Διαπληκτίζονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση για το ποιος έχει ασκήσει καλύτερη καταστολή αναφορικά με τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο και την «τρομοκρατία». Διασταυρώνουν τα ξίφη τους για την υποτιθέμενη «ανομία» που πλήττει, λέει, την πρωτεύουσα και την Ελλάδα ολόκληρη.
Αποκρύπτουν όμως την ίδια στιγμή την οργή που έχουν δημιουργήσει οι πολιτικές των κομμάτων και τον θυμό στον κόσμο, που υφίσταται καθημερινά όχι μόνο τις συνέπειες της μακράς λιτότητας αλλά και την καταπίεση από έναν σκληρό κρατικό μηχανισμό, που ασκεί εξουσία όπως και όποτε του αρέσει.
Κανείς δεν εξετάζει πλέον τις αιτίες που οπλίζουν τα χέρια νέων ανθρώπων, ουδείς από αυτούς δεν μπαίνει στον κόπο να διαπιστώσει τις αιτίες που κάποιοι απομονώνονται κοινωνικά και αντιμετωπίζονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Το μόνο που ξέρουν είναι να μιλούν γενικά και αόριστα για «τρομοκρατία» και «ανομία», λέξεις πομπώδεις που προκαλούν φαντασιακές εικόνες στο μυαλό του μέσου πολίτη.
Ποτέ το επίσημο κράτος δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει τις αιτίες που προκαλούνται κάθε τόσο κοινωνικές αναταραχές - έστω και από μια μικρή μειοψηφία του εξωκοινοβουλευτικού χώρου - ποτέ δεν προσέτρεξε στις αφορμές που ωθούν κάποιους επονομαζόμενους αυτόνομους πυρήνες να προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες κατά αστυνομικών τμημάτων και κρατικών κτηρίων.
Ε λοιπόν, ο λόγος είναι απλός: το ίδιο το κράτος ασκεί πρώτα τη βία για να εισπράξει βία και το παιχνίδι συνεχίζεται στο πέρασμα των χρόνων, ίδιο και απαράλλακτο. Οι νέοι δεν εξεγείρονται επειδή είναι γόνοι «πλούσιων οικογενειών» ούτε επειδή έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Κάποιος τους σπρώχνει στο τεχνητό περιθώριο, γιατί πάντα αυτός/ή που έχει αντίθετη άποψη πρέπει να απομονωθεί κοινωνικά.
Και ποιος είναι αυτός που καθορίζει ποιο είναι το «κοινωνικά σωστό»; Ποιος επικροτεί και διαιωνίζει την καθημερινή βία – λεκτική ή μη - των δρόμων, στην οποία εμπλέκεται το σύνολο των πολιτών; Ποιος επιβάλλει στους πολίτες τις άθλιες πολιτικές λιτότητας, βαφτίζοντας στο κατόπι τον καθένα τρομοκράτη κατά το δοκούν;
Ο πάλαι ποτέ «δραστήριος» Αμερικανός πρόεδρος Νίξον κατέστρεφε με ψεκασμούς τα κοινόβια των χίπις, την ίδια στιγμή που οι αντιφρονούντες σε Ρωσία και Κίνα φυλακίζονταν, εκτελούνταν ή «εξαφανίζονταν». Οι δε δημοσιογράφοι που ερευνούσαν και ερευνούν υποθέσεις κρατικής διαφθοράς δεν έχουν καλύτερη τύχη, και το τελευταίο περιστατικό στην Μάλτα με την δολοφονία της δημοσιογράφου, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Το κράτος λοιπόν κάνει πάντα την αρχή και επιθυμεί να βάζει στο τέλος την σφραγίδα του. Η ιστορία το διδάσκει. Πολιτισμός δεν είναι να φυλακίζεται ο καθένας λόγω κάποιας υποψίας ή κατασκευασμένων στοιχείων, την ίδια στιγμή που επιδεικνύεται προκλητική ανοχή στην βία της ακροδεξιάς. Και δεν μιλώ μόνο για την Ελλάδα αλλά όλη την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές αξίες είναι πάνω από εθνικά οράματα που γεννούν αυταρχικές πολιτικές.
Στην χώρα μας, το θέμα της βίας γίνεται μπαλάκι μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Στο μεταξύ, στις φυλακές εξακολουθούν να μπαίνουν με συνοπτικές διαδικασίες αμφίβολης ενοχής άτομα. Οι δίκες είναι μακράν της απονομής δικαιοσύνης και το δικαστικό σώμα αισθάνεται κανείς πως δεν γνωρίζει βασικά πράγματα.
Η βία σε μια κοινωνία και η ανομία προέρχονται από το ίδιο το κράτος που καθημερινά καταπατά στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτών που κατακτήθηκαν από χρόνια με αγώνες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να οπλίζεται το χέρι του καθένα, ούτε να προπαγανδίζονται μέθοδοι ατομικής άσκησης επαναστατικής βίας.
Οι πολίτες πρέπει να σκεφθούν και να αποφασίσουν. Το πως κατασκευάζεται η βία και το πως διεκδικείται η δημοκρατία και η ελευθερία είναι μια πολύπλοκη υπόθεση που χωρά πολύ συζήτηση. Δεν είναι σε καμία περίπτωση υπόθεση των κομμάτων της Βουλής, που και αναξιόπιστα είναι και προκλητικά.
Ας σκεφθεί ο καθένας με τον εαυτό του. Ας αναζητήσει τις αιτίες των όποιων βίαιων φαινομένων στα γήπεδα, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους ψυχαγωγίας. Ας το κάνει πραγματικά και έπειτα να βγάλει συμπεράσματα για τις ανόητες ρήσεις περί αντικοινωνικής συμπεριφοράς της νεολαίας ή στείρου ακτιβισμού.
Αποκρύπτουν όμως την ίδια στιγμή την οργή που έχουν δημιουργήσει οι πολιτικές των κομμάτων και τον θυμό στον κόσμο, που υφίσταται καθημερινά όχι μόνο τις συνέπειες της μακράς λιτότητας αλλά και την καταπίεση από έναν σκληρό κρατικό μηχανισμό, που ασκεί εξουσία όπως και όποτε του αρέσει.
Κανείς δεν εξετάζει πλέον τις αιτίες που οπλίζουν τα χέρια νέων ανθρώπων, ουδείς από αυτούς δεν μπαίνει στον κόπο να διαπιστώσει τις αιτίες που κάποιοι απομονώνονται κοινωνικά και αντιμετωπίζονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Το μόνο που ξέρουν είναι να μιλούν γενικά και αόριστα για «τρομοκρατία» και «ανομία», λέξεις πομπώδεις που προκαλούν φαντασιακές εικόνες στο μυαλό του μέσου πολίτη.
Ποτέ το επίσημο κράτος δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει τις αιτίες που προκαλούνται κάθε τόσο κοινωνικές αναταραχές - έστω και από μια μικρή μειοψηφία του εξωκοινοβουλευτικού χώρου - ποτέ δεν προσέτρεξε στις αφορμές που ωθούν κάποιους επονομαζόμενους αυτόνομους πυρήνες να προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες κατά αστυνομικών τμημάτων και κρατικών κτηρίων.
Ε λοιπόν, ο λόγος είναι απλός: το ίδιο το κράτος ασκεί πρώτα τη βία για να εισπράξει βία και το παιχνίδι συνεχίζεται στο πέρασμα των χρόνων, ίδιο και απαράλλακτο. Οι νέοι δεν εξεγείρονται επειδή είναι γόνοι «πλούσιων οικογενειών» ούτε επειδή έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Κάποιος τους σπρώχνει στο τεχνητό περιθώριο, γιατί πάντα αυτός/ή που έχει αντίθετη άποψη πρέπει να απομονωθεί κοινωνικά.
Και ποιος είναι αυτός που καθορίζει ποιο είναι το «κοινωνικά σωστό»; Ποιος επικροτεί και διαιωνίζει την καθημερινή βία – λεκτική ή μη - των δρόμων, στην οποία εμπλέκεται το σύνολο των πολιτών; Ποιος επιβάλλει στους πολίτες τις άθλιες πολιτικές λιτότητας, βαφτίζοντας στο κατόπι τον καθένα τρομοκράτη κατά το δοκούν;
Ο πάλαι ποτέ «δραστήριος» Αμερικανός πρόεδρος Νίξον κατέστρεφε με ψεκασμούς τα κοινόβια των χίπις, την ίδια στιγμή που οι αντιφρονούντες σε Ρωσία και Κίνα φυλακίζονταν, εκτελούνταν ή «εξαφανίζονταν». Οι δε δημοσιογράφοι που ερευνούσαν και ερευνούν υποθέσεις κρατικής διαφθοράς δεν έχουν καλύτερη τύχη, και το τελευταίο περιστατικό στην Μάλτα με την δολοφονία της δημοσιογράφου, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Το κράτος λοιπόν κάνει πάντα την αρχή και επιθυμεί να βάζει στο τέλος την σφραγίδα του. Η ιστορία το διδάσκει. Πολιτισμός δεν είναι να φυλακίζεται ο καθένας λόγω κάποιας υποψίας ή κατασκευασμένων στοιχείων, την ίδια στιγμή που επιδεικνύεται προκλητική ανοχή στην βία της ακροδεξιάς. Και δεν μιλώ μόνο για την Ελλάδα αλλά όλη την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές αξίες είναι πάνω από εθνικά οράματα που γεννούν αυταρχικές πολιτικές.
Στην χώρα μας, το θέμα της βίας γίνεται μπαλάκι μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Στο μεταξύ, στις φυλακές εξακολουθούν να μπαίνουν με συνοπτικές διαδικασίες αμφίβολης ενοχής άτομα. Οι δίκες είναι μακράν της απονομής δικαιοσύνης και το δικαστικό σώμα αισθάνεται κανείς πως δεν γνωρίζει βασικά πράγματα.
Η βία σε μια κοινωνία και η ανομία προέρχονται από το ίδιο το κράτος που καθημερινά καταπατά στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτών που κατακτήθηκαν από χρόνια με αγώνες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να οπλίζεται το χέρι του καθένα, ούτε να προπαγανδίζονται μέθοδοι ατομικής άσκησης επαναστατικής βίας.
Οι πολίτες πρέπει να σκεφθούν και να αποφασίσουν. Το πως κατασκευάζεται η βία και το πως διεκδικείται η δημοκρατία και η ελευθερία είναι μια πολύπλοκη υπόθεση που χωρά πολύ συζήτηση. Δεν είναι σε καμία περίπτωση υπόθεση των κομμάτων της Βουλής, που και αναξιόπιστα είναι και προκλητικά.
Ας σκεφθεί ο καθένας με τον εαυτό του. Ας αναζητήσει τις αιτίες των όποιων βίαιων φαινομένων στα γήπεδα, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους ψυχαγωγίας. Ας το κάνει πραγματικά και έπειτα να βγάλει συμπεράσματα για τις ανόητες ρήσεις περί αντικοινωνικής συμπεριφοράς της νεολαίας ή στείρου ακτιβισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου