Ζούμε κυριολεκτικά εποχές του ελέους, όπου ο καθένας μεταβάλλεται από στιγμή σε στιγμή σε στυγνό εκμεταλλευτή, όταν απλά και μόνο υιοθετεί τα μηνύματα της ερωτοτροπίας του φθηνού με το ασεβές, του τιποτένιου με το ευτελές, γιατί έτσι νομίζουν κάποιοι πως κατακτάται η παγκόσμια κοινότητα. Όλος αυτός ο συρφετός των ατόμων που καταβροχθίζονται από τα κάθε λογής διαφημιστικά τσιτάτα στο όνομα της μοδάτης ενημέρωσης με το εφιαλτικό προσωπείο, η μεγάλη μάζα των στρατευμένων τηλεθεατών που υποκλίνεται στην δύναμη της εικόνας και ας είναι πάνω από τα επιτρεπτά όρια, όλοι αυτοί είναι και οι τελικοί αποδέκτες της εκάστοτε σερβιρόμενης σαβούρας των κάθε λογής πρωινάδικων, που εκτελούν από κοντινή απόσταση το ανθρώπινο συναίσθημα. Μας λένε ότι παραλογιζόμαστε όταν κάνουμε τέτοιες σκέψεις, πως παρεκκλίνουμε από το δήθεν κοινά αποδεκτό «αξιοπρεπές», που τρέφεται αποκλειστικά και μόνο από το διαχρονικό ρεγουλάρισμα των εσωτερικών αντιδράσεων στο όνομα της ελευθερίας λόγου και πράξης. Και το ονομάζουν αυτό σοβαρή εξέλιξη και «πρόοδο», έναν στεγνό διακανονισμό μεταξύ του αυθόρμητου συναισθήματος και του παρωχημένου συντηρητισμού, μια «συμφωνία κυρίων» μεταξύ αυτών που έχουν να πουν πολλά αλλά τελικά δεν λένε τίποτα. Στο χέρι τους λοιπόν η δύναμη, στην κυριότητά τους ο γενικός προγραμματισμός μιας υπαγόμενης στην υποκρισία ανθρώπινης μάζας, στην αρμοδιότητά τους η παροχή των κατάλληλων προς αποπροσανατολισμό εντολών. Αυτή είναι η εικόνα του σήμερα, με τις κοινοβούλια, ελάχιστες ευκαιρίες και τις ελλιπείς δυνατότητες εξέλιξης και παγίωσης κάποιων άλλων μορφών κοινωνικών παρεμβάσεων. Μιλάμε πολύ απλά για μια εποχή όπου οι ευκαιρίες στην καριέρα συνάδουν με τον πειθαναγκασμό στις επιταγές των εταιρειών, που μιμούμενες τα lifestyle των πολυεθνικών, παρέχουν μισθούς πείνας με αντάλλαγμα την πλήρη υποταγή σε νόρμες και κανόνες. Ζούμε έναν νέο Μεσαίωνα απουσία ανατρεπτικών αντιλήψεων, που όποτε εμφανίζονται, χάνονται γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καμία βάση αυτονομίας και αυτοθέσμισης. Η νέα εποχή του γενικευμένου τσαρλατανισμού και δικτατορικού τύπου επιβολής απόψεων και οδηγιών από μια Ευρώπη σε παρατεταμένη κρίση αξιών και παρεμβάσεων, το φθηνό κουβεντολόι για τους θεσμούς και τα κοινοβούλια που βρίθουν από σκάνδαλα, ατασθαλίες και κάθε είδους παρατυπίες (εξού και οι συχνές συμπλοκές σε αυτά), δεν προσφέρουν παρά μια επαναλαμβανόμενη παρωδία που καλείς τους πολίτες να ενσκήψουν στα ελλειμματικά τους στάνταρ. Μπερδεμένος ο κόσμος, από την άλλη, υιοθετεί τα στάνταρ αυτά που πέρα από έλλειμμα προσδίδουν και ανασφάλεια. Η γοητευτική εποχή του γενικευμένου παραλογισμού οδηγεί λοιπόν κατευθείαν σε άγνωστους ατραπούς με απροσδιόριστες συνέπειες. Όλοι αυτοί που μετέτρεψαν τους πολίτες σε αδηφάγους καταναλωτές από την μια και σε ασύλληπτους ανταγωνιστές στο επαγγελματικό πεδίο από την άλλη, όλοι αυτοί αγαλλιάζουν με την προχειρότητα που νέμονται τα ελάχιστα δικαιώματά τους οι πολίτες, και ηδονίζονται στην θέα του τεχνητού αγνωστικισμού που εκτρέφει τις μάζες των παραπλανημένων. Θα έλεγε κανείς ότι πολύ απλά το σύστημα κυριαρχίας έχει πετύχει τους σκοπούς τους αφού αφενός στρώνει το χαλί της αυθαιρεσίας, και αφετέρου το τραβά για να τοποθετήσει πάνω του την εκάστοτε νεώτερη γενιά. Το κόλπο συνίσταται πολύ απλά σε μεθόδους αντιπαραβολής φτηνών επιχειρημάτων για την διαιώνιση της εν λόγω αρρωστημένης κατάστασης, που συντηρείται από αυτήν ακριβώς την φτήνια και ένδεια επιχειρημάτων, με στόχο μια κοινωνία εν υπνώσει. Την κοινωνία αυτή την συντηρούν πολλοί υποψήφιοι συνεχιστές του status, την προσωποποιούν εν ανάγκη για να προσδώσουν το απαραίτητο κύρος. Το αποτέλεσμα; Ένας συρφετός και ανεμοδούρα ποταπών αντιλήψεων για μια κοινωνία που από την μια στιγμή στην άλλη εκπαραθυρώνει την ποιότητα προς όφελος του γελοίου. Το βαφτίζουν αυτό εξέλιξη και δημιουργία, χωρίς να καταλαβαίνουν πως οι δημιουργοί απουσιάζουν πάντα τις στιγμές του καιροσκοπισμού και της ευκολίας. Μιλάμε λοιπόν πολύ απλά για την εποχή του ελέοπυς, όπου μόδα δεν είναι τίποτε άλλο από το να ελεεινολογούν στις στάχτες αλλοτινών επαναστάσεων. Μιλάμε για την εποχή όπου ο κομφορμισμός έχει προοπτική πέραν της απόλυτης κυριαρχίας του στον συστηματικό θώκο. Την εποχή όπου το κάθε τι θυσιάζεται χάριν του καινούργιου, που ενσκήπτει στο παλιό αλλά δεν το ακλουθεί. Τάχα πως κάθε καινούργια ιδέα είναι ασφαλής και πάνω απ΄όλα μη παρωχημένη. Δήθεν ότι και καλά όλα όσα σοφά μυαλά εποίησαν για το ανελεύθερο πολιτειακό μεταπολεμικό σύστημα δεν ήσαν παρά οι γραφικοί της εποχής και εκείνοι οι μεταμοντέρνοι θιασώτες του γεικευμένου καρναβαλισμού, με πληθώρα ομοιωμάτων και φιγούρων. Κέρινα ομοιώματα μιας απόκοσμης εποχής που αποθεώνει την καριέρα και δοξολογεί τον συντηρητισμό με άρωμα διαφημιστικής απάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου