Διανύουμε τις τελευταίες στιγμές του 2013, ένα ακόμη έτος που χαρακτήρισε και σημάδεψε την Ελλάδα αναφορικά με την οικονομική κρίση και τις περικοπές που την συνόδεψαν. Ήταν ένα έτος με πολλές και οριακές στιγμές αφού για μια ακόμη φορά μεταπολεμικά ο λαός κλήθηκε να υποστεί τεράστιες θυσίες στο όνομα μιας απροσδιόριστης ουσιαστικά ανάπτυξης. Το 2013 δεν ήταν το έτος της σταθερότητας ούτε της επενδυτικής ανάπτυξης, παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις που μετατίθενται στο 2014 και βάλε, με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και μείωση της ανεργίας μέσω διαφόρων μορφών απασχόλησης. Τουναντίον, ήταν ένα έτος όπου η υποαπασχόληση και η ανεργία έφτασαν σε πολύ μεγάλα ποσοστά, που πλέον δεν μπορούν να μειωθούν. Ειδικά η ανεργία, με το να ξεπεράσει το 30% δημιούργησε ένα εφιαλτικό σκηνικό, με τους νέους (όπου εκεί τα ποσοστά είναι πολύ μεγαλύτερα) να ψάχνουν απεγνωσμένα για μια δουλειά ανεξαρτήτου απολαβών, και τους μεγαλύτερους να απολύονται σωρηδόν ή να σύρονται σε «ευέλικτες» μορφές εργασίας. Το 2013 ήταν για τα media ένα ακόμη οδυνηρό έτος, αφού σχεδόν καμία επιχείρηση του τύπου δεν κατέγραψε κέρδη, με αμέτρητες απολύσεις και μειώσεις μισθών, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ποσότητα αλλά και την ποιότητα της ενημέρωσης. Έτσι, πολλοί συνάδελφοι βρέθηκαν κυριολεκτικά στον δρόμο, και το μέλλον έγινε ακόμη πιο σκοτεινό και άδηλο για αυτούς και τις οικογένειές τους. Στην Ελλάδα του 2013, η επίκληση της οικονομικής κρίσης έγινε από πολλούς εργοδότες η «καραμέλα» για τις περικοπές και τις μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές, αφού ήταν και το βασικό επιχείρημα για την τροποποίηση των όποιων εναπομεινάντων όρων εργασίας. Οι απολύσεις, μάλιστα, δεν συνοδεύονται πλέον από αποζημιώσεις – μαμούθ που απέτρεπαν ως τώρα την εργοδοσία στο να προβεί με ευκολία σε αυτές. Έτσι, ο κάθε εργαζόμενος, ανεξαρτήτου χρόνου απασχόλησής του σε μια επιχείρηση, βρίσκεται αντιμέτωπος με την νέα νομοθεσία που του στερεί εκείνα το ποσά που ελάμβανε πριν από την κρίση. Εν ολίγοις, ότι προλάβει ο καθένας, παίρνει. Ο κυκεώνας λοιπόν συνεχίζεται και όλοι μιλούν για ένα 2014 ακόμη πιο δύσκολο, με μεγαλύτερες θυσίες και μειώσεις στα λαϊκά εισοδήματα. Η Ελλάδα του 2014 θα είναι η χώρα της ανεπαρκούς δημιουργίας επενδυτικών ευκαιριών, παρά τα χρήματα που εισέπραξε από τους εταίρους η κυβέρνηση. Χρήματα μάλιστα που κανείς δεν ξέρει πως θα διανεμηθούν και με ποιους αποδέκτες. Υπάρχουν όμως και τα καλά για το 2013. Κατά πρώτον, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σταμάτησε αυτή η ασύδοτη κερδοφορία και ο τζόγος με τα χρηματιστήρια, τα ομόλογα και τις μετοχές, που είχαν γίνει η επίσημη «ατάκα» στα στόματα μεγάλης μερίδας των πολιτών. Επίσης, παρά το γεγονός ότι οι τιμές δεν έπεσαν θεαματικά, εντούτοις πολλοί εξαναγκάστηκαν λόγω των συνθηκών να χαμηλώσουν τις απαιτήσεις και να συντονιστούν στον ρυθμό της εποχής. Οι συνέργειες επίσης για ανταλλαγές χωρίς μεσάζοντες και τα κοινωνικά παντοπωλεία ήταν ανάμεσα στα θετικά. Το «πέσιμο των φτερών», παράλληλα, σε πολλούς νεόπλουτους της μικρομεσαίας τάξης, συν το φόβο των μεγαλοαστών για περισσότερο ή και πιο επισταμένο έλεγχο στα περιουσιακά τους στοιχεία ήταν στα συν του 2013 - εν ολίγοις ο φόβος φυλάει τα έρμα. Το πιο τραγικό όμως στοιχείο της κρίσης, κατά την γνώμη μου, ήταν ότι οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, με λίγα λόγια όλοι αυτοί που δεν είδαν ποτέ στον ήλιο μοίρα ακόμη και σε εποχές ασύδοτης κερδοφορίας, κλήθηκαν εκ νέου να πληρώσουν από το ανύπαρκτο εισόδημά τους. Και εδώ είναι το μεγάλο αγκάθι της πολιτικής του μνημονίου. Σαφώς και θα έπρεπε με κάθε τρόπο να σταματήσει το «φαγοπότι» και να εξαφανιστούν λογικές της αρπαχτής με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο. Ασφαλώς και ήταν επιβεβλημένο να τιθασευτούν και να «μαζευτούν» όλοι αυτοί που διαλαλούσαν πως όποιος δεν βγάζει εύκολο χρήμα είναι ο απόκληρος αυτής της κοινωνίας. Η νεοπλουτίστικη αντίληψη, ούτως ειπείν, μια μεγάλης μερίδας Ελλήνων έπρεπε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να πάει περίπατο λόγω της κρίσης και αυτό ήταν καλό. Όμως – θα το ξαναπώ – μαζί με αυτούς επλήγησαναπό τα μέτρα και οι χαμηλές εισοδηματικά τάξεις. Το 2013, με την παρατεταμένη κρίση, θα μείνει στην ιστορία ως ένα ακόμη έτος όπου οι κοινωνικοί αποκλεισμοί συνεχίστηκαν, το ίδιο όπως και οι ρατσισμοί κάθε είδους. Τα κλισέ και οι χαρακτηρισμοί κάθε είδους απέναντι στις κοινωνικές μειοψηφίες αλλά και η τεχνητή τόνωση του «πατριωτικού» αισθήματος αποτέλεσαν μια ακόμη γνωστή συνταγή για την αντοχή απέναντι στην κρίση και την επίσπευση της πολυπόθητης εγχώριας ανάπτυξης. Το κόλπο πάντως φαίνεται να έχει πρόσκαιρη επιτυχία καθώς οι πολίτες έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και δεν καταπίνουν πλέον αμάσητη την τροφή. Το 2014, όπως προανέφερα – αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μπορεί κάποια στοιχεία να δείξουν τουλάχιστον σταθερότητα, μπορεί να ξεπροβάλλει κάποια ακτίνα φωτός, δεν αντιλέγω. Το βασικό όμως είναι ότι «τα φτερά έπεσαν» και οι κομπορρημοσύνες έπαψαν οριστικά. Αν κάτι διαφοροποιήθηκε ήταν μονάχα αυτό. Κατά τα άλλα, θα δείξει η συνέχεια. Και για να μην γινόμαστε κουραστικοί, ας ευχηθούμε ταχεία ανάρρωση του ασθενούς. Αλλιώς η γκρίνια δεν θα σταματήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου