Υπήρχαν και υπάρχουν πολίτες που δεν ανέχονται τα πολιτικά τεχνάσματα από κόμματα που έχουν προ πολλού χρεοκοπήσει στην συνείδησή τους. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, πιστοί στα χαρακώματα της σκέψης, όχι τόσο αμυνόμενοι κατά της όποιας παραπληροφόρησης, όσο αντιστεκόμενοι στην λήθη και την παρακμή. Όλοι αυτοί οι πολίτες που δεν εντάσσονται σε κομματικές ιεραρχίες ούτε οδηγούνται αγεληδόν στην εκλογική σφαγή, βρίσκονται παντού, εκεί όπου η διαμαρτυρία γίνεται οργή, εκεί που το άδικο ξεχειλίζει και η μνήμη είναι πανταχού παρούσα. Χρειάζεται η μνήμη γιατί μόνο μέσω αυτής μπορούν να γίνουν οι δέουσες συγκρίσεις και αναλύσεις, πολύ δε περισσότερο για να αποκαλυφθεί για μια ακόμη φορά ο ρόλος των εκάστοτε ντελάληδων της ιδανικής πολιτικής λύσης. Και μνήμη υπάρχει πάντα σε όσους την διατηρούν. Όσοι θυμούνται την δεκαετία του ¨80 και δεν έχουν ταμπουρωθεί πίσω από ασφαλείς συνθηματολογίες και πλακάτ, θα γνωρίζουν καλά ότι τα δύο κόμματα εξουσίας - ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – έκαναν τα πάντα προκειμένου να διατηρηθούν στο πολιτικό προσκήνιο. Θα θυμούνται επίσης τα περίφημα «σοσιαλιστικά» σκάνδαλα όπως και τις ερωτοτροπίες δεξιάς και αριστεράς, με αποκορύφωμα την κυβέρνηση κάθαρσης και εξυγίανσης προς τα τέλη της δεκαετίας αυτής. Όλα τα κόμματα τότε - εκ δεξιών και αριστερών - ανέμιζαν την σημαία της διαφάνειας, προσπαθώντας να προστατευθούν από τα σκάνδαλα που έσκαγαν το ένα μετά το άλλο και που αποκάλυπταν την σήψη τους. Πολλοί ήταν τότε οι εμπλεκόμενοι - για παράδειγμα, στο σκάνδαλο Κοσκωτά - και ακόμη περισσότεροι αυτοί που επωφελήθηκαν από τις εκάστοτε εξαγορές τραπεζών, οργανισμών και άλλων τινών. Αυτοί βέβαια χάθηκαν με τα χρόνια ή απλά εξαφανίστηκαν από το πολιτικό προσκήνιο, γιατί θα τους έπαιρνε η μπόρα. Και τα χρόνια περνούσαν και οι κατηγορούμενοι απαλλάσσονταν των κατηγοριών, γιατί πολύ απλά οι κρίνοντες έπαιρναν πάντα την απαραίτητη γραμμή από τις κυβερνήσεις. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, η νοοτροπία δεν έχει αλλάξει, απλά συναντά κανείς νέους υποψηφίους που χρησιμοποιούν μια γλώσσα διαφορετική αλλά προβλεπόμενη. Οι φωτεινοί αστέρες του δήθεν κομματικού πλουραλισμού, οι λαλίστατοι εξυγιαντές του σαθρού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος σε μια χώρα που σαρώνεται από την κρίση, αφενός χρησιμοποιούν παλιά όπλα, αφετέρου όμως οχυρώνονται πίσω από τις ασφαλείς δημόσιες σχέσεις που καλλιεργούν μέσω των κομμάτων τους. Και για να εξηγούμαι: Ούτε η ΝΔ έχει αλλάξει στο παραμικρό, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ κομίζει κάτι καινούργιο, το δε ΠΑΣΟΚ αγκομαχά να συνέλθει από το σοκ παρά την ανάσταση Μέσω Ελιάς , το ΚΚΕ δε λέει να παραδεχθεί την χρεοκοπία του σταλινικού ιδεώδους, και τα υπόλοιπα κόμματα απλά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της όλης αποτυχημένης διαδικασίας, με το Ποτάμι να κυλά προς γνωστές κεντροδεξιές με άρωμα νεοφιλελευθερισμού ατραπούς και την ακροδεξιά να καρπώνεται τάχιστα από την δυστυχία του κόσμου. Υπάρχουν όμως πολίτες που όλα αυτά τα βλέπουν και αδιαφορούν, όπως και πολίτες που απλά γυρνούν την πλάτη. Θέλοντας τα κόμματα να παρουσιάσουν μέσω των προγραμμάτων τους την προοπτική για την νέα Ελλάδα, στην βιασύνη τους να επωφεληθούν από τον εγκλωβισμό των πολιτών σε ατέλειωτα πολιτικά διλήμματα, προσπαθούν με κάθε τρόπο – συμβουλευόμενοι σε κάθε περίπτωση τους μάνατζερ του είδους - να αλιεύσουν ολοένα και περισσότερους ψήφους από την δεξαμενή του πολιτικού γίγνεσθαι. Η απόπειρα αυτή δεν λαμβάνει χώρα χωρίς την απαραίτητη γελιοποίηση στα μάτια των εμβρόντητων πολιτών, που βλέπουν τα νέα κομματικά σκαριφήματα με μπόλικο χιούμορ. Και η μνήμη όμως έχει εδώ την σημασία της. Το λέω αυτό, διότι οι μεταγραφές στο κομματικό πανηγύρι είναι αμέτρητες και το παρελθόν του καθενός έχει να πει πολλά. Όσοι πολίτες – και είναι πολλοί – δεν ξεχνούν πως οι μεταγραφές αυτές κόστισαν πολύ, μπορούν να ξεχωρίσουν την υποκρισία από την ειλικρίνεια. Μπορούν επίσης να απομυθοποιήσουν τον εκάστοτε ονειροπαρμένο, που κομίζοντας «νέες ιδέες» κακοποιεί για άλλη μια φορά την ιστορία του τόπου, μη σεβόμενος την δημοκρατική και φιλοσοφική παράδοση της περίφημης «πόλης» (και όχι κράτους) των Αθηνών. Αλλά για να μην πηγαίνουμε τόσο μακριά, καθώς χρειάζεται πολύς χώρος για κατάλληλη επιχειρηματολογία, αρκεί να παραδεχθεί κανείς πως ή όλη διαδικασία πειθούς είναι στα αναμενόμενα πλαίσια, ότι ο αγώνας γίνεται για ένα ακόμη μεγάλο κομματικό στοίχημα στο όνομα του σερβιρόμενου πλουραλισμού και της λήθης, και τα έχει καταλάβει όλα. Θα μου πείτε όμως: Πόσοι είναι αυτοί οι πολίτες που δεν εμπιστεύονται κανέναν; Απάντηση: Πολλοί. Το δέλεαρ της εξουσίας μπορεί να μεταβάλλει κάποιους σε επαγγελματίες της παραπλάνησης, την ίδια στιγμή όμως πληθαίνει και η αμφισβήτηση των υποτιθέμενα αγαθών προθέσεων. Και σε τελική ανάλυση, ποσοστά της τάξης του 8% ή 20% στις εκλογές δεν παραπέμπουν σε πλειοψηφία, όταν μόνο η αποχή αγγίζει διψήφια ποσοστά και τα άκυρα ή λευκά - που δεν προβάλλονται για τους γνωστούς λόγους – είναι από μόνα τους μια αξιοπρόσεκτη εκλογική δύναμη. Όχι πως το άκυρο είναι η σωτήρια λύση. Ούτε ότι το να μην συμμετέχει κανείς ουσιαστικά και μέσω των κομμάτων στην εκλογική διαδικασία θεωρείται επαναστάτης. Αυτά είναι για όλους αυτούς που κάνουν τις χρήσιμες κατά τα άλλα στατιστικές. Εδώ όμως, επειδή δεν πρόκειται για αριθμούς άλλα για συνειδήσεις, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολύ απλά διότι το να μην ξεχνά κανείς την χώρα που ζει και τις νοοτροπίες, είναι από μόνο του ένα βήμα προς τα εμπρός. Και το να μην πείθεται από εύκολες τεχνητά διαφοροποιημένες κομματικές εξαγγελίες από διάττοντες αστέρες της πολιτικής, απλά σέβεται τον εαυτό του και τις γνώσεις του. Και υπάρχουν τέτοιοι πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου