Η κρίση στην Ουκρανία δεν είναι μια απλή κρίση που με μία ή δύο αποφάσεις των εμπλεκομένων θα μπορούσε να λυθεί. Η επιθετικότητα της Ρωσίας, που σαφώς παραπέμπει σε άλλες εποχές, αλλά και η εμπλοκή Γερμανίας και ΗΠΑ, δυνάμεις που διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στις εξελίξεις, δημιουργούν ένα σκηνικό που μάλλον δεν εμπνέει και πολύ αισιοδοξία, παρά το γεγονός ότι εξαγγέλλονται και αναμένεται να εξαγγελθούν περαιτέρω υπαναχωρήσεις από τις αρχικές θέσεις της Ρωσίας. Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο του δημοφιλούς γερμανικού περιοδικού “Der Spiegel” που διερωτάται αν θα ξεκινήσει πόλεμος στην Ευρώπη, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι θα πρέπει να επιδειχθεί η δέουσα σημασία σε αυτή την σοβαρή κρίση στις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις που από καιρό είχαν ενταθεί. Να μην ξεχνάμε ότι ο Πούτιν ήταν αυτός που απείλησε πριν μερικά χρόνια με κλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου, που θα είχε ως αποτέλεσμα το «πάγωμα» της Ουκρανίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Χωρίς ουσιαστικά να έχει επιλύσει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, και προσβλέποντας σταθερά στην ανασύσταση της πάλαι ποτέ σοβιετικής αυτοκρατορίας, ο ρώσος τσάρος προχωρά ακάθεκτος προς την νέα Ρωσία, υπενθυμίζοντας πως το δόγμα του ψυχρού πολέμου δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Είναι τέτοια η επιθετικότητα της Ρωσίας, που απορεί κανείς πως ο λαός στην χώρα αυτή εξακολουθεί να ανέχεται ένα νέο ολοκληρωτισμό, που βασίζεται στην μέθοδο της εξαγωγής των εσωτερικών προβλημάτων, όπως ακριβώς κάνουν τα τελευταία χρόνια και οι Αμερικανοί. Γιατί μην μου πει κανείς πως οι Ρώσοι έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα, πολλώ δε μάλλον τα κοινωνικά. Η συνταγή από το σταλινικό παρελθόν είναι γνωστή και επίκαιρη: στην αντίθετη άποψη επιφυλάσσεται η αντίστοιχη τιμωρία, από τις απειλές και εξαφανίσεις υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέχρι τις εκτελέσεις αντιφρονούντων δημοσιογράφων. Ποιος θα τολμήσει άραγε να αμφισβητήσει στην χώρα την νέα επιθετικότητα παραμένοντας ατιμώρητος; Ποιος θα επιχειρήσει να στηλιτεύσει τα πολυποίκιλα συμφέροντα της Gazprom ή των άλλων ρώσικων κολοσσών, που επιθυμούν διακαώς να επεκτείνουν την κυριαρχία τους; Ποιος δεν αξιολογεί την παρέμβαση Πούτιν στην επικείμενη αμερικανική επέμβαση στην Συρία, με αποτέλεσμα, από την μια ούτε επέμβαση να γίνει, και από την άλλη η κόλαση του εμφύλιου να συνεχίζεται χωρίς σταματημό; Έχουμε βέβαια στην όλη ιστορία και τους Γερμανούς, που προχωρούν μονομερώς στην άσκηση απαλής σχετικά πίεσης στην Ρωσία λόγω της ενεργειακής τους εξάρτησης, σε αντιδιαστολή με τους Αμερικανούς που αδυνατούν να συλλάβουν το ενδεχόμενο να παραμείνουν για μια ακόμη φορά θεατές στην επιθετικότητα της Ρωσίας. Θυμάστε τι είχε γίνει πριν από λίγα χρόνια στην Γεωργία με την αντίστοιχη ρωσική επέμβαση; Και τότε όπως και τώρα, πρόφαση ήταν ο ρωσόφωνος πληθυσμός. Οι δυτικές απειλές κατά της Ρωσίας έμειναν στα χαρτιά, το ίδιο όπως και οι διστακτικές της κινήσεις. Έτσι, η όλη ιστορία με το ουκρανικό, βαίνει μάλλον και πάλι υπέρ των ρώσικων συμφερόντων. Υπάρχει βέβαια και το άλλο ενδεχόμενο, πέρα από τις εικονικές ψυχρές σχέσεις Ομπάμα και Πούτιν, οι σφαίρες επιρροής να έχουν προκαθοριστεί και όλα να γίνονται για το θεαθήναι. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα σε αυτό. Όμως αυτοί που πραγματικά πλήττονται από την νέα κρίση είναι αφενός οι ουκρανοί πολίτες και αφετέρου οι ρωσόφωνοι που πέφτουν στην παγίδα της υποτιθέμενης υπερπροστατευτικής «μαμάς Ρωσίας». Υπάρχει όμως, από την άλλη, και η πλειοψηφία των πολιτών που επιθυμεί να επικρατήσει ειρήνη, αυτούς που κανείς δεν ακούει τις στιγμές αυτές. Τα φιλοπολεμικά συνθήματα έχουν επικρατήσει σε Κίεβο και Μόσχα, παρά την πρόσκαιρη εξεύρεση πολιτικής λύσης περί ανακωχής. Το λέω αυτό διότι το κακό έχει ήδη γίνει και οι δυνάμεις ευλογίας του άκρατου μιλιταρισμού έχουν κυριαρχήσει εκατέρωθεν. Η ανασύσταση της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας δεν περιλαμβάνει μόνο την Κριμαία ή κομβικές περιοχές της Ουκρανίας. Αφορά και την Λιθουανία, την Λευκορωσία και άλλες Δημοκρατίες που επίκειται να προσαρτηθούν στο μέλλον. Θυμηθείτε το αυτό. Μην νομίζετε ότι το σχέδιο αυτό δεν θα έχει τύχη. Από την άλλη μεριά, οι Αμερικανοί έχοντας ουσιαστικά αυτοδιαλυθεί οικονομικά, ψάχνουν για αιτίες επέμβασης σε περιοχές πρώτων υλών και επενδυτικών επελάσεων. Οι Ευρωπαίοι, τέλος – με εξαίρεση τη Γερμανία - είναι απλά θεατές στην τρέχουσα κρίση, θρηνώντας ήδη της δική τους κατάντια. Απομένει να δούμε πως και με ποιο τρόπο όλες αυτές οι διενέξεις θα διευθετηθούν, και τελικά αν υπάρχει κάποια ουσιαστική ελπίδα σε αυτό. Γιατί καλές οι υπαναχωρήσεις, καλές και οι συμφωνίες, αρκεί να μην είναι πρόσκαιρες, ειδικά όταν στο τιμόνι της Ρωσίας παραμένει ένας Πούτιν που έχει δώσει δείγματα γραφής εδώ και χρόνια στο τσετσενικό πρόβλημα. Συν του γεγονότος ότι το «αντίπαλο δέος» έχει προ πολλού χάσει την αξιοπιστία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου