To σκληρό πόκερ με τα πυρηνικά συνεχίζεται και οι επικίνδυνες πολιτικές γύρω από το επίμαχο ζήτημα με την Βόρειο Κορέα δεν λένε να σταματήσουν. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το καθεστώς – απομεινάρι του σταλινισμού αποτελεί μια συνεχή απειλή για την ειρήνη και την σταθερότητα στον πλανήτη, κανείς όμως δεν είναι και σίγουρος για τις εκάστοτε «πυρηνικές εμπνεύσεις» των πλανηταρχών.
Το γεγονός και μόνο ότι μετά από τόσα χρόνια υπογραφής για την κατάργηση των όπλων μαζικής καταστροφής το θέμα των πυρηνικών όπλων έρχεται και πάλι στην δημοσιότητα με θεαματικό τρόπο, αποδεικνύει πως οι ηγεσίες των χωρών που εμπλέκονται στην κατασκευή και χρήση τους όχι απλά δεν έχουν παραιτηθεί από τις αξιώσεις τους για μια πυρηνικοποιημένη υφήλιο, αλλά τουναντίον προσπαθούν με κάθε μέσο να κάνουν και πάλι σαφή την παρουσία τους.
Φιλόδοξοι παίχτες πέραν των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων και της Βορείου Κορέας, είναι φυσικά το Πακιστάν και η Ινδία. Όλοι τους, με κάθε τρόπο προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις επιθετικές τάχα βλέψεις σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητάς τους, με το να κατασκευάζουν ολοένα και περισσότερα πυρηνικά όπλα.
Το πρώτο μάθημα, βέβαια, το παρέδωσαν οι Αμερικανοί με τους Ρώσους εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι αδιαμφισβήτητο όμως γεγονός ότι έχουμε εισέλθει και πάλι σε μια άλλη ακόμη πιο περίπλοκη εποχή, αφού δεν επαρκούν οι συμφωνίες του παρελθόντος για τους μεγάλους βεληνεκούς και διηπειρωτικούς πυραύλους.
Ο υπερεξοπλισμός συνάδει με τα σχέδια των χωρών εκείνων που καταρρέουν λόγω της αποτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος να συγκρατήσει τις όποιες εκροές, σχέδια επέκτασης των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων από την αφαίμαξη όλων εκείνων των χωρών που έχουν στο έδαφός τους χρήσιμες πρώτες ύλες.
Οι Κινέζοι κάνουν αυτό το παιχνίδι στην Αφρική εδώ και χρόνια, το ίδιο όπως οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους στην Μέση Ανατολή. Οι δε Ρώσοι με τον Πούτιν σε συνεχή αδημονία πρωτοκαθεδρίας, προχωρούν σταθερά στην ανασύσταση της άλλοτε κραταιής ΕΣΣΔ ως «Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών» για ευνόητους λόγους. Πρόκειται λοιπόν για ένα νέο αλισβερίσι που περιλαμβάνει και τα πυρηνικά όπλα, ένα πόκερ που παίζεται στις πλάτες ανυποψίαστων πολιτών σε όλη την υφήλιο.
Η τελευταία κρίση με την Βόρειο Κορέα δεν χρησιμεύει μόνο για εκφοβισμό των Βορειοκορεατών από το σταλινικό καθεστώς και τους Αμερικανούς, αλλά και για πεδίο άσκησης διεθνών πυρηνικών πολιτικών. Η δε παρακείμενη κρίση στην κίτρινη θάλασσα για τον έλεγχο του θαλάσσιου εμπορίου από τους Κινέζους και τους Αμερικανούς, λειτουργεί, καθώς φαίνεται, ως συγκοινωνούν δοχείο.
Η κρίση λοιπόν μεταφέρεται σκοπίμως στην Άπω Ανατολή, προκειμένου να αποσιωπηθούν σταδιακά τα εγκλήματα στην Μέση Ανατολή, εγκλήματα χρόνια που στόχευαν και πάλι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Και πάλι στην περίπτωση αυτή - ήδη από το 1990 - χιλιάδες αθώοι πολίτες βρέθηκαν στο στόχαστρο ολοκληρωτικών καθεστώτων αλλά και της δύναμης κρούσης του ΝΑΤΟ.
Παγώνοντας την κρίση με το Ιράν, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πιάνει δουλειά στην Βόρειο Κορέα. Και ναι, με κάθε τρόπο πρέπει να διαφυλαχθεί η παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα, μακριά από τις ονειρώξεις νεοσταλινικών που κρατούν τους λαούς ομήρους των σατανικών σχεδίων τους, όμως από την άλλη και οι οραματιστές πυρηνικών συγκρούσεων τύπου Τραμπ ή Πούτιν θα πρέπει πάση θυσία να απομονωθούν.
Τελικά η ιστορία με τα πυρηνικά δεν είναι παρά το ύστατο όπλο της παγκόσμιας εξουσίας να κρατά έγκλειστους στο φόβο τους πολίτες. Το κακό ξεκινά από τα κάθε είδους ολοκληρωτικά καθεστώτα και ολοκληρώνεται με τις αλχημείες της καταρρέουσας καπιταλιστικής Δύσης.
Από πού να αρχίσει, με λίγα λόγια κανείς, και που να τελειώσει. Σκληρό πόκερ είναι αυτό από όλα τα αντιμαχόμενα μέρη, με στόχο την παθητικοποίηση των μαζών. Γιατί μόνο με τον φόβο της ολοκληρωτικής καταστροφής, ο πολίτης δεν αντιδρά θεωρώντας ότι κάποιοι είναι οι καλοί και κάποιοι οι κακοί στην όλη ιστορία.
Το γεγονός και μόνο ότι μετά από τόσα χρόνια υπογραφής για την κατάργηση των όπλων μαζικής καταστροφής το θέμα των πυρηνικών όπλων έρχεται και πάλι στην δημοσιότητα με θεαματικό τρόπο, αποδεικνύει πως οι ηγεσίες των χωρών που εμπλέκονται στην κατασκευή και χρήση τους όχι απλά δεν έχουν παραιτηθεί από τις αξιώσεις τους για μια πυρηνικοποιημένη υφήλιο, αλλά τουναντίον προσπαθούν με κάθε μέσο να κάνουν και πάλι σαφή την παρουσία τους.
Φιλόδοξοι παίχτες πέραν των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων και της Βορείου Κορέας, είναι φυσικά το Πακιστάν και η Ινδία. Όλοι τους, με κάθε τρόπο προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις επιθετικές τάχα βλέψεις σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητάς τους, με το να κατασκευάζουν ολοένα και περισσότερα πυρηνικά όπλα.
Το πρώτο μάθημα, βέβαια, το παρέδωσαν οι Αμερικανοί με τους Ρώσους εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι αδιαμφισβήτητο όμως γεγονός ότι έχουμε εισέλθει και πάλι σε μια άλλη ακόμη πιο περίπλοκη εποχή, αφού δεν επαρκούν οι συμφωνίες του παρελθόντος για τους μεγάλους βεληνεκούς και διηπειρωτικούς πυραύλους.
Ο υπερεξοπλισμός συνάδει με τα σχέδια των χωρών εκείνων που καταρρέουν λόγω της αποτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος να συγκρατήσει τις όποιες εκροές, σχέδια επέκτασης των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων από την αφαίμαξη όλων εκείνων των χωρών που έχουν στο έδαφός τους χρήσιμες πρώτες ύλες.
Οι Κινέζοι κάνουν αυτό το παιχνίδι στην Αφρική εδώ και χρόνια, το ίδιο όπως οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους στην Μέση Ανατολή. Οι δε Ρώσοι με τον Πούτιν σε συνεχή αδημονία πρωτοκαθεδρίας, προχωρούν σταθερά στην ανασύσταση της άλλοτε κραταιής ΕΣΣΔ ως «Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών» για ευνόητους λόγους. Πρόκειται λοιπόν για ένα νέο αλισβερίσι που περιλαμβάνει και τα πυρηνικά όπλα, ένα πόκερ που παίζεται στις πλάτες ανυποψίαστων πολιτών σε όλη την υφήλιο.
Η τελευταία κρίση με την Βόρειο Κορέα δεν χρησιμεύει μόνο για εκφοβισμό των Βορειοκορεατών από το σταλινικό καθεστώς και τους Αμερικανούς, αλλά και για πεδίο άσκησης διεθνών πυρηνικών πολιτικών. Η δε παρακείμενη κρίση στην κίτρινη θάλασσα για τον έλεγχο του θαλάσσιου εμπορίου από τους Κινέζους και τους Αμερικανούς, λειτουργεί, καθώς φαίνεται, ως συγκοινωνούν δοχείο.
Η κρίση λοιπόν μεταφέρεται σκοπίμως στην Άπω Ανατολή, προκειμένου να αποσιωπηθούν σταδιακά τα εγκλήματα στην Μέση Ανατολή, εγκλήματα χρόνια που στόχευαν και πάλι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Και πάλι στην περίπτωση αυτή - ήδη από το 1990 - χιλιάδες αθώοι πολίτες βρέθηκαν στο στόχαστρο ολοκληρωτικών καθεστώτων αλλά και της δύναμης κρούσης του ΝΑΤΟ.
Παγώνοντας την κρίση με το Ιράν, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πιάνει δουλειά στην Βόρειο Κορέα. Και ναι, με κάθε τρόπο πρέπει να διαφυλαχθεί η παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα, μακριά από τις ονειρώξεις νεοσταλινικών που κρατούν τους λαούς ομήρους των σατανικών σχεδίων τους, όμως από την άλλη και οι οραματιστές πυρηνικών συγκρούσεων τύπου Τραμπ ή Πούτιν θα πρέπει πάση θυσία να απομονωθούν.
Τελικά η ιστορία με τα πυρηνικά δεν είναι παρά το ύστατο όπλο της παγκόσμιας εξουσίας να κρατά έγκλειστους στο φόβο τους πολίτες. Το κακό ξεκινά από τα κάθε είδους ολοκληρωτικά καθεστώτα και ολοκληρώνεται με τις αλχημείες της καταρρέουσας καπιταλιστικής Δύσης.
Από πού να αρχίσει, με λίγα λόγια κανείς, και που να τελειώσει. Σκληρό πόκερ είναι αυτό από όλα τα αντιμαχόμενα μέρη, με στόχο την παθητικοποίηση των μαζών. Γιατί μόνο με τον φόβο της ολοκληρωτικής καταστροφής, ο πολίτης δεν αντιδρά θεωρώντας ότι κάποιοι είναι οι καλοί και κάποιοι οι κακοί στην όλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου