Για να τελειώνουμε με την διαμάχη γύρω από το Μακεδονικό ζήτημα, επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία και που μάλλον αφορά τις επερχόμενες εκλογές. Εθνικισμοί, πατριωτισμοί και ακραίες συμπεριφορές αφορούν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και την κυβέρνηση, που δήθεν αντιμάχεται τον εθνικισμό.
Σύσσωμοι όλοι τους, από την Χρυσή Αυγή μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, και από τους κάθε είδους «πατριώτες» μέχρι τους υποτιθέμενους κομμουνιστές, αναφέρονται για μια περιοχή που πέραν της ονομαστικής της ιστορίας, αφορά και την συμβίωση μεταξύ δύο λαών, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας και σαφώς της μη επιθετικότητας.
Ο εθνικισμός καλλιεργείται με πολλούς τρόπους είτε στην Ελλάδα είτε στα Σκόπια, με τα αντίστοιχα μεγαλοιδεατικά προγράμματα στα κιτάπια των κομμάτων, που άλλα ενδύονται την στολή του «γνήσιου Έλληνα» υιοθετώντας προδήλως τα πάλαι ποτέ επιχειρήματα περί Άριας Φυλής, και άλλα επικαλούνται τις αποφάσεις των εταίρων που από καιρό αποκαλούν το διπλανό κράτος ως Μακεδονία αλλά που όλως περιέργως δεν απασχολούσε ως τώρα τα ελληνικά κόμματα.
Δεν υπάρχει το παραμικρό δίλλημα στην στάση ενός πραγματικά δημοκρατικού πολίτη, ο οποίος οφείλει να καταδικάζει απερίφραστα τον κάθε είδους εθνικισμό απ΄ όπου και αν προέρχεται. Οι φαντασιώσεις των όψιμων πατριωτών και από τις δύο πλευρές - της Αθήνας και των Σκοπίων - οι μεν που ισχυρίζονται ότι «θα μας πάρουν την Θεσσαλονίκη οι Σκοπιανοί», και οι δε που αγωνιούν και καταγγέλλουν πως θα συνθλιβούν από την ασφυκτική πίεση της Ελλάδας και τον μεγαλοιδεατισμό της, θα πρέπει στο τέλος να έχουν την ίδια τύχη, να εξαφανιστούν εν τη γενέσει τους.
Όμως για να γίνει αυτό, δεν χρειάζονται ούτε συμφωνίες σαν αυτή των Πρεσπών, ούτε το ζήτημα είναι πως θα αποκαλείται ένα κράτος, αφού οι πολίτες είναι αυτοί που θα πρέπει να καθορίζουν την ιστορία και την τύχη τους.
Όλα τα προβλήματα ξεκινούν από τον χωρισμό των λαών με τα εθνικά σύνορα και την απουσία διεθνιστικής λογικής, όταν η ιστορία σταμάτησε κάπου λίγο πριν τους δύο παγκοσμίους πολέμους με την εξαφάνιση των επαναστατικών διακηρύξεων για μια ζωή απαλλαγμένη από τον κάθε είδους ολοκληρωτισμό και δεσποτισμό.
Όταν υπήρχαν πραγματικά αξίες και οράματα, αυτά δεν σχετίζονταν στο παραμικρό με τα σύνορα των κρατών, ούτε με τους στρατούς και τους πολέμους. Όταν οι μάζες κατέβαιναν στους δρόμους αμφισβητώντας τις κατά τόπους εξουσίες, δεν το έκαναν από «μόδα» παρά από ανάγκη για μια καλύτερη ζωή. Τα επιτεύγματα και αποτελέσματα αυτών των επαναστάσεων, τα βιώνουμε σήμερα, όπου παρά την όποια ανελευθερία, υπάρχουν ακόμη νόμοι που απαγορεύουν την κρατική αυθαιρεσία.
Δεν υπάρχει λοιπόν θέμα εθνότητας ούτε τίθεται ζήτημα επιθετικότητας του ενός λαού κατά του άλλου. Αυτό που αφορά τον αυτοπροσδιορισμό και μόνο, έχει να κάνει με την αναγνώριση των γλωσσικών ιδιομορφιών, των πολιτιστικών διαφοροποιήσεων στα πλαίσια πάντα του αποδεκτού «Άλλου» και της πολιτισμικής πολυμορφίας. Όλα τα υπόλοιπα περί εθνικών συμβόλων, Μεγάλου Αλεξάνδρου και επεκτατικών πολέμων που παραπέμπουν σε συνθήματα για «χαμένες πατρίδες» θα πρέπει να εξαλειφθούν χάριν της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους – οι πολίτες – και όχι οι Έλληνες με τους Σκοπιανούς.
Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική δημοκρατία, αν επιθυμούμε να αναπνεύσουμε μετά από τόσα πολλά χρόνια ιδεολογικής ερημιάς, θα πρέπει να ξαναβρούμε και να ξεθάψουμε την αγωνιστικότητά μας αλλά πάνω απ΄ όλα την ευαισθησία για τον συνάνθρωπο, χωρίς την παραμικρή διάθεση στημένου «ανθρωπισμού».
Αν πραγματικά θέλουνε να μην ξαναδούμε εικόνες σαν και αυτές που αυτόχθονα ινδιάνου που γίνεται αντικείμενο χλευασμού από πιτσιρικάδες - θαυμαστές του Τράμπ, αν οι εικόνες με το αμερικανικό τοίχος προς το Μεξικό ή τα ισραηλινά τείχη προς τους Παλαιστινίους θέλουμε να μην μονοπωλήσουν και πάλι στην επικαιρότητα, θα πρέπει πρώτα εμείς να μην επιτρέψουμε την γιγάντωση του εθνικισμού.
Αριστερός, δεξιός, κεντρώος, ακροδεξιός ή άλλου είδους εθνικισμός παραπέμπουν μονάχα στην εξάλειψη των ελάχιστων δημοκρατικών κατακτήσεων που υπάρχουν ακόμη. Για τον λόγο αυτό και μόνο, οι συμφωνίες σαν αυτή των Πρεσπών είναι καταδικασμένες στην συνείδηση όλων αυτών που μιλούν για άμεση δημοκρατία. Για τον λόγο του ότι οι συμφωνίες αυτές κατουσίαν δεν στοχεύουν στην απελευθέρωση από τα δεσμά του εθνικισμού. Είναι στημένες και αντιδημοκρατικές συμφωνίες που προσπαθούν να επιλύσουν κάτι που δεν έπρεπε να υπάρχει.
Σύσσωμοι όλοι τους, από την Χρυσή Αυγή μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, και από τους κάθε είδους «πατριώτες» μέχρι τους υποτιθέμενους κομμουνιστές, αναφέρονται για μια περιοχή που πέραν της ονομαστικής της ιστορίας, αφορά και την συμβίωση μεταξύ δύο λαών, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας και σαφώς της μη επιθετικότητας.
Ο εθνικισμός καλλιεργείται με πολλούς τρόπους είτε στην Ελλάδα είτε στα Σκόπια, με τα αντίστοιχα μεγαλοιδεατικά προγράμματα στα κιτάπια των κομμάτων, που άλλα ενδύονται την στολή του «γνήσιου Έλληνα» υιοθετώντας προδήλως τα πάλαι ποτέ επιχειρήματα περί Άριας Φυλής, και άλλα επικαλούνται τις αποφάσεις των εταίρων που από καιρό αποκαλούν το διπλανό κράτος ως Μακεδονία αλλά που όλως περιέργως δεν απασχολούσε ως τώρα τα ελληνικά κόμματα.
Δεν υπάρχει το παραμικρό δίλλημα στην στάση ενός πραγματικά δημοκρατικού πολίτη, ο οποίος οφείλει να καταδικάζει απερίφραστα τον κάθε είδους εθνικισμό απ΄ όπου και αν προέρχεται. Οι φαντασιώσεις των όψιμων πατριωτών και από τις δύο πλευρές - της Αθήνας και των Σκοπίων - οι μεν που ισχυρίζονται ότι «θα μας πάρουν την Θεσσαλονίκη οι Σκοπιανοί», και οι δε που αγωνιούν και καταγγέλλουν πως θα συνθλιβούν από την ασφυκτική πίεση της Ελλάδας και τον μεγαλοιδεατισμό της, θα πρέπει στο τέλος να έχουν την ίδια τύχη, να εξαφανιστούν εν τη γενέσει τους.
Όμως για να γίνει αυτό, δεν χρειάζονται ούτε συμφωνίες σαν αυτή των Πρεσπών, ούτε το ζήτημα είναι πως θα αποκαλείται ένα κράτος, αφού οι πολίτες είναι αυτοί που θα πρέπει να καθορίζουν την ιστορία και την τύχη τους.
Όλα τα προβλήματα ξεκινούν από τον χωρισμό των λαών με τα εθνικά σύνορα και την απουσία διεθνιστικής λογικής, όταν η ιστορία σταμάτησε κάπου λίγο πριν τους δύο παγκοσμίους πολέμους με την εξαφάνιση των επαναστατικών διακηρύξεων για μια ζωή απαλλαγμένη από τον κάθε είδους ολοκληρωτισμό και δεσποτισμό.
Όταν υπήρχαν πραγματικά αξίες και οράματα, αυτά δεν σχετίζονταν στο παραμικρό με τα σύνορα των κρατών, ούτε με τους στρατούς και τους πολέμους. Όταν οι μάζες κατέβαιναν στους δρόμους αμφισβητώντας τις κατά τόπους εξουσίες, δεν το έκαναν από «μόδα» παρά από ανάγκη για μια καλύτερη ζωή. Τα επιτεύγματα και αποτελέσματα αυτών των επαναστάσεων, τα βιώνουμε σήμερα, όπου παρά την όποια ανελευθερία, υπάρχουν ακόμη νόμοι που απαγορεύουν την κρατική αυθαιρεσία.
Δεν υπάρχει λοιπόν θέμα εθνότητας ούτε τίθεται ζήτημα επιθετικότητας του ενός λαού κατά του άλλου. Αυτό που αφορά τον αυτοπροσδιορισμό και μόνο, έχει να κάνει με την αναγνώριση των γλωσσικών ιδιομορφιών, των πολιτιστικών διαφοροποιήσεων στα πλαίσια πάντα του αποδεκτού «Άλλου» και της πολιτισμικής πολυμορφίας. Όλα τα υπόλοιπα περί εθνικών συμβόλων, Μεγάλου Αλεξάνδρου και επεκτατικών πολέμων που παραπέμπουν σε συνθήματα για «χαμένες πατρίδες» θα πρέπει να εξαλειφθούν χάριν της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους – οι πολίτες – και όχι οι Έλληνες με τους Σκοπιανούς.
Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική δημοκρατία, αν επιθυμούμε να αναπνεύσουμε μετά από τόσα πολλά χρόνια ιδεολογικής ερημιάς, θα πρέπει να ξαναβρούμε και να ξεθάψουμε την αγωνιστικότητά μας αλλά πάνω απ΄ όλα την ευαισθησία για τον συνάνθρωπο, χωρίς την παραμικρή διάθεση στημένου «ανθρωπισμού».
Αν πραγματικά θέλουνε να μην ξαναδούμε εικόνες σαν και αυτές που αυτόχθονα ινδιάνου που γίνεται αντικείμενο χλευασμού από πιτσιρικάδες - θαυμαστές του Τράμπ, αν οι εικόνες με το αμερικανικό τοίχος προς το Μεξικό ή τα ισραηλινά τείχη προς τους Παλαιστινίους θέλουμε να μην μονοπωλήσουν και πάλι στην επικαιρότητα, θα πρέπει πρώτα εμείς να μην επιτρέψουμε την γιγάντωση του εθνικισμού.
Αριστερός, δεξιός, κεντρώος, ακροδεξιός ή άλλου είδους εθνικισμός παραπέμπουν μονάχα στην εξάλειψη των ελάχιστων δημοκρατικών κατακτήσεων που υπάρχουν ακόμη. Για τον λόγο αυτό και μόνο, οι συμφωνίες σαν αυτή των Πρεσπών είναι καταδικασμένες στην συνείδηση όλων αυτών που μιλούν για άμεση δημοκρατία. Για τον λόγο του ότι οι συμφωνίες αυτές κατουσίαν δεν στοχεύουν στην απελευθέρωση από τα δεσμά του εθνικισμού. Είναι στημένες και αντιδημοκρατικές συμφωνίες που προσπαθούν να επιλύσουν κάτι που δεν έπρεπε να υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου