Η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πείσει τους πολίτες πως η χώρα βαδίζει προς τον δρόμο της ανάπτυξης. Χρησιμοποιώντας την γλώσσα των αριθμών, επιδιώκει να στρέψει την προσοχή του κόσμου περισσότερο σε δημοσιονομικούς όρους παρά στην επικρατούσα πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά. Διαβάζω κατά λέξη αποσπάσματα από την εκτέλεση κρατικού προϋπολογισμού 10μήνου 2013 που έδωσε πριν από λίγες ημέρες στην δημοσιότητα το Υπουργείο Οικονομικών: «Σε τροποποιημένη ταμειακή βάση, για το 10-μηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου, παρουσιάζεται έλλειμμα στο ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού ύψους 2.958 εκατ. ευρώ έναντι ελλείμματος 12.258 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2012 και στόχου για έλλειμμα 8.726 εκατ. ευρώ. Το πρωτογενές αποτέλεσμα διαμορφώθηκε σε πλεόνασμα ύψους 2.590 εκατ. ευρώ, έναντι πρωτογενούς ελλείμματος 1.139 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2012 και στόχου για πρωτογενές έλλειμμα 3.036 εκατ. ευρώ.» Όλα προς το καλύτερο λοιπόν για το υπουργείο, που απλά συγκρίνει τα ελλείμματα, έχοντας θέσει τους απαραίτητους στόχους. Και αυτό που κάνει εντύπωση είναι η κάθε φορά θεαματική διαφορά και η όλως περιέργως αποκάλυψη πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2013. Ας δεχθούμε όμως ότι οι αριθμοί αυτοί είναι σωστοί. Διερωτάται κανείς: από πού προέρχεται αυτή η διαφορά και - κατά το υπουργείο Οικονομικών - τρανή απόδειξη ότι αναφορικά με τους δημοσιονομικούς στόχους πάμε καλά; Σύμφωνα με τον ίδιο τον υπουργό, Γιάννη Στουρνάρα, οι θυσίες των πολιτών πιάνουν τόπο και δεν χρειάζεται παρά λίγη ακόμη υπομονή μέχρι να υπάρξει δημοσιονομική ισορροπία. Ας δεχθούμε και αυτό. Μετά από ένα χρόνο που τα στοιχεία, όπως αναμένει το Υπουργείο, θα είναι καλύτερα, ποια εικόνα θα παρουσιάζουν τα ελληνικά νοικοκυριά; Με τον νέο ενιαίο, για παράδειγμα, φόρο ακινήτων, φορολογείται ακόμη και το εγκαταλελειμμένο και μη ηλεκτροδοτούμενο γιαπί, που κάποιος όχι απλά δεν έχει την δυνατότητα να το αποπερατώσει, αλλά του γίνεται παράλληλα και πρόσθετο οικονομικό βάρος. Από πού λοιπόν στοχεύουν έσοδα στην συγκεκριμένη περίπτωση; Από αυτόν που δεν μπορεί να ανταποκριθεί οικονομικά; Θα πει όμως ο υπουργός: «Μα η Ελλάδα είναι συγκριτικά με τις άλλες χώρες η τελευταία όπου οι ιδιοκτησία και τα ακίνητα μέχρι τώρα δεν φορολογούνταν!». Ανεπαρκές το επιχείρημα, καθώς τα οικονομικά δεδομένα και η κοινωνική διάρθρωση μεταξύ ημών και των υπόλοιπων ευημερούντων (σχετικό είναι και αυτό) κεντροευρωπαϊκών χωρών είναι σε κάθε περίπτωση διαφορετικά. Αλλιώς φορολογείται ο Γερμανός πολίτης, τελείως διαφορετικές είναι οι μέσες αποδοχές του και από αλλού αντλούνται έσοδα. Εξάλλου η Ελλάδα, βάσει των κινήτρων που δόθηκαν έως τώρα είχε την μέση οικογένεια να επενδύει στα ακίνητα, ως μια από τις μοναδικές πηγές εσόδων λόγω ότι το κατά μέσον όρο εισόδημα δεν προερχόταν κυρίως από τον μισθό και την εργασία. Κοινώς στην χώρα μας, με τις ευλογίες της Πολιτείας, οι πολίτες προσπαθούσαν με πολύ κόπο να αξιοποιήσουν την ακίνητη περιουσία τους, προκειμένου όχι μόνο να αυξήσουν το εισόδημά τους, αλλά σε πολλές των περιπτώσεων να επιβιώσουν. Όσο περίεργο και να φαίνεται αυτό, τις εποχές των αποκαλούμενων «πάρτι» στην χώρα μας, υπήρχε μια μεγάλη μερίδα των πολιτών που δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα, Μην ξεχνάμε, με λίγα λόγια, ότι η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν μια φτηνή χώρα και το μεροκάματο έβγαινε με κόπο. Αν λοιπόν από το υπουργείο Οικονομικών νομίζουν ότι θα επιτύχουν με την υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας τους δημοσιονομικούς στόχους, αυτό δεν υφίσταται καν από την στιγμή που τις εποχές των περιβόητων «παχιών αγελάδων» υπήρχε πολύς κόσμος που ζούσε με δανεικά. Αλλά ο υπουργός επιμένει: «Λίγη υπομονή ακόμη και όλα θα πάνε καλά…» Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από αυτό. Ας ρίξουμε μια ματιά όμως ακόμη στην εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού: «Οι φόροι περιουσίας ανήλθαν σε 388 εκατ. ευρώ, 247 εκατ. ευρώ ή 63,6% υψηλότερα έναντι του στόχου, η οποία οφείλεται εν μέρει στην είσπραξη της πρώτης δόσης του ΦΑΠ 2013 η οποία είχε αρχικά προβλεφθεί για το Νοέμβριο. Οι άμεσοι φόροι παρελθόντων οικονομικών ετών ανήλθαν σε 201 εκατ. ευρώ, 31 εκατ. ευρώ ή 15,4% υψηλότερα του στόχου. Οι λοιποί άμεσοι φόροι σε 355 εκατ. ευρώ, 112 εκατ. ευρώ ή 31,6% υψηλότερα έναντι του στόχου». Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Περισσότεροι φόροι σε άμεση σχέση με την προσέγγιση των στόχων. Μια διαδικασία που δεν πρόκειται να σταματήσει, παρά το γεγονός ότι από την κυβέρνηση ελπίζουν στην παροχή οικονομικών ελαφρύνσεων από ένα σημείο και μετά. Αλλά ας υποθέσουμε ότι και αυτό ακόμη θα συμβεί. Ως τότε σε τι κατάσταση θα βρίσκεται ο μέσος πολίτης αν όχι στην εξαθλίωση; Και το νόημα θα έχουν οι όποιες «ελαφρύνσεις» αφού ένα κράτος που θα κρατιέται στα δημοσιονομικά του όρια θα έχει πολίτες να ζουν στα όρια ή κάτω από αυτά της φτώχειας; Γιατί, αλήθεια, τι νόημα έχει να μειώνεις το ΦΠΑ στην εστίαση όταν προηγουμένως έχεις διαλύσει τον κοινωνικό ιστό; Ποια αγορά να αναστηθεί και να γίνει «καλός τζίρος» όταν δεν υπάρχουν πελάτες; Δεν είναι λοιπόν έτσι τα πράγματα, Η υπομονή που συστήνουν από το υπουργείο Οικονομικών δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραινέσεις για συνειδητοποίηση της θλιβερής κατάστασης και μόνο. Δεν είναι κάτι περισσότερο ή λιγότερο από μια υπόδειξη για μια όχι απλά λιτή αλλά τραγική ζωή. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει βέβαια ανελλιπώς να πείσει τους πολίτες πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. Αυτό που θα βλέπουν όμως οι πολίτες δεν θα συνάδει με όποια δημοσιονομικά πλεονάσματα και αύξηση των κρατικών εσόδων. Κοινώς η φτώχεια θα μεγαλώνει για να πετύχουν οι μακροημερεύοντες ειδικοί τους στόχους με απόντες τους πολίτες. Υπομονή λοιπόν απλά για να ισοφαριστούν τα ελλείμματα των τραγικών δημοσιονομικών πολιτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου