Πέφτουν όλοι πάνω στην Ουκρανία μετά την φυγή Γιανουκόβιτς και όλα δείχνουν πως οι διεθνείς τοποτηρητές αλλά και οι άσπονδοι φίλοι – γείτονες Ρώσοι θα χύσουν για καιρό πολύ μελάνι για την τύχη ενός λαού, που αν μη τι άλλο έδειξε πανέτοιμος να αντισταθεί σε κάθε είδους αυταρχισμό. Βέβαια, ΕΕ και ΗΠΑ, έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν αφού η κυριαρχία της κάθε μίας ξεχωριστά επεκτείνεται δραστικά σε μια χώρα - μήλον της έριδος εις ότι αφορά την μελλοντική δημιουργία τεχνητής ομπρέλας προστασίας. Ο ουκρανικός λαός, πάντως, είναι αυτός που θα καθορίσει σε κάθε περίπτωση την τύχη του. Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η χώρα που βρίσκεται σε μόνιμη ένταση με την Ρωσία θα βαδίσει σε τεντωμένο σχοινί, μιας και η ρώσικη ηγεσία δεν θα αφήσει να της ξεφύγει εύκολα μέσα από τα χέρια της η όποια ως τώρα ασκούμενη επιρροή. Μιλάμε για χώρες που ακόμη δεν έχουν αποβάλλει τις σταλινικές πρακτικές του παρελθόντος, ξεκινώντας από την Ρωσία του Πούτιν που ακολουθεί τα χνάρια παλαιότερων πολιτικών, γέρνοντας πότε προς την Δύση αναφορικά με την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και πότε προς την πάλαι ποτέ «ένδοξη» και φημισμένη για την στυγνή δικτατορία του υποτιθέμενου προλεταριάτου «Ανατολή», με τις αναρίθμητες παρακολουθήσεις πολιτών, τις «εξαφανίσεις», τα Γκούλαγκ, αλλά και τις μυστικές εξοπλιστικές δαπάνες στο όνομα της ανασύστασης της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Σοβιετικής Ένωσης. Η παραμονή Πούτιν στην προεδρία της Ρωσίας δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση απαγκίστρωση από το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα. Η δε Ουκρανία είναι μία από τις χώρες που ο Ρώσος πρόεδρος δεν θα ήθελε με τίποτε να χάσει εις ότι αφορά την διαιώνιση των σφαιρών επιρροής. Η όρεξη όμως ανοίγει τώρα και στους ευρωπαίους εταίρους, που βλέπουν την χώρα να θέλει καταρχάς τον πλήρη εξευρωπαϊσμό της. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Αμερικανοί, που και τι δεν θα έδιναν να κατακτήσουν αφενός τις αγορές της, και αφετέρου να διεισδύσουν με κάθε τρόπο στα εσωτερικά της. Μια διχοτόμηση της Ουκρανίας προβάλλεται ως ένα ακόμη σενάριο, που καλλιεργείται βασικά από τις ρώσικες μυστικές υπηρεσίες οι οποίες δρουν ανεξέλεγκτα εδώ και πολύ καιρό εντός της. Βέβαια οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της αλλά και η σημαντική τοποθεσία – κλειδί στρατηγικού χαρακτήρα δεν αφήνουν περιθώρια για τον πόλεμο παζαριών που πρόκειται να διεξαχθεί στις πλάτες του μόλις πριν λίγο εξεγερμένου ουκρανικού λαού. Κανείς δεν πρέπει να λησμονεί πως η Ουκρανία θα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού για πολύ καιρό ακόμη, ανεξαρτήτου κυβέρνησης και όποιας «δυτικής επέμβασης» στα εσωτερικά της. Είναι θέμα λοιπόν πως βλέπει κανείς αυτή την εξέγερση, σε μια εποχή που η ΕΕ πνέει τα λοίσθια, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε παρατεταμένη οικονομική κρίση, η αυταρχική Κίνα προσπαθεί να συγκρατήσει τα εκατομμύρια των πολιτών της με φυλακίσεις και στέρηση βασικών ατομικών ελευθεριών στο όνομα της οικονομικής της παγκόσμιας επέλασης με φτηνά προϊόντα, και καθεστώτα τύπου Βορείου Κορέας συνεχίζουν να εφαρμόζουν στην πράξη την κατακρεούργηση των λαών τους. Όλα αυτά σε μία εποχή όπου οι ιδεολογία του κρατικού και ιδιωτικού καπιταλισμού έχει χρεοκοπήσει, σε μια εποχή όπου οι επαναστάσεις φαντάζουν με μια πρώτη ματιά ως η μόνη λύση, αλλά που δεν συνοδεύονται από τις κατάλληλες κινήσεις των πολιτών προς την αυτοοργάνωση και την αυτοκυβέρνηση. Θα έλεγε κανείς πως το παράδειγμα της Ουκρανίας, που τείνει μάλλον να περιοριστεί τεχνηέντως σε απλή διαμαρτυρία υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, ναι μεν διδάσκει πως ένας λαός μπορεί να διαλύσει μέσα σε λίγες ημέρες ένα ακόμη αυταρχικό καθεστώς, από την άλλη όμως θέτει τους επαναστατημένους ενώπιον των ευθυνών τους για το τι θα επακολουθήσει επακριβώς της εκάστοτε εξέγερσης. Τα συμφέροντα επάνω από την χώρα απλώνονται με γοργούς ρυθμούς και οι πολίτες χρησιμοποιούνται καταλλήλως στο όνομα της πανηγυρικής απελευθέρωσης της κάθε Τιμοσένκο, που σε καμία περίπτωση δεν αναμένεται να δώσει την λύση στα προβλήματα των πολιτών. Με λίγα λόγια, για να μην σας κουράζω: Μια ακόμη λαϊκή εξέγερση καταγράφεται στην ιστορία, ακολουθώντας όλες εκείνες που συνέβησαν επί εποχής του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ένας ακόμη ξεσηκωμός, που ναι μεν απέδειξε πως οι πολίτες είναι αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες τους, αλλά που κάθε φορά τον εκμεταλλεύονται οι κάθε είδους «διαμεσολαβητές» για να εγκαθιδρύσουν μια ακόμη εξουσία στο όνομα της διαφύλαξης των εκάστοτε οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων. Η Ουκρανία και το Κίεβο δείχνουν αφενός πως η δύναμη των πολιτών είναι τεράστια, αφετέρου όμως πως παρά την παγκόσμια χρεοκοπία των εξουσιαστικών συστημάτων, η ικανότητά τους για αυτοκυβέρνηση μετά την σύγκρουση στους δρόμους είναι αρκούντως ελλειμματική. Κοινώς, ο δρόμος προς την κοινωνική απελευθέρωση είναι στρωμένος και πάλι με τα συνήθη εμπόδια, με δεδομένο ότι οι πλανητάρχες έχουν ακόμη το κλειδί στο χέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου