Αναπτυξιακές θρυαλλίδες & οδυνηρή πραγματικότητα

Οι πολίτες θα τα βρουν πάλι μπροστά τους μετά από λίγο καιρό. Όσο οι δηλώσεις από το εξωτερικό για δήθεν επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές θα γίνονται ολοένα και συχνότερα, τόσο τα προβλήματα με την φορολόγηση και την λιτότητα θα αυξάνονται. Τελευταίος και καταϊδρωμένος, ο Ντόναλντ Τραμπ. υποστηρίζει πως η χώρα μας βρίσκεται ένα βήμα πριν από την οριστική σταθεροποίηση.

Το γεγονός και μόνο ότι το λέει αυτό ο πλανητάρχης και το παπαγαλίζουν τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ, πρέπει να σας βάζει σε υποψία για τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια. Ενώπιον μια νέας φοροκαταιγίδας που θα λανσαριστεί κατά τα φαινόμενα συγκαλυμμένη για να μην δοθεί η ευκαιρία να αντιδράσει κανείς, ενώπιον μιας ακόμη άσκησης σκληρής οικονομικής πολιτικής που θα αναφέρεται σε περαιτέρω μείωση των συντάξεων και μισθών, η χώρα όχι απλά δεν πρόκειται να συνέλθει, αλλά θα βυθιστεί περαιτέρω στην κρίση.

Γιατί λέω πως πρέπει να προκαλούν ανησυχία τα θετικά λόγια των εταίρων και συμμάχων; Γιατί πολύ απλά, αν έχουν ίχνος αλήθειας αυτές οι δηλώσεις, θα πρέπει να αναμένουμε και πρόσθετα μέτρα για να επιτευχθεί ο ποθητός αναπτυξιακός στόχος. Καλύτερα θα ήταν λοιπόν να μην αναφέρονται καθόλου στην υποτιθέμενη καλυτέρευση των συνθηκών ζωής, γιατί πολύ απλά αφενός αυτές δεν υπάρχουν, και αφετέρου για να υπάρξουν, θα πρέπει να προαναγγελθούν περαιτέρω στερήσεις.

Κανείς δεν θέλει την Ελλάδα να πάψει να χρωστά και ειδικά οι εταίροι που έχουν λαμβάνειν από την κρίση σε χρήμα και σε είδος. Κανένας δεν επιθυμεί να σηκώσει η χώρα το ανάστημά της και να αξιώσει την επιστροφή των καταβληθέντων φόρων. Πολύ απλά διότι το όλο σύστημα εξυπηρετεί και τους εταίρους και τους χρηματοπιστωτικούς Οργανισμούς. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να παραμείνει η κατάσταση ως έχει.

Ας προσέξουμε λοιπόν μόνο τις επανειλημμένες θετικές δηλώσεις, την ώρα και την στιγμή που αυτές γίνονται. Η κυβέρνηση, από την μεριά της, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παρουσιάζει τα χαλκευμένα στατιστικά στοιχεία για την ανεργία και την απασχόληση, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Στις δε θετικές για την οικονομία μας δηλώσεις των εταίρων, παραμένει ουσιαστικά αμέτοχη. Πολύ πιθανόν η στάση αυτή να έχει να κάνει με το ότι ούτε και η ίδια πιστεύει πως βρισκόμαστε ήδη σε αναπτυξιακή πορεία, παρά τις θριαμβολογίες.

Αναφέρομαι λοιπόν στους πολίτες, που ένεκα όλων τούτων θα βρεθούν σύντομα προ νέων οδυνηρών εξελίξεων. Πρόκειται για εξελίξεις που θα κάνουν τα όποια μερίσματα να φαντάζουν αστειότητες. Την ίδια στιγμή που γράφονται όλα αυτά, στην αγορά οι τιμές δεν έχουν πέσει ενώ η αγοραστική δύναμη είναι μηδαμινή. Ολοένα και περισσότεροι είναι οι πολίτες που είτε χάνουν την δουλειά τους, είτε καταφεύγουν στις συνήθεις ρυθμίσεις, που υποθηκεύουν το οικονομικό τους μέλλον.

Φτώχεια παντού,  λοιπόν, δυστυχία και αδιέξοδο. Πάραυτα η κυβέρνηση εξακολουθεί να αναφέρεται στην ανάπτυξη. Διερωτώμαι λοιπόν: Από πού αντλούν αυτό το θράσος; Αλλά και η αντιπολίτευση, με τι κότσια θα κυβερνήσει την χώρα όταν δεν μπορεί να υποσχεθεί το παραμικρό; Τα κόμματα συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο, να μην λένε στους πολίτες την αλήθεια. Απομένει να δούμε πως και με ποιο τρόπο θα εξαγοράσουν για μια ακόμη φορά την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους.

 Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, αυτοί είναι που θα καθορίσουν την συνέχεια, το πώς δηλαδή θα κινηθεί και θα πράξει η εκάστοτε κυβέρνηση. Και να είστε σίγουροι ότι αν δεν επιβληθούν και άλλα μέτρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, θα έρθει η ΝΔ να συνεχίσει την λιτότητα στο όνομα της καταστροφικής πολιτικής και των κενών που άφησε πίσω της η τωρινή κυβέρνηση. Για αυτό σας λέω: μην πιστεύετε αυτούς που μιλούν για ανάπτυξη όταν αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την λιτότητα. Είτε σήμερα είτε αύριο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα συνεχίσετε να πληρώνετε. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.

Περί βίας και ανομίας

Διαπληκτίζονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση για το ποιος έχει ασκήσει καλύτερη καταστολή αναφορικά με τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο και την «τρομοκρατία». Διασταυρώνουν τα ξίφη τους για την υποτιθέμενη «ανομία» που πλήττει, λέει, την πρωτεύουσα και την Ελλάδα ολόκληρη.

Αποκρύπτουν όμως την ίδια στιγμή την οργή που έχουν δημιουργήσει οι πολιτικές των κομμάτων και τον θυμό στον κόσμο, που υφίσταται καθημερινά όχι μόνο τις συνέπειες της μακράς λιτότητας αλλά και την καταπίεση από έναν σκληρό κρατικό μηχανισμό, που ασκεί εξουσία όπως και όποτε του αρέσει.

Κανείς δεν εξετάζει πλέον τις αιτίες που οπλίζουν τα χέρια  νέων ανθρώπων, ουδείς από αυτούς δεν μπαίνει στον κόπο να διαπιστώσει τις αιτίες που κάποιοι απομονώνονται κοινωνικά και αντιμετωπίζονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Το μόνο που ξέρουν είναι να μιλούν γενικά και αόριστα για «τρομοκρατία» και «ανομία», λέξεις πομπώδεις που προκαλούν φαντασιακές εικόνες στο μυαλό του μέσου πολίτη.

Ποτέ το επίσημο κράτος δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει τις αιτίες που προκαλούνται κάθε τόσο κοινωνικές αναταραχές - έστω και από μια μικρή μειοψηφία του εξωκοινοβουλευτικού χώρου - ποτέ δεν προσέτρεξε στις αφορμές που ωθούν κάποιους επονομαζόμενους αυτόνομους  πυρήνες  να προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες κατά αστυνομικών τμημάτων και κρατικών κτηρίων.

Ε λοιπόν, ο λόγος είναι απλός: το ίδιο το κράτος ασκεί πρώτα τη βία για να εισπράξει βία και το παιχνίδι συνεχίζεται στο πέρασμα των χρόνων, ίδιο και απαράλλακτο. Οι νέοι δεν εξεγείρονται επειδή είναι γόνοι «πλούσιων οικογενειών» ούτε επειδή έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Κάποιος τους σπρώχνει στο τεχνητό περιθώριο, γιατί πάντα αυτός/ή που έχει αντίθετη άποψη πρέπει να απομονωθεί κοινωνικά.

Και ποιος είναι αυτός που καθορίζει ποιο είναι το «κοινωνικά σωστό»; Ποιος επικροτεί και διαιωνίζει την καθημερινή βία – λεκτική ή μη - των δρόμων, στην οποία εμπλέκεται το σύνολο των πολιτών; Ποιος επιβάλλει στους πολίτες τις άθλιες πολιτικές λιτότητας, βαφτίζοντας στο κατόπι τον καθένα τρομοκράτη κατά το δοκούν;

Ο πάλαι ποτέ «δραστήριος» Αμερικανός πρόεδρος Νίξον κατέστρεφε με ψεκασμούς τα κοινόβια των χίπις, την ίδια στιγμή που οι αντιφρονούντες σε Ρωσία και Κίνα  φυλακίζονταν, εκτελούνταν ή «εξαφανίζονταν». Οι δε δημοσιογράφοι που ερευνούσαν και ερευνούν υποθέσεις κρατικής διαφθοράς δεν έχουν καλύτερη τύχη, και το τελευταίο περιστατικό στην Μάλτα με την δολοφονία της δημοσιογράφου, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Το κράτος λοιπόν κάνει πάντα την αρχή και επιθυμεί να βάζει στο τέλος την σφραγίδα του. Η ιστορία το διδάσκει. Πολιτισμός δεν είναι να φυλακίζεται ο καθένας λόγω κάποιας υποψίας ή κατασκευασμένων στοιχείων, την ίδια στιγμή που επιδεικνύεται  προκλητική ανοχή στην βία της ακροδεξιάς. Και δεν μιλώ μόνο για την Ελλάδα αλλά  όλη την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές αξίες είναι πάνω από εθνικά οράματα που γεννούν αυταρχικές πολιτικές.

Στην χώρα μας, το θέμα της βίας γίνεται μπαλάκι μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Στο μεταξύ,  στις φυλακές εξακολουθούν να μπαίνουν με συνοπτικές διαδικασίες αμφίβολης ενοχής άτομα.  Οι δίκες είναι μακράν της απονομής δικαιοσύνης και το δικαστικό σώμα αισθάνεται κανείς πως δεν γνωρίζει βασικά πράγματα.

 Η βία σε μια κοινωνία και η ανομία προέρχονται από το ίδιο το κράτος που καθημερινά καταπατά στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτών που κατακτήθηκαν από χρόνια με αγώνες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να οπλίζεται το χέρι του καθένα, ούτε να προπαγανδίζονται μέθοδοι ατομικής άσκησης επαναστατικής βίας.

Οι πολίτες πρέπει να σκεφθούν και να αποφασίσουν. Το πως κατασκευάζεται η βία και το πως διεκδικείται η δημοκρατία και η ελευθερία είναι μια πολύπλοκη υπόθεση που χωρά πολύ συζήτηση. Δεν είναι σε καμία περίπτωση υπόθεση των κομμάτων της Βουλής, που και αναξιόπιστα είναι και προκλητικά.

Ας σκεφθεί ο καθένας με τον εαυτό του. Ας αναζητήσει τις αιτίες των όποιων βίαιων φαινομένων  στα γήπεδα, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους ψυχαγωγίας. Ας το κάνει πραγματικά και έπειτα να βγάλει συμπεράσματα για τις ανόητες ρήσεις περί αντικοινωνικής συμπεριφοράς της νεολαίας ή στείρου ακτιβισμού.

Η ωραιοποίηση της θλιβερής εικόνας

Ακόμη και αν ήθελαν να παρομοιάσουν την χώρα με παράδεισο δεν θα το τολμούσαν παρά τις ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες και την κατακόρυφη αύξηση του τουρισμού, που όμως δεν αρκεί για να καλύψει τα τεράστια κενά στην κοινωνία και την οικονομία.

Έστω ότι επιθυμούσαν να επιδείξουν μια εικόνα της χώρας που αν μη τι άλλο προσελκύει τον μέσο Ευρωπαίο, δεν θα μπορούσαν τελικά να το κάνουν γιατί οι ταχύτητες ανάπτυξης διαφέρουν από την μια ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη. Και όμως: δεν είναι και λίγες οι φορές που επιχειρούν να ταυτίσουν την Ελλάδα - με γνώμονα την υποτιθέμενη αυξητική αναπτυξιακή τροχιά - με τις χώρες αυτές όπου τα κοινωνικά συστήματα λειτουργούν από δεκαετίες με ορθό τρόπο.

Στην προσπάθειά τους αυτή, αρωγός είναι κάθε πόρισμα της ΕΛΣΤΑΤ που καταδεικνύει ποσοστιαία μεταβολή τα χρόνια της κρίσης. Λες και όλα αλλάζουν μονομιάς προς το καλύτερο τις εποχές των περικοπών και της λιτότητας. Δεν είναι όμως καινούργιο το στοιχείο. Και οι παλαιότερες κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τα στοιχεία αυτά για να "αποστομώσουν" τις αντιπολιτευτικές φωνές.

 ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οργάνωσαν κατά τέτοιο τρόπο την διακυβέρνηση της χώρας από το 2010 και μετά, έτσι ώστε και τα μνημόνια να φαντάζουν λιγότερο απειλητικά, και οι πολιτικές να δείχνουν ανάπτυξη από στατιστικής πλευράς. Ποιος ξεχνά άραγε τις ρήσεις των υπουργών μνημονιακών κυβερνήσεων πως τάχα η λιτότητα αυτή θα ήταν η τελευταία; Ποιος λησμονεί τα εκάστοτε briefing με τις απαντήσεις περί μη περαιτέρω επιδείνωσης της κρίσης;

Η εξαπάτηση καλά κρατεί. Και να είστε σίγουροι πως το κακό θα κρατήσει ακόμη για καιρό. Τα στατιστικά στοιχεία αν κάπου δείχνουν ανοδική τάση είναι γιατί κάποιοι βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, επειδή τα στοιχεία αυτά πρέπει να γίνουν αντικείμενο νέας εκμετάλλευσης του μέσου πολίτη. Αν δεν το έχετε αντιληφθεί, καλό θα ήταν να αρχίσετε να υποψιάζεστε.

Δεν είναι τυχαίο που τώρα τελευταία δεν συζητούν και πολύ για την γιγάντωση της φτώχειας, παρά αναμασούν τα στοιχεία περί μείωσης της ανεργίας, που μέχρι και η ΝΔ κατάλαβε πως αυτό προκύπτει από τις "ελαστικές" μορφές απασχόλησης. Και λέω πως ακόμη και η συντηρητική παράταξη το κατάλαβε, διότι λίγα χρόνια πριν σφύριζε αδιάφορη όταν γινόταν λόγος για την ανεργία. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Μάλλον.

Ένα είναι σίγουρο: Και να ήθελε κανείς να τους πιστέψει, δεν μπορεί να το κάνει. Επιχειρούν όμως και πάλι οι κυβερνώντες να παρουσιάζουν την χώρα ως παράδεισο, σε πείσμα της πλειοψηφίας  που έχει αντίθετη γνώμη. Και όχι μόνο αυτό: Οι εκλογές, λένε, θα γίνουν το φθινόπωρο του 2019. Ναι, δεν διστάζουν να υποθηκεύσουν για δύο ακόμη χρόνια το μέλλον της χώρας, δεν πτοούνται καν από την αποθαρρημένη κοινή γνώμη.

Όμως ο σκοπός τους από την αρχή δεν ήταν να παρουσιάσουν την ιδανική εικόνα παρά να ξεγελάσουν τον κάθε υποψιασμένο. Τα εκάστοτε στατιστικά στοιχεία έρχονται ως Μάννα εξ ουρανού για να πείσουν και τον τελευταίο δύσπιστο πως "η ανάπτυξη είναι εδώ". Το λένε αυτό βέβαια ήδη από το 2011, ότι τάχα την επόμενη χρονιά η Ελλάδα θα βρίσκεται σε αναπτυξιακή πορεία. Με αυτό τον τρόπο κρατούν τις μάζες σε εφησυχασμό, αφού και πάλι τα στοιχεία είναι θετικά. Μέχρι να πιάσει πάτο η Οικονομία, όχι από την λιτότητα και την φτώχεια που πλήττει αποκλειστικά τους πολίτες, αλλά από τα θλιβερά ποσοστά και την καθήλωση των επενδύσεων που τόσο έχουν τα μνημονιακά κόμματα της επταετίας ποντάρει.

Γιατί πρώτος ο ξένος επενδυτής είναι αυτός που θα αποσύρει τα σχέδιά του όταν η γάγγραινα της υποαπασχόλησης εξολοθρεύσει ολοσχερώς το εργατικό δυναμικό. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει για πάντα με ελάχιστα. Γιατί η χώρα αυτή, με λίγα λόγια, που παρουσιάζουν, μοιάζει πολύ περισσότερο με κόλαση, όσο και αν θέλουν κάποιοι να την ωραιοποιήσουν με τα εκατομμύρια των τουριστών που την επισκέπτονται αλλά που μάλλον φεύγουν με τις πιο δυσάρεστες αναμνήσεις.