Συνομιλίες με την τρόικα & εμπλοκές

Όσες πανηγυρικές δηλώσεις και να γίνουν, όσες υποσχέσεις και να δοθούν σε μια Ελλάδα κατακερματισμένη και επιεικώς λαβωμένη από τα συνεχή οικονομικά μέτρα, το ζήτημα είναι ότι οι πολίτες αρχίζουν να νοιώθουν μεγάλη ανασφάλεια, που το κάθε ελπιδοφόρο μήνυμα φαντάζει μακρινό και μάλλον ουτοπικό. Όταν μάλιστα δεν διανύουμε πια εποχές όπου τα πολιτικά μηνύματα και οι κομματικές διακηρύξεις επηρεάζουν αυτομάτως την κρίση των πολιτών, ούτε υπάρχει χρόνος για πανηγυρικές ρήσεις περί αναγνώρισης από τους εταίρους και ανανέωση των συνθημάτων άλλων εποχών, που στην πράξη απέδειξαν ότι όχι απλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν, αλλά σαφώς απέχουν παρασάγγας από την θεωρία. Οι αρχηγοί βέβαια των κομμάτων  δεν μπορούν παρά να επιμείνουν στην επανάληψη των προσδοκιών για μια κοινωνία διαφορετική από τις προηγούμενες, καθώς δεν επηρεάζονται από παρατεταμένες κρίσεις και χρεωκοπίες. Αυτό το σύνθημα έχει ξεκινήσει από το 2010 και συνεχίζεται και από την κυβέρνηση Σαμαρά. Το σήμερα πάντως φαντάζει εφιάλτης στα μάτια των πολιτών, που αισθάνονται πως δεν έχουν χρόνο να επεξεργαστούν τα παλιά δεδομένα. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν προσπαθούν περισσότερο να διασωθούν από το οικονομικό ναυάγιο, και λιγότερο να αφουγκραστούν τις «ηρωικές» κυβερνητικές  εξόδους των τελευταίων τεσσάρων ετών,  με τις συνεχείς υποσχέσεις για επιστροφή στις αγορές. Το παιχνίδι λοιπόν εκτυλίσσεται στο πεδίο των οικονομικών μαχών, στις συμπλοκές με την τρόικα, που άλλοτε βαφτίζονται ως «προγραμματισμένη διακοπή των συνομιλιών» και άλλοτε πλασάρονται ως «ηρωικές» αντιδράσεις των κάθε λογής εγκλωβισμένων από τον εκβιαστικό δανεισμό κυβερνήσεων. Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα, οι όροι κάτι παραπάνω από εκβιαστικοί και η εποχή της κοινωνικής πολιτικής έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό που διαπιστώνει κανείς με την πρώτη ματιά είναι μια φανερή αδυναμία επεξεργασίας των εκάστοτε μηνυμάτων όχι από το λαό αλλά από τις κυβερνήσεις, που είτε προσπαθούν να γυρίσουν το χρόνο πίσω, είτε κάνουν την δέουσα παρελθοντική αναμόχλευση για να φωτίσουν τις ξεχασμένες πτυχές του  «ένδοξου» παρελθόντος των αχαλίνωτων παροχών, που άλλες φορές κατακρίνουν με μανία. Ιδού λοιπόν το μπέρδεμά τους. Από το χθες όμως στο σήμερα: Τα τωρινά μηνύματα περνούν ως αστραπή στον ψυχισμό των πολιτών, που νοιώθουν προδομένοι από τις κυβερνήσεις. Τους πολίτες δεν τους αγγίζουν πια ούτε οι πομπώδεις δηλώσεις ούτε βέβαια τα λεγόμενα για μια κοινωνία περισσότερο δημοκρατική. Δεν τους αγγίζουν γιατί βιώνουν την ζοφερή πραγματικότητα, μακριά από τις όποιες δήθεν αισιόδοξες προοπτικές για ένα ελπιδοφόρο αύριο. Οι πολίτες απλά περιμένουν να ζήσουν μακριά από το περιβάλλον του σφιχτού οικονομικού εναγκαλισμού, μακριά από υποσχέσεις για το περίφημο ξημέρωμα της «ξεχωριστής ημέρας», μακριά από θεωρίες που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ πράξη και το μόνο που κάνουν, είναι να καλλιεργούν φρούδες ελπίδες στους ευκολόπιστους. Ας αφήσουν λοιπόν όλοι τους τις υποσχέσεις αλλά και τα ξεχασμένα συνθήματα και ας κοιτάξουν πως θα περισώσουν ότι έχει απομείνει. Ας μην επαφίενται στο καλοπροαίρετο των πολιτών και ας πάψουν να πουλούν ψεύτικες ελπίδες. Γιατί ναι μεν τα συνθήματα άλλων εποχών μπορούν να επαναλαμβάνονται με ευκολία, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι διαχρονικά. Ναι μεν οι λέξεις μπορούν να προφέρονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η δυναμική τους όμως δεν είναι η ίδια σε εποχές που τα μηνύματα της ιλιγγιώδους οικονομικής ανατροπής είναι κατακλυσμιαία. Ας αλλάξουν ρότα λοιπόν τα κόμματα και ας αφήσουν τις ηρωικές εξόδους αν θέλουν να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ας βρουν νέους τρόπους πειθούς και ανάκτησης των παλαιών συνθημάτων. Και αν αυτό δεν το πετυχαίνουν, τουλάχιστον ας σιωπήσουν. Γιατί καλές οι παρελθοντικές αναμοχλεύσεις, καλή όμως και η τωρινή αφύπνιση για τα προληπτικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν προκειμένου να αποτραπεί ένα ακόμη πιο ζοφερό μέλλον. Ένα μέλλον που διαγράφεται σε πείσμα κάθε είδους εθνικών, συντηρητικών, κοινωνικών ή σοσιαλιστικών διακηρύξεων. Οι πολίτες είναι απλά οι αποδέκτες των όποιων  υποσχέσεων για μια Ελλάδα που ολοένα και αναπνέει μετά τις σκληρές συνομιλίες με την τρόικα. Ένα παιχνίδι ντροπής που εκτυλίσσεται κάθε λίγο όταν ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει πως υπάρχει εμπλοκή στις συνομιλίες και λίγες ώρες μετά ως εκ θαύματος βρίσκεται η λύση, που συνήθως ακολουθείται από νέα μέτρα, που αν τους ρωτήσεις, τα αμφισβητούν. Ένα σκληρό και αδίστακτο παιχνίδι σε βάρος των πολιτών, που βυθίζονται στην ανασφάλεια όταν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα στο Υπουργείο Οικονομικών επαναλαμβάνονται και τα πορίσματά τους είναι τα ίδια κάθε φορά μετά τις όποιες πανηγυρικές εξόδους των αρμόδιων υπουργών.