«Οι τιμές δεν πέφτουν με τάματα στην Παναγία» δηλώνει απρόσκοπτα σε συνέντευξή του ο υπουργός Ανάπτυξης, Κωστής Χατζηδάκης, αλλά τα τάματα για την ανάπτυξη μάλλον θα πρέπει να τα σταματήσει πρώτα απ΄όλα η κυβέρνηση και ειδικά ο πρωθυπουργός, που με όλη του την δύναμη μιλά ασταμάτητα για ανάκαμψη, εβρισκόμενος εν μέσω απατηλού ονείρου σε σχέση με την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, κάνοντας παράλληλα μια απέλπιδα ύστατη έκκληση στους ουρανούς να σταματήσει η παρατεταμένη καταιγίδα. Γιατί πράγματι δεν σταματούν οι εκκλήσεις αλλά και οι δηλώσεις που αποβλέπουν απλά στο καταλάγιασμα της οργής, ένας θυμός που βγαίνει αυθόρμητα από τους πολίτες καθ΄ όλη την διάρκεια της κρίσης. Μπορεί άραγε να μας πει ο κος Χατζηδάκης αλλά και ο κος Στουρνάρας γιατί δεν πέφτει η τιμή στο πετρέλαιο και την βενζίνη που έχουν καθηλώσει τα νοικοκυριά; Μπορούν άραγε να μας απαντήσουν για ποιο λόγο αναφέρονται στις προηγούμενες κυβερνήσεις και την «κακοδιαχείριση» την στιγμή που πολλοί από αυτούς ήταν υπουργοί και άλλαζαν τα αξιώματα σαν τα πουκάμισα; Όχι, ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο υπουργός εμπορίου δεν έλειπαν από τις κυβερνήσεις εκείνες, που τώρα ειρωνεύονται μεγαλοπρεπώς. Οι πολιτικές μάλιστα δεν ήταν διαφορετικές ούτε τα μέτρα τότε στόχευαν στην ανακούφιση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Ήταν πολιτικές πριμοδότησης του πλουτισμού στα υψηλότερα στρώματα, πολιτικές που ευνοούσαν την κερδοσκοπία και την κομπιναδόρικη λογική, νοοτροπία που ενστερνιζόταν και αναπαρήγαγε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Έρχονται λοιπόν τώρα ως ιεροκήρυκες να εξιλεωθούν με δηλώσεις περί «πολιτικής αναβάθμισης» και μέσω θλιβερών οικονομικών μέτρων που ουσιαστικά άλλοι τους επέβαλλαν για να τους αλλάξουν την εικόνα στα μάτια του μέσου Έλληνα πολίτη, που κλήθηκε για μια ακόμη φορά να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Τα «τάματα στην Παναγία» μάλλον θα πρέπει να τα κάνει η τωρινή κυβέρνηση που βρίσκεται ακόμη στην εξουσία μετά από τα τόσα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Τάμα όμως πρέπει να κάνουν και όλοι αυτοί οι επώνυμοι πολιτικοί που συνεχίζουν ανέγνοιαστα την σταδιοδρομία τους, επειδή ένα κομμάτι του πληθυσμού θέλει να αναπροσδιορίζεται από κομματικής απόψεως και να αλλάζει τα κόμματα λόγω των εκάστοτε προσωπικών συμφερόντων. Θα πρέπει να προσεύχονται νυχθημερόν στα Θεία που έχουν ακόμη πολιτικό μέλλον. Βέβαια, δεν το κάνουν τυχαία αυτό, αφού επαναλαμβάνω, στηρίζονται σε κάποια μερίδα του κόσμου που «παίζει» στις εκλογές, κοροϊδεύοντας ουσιαστικά τον εαυτό του. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το εικαζόμενο 10% στις δημοσκοπήσεις προσηλωμένο σε νεοναζιστικές ονειρώξεις; Πως μπορεί κανείς να αποδεχθεί πολίτες που ασπάζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης και αμφισβητούν τα πάντα στο όνομα της «κάθαρσης εκ ακρο-δεξιών» με όποιο κόστος και τίμημα; Βέβαια στην κατάσταση αυτή έχουν συμβάλλει τα μάλα και λαλίστατοι «συνάδελφοι» δημοσιογράφοι, καλυπτόμενοι από το σκοτεινό πέπλο της νέο-δεξιάς που υπηρετεί άγνωστους σκοπούς και στόχους, προπαγανδίζοντας ευθέως τα συσσίτια για Έλληνες από τις οθόνες. Ο ρατσισμός, λέω, δεν είναι προς επίδειξη – έστω και αρνητική - παρά προς εξαφάνιση με κάθε τρόπο και ειδικά όταν ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να στιγματίζει τον φασισμό κάθε μορφής και όχι να τον διαφημίζει με δήθεν «αποκαλυπτικές» εικόνες και ρεπορτάζ. Αυτά όμως ακούγονται διαφορετικά από τις όποιες κιτρινοφυλλάδες που κοιτούν να αυξήσουν την κυκλοφορία με το αισθηματικό - και όχι μόνο παρελθόν - του κάθε νεοναζιστή. Αυτά είναι ψιλά γράμματα, όταν η έλλειψη εκπαίδευσης και κουλτούρας γίνεται ορατή σε όλα τα επαγγέλματα στην Ελλάδα. «Τάματα στην Παναγία», λοιπόν, δεν βοηθούν για την πτώση των τιμών, ευαγγελίζεται ο Κωστής Χατζηδάκης. Ιδού ένα δείγμα άσκησης πολιτικής από κάποιον υπουργό που δεν έλειπε από τις παλαιότερες κυβερνήσεις, που τώρα κατακρίνει ευθέως. Και το παιχνίδια αυτό έχει ακόμη δρόμο. Και οι πολίτες – τουλάχιστον αυτοί που μπορούν να δουν πως στήνονται τα πολιτικά παρασκήνια – καλούνται να μαρτυρήσουν για μια ακόμη φορά στο όνομα της υποτιθέμενης κάθαρσης και οικονομικής ανάταξης. Όμως όχι. Αυτοί που πρέπει να προσεύχονται μέρα – νύχτα είναι οι «γνωστοί – άγνωστοι» του ελληνικού κοινοβουλίου, που διατηρούν τις θέσεις τους παρά τα όσα δεινά. Τα δε «τάματα» χρειάζονται και ειδικά αυτή την εποχή όπου σιγοψιθυρίζουν νέα μέτρα στο όνομα νέου δανεισμού, που τον αρνούνται χαμηλόφωνα, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν που θα τους βγάλει ο δρόμος της λιτότητας. Τους χρειάζονται γιατί η φτώχεια που προέρχεται από αυτήν ακριβώς την λιτότητα πέραν του ότι σπάει όλα τα ρεκόρ, τείνει να ερημώσει τα πάντα σε αυτή την χώρα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την αυτοσυγκράτηση των πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου