Ανοίγουν οι αγορές, λέει, στην Ελλάδα και ανερυθρίαστα όμιλοι ξένων εταιρειών έρχονται να αγοράσουν σε ασύλληπτα χαμηλές τιμές ολόκληρες εκτάσεις – φιλέτα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αναστολή για τις όποιες εκκρεμότητες που συνοδεύουν τις αγορές αυτές, που συνήθως γίνονται με ατιμωτικούς όρους για την χώρα και εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τους εκάστοτε επιδοξους αγοραστές. Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για τις αγορές αυτές, όταν στην χώρα που ελπίζει από το οποιοδήποτε ρευστό οι διαπραγματεύσεις για τις αγοροπωλησίες γίνονται σε καθεστώς εκβιασμού, με το επιχείρημα «όσο-όσο ή τίποτα», ή με προϋπόθεση τις σοβαρές φοροελαφρύνσεις που τις συνοδεύουν. Και ενώ τα αναπτυξιακά προγράμματα αναμένονται ως μάννα εξ΄ουρανού και οι εξαγγελίες Σαμαρά περί ξεπεράσματος της ύφεσης μοστράρουν ως μοναδική διέξοδος στην χώρα της αναξιόπιστης άσκησης πολιτικής, οι εκάστοτε αγοροπωλησίες και συναλλαγές με τους ξένους επενδυτές φαντάζουν ως εικαζόμενη «ακτίνα φωτός» στα μάτια των κυβερνητικών εταίρων, που πιάνονται από το παραμικρό για να τονίσουν σε άλλη στιγμή πως είναι απαραίτητη η περαιτέρω λιτότητα. Επενδύσεις σε κάθε είδους τομέα από τους ξένους λοιπόν, που έχουν εξετάσει από καιρό το αν συμφέρει η μη η έναρξη σε ελληνικό έδαφος του όποιου επενδυτικού εγχειρήματος. Γιατί οι υπολογισμοί έγιναν μελετημένα και έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι για την όποια επιχειρηματική δραστηριότητα. Η Ελλάδα ως κομβικό σημείο, ως πέρασμα προς την Μέση Ανατολή αλλά προπαντός ως πύλη για τον «δυτικό παράδεισο», ως σημείο αναφοράς για την διακίνηση προϊόντων με φθηνό κοστολόγιο και ως τόπος παραμονής προσφύγων αποδιωγμένων από τις χώρες τους για περιβαλλοντικούς και πολιτικούς λόγους, δεν αποτελεί παρά την λύση για τους κάθε λογής ξένους επενδυτές, που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές σε υφεσιακή περίοδο, ολοφυρόμενοι με τις μεσσιανικές τους θεωρίες σε εποχές γενικευμένης στέρησης. Οι αγορές λοιπόν είναι ανοιχτές, όχι όμως για τους μικρομεσαίους, τους λούμπεν και γενικότερα την λαϊκή κατανάλωση. Στην πραγματικότητα είναι ανοιχτές για την εξαγορά όσο – όσο και με πρόσχημα την προσφορά ρευστού σε εποχές λιτότητας, φαντάζουν ως «ιδανική πρόοδος» στην χώρα της παρατεταμένης ανοχής. Ολόκληρες περιοχές – φιλέτα προσφέρονται ως δώρο σε βαθύπλουτους επενδυτές που έχουν να κερδοσκοπήσουν από την όποια περαιτέρω μεταπώληση στις υποτιθέμενες εποχές της ανάπτυξης. Εκείνες τις εποχές που και πάλι δεν θα ευνοηθεί το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο μιας και οι συναλλαγές θα ξεφύγουν κατά πολύ από τα ελληνικά εδάφη και οι αγοροπωλησίες θα λάβουν χώρα μακριά από την κουτσουρεμένη ελληνική αγορά. Τα κέρδη δεν θα είναι παρά για τα πάσης φύσεως κονσόρτσιουμ, εκείνα που πόνταραν σταθερά στο φθηνό εργατικό δυναμικό μιας χώρας που ο βασικός μισθός αγγίζει ανατριχιαστικούς αριθμούς. Και μιας και η ζωή κυλά σε παρόμοιους ρυθμούς, τα κέρδη γέρνουν πάντα προς την πλευρά των φιλόδοξων επενδυτών, που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, πότε και που. Η ελληνική κυβέρνηση, πάντως, συνεχίζει να προσφέρει σε πολύ προσιτές τιμές τα κάθε λογής «φιλέτα». Με πρόσχημα την δημιουργία θέσεων εργασίας, με επιχείρημα την νέα επενδυτική δραστηριότητα στην χώρα της οικονομικής ένδειας, και με άλλοθι την ποθητή ρευστότητα που απουσιάζει από καιρό, τα «φιλέτα» ξεπουλιούνται σε ασύλληπτα χαμηλές τιμές και οι αγοραστές τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Θα έλεγε κανείς πως η όλη ιστορία παραπέμπει σε ξέφραγο αμπέλι, με τους πολίτες να μην γνωρίζουν σχεδόν πολλά, και τις συνδιαλλαγές να διεξάγονται αφειδώς με στόχο το ελάχιστο κέρδος ή την κατ΄ευφημισμό ανάπτυξη. Σκέπτεται λοιπόν κανείς: Ποιος είναι ο κερδισμένος από όλη ιστορία; Ποιοι καρπούνται από την παρατεταμένη κρίση στο όνομα μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης; Εδώ υπάρχουν οι κερδοφόροι όμιλοι εταιρειών. Αυτοί που αγοράζουν και βγάζουν πολλαπλάσια στο όνομα της κρίσης. Ανάπτυξη το βαφτίζουν αυτό οι κυβερνώντες. Βήματα προς τα εμπρός και χαριστική ρευστότητα - προσφορά στις αγορές που ασθμαίνουν από καιρό. Εκτάσεις – φιλέτα παραδίδονται προς εκμετάλλευση και οι πανηγυρισμοί καλά κρατούν. Εκτάσεις που περιμένουν τους ξένους επενδυτές για να διαμορφωθούν σε ιδιωτικά ησυχαστήρια, εκεί που άλλοι «υποδεέστεροι ξένοι» θα υπηρετούν καταλαμβάνοντας τις φθηνές από πλευράς κόστους θέσεις εργασίας και άλλοι θα απολαμβάνουν τις διακοπές στην ηλιόλουστη χώρα με την δουλοπρεπή νοοτροπία. Και αυτό που θα μείνει στο τέλος δεν θα είναι άλλο από το επιχείρημα ότι δεν έχουμε ακόμη ξεφύγει από τον ζυγό της 400χρονης σκλαβιάς! Ένα επιχείρημα που τείνει να σκουριάσει από την πολλή χρήση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου