Πολλοί μπορούν να πουν πως αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα κρίνει το πώς θα κυμανθεί το πολιτικό θερμόμετρο τους αμέσως επόμενους μήνες. Σε περίπτωση νίκης της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα λέγεται ο ενθουσιασμός στις τάξεις της κυβέρνησης, αφού θα περάσει αναίμακτα ένα ακόμη τεστ της πολιτικής της. Σε περίπτωση ήττας, η καρέκλα του πρωθυπουργού θα τρίξει, παρά το γεγονός ότι οι δικαιολογίες του τύπου «πληρώνεται η στέρηση του κόσμου» θα φαντάζει οξύμωρο, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει αν αυτό που θα λένε, το εννοούν. Και σε τελική ανάλυση, τι περισσότερο θα θέλουν να πρεσβεύσουν από την κυβέρνηση; Θα δούμε όμως και άλλα σε αυτές τις εκλογές όπως την αδιαφορία μεγάλου ποσοστού του κόσμου, που έχοντας τόσα σοβαρά προβλήματα, το τελευταίο που θα τον ενδιαφέρει θα είναι να επιλέξει κάποιον από τα κόμματα. Θα δούμε μεγάλα έως πρωτόγνωρα ποσοστά αποχής, να το θυμάστε. Βέβαια και στο παρελθόν τα ποσοστά της δεν ήταν μικρά, άλλο τα όποια κανάλια φρόντισαν να τα απομονώσουν στα στατιστικά στοιχεία. Γιατί αποχή σημαίνει πέρα από αδιαφορία και αποδοκιμασία, κάτι που πονά αυτούς που ελέγχουν την πληροφόρηση. Πολλοί λοιπόν μπορεί να υποθέσουν πως αυτή η εκλογική αναμέτρηση δεν θα είναι όπως οι άλλες, καθώς ήδη τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής φαίνονται στην πράξη. Για την κυβέρνηση, πλεόνασμα, καλά λόγια από τις Βρυξέλλες και στήριξη Μέρκελ σημαίνει περιφανής νίκη στο πεδίο άσκησης πολιτικής. Για την αντιπολίτευση, ούτε λόγος αφού οι πολίτες εξακολουθούν να υποφέρουν. Και είναι αλήθεια. Όμως ποιες αντιπροτάσεις υπάρχουν και από εκεί για την έξοδο από την κρίση; Πως και με ποιον τρόπο θα βγει η χώρα από τον κυκεώνα, όταν θα παγώσουν τα μέτρα; Πολλές φορές στο παρελθόν αρκετοί επιφανείς ηγέτες έταξαν πολλά και συχνά ανέφικτα, προσανατολισμένοι στην φαντασιακή πρακτική του δούναι χωρίς σταματημό που πάντα επέφερε συνήθως το αντίστοιχο παρατεταμένο λαβείν. Το σατανικό αυτό τέχνασμα του να δίνουν για κάποια χρόνια και να στερούν άλλα τόσα, το εφάρμοσαν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις στον τόπο. Πρόσφεραν ποικιλοτρόπως άφθονο νεοπλουτισμό και εισέπρατταν ψήφους, συντονισμένοι στις απαιτήσεις της εποχής. Για μια άλλη περίοδο όμως στερούσαν τα πάντα, προκειμένου να ισοσκελίσουν την τεχνητή πρόοδο με τα μέτρα εξοικονόμησης του πλούτου, που πρώτοι απ΄όλους γνώριζαν που βρίσκεται και πως αποκτάται. Αυτές οι αλχημείες στην πλάτη των πολιτών, αυτά τα σχέδια απέδωσαν καρπούς για τα κόμματά τους, αφού δεν είναι και λίγες οι φορές που και μπέρδεψαν τον κόσμο αλλά πάνω απ΄όλα αναστάτωσαν τα νοικοκυριά και την κοινωνία με την ανεργία και την υποαπασχόληση. Οι λύσεις όμως πλέον, λένε, έρχονται από νέους και φιλόδοξους «επαγγελματίες του είδους» που μεταλλάσσουν τις ονομασίες των κομμάτων και απεργάζονται νέες συμμαχίες. Η περίφημη «κεντροδεξιά» και η ακόμη πιο ενδιαφέρουσα «κεντροαριστερά» με τις όποιες επιτηδευμένες μεταγραφές και την κυριαρχία νέων ειδημόνων. Θα έλεγε κανείς ότι το παιχνίδι χοντραίνει και τα δεδομένα αλλάζουν άρδην. Όμως οι πολίτες έχουν τον τελευταίο λόγο, παρά τις όποιες αλχημείες. Αυτοί είναι που θα επιλέξουν να στηρίξουν υποψηφίους και δη πρωτόβγαλτους αλλά αρκούντως έμπειρους στο δασκάλεμα του management. Είναι και αυτό που τελευταία φοριέται πολύ και ονομάζεται «αντισυμβατικότητα» στο πολιτικό πεδίο, από την εμφάνιση μπράβων της νύχτας μέχρι την ιδεάζουσα παρωχημένη ιδεολογική φαρέτρα. Είναι όλα αυτά μαζί που κάνουν την πολιτική ζωή να χάνει το ενδιαφέρον της σε εποχές όπου οι πολίτες θα έπρεπε να βρίσκονται σε εγρήγορση. Τι βλέπουμε όμως; Τη Νέα Δημοκρατία να ακροβατεί και να περιμένει πως και πως έστω και την ελάχιστη επικράτηση, που θα δικαιώσει την πολιτική της. Έναν ΣΥΡΙΖΑ αποπροσανατολισμένο από τις εσωκομματικές βολίδες των συνιστωσών του. Ένα νέο «Ποτάμι» που μπαίνει σφήνα με άγνωστες προθέσεις, μια ΔΗΜΑΡ σε κρίση, και από και πέρα τα άκρα του δογματισμού, με απρόβλεπτες παρενέργειες για την αστική Δημοκρατία. Και εκεί που λες πως οι πολίτες θα καταλάβουν «τι παίζεται», το χάνεις γιατί στην αστική δημοκρατία αρκεί ένα μικρό ποσοστό πιστών στα κόμματα για να πανηγυρίσουν πως για άλλη μια φορά η Δημοκρατία ενίκησε! Και έτσι και πάλι τα μέτρα θα ξεχαστούν, το ίδιο όπως και οι φαντασιακές λύσεις με εκείνο το μαγικό ραβδάκι. Εν ολίγοις, αγαπητοί αναγνώστες, να περιμένετε και πάλι αγωνιώδεις προσπάθειες λήθης από τους «πολύ λίγους» της αστικής Δημοκρατίας. Αλλά και το πολύ δυσάρεστο γεγονός ότι αρκετοί από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα θα στηρίξουν και πάλι τους πρεσβευτές της, σε μια κατά τα άλλα καθωσπρεπική κοινωνία των νέων οπορτουνιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου