προσφορά ρευστού σε εποχές λιτότητας, φαντάζουν ως «ιδανική πρόοδος» στην χώρα της παρατεταμένης ανοχής. Ολόκληρες περιοχές – φιλέτα προσφέρονται ως δώρο σε βαθύπλουτους επενδυτές που έχουν να κερδοσκοπήσουν από την όποια περαιτέρω μεταπώληση στις υποτιθέμενες εποχές της ανάπτυξης. Εκείνες τις εποχές που και πάλι δεν θα ευνοηθεί το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο μιας και οι συναλλαγές θα ξεφύγουν κατά πολύ από τα ελληνικά εδάφη και οι αγοροπωλησίες θα λάβουν χώρα μακριά από την κουτσουρεμένη ελληνική αγορά. Τα κέρδη δεν θα είναι παρά για τα πάσης φύσεως κονσόρτσιουμ, εκείνα που πόνταραν σταθερά στο φθηνό εργατικό δυναμικό μιας χώρας που ο βασικός μισθός αγγίζει ανατριχιαστικούς αριθμούς. Και μιας και η ζωή κυλά σε παρόμοιους ρυθμούς, τα κέρδη γέρνουν πάντα προς την πλευρά των φιλόδοξων επενδυτών, που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, πότε και που. Η ελληνική κυβέρνηση, πάντως, συνεχίζει να προσφέρει σε πολύ προσιτές τιμές τα κάθε λογής «φιλέτα». Με πρόσχημα την δημιουργία θέσεων εργασίας, με επιχείρημα την νέα επενδυτική δραστηριότητα στην χώρα της οικονομικής ένδειας, και με άλλοθι την ποθητή ρευστότητα που απουσιάζει από καιρό, τα «φιλέτα» ξεπουλιούνται σε ασύλληπτα χαμηλές τιμές και οι αγοραστές τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Θα έλεγε κανείς πως η όλη ιστορία παραπέμπει σε ξέφραγο αμπέλι, με τους πολίτες να μην γνωρίζουν σχεδόν πολλά, και τις συνδιαλλαγές να διεξάγονται αφειδώς με στόχο το ελάχιστο κέρδος ή την κατ΄ευφημισμό ανάπτυξη. Σκέπτεται λοιπόν κανείς: Ποιος είναι ο κερδισμένος από όλη ιστορία; Ποιοι καρπούνται από την παρατεταμένη κρίση στο όνομα μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης; Εδώ υπάρχουν οι κερδοφόροι όμιλοι εταιρειών. Αυτοί που αγοράζουν και βγάζουν πολλαπλάσια στο όνομα της κρίσης. Ανάπτυξη το βαφτίζουν αυτό οι κυβερνώντες. Βήματα προς τα εμπρός και χαριστική ρευστότητα - προσφορά στις αγορές που ασθμαίνουν από καιρό. Εκτάσεις – φιλέτα παραδίδονται προς εκμετάλλευση και οι πανηγυρισμοί καλά κρατούν. Εκτάσεις που περιμένουν τους ξένους επενδυτές  για να διαμορφωθούν σε ιδιωτικά ησυχαστήρια, εκεί που άλλοι «υποδεέστεροι ξένοι» θα υπηρετούν καταλαμβάνοντας τις φθηνές από πλευράς κόστους θέσεις εργασίας και άλλοι θα απολαμβάνουν τις διακοπές στην ηλιόλουστη χώρα με την δουλοπρεπή νοοτροπία. Και αυτό που θα μείνει στο τέλος δεν θα είναι άλλο από το επιχείρημα ότι δεν έχουμε ακόμη ξεφύγει από τον ζυγό της 400χρονης σκλαβιάς! Ένα επιχείρημα που τείνει να σκουριάσει από την πολλή  χρήση.   

Εκλογές, ενασχόληση με τα κοινά, συναλλαγή & ολοκληρωτισμός

Τελευταία εβδομάδα των πολιτικών προετοιμασιών και αντιπαραθέσεων πριν από το  άνοιγμα της κάλπης που αναμένεται να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην μέχρι τώρα λειτουργία των κομμάτων, που εν μέσω κρίσης περνούν και αυτά αναγκαστικά σε άλλες νοοτροπίες και διαφορετικές εκστρατείες πειθούς των πολιτών. Μια βδομάδα ακόμη και τα αποτελέσματα θα αναδείξουν τους επικρατέστερους ανάμεσα στα μεγάλα ποσοστά αποχής, που ούτως ή άλλως θα γίνει προσπάθεια να υποβαθμιστούν από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, νέες και παλιές. Οι πολίτες που θα επιλέξουν να μην ρίξουν ψήφο στις κάλπες είναι πολλοί, αλλά ακόμη περισσότεροι είναι εκείνοι που συνειδητά θα επιλέξουν την απομάκρυνσή τους από τα κοινά γιατί πολύ απλά έχουν αηδιάσει από το όλο κλίμα. Βέβαια, αυτό που για τους αρχαίους Έλληνες και δη την Πολιτεία των Αθηνών ήταν απευκταίο – το να μην συμμετέχει κάποιος στα κοινά -  στην σημερινή Ελλάδα θεωρείται  εκδήλωση διαμαρτυρίας και τελευταίο εγχείρημα αποδοκιμασίας μιας αποτυχημένης στην πράξη δημοκρατίας. Οι διαφορές όμως μεταξύ των εποχών είναι πολλές και αυτοί που και μόνο αναφέρονται στην αρχαία εποχή, θα πρέπει να είναι ούτως ή άλλως ενοχικοί για το σημερινό κατάντημα, αλλά πάνω απ΄όλα υπόλογοι για την ασέλγεια της σημερινής Ελλάδας στο ιστορικό της παρελθόν. Και μιας και η δημοκρατία του τότε απέχει παρασάγγας από την σημερινή ολιγαρχία, η αποχή θα πρέπει να συνοδεύεται και με την αντίστοιχη επιχειρηματολογία, που θα πρέπει να παραπέμπει στον σημερινό ολοκληρωτισμό και δογματισμό των κομμάτων που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Για τους δε πάσης φύσεως καχύποπτους απέναντι στα λεγόμενα, υπάρχει και η απάντηση ότι η αρχαία ελληνική δημοκρατία λειτουργεί περισσότερο ως γονιμοποιό σπέρμα, που έλεγε κάποιος αλησμόνητος πολιτικός φιλόσοφος, και όχι ως κανόνας που πρέπει να ακολουθήσουν τα νεώτερα πολιτικά συστήματα. Αυτά όμως επέλεξαν την οδό της συναλλαγής και της μη άμεσα ανακλητής αντιπροσώπευσης στο όνομα της άμεσης δημοκρατίας. Τι έχει να αντιπαραβάλει λοιπόν η σημερινή εποχή; Τους περιφερειάρχες της διαπλοκής παρέα με τους δημάρχους των μικρο-εξυπηρετήσεων. Στην δε ευρωβουλή, τους εκπροσώπους των απολυταρχικών συστημάτων και τους πεατρεχάμενους μπιζναδόρους στο όνομα της «ποντικοτρεχάλας» όπως αποκαλούσαν χαρακτηριστικά την τάση για άκρατο καταναλωτισμό την δεκαετία του ΄60 οι γενιές της αμφισβήτησης. Και βέβαια η σημερινή εποχή δεν χαρακτηρίζεται απλώς από ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αλλά από σαρωτικές περικοπές, αφαίμαξη των τελευταίων ικμάδων πόνου της φτωχολογιάς αλλά και παρατεταμένη ύφεση ως νέο δόγμα υπηρέτησης καινούργιων συμφερόντων από την ολοένα και μεγαλύτερη ένδεια. Μιλάμε πολύ απλά για μια εποχή όπου ακόμη και οι πιο μεγάλοι διαφημιστικοί όμιλοι οδηγούνται σε τεχνητό κραχ γιατί πολύ απλά το σύστημα που υπηρετούν αφενός έχει χτυπήσει κόκκινο και αφετέρου θα πρέπει με κάποιο τρόπο να ελεγχθούν πιθανές ανεξέλεγκτες αντιδράσεις του κόσμου. Οδηγούνται λοιπόν σε αυτοεξαίρεση και  αυτοαπομόνωση, ώστε να ανακτήσουν με τον χρόνο και πάλι τους χαμένους λόγω κρίσης καταναλωτές. Εκλογές λοιπόν με όλα αυτά, εκλογές για την αυτοδιοίκηση και την ευρωβουλή. Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, με την ανακλητότητα θολό όνειρο ή απλά χαμένη ιαχή των επαναστατημένων. Και το δέχονται όλοι αυτό, κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουν για τα προβλήματά τους, για τέσσερα χρόνια που τα προβλήματα μάλλον θα εξακολουθήσουν να μένουν άλυτα γιατί πολύ απλά στην πολιτική μπαίνει πλέον και ο πιο άσχετος που ξεπερνά κατά πολύ τον κλασσικό ρουσφετολόγο των περασμένων δεκαετιών. Η κρίση προσελκύει στην λογική της αρπαχτής ολοένα και περισσότερους νέους, σε ένα  επάγγελμα που υπόσχεται τουλάχιστον σταθερό εισόδημα και πλούσιες δημόσιες σχέσεις με καλές εργασιακές  προοπτικές για το μέλλον που μπορεί να μην επιφυλάξει νέα εκλογή. Η μπάζα, κοινώς, θα έχει γίνει και όλοι όσοι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, και από τις γνωριμίες και μόνο θα έχουν ένα ευοίωνο μέλλον. Βέβαια δεν είναι όλοι έτσι, είναι και αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να παράξουν έργο σε συνθήκες άκρατου ολοκληρωτισμού, σε κοινοβούλια και κοινότητες που έχουν μεταβληθεί σε αρένες διαφθοράς και συναλλαγής. Για όλους αυτούς υπάρχει η απάντηση από το μοντέλο της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, από την εκκλησία του δήμου και τον εξοστρακισμό όλων αυτών που σήμερα είναι οι αυτοκράτορες της διαπλοκής. Και για να μην φαντάζουμε απλώς προγονόπληκτοι, υπάρχει η απάντηση από τις μεταπολεμικές  εξεγέρσεις, που ναι μεν δεν πέτυχαν το επιθυμητό, αλλά που ποτέ δεν έπαψαν να αποτελούν το ορόσημο για νέες. Μια βδομάδα πριν από μια νέα εκλογική αναμέτρηση, ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ονειρώξεις μπροστά στις νέες φιλοδοξίες, μπροστά στην σημασία των νέων υποψηφιοτήτων. Μην ξεχνάμε όμως ότι ζούμε την μόδα της απαξίας των πάντων. Και οι εταιρείες είναι εδώ για να αποδομήσουν το κάθε τι, γαλουχώντας την απογοήτευση του κόσμου. Εδώ είμαστε όμως και εμείς παρόντες - ακόμη αναπνέουμε - υπενθυμίζοντας ότι απάτη δεν είναι η ενασχόληση με τα κοινά αλλά ο το μοντέλο της ενασχόλησης. Πως τέσσερα ή δύο χρόνια παραμονής ενός ατόμου σε εξουσιαστικό πόστο αποθεώνει τον ολοκληρωτισμό που για την αρχαία Αθήνα ήταν ουτοπία, όταν οι πολλοί αποφάσιζαν για τους εαυτούς τους και οι λίγοι σέβονταν το αποτέλεσμα της μαζικής ενεργούς συμμετοχής στα κοινά.         

Προς εθνικές εκλογές: όταν πέφτουν οι μάσκες

To θέμα δεν  είναι τι θα κάνει η χώρα αν οι πολίτες της δεν ψηφίσουν την «Ελιά». αλλά το πώς θα πορευτεί προς το μέλλον, είτε πάμε σε εθνικές εκλογές είτε όχι. Τα τεχνητά διλήμματα προς πολίτες σαφώς φοβισμένους και αποπροσανατολισμένους το μόνο που κατορθώνουν είναι να προκαλέσουν περαιτέρω πανικό και μεγαλύτερη απορία για το αν αυτός ο δρόμος των στερήσεων είναι μονόδρομος ή όχι. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, παίζοντας προφανώς το τελευταίο του χαρτί, απλά βάζει επί τάπητος αυτό που ήθελε όλη την προηγούμενη περίοδο να κάνει, να σπρώξει όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους προς την ΝΔ, μιας και απ΄ότι φαίνεται η «Ελιά» από  μόνη της δεν αποτελεί ουσιαστικό ανάχωμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλες αυτές οι πολιτικές ντρίπλες, που σαφώς στοχεύουν να συντηρήσουν στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ – γιατί στην αντίθετη περίπτωση μιλάμε ακόμη και για την πιθανότητα να βρεθεί σε λίγο καιρό ακόμη και εκτός Βουλής – θα έχουν απρόσμενες επιπτώσεις στην διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, με δεδομένο ότι η ΝΔ χωρίς την βοήθεια και συνδρομή του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κυβερνήσει. Εκτός βέβαια και αν στραφεί προς του Ανεξάρτητους Έλληνες, που δεν το βλέπω και πολύ πιθανό. Οι δηλώσεις Βενιζέλου περί υπερψήφισης της «Ελιάς» στις ευρωεκλογές, το μόνο που θα πετύχουν είναι αφενός να σπρώξουν, όπως είπα, ακόμη περισσότερους ψηφοφόρους στην ΝΔ, και αφετέρου να μετατρέψουν τις ευρωεκλογές σε «παράθυρο» για τις σε λίγο καιρό εθνικές εκλογές. Αυτή η πολιτική ανελαστικότητα είναι που δημιουργεί και πρόσθετες απορίες στους ευρωπαίους εταίρους, παρά τις όποιες ρήσεις περί επιστροφής της χώρας στις αγορές, που ούτως ή άλλως θα γινόταν κάποια στιγμή με τόσα που έχουμε προσφέρει. Το πλασάρισμα του «μονόδρομου» που παραπέμπει σε συνθήματα άλλων εποχών του τύπου «Ελιά, ελιά και Αντώνη βασιλιά», έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση πανικού στους πολίτες που βλέπουν σύντομα την ακυβερνησία ως πιθανό ενδεχόμενο. Όμως και για τον Σαμαρά, ετούτες οι δηλώσεις μπορεί να σημαίνουν κάτι, αφού δεν είναι παρά μια ακόμη πάσα του Βενιζέλου προς τον συγκυβερνήτη. Καλόν θα ήταν λοιπόν, προτείνω, να ενωθούν τα δύο κόμματα σε ένα, για να πούμε τα πράγματα με το  όνομά τους. Οι πολίτες έχουν πλέον καταλάβει τι παίζεται, απλά δεν έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν με τις πολιτικές αλχημείες. Πολύ περισσότερο – επειδή δεν τους έχει πείσει, από την άλλη, και η Αντιπολίτευση – αδιαφορούν για τις επικείμενες εκλογές. Αυτό βέβαια θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει και σε ψήφο προς την Χρυσή Αυγή, που η επικίνδυνη «μόδα» της δεν έχει ακόμη περάσει. Τουναντίον, σε πολλές των περιπτώσεων ακούει κανείς συχνότερα τα περί «αντισυστημικού» κόμματος και άλλα τέτοια χαρωπά, που πάραυτα πείθουν μερίδα των πολιτών. Τα παιχνίδια λοιπόν του Βενιζέλου και της «Ελιάς» - για να επιστρέψω στο αρχικό θέμα – μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο  επικίνδυνα απ΄όσο φαίνονται, σπρώχνοντας ολοένα και περισσότερους πολίτες προς την Δεξιά ως τάχα «ασφαλές λημέρι». Γιατί αρκετοί πολίτες ξεχνούν, για παράδειγμα, τι έλεγε ο Σαμαράς όταν ήταν Αντιπολίτευση και πόσο «αντιμνημόνιο» σέρβιρε πλουσιοπάροχα. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως είθισται όταν κάποιοι καταλαμβάνουν εξουσιαστικά πόστα.. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Το δε ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, που παραπατά εβρισκόμενο την κόψη του ξυραφιού, ρίχνει την τελευταία ζαριά. Αν θα πετύχει κάτι με αυτή την πολιτική, αυτό μάλλον θα φανεί πολύ σύντομα. Γεγονός είναι πάντως πως οι πλαγιοκοπήσεις συνεχίζονται αναφανδόν, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ορθή κρίση των ψηφοφόρων. Η τελευταία συνάντηση Βενιζέλου – Σαμαρά αποδεικνύει πως βρισκόμαστε στο παρά πέντε των εθνικών εκλογών, με δεδομένο ότι το κυβερνητικό σχήμα δεν αναμένεται να εισπράξει την ποθητή πλειοψηφία. Από τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, ισχύει ακόμη το ρητό του τύπου «η ελπίδα  πεθαίνει πάντα τελευταία». Βρίσκονται τα κόμματα αυτά εκτός κυβέρνησης και σε αντιμνημονιακό προσανατολισμό, ποντάροντας σαφώς στην αλίευση ψήφων από τον εξαθλιωμένο λαό. Διλήμματα λοιπόν, δηλώσεις που «καίνε» και οχυρωματικά έργα στην συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Δεν απομένει παρά η κίνηση συνένωσης για να προχωρήσει η χώρα στην εκπλήρωση του στόχου, να πληρώνει επί σειρά ετών τα δανεικά. Και σε αυτή την πορεία είναι που φάνηκαν συνεπείς των καθηκόντων τους Σαμαράς και Βενιζέλος. Σε αυτή την συμπόρευση που θέλουν να αποκαλύψουν στις επόμενες εθνικές εκλογές όταν πραγματικά θα πέσουν οι μάσκες δεκαετιών.    

Εχθροπραξίες, αποσχίσεις & γεωπολιτικά συμφέροντα

Τα επικίνδυνα παιχνίδια στην Ουκρανία δίνουν και παίρνουν, ο δε ρόλος των διαμεσολαβητών φαίνεται πως δεν μπορεί να κατευνάσει τα αποσχιστικά κινήματα στην Ουκρανία και οι ρωσόφωνοι δηλώνουν πως θα αγωνιστούν μέχρι θανάτου. Ο Πούτιν, από την άλλη, αφού εξασφάλισε την από κάθε άποψη μεγάλης στρατιωτικής σημασίας Κριμαία, κάνει ένα βήμα πίσω, αφήνοντας τους ρωσόφωνους στο έλεος του ουκρανικού στρατού, αφού πρώτα φρόντισε να τους εξοπλίσει και να τους ξεσηκώσει, η πάλαι ποτέ πάγια τακτική των  δοξασμένων σταλινικών ηγεσιών. Με λίγα λόγια, μπροστά μας εκτυλίσσεται ένα ακόμη δράμα, αυτή την φορά πολύ κοντά στην καρδιά της Ευρώπης, σε μια σαφή προσπάθεια των Ρώσων να ανασυστήσουν την Σοβιετική Ένωση με άλλο όνομα. Η Δύση, βέβαια, που και αυτή δεν θα μπορούσε να αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν προς όφελος των Ρώσων, μάλλον και αυτή με την σειρά της  είναι ικανοποιημένη, αφού ο Πούτιν προς το παρόν υπαναχωρεί, οι αυτονομιστές που εξαρτώνται άμεσα από αυτόν φαντάζουν αποκομμένοι και όλα παραπέμπουν σε αποκλιμάκωση της κρίσης, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως η ειρήνη θα επικρατήσει και στο άμεσο μέλλον.  Στρατιωτικά παιχνίδια λοιπόν στην Ουκρανία και περίπλοκες ανακατατάξεις στην γεωπολιτική σκακιέρα, πολύ απλά διότι ο κόσμος δεν θέλουν κάποιοι να ησυχάσει, από την στιγμή που τα εδαφικά συμφέροντα - που είναι αλυσίδα με τα οικονομικά - προέχουν και προηγούνται της όποιας τεχνητής ειρήνευσης. Θα το δείτε σύντομα, ζυγώνει η ώρα της κατάπαυσης του πυρός στην Ουκρανία, αφού οι Ρώσοι πήραν το φιλέτο της Κριμαίας και ότι θα γίνει στην συνέχεια εντός του ουκρανικού εδάφους, πολύ που θα τους ενδιαφέρει. Εκτός βέβαια και αν τα ρώσικα σχέδια πάνε ακόμη πιο μακριά και το ροκάνισμα των ανεξάρτητων Δημοκρατιών παραμένει ο βασικός στόχος. Προς το παρόν, πάντως, δεν φαίνεται να επικρατεί αυτό το σενάριο, με δεδομένη την πίεση των Αμερικανών, όχι με τις όποιες οικονομικές κυρώσεις αλλά με την διαφαινόμενη για τον Πούτιν απειλή το ΝΑΤΟ να φτάσει πολύ κοντά στα ρωσικά σύνορα. Επικίνδυνα λοιπόν τα παιχνίδια που παίζονται στην ευρύτερη περιοχή της Ουκρανίας, παιχνίδια που δεν έχουν να κάνουν μόνο με ναζιστές, ρωσόφωνους αυτονομιστές και αντιπαράθεση δεύτερου μετά – Γιανουκόβιτς γύρου, αλλά πολύ περισσότερο με τις περιοχές - φιλέτα για τους Ρώσους και την σαφώς υποκινούμενη από ένα σημείο και μετά κίνηση απόσχισης περιοχών της Ουκρανίας. Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους βέβαια έχουν παίξει τον ρόλο τους, και δεν χρειάζεται να γίνει καν λόγος για πράκτορες της CIA ή του FBI. Tα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Πρώτα ξεκινά ο πόλεμος CIA – FSB και άλλων μυστικών υπηρεσιών και μετά οι πολίτες αναλαμβάνουν δράση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πάράλληλα πως όλα είναι υποκινούμενα και προμελετημένα, μιας και ο αστάθμητος παράγοντας είναι πάντα ο εξεγερμένος λαός. Το ίδιο έγινε και στην ουκρανική εξέγερση, το ίδιο γίνεται τώρα με τα αυτονομιστικά κινήματα των ρωσόφωνων. Αυτό που ενδιαφέρει πάντως είναι ποιο θα είναι το όφελος από την παρατεταμένη χρήση βίας εντός της Ουκρανίας στο μέλλον, όταν ήδη παρά την όποια διαφαινόμενη κατάπαυση του πυρός, τα εθνικιστικά μίση έχουν ήδη ξεσπάσει και η αναταραχή θα είναι παρατεταμένη, σε αντιδιαστολή με την όποια προσωρινή εκεχειρία. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη λοιπόν με ένα μεγάλο πρόβλημα, μια κατάσταση που αν μη τι άλλο δεν βολεύει κανέναν αν από ένα σημείο και μετά ξεφύγει από τον έλεγχο. Και αυτού του είδους η κατάσταση δεν βοηθά ουδαμώς το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μιας και διαφαίνεται καθαρά ότι η Ρωσία οδεύει προς ανασύσταση της αλλοτινής της αυτοκρατορίας. Ανασύσταση της αυτοκρατορίας αυτής βέβαια που σημαίνει νέους μπελάδες και νέες ανακατατάξεις στα γεωπολιτικά  συμφέροντα των ενδιαφερόμενων χωρών. Ο Πούτιν είχε δείξει τις προθέσεις του από παλιά, την στάση του στο Τσετσενικό και την άμεση αντίδρασή του σε κάθε κίνηση εντός της ρώσικης επικράτειας. Στην Γεωργία πριν από λίγα χρόνια, οι προθέσεις αυτές είχαν γίνει γνωστές με το πλέον σαφή τρόπο, με την δικαιολογία και πάλι της προστασίας του ρωσόφωνου πληθυσμού αλλά και το κλασσικό από εποχής Στάλιν επιχείρημα «περί πρακτόρων της Δύσης», στο όνομα των οποίων έγιναν οι μεγαλύτερες εκκαθαρίσεις όλων των εποχών από δεξιά και αριστερά των σταλινικών. Τα ιστορικά διδάγματα λοιπόν είναι πολλά το ίδιο όπως και οι φοβερές εμπειρίες των λαών, που προέκυψαν μέσα από τον κάθε λογής ολοκληρωτισμό. Και το κακό είναι ότι τα θανάσιμα αυτά παιχνίδια συνεχίζονται, το ίδιο όπως και η κατάστρωση σχεδίων για μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και πολλών επίδοξων κυρίαρχων. Ας όψονται όλοι όσοι ανανεώνουν τις μιλιταριστικές τους επιδιώξεις, ποντάροντας στην αδυναμία του κόσμου μπροστά στους οργανωμένους στρατούς εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων. Αλλά πάνω απ όλα όλοι αυτοί που έκαναν τον κόσμο να αδιαφορεί μπροστά στις εικόνες των κάθε λογής εχθροπραξιών και μαζικών σφαγών.  

Η Ελλάδα των μάνατζερ, των προλήψεων & της ιστορικής ασυνέχειας

Η υπόθεση της Σουλειμάν Σαμπιχά, οι ενδοκομματικές αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και οι όψιμες «αριστερές» προκαταλήψεις, απλά υπενθυμίζουν πως βρισκόμαστε σε μία εποχή που απέχει παρασάγγας από την αλλοτινή ιδεολογική πληρότητα , τότε που το όποιο έλλειμμα συζητιόταν στα στρογγυλά τραπέζια της ανταλλαγής πολιτικών εμπειριών, τότε που το χρήμα δεν δελέαζε και τον τελευταίο απαίδευτο υποψήφιο στις εκλογές. Όχι πως τότε οι εκλογές είχαν κάποιο άλλο πρόσωπο ή στόχο πέραν της διαιώνισης του ασφυκτικού ολοκληρωτισμού και της υποτιθέμενης εκπροσώπησης του λαού, αλλά τουλάχιστον τηρούνταν τα προσχήματα – ήξερες κοινώς με ποιον είχες να κάνεις, άρα και με ποιον να αντιπαρατεθείς. Σήμερα, όλα τα κόμματα έχουν γίνει ένας συρφετός, με παρατρεχάμενους και καλοθελητές από όλες τις υποτιθέμενες  ιδεολογικές δεξαμενές, που είναι διαθέσιμοι να συνδράμουν προς κάθε κατεύθυνση, αρκεί να πάρουν με συνοπτικές διαδικασίες  τα οφίτσια και ας χαθεί ο κόσμος όλος. Σήμερα λοιπόν, ξεπηδούν υποψήφιοι από το πουθενά, ο καθένας έχει να πει και από μια κουβέντα επί παντός επιστητού, γιατί αυτό επέτρεψαν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τα αναίμακτα social media της υποτιθέμενης ελεύθερης έκφρασης. Τα τελευταία στην Ελλάδα – σε αντίθεση με πολλές άλλες άλλες χώρες όπου μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης  πραγματοποιούνται  διαδηλώσεις και πικετοφορίες – μάλλον υπηρετούν προς το παρόν την θεαματικότητα των ασύλληπτων σε έμπνευση τηλεπαιχνιδιών. Μιλάμε για μια κατάσταση που ναι μεν ήταν προβλέψιμη, αλλά που όταν την βιώνει κανείς, απλά συγκλονίζεται. Οι προοδευτικοί έγιναν νεροκουβαλητές της συντήρησης, την ίδια στιγμή όπου οι συντηρητικοί φλερτάρουν ανενδοίαστα με την ακροδεξιά.  Γιατί λοιπόν να μας κάνει εντύπωση η υπόθεση της Σαμπιχά; Ποιοι και με ποιο ιδεολογικό υπόβαθρο ή πρόσημο θα μπορούσαν ανατρέψουν τα δεδομένα; Οι διακρίσεις, η ομωφοβία και ο ρατσισμός παντός είδους χαρακτηρίζουν την Ελλάδα του 2014. Θα έλεγε κανείς βέβαια ότι τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν νομίζω. Σε μια χώρα όπου η οικονομική κρίση συνεχίζεται χωρίς σταματημό, φθίνουν αλματωδώς οι συνειδήσεις αντίστασης, προσκυνώντας ασύστολα την κάθε σαχλαμάρα που προβάλλεται από κανάλια και εφημερίδες του στυγνού κουτσομπολιού, υπό τον προστατευτικό μανδύα της είδησης - φήμης (sic). Η συντήρηση και καθιέρωση αυτής της κατάστασης ανήκει σε αστείους μάνατζερ με ανύπαρκτη παιδεία ή μάλλον σε ανθρώπους που η έλλειψη παιδείας χρησίμευσε ως βασικό προσόν κοινωνικο- οικονομικής ανόδου. Το να μην ξέρεις να γράψεις μια πρόταση, το να μην μπορείς να αρθρώσεις λόγο απέναντι στις εφιαλτικές ζυμώσεις των κομμάτων, απλά σε βοηθά να ενταχθείς στον στρατό της αμορφωσιάς, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι στα μυστικοσυμβούλια του ολοκληρωτισμού. Συναγωνισμός για την μεγαλύτερη κρυάδα, τεστ ευφυΐας για ανθρώπους χωρίς ιστορική συνείδηση, για εκείνους που μεγάλωσαν λοιδορώντας τον Επιτάφιο του Περικλή, γιατί εκείνη η Δημοκρατία τους φαίνεται ξένη και οι τιμές προς τους νεκρούς των πολέμων με την αποθέωση της ελευθερίας του πολιτεύματος, απλά ανέκδοτο από άγνωστους λαούς. Μιλάμε λοιπόν για την υπόθεση της Σαμπιχά και δεν κοιτάμε πίσω, τότε που η εκκλησία του Δήμου και η ανακλητότητα στην εκπροσώπηση ουδεμία σχέση είχε με το τωρινό «λημέρι» της Βουλής, όπου ο κάθε απαίδευτος από την μια στιγμή στην άλλη γίνεται βουλευτής ή ακόμη και ευρωβουλευτής για τέσσερα χρόνια στο όνομα της δημοκρατικής εκπροσώπησης και αυτός, γιατί εκεί το χρήμα είναι περισσότερο. Και άλλα πολλά, φίλες και φίλοι αναγνώστες, που αποσιωπούν επιδεικτικά πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι. Γιατί λοιπόν να μας κάνει εντύπωση ο  όποιος εξ αριστερών ρατσισμός από την στιγμή που έχει καθιερωθεί ο νεοφασισμός στην ελληνική κοινωνία; Γιατί να μας σοκάρει το γεγονός ότι ακόμη η εκκλησία στην Ελλάδα σαμποτάρει ποικιλοτρόπως τον πολιτικό γάμο και την καύση νεκρών, την στιγμή που η μπίζνα είναι μεγάλη και οι στρατοί των πιστών εξακολουθούν να  μην  κοιτούν ολόγυρα; Το θέμα όμως πάει μακριά. Εξηγείται όμως κατά ένα μεγάλο μέρος γιατί στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η παρατεταμένη σιωπή που παραπέμπει σε βασιλεία του συντηρητισμού. Και πολλά άλλα αναμένεται, λέω, να συμβούν. Και νέες τραγωδίες θα δουν το φως της δημοσιότητας και μετά τις εκλογές του Μαίου, όταν κατά χιλιάδες οι πολίτες θα συρρέουν στις εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία για να κάνουν τους δέοντες συμβιβασμούς και ρυθμίσεις. Αλλά, όπως προείπα, όλα είναι θέμα ιστορικής συνείδησης και παιδείας. Αλλιώς, οι λύσεις σερβίρονται στο τραπέζι, με μνημόνια, υπογραφές δουλοκτητικών συμβάσεων και ξεπουλημάτων. Διαλέγετε και παίρνετε. Αν διαφωνείτε, πρέπει να αρθρώσετε λόγο, σεβόμενοι την ελληνική γραμματική και το συντακτικό. Σε αντίθετη περίπτωση, ακολουθήστε το κοπάδι και μην διανοηθείτε να παρεκκλίνετε. Αλλά πάνω απ΄όλα να μην διαμαρτύρεστε για τον συντηρητισμό, την αμορφωσιά, τις διακρίσεις και τον ρατσισμό. Γιατί από αυτά ακριβώς συντηρείται το σύστημα μιας χώρας που βρίθει από μάνατζερ και εμπειρογνώμονες των προλήψεων.