Αλλού τα προβλήματα και ο πόνος

H χρεοκοπία των ιδεών σε μια χώρα που έχει παραχωρήσει προ πολλού γη και ύδωρ σε καιροσκόπους και αρπακτικά που συρρέουν στην χώρα για να επενδύσουν σε μια πεθαμένη αλλά πολύ φτηνή από πλευράς κόστους αγορά, το αναμάσημα παλαιών ξεπερασμένων συνθημάτων από πολίτες που έχουν σκουριάσει μαζί με τα κόμματά τους, δεν είναι παρά ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, την στιγμή μάλιστα που ο κουρνιαχτός για την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη δεν λέει να κοπάσει. Χρεοκοπία βέβαια όχι μόνο των ιδεών αλλά και των πράξεων που θα έπρεπε να τις συνοδεύουν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Οι ελπίδες για να καταλάβει ο λαός τι παίζεται σε βάρος του είναι λίγες, όπως πολλές δεν είναι και εκείνες που θα επέφεραν μια αιφνίδια ανατροπή στις ήδη δημιουργούμενες προβληματικές σχέσεις μεταξύ των πολιτών. Αν συνεννοούνταν οι πολίτες για μια κοινή πόρευση, αν είχαν από την αρχή θέσει την κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει άλλη λιτότητα, κανείς  από τους εντεταλμένους κομματικούς εντολοδόχους δεν θα είχε σπρώξει άφοβα την χώρα στον γκρεμό. Δεν θα υπήρχε μάλιστα ούτε καν περισσό θράσος όπως το σημερινό που βαφτίζει την φτώχεια – ανάπτυξη και την παρακμή – πρόοδο.

Η κόκκινη γραμμή των πολιτών δεν μοιάζει καθόλου με αυτή που υποτίθεται πως θέτουν οι εκάστοτε κυβερνώντες στην όποια τρόικα ή Θεσμούς. Δεν είναι ένα απλό ανάχωμα που ανά πάσα στιγμή υπερπηδάται με σχετική ευκολία.  Πρόκειται πολύ απλά για ένα σημείο από το οποίο ουδείς μπορεί να φανταστεί τι θα επακολουθήσει αν αγνοήσει την φωνή των πολιτών. Η εξουσία όμως έχει προ πολλού καλυμμένα τα νώτα της.  Έχει ποτίσει τους πολίτες με φρούδες ελπίδες, τους έχει τρόπον τινά μανιπουλάρει ώστε να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι να αποδεχθούν νέες περικοπές και μέτρα στο όνομα μιας αφηρημένης ή γενικόλογης ανάπτυξης.

Περιμένει με λίγα λόγια και αυτή η κυβέρνηση να καρπωθεί από αυτήν ακριβώς την ολιγωρία του κόσμου, που μέσα στην δυστυχία του δεν μπορεί να σκεφθεί με καθαρό μυαλό. Το κέρδος και για αυτούς τους κυβερνώντες είναι πολύ μεγάλο, καθώς κατάφεραν να ελέγχουν τα πάντα ακόμη και πόσα χρήματα θα μπορείς να σηκώνεις εβδομαδιαίως από την τράπεζα, αφού προηγουμένως έπαιξαν το παιχνίδι της ρευστότητας αλλά και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Ελπίδες λοιπόν δεν υπάρχουν σε μια χώρα όπου οι εργαζόμενοι απώλεσαν οριστικά τα δικαιώματά τους και η εργοδοσία πανηγυρίζει για την συντριπτική νίκη. Ποιος θα καταφύγει πια και σε ποιο δικαστήριο για να δικαιωθεί από τις αυθαιρεσίες της όποιας εργοδοσίας; Ποιοι θα τολμήσουν να διεκδικήσουν πλέον τα δικαιώματά τους στους χώρους δουλειάς; Η σπάθη της ημιαπασχόλησης αλλά και της περιστασιακής απασχόλησης μέχρι τις τραγικές αμοιβές των εργαζομένων και τα εξαντλητικά ωράρια στο όνομα του επιθυμητού ονείρου «να παίρνεις στην ώρα το μισθό σου» έχουν δημιουργήσει ένα αλαλούμ στην επιεικέστερη των περιπτώσεων.

Τραγικές φιγούρες οι περισσότεροι πολίτες που σύρονται καθημερινά στον εργασιακό Μεσαίωνα, εκεί όπου δίδονται άνισες μάχες να κρατηθεί κανείς απλά και μόνο στο μισθολόγιο ή να απολυθεί παίρνοντας την αποζημίωσή του – όνειρο θερινής νυκτός και αυτή.

Γι΄αυτό σας λέω, χαράς ευαγγέλια για την εργοδοσία, που τις περισσότερες φορές αναμασώντας την καραμέλα της κρίσης μεταμορφώνει τους εργαζόμενους σε μισθωτούς σκλάβους των όποιων διαθέσεών της. Είναι, λέτε, ίδιες οι ανάγκες των εργαζομένων με τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων που κομπάζουν πως έχουν υποστεί μειώσεις αλλά πάραυτα επιβιώνουν; Είναι το ίδιο να μην μπορείς να πληρώσεις τον λογαριασμό του ρεύματος και το ίδιο να δυσκολεύεσαι πια για υπερατλαντικά ταξίδια;

Μάλλον για κάποιους η δυστυχία εξισώνεται παρά τις όποιες κοινωνικές διαφορές. Η χρεοκοπία των ιδεών είναι γεγονός σε μια χώρα όπου ο καθένας λέει ότι θέλει. Ελπίδες δεν υπάρχουν πλέον στον ορίζοντα. Και αφήστε τους κυβερνώντες να βαράνε τον δικό τους σκοπό, όπως και την Αντιπολίτευση που θέλει να κυβερνήσει. Αλλού είναι τα προβλήματα, αλλού ο πόνος.