Η παραδοχή και μόνο ότι οι πολιτικές τους ήταν ανεπιτυχείς αλλά και η επιτηδευμένη μετάδοση πίστης στον κόσμο ότι κάποια μέρα θα ανταμειφτούν για τις στερήσεις που έχουν υποστεί, από μόνες τους σαν πολιτικές πρακτικές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, με δεδομένο ότι η φτώχεια που εξακολουθεί δεν δημιουργεί προοπτικές, τουναντίον αφαιρεί και υποβαθμίζει την θέληση για μια άλλη κατάσταση στα οικονομικο-κοινωνικά δεδομένα, υπαγορευόμενη ή υποδεικνυόμενη από όλους αυτούς που είδαν την κοινωνία ως φιλέτο στις διαπραγματεύσεις και συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Την στιγμή μάλιστα που οι πολίτες καταβάλλουν εναγώνιες προσπάθειες να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό οικονομικό κλοιό, όλες αυτές οι λοξές ματιές της εξουσίας στην δυστυχία μόνο οργή μπορούν να προκαλέσουν και επιεικώς διαμαρτυρία για την παρατεταμένη υποκρισία. Ο πρωθυπουργός της χώρας, που κάποτε ωρυόταν από αντιμνημονική θέση, ορέγεται τώρα τα οφίτσια της μνημονιακής πολιτικής, θεωρώντας πως το παρελθόν είναι για να βυθίζει στην λήθη τις συνειδήσεις και σε κάθε περίπτωση καταδικαστικό για όλους αυτούς που τάχα προσκολλούνται σε αυτό. Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί που δεν ξεχνούν, αυτοί που σημειώνουν και την κατάλληλη στιγμή παρεμβαίνουν απλά για να θυμίσουν αυτή την υποκρισία. Πως τους αντιμετωπίζει η εξουσία; Πολύ απλά περιθωριοποιώντας τους ή κατατάσσοντάς τους στους «αρνητές» της νέας Ελλάδας. Σημειώνουν όμως αυτοί οι αρνητές και τις ρήσεις του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης, καταγράφοντας επισταμένως τον πολιτικό σφυγμό για να θυμίσουν στους επίδοξους εραστές της εξουσίας πως αυτή είναι που αναγάγεται περισσότερο σε ύψιστη προοπτική παρά τα κούφια λόγια για μια άλλη Ελλάδα. Σημειώνουν οι μη λησμονούντες τα φοβερά και τρομερά τσιτάτα πολιτικών, που από την μια στιγμή στην άλλη αλλάζουν στρατόπεδα και σχέδια για την εξασφάλιση της ποθητής διακυβέρνησης της χώρας κάθε τέσσερα χρόνια. Τα στρατόπεδα βέβαια αυτά είναι ανοιχτά και στους χιλιάδες ψηφοφόρους των κομμάτων που νομίζουν πως η νέα εποχή επιτάσσει την πολιτική αλλαγή στο όνομα ενός παρηκμασμένου κομματικού ελιγμού που βαφτίζεται «ανανέωση» ή ανεύρεση μέσω νέων σχηματισμών του ποθητού πολιτικού νοήματος που αποφέρουν οι όποιες συσπειρώσεις. Έτσι, πολλοί από τους πολίτες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα νέα σχήματα με τους εκκολαπτόμενους πολιτικούς, που τάζουν με την σειρά τους τα λιγότερα προκειμένου να μην στιγματιστούν από την αρχή της καριέρας τους. Και αυτό όμως κάπου θα οδηγήσει και συγκεκριμένα στην απομυθοποίηση των γραφικών ρουσφετολόγων, με παράλληλη προώθηση των ακτιβιστών της φιλελευθεροποίησης στο όνομα της υποτιθέμενες διαφάνειας. Παγίδα όλα αυτά για τους πολίτες που θα ψάχνουν διεξόδους αλλά δεν θα βρίσκουν μπροστά τους παρά νέες παρακάμψεις της εξουσίας και «προοδευτικές» υποδείξεις. Σαρωτική φαίνεται να είναι η επικράτηση του συστήματος κοινωνικής προσαρμογής, αναπόφευκτη φαντάζει η νέα παγίδευση των πολιτών από νέα κόμματα, καθοδηγούμενα από επίδοξους επικοινωνιακούς μάνατζερ. Το μέλλον φυγείν αδύνατον όμως και όλοι όσοι ελπίζουν πως όλα μένουν εδώ, πλανώνται οικτρά. Ένα μέλλον που απλά θα υποδείξει τον πολιτικό προσανατολισμό και θα προκαλέσει εκ νέου οργή στον κόσμο, γιατί πολύ απλά τίποτε δεν θα αλλάζει ουσιαστικά. Η κοινωνία θα χάνει σημαντικά σε αξίες και η οικονομία πολύ απλά θα δείχνει ότι θα πετυχαίνει τους στόχους, αλλά η πιάτσα θα λιμοκτονεί. Οι φτωχοί-φτωχότεροι, οι τιμές στα ύψη και οι λίγοι κερδισμένοι από την κερδοσκοπία μετρημένοι στα δάκτυλα. Τα κόμματα όμως θα αλλάζουν συνεχώς στο όνομα της αποτελεσματικής παραπλάνησης του κόσμου, στο άκουσμα και μόνο ότι οι πολίτες ενδέχεται να έχουν ψυλλιαστεί τα λοξοκοιτάγματα της εξουσίας. Αυτή είναι η ιστορική παρακαταθήκη των κομματικών μηχανισμών, αυτές οι συνήθεις πρακτικές τους για την αλίευση ψήφων. Όχι πως πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους το πολιτικό προτσές ούτε λύση είναι η μη ανάμιξη με τα κοινά, που στην συνείδηση των αρχαίων Ελλήνων θεωρείτο κάτι σαν βλασφημία. Απλά να έχετε το νου σας γιατί ενίοτε αυτές οι κομματικές πρακτικές πρέπει να εντοπίζονται και να καταγράφονται. Οι δε επίδοξοι διεκδικητές του εξουσιαστικού θώκου να απαριθμούνται - αυτοί και οι υποσχέσεις τους - γιατί πολύ απλά όχι μόνο δεν αρκεί η προσχηματική παραδοχή τους περί «αποτυχημένων» πολιτικών» αλλά δημιουργεί μεγαλύτερη καχυποψία για την συνέχεια. Γιατί πολύ απλά και μάνατζερ υπάρχουν διαθέσιμοι και η φτώχεια παραμένει και οι συναλλαγές συνεχίζονται κάτω από το τραπέζι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου