Δεύτερο κύμα κινητικότητας τους πρώτους μήνες του 2014 και νέα δεδομένα διαμορφώνονται το διάστημα αυτό. Σειρά έχουν ο ΕΟΠΥΥ, οι ΟΤΑ και τα ασφαλιστικά ταμεία, με ότι αυτό συνεπάγεται για την σταθερότητα στον εργασιακό τομέα. Η κυβέρνηση, βέβαια, από την πλευρά της προσπαθεί να πιάσει τους στοχευμένους αριθμούς, αφήνοντας κατά μέρους τις όποιες ενστάσεις από μέρους των εργαζομένων. Το νέο αυτό κύμα αναμένεται να προκαλέσει εκ νέου σοβαρές αναταράξεις αλλά και ανησυχία στις τάξεις των υπαλλήλων που αναμένεται να μπουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Η όποια μετακίνησή τους εκεί που υποτιθέμενα υπάρχουν ελλείψεις, οι απολύσεις άλλων αλλά και η αοριστία εις ότι αφορά την τοποθέτησή τους σε Οργανισμούς που έχουν κενά, δεν αφήνει παρά μια πικρή γεύση στους υπαλλήλους αυτούς. Κυριολεκτικά μιλάμε για ένα καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας που ασκείται στους εργαζόμενους, που στο μεν Δημόσιο φοβούνται μην χάσουν από την μια μέρα στην άλλη την δουλειά τους και στον δε ιδιωτικό τομέα είναι συνεχώς αντιμέτωποι με απολύσεις, μειώσεις μισθών και περικοπές. Μιλάνε αλήθεια χωρίς ενδοιασμούς για ένα καθεστώς διαθεσιμότητας που δεν διασφαλίζει τους εργαζομένους, φορτώνοντας τους με επιπρόσθετο άγχος για το τι θα απογίνουν την επόμενη μέρα. Η τρόικα βέβαια κάνει την δουλειά της που δεν είναι άλλη από το πιάνει τους αντίστοιχους αριθμούς και να προχωρά παραπέρα. Ναι, διότι η ιστορία έχει και άλλα πολλά που θα επακολουθήσουν. Η κυβέρνηση συνεχίζει να ανοίγει μέτωπα βάσει των εντολών της τρόικα, θέτοντας τους στόχους για να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις της. Σε άλλες εποχές, η μετακίνηση ενός και μόνο ανθρώπου από τον χώρο εργασίας του ίσως και να ήταν αφορμή για πρωτοσέλιδο. Σήμερα όλοι κόπτονται να μην χάσουν την εξεταστική τους οι φοιτητές, βγάζοντας επιλεκτικά κάποιους από αυτούς στο γυαλί, και κανείς δεν μιλά για την τύχη των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου, βλέποντας σκάνδαλα παντού με τους διορισμούς που μέσα από τα κόμματα περνούσαν ως τώρα και όχι μόνο από την λεγόμενη «αυτοτελή πανεπιστημιακή διοίκηση». Και η αοριστία παραμένει. Αρκετές χιλιάδες ανθρώπων γίνονται όμηροι των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και τρόικα, την στιγμή που άλλοι πολίτες – με περισπούδαστο ύφος – γυρίζουν την πλάτη στις όποιες απολύσεις, γιατί πολύ απλά δεν τους αφορούν. Κρίση λοιπόν και στην αλληλεγγύη, που υποτίθεται θα προέκυπτε από την κρίση. Δεν φαίνεται αυτό. Για κρίση μιλούν όλοι και η κρίση αντιμετωπίζεται προσωπικά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είτε ο κόσμος βαρέθηκε, είτε κουράστηκε είτε απλά κοιτάζει ο καθένας να σώσει εαυτόν. Στέκομαι όμως στην υποκρισία των κυβερνητικών παραγόντων και στην ευκολία που ξεστομίζουν τις όποιες μετακινήσεις, επανατοποθετήσεις ή απολύσεις. Είναι τόσο μεγάλη η άνεση που λέγονται όλα αυτά, συχνά – πυκνά συνεπικουρούμενα από κάποια γνωστά τηλεοπτικά παράθυρα, που νομίζεις πως το παιχνίδι είναι στημένο εξαρχής, προκειμένου να πειστεί η ελληνική κοινωνία πως κάποιοι πρέπει να χάσουν την δουλειά τους για να επιζήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Πολλοί φιλόσοφοι και πολιτικοί αναλυτές είχαν προβλέψει από χρόνια αυτό το κοινωνικό κατάντημα και χάσμα, προειδοποιώντας τους πολίτες. Οι ίδιοι που κάποτε διόριζαν αφειδώς στο Δημόσιο και αλλού έρχονται τώρα να μιλήσουν για κινητικότητα, διαθεσιμότητα και απολύσεις. Όμως ο κόσμος ξεχνά και δεν τιμωρεί κανέναν όταν σωπαίνει. Για το τελευταίο μάλιστα φροντίζει ένα ολόκληρο σύστημα που συντηρεί την μνησικακία και το μίσος μεταξύ των πολιτών. Σε σημείο που κάποιος που χάνει τα δικαιώματά τους, να γίνεται αφορμή να τα διεκδικήσει κάποιος άλλος, αδιάφορο αν ο πρώτος βρίσκεται στο δρόμο από την μια μέρα στην άλλη. Σκληρές και ανταγωνιστικές εποχές του γνωστού από παλιά τύπου «ο θάνατός σου η ζωή μου», αλλοτριωμένες συνειδήσεις και αποπροσανατολισμένες σκέψεις. Σε σημείο που να μιλούν για «δεύτερο κύμα κινητικότητας» και κανείς να μην ξέρει τι θα ξημερώσει για τον διπλανό του. Η κρίση βέβαια παράγει και αλληλεγγύη. Φέρνει κάποιους άλλους πιο κοντά και κατεβάζει τον πήχη της υπεροψίας. Θα το δεχτώ. Για την κυβέρνηση όμως περισσεύει η περηφάνια πως κάνει το καλύτερο για την χώρα, πως έχει επιλέξει τον πλέον κατάλληλο δρόμο για την επιστροφή στις αγορές. Ακόμη και αν στο τέλος δεν υπάρξουν ούτε δείγμα επιχειρήσεων που θα κινήσουν την αγορά. Ακόμη και αν την δουλειά δέκα υπαλλήλων την κάνει ένας, με τεράστιες ουρές σε εφορίες, ταμεία και Οργανισμούς για να ολοκληρωθεί το σχέδιο της κατάργησης χιλιάδων θέσεων εργασίας γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι ελάχιστοι στις κρυφές ατζέντες και τα κεκλεισμένων των θυρών στρογγυλά τραπέζια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου